gezinsleven met partner met ADHD, ben helemaal op.... ervaringen / lotgenoten gezocht
Lieve allemaal,
Ik ben eind 30 en al bijna 20 jaar samen met mijn (ADHD)partner. Samen hebben we een leuke, lieve (maar soms ietwat pittige) dochter van 8.
Het samenleven met mijn partner is (zowel voor als na de geboorte van onze dochter) nooit makkelijk geweest. Maar op zich ben ik een doorzetter van nature en ga ik geen extra uitdagingen uit de weg. Maar ik merk vooral de laatste tijd (en dat wordt steeds erger) dat ik steeds vaker me stoor aan bepaalde 'trekken' van mijn partner, dat ik er klaar mee ben dat ik overal volledig zelf de kar in moet trekken en ben ik inmiddels toch wel overspannen aan het worden van het altijd maar zorgen voor iedereen in het gezin. Normaal gesproken in een relatie zouden de zorgen gedeeld moeten worden door 2, maar in ons (of in ieder geval in mijn geval) is dit maal 2. En dat breekt me op, ben uitgeput en merk dat ik steeds minder mezelf ben en mezelf ook meer afsluit ten opzichte van mijn partner (ik vermoed vanuit zelfbescherming). Ook ben ik niet de gezellige moeder meer die ik voor ogen heb die vol energie met haar dochter dingetjes kan ondernemen.
Om uit te leggen wat er allemaal speelt (en heeft gespeeld) weet ik bijna niet waar ik moet beginnen en het zal best een lang verhaal worden. Ik hoop toch dat jullie de moeite willen nemen om mijn verhaal te lezen en hoop ik op herkenning, advies, steun, reacties van lotgenoten (positief of negatief)....
Zoals gezegd is het nooit makkelijk geweest. Mijn partner heeft ADHD wat pas echt officieel is vastgesteld een jaar voor de geboorte van onze dochter. Maar dit was altijd al overduidelijk en al vanuit zijn jeugd aanwezig. Zijn ouders konden hier erg slecht mee om gaan en hij heeft nooit goede begeleiding gehad. Hij was overal altijd het 'rotjong', 'de drukke' en moest altijd maar 'gaan gymmen' op school en 'naar zijn kamer' thuis. Hij heeft dus ook met moeite alleen de lagere school gedaan en een stukje VSO waar hij ook veel gepest is (terwijl hij van zichzelf echt wel over een gezond paar hersenen beschikt). Best een traumatiserende jeugd dus en hartverscheurend.
Al vanaf het begin van onze relatie waren de typische ADHD-trekken aanwezig: druk, niet stil kunnen zitten, chaotisch in het hoofd, impulsief, verslavingsgevoelig (hij is voor ik hem kende verslaafd geweest aan cocaïne maar heeft door een verhuizing hier zelfstandig mee kunnen stoppen. En heeft tot 2 jaar terug dagelijks geblowd), uitstelgedrag, vluchtgedrag, verantwoordelijkheden niet nemen, stemmingswisselingen...... Als ik het zo lees denk ik 'waarom ben ik in godsnaam hierin meegegaan'? Maar liefde maakt blind en hij was op zijn goede momenten ontzettend gezellig, lief, romantisch, spontaan en energiek. En bovendien kwam ik toen nog niet zo goed voor mezelf op en was slecht in mijn grenzen aangeven (daar ben ik overigens wel ontzettend in gegroeid 🙂). Er werden vaak beloftes gedaan en dat geloofde ik naïef als ik was ook allemaal. De meeste beloftes werden uiteraard niet nagekomen, wat altijd veel teleurstelling heeft teweeggebracht bij mij. Maar steeds wonnen de ups het weer van de downs.
Het is een tijdje beter gegaan en toen hebben we samen een huis gekocht. Bij ons allebei lag de focus op werk icm leuke dingen ondernemen. Uiteraard bleven wel de ADHD-trekken aanwezig wat wel vaak voor wrijvingen zorgde, maar niemand is perfect dacht ik altijd maar als ik de volgende teleurstelling weer te boven was. Onze liefde voor elkaar overwon en we besloten om voor gezinsuitbreiding te gaan. Onze dochter werd geboren en mijn partner was in de wolken. De meeste trotse vader ooit! Tegelijkertijd vond hij de babytijd wel erg moeilijk (wat ik van meer mannen hoor). Hij blijkt overgevoelig voor (hard of hoog) geluid en kon absoluut niet tegen huilgeluiden. Ook vond hij het lastig dat een baby natuurlijk niet aan kan geven wat ze wil. Hij vond het gewoon moeilijk om voor een baby te zorgen. Ik heb dan ook 95% voor de zorg van onze dochter gedaan (en eigenlijk nog steeds). Met 4 maanden bleek onze dochter een ernstige vorm van heupdysplasie te hebben waarvoor ze 2 jaar behandeld is icm ziekenhuisopname, gipsbroek, spreidbroek etc. Lastig, maar onze dochter sloeg zich daar met een lach doorheen. Ze was echt een supermakkelijke en vrolijke baby. Wat het voor een ouder beter te behappen maakt. Voor mijn partner bleef het lastig. Hij is bijvoorbeeld tijdens de 2 weken ziekenhuisopname geen een keer bij onze dochter blijven slapen (wel op bezoek geweest uiteraard), ik heb daar 2 weken geslapen en was bekaf. Had het fijn gevonden als hij me ook eens had afgewisseld, maar dan weet hij zich dus geen raad als ze huilt.
Net na de 1e verjaardag van onze dochter ging het slechter en slechter met mijn partner. Hij bleek ontzettend depressief en zag niks meer zitten. We hebben begeleiding gehad van een ADHD-coach en hij kreeg medicatie. Heeft zowel Dexamfetamine als Ritalin geprobeerd maar van beide had hij teveel bijwerkingen en had hij een te hoge dosis nodig. Dat was dus geen optie. Volgens hem was het beste 'zelfmedicatie' dmv blowen. Dat deed hij overigens al toen ik hem kende, maar dat was toen in mindere mate en daar had ik toen minder problemen mee. Ik kon wel begrijpen dat hij rust wilde in zijn hoofd en dat het blowen hem die rust gaf. Nadeel ervan was wel dat hij bijna ieder weekend een gat in de dag sliep en er meestal pas in de middag een keer uitkwam. Wat ik niet vind kunnen als je ook een gezin hebt. Als jij er namelijk niet uitgaat betekent dat automatisch dat de partner (ik dus) alles kan doen.
Uiteindelijk is het na de ADHD-coaching wat beter gegaan. Maar is hij in de loop van de jaren van baan naar baan gerold waarin hij steeds opnieuw weer niet happy was en te veel stress heeft ervaren. Uiteindelijk heeft dit geresulteerd in een burn-out en weer een depressie. Al die tijd heeft hij flink doorgeblowd wat ook steeds meer werd. Onder mijn druk heeft hij vaker geprobeerd te stoppen, maar dit lukte nooit. Uiteindelijk heeft de huisarts nav zijn depressie aangegeven dat hij moest stoppen met blowen omdat dit ook een negatief effect heeft op de psyche. Daar was mijn partner het gelukkig mee eens en hij is dmv een hulptraject in de verslavingszorg ook gestopt met blowen. Ik heb gedurende dit traject hem heel veel gesteund en ben naar alle afspraken mee geweest icm de zorg thuis voor onze dochter. Dit is ontzettend zwaar voor me geweest. In die tijd is ook nog mijn vader ziek geworden en plots overleden, heeft onze dochter een complexe heupoperatie moeten ondergaan en hebben we natuurlijk ook nog de corona thuisscholingsperiode achter de rug. Mijn partner zat in die tijd in een dagbesteding traject en deed vrijwilligerswerk op een zorgboerderij om zo ritme en continuïteit te behouden. Dit heeft hem goed gedaan en goed op de been kunnen houden. Echter vind ik wel dat hij prima een extra hulp had kunnen zijn in deze thuisscholingsperiode omdat hij dus werkte op vrijwillige basis, maar na een kwartier proberen onze dochter te helpen werd de handdoek al in de ring gegooid. Daaaag, dit kan ik dus niet en ga ik niet doen. Met als resultaat dat ik thuis 28 uur per week moest werken icm iedere dag onze dochter scholen. Niet te doen, maar het moest wel....
Dit typeert wel een beetje het gedrag van mijn partner. Bij het minste of het geringste wat tegen zit of te moeilijk is wordt de handdoek in de ring gegooid. Ook heeft hij last van ontzettende stemmingswisselingen en woedeaanvallen als dingen dus niet lopen zoals gepland / verwacht. Hij kan dan ontzettend tegen mij of onze dochter tekeer gegaan. Of als bijvoorbeeld iets tegenzit bij het opstaan (hij wordt altijd moe en met pijn wakker) dan vloekt en tiert hij het hele huis bij elkaar. Met als gevolg dat ik stijf van de stress rechtop in bed zit en geen oog meer dichtdoe en soms onze dochter ook wakker wordt. En de buren ook vrees ik. Hij kan dan zelfs als hij de hond uitlaat buiten hardop tegen zichzelf vloeken en hele gesprekken voeren. Ik schaam me dan kapot, dat moet de rest van de buurt toch ook horen....
Ook heeft hij de irritante neiging als ik dan tegengas geef of commentaar om naar zijn bed te benen en daar dan vervolgens de rest van de dag niet meer uit te komen. Ook als hij niet lekker is (wat hij vaak is omdat hij ook fibromyalgie heeft, wat echt superrot is voor hem!) heeft hij altijd de neiging om op bed te gaan liggen /in bed te blijven liggen. Wat ik overigens deels kan begrijpen, maar niet voor de hele dag. Want ook dan houdt het automatisch in dat ik verder alles alleen moet doen. Maar ik vind het voor onze dochter toch wel het lastigst. Ik kan duidelijk merken dat zij mij als haar veilige haven ziet en bij haar vader is ze toch een stuk onzekerder. Ze is niet bang voor hem (dan zou ik geen twijfel meer hebben over onze relatie en het beëindigen!) maar ik merk dat ze het niet prettig vindt als ik er niet ben omdat zij natuurlijk ook niet weet wat ze bij haar vader kan verwachten. De ene keer is hij vrolijk, gezellig en is het lachen gieren brullen samen. Maar hij kan net zo goed een chagrijnige bui hebben waarin hij niks kan hebben en veel moppert. En dat gaat me echt aan het hart. Aan de ene kant wil ik een gezin met papa en mama samen (het is namelijk ook niet dat we dagelijks ruzie maken met elkaar ofzo), maar ik kan me voorstellen dat deze onvoorspelbare stemmingswisselingen op lange termijn ook schade aan zal richten bij haar. En dat wil ik absoluut voorkomen!
Ook voel ik me de laatste tijd toch wel vaak alleen in onze relatie. En dat heeft niet alleen betrekking op het managen van ons gezin. Ook mis ik meer en meer een connectie tussen ons. Voor mijn gevoel zitten we emotioneel niet op hetzelfde level. Ik vraag altijd wel hoe zijn dag is geweest, hoe een bepaalde afspraak is verlopen, hoe een uitje is geweest bijvoorbeeld. Dit voelt een beetje als eenrichtingsverkeer. Ik krijg deze vragen namelijk heel vaak niet. Ook vergeet hij het vaak als ik iets speciaals heb gedaan of belangrijke afspraak heb gehad. Hangt ook wel beetje samen met zijn humeur denk ik. Bij een vrolijke bui volgen vragen, bij een chagrijnige stemming geen interesse.
De laatste tijd 'irriteert' me ook steeds meer dat we zoveel verschillen. Ik ben heel positief ingesteld. Hij kan in vlagen heel negatief zijn. Dan zijn mensen stom, de wereld stom, het nieuws kan hij dan ook niet kijken. Hij is onrustig en chaotisch, ik ben rustig en heel precies. Ik kan prima voor mezelf zorgen, hij heeft daar echt moeite mee (verslaapt zich dan….moet hem heel vaak uit bed halen, vergeet belangrijke afspraken, maakt geen gezonde keuzes voor zichzelf) . Hij gaat om alles in bed liggen, mij vind je overdag alleen in bed als ik echt maar dan ook echt ziek ben. Ik hou van feestjes, carnaval, festivalletjes, hij houdt niet van drukte. Ik ga dus altijd met vriendinnen naar feestjes. Ik ben hoogopgeleid met een drive me verder te ontwikkelen. Hij is laagopgeleid en redelijk passief op dat gebied. Ik ben goed met taal, hou van lezen, hou alles goed bij op gebied van actualiteiten en ontwikkelingen op gebied van social media ed. Hij kan heel slecht lezen en schrijven, kan nog geen brief schrijven (heb bijvoorbeeld altijd zijn sollicitatiebrieven moeten schrijven en doe alle administratie) en vindt bijblijven op gebied van technologie en social media niet nodig.
Ook zit ik vaak alleen. Hij pokert graag, wat ik hem ook gun uiteraard. Dat doet hij nu eenmaal graag, prima! Maar ik zou graag zien dat hij dat 1 zaterdagavond in de maand doet, omdat ik anders iedere zaterdagavond alleen zit. Dat snapt hij zegt hij en zegt minder te gaan pokeren, maar uiteindelijk is het bijna iedere zaterdagavond prijs. En dan kan ik zeggen wat ik ervan vind, maar hij trekt uiteindelijk toch zijn eigen plan en zit ik wederom alleen. Bovendien gaat hij doordeweeks ook vaak heel erg vroeg naar bed (rond 9.30 uur) en dan zit ik wederom alleen. Hij heeft veel meer slaap nodig dan ik en dan is het natuurlijk prima dat hij eerder gaat slapen, maar gezellig is anders......
Vanuit zijn impulsiviteit doet hij ook nog wel eens stomme dingen. Laatst nog was hij bij vrienden geweest en zou diep in de nacht thuiskomen. Geen probleem. Ik had wel aangeven de volgende dag om 12.30 uur weg te moeten naar een lunchafspraak met een vriendin, dus hij zou wel een relatief korte nacht hebben. Word ik de volgende dag wakker, geen partner naast me. Dan zal hij daar wel zijn blijven slapen dacht ik nog, is ook niet verstandig om met zo weinig slaap een eind te moeten rijden. Om 10.30 uur nog niet thuis, begon toch wel ongerust te worden. Diverse malen gebeld naar zijn mobiel, wordt niet opgenomen. Uiteindelijk na 10x bellen meneer te pakken gekregen. Waar ben je vraag ik. Krijg ik als antwoord: weet ik niet. Ik: hoezo dat weet je niet?? Wat blijkt. Meneer heeft met vrienden zitten blowen, is naar huis gaan rijden, werd moe, heeft auto aan de kant gezet om te slapen geen idee hebbende waar hij was. Hij was uiteindelijk om 12.30 uur thuis. Daar zakt dan echt zooooooo mijn broek van af. Vind dit zo onverantwoordelijk gedrag. Kan daar zo ontzettend pissig van worden. Zelfs onze dochter werd ongerust omdat ik ongerust was en onrustig werd. Hij heeft echt wel zijn excuses aangeboden, maar voor mij is eigenlijk de kous er nog niet mee af. Voor hem wel helaas en ik merk dat hij geïrriteerd raakt als ik het er weer over heb 🙁.
Om een heeeeel lang verhaal kort te maken ben ik heel erg aan het twijfelen geslagen wat nu goed is voor MIJ en daarbij onze dochter. Heeft deze relatie uiteindelijk nog wel kans. Wordt IK hier nog wel gelukkig van of ben ik toch beter af alleen (met onze dochter uiteraard). Gaat het hebben van een partner met ADHD wellicht toch mijn pet te boven? Staat wel tegenover dat mijn partner de laatste tijd wel duidelijk meer zijn best doet en op alle vlakken echt meewerkt in alle professionele begeleiding die hij krijgt. Maar tegelijkertijd ben ik bang dat de positieve veranderingen altijd maar van korte duur zijn (dat is namelijk altijd zo geweest). Heb bij hem kenbaar gemaakt sterke twijfels te hebben en dat er toch echt het nodige veranderd moet worden wil ik verder willen. Wil eigenlijk gewoon een gelijkwaardige en stabiele partner. Heb inmiddels van mijn kant ook hulp gezocht bij een relatietherapeut en 1e sessie gehad. Zij gaat mij ook helpen met mijn keuze, maar ben ook erg nieuwsgierig naar de ervaringen van andere mensen met een relatie met iemand met ADHD. Wie herkent dit? En wat doen jullie hieraan? Of heeft dit uiteindelijk toch de kop gekost? En ook vanuit een gezinssituatie gezien….wie herkent dit? Kan het niet gewoon zijn dat mijn partner het gezinsleven eigenlijk gewoon niet goed aan kan? Dat het teveel prikkels en stress met zich mee geeft...
Super bedankt allemaal alvast voor het nemen van de moeite om te lezen en te reageren!
In een ander draadje werd Labyrint in Perspectief genoemd. Dat is een organisatie voor naasten van mensen met psychische problemen. Die komt hier wel vaker voorbij. Ze hebben lotgenotengroepen en een telefonische hulplijn. Misschien heb jij er ook wat aan?
@Bolmieke. Bedankt voor je reactie. Daar heb ik zelf ook wel eens aan gedacht. Maar meer vanuit de gedachte dat als hij volledig voor zichzelf zou moeten zorgen hem dat volgens mij niet zou lukken. En dat hij dan beter begeleid zou kunnen wonen.....
'Ik praat sindskort ook met een maatschappelijk werker en heb eenzijdige relatietherapie gestart om uit te zoeken wat IK wil en wat nu goed is voor MIJ (en daarbij ook onze
dochter).'
Ik ben blij dat je voor jezelf hulp bent gaan zoeken en ook opener bent gaan praten met mensen in je omgeving. Behalve praten kun je ook kijken of ze iets voor jou echt kunnen doen. Ik ben nog steeds dankbaar voor een vriendin, die kwam oppassen als ik ging tennissen (mijn enige uitje in een moeilijke tijd). Dingen als oppas, kind laten logeren etc. kunnen dingen zijn die jou lucht geven. De eerste stap is altijd de moeilijkste: vragen.
Wel even een waarschuwing: wat goed is voor MIJ zeg je terecht, maar je voegt eraan toe (en daarbij ook voor onze dochter). Natuurlijk, als jij echt overspannen raakt is het voor je dochter heel moeilijk, maar jullie vallen niet samen. Het is moeilijk te voorspellen hoe je dochter uiteindelijk zal de buien van haar vader (korte samenvatting) zal
begrijpen en in haar leven zal integreren. Voor haar zal het heel belangrijk zijn hoe jij ermee omgaat.
Het is zeker heel erg triest, dat hij vlak na de geboorte van jullie dochter zijn baan verloor en dat daarmee een hele neerwaartse spiraal is ingezet.
Heb je wel eens met je man besproken dat je nu overspannen raakt en gevraagd wat hij dan kan doen voor jou?
Ik vind de bijdrage van miss1984 heel waardevol. Veel sterkte met je zoektocht.
Tsjor
Het klinkt inderdaad alsof je een groot kind erbij hebt en geen gelijkwaardige partner. Ik vind drugs gebruiken terwijl je de verantwoordelijkheid hebt over een kind echt niet oké. Dat incident met de auto en middelengebruik kan echt niet door de beugel.
Ik vrees ook dat je man niet zelfstandig kan wonen als jij weg zou vallen. Dus qua verantwoordelijkheid voor jullie kind komt dan alsnog alles op jou aan.
Ik vind het advies van miss1984 heel waardevol. Het klinkt misschien kinderachtig om hele duidelijke regels en grenzen te stellen, maar hij lijkt het wel nodig te hebben. In een relatie moet je ook op elkaar kunnen vertrouwen. Als jullie afspreken dat hij dochter naar school brengt of haalt, dan moet hij dat doen. Pijn of moe is geen excuus om je kind onderwijs te ontzeggen of haar niet op te halen.
Kan je dochter af en toe ergens logeren? Zodat jij even tijd voor jezelf kunt nemen en tot rust kunt komen.
Twijfelaar, hoe is het nu met je? Wat ben je sterk en wat houd je het al lang vol! Goed dat je nu aangeeft dat je het niet meer trekt en hebt besloten om niet meer in stilte te lijden. Dat is niet te doen en gaat volledig ten koste van jezelf. Ik hoop dat je wat aan onze verhalen hebt.
Hier ook een man met ADHD, officiële diagnose ADD. Na de geboorte van onze jongste, een pittige baby die 3 jaar lang elke dag huilde, vluchtte hij steeds meer in sporten en andere sociale activiteiten zonder mij. Hij veranderde van een vrolijke, gezellige, zorgzame man die mij op handen droeg in een egocentrische, boze, kritische en altijd negatief oordelende man. Als ik iets van hem verwachtte of ergens op aan sprak, verschuilde hij zich achter zijn ADD. Ook hij was heel impulsief. Achteraf speelde er nog veel meer qua problematiek, maar als ik aangaf dat hij eens met een therapeut moest gaan praten dan voelde hij zich aangevallen in plaats van dat ik juist het beste met hem voor had en was het huis te klein.
Uiteindelijk zijn we elkaar even helemaal kwijtgeraakt. Waar ik dacht dat hij veel moest sporten om zich goed te voelen en dat dus maar toeliet, dacht hij dat ik er niets meer op gaf en ging volledig zijn eigen gang. Dat mondde uit in een gigantische crisis waarin hij zichzelf volledig kwijt was en in een ernstige depressie belandde, al zei hij dat hij zich prima voelde. Op ons dieptepunt heb ik geeist dat hij naar een therapeut ging. Een goede en zonder diegene voor de gek te houden en mooi weer te spelen (wat hij altijd bij zijn andere therapeuten deed en die prikten er niet doorheen).
We zijn ruim een jaar verder en hoewel we er nog niet zijn door wat er allemaal gebeurd is, zie ik wel de man terug waar ik ooit verliefd op werd, de verbeterde versie zelfs eigenlijk. Hij heeft keihard aan zijn herstel gewerkt en gebruikt zijn ADD nooit meer als excuus. Het is namelijk niet zo dat omdat je ADD hebt, je niet mee kunt helpen in huis en je vrouw geen dingen uit handen kunt nemen. Voorheen gaf hij aan het niet te zien door zijn ADD, ik moest het altijd zeggen. Nu zegt hij dat het ook een kwestie van interesse is. Je hoeft niet egocentrisch te zijn omdat je ADD hebt, zegt hij. Hij ziet het nu wel als er gestofzuigd moet worden. Hij weet inmiddels nu wel hoe de fruit- en broodtrommels van de kinderen gevuld moeten worden. Naar de sportschool gaat hij niet meer, we lopen nu samen hard en daar haalt hij veel meer voldoening en plezier uit. Ik ook, hoewel ik mijn bootcamplessen zelf niet wil missen haha. Waar het op neer komt is dat we nu veel meer samen doen, want er is een reden dat we ooit getrouwd zijn. We delen ontzettend veel dezelfde interesses, vinden dezelfde dingen leuk. Net als Miss en haar man doen we daar nu veel bewuster iets mee. Dat geeft positieve energie. Samen een avondje weg, lachen kletsen en genieten.
Jij zal veel harder moeten worden en duidelijk je grenzen moeten aangeven. Niet accepteren dat hij hele dagen in bed ligt. Zeker niet elke zaterdag de hort op laten gaan om te pokeren. Ook denk ik dat hij een goede therapeut nodig heeft, dit is meer dan alleen maar ADHD. Iemand die met zijn traumatische jeugd aan de slag gaat, daar zat bij mijn man overigens ook het probleem. Mijn man zegt nu dat hij iemand nodig heeft die hem achter zijn broek zit, hem najaagt. Niet iemand die hem juist alles uit handen neemt en hem zijn gang laat gaan. Gewoon omdat hij dan het gevoel heeft dat hij ertoe doet. Hij accepteert dat nu ook, voelt zich juist niet aangevallen zoals voorheen. Maar daar is wel heel veel therapie voor nodig geweest en een volledig open houding van mijn man.
Ik hoop dat je tot jouw man door kan dringen dat er een verandering nodig is omdat jij het niet meer trekt. Wat helemaal niet vreemd is. Dit is geen gelijkwaardige relatie en die verdien je wel. Sterkte en een hart onder de riem voor jou!
Hallo lieve mede-forummers,
Excuses dat ik zo laat pas weer van me laat horen. Ik heb de reacties nog vele malen teruggelezen en heb veel over de situatie en alle reacties nagedacht. Hartelijk dank aan iedereen! Ik voel me daarmee erg gesteund en heb ook echt wat aan jullie ervaringen, adviezen en andere reacties. Ik heb bijzonder veel respect voor degenen die in een soortgelijke situatie zitten / hebben gezeten en er een weg in hebben weten te vinden!! Het lijkt me toch ook wel heel erg zwaar om met al deze regels en grenzen te moeten leven.
Ben ook even een weekendje weg geweest met een vriendin, dat was heerlijk en echt even nodig. Ik had daarna het idee dat het weer even beter ging en voelde me ook weer wat beter in mijn vel. Maar zoals altijd hier zijn de dingen hier altijd maar van korte duur…..
Mijn partner had sinds een aantal maanden een leuke nieuwe baan gevonden, iets totaal anders dan wat hij voorheen deed omdat dat hem te veel stress opleverde en fysiek te zwaar was. Qua werk dus helemaal het roer om, mijns inziens een goede keuze. Dat ging naar mijn weten tot 2 weken terug nog helemaal goed en hij had het super naar zijn zin. Hij is een aantal weken terug ook enthousiast met een opleiding begonnen die aansluit op zijn nieuwe richting in werk.
Het viel me de laatste tijd al wel weer op dat ik hem (tot mijn grote frustratie) steeds weer uit bed moest halen, terwijl we eigenlijk afgesproken dat ik dat niet meer zou doen. Maar ja, als ik dat niet had gedaan zou hij zich al weer zeker 5 keer vet verslapen hebben en dan heb je kans dat hij zijn nieuwe baan ook wel weer kan schudden. En uiteindelijk is daar dan het hele gezin de dupe van aangezien we geen inkomen kunnen missen. Dus daarvoor uiteindelijk besloten hem toch te wekken. Voor alle andere dingen haal ik hem tegenwoordig niet meer uit bed, dan heeft ie zijn kans gehad. Wat wel resulteert in dat hij bij een aantal dingen die we samen zouden doen, niet mee is gegaan. En hij heeft ook alweer 2x een dag in het weekend tot 17.00 uur (!) in zijn bed gelegen. Dan voelt hij zich slecht, maar ja….ik zit nu momenteel ook niet op beste en energiekste punt van mijn leven denk ik dan….. Maar ik moet dan wel weer op tijd eruit voor onze dochter en hond (die er eigenlijk is gekomen om hem structuur en een dagritme te geven).
Een week later toen ik hem vroeg waarom dit nu weer zo slecht ging gaf hij ineens aan dat alles weer zo moeilijk was. Hij zei dat hij geen idee had waarom het niet lukte, maar dat het gewoonweg niet lukte. Op advies van mijn maatschappelijk werker heb ik toen in duidelijke woorden aangegeven als er op dit vlak (en dan bedoel ik de dagelijkse verantwoordelijkheden in het gezin) geen structurele verbetering komt dat ik er dan mee stop. Daar werd hij erg verdrietig van, kan ik me ook goed voorstellen, is natuurlijk geen leuke mededeling. Maar het is wel zoals ik het voel. In de auto bespraken we nog dat hij het werk toch wel wat lastiger (fysiek) vond dan gedacht, maar dat hij gewoon een paar jaar ervaring op ging doen en dan een specifiekere richting op zou gaan die iets minder zwaar is.
Een week later…..het werk is te zwaar, hij kan het niet meer aan. Hij is weer de ziektewet in en de opleiding is te zwaar, is hij mee gestopt. Daar is een heel weekend aan gezucht, gesteun, gemopper en geklaag aan vooraf gegaan omdat hij zich geen raad wist met de situatie. Als hij zich dan zo voelt, geeft hij aan dat het thuis ook allemaal teveel is en dan is hij ook echt niet te pruimen thuis. Dat weekend heeft me zoveel stress opgeleverd dat ik letterlijk 5 dagen er flinke buikpijn van heb gehad en mijn hoofd overuren draait. Het geeft me ontzettend veel stress omdat voor mijn gevoel we qua werk en thuissituatie weer terug bij af zijn. Komt hier dan echt nooit een einde aan? Wordt het dan ook nooit beter? Hoe lang kan dit in godsnaam duren….. Ik heb hem ook gevraagd waarom hij me in de tussentijd niet heeft verteld hoe hij het werk daadwerkelijk ervaart en dat hij klachten heeft en ook twijfels over de opleiding. Hij geeft dan aan dat alles in zijn hoofd zit. Waarop ik heb aangegeven dat communicatie heel belangrijk is. En dat dat ook echt 1 van de problemen is van onze relatie. Hij communiceert niet…..
Het feit dat het werk nu even wegvalt en de opleiding is gestopt geeft hem weer iets meer rust en nu wil hij wel weer ineens met dingen helpen en staat hij wel weer (meestal, niet altijd) uit zichzelf op. Dus het is weer iets rustiger in huis. Toch twijfel ik nu meer dan ooit. Ooit zal hij toch echt weer werk en het gezinsleven met elkaar moeten combineren. En diep van binnen denk ik dat er daarmee voor hem ook weer meer ‘stress’ komt en hij op dat gebied ook nooit helemaal stabiel gaat worden. Maar is zo’n onderbuikgevoel een reactie vanuit mijn gevoel van stress en overspannenheid op dit moment, of is dat een waarheid waarvoor ik angst heb eraan toe te geven en er mijn conclusies uit moet trekken?? Feit is wel dat het momenteel slechter gaat dan ooit tussen ons.
Hij heeft deze week aangegeven tot rust te moeten komen tbv zijn herstel en daarom gaat kijken of hij binnenkort een paar maanden elders kan wonen (waarschijnlijk op de zorgboerderij waar hij momenteel een aantal dagen per week vrijwilligerswerk doet). Dan kan hij met de nodige hulp en begeleiding de dingen weer op de rit krijgen. Maar ook hierbij denk ik dan, uiteindelijk kom je weer terug in het ‘drukke gezinsleven’ en zal je dat weer moeten gaan combineren met werk. Dan komt die stress toch gewoon weer terug? Is het niet beter om te stoppen en allebei los van elkaar een nieuwe start te maken? Ik heb dan meer rust in huis en kan me volledig op mezelf en onze dochter richten. Hoef dan niet meer mijn leven volledig aan te passen, op mijn tenen te lopen en teleurstellingen te incasseren. En hij kan zich dan ook volledig op zichzelf en zijn herstel richten en leren zelfstandig te leven met alle verantwoordelijkheden die daarbij horen. Mits hij de juiste begeleiding krijgt zou dat toch een keer moeten gaan lukken? En als hij dan rust heeft kan hij op de momenten dat onze dochter er is ook een lieve, gezellige en rustige vader zijn.
Wat is wijsheid….. Ik vind deze onzekerheid, stress en ook angst voor een eventuele nieuwe start voor mij en mijn dochter alleen doodeng. Ik zou het voor haar ook verschrikkelijk vinden. Een kind wil gewoon papa en mama samen. Moet ik dan toch nog (alhoewel ik op mijn tandvlees loop) volhouden en hopen op betere tijden? Of toch de knoop gaan doorhakken? Soms wens je een glazen bol waarmee je in de toekomst kunt kijken 😊……
Wat een verhaal Twijfelaar. Er zijn al veel wijze dingen gezegd. Ik heb nog wel een puntje. Je schrijft dat je dochter zich veilig voelt bij haar vader, maar een vader wiens humeur binnen een paar tellen kan omslaan is niet veilig. Natuurlijk kunnen ouders weleens boos worden op hun kinderen, maar alleen als die kinderen iets fout hebben gedaan. Het lijkt erop dat dat bij jouw man niet zo is.
Mocht je bij hem weggaan, dan sta je er ook alleen voor met je dochter, maar dan heb je voor de rest wel rust in huis.
Is er niet een soort therapie mogelijk voor hem waarin hij dingen leert die hij van zijn ouders had moeten leren? Doorzettingsvermogen, verantwoordelijkheid, dat soort dingen. Dan heeft jullie huwelijk misschien nog kans van slagen.
Veel sterkte en ik vind het ontzettend knap hoe je dit volhoudt.
Ik zou hem van harte steunen in zijn voornemen uit huis te vertrekken en daar actief aan bijdragen. Het is helemaal niet nodig nu een knoop door te hakken. Als hij daadwerkelijk weg is, ontstaat rust om alles te laten bezinken. Dikke kans dat je dan alsnog besluit dat hij niet kan terugkomen maar dat hoeft niet nú al besloten te worden. Ik zou wel aan de begeleiding duidelijk maken dat het ook op jou en je kind een enorme wissel trekt en dat jij voor jezelf ook 'vragen te beantwoorden hebt' in die periode. Ze moeten ergens heus voelen dat de thuisbasis dit niet kan dragen maar het is belangrijk dat ze er expliciet en serieus rekening mee houden dat ze hem naar een nieuwe situatie zullen moeten begeleiden.
Ik heb het te doen met je man. Hij moet zich erg ongelukkig en slecht voelen over zoveel disfunctioneren. Ik voel mezelf af en toe al erg slecht over alles wat ik niet voor elkaar krijg maar als ik jouw verhaal lees, ben ik een wonder van mentale gezondheid, de ADD in aanmerking genomen.
Ik wil iets vertellen over 'het vast zitten' in niet kunnen/niet willen/niet doen. Niet omdat ik vind dat je hem daarbij maar weer 'off the hook' moet laten. Dat vind ik namelijk helemaal niet. Maar het is een raar, zwaar, frustrerend aspect van deze aandoening en als hij daar geen grip op krijgt, al is het maar enigszins, dan blijft hij worstelen en kopje ondergaan.
Voor mij is het absoluut allermoeilijkste, meest slopende aspect van AD(H)D: alle orde, verplichtingen, taken, handelingen waar geen intrinsieke motivatie voor is kosten moeite, heel veel moeite. Dat gaat van 'op tijd naar bed gaan' via 'een klus doen waar ik de zin niet van inzie' naar 'de belasting doen'. Hoe slechter het gaat, hoe meer dingen moeite kosten: de was doen, de afwasmachine uitruimen, koken, een afspraak maken voor de APK, alles, alles, alles wordt een berg. Dat is vrij afschuwelijk. Je weet dat het niet kan kloppen maar in je hoofd loopt het helemaal vast. Andere mensen zuchten bij wijze van spreken een keer, doen aan gewoontevorming, rationaliseren het ('het moet nou eenmaal gebeuren') en doen het. Ze voelen, weten dat het ze heel veel minder moeite kost om het 'gewoon te doen' dan om het te laten. Met AD(H)D functioneert dat mechanisme op de een of andere manier heel slecht: de weerstand is áltijd groter. Dat is heel erg frustrerend omdat je dat ergens best wéét. Je wéét wat je 'zou moeten doen' maar je doet het toch niet, het lukt toch niet. Maar het móet! Je moet daardoor heel vaak door weerstand heen en dat kost bakken met energie. Op zich helpt gewoontevorming wel degelijk maar dat is vaak niet duurzaam. Als er om de een of andere reden een kink in de kabel komt, de gewoonte doorbroken wordt, al is het maar door twijfel in je hoofd (en het hoofd van een AD(H)D-er zit over het algemeen helemaal vol met allerlei postieve én negatieve gedachten) dan brokkelt de orde af en duikel je weer de 'brei' in. Als je in een flinke spiraal naar beneden zit, is dat heel moeilijk te containen. Voor je het weet trek je andere levensgebieden mee.
Jouw man lijkt op ongeveer alle terreinen van zijn leven 'in de brei' te zitten. Dit is één va de redenen bijvoorbeeld dat ik me níet met een burn out ziek wil melden terwijl het al langere tijd echt niet zo goed met me gaat. Maar hoe meer aspecten van je leven ongestructureerd worden, mislukken, losraken, hoe dieper je wegzakt. Tegelijkertijd: op een gegeven moment is het ook niet meer te vermijden want in je hoofd gaat langzaam alles 'stuk': chaos brengt chaos voort. Het is enorm uitputtend.
Ik vind de keuze van je man om uit het gezin te stappen maar dan wel in een geordende omgeving een gezonde keuze! Hij zal de dwang om overal tegelijk grip op te krijgen los moeten laten en moeten beginnen met grip te krijgen op een paar dingen: dagritme bijvoorbeeld. Ergens lijkt hij te beseffen dat hij niet bijvoorbeeld ergens alleen in een vakantiehuis moet gaan zitten. Wat ik nu ga zeggen klinkt waarschijnlijk heel stom: hij moet het opgeven. Hij moet (op dit moment) ophouden met vechten en worstelen. Hij heeft geen richting, geen focus, en hij is waarschijnlijk vooral tégen dingen en tégen zichzelf aan het vechten. Hij wil dingen die hij niet kan (een nieuwe baan, what was he thinking?). De energie die hij heeft (Ergens heeft hij waarschijnlijk ook heel dwingende energie in zich) richt zich tegen zichzelf. Hij is boos en gefrustreerd en wanhopig. Hij draait zichzelf én jou én het gezin volkomen de soep in. Dit is waarschijnlijk heel frustrerend voor hem: ze denken dat ik niks dóe maar ik ben de héle tijd (in zijn hoofd) bezig en druk en aan het proberen het beter te doen en ik ben zó moe ...
Maar los van het feit dat het voor hem heel zwaar is, moet hij ook echt gaan beseffen dat dit door zijn omgeving niet gedragen kan worden. Hij kan het zélf al niet dragen! Als hij er totaal geen orde in krijgt, leef jij ook in de chaos. Als hij zichzelf niet kan 'sturen' en zich niet aan de structuur van het gezin kan optrekken, ontregelt hij dus ook het gezin. Hij trekt het gezin mee in zijn wanorde en pijn. Hoe verdrietig het ook is, hij kan verantwoordelijkheid op zich nemen, kracht en liefde tonen door zijn gezin, zijn vrouw los te laten en zich allereerst op zichzelf te richten. Op dit moment hélpt het hem ook niet. Hij faalt alleen maar meer. Hij kan hier juist iets goeds doen, iets sterks doen, door jou te ontslaan van de verantwoordelijkheid zijn wanorde op te vangen en te reguleren. Dat lijkt hij dus te doen door uit huis te vertrekken.
Als jij zegt: hij zal toch straks in het drukke gezin moeten terugkeren en dat moeten combineren met werk, denk ik: jullie begrijpen kennelijk allebei niet hoe serieus en fundamenteel dit probleem van hem is. Hij en jij moeten ophouden te doen alsof hij alles zou moeten kunnen wat een ander kan. Hij gaat nóóit volgens het boekje functioneren. Je kunt niet beginnen met: wat wordt door de maatschappij verwacht en dan kijken hoe hij zich daaraan moet aanpassen. Hij kan niet anders dan bij zijn eigen draagkracht en mogelijkheden beginnen, ook als die maar zeer beperkt zouden blijken te zijn. Als hij dat niet gaat accepteren, zal hij zichzelf kapot maken met de druk die hij op zichzelf uitoefent.
Die AD(H)D van hem is in de verste verte niet onder controle. Ik weet natuurlijk helemaal niet hoe dat met die medicatie gegaan is maar als ik lees hoe slecht het met hem gaat vraag ik me echt af of hij zich de luxe kan permitteren om geen medicatie te willen gebruiken. Het is een afweging: bijwerkingen zijn echt zwaar klote maar je kunt ook je leven en jezelf niet om zeep helpen. Behalve ADHD-medicatie zijn er ook nog andere prikkeldempende medicijnen (zoals Quetiapine bijvoorbeeld, in een lage dosering). Ik hou er ook niet van maar ik heb ook realiteitszin: ik kan wel weigeren medicatie te gebruiken omdat ik een ideaalbeeld heb van mijzelf en mijn functioneren maar zónder medicatie ben ik bij tijden helemaal een wrak, sukkelt mijn leven alleen maar verder achteruit en sta ik nóg veel verder af van het doel waar ik naartoe wil. Ik moet er wel bij vertellen: ik heb geen bijwerkingen die iets met mijn perceptie doen, ik voel me 'gewoon mezelf'. Ik weet niet hoe het zou zijn als je je echt heel anders voelt over jezelf. Ik accepteer dus de medicatie en de nadelen, liefst zo tijdelijk mogelijk maar waar dat niet kan, leg ik me er gewoon bij neer dat ik niet zonder kan.
Jouw man heeft al een hele voorgeschiedenis maar uit jouw verhalen lijkt hij nog niet eens begonnen met zichzelf als ADHD-er te accepteren, serieus te nemen en lief te hebben. Het is hoog tijd om daarmee te beginnen. Met zelfcompassie naar zichzelf kijken. Als hij dat niet doet, kun jij helemaal NIETS voor hem doen! En als hij dat wel gaat doen, met compassie naar zichzelf kijken, zal hij ook met meer compassie naar jou kijken en voelen dat hij jou moet loslaten als hij van je houdt.
Wat een prachtige, ontroerende, inzicht gevende post Omnik! Ik ga deze uitprinten en nog een paar goed tot me door laten dringen. Ik zit zelf in een traject om te kijken of ik wellicht ook ADD heb. Want wat jij schrijft, zo IS het inderdaad voor mij. Ik moet mezelf regelmatig uit een soort moeras trekken en dat is zo vermoeiend en frustrerend, dan vind ik altijd wel ergens afleiding (zit ook weer niet voor niets op dit moment - op mijn werk - op OO). Ik kan dat moeilijk onder woorden brengen, maar met jouw stuk tekst kan ik het misschien wat helderder maken voor mijn partner (die er uiteraard niks van begrijpt, me wel ondersteunt en helpt als ik dat vraag, maar zelfs dat vragen kost me moeite...).
Voor TO: ik sluit me helemaal aan bij Omnik. AD(H)D gaat niet, nooit over. Hopen dat het ooit beter wordt is volgens mij een recept om jezelf gek te maken. Jullie zijn allebei overspannen, dus er moet iets gebeuren. Je man uit huis lijkt me de enige optie, maar dan wel op een goede plek en met goede begeleiding. En ik denk dat jij 'nog even' moet helpen om dat te organiseren. Kijk niet te ver vooruit, neem geen grote beslissingen, maar kijk wat er op dit moment nodig is. Voor jou, voor je dochter, voor je man. Probeer wel zoveel mogelijk het contact tussen je dochter en haar vader in stand te houden. Zonder druk/verantwoordelijkheid, maar gewoon gezellig samen zijn. Ik hoop dat jij dat ook met hem kunt houden, ongedwongen contact. Kijken of het vlammetje van de liefde kan blijven branden op die manier.
Weet je, ik denk dat jullie buiten de gebaande paden moeten denken. Als je man, zoals Omnik denkt, inderdaad (in ieder geval voorlopig) niet in staat is tot een 'normaal' leven, dus met baan en gezin, dan moeten jullie omdenken. Als samenwonen niet gaat, is dan LAT-ten vanuit een beschermde woonomgeving een optie? Kan dat vrijwilligerswerk op de zorgboerderij niet zijn vaste baan/dagbesteding worden? Welke financiële consequenties zou dat hebben? Maar dat is allemaal van later zorg. Eerst moeten jullie allebei tot rust komen. En daarvoor moet je man tijdelijk het huis uit. En jij gaat hulp inroepen voor de zorg voor je dochter, zodat jij ook een beetje op adem kunt komen. Zorg ook voor professionele hulp voor jezelf. Dit is allemaal niet niks, en je hebt al een paar zware jaren achter de rug. Misschien verstandig om je even ziek te melden op je werk? Of om tijdelijk je uren te verminderen? In ieder geval, zorg ervoor dat jij niet omvalt.
Heel veel sterkte!
Wat een ontzettend waardevolle post Omnik! Het is heel duidelijk dat het op dit moment gewoon echt niet goed gaat met je man en dat hij alle grip en overzicht op zijn leven compleet kwijt is. Zoals met alles eigenlijk geldt; first things first.
Ik denk dat je man ook teveel wilde. Een nieuwe baan, een opleiding erbij en meer verantwoordelijkheid nemen thuis, ik geef het je te doen. Dat is voor de meeste mensen zonder ADHD al een hele opgave. Het lijkt me verstandig om te beginnen bij de basis; een dagritme, zorgen voor zichzelf en accepteren dat hij ADHD heeft. Op het moment dat dat op orde is en een tijdje goed gaat, kunnen er volgende stapjes gezet worden.
Als hij een tijdje op een zorgboerderij intern gaat lijkt me dat een goede stap. Zie het als een soort revalidatiecentrum waar hij leert omgaan met zichzelf en leert zich staande te houden in een voor hem onoverzichtelijke wereld. Dan leert hij ook min of meer op eigen benen staan zonder dat hij afhankelijk is van jou en dat lijkt me ook goed voor zijn zelfvertrouwen. Sterkte, het zal geen makkelijke periode worden voor jullie allemaal.
Hoi hoi... Vol herkenning heb ik je verhaal gelezen. Mijn relatie met iemand met adhd is net voorbij. Graag zou ik mijn verhaal met je delen (ook voor mijn eigen verwerking)
Begin 2020 heb ik mijn ex leren kennen. Oh wat hadden we het leuk... Zoveel lol hadden we samen. De 1e 3 mnd waren heel intens. We hebben elkaar ontmoet en zijn eigenlijk vanaf die tijd veel bij elkaar geweest.
Van het een op andere moment wilde hij niet meer. Wat was ik verdrietig. Uiteindelijk hebben we 6 wk niets gehad.. Of niets... We zagen elkaar nog wel regelmatig en hadden dan ook intieme momenten.... En toen niets..... Een tijdje niets meer gehoord... Geen appjes niets....
Totdat ik hem een verhuisbericht stuurde... Ik had een nieuw huisje gekregen. Daarop kreeg ik... Mag ik je komen helpen. Oftewel... Hij kwam helpen en ging niet meer weg.. Oh wat was het weer fijn samen... Dit was eind 2020. Febr 2021 is hij officieel bij me in komen wonen...
De impulsieve reacties.... In 2 sec van 0 naar 100 in verbale agressie... Niet te controleren... Alles moest om hem draaien.
Net nadat we waren gaan samen wonen, heb ik hem betrapt op de meest vulgaire foto's uitwisselen met een collega van hem.
Hem hiermee geconfronteerd... Het was impulsiviteit... Wilde er niets mee... Zou nooit meer gebeuren. Hem geloofd (ik weet het.... Hoe stom kon ik zijn).
Vervolgens kwam ik er maanden later achter... Dat ze als een mannelijke collega in zijn tel stond. En had hij ineens de app kik.... Daarmee kon hij dus in en uitloggen en kon ik dus niets zien. Dit was, zoals hij zei omdat hij met een vriendin van mij dingen aan het plannen was voor mijn 50e verjaardag.
Net voordat onze relatie eindigde, heb ik nog weer allerlei porno foto's van hem gevonden op de app
Steeds als we eens woorden hadden riep hij... Dat we dan maar moesten stoppen met de relatie... Daarop de laatste keer geantwoord, dat hij er dan ook maar naar moest handelen. Nee hij meende het allemaal niet zo.
In de tussentijd liet hij ook steeds doorschemeren dat hij toch wel met me wilde trouwen.. Dit was begin december 2021. Maar oh die stemmingswisselingen... Vreselijk... Ik voelde dat ik steeds meer op mijn tenen ging lopen. Raakte uitgeput en kreeg dan ook van hem het verwijt, dat ik me afsloot
Uiteindelijk is 21 Dec alles geëscaleerd in een vreselijke ruzie. Daarop is hij vertrokken naar zijn moeder... Voor een paar dagen. Hij kon niet meer samen wonen en moest een eigen plek gaan hebben, waar hij zich af en toe terug kon trekken.....hij moest spoken uit zijn verleden verwerken.. Zoals hij zei was zijn liefde voor mij niet veranderd en wilde hij heel graag in een lat relatie gaan zitten. Dit zag ik niet zitten.... Tenslotte had hij me al eens bedrogen en had ik een onderbuikgevoel.
28 Dec is hij nog hier geweest. Dikke tranen... We moesten het samen gaan doen. Hij wist het niet meer. Daarop gezegd dat we na oud en nieuw naar de huisarts zouden gaan voor hulp.
Hem gevraagd of hij die dag wilde blijven. Nee dat kon niet... Zijn moeder rekende op hem met eten... En hij zou 2 Jan weer terug komen... En dan zouden we het fijn hebben... Even "ons" tijd.
Met een ik hou van je... En een kus vermelde hij nog even dat hij het fijn vond bij me te zijn... En vertrok hij naar zijn "moeder". Niet dus........
Met deze laatste woorden is hij vertrokken naar die andere vrouw... Bleek achteraf.
Ook bleek achteraf dat in de tijd dat we het "uit" hadden... Hij nog contact had met 2 andere vrouwen. 1 van die vrouwen heb ik nog gesproken... Die had hij ook achter gelaten met een gebroken hart.
Afspraken met zijn dochter komt hij niet na.... Ze wilde haar vader zien na 1.5 mnd... Hij had geen tijd... Want ging iets leuks doen met die andere vrouw
Ik heb het hem nog letterlijk gezegd.... Als je hier weggaat... Ga je niet met jezelf aan het werk... Je duikt zo met iemand anders in bed.... Hoe kon ik toch zo denken... Daar had hij geen behoefte aan
Zoveel leugens...en me recht aankijken in mijn gezicht. Blowen was bij hem ook aan de orde... "zelfmedicatie"... Wat begon met 2 trekjes... Werden minimaal 2 joints per dag.... En wat al vaker gezegd is hier... Dat versterkte de negativiteit zoveel meer.... Ruzies en escalaties om de meest simpele dingen..
Maar adhd of niet.... Hij wist dat hij aan het liegen was...willens en wetens.... En dat doet pijn.... Hoe kan iemand die het heeft over trouwen....waar je zo'n intense tijd mee hebt gehad, me 1.5 jaar zo ontzettend belazeren.....
Hij heeft nu al 4 wk een huisje... Maar zit nog steeds bij die andere vrouw...... Daar mooi weer spelen... En dat doet pijn...
In de 2 jaar dat ik hem "ken" is hij nu zijn 3e baan aan het verknallen (hij is een collega van een vriend van me... Dus hoor wel eens iets)
Het meest bizarre vind ik... Hij komt overal mee weg... Door zijn charmante verschijning, kan hij alles doen
Dat raakt me.... Ik intens verdrietig en hij ligt alweer bij een ander in bed, alsof het niets is..
Herkennen jullie dit liegen en de ontrouw ook?...
Soms vraag ik me wel eens af... Of het niet meer is dan adhd.... Ikke Ikke.. En de rest kan stikken... Me myself and I... Zelfs zijn eigen dochter wordt aan de kant gezet alsof het niets is... Het meiske heeft nu therapie nodig om er mee te leren dealen..
En ik... Zoveel vragen... Waar ik nooit antwoord op ga krijgen...... Was het dan echt niets, wat we hadden... 😪
Hallo lieve mede-forummers,
Het is heel lang stil geweest van mijn kant, maar heb alle reacties, ervaringen en tips echt nog vaak terug zitten lezen. Ik ben dankbaar voor alle reacties!!
Wil graag nog even een statusupdate geven....
Wij zijn inmiddels uit elkaar. Maar ik moet zeggen, wel op goede voet en allebei inziende dat dit voor ons alledrie (ex partner, mij en onze dochter) beter is. We zijn tot de conclusie gekomen dat de druk en drukte van het gezinsleven mijn ex partner zoveel (over)prikkeling geeft dat dit hem continue in de weg zit en resulteert en hevige periodes van stemmingswisselingen, boze buien en depressies. En dat is voor ons alledrie heel erg ongezond. En zal ook een blijvend iets zijn. Misschien niet altijd in deze hoge mate, maar zoals in de reacties al werd gezegd....dit is niet iets wat 'over' gaat.
Er heeft ook niemand schuld aan, hij kan er simpelweg ook niks aan doen dat hij dit heeft. Ik vind dit voor hem ook erg moeilijk en verdrietig. Alleen is zijn zorgbehoefte zo groot (hij gaat opnieuw een diagnostiektraject in omdat er het vermoeden is dat er nog meer speelt) dat dit in het gezinsleven en door mij niet te dragen is. En dan zou ik er zelf uiteindelijk aan onderdoor gaan.....
Hij zit nu in een soort van beschermd-wonen traject waarin in kaart gebracht gaat worden waar hij allemaal hulp in nodig heeft en dit gaat dan ook voor hem geregeld worden. Dit is voor mij een grote opluchting dat dit niet meer alleen door mij geregeld en gedragen hoeft te worden. Ik kan dat stukje nu loslaten.
Ik merk dat nu hij op een eigen plekje zit, hij ook meer rust heeft (zowel lichamelijk als geestelijk). En dat is voor ons allebei een bevestiging dat dit de juiste keuze is geweest. Hij ziet onze dochter nu hij in dit traject zit 1 middag per week en dan is het voor hem en voor onze dochter ook weer fijn en gezellig. Ze genieten beide van dit momentje samen. Beter af en toe samen en dat het weer fijn is dan continue samen en 6 van de 7 dagen frustratie en boosheid. Ik vond deze stap voor onze dochter nog wel het allerzwaarste, maar merk nu hij ruim een maand uit huis is dat de rust in huis ook haar goed doet.
En als hij straks echt een tijd de nodige hulp krijgt en hij een woning voor zichzelf heeft kunnen we gaan kijken hoe we de opvoeding en verzorging van onze dochter gaan verdelen. Dit zal ook dan nog steeds voor het grootste deel op mij neer komen, maar als blijkt dat hij meer tijd met haar wil en ook aan kan dan is dat wat mij betreft ook zeker mogelijk. Maar het moet wel voor alle partijen goed en prettig aanvoelen. De tijd zal het uit gaan wijzen.....
Een hele lieve groet en nogmaals dank je voor alles reacties,
Petra
Ik denk dat jullie hebben gedaan wat in deze situatie voor iedereen het beste is.
Jullie relatie is in één huis niet gelijkwaardig omdat hij zoveel problemen heeft en hulp nodig heeft dat je meer mantelzorger/therapeut bent dan partner.
Ook voor je dochter is het zo beter denk ik. Rust in plaats van frustratie en strijd.
Wat goed om te lezen Twijfelaar hoe jullie hier samen in optrekken. Er is duidelijk veel liefde tussen jullie. Ik denk dat de genomen beslissingen recht doen aan de situatie en aan de behoeften van alle betrokkenen. Soms kan het niet zoals het moet. Dan moet het zoals het kan. Knap gedaan met z’n tweeën! Echt petje af, om onder zulke grote druk elkaar toch te vinden in een oplossing. Ik wens jou rust, ontspanning en geluk Twijfelaar!
Wat fijn dat jullie het zo hebben kunnen regelen. Met wederzijdse liefde en respect. Heel knap om dat voor elkaar te krijgen als jullie elastiekjes eigenlijk al zo’n beetje geknapt zijn. Voor dit moment de beste oplossing, van hieruit kunnen jullie hopelijk weer de weg omhoog inzetten.
