Geen contact schoonmoeder terecht?
Hallo allemaal,
Ik ga proberen mijn verhaal zo kort mogelijk samen te vatten. Lastig om 12 jaar zo kort mogelijk samen te vatten.
Mijn man en ik zijn nu 12jaar samen en hebben nu een zoontje van 6 maanden. De band met mijn schoonmoeder is altijd op en af geweest ook voor mijn man. In zijn jeugd is hij geestelijk en fysiek mishandeld door zijn moeder. Hier gaat ze nu vaak nog mee door.
Aan het begin van onze relatie merkte ik al dat zijn moeder zich veel bemoeide met alles. Zo moest alles op haar manier en was er niks goed. Wat mijn man of ik ook deden niks was goed. Schoonmoeder drinkt ook erg veel en als ze dan weer eens teveel op had werd mijn man gebeld en werd zijn huid vol gescholden echt voor alles wat vies en lelijk was. Ook via WhatsApp stuurde ze deze berichten. Vervolgend deed ze alsof er niks meer aan de hand was en er dus niks gebeurt was en verwachte dat ook van ons. Dit meerdere keren geprobeerd uit te spreken steeds met een scheld tirade van haar kant.
Altijd wilt zij ook de aandacht hebben. Op de dag van mijn opa's begrafenis heeft ze 20x gebeld naar mijn man en allemaal boze appjes en voicemails ingesproken in de avond stond ze scheldend en tierend aan de deur en heeft een baksteen door de auto ruit van ons gegooid. Wat volgde weer een tijd geen contact. Toen weer contact wat uiteindelijk weer uit de hand liep tijdens een bezoekje aan haar. Ineens sloeg ze weer om schold mij uit en wilde mij aanvallen. Ik ben toen letterlijk naar de auto toe moeten rennen terwijl zij scheldend en vloekend achter mij aan kwam. Dus weer een tijd geen contact. Mijn man zijn stiefvader was een erg rustig man helaas was hij ongeneeslijk ziek en is hij ondertussen komen te overlijden. Ook die kreeg het vaak te verduren zowel geestelijk als lichamelijk zelfs nog op het einde. Maar na meer dan 1 jaar geen contact lag de stiefvader van mijn man op sterven dus weer contact gekregen ivm het komen te overlijden en dan fatsoenlijk afscheid kunnen nemen. Ondertussen waren man en ik al een tijd bezig met zwanger worden helaas ging dit niet vanzelf. Na 3 jaar en dus een icsi traject eindelijk zwanger! Tijd dus om het aan iedereen te vertellen. Op dat moment was er dus contact met mijn schoonmoeder. We hebben toen afgesproken ook haar er bij proberen te betrekken en echt ons best hiervoor te doen. Dus het verteld en wij werden niet gefeliciteerd maar ze wilde wel gelijk haar hele fam in gaan lichten zodat zij de aandacht kreeg. Aangegeven dat we dat nog niet wilde het was nog erg pril. Was ze al boos over, maar oké ene oor in andere oor uit. Toen de gender reveal man en ik hoopte op een zoontje maar een dochter was ook helemaal goed. Maar man is stamhouder zijn vader en opa ook dus hoe leuk zou het zijn als hij dus ook weer een zoon kreeg. Meer dat zeg maar. Schoonmoeder wilde een meisje. Dus op de genderreveal werd bekend dat wij een zoontje kregen. Enige wat schoonmoeder zei was nou heb jij toch weer je zin he... dit weer geslikt en geparkeerd. Toen hadden we een 3d echo ingepland mijn moeder zou meegaan. Dus hadden zoiets vragen we schoonmoeder ook leuk betrekken we beide erbij. Schoonmoeder mee onderweg vroeg ze al aan mijn man hoe lang gaat dat grapje duren? Want wil straks nog naar het terras hoor. Tijdens de echo ook totaal ongeïnteresseerd helaas. Toen nog mijn babyshower. Mij zussen hadden dit georganiseerd. Schoonmoeder deed al gelijk moeilijk nou weet niet of ik wel ga hoor blablabla. Uiteindelijk was ze er zat ze met een chagrijnig gezicht te mokken en probeerde echt bewust de boel te verpesten. Ze is ook na 30 min boos weggestampt zonder iets te zeggen. Heb dit achteraf ook met man besproken en aangegeven dat er iets moest gebeuren. Man is gesprek aangegaan als eerst om een beetje te pijlen wat er nou precies was. Nou ze heeft toen woest gezegd dat ik geen babyshower verdiende ik verdiende het niet om zwanger te zijn. Tijdens de babyshower was het ook niet normaal de aandacht was op mij gericht en niet op schoonmoeder. De woorden die ze letterlijk heeft gezegd. Ik was er toen klaar mee en heb mijn man aangegeven dat ik zijn moeder even niet meer wilde zien. Dat ze straks wel gewoon contact kon hebben met onze zoon als die geboren was dat ik dat niet in de weg zou staan en dat ik man zelf ook nooit daarin tegen zou houden. Wilde dit zelf vertellen maar leek man beter dat hij dit deed. En ja hoor weer allemaal verwijten naar mij. Hoe slecht ik wel niet was ik was een k h**r e.d. afgesproken met man dat zodra ik bevallen was ze mocht komen en ik het heel koeltjes zou houden zodat ze toch in leven van onze zoon zou zijn.
Man belde na een heftige bevalling (vacuümpomp verlossing) en gaf aan dat zoon geboren was en dat het een zware bevalling was. Schoonmoeder zei daarop elke bevalling is zwaar dus ze moet zich niet aanstellen. Vervolgens gaf man aan dat ze om 6.30u kon komen om onze zoon te zien. Zegt ze daarop ja mama heeft net de hond uitgelaten en is daar nog moe van hoor dus kom liever rond 10 uur. Man geeft aan dat we dan rusten aangezien we al meer dan 24u wakker waren. Dus dat ze dan kon komen of anders pas eind de middag. Zegt ze daarna ja mama kan niet rijden in het donker he wil je soms dat mama een ongeluk krijgt (ja ze praat echt zo) en anders moet je mama maar even ophalen. Uiteindelijk kwam ze dan toch om 6.45. Schoonvader en stiefschoonmoeder en mijn ouders waren er toen al. Ze komt binnen kijkt het bedje in en Zegt owja leuk vervolgens begint ze over zichzelf. Rond 7 uur ging iedereen weg wilde zij blijven zitten dus man gaf aan dat ze ook moest gaan want wij gingen rusten vond ze niet kunnen. In de kraamweek is ze nog 1x langs geweest had ze onze zoon vast wilde ze snel foto en keek niet meer om naar onze zoon. Ik was toen boven in de tijd dat ze er was omdat ik gewoon vond dat ze een rol moest kunnen spelen in leven van onze zoon. En hoopte dat ze een goede oma zou zijn. Uiteindelijk heeft ze daarna vrij weinig laten horen. Man belde haar wekelijks want anders kreeg hij weer een flip tirade. Probeerde wekelijks langs te gaan anders weer verwijten. Zag er ook altijd flink tegen op want ging alleen maar over haar zelf en over hoe slecht ik was. Man ging steeds alleen wilde onze zoon niet meenemen en zijn ma vroeg er niet naar. Hij heeft vaak aangegeven dat als ze wilt ze langs kan komen dat ik zou zorgen er dan niet te zijn. Zelfs geprobeerd een datum te prikken maar werd allemaal niets mee gedaan. Uiteindelijk was onze zoon 1 1/2 maand toen heeft man hem toch maar eens meegenomen op bezoek daar na aandringen van mij. In de hoop dat als ze hem zou zien het toch iets zou aanwakkeren maar weer niks geen reactie. Toen heeft man aantal keer gebeld en gedaan naar zijn ma want moest allemaal van hem afkomen. Hij gaf ook aan met haar in gesprek te willen. Nou ze kon steeds niet. Uiteindelijk is man er zonder afspraak heen gereden in de hoop het uit te kunnen spreken. Hij kwam aan en ze heeft hem echt de huid vol gescholden en hem letterlijk naar buiten geslagen. Mij voor alles wat vies en lelijk was uitgemaakt en zelfs hele lelijke dingen over onze zoon gezegd. Ik heb mijn man aangeven dag ik eigenlijk niet meer wil dat onze zoon daar komt ( bij klein kinderen van stiefvader heeft ze ook van die flipbuien gehad met de Kids erbij) maar wij wilde voordeel van de twijfel geven. Maar na dit heftige voorval had ik niet het idee dat onze zoon daar veilig heen kon. Man vond dit ook en wilde zelf ook niet meer. Heeft dan ook het contact verbroken (eigen keuze) en ook gezegd dat pas als ze hulp heeft gezocht en drastisch is veranderd weer in het leven van onze zoon mocht komen heeft dit laatste tegen mij gezegd niet tegen zijn moeder. Wij denken namelijk dat er iets met haar is waardoor ze zo is. En dat als ze naar een psycholoog gaat dit haar en ons kan helpen. Maar zij ontkent dit zelf want alles ligt aan een ander niet aan haar.
Onze zoon is nu bijna 6 maanden dus al paar maanden geen contact. Eerst waren er veel spanningen in onze relatie door schoonmoeder. Man begon 3 dagen voor hij erheen moest al chago te zijn en te snauwen en 3 dagen erna nog. Is erg beschadigd door zijn moeder. Heeft daar ook intense therapie voor gevolgd en nu nog 1x per maand gesprekken voor. Maar de rust was weer terug gekeerd je zag man echt opbloeien. Maar nu begint man te twijfelen. Hij vind dat we zijn moeder iets ontnemen nu. Ik zelf vind dat zij zichzelf iets ontneemt. En man geeft ook aan te weten dat ze op een geven moment onze zoon gaat schaden en manipuleren maar vind dus ook weer dat zij recht heeft hem te zien. Ik vind dus van niet maar weet het even niet meer.
Ze heeft de kleinkids van stiefvader ook geschaad en gemanipuleerd. Kindjes hebben ook tijdje therapie gehad om dit te moeten verwerken. Ze heeft laten zien dat ze nu nog zichzelf niet onder controle heeft door man aan te vallen. Dus ik vind beter voorkomen en genezen maar vind het een lastige situatie. Man zit soms nog echt in oud gedrag waarin schoonma hem altijd manipuleerde. Wat moet ik nou?
Sorry toch een heel lang verhaal geworden en dit is nog maar echt 1/10000 van alles wat er gebeurt is. Want ook mijn ouders, zussen, oma en schoonpa zijn meedere keren slecht behandeld door haar maar dan word het wel een heel lang verhaal.
TO, ik denk dat je het eigenlijk heel helder ziet: door (vermoedelijk persoonlijkheids) problematiek is een normale relatie met schoonmoeder niet mogelijk. Ik denk eerlijk gezegd als ik dit zo lees dat de enige optie is om geheel uit contact te gaan. Want haar gedrag is kennelijk op geen enkele manier te begrenzen, en leidt alleen maar tot verdere escalatie. Voor je man is dat uiteraard veel lastiger te accepteren omdat hij door jarenlange manipulatie in een complexe dynamiek is beland. Het wordt misschien lastig als jouw man wel contact wil houden en jij niet. Want dan wordt je (en jullie kind) uiteindelijk toch weer blootgesteld aan de gedragingen van schoonmoeder. Dus wellicht is het voor jou ook nodig om daar grenzen aan te gaan geven. Eventueel in een gezamenlijke sessie met de psychotherapeut?
'Mijn man wilt vooral graag het ideaal plaatje een oma die leuke dingen doet met haar kleinzoon.' Dat zal niet gaan en het verbaast me dat hij nog zoveel hoop heeft hierop. Hoop is nooit verkeerd, maar het mag wel enige grond hebben in de realiteit. De realiteit kent hij goed genoeg als ik jouw verhaal zo lees.
Wat ik bedoel met een kind reageert vooral op hoe jij als ouder reageert is dit: stel jullie komen binnen, oma smijt meteen een stoel naar jullie hoofd. Dan kun je rustig omdraaien, weggaan en zeggen: dit is niet het goede moment; en aan je kind uitleggen dat oma een slechte bui heeft. Je kunt ook in het bijzijn van je kind zelf verontwaardigd worden, meteen omga gaan tegenspreken, of later alles uitvoerig gaan bespreken hoe erg het is. Dat maakt voor een kind wel degelijk verschil. Een kind leert dan hoe je ermee om (kunt) gaan en dat is de veiligheid voor het kind.
Is er wel aandacht voor de gevolgen van het alcoholisme? Zoiets bijvoorbeeld: https://www.jellinek.nl/familie-en-omgeving/naasten/
Tsjor
Even een scherpere invalshoek: zolang jouw man de mishandeling en bedreigingen van zijn moeder niet weet te stoppen (door het contact te verbreken, en hulp en rouwverwerking) worden jij en jullie kind daar ook aan bloot gesteld. Heb jij het met je man op scherp gezet? Hoe kan het dat zijn therapeut hiervan al niet bewust van heeft gemaakt.
Aan de andere kant, het is ook heel lastig om de realiteit onder ogen te zien, als het je ouder betreft. Iemand waar ik al meer dan 30 jaar mee bevriend ben, kan pas heel recent haar ouder echt zien, terwijl deze ouder die ik ook 30 jaar ken, al die tijd hetzelfde gedrag heeft vertoond. Als partner kan je wel helpen om die realiteit te blijven benoemen en zelf duidelijk grenzen te stellen.
Het blijft dan nog altijd jouw realiteit. Voor een ander is het zijn/haar realiteit. Het helpt om dat als uitgangspunt te nemen en dat proberen te begrijpen. Tsjor
Bij zo'n (schoon-)moeder had ik al lang een dossier aangelegd en een straatverbod gevraagd.
kaatjecato schreef op 18-05-2024 om 11:44:
TO, ik denk dat je het eigenlijk heel helder ziet: door (vermoedelijk persoonlijkheids) problematiek is een normale relatie met schoonmoeder niet mogelijk. Ik denk eerlijk gezegd als ik dit zo lees dat de enige optie is om geheel uit contact te gaan. Want haar gedrag is kennelijk op geen enkele manier te begrenzen, en leidt alleen maar tot verdere escalatie. Voor je man is dat uiteraard veel lastiger te accepteren omdat hij door jarenlange manipulatie in een complexe dynamiek is beland. Het wordt misschien lastig als jouw man wel contact wil houden en jij niet. Want dan wordt je (en jullie kind) uiteindelijk toch weer blootgesteld aan de gedragingen van schoonmoeder. Dus wellicht is het voor jou ook nodig om daar grenzen aan te gaan geven. Eventueel in een gezamenlijke sessie met de psychotherapeut?
Die gezamenlijke sessie met een therapeut is misschien inderdaad wel een goede. Ik heb naar mijn man heel duidelijk de grenzen aangegeven van tot hier en niet verder. Ook heel duidelijk aangegeven dat als hij contact wilt met zijn moeder dat prima is zolang onze zoon en ik er geen last van hebben. Dus dat hij dan dus een manier moet vinden dat hij niet steeds chago is en dat ze ons ook met rust laat. Ook hoe hard ook aangegeven dat ik er echt alles maar dan ook alles aan zou doen om onze zoon te beschermen tegen haar. Hoeveel ik ook van hem hou. Kijk verbieden om contact te zoeken met zijn moeder kan ik niet. Ik vind altijd dat zo'n keuze uit zichzelf moet komen. Het enigste wat ik hem kan voorhouden is hoe wij (zoon en ik) leiden onder het contact. En hopen dat hij dan de juiste beslissing blijft maken. Want hij weet het ook eigenlijk wel maar wil of kan die hoop nog niet loslaten...
Labyrinth schreef op 18-05-2024 om 13:11:
Even een scherpere invalshoek: zolang jouw man de mishandeling en bedreigingen van zijn moeder niet weet te stoppen (door het contact te verbreken, en hulp en rouwverwerking) worden jij en jullie kind daar ook aan bloot gesteld. Heb jij het met je man op scherp gezet? Hoe kan het dat zijn therapeut hiervan al niet bewust van heeft gemaakt.
Aan de andere kant, het is ook heel lastig om de realiteit onder ogen te zien, als het je ouder betreft. Iemand waar ik al meer dan 30 jaar mee bevriend ben, kan pas heel recent haar ouder echt zien, terwijl deze ouder die ik ook 30 jaar ken, al die tijd hetzelfde gedrag heeft vertoond. Als partner kan je wel helpen om die realiteit te blijven benoemen en zelf duidelijk grenzen te stellen.
Daar heb je gelijk in dat is ook de reden dat er nu geen contact is. Maar ik hoop dat hij het volhoud en niet gebukt gaat onder het schuldgevoel. Rouwverwerking is zeker iets waar we naar gaan kijken of dat iets kan bieden.
Mijn man heb ik heel duidelijk gemaakt dat ik er alles aan doe om onze zoon veilig te houden wat ik ook moet doen. Ook duidelijk gemaakt dat als hij contact wilt met zijn moeder dat prima is zolang onze zoon en ik er geen last van hebben en dus geen schade van gaan ondervinden.
Een therapeut mag nooit zeggen verbreek beter maar het contact met je moeder. Dus die 2 jaar therapie is er vooral gewerkt aan traumaverwerking en een manier om met zijn moeder om te gaan die voor hem fijn voelt. Eind januari heeft hij deze knoop pas doorgehakt. Dus voor de therapeut ineens een ander soort van werk. Ze is er dan ook druk mee bezig hem bewust te maken van dingen zoals wat brengt het je als je weer contact krijgt met je moeder. En dat dan tegenover wat hoop je dat het je brengt zodat hij in gaat zien dat zijn hoop iets heel anders is dan wat hij gaat krijgen. Ook houd ze voor van wat brengt het je zoon. Ga je er energie uithalen blabla. Maar dat is dus natuurlijk pas kort bezig. Hij weet het dus eigenlijk wel maar heeft nog moeite met het plaatje wat hij hoopt dat het brengt uit zijn hoofd te zetten en te vervangen voor wat het je echt brengt.
Ik probeer dit dan zelf ook steeds aan te kaarten. Heb zelfs wel eens gezegd stel dat ik het gedrag wat jou moeder vertoont tegen over onze zoon zou vertonen war dan? Nou dan zou hij er alles aan doen onze zoon te beschermen. Daarna gevraagd waarom zijn moeder her dan wel mocht doen bij hem? En zelfs eventueel bij onze zoon. Klinkt miss hard om dat zo te benoemen maar hij had toen inderdaad wel een realisatie moment. Ik heb zelf ook aangegeven dat ik zijn moeder nooit meer wil zien en dat ik onze zoon dus bescherm. En dat ze ook hier niet welkom is. Ook dat als hij wel contact zou opnemen met haar dat ik er niks van wik mee krijgen. Dus geen gechagerijn geen boze telefoontjes geen gestress en al hemelaal haar niet hier aan de deur
tsjor schreef op 18-05-2024 om 12:50:
'Mijn man wilt vooral graag het ideaal plaatje een oma die leuke dingen doet met haar kleinzoon.' Dat zal niet gaan en het verbaast me dat hij nog zoveel hoop heeft hierop. Hoop is nooit verkeerd, maar het mag wel enige grond hebben in de realiteit. De realiteit kent hij goed genoeg als ik jouw verhaal zo lees.
Wat ik bedoel met een kind reageert vooral op hoe jij als ouder reageert is dit: stel jullie komen binnen, oma smijt meteen een stoel naar jullie hoofd. Dan kun je rustig omdraaien, weggaan en zeggen: dit is niet het goede moment; en aan je kind uitleggen dat oma een slechte bui heeft. Je kunt ook in het bijzijn van je kind zelf verontwaardigd worden, meteen omga gaan tegenspreken, of later alles uitvoerig gaan bespreken hoe erg het is. Dat maakt voor een kind wel degelijk verschil. Een kind leert dan hoe je ermee om (kunt) gaan en dat is de veiligheid voor het kind.
Is er wel aandacht voor de gevolgen van het alcoholisme? Zoiets
Tsjor
Ik denk zelf dat hij het eigenlijk wel weet maar lastig vind dit definitief uit te spreken. Want dan is het echt en daar is hij denk nog niet aan toe. Hij weet eigenlijk heel goed dat dat niet gaat gebeuren maar het weten en je er bij neerleggen zijn 2 verschillende dingen helaas.
Zeer zeker is het als je zo reageert als schoonmoeder een Stoel gooit goed voor het kind. Als dit zou werken had dit zo fijn geweest en alles zo makkelijk gemaakt maar helaas zo werkt het niet met mijn schoonmoeder. Op het moment dat je omdraait dan en dus geen aandacht geeft gaat ze beginnen met bellen en appen. Reageer je daar nog niet op komt ze naar ons huis en begint daar om de ramen deuren te bonzen proberen binnen t ekomen en te schreeuwen en schelden. Hoe je er dan ook mee om gaat dit is dan geen veilige situatie. Want je word lastig gevallen in je eigen veilige huis dan. Hoe je daar ook op reageert daar gaat je zoon last van krijgen en zich onveilig door voelen. Wij voelen ons zelf dan Al onveilig na zo'n actie. En dat je meer regel dan uitzondering helaas.
Misschien is het inderdaad nog een optie om aandacht te besteden aan het alcoholisme stukje. Maar dat is echt iets van de laatste 5a6 jaar. Dus ik denk dat je dan nog het probleem niet geheel aanpakt. Want daarvoor was dit gedrag er helaas al...
Voor mij was het al klaar geweest na die steen door de voorruit. Doe ff normaal zeg.
