Geen raad meer
Hallo allemaal,
Mijn vriendin en ik zijn 10 jaar samen, en een dochter van anderhalf.
Koophuis enz enz.
Ik zit momenteel in een behoorlijke tweestrijd.
Ik heb een jaar lang door mijn ocd mijn vriendin behoorlijk links laten leggen, niet bewust maar ik deed het wel!
Ik kan ook eerlijk zeggen dat ik haar zwangerschap behoorlijk verpest er mee heb, maar ik kon er niets aan doen!
Enige tijd na de geboorte van onze dochter werd het niet beter, ik zat enorm in de knoop met mijnzelf en had totaal geen aandacht meer voor mijn vriendin.
Ze had het hier wel eens over een een mannelijke collega/vriend van ons beide.
Haar collega heeft haar op een bepaald punt benaderd en ja jullie kennen het wel mijn vrouw met alle mooie woorden ingepalmd.
Om een lang verhaal kort te maken, van een aantal weken appen kwam er steeds meer tot dat ze een ja soort affaire hebben gehad.
Hij is een notaire vreemdganger, ik durf hem nog wel een player te noemen, ik ken hem al zo lang hij heeft althans had een vrouw en 2 kinderen. Inmiddels heeft hij weer een nieuw slachtoffer via werk weten te vinden oja, ze is 15 jaar jonger en mijn vriendin ook.
3 maanden geleden vroeg me vriendin of ik aan tafel even wilde gaan zitten, en ja ze barste in tranen en uit legde het hele verhaal open en bloot op tafel.
Ze heeft me echt alles gezegd en enorme spijt wat ze gedaan heeft,als ik haar vraag hoe kan dit legt ze me telkens uit dat het kwam door de aandacht die hij gaf!
Het werd een verslaving om te horen dat ze mooi was zegt ze.
Normaal gesproken zou ik ontploffen en zo gast opzoeken maar ik heb me kunnen inhouden en hem uitgenodigd want ik wilde zijn kant ook horen.
Hij heeft waar mijn vriendin bij zat letterlijk gezegd dat hij misbruik heef gemaakt van haar zwakke moment, maar nergens tot gedwongen heeft, mijn vriendin zegt ook wel dat als het zover kwam dat het van 2 kanten kwam maar zodra er dan daadwerkelijk wat ging gebeuren ze voelde of ze geen weg meer terug had.
Bovendien meld hij ook nog even dat ze tijdens de seks 0,0 actief was en er als dood bijgelegen heeft. (Bizar om dit te horen)
Maar omdat mijn vriendin hier wel in mee stemde kan je hem denk ik niks maken.
Uiteraard hebben ze wel wat vaker afgesproken en eerlijk dat mijn vriendin is zegt ze ja bij elk afspraakje deed ik wat, want ze zegt ik had het idee dat het van mij verwacht werd.
Ik zit zo in tweestrijd, de affaire is na 2 maanden gestopt, hij was zoals hij zei uitgekeken op me vriendin.
Mijn vriendin en ik hebben na de affaire (ik wist nog niks had alleen vermoedens) een huis gekocht en naja het leven eigelijk weer helemaal opgepakt.
Ze zegt dat ze dus enige tijd al met een behoorlijke last op haar schouders liep, ze durfde op den duur geen grote ondernemingen meer te doen voor dat ze dit verteld had.
Ze huilt erg vaak, heeft zo enorm veel spijt zegt ze dat ze van der zelf walgt en zichzelf haat.
Ze heeft dit nooit eerder gedaan en haar intentie was niet om vreemd te gaan, ze zegt dat ze ergens in terecht is gekomen en hij een soort macht had over haar.
Ze noemt het zelf al 3 maanden langen dat ze in de greep zat van aandacht.
Ergens vind ik het erg sneu dat ze der zo heeft laten meesleuren in iets waar ze nu zo van kapot is, we houden zo enorm veel van elkaar maar uiteraard ben ik ook enorm verdrietig en voel ik me erg vernederd.
We zijn nu inmiddels na de avond dat het uitgekomen is 3 a 4 maanden verder, maar ik weet gewoon niet wat ik moet doen.
Het vertrouwen is kapot gemaakt en er is veel verdriet hier in huis!
Ze is van baan veranderd, heeft haar auto weg gedaan want daar hebben ze wel eens in afgesproken, al haar lingerie heeft ze weggegooid en nieuwe gekocht, ze heeft echt alles weggedaan wat maar met de affaire te maken heeft.
Moet ik ons gezin een kans geven?
Ik voel me ergens zo jaloers ofzo dat er een andere man aan mijn vrouw gezeten heeft!!!
Nogmaals mijn vrouw is er echt ook helemaal kapot van van wat ze aangericht heeft.
Ze kon zoals ze zelf zegt niet meer helder nadenken in die periode, en zag deze ellende totaal niet aankomen!
Ze heeft zelf trouwens sinds kort ook relatietherapie opgestart voor ons, maar daar zijn we een soort vast gelopen omdat ik haar NIET kwijt wil maar ik kan ook NIET zeggen oke we gaan er voor.
Help ons 🙁 wie heeft er tips?
Fysiek proces
wat ik nog vergat in mijn vorige post is dat het ook echt voor een deel een fysiek proces is. In eerste instantie draai je op adrenaline, het overlevingshormoon. Dat houdt je lijf niet heel lang vol, en dat is het moment dat je je slechter gaat voelen, dingen nog even harder binnen komen, je depressief kunt worden. Dus echt, hoe je je nu voelt is heel begrijpelijk, verklaarbaar en normaal. Je zult er 'gewoon' doorheen moeten, net zoals heel veel anderen. Het goede nieuws is, dat gaat ook gewoon gebeuren. Mensen overleven dit soort dingen. En nog meer goed nieuws, als het een beetje meezit (en als je therapie hebt helpt dat zeker) groei je er enorm van. Ik wil niet zeggen dat onze relatiecrisis het beste is wat me is overkomen, zeker niet, en ik had het graag zonder gedaan, maar feit is dat zowel man als ik er enorm van gegroeid zijn. We hebben onszelf en elkaar zo ontzettend veel beter leren kennen, zijn erg naar elkaar toe gegroeid. De kunst is, zoals Belladonna ook zegt, niet het negatieve te laten overheersen.
Maar gun jezelf ook gewoon deze periode. Je moet er toch doorheen, is het niet nu dan komt het later. Weet dat je niet in paniek hoeft te raken, het komt echt weer goed. Met jou, en hopelijk ook met jullie. Maar het heeft heel veel tijd nodig. Ik zou zeggen een jaar of twee voor je het echt doorleefd hebt. En het gaat nooit meer helemaal weg. Maar laat dat je niet afschrikken.
tja
Ik weet, net als velen hier, hoe ontzettend pijnlijk het kan zijn als je partner vreemd gaat. Dat heeft tijd nodig.
Toch nog een vraag: heb je niet het idee dat de dynamiek van OCD zich nu naar dat vreemdgaan beweegt? Met andere woorden: dat het dwanggedachten worden?
als dat zo is, is de relatietherapeut misschien een te 'zwakke' hulp maar moet er een therapeut bij komen die jou helpt met je OCD
Wat je ook kunt doen
is even rust nemen en afstand.
Niet om jullie relatie te beëindigen maar om jezelf weer goed op de rails te krijgen, of jullie dan daarna weer verder gaan of niet, in beide gevallen is dat alleen maar positief.
Gewoon, in een vorm afhankelijk natuurlijk van jullie mogelijkheden en wensen, een pauze waarin je gaat zorgen voor afleiding, rust en wat bezinning.
Vooral leuke, mooie of interessante dingen gaan doen, goed voor jezelf zorgen of je bedenken wat je nodig hebt om beter voor jezelf te kunnen zorgen.
MI kan dat minstens ze effectief zijn als nog meer hv op hv stapelen.
(mind you, hv is maar zelden echt evidence based. Kan ook bijna niet, ieder mens is zo uniek en gecompliceerd, en iets dat voor 99 % vd mensen werkt kan zelfs voor jou totaal niet werken.
En eens met anderen
Het verloop vd fases in rouwverwerking klinkt zeer normaal, helaas.
De adrenaline enz.
Ik heb ook wel vaker gelezen dat vreemdgaan iei lustopwekkend werkt, bizar maar waar.
Ik heb dat zelf ook wel ervaren toen mijn partner wat al te veel aandacht kreeg naar mijn wens.
Ik heb ook meegemaakt dat een partner vreemdging, maar de relatie was toen gelijk voorbij dus of het lustopwekkend werkte kan ik niet beoordelen.
Wel weet ik nog goed hoe diep en heftig de hel was waar ik doorheen ging.
Maar mij heeft afleiding toen enorm goed geholpen. In eerste instantie moest ik van mezelf en bleef ik kapot gaan, op een bepaald moment merkte ik dat ik steeds meer plezier beleefde.
Daan
Afstand nemen voor een periode hebben wij het al een aantal keren over gehad, ik ben nu 2 keer naar mijn ouders gegaan, beide keren ben ik de volgende dag zo snel mogelijk rechtsomgekeerd en terug naar huis gegaan.
Je mag het eerlijk weten, ik kan werkelijk geen nacht zonder haar, en ook geen dag zonder mijn dochter niet te zien, al kan ik haar niet de volle 100% aandacht geven op dit moment het kroelen het even een handje beet pakken van mijn dochter betekend zoveel voor me.
Het is o zo moeilijk om mijn vrouw recht in haar ogen aan te kijken, dan kan ik alleen maar denken, hoe kon je dit toch doen, we hebben over het algemeen alles zo enorm goed op de rit. (ik weet het een deel van dit toedoen ligt ook bij mij had ik maar aandacht aan haar moeten geven).
Als je zo enorm van elkaar houd, zo enorm verdriet samen heb over wat er is gebeurd dan lijkt het bijna onwerkelijk wat er gebeurd is!
Jaloezie
Het voelt als pure jaloezie
Anoniempje1989
'hoe kon je dit toch doen, we hebben over het algemeen alles zo enorm goed op de rit.'
Nu wel misschien, maar toen ze vreemd ging overduidelijk niet.
Elenah
Indd daar heb je punt!
Ik kan er alleen niet bij dat als je net 3 a 4 maanden moeder bent je zulke stappen kan nemen.
Ik heb vandaag zo slechte dag, zo enorm jaloers gevoel, ik kan het niet uitleggen.
Ik heb zo vermoeden dat vrouw het verhaal een soort bagelatiseerd wat betreft de seks!
Ik moet dit toch even zeggen, ze heeft 3 keer seks gehad bij alle 3 de keren denkt ze wat ben ik toch aan het doen, en bij 1 keer heeft ze op de bank thuis zitten huilen hierom, hoe kan je dan toch wezen dat je het dan 3 keer laat gebeuren, het ergste vind ik nog dat HIJ gezien heb aan haar dat ze er een soort moetje van maakte, dat ze ergens niet goed zat. Ik neig zelf bijna naar een soort van #metoo maar ik kan er compleet naast zitten hoor!!!
Nog aantoevoegen
Oja ik wil dit er nog even aan toevoegen, als ze in de auto afspraken dee hij altijd zelf zijn broek open, en weetje wat mijn vrouw dan hier op zegt, ja ik durfde dan geen nee meer te zeggen ik wist wat mij dan te doen stond.
Endan
Oja endan zegt ze me ook nog ik was gewoon in me hoofd aan het aftellen dat het zsm klaar was.
Ik vind dit wel echt verschrikkelijk.
Is ze dan zo naief, is ze gebruikt, is het lichtelijke dwang omdat je weet dat een ze 15 jaar jonger is?
Waarom verwacht jij
Dat je vrouw makkelijk “nee” kan zeggen, of assertief voor zichzelf opkomt?
Als jij in een Ocd “bui” zit, dan moeten de dingen zo gaan zoals jij dat wil, en je zult er ook veel aan doen om aan jouw obsessie te voldoen/bevredigen.
Als jouw vrouw in die situatie daar tegen in gaat, dan zal ze daar verbaal of non-verbaal behoorlijk last van krijgen.
Waarom zou ze in een soortgelijke situatie waarin er ook een behoorlijke druk op
Haar uitgeoefend wordt, dan wel assertief “nee” durven zeggen en daar naar handelen?
Vraag je niet af ‘waarom?’ ...
... maar zie dat het zo is.
Je blijft maar bezig met antwoorden te willen. Ik begrijp dat best. Het is ook niet alsof je het een-twee-drie achter je moet laten. Dat gaat zomaar niet. Wat je je wel moet realiseren is dat die antwoorden er waarschijnlijk niet zomaar zijn of dat zelfs als ze er zijn, het de vraag is of ze je helpen, en zelfs of je ze nodig hebt.
Wat ze gedaan heeft is een feit. Dat heeft onveiligheid in jullie relatie gebracht. Wat heb jij nodig om die veiligheid beginnen te herstellen? Wat heb jij nodig om met de werkelijkheid van wat er is gebeurd te leren leven? Het laat zich niet ongedaan maken. Jij lijkt te denken dat antwoorden op jouw vragen je duidelijkheid zullen geven en je daarmee een middel in handen zullen geven om de werkelijkheid naar je hand te zetten. Het is zeer de vraag of dat waar is, het kost bakken met energie en je wordt er hartstikke gek van, dat weet ik uit eigen ervaring.
Mij lijkt het veel zinniger om te focussen op concreet gedrag. Wat kan je vriendin DOEN om aan jou te laten zien dat het haar menens is met jou. Wat kun jij DOEN om datzelfde aan haar over te brengen? Wat kunnen jullie doen om de band te herstellen, positieve impulsen aan de relatie te geven? Maak het zo concreet en uitvoerbaar mogelijk!
Je zult zomaar nog niet van die gedachten af zijn maar ik denk dat je ze voor dit moment beter wat voor jezelf kunt proberen te verwerken, in jouw eigen therapie. Zij zal ook een aantal dingen in haar therapie moeten doorwerken. Haar affaire klinkt inderdaad meer als misbruik dan als iets waarvan ze heeft genoten, en zij zal er achter moeten komen waarom ze daarin is meegegaan. Maar als jij dit nu allemaal door elkaar mengt, wordt het een ongelooflijke chaos. Dus ik zou proberen jouw geobsedeerde gedachten te zien als jouw spanning, jouw uiting van grote stress. En daaraan werken door ontspanning te proberen te bereiken, niet door steeds dieper in de inhoud, in de vragen te gaan.
Bang
Ondanks alle goeie positieven berichten hier denk ik dat ik de handdoek in de ring moet gooien, de strijd op moet gaan geven, hoe groot mijn liefde voor haar ook is.
Ik wil haar ook geen onzekerheid meer geven.
We doen al weken leuke dingen met elkaar, ik kan haar gewoon niet meer aankijken😔
En wat voor positiefs moet dat brengen dan?
Het maakt de ontrouw niet ongedaan, het zorgt er alleen maar voor dat je je kind max de helft van de tijd ziet en je vriendin vindt dan straks iemand anders waar ze altijd mee samen is...
Nu scheiden lijkt me ook nog eens bijna onmogelijk om ‘in goede harmonie’ te doen vanwege alle hoog oplopende spanningen en emoties. Recept voor ellende als je het mij vraagt.
Scheiden kan altijd nog. Jullie staan aan het begin van het verwerkingsproces. Allebei. Geef het een kans. En ja, het wordt pijnlijk en hard werken maar het kan heel wat moois opleveren. Al was het maar dat je straks kunt zeggen dat je er alles aan gedaan hebt. Dat is in mijn ogen nu absoluut niet zo.
Lees eens de draadjes
Verder na ontrouw. Liefst samen met je vriendin. Je zult er veel herkenning vinden en veel wijze woorden.
Overspannen
Ik zou zeggen dat je overspannen bent en dat dat helemaal geen goed moment is om levensveranderende beslissingen te nemen. Als ik zeg dat je je zou moeten concentreren op wat je kunt doen is dat niet hetzelfde als leuke, positieve dingen doen. Als jij niet in staat bent haar aan te kijken ben je zwaar overprikkeld en heb je rust nodig. Ga nog een keer naar je ouders en blijf dan langer, tot de drukte in je hoofd wat afneemt. Als je gaat scheiden, moet je vrouw helemaal en kind nog veel langer missen! Verbind je aan jezelf en aan je vriendin door nu verstandige beslissingen te nemen die de spanning laten afnemen. Je kan de huidige situatie overduidelijk niet aan (feit, geen schaamte!) maar dat staat los van of je de relatie zou moeten beëindigen. Er komen echt andere tijden!
Kijk, als je haar en je huwelijk nou zat was en er helemaal geen energie meer in wilde steken, was het een totaal ander verhaal!
gebeurt er niet dit met je?
Je geeft, zoals je hier schrijft, deze indruk: je bent gekwetst in iets waar je een basisvertrouwen in had: de relatie met je partner. Dat doet enorm pijn. Maar -en dat kennen we allemaal- in plaats van die pijn helemaal te voelen neemt je hoofd het over: je begrijpt niet hoe en wat en waarom en hoe kan ze. En let maar op, dat riedeltje herhaalt zich de hele dag in je hoofd en er komt nooit een antwoord op want in de basis is het feit dat iemand je kwetst, (ook al is het onbedoeld en van haar kant zelfs te begrijpen) voor een bepaalde laag in je zelf onbegrijpelijk. Die laag, de laag van je innerlijke kind dat niet kan begrijpen dat iemand hem kwetst of niet onvoorwaardelijk van hem houdt kan er geen chocola van maken.
En je hoofd probeert dat te compenseren. En daarbij zal je aanleg tot OCD niet helpen: je blijft in een kringetje ronddraaien en wil een antwoord op iets waarvoor geen antwoord te geven is uiteindelijk.
Als dit bij je resoneert, raad ik je aan een therapeut te zoeken die je helpt je verdriet te gaan voelen en te verwerken.
Kijk ook eens naar je eigen rol
Je legt het probleem nu vooral bij je vrouw, en natuurlijk is het niet goed wat zij gedaan heeft. Maar het is wel een gevolg van jouw gedrag. Als jij er voor haar was geweest tijdens de zwangerschap en daarna, dan was dit vast niet allemaal gebeurd. Goed om je dat te realiseren.
En met de relatie stoppen terwijl jullie hartstikke gek op elkaar zijn en elkaar niet kunnen missen, dat is echt wel het stomste wat je nu kunt doen. Ga in therapie, zoek hulp en maak er het beste van.
Zonnehoed
Ik weet heel goed hoe ik niet had moeten wezen, daar ben ik mij ook heel bewust van.
Alleen terwijl ik eigelijk op het moment van de affaire 360 bijgedraaid was is het in mijn ogen als het alleen voor de aandacht ging niet eerlijk om mij een eerlijke kans te geven om mij te bewijzen dat ik wel een hele goede partner kon wezen.
Maargoed zoals ze zelf aangeeft ze zat in een greep van aandacht, en hij had een soort macht over haar.
Dit stukje doet me trouwens wel heel even met beide benen weer op de grond laten staan!
“En met de relatie stoppen terwijl jullie hartstikke gek op elkaar zijn en elkaar niet kunnen missen, dat is echt wel het stomste wat je nu kunt doen. Ga in therapie, zoek hulp en maak er het beste van.”
Ik wil er ook zo graag het beste van maken!, maar de beelden vreten me op.
Therapie
Jij schrijft:
“ Ik wil er ook zo graag het beste van maken!, maar de beelden vreten me op.”
Dat is precies de reden waarom je in therapie zou moeten.
Zodat je professionele hulp krijgt, zodat die beelden je niet meer opvreten.
Spijt en schuldgevoel
Hoe gingen jullie partners met de spijt en schuldgevoelens om.
Kan het ook zo wezen wat toen zo leuk was, ineens niet meer leuk was door schuld en spijt?
Bedoel je
Met wat je vraagt, dat je denkt dat je vrouw, toen ze met die andere man samen was, het op die momenten eigenlijk wel heel fijn heeft gevonden, maar dat ze het achteraf bekeken en door haar gevoel van schuld en spijt, nu ineens niet meer leuk en fijn zegt te hebben gevonden?
Het zou kunnen, dat ze bepaalde dingen, zoals de aandacht, wel heel fijn heeft gevonden.
Mijn partner ontkent het in ieder geval niet, dat hij niet van de seks met die andere vrouw heeft genoten. Zeker in de begintijd van de affaire (hij heeft een langdurige affaire, van een aantal jaren, met die andere vrouw gehad). En langzaam maar zeker kwam een zekere mate van schuldgevoel steeds meer om de hoek kijken. Want wat hij met haar had, wilde hij eigenlijk véél liever samen met mij hebben.
Na het uitkomen van de affaire voelde hij zich daarnaast ook enorm schuldig om alles wat hij door zijn liegen en bedriegen veroorzaakt had. Hij heeft het zichzelf heel erg kwalijk genomen. Deed enorm zijn best om mij te steunen en te troosten, steeds weer het gesprek aan te gaan over mijn pijn, verdriet, wanhoop, onzekerheden, gebroken vertrouwen. Ook al vond hij dat niet leuk omdat hij zich zo schuldig voelde, zoveel spijt had en zichzelf zo schaamde voor zijn gedrag. Maar ik gaf op mijn beurt ook zijn gevoelens, gedachten en emoties de ruimte om er te mogen zijn. Hij moest daar ook over kunnen praten, om het ook los te kunnen laten. In die gevoelens blijven hangen, brengt je niet verder.
En achteraf inderdaad, valt er dan veel van die spannende, geheime en opwindende affaire heel erg tegen. Is het allemaal niet zo leuk en fijn meer als het allemaal leek. Is het zelfs meer een zielige vertoning geweest (naar wat mijn partner er achteraf van vond dan). Dan vallen de schellen van de ogen, klapt de bubbel als een zeepbel uit elkaar en komt de vreemdganger tot het besef wat hij/zij wel niet op het spel heeft gezet door er in het geheim een ander op na te houden.
Ik heb wel altijd tegen mijn partner gezegd (en dat blijf ik ook zeggen), dat hij niet uit schuldgevoel om wat hij mij heeft aangedaan, bij mij moet blijven. Daar worden we beiden niet beter van. Als het zo zou zijn dat hij met iemand anders gelukkiger denkt te kunnen zijn dan met mij, dan laat ik hem uit liefde gaan. Omdat ik van hem hou, gun ik hem een gelukkig leven. Hij is niet mijn bezit en ik heb liever dat hij uit vrije wil bij me is, niet omdat hij denkt dat hij mij dat verschuldigd is. Ik blijf ook uit vrije wil bij hem. Als ik hem niet die tweede kans had willen geven, was ik echt wel bij hem weggegaan. Maar omdat er nog zoveel liefde was/is tussen ons, wil ik niets liever dan samen met hem de toekomst tegemoet te zien. En dan is die hele affaire maar als een zwarte bladzijde in het verhaal van ons leven. Het leven is nou eenmaal niet alleen maar rozengeur en maneschijn.
Belladonne
Heel veel respect hoe jij dit verteld!
Net wat je zegt, mijn vrouw hoeft voor mij ook echt niet te blijven uit schuldgevoelens.
Nee ze wil blijven omdat dit haar grootste fout van haar leven is, en de toekomst graag met mij voort wil zetten.
Jeetje een jarenlange affaire, daar ben ik wel even stil van!
Mijn vrouw zegt dat ze het echt verschrikkelijk vind hoe ze zich heeft gedragen, dat het nooit had mogen gebeuren en ze roept steeds weer die klootzak had mij met rust moeten laten toen het even niet lekker zat tussen ons!
Ze geeft inderdaad toe dat ze de aandacht op dat moment heel fijn vond, maar zodra er seksuele handelingen bij kwamen dat ze haar verstand op 0 zetten en gewoon in haar hoofd zat af te tellen dat het klaar was omdat het echt niet goed voelde, zoals ze het zelf zegt ik dee alles voor aandacht ik heb me laten gebruiken daarvoor, en dat vind ik heel erg sneu voor haar, omdat het echt een supervrouw is in alles!
Ik moet trouwens zeggen dat ik vanmorgen nog wel een redelijk slecht gevoel had, en nu eigelijk opzich wel een goede middag heb!
Ik heb hier ook echt 1 ding van geleerd endat is aandacht besteden aan haar! Haar nooit meer zo af laten weten!
Ik denk niet dat mijn vrouw graag begint over het onderwerp kwa gevoelens pijn enz enz. Zoals ze het zelf zegt dit is een zwarte periode uit mijn leven waar ik mijn gezin compleet mee overhoop heb gehaald en er alles aan zal doen dat dit gezin weer compleet is vol liefde!
Luisteren
Aandacht geven is belangrijk. Maar luisteren ook, houdt die ook in het achterhoofd.
PS. Toch fijn dat dergelijke post een mens zo kan helpen
Flanagan
Zeker weten, ergens doet het wel even goed om positieven dingen te horen. Vaak heb je toch wel veel negatieven mensen die gelijk roepen, ik zou haar de deur wijzen.
aanvulling
Wat ik nog wilde zeggen, ik heb het ook altijd geroepen vreemdgaan is eruit, tot je er zelf mee te maken krijgt.
Mochten mijn vrouw en ik hier uit komen, dan mag het ook nooit meer gebeuren, want dan staan wel zonder pardon der tassen voor de deur, maar ik neem aan dat dat ook wel heel logisch is?
Dat kun je zo denk ik niet zeggen
Je weet pas hoe je reageert als je echt in de situatie zit. Net zoals dat je vroeger riep dat vreemdgaan einde verhaal is, en dat uiteindelijk niet zo blijkt te zijn, weet je ook nu niet hoe je gaat reageren als het nog een keer zou gebeuren. En waarom zou je daar überhaupt nu al uitspraken over doen? Of over nadenken? Focus op het nu en op wat jullie nu voor elkaar voelen en ga vandaaruit verder.
Wat je vrouw zegt
Hou dat dan in ieder geval goed voor ogen:
"Zoals ze het zelf zegt dit is een zwarte periode uit mijn leven waar ik mijn gezin compleet mee overhoop heb gehaald en er alles aan zal doen dat dit gezin weer compleet is vol liefde!"
Als ze zichzelf daar zo graag, met heel haar hart, voor wil inzetten, daar voor wil gaan, dan hoef je echt niet te twijfelen aan haar oprechtheid. Dat zou in principe heel helpend moeten zijn om jou nare en negatieve gevoelens beter los te kunnen laten.
En besef vooral ook dat die andere man op het moment, dat je vrouw niet lekker in haar vel zat (omdat ze feitelijk heel erg JOUW aandacht nodig had, waarin jij voor die tijd niet helemaal hebt kunnen voorzien door jouw eigen persoonlijke omstandigheden) van de situatie gebruik gemaakt heeft om zijn om zijn slag te slaan. En toen je wel in staat was om wel weer meer aandacht voor vrouw en gezin te hebben, was het kwaad al geschied, dat moment kwam wellicht net wat te laat. Maar op een gegeven moment is de affaire een vroege dood gestorven, wilde je vrouw de draad weer oppakken, zich weer op jou en jullie gezin richten, maar is op den duur het schuldgevoel en de spijt aan haar gaan vreten en kon ze de gewetenswroeging niet meer verdragen en heeft ze zodoende opgebiecht wat er gebeurd was. En is de achtbaan van emoties aan zijn rit begonnen. En gaan je gevoelens en emoties alle kanten op. Maar de rit in de achtbaan blijft niet voor eeuwig zo doorgaan, daar komt ook weer een einde aan. Volg je hart, dat klopt altijd...
