gezinsleven met partner met ADHD, ben helemaal op.... ervaringen / lotgenoten gezocht
Lieve allemaal,
Ik ben eind 30 en al bijna 20 jaar samen met mijn (ADHD)partner. Samen hebben we een leuke, lieve (maar soms ietwat pittige) dochter van 8.
Het samenleven met mijn partner is (zowel voor als na de geboorte van onze dochter) nooit makkelijk geweest. Maar op zich ben ik een doorzetter van nature en ga ik geen extra uitdagingen uit de weg. Maar ik merk vooral de laatste tijd (en dat wordt steeds erger) dat ik steeds vaker me stoor aan bepaalde 'trekken' van mijn partner, dat ik er klaar mee ben dat ik overal volledig zelf de kar in moet trekken en ben ik inmiddels toch wel overspannen aan het worden van het altijd maar zorgen voor iedereen in het gezin. Normaal gesproken in een relatie zouden de zorgen gedeeld moeten worden door 2, maar in ons (of in ieder geval in mijn geval) is dit maal 2. En dat breekt me op, ben uitgeput en merk dat ik steeds minder mezelf ben en mezelf ook meer afsluit ten opzichte van mijn partner (ik vermoed vanuit zelfbescherming). Ook ben ik niet de gezellige moeder meer die ik voor ogen heb die vol energie met haar dochter dingetjes kan ondernemen.
Om uit te leggen wat er allemaal speelt (en heeft gespeeld) weet ik bijna niet waar ik moet beginnen en het zal best een lang verhaal worden. Ik hoop toch dat jullie de moeite willen nemen om mijn verhaal te lezen en hoop ik op herkenning, advies, steun, reacties van lotgenoten (positief of negatief)....
Zoals gezegd is het nooit makkelijk geweest. Mijn partner heeft ADHD wat pas echt officieel is vastgesteld een jaar voor de geboorte van onze dochter. Maar dit was altijd al overduidelijk en al vanuit zijn jeugd aanwezig. Zijn ouders konden hier erg slecht mee om gaan en hij heeft nooit goede begeleiding gehad. Hij was overal altijd het 'rotjong', 'de drukke' en moest altijd maar 'gaan gymmen' op school en 'naar zijn kamer' thuis. Hij heeft dus ook met moeite alleen de lagere school gedaan en een stukje VSO waar hij ook veel gepest is (terwijl hij van zichzelf echt wel over een gezond paar hersenen beschikt). Best een traumatiserende jeugd dus en hartverscheurend.
Al vanaf het begin van onze relatie waren de typische ADHD-trekken aanwezig: druk, niet stil kunnen zitten, chaotisch in het hoofd, impulsief, verslavingsgevoelig (hij is voor ik hem kende verslaafd geweest aan cocaïne maar heeft door een verhuizing hier zelfstandig mee kunnen stoppen. En heeft tot 2 jaar terug dagelijks geblowd), uitstelgedrag, vluchtgedrag, verantwoordelijkheden niet nemen, stemmingswisselingen...... Als ik het zo lees denk ik 'waarom ben ik in godsnaam hierin meegegaan'? Maar liefde maakt blind en hij was op zijn goede momenten ontzettend gezellig, lief, romantisch, spontaan en energiek. En bovendien kwam ik toen nog niet zo goed voor mezelf op en was slecht in mijn grenzen aangeven (daar ben ik overigens wel ontzettend in gegroeid 🙂). Er werden vaak beloftes gedaan en dat geloofde ik naïef als ik was ook allemaal. De meeste beloftes werden uiteraard niet nagekomen, wat altijd veel teleurstelling heeft teweeggebracht bij mij. Maar steeds wonnen de ups het weer van de downs.
Het is een tijdje beter gegaan en toen hebben we samen een huis gekocht. Bij ons allebei lag de focus op werk icm leuke dingen ondernemen. Uiteraard bleven wel de ADHD-trekken aanwezig wat wel vaak voor wrijvingen zorgde, maar niemand is perfect dacht ik altijd maar als ik de volgende teleurstelling weer te boven was. Onze liefde voor elkaar overwon en we besloten om voor gezinsuitbreiding te gaan. Onze dochter werd geboren en mijn partner was in de wolken. De meeste trotse vader ooit! Tegelijkertijd vond hij de babytijd wel erg moeilijk (wat ik van meer mannen hoor). Hij blijkt overgevoelig voor (hard of hoog) geluid en kon absoluut niet tegen huilgeluiden. Ook vond hij het lastig dat een baby natuurlijk niet aan kan geven wat ze wil. Hij vond het gewoon moeilijk om voor een baby te zorgen. Ik heb dan ook 95% voor de zorg van onze dochter gedaan (en eigenlijk nog steeds). Met 4 maanden bleek onze dochter een ernstige vorm van heupdysplasie te hebben waarvoor ze 2 jaar behandeld is icm ziekenhuisopname, gipsbroek, spreidbroek etc. Lastig, maar onze dochter sloeg zich daar met een lach doorheen. Ze was echt een supermakkelijke en vrolijke baby. Wat het voor een ouder beter te behappen maakt. Voor mijn partner bleef het lastig. Hij is bijvoorbeeld tijdens de 2 weken ziekenhuisopname geen een keer bij onze dochter blijven slapen (wel op bezoek geweest uiteraard), ik heb daar 2 weken geslapen en was bekaf. Had het fijn gevonden als hij me ook eens had afgewisseld, maar dan weet hij zich dus geen raad als ze huilt.
Net na de 1e verjaardag van onze dochter ging het slechter en slechter met mijn partner. Hij bleek ontzettend depressief en zag niks meer zitten. We hebben begeleiding gehad van een ADHD-coach en hij kreeg medicatie. Heeft zowel Dexamfetamine als Ritalin geprobeerd maar van beide had hij teveel bijwerkingen en had hij een te hoge dosis nodig. Dat was dus geen optie. Volgens hem was het beste 'zelfmedicatie' dmv blowen. Dat deed hij overigens al toen ik hem kende, maar dat was toen in mindere mate en daar had ik toen minder problemen mee. Ik kon wel begrijpen dat hij rust wilde in zijn hoofd en dat het blowen hem die rust gaf. Nadeel ervan was wel dat hij bijna ieder weekend een gat in de dag sliep en er meestal pas in de middag een keer uitkwam. Wat ik niet vind kunnen als je ook een gezin hebt. Als jij er namelijk niet uitgaat betekent dat automatisch dat de partner (ik dus) alles kan doen.
Uiteindelijk is het na de ADHD-coaching wat beter gegaan. Maar is hij in de loop van de jaren van baan naar baan gerold waarin hij steeds opnieuw weer niet happy was en te veel stress heeft ervaren. Uiteindelijk heeft dit geresulteerd in een burn-out en weer een depressie. Al die tijd heeft hij flink doorgeblowd wat ook steeds meer werd. Onder mijn druk heeft hij vaker geprobeerd te stoppen, maar dit lukte nooit. Uiteindelijk heeft de huisarts nav zijn depressie aangegeven dat hij moest stoppen met blowen omdat dit ook een negatief effect heeft op de psyche. Daar was mijn partner het gelukkig mee eens en hij is dmv een hulptraject in de verslavingszorg ook gestopt met blowen. Ik heb gedurende dit traject hem heel veel gesteund en ben naar alle afspraken mee geweest icm de zorg thuis voor onze dochter. Dit is ontzettend zwaar voor me geweest. In die tijd is ook nog mijn vader ziek geworden en plots overleden, heeft onze dochter een complexe heupoperatie moeten ondergaan en hebben we natuurlijk ook nog de corona thuisscholingsperiode achter de rug. Mijn partner zat in die tijd in een dagbesteding traject en deed vrijwilligerswerk op een zorgboerderij om zo ritme en continuïteit te behouden. Dit heeft hem goed gedaan en goed op de been kunnen houden. Echter vind ik wel dat hij prima een extra hulp had kunnen zijn in deze thuisscholingsperiode omdat hij dus werkte op vrijwillige basis, maar na een kwartier proberen onze dochter te helpen werd de handdoek al in de ring gegooid. Daaaag, dit kan ik dus niet en ga ik niet doen. Met als resultaat dat ik thuis 28 uur per week moest werken icm iedere dag onze dochter scholen. Niet te doen, maar het moest wel....
Dit typeert wel een beetje het gedrag van mijn partner. Bij het minste of het geringste wat tegen zit of te moeilijk is wordt de handdoek in de ring gegooid. Ook heeft hij last van ontzettende stemmingswisselingen en woedeaanvallen als dingen dus niet lopen zoals gepland / verwacht. Hij kan dan ontzettend tegen mij of onze dochter tekeer gegaan. Of als bijvoorbeeld iets tegenzit bij het opstaan (hij wordt altijd moe en met pijn wakker) dan vloekt en tiert hij het hele huis bij elkaar. Met als gevolg dat ik stijf van de stress rechtop in bed zit en geen oog meer dichtdoe en soms onze dochter ook wakker wordt. En de buren ook vrees ik. Hij kan dan zelfs als hij de hond uitlaat buiten hardop tegen zichzelf vloeken en hele gesprekken voeren. Ik schaam me dan kapot, dat moet de rest van de buurt toch ook horen....
Ook heeft hij de irritante neiging als ik dan tegengas geef of commentaar om naar zijn bed te benen en daar dan vervolgens de rest van de dag niet meer uit te komen. Ook als hij niet lekker is (wat hij vaak is omdat hij ook fibromyalgie heeft, wat echt superrot is voor hem!) heeft hij altijd de neiging om op bed te gaan liggen /in bed te blijven liggen. Wat ik overigens deels kan begrijpen, maar niet voor de hele dag. Want ook dan houdt het automatisch in dat ik verder alles alleen moet doen. Maar ik vind het voor onze dochter toch wel het lastigst. Ik kan duidelijk merken dat zij mij als haar veilige haven ziet en bij haar vader is ze toch een stuk onzekerder. Ze is niet bang voor hem (dan zou ik geen twijfel meer hebben over onze relatie en het beëindigen!) maar ik merk dat ze het niet prettig vindt als ik er niet ben omdat zij natuurlijk ook niet weet wat ze bij haar vader kan verwachten. De ene keer is hij vrolijk, gezellig en is het lachen gieren brullen samen. Maar hij kan net zo goed een chagrijnige bui hebben waarin hij niks kan hebben en veel moppert. En dat gaat me echt aan het hart. Aan de ene kant wil ik een gezin met papa en mama samen (het is namelijk ook niet dat we dagelijks ruzie maken met elkaar ofzo), maar ik kan me voorstellen dat deze onvoorspelbare stemmingswisselingen op lange termijn ook schade aan zal richten bij haar. En dat wil ik absoluut voorkomen!
Ook voel ik me de laatste tijd toch wel vaak alleen in onze relatie. En dat heeft niet alleen betrekking op het managen van ons gezin. Ook mis ik meer en meer een connectie tussen ons. Voor mijn gevoel zitten we emotioneel niet op hetzelfde level. Ik vraag altijd wel hoe zijn dag is geweest, hoe een bepaalde afspraak is verlopen, hoe een uitje is geweest bijvoorbeeld. Dit voelt een beetje als eenrichtingsverkeer. Ik krijg deze vragen namelijk heel vaak niet. Ook vergeet hij het vaak als ik iets speciaals heb gedaan of belangrijke afspraak heb gehad. Hangt ook wel beetje samen met zijn humeur denk ik. Bij een vrolijke bui volgen vragen, bij een chagrijnige stemming geen interesse.
De laatste tijd 'irriteert' me ook steeds meer dat we zoveel verschillen. Ik ben heel positief ingesteld. Hij kan in vlagen heel negatief zijn. Dan zijn mensen stom, de wereld stom, het nieuws kan hij dan ook niet kijken. Hij is onrustig en chaotisch, ik ben rustig en heel precies. Ik kan prima voor mezelf zorgen, hij heeft daar echt moeite mee (verslaapt zich dan….moet hem heel vaak uit bed halen, vergeet belangrijke afspraken, maakt geen gezonde keuzes voor zichzelf) . Hij gaat om alles in bed liggen, mij vind je overdag alleen in bed als ik echt maar dan ook echt ziek ben. Ik hou van feestjes, carnaval, festivalletjes, hij houdt niet van drukte. Ik ga dus altijd met vriendinnen naar feestjes. Ik ben hoogopgeleid met een drive me verder te ontwikkelen. Hij is laagopgeleid en redelijk passief op dat gebied. Ik ben goed met taal, hou van lezen, hou alles goed bij op gebied van actualiteiten en ontwikkelingen op gebied van social media ed. Hij kan heel slecht lezen en schrijven, kan nog geen brief schrijven (heb bijvoorbeeld altijd zijn sollicitatiebrieven moeten schrijven en doe alle administratie) en vindt bijblijven op gebied van technologie en social media niet nodig.
Ook zit ik vaak alleen. Hij pokert graag, wat ik hem ook gun uiteraard. Dat doet hij nu eenmaal graag, prima! Maar ik zou graag zien dat hij dat 1 zaterdagavond in de maand doet, omdat ik anders iedere zaterdagavond alleen zit. Dat snapt hij zegt hij en zegt minder te gaan pokeren, maar uiteindelijk is het bijna iedere zaterdagavond prijs. En dan kan ik zeggen wat ik ervan vind, maar hij trekt uiteindelijk toch zijn eigen plan en zit ik wederom alleen. Bovendien gaat hij doordeweeks ook vaak heel erg vroeg naar bed (rond 9.30 uur) en dan zit ik wederom alleen. Hij heeft veel meer slaap nodig dan ik en dan is het natuurlijk prima dat hij eerder gaat slapen, maar gezellig is anders......
Vanuit zijn impulsiviteit doet hij ook nog wel eens stomme dingen. Laatst nog was hij bij vrienden geweest en zou diep in de nacht thuiskomen. Geen probleem. Ik had wel aangeven de volgende dag om 12.30 uur weg te moeten naar een lunchafspraak met een vriendin, dus hij zou wel een relatief korte nacht hebben. Word ik de volgende dag wakker, geen partner naast me. Dan zal hij daar wel zijn blijven slapen dacht ik nog, is ook niet verstandig om met zo weinig slaap een eind te moeten rijden. Om 10.30 uur nog niet thuis, begon toch wel ongerust te worden. Diverse malen gebeld naar zijn mobiel, wordt niet opgenomen. Uiteindelijk na 10x bellen meneer te pakken gekregen. Waar ben je vraag ik. Krijg ik als antwoord: weet ik niet. Ik: hoezo dat weet je niet?? Wat blijkt. Meneer heeft met vrienden zitten blowen, is naar huis gaan rijden, werd moe, heeft auto aan de kant gezet om te slapen geen idee hebbende waar hij was. Hij was uiteindelijk om 12.30 uur thuis. Daar zakt dan echt zooooooo mijn broek van af. Vind dit zo onverantwoordelijk gedrag. Kan daar zo ontzettend pissig van worden. Zelfs onze dochter werd ongerust omdat ik ongerust was en onrustig werd. Hij heeft echt wel zijn excuses aangeboden, maar voor mij is eigenlijk de kous er nog niet mee af. Voor hem wel helaas en ik merk dat hij geïrriteerd raakt als ik het er weer over heb 🙁.
Om een heeeeel lang verhaal kort te maken ben ik heel erg aan het twijfelen geslagen wat nu goed is voor MIJ en daarbij onze dochter. Heeft deze relatie uiteindelijk nog wel kans. Wordt IK hier nog wel gelukkig van of ben ik toch beter af alleen (met onze dochter uiteraard). Gaat het hebben van een partner met ADHD wellicht toch mijn pet te boven? Staat wel tegenover dat mijn partner de laatste tijd wel duidelijk meer zijn best doet en op alle vlakken echt meewerkt in alle professionele begeleiding die hij krijgt. Maar tegelijkertijd ben ik bang dat de positieve veranderingen altijd maar van korte duur zijn (dat is namelijk altijd zo geweest). Heb bij hem kenbaar gemaakt sterke twijfels te hebben en dat er toch echt het nodige veranderd moet worden wil ik verder willen. Wil eigenlijk gewoon een gelijkwaardige en stabiele partner. Heb inmiddels van mijn kant ook hulp gezocht bij een relatietherapeut en 1e sessie gehad. Zij gaat mij ook helpen met mijn keuze, maar ben ook erg nieuwsgierig naar de ervaringen van andere mensen met een relatie met iemand met ADHD. Wie herkent dit? En wat doen jullie hieraan? Of heeft dit uiteindelijk toch de kop gekost? En ook vanuit een gezinssituatie gezien….wie herkent dit? Kan het niet gewoon zijn dat mijn partner het gezinsleven eigenlijk gewoon niet goed aan kan? Dat het teveel prikkels en stress met zich mee geeft...
Super bedankt allemaal alvast voor het nemen van de moeite om te lezen en te reageren!
Geen ervaring zelf. Wel met een kennis die een partner heeft met ADHD, ook in zo'n erge mate wat jij beschrijft. (want je hebt ADHD en ADHD met hele grote hoofdletters) Ook van de ene in de andere baan, onverantwoorde keuzes maken, veel blowen. Zij hebben het niet gered, zijn uit elkaar, helaas voor kennis heeft zoontje hetzelfde gedrag. ADHD in erge mate en autisme was bijna niet te handhaven thuis. Maar daar heeft ze nu wel veel hulp voor en gelukkig gaat het nu met zoon beter. Haar partner had ook een rotjeugd en ouders die hem niet hebben gesteund. Dus hopelijk groeit zoon evenwichtiger op, daar doet zij alles aan.
Maar wat heb jij het moeilijk. Heel goed dat je hulp hebt gezocht. Het lijkt erop dat je heel lang over je grenzen heen bent gegaan. Of jullie het gaan redden met zijn tweeën, geen idee. Lijkt mij niet als ik dit zo lees. Eigen grenzen aangeven, niet meer alles voor hem oplossen. En als hij zijn verantwoordelijkheden dan niet oppakt... tsja mij lijkt het dan heel moeizaam om door te gaan. ( man van kennis, nam geen eigen verantwoordelijkheid en toen zij grenzen ging stellen aan zijn gedrag werd hij agressief, dus toen was het snel duidelijk). Jouw partner lijkt het wel te willen en zich in te zetten ( zoals stoppen met blowen) maar allemensen wat moeilijk voor je. 
Ik begon tamelijk welwillend aan je verhaal. Ik heb zelf ADD en ik was van plan heel veel begrip te hebben voor je man. En hoewel ik helaas best wel wat dingen herken, is het me toch niet gelukt om hem het voordeel van de twijfel te geven. Ik begrijp volkomen waarom je ‘op’ bent en ik denk dat het tijd wordt dat jij je losmaakt van zijn chaotische levensstijl. De aanpassingen die jij moet doen, gaan echt veel te ver. Jouw leven lijkt door hem voortdurend te worden ontregeld. Je mag niet van een partner verwachten dat die dat allemaal maar verdraagt. Er is wel een groot nadeel aan scheiden. Als jullie uit elkaar gaan, zal hij het alleen moeten rooien met dochter in de tijd dat ze bij hem is. Hij klinkt nu niet als een vader die een stabiele basis kan bieden. Heb je het idee dat hij zichzelf bij elkaar zal rapen als hij er alleen voorstaat? Of maakt jullie dochter dan in haar eentje met hem mee wat jij nu grotendeels incasseert? Hoe kijk jij hier tegenaan?
'Wil eigenlijk gewoon een gelijkwaardige en stabiele partner.' Dat lijkt een rechtvaardige wens, maar hoe groot is de kans dat je je partner zover krijgt dat hij dat wordt? Ga nog eens terug in je herinnering, want ooit heb je voor hem gekozen, zelfs bewust ook gekozen om een kind te krijgen. Wat was toen het aantrekkelijke?
Stel dat je het droombeeld van de gelijkwaardige en stabiele partner weghaalt en daarvoor in de plaats het realistische beeld van je huidige partner neerzet, stel dat je de verwachtingen en hoop op verandering die je hebt laat varen, wat zou dat van jou vragen om je toch staande te houden? Kun je zonder die hoop op verandering toch van hem houden?
'Staat wel tegenover dat mijn partner de laatste tijd wel duidelijk meer zijn best doet en op alle vlakken echt meewerkt in alle professionele begeleiding die hij krijgt. Maar tegelijkertijd ben ik bang dat de positieve veranderingen altijd maar van korte duur zijn (dat is namelijk altijd zo geweest).' Dus dat zal ook nu zo zijn, op die teleurstelling kun je je alvast voorbereiden. Het positieve is dat hij toch, steeds weer, op een bepaalde manier ervoor kiest om zich in te zetten om anders te worden, om te verbeteren.
Heb je, naast hem, nog een sociale omgeving waarin je je eigen beslommeringen kunt delen en bijvoorbeeld hulp kunt krijgen als je een afspraak hebt en hij is niet bereikbaar? Misschien geeft het je al lucht als je in je eigen kring kunt en durft aan te geven, dat je hulp nodig hebt, omdat het wel moeilijk is met je man. Wat zouden dan concrete punten zijn, bijvoorbeeld oppas, iemand om vrijuit tegen te kunne praten zonder dat die meteen op scheiden aandringt etc.
Tsjor
Filbromyalgie én depressie, dan vraag ik me af of hij ooit al antidepressiva heeft gebruikt. Antidepressiva worden namelijk ook regelmatig ingezet tegen fibromyalgie-pijnen.
Jouw man klinkt als een bewoner van een begleid wonen project. Ik vind dit absoluut geen gelijkwaardige relatie. Knap dat je het volhoudt.
@Leene, bedankt voor je eerlijke en begripvolle reactie. Heel erg fijn! Jij herkent dit verhaal dus ook vanaf de zijlijn. Ik lees inderdaad veel raakvlakken. Jammer dat zij het niet gered hebben, en hoe lastig als dan je kindje ook nog ADHD en autisme blijkt te hebben. Als ik naar onze dochter kijk vermoed ik niet dat ze zijn ADHD geërfd heeft. Ze is rustig, kan zich goed concentreren en doet het heel goed op school. Ze kan wel echt ergens voor strijden als ze iets wil en dan geeft ze ook niet zomaar op, maar dat is volgens mij gewoon wat extra pit en doorzettingsvermogen wat erin zin. Kan later helemaal niet verkeerd zijn 
.
Het is inderdaad een erg zware tijd. Heb het voorheen niet als dermate zwaar ervaren, maar ik merk dat het me steeds meer opbreekt. En iedere keer als er beloftes niet nagekomen worden, er stemmingswisselingen zijn, hij een boze bui heeft of bijvoorbeeld niet lekker is en weer een hele dag in zijn bed blijft liggen en 'mij aan mij lot overlaat' voelt het alsof er 'weer een stukje van me afbrokkelt'. Mijn incasseringsvermogen wordt gewoon een stuk minder. En dan om de zoveel tijd doet hij wel weer een keer iets stoms of ondoordachts (het recente voorbeeld wat ik aanhaalde). Het is niet zo dat dat wekelijks is ofzo. Maar altijd als ik denk.....het begint wat beter te gaan....dan doet hij iets stoms, heeft hij een gromweek , komt er niks uit zijn handen omdat hij niet lekker is / pijn heeft of komt er een andere tegenslag. Ik zou zo graag de stijgende lijn blijven zien. Zoals aangegeven doet hij echt wel zijn best en dat vind ik fijn (wil absoluut niet alleen maar mopperen over hem). Maar tegelijkertijd ben ik bang dat het nooit genoeg zal zijn voor een (soort van) gelijkwaardige relatie. Hij kan bepaalde dingen gewoonweg niet zoals brieven / mails schrijven, met de computer omgaan, instanties bellen vindt hij lastig. Dus op dat vlak zal hij mij ook nooit kunnen gaan ondersteunen. Voor klusjes in huis heeft hij vaak niet het geduld of is hij snel gefrustreerd als het niet lukt wat dan weer resulteert in een hoop gemopper en gevloek. Meer zorg overnemen voor onze dochter kan alleen als hij zich redelijk goed voelt, want anders wordt er veel gemopperd. En dan doe ik dat liever zelf.... En ik merk dat onze dochter daar ook op begint te reageren. Die kan ten opzichte van haar vader zicht echt wat meer af gaan zetten en feller reageren. Een deel van het huishouden besteed ik al uit aan een huishoudelijke hulp (zo blij met haar!!!).
En op emotioneel niveau kan er denk ik wel wat verbeterd worden, maar wat er niet van nature in zit gaat natuurlijk ook nooit komen. Hij probeert absoluut rekening met me te houden en me te helpen, maar als het hem niet goed gaat lukt dat hem simpelweg niet. Dan nemen zijn klachten (welke dan ook) de overhand op dat moment.
Ik hoop ergens dat het buffelen de afgelopen jaren niet voor niets is geweest. Zou liever samen blijven, maar wel met de nodige veranderingen en inzet (en dan niet van tijdelijke aard). Maar als het zo blijft of te weinig verbetert besef ik me maar al te goed dat ik er aan onderdoor zal gaan. En dat wil ik niet. Daarom mijn stap voor meer hulp en inzichten....relatietherapeut, spreek sinds kort ook met een maatschappelijk werker, praat er openlijker over met mijn vriendinnen zodat ook zij me meer kunnen helpen, de keuze om een bericht op dit forum te zetten om mijn gedachten van me af te kunnen schrijven en ervaringen uit te wisselen..... Na een hele batterij aan hulpverleners voor mijn partner is nu ook eens tijd voor MIJ. Ben mezelf te vaak vergeten de laatste tijd. En alleen dan kan ik een fijne mama zijn voor onze lieve dochter. Welke kant het op gaat vallen weet ik nog niet, maar daar krijg ik gelukkig steeds meer hulp bij en ben ervan overtuigd dat ik uiteindelijk een goede en bewuste keuze kan gaan maken. Maar makkelijk is anders.....oef.....
@Omnik. Heel erg bedankt voor je reactie en je doel met een objectief oog en je eigen ervaringen als iemand met ADD naar mijn verhaal te willen kijken. Dat vind ik ook erg belangrijk dat iemand het vanuit zijn oogpunt (ADHD of ADD) kan bekijken. Dit verhaal is nu natuurlijk volledig vanuit mijn ervaringen geschreven. Want ik besef me heel erg goed dat dingen voor hem nu eenmaal 'moeilijker zijn'. Het sterkt me dat je kunt begrijpen dat ik op ben. Soms heb ik namelijk het gevoel dat ik door moet zetten, vertrouwen moet hebben en dat het ook aan mijn verwachtingen ligt. Dat laat me ook zo ontzettend twijfelen....gooi ik niet te snel de handdoek in de ring. Echter kan mij dat na 20 jaar verweten worden? Tegen een ander zou ik direct zeggen, natuurlijk niet, je hebt al het mogelijke gedaan dat je kon. Maar om dit nu tegen mezelf te kunnen zeggen vind ik moeilijk...ben best streng voor mezelf... Maar je verwoordt mijn gevoel heel goed, het gevoel hebben dat mijn leven steeds door hem wordt ontregeld en ik me steeds maar aan moet passen aan zijn struggles en behoeften. Ik ben er ook nog.....
Ik denk de laatste tijd steeds vaker dat het misschien beter is elkaar los te laten. Hoe moeilijk ik dat ook zou vinden, want ik hou zeker van hem. Ik zie hem alleen (momenteel) niet meer als mijn liefdespartner / partner voor het leven door dik en dun.... en weet ook niet zeker of dat wel terug kan komen. Voel ook niet meer zo de behoefte aan intimiteit bijvoorbeeld. Kan komen doordat ik me overspannen voel, maar kan ook doordat er gewoonweg te veel is gebeurd en teveel van me is gevraagd.
En elkaar loslaten is moeilijker als je ook een kindje met elkaar deelt waarvoor je allebei het beste wil. Ik heb me ook al meerdere malen voorgesteld hoe dat dan ingericht zou moeten worden mochten we uit elkaar gaan. Een 50%-50% co-ouderschap zie ik niet zitten aangezien hij veel moeite heeft om überhaupt voor zichzelf te zorgen en de juiste keuzes te maken. Diep van binnen zegt mijn gevoel dat hij er dan een potje van gaat maken en hij de bijbehorende zorgen als te stressvol gaat ervaren. Hij heeft ook wel eens gezegd dat als we uit elkaar zouden gaan hij gewoon lekker weer de hele dag zou gaan blowen.....wat is dat nou weer voor instelling dacht ik toen. Je wilt zelf toch ook de beste versie van jezelf zijn als voorbeeld voor je dochter? Die verantwoordelijkheid heb je dan toch nog steeds?? Maar goed, het zijn woorden, dus weet niet in hoeverre hij dit nu serieus meent. Maar dat soort opmerkingen maken me wel pissig / onrustig.
Mochten we uit elkaar gaan zou ik meer iets zien in om de week een lang weekend bij hem. Dan kan hij de rest van de tijd zich focussen op zichzelf (wat hij nu echt nog nodig heeft) en voldoende rust nemen waardoor hij dan in die weekenden zich beter zou voelen en hij een leuke en lieve vader kan zijn. En mocht dat heel goed gaan kan dat in de toekomst natuurlijk meer zijn, maar dat betwijfel ik gezien mijn ervaringen nu....
Twijfelaar27, er is hier thuis een tijd geweest waarvan ik enorm veel herken in je verhaal. Mijn partner heeft ook ( nog steeds geen officiële diagnose maar alles duid daarop) adhd, inclusief meerdere stoornissen.
Het roekeloze gedrag, te hard rijden met de motor, zeer impulsief zijn, alles in belachelijk hoge mate doen. Van de hak op de tak gaan, vaak down zijn. Is heel Erg herkenbaar.
Doordat wij 3 jaar geleden in een enorme relatie crisis zijn beland heb ik het roer finaal omgedraaid. Dat was ook de enige optie om samen nog te gaan kijken wat er te redden viel van onze relatie/gezin.
De enige weg hier is: accepteren dat hij dit heeft en afspraken samen maken en die moet hij ook ten alle tijden nakomen.
Als hij dit niet doet, weer vervalt in een oud systeem stop ik met ons huwelijk.
Ik ben ontzettend op mijn strepen gaan staan en ben zeer stellig geworden in grenzen stellen. Afspraken na komen, ( blowen deed hij god dank niet ) maar veel roekeloos onverantwoord gedrag wel, al met al net als bij jou te veel om op te noemen. En ik stond er ook altijd alleen voor met onze zoon.
Man is ook een periode bij de verslavingkliniek geweest, toen tijdelijk gestopt, toen weer terug en de afgelopen tijd weer andere therapie gehad. Afzonderlijk van elkaar en samen.
Dus erg goed dat je hulp hebt gezocht!!
Man heeft bijvoorbeeld geen pinpas, gaat niet meer naar casino's ( pokeren is dus ook uit den boze, dit triggert enorm, sorry dat ik het zeg) pakt veel rust, we doen veel meer samen, sport dagelijks, etc etc. Maar dit allemaal omdat hij het zelf wil! En omdat hij weet dat ik anders opstap. Helaas zit er geen gebruiksaanwijzing bij maar inmiddels weet ik wel dat je hem zult moeten gaan behandelen als iemand met een beperking. Hun zien en vooral VOELEN geen grenzen, die kunnen ze alleen maar horen met hun oren!
Daarom wil ik je meegeven, hoe moeilijk het ook is ( been there, alles met de mantel der liefde bedekken en maar ja en amen zeggen, het aankijken, het sussen, het " viel allemaal wel mee" accepteren) stop met over je grenzen laten gaan. Ga harde eisen stellen.
Zoals ik altijd zeg, ik heb twee kinderen.
Eén grote en één kleine. Het klinkt heel erg kinderachtig maar het is wel zo.
En dit heb ik geaccepteerd (ook) omdat ik mijn jongen dichtbij me wil hebben, hem niet op wil laten groeien ( zoals hierboven benoemd word) bij een andere vrouw die geheid direct de hoek om komt zodra ik de deur dicht doe. Want wat er ook gezegd word, je man zal dan de zorg alleen voor je dochter hebben. Wat voel je als je daar aan denkt? Denk je dat het je gaat helpen, te scheiden?
Wat ik deed was alles opschrijven, mezelf vragen stellen in wat wil ik nu echt? Wat ga ik op één zetten? Wat kan er wel door de beugel ( na ja op die geld boete van 10 kilometer te hard rijden van vorige week kom ik wel weer overheen maar geen 280 kilometer per uur meer, vreemdgaan, liegen)
Deze mindset is niet van vandaag op morgen gekomen maar ik had geen keus meer en wijk er niet meer vanaf. Man weet mijn grenzen en dat is wat er voor nodig is. Omdat het anders niet bij hun binnenkomt.
Veel sterkte. Ik hoop dat je wat hebt aan het lezen van de herkenning, je bent niet alleen. Ook al lijkt dat soms zo.
Oef lees nu je laatste twee reacties pas. Als je echt de energie niet meer hebt om er een weg in te vinden en hij zelf niet inziet dat hij mee voor het gezin mag zorgen dan houdt het wel een keertje op.
Knuffel
miss1984, ik reageer toch maar op jouw posting. Ik ben onder de indruk van je verhaal, wat knap. Ik leer ook altijd weer van dit soort postings. Ook al ben ik niet de vragensteller en heb ik niet dit soort problemen. Er zijn veel krachtige vrouwen denk ik dan maar. Veel sterkte ook, ik hoop dat je man ( en die van twijfelaar ) kunnen groeien hierdoor en jullie beter kunnen ondersteunen, dat hoop ik dan maar. 
Even iets heel anders wat miss1984 zegt over elke dag sporten. Ik heb een zwager die heel vaak depressieve klachten heeft ( geen ADHD overigens), bij hem hielp sertraline ook niet voldoende. Is veel gaan sporten. En dat helpt wel!
En nog iets anders, ik heb in mijn huidige baan regelmatig met mensen te maken die hulp hebben van een IAH ( intensief ambulant hulpverlener) Dat is iemand die in samenwerking met cliënt en familie doelen maakt en elke week contact heeft. ( hangt van de indicatie af hoeveel, indicatie via de WMO- persoonlijke begeleiding). Bijvoorbeeld helpen met administratie en kleine overzichtelijke stappen geeft en daar dan de week daarop terugkomt. Bij sommige cliënten opvoedingsondersteuning. Maar ook samen uitvinden hoeveel iemand aankan. Hulp bij het zoeken naar een baan, sportmaatje zoeken zodat iemand er wel op uit moét. Hulp met chaos in huis opruimen. Etc etc. Er is veel hulpverlening en ik ben niet overal enthousiast over. Maar hierover wel, het is vaak hele praktische hulp, maar ook iemand bij wie je je hart kunt luchten ( in dit geval je man dan). Misschien iets om aan te denken.. jij zult dan wel grenzen moeten trekken maar het is fijn om dat niet alleen te moeten doen.
Dank je wel voor je reactie Leene. Ik hoef geen lintje maar ik ben er in middels wel heel erg blij mee dat ik zo goed voor mezelf ben opgekomen en man deze kans met twee handen aan grijpt! Hij wil ons niet kwijt maar heeft veel begeleiding nodig bij doseren en grenzen.
Twijfelaar27 wij zijn ook al 19 jaar samen. En wat ben ik lang boos en verdrietig geweest, net als jij maar geleidelijk aan toen we meer tot keukentafel gesprekken kwamen, kwamen wij op ideeën. Misschien nog een tip voor je, we zijn vooral gaan kijken naar:
Wat vinden we samen nou zo leuk? Inplaats van steeds maar afzonderlijk van elkaar iets te ondernemen.
We hebben z'n grote luxe bbq gekocht en gaan nu samen steeds gerechten bedenken en samen bakken.
Man vind het geweldig als ik af en toe mee ga sporten, in het nieuwe jaar hebben we weer eens kaartjes besteld voor een cabaretier.
Wat vinden jullie samen leuk?
Ga eens kijken wat er nog over is van jullie kleine waakvlammetje van liefde ♥️
Absoluut goede tips Leene, dat is helemaal waar.
Twijfelaar vraag vooral hulp, en zoveel als mogelijk is. Ik heb alle hulp aangegrepen die er maar was, instanties, praatgroepen, psycholoog, trainingen, enorm veel boeken gelezen. Vriendinnen die mee hielpen met kind, hond.
Man sport idd 5 keer per week. ( jaaaa daar gaan we weer 2 dagen mag hij niet gaan van mij haha)
Er heerst misschien ook een bepaalde schaamte op je, want je wil dit niet!
Je wil een man die langs je staat, die je helpt, die een keer kookt en boodschappen doet, en je dochter naar de sport brengt! Maar daar zal je man heel veel begeleiding bij nodig hebben en heel veel complimenten. En hij moet wel willen. Heb je het hem wel eens gevraagd twijfelaar? Wil hij jullie niet kwijt?
Dan zal hij opnieuw aan de slag moeten, net als jij.....
@Tsjor, bedankt voor je reactie en je wedervragen. Geeft mij ook weer goede stof tot nadenken....
Goed om te horen dat een gelijkwaardige partner geen onterechte wens is. Hoe groot ik de kans acht dat dit ook echt gaat gebeuren? Ik weet het niet, hoop is er zeker mijn partner doet echt wel zijn best, echter ook veel twijfel of hij daar gaat kunnen komen. Heeel diep van binnen zegt mijn gevoel dat dit niet gaat gebeuren. En dan heb ik echt heus geen te hoge verwachtingen. Ik besef me heel goed dat iedereen zijn goede, maar ook slechte kanten heeft. En dat het een kwestie is van geven en nemen. Maar daar moet wel balans in zijn en die is er al heel lang niet en ligt ook niet vlak bij elkaar.
Als ik terug kijk naar het begin ben ik gevallen voor zijn positieve en energieke instelling. Hij ging vol voor me, was romantisch, lief en heel spontaan. We hadden veel plezier samen. Ook toen waren zijn ADHD trekken wel aanwezig, maar die vielen me minder op. Ook had ik toen natuurlijk nog een naïever beeld van relaties. Met de tijd leren we....
In de tijd dat we besloten een gezin te starten ging het ook wel goed. Hij had een vaste baan, zat beter in zijn vel en we hadden het overall fijn samen. Wel met ups en downs. Bovendien is hij ontzettend leuk met kinderen. Kinderen zijn dol op hem en trekken als een magneet naar hem toe. Vandaar dat we dachten dat de vaderrol hem ook prima zou passen. Nu waren dit natuurlijk altijd maar momentopnames met kinderen van anderen. Zelf een kind opvoeden blijkt toch een stuk zwaarder dan toen gedacht (voor hem dan).
De echte problemen zijn begonnen na de geboorte van onze dochter. Hij is toen zijn vaste baan kwijtgeraakt door een reorganisatie, hij vond de babytijd moeilijk en stressvol (onze dochter had natuurlijk ook extra zorg nodig ivm haar heupdysplasie) en raakte langzaamaan in een depressie. Daar zijn gaandeweg een soort van continue overprikkeling bij gekomen en fibromyalgie.
Als ik het beeld van de gelijkwaardige en stabiele partner even weghaal en ook mijn hoop op verbetering en verwachtingen laat varen (dus kijk naar de situatie nu) dan weet ik zeker dat ik dit niet de rest van mijn leven vol ga houden. De druk op mij is te groot. Ondanks dat ik wel van hem hou. Maar ik voel ook bij mezelf wel een steeds grotere afstand op liefdesgebied. Ik voel me vaak een moeder van 2 kinderen , 1 makkelijke en vrolijke en 1 lastige. Dat is niet goed, dat weet ik, maar kan er ook niks aan doen dat het zo is gaan voelen.
Ik heb in mijn omgeving vriendinnen waar ik vaak dingen mee onderneem (was in de coronatijd natuurlijk wel een stuk minder) en tegen hen bij ik ook steeds meer open over de problemen die ik ervaar. En die geven ook aan dat ze zien dat ik het moeilijk heb en dat ze het knap vinden dat ik nog overeind sta. Ik praat sindskort ook met een maatschappelijk werker en heb eenzijdige relatietherapie gestart om uit te zoeken wat IK wil en wat nu goed is voor MIJ (en daarbij ook onze dochter). Ook mijn manager en teamlead op het werk heb in vertrouwen genomen, aangezien ik echt op mezelf moet letten omdat ik me echt overspannen voel en steeds meer lichamelijke klanten ervan krijg. Ik heb een huishoudelijke hulp die me helpt met het huishouden. Dus op zich wel steeds meer hulp en luisterend oor vanuit mijn omgeving. Ik heb besloten niet meer te 'lijden in stilte',
@Imi, mijn partner heeft bij zijn eerste depressie inderdaad antidepressiva geslikt. Bij de 2e keer niet. Zijn depressie ging toen ook hand in hand met zijn verslaving en die is aangepast. Hij voelt zich geestelijk wel een stuk beter, niet meer zo zwart. Maar is in vlagen soms nog wel somber.
