Geen contact schoonmoeder terecht?
Hallo allemaal,
Ik ga proberen mijn verhaal zo kort mogelijk samen te vatten. Lastig om 12 jaar zo kort mogelijk samen te vatten.
Mijn man en ik zijn nu 12jaar samen en hebben nu een zoontje van 6 maanden. De band met mijn schoonmoeder is altijd op en af geweest ook voor mijn man. In zijn jeugd is hij geestelijk en fysiek mishandeld door zijn moeder. Hier gaat ze nu vaak nog mee door.
Aan het begin van onze relatie merkte ik al dat zijn moeder zich veel bemoeide met alles. Zo moest alles op haar manier en was er niks goed. Wat mijn man of ik ook deden niks was goed. Schoonmoeder drinkt ook erg veel en als ze dan weer eens teveel op had werd mijn man gebeld en werd zijn huid vol gescholden echt voor alles wat vies en lelijk was. Ook via WhatsApp stuurde ze deze berichten. Vervolgend deed ze alsof er niks meer aan de hand was en er dus niks gebeurt was en verwachte dat ook van ons. Dit meerdere keren geprobeerd uit te spreken steeds met een scheld tirade van haar kant.
Altijd wilt zij ook de aandacht hebben. Op de dag van mijn opa's begrafenis heeft ze 20x gebeld naar mijn man en allemaal boze appjes en voicemails ingesproken in de avond stond ze scheldend en tierend aan de deur en heeft een baksteen door de auto ruit van ons gegooid. Wat volgde weer een tijd geen contact. Toen weer contact wat uiteindelijk weer uit de hand liep tijdens een bezoekje aan haar. Ineens sloeg ze weer om schold mij uit en wilde mij aanvallen. Ik ben toen letterlijk naar de auto toe moeten rennen terwijl zij scheldend en vloekend achter mij aan kwam. Dus weer een tijd geen contact. Mijn man zijn stiefvader was een erg rustig man helaas was hij ongeneeslijk ziek en is hij ondertussen komen te overlijden. Ook die kreeg het vaak te verduren zowel geestelijk als lichamelijk zelfs nog op het einde. Maar na meer dan 1 jaar geen contact lag de stiefvader van mijn man op sterven dus weer contact gekregen ivm het komen te overlijden en dan fatsoenlijk afscheid kunnen nemen. Ondertussen waren man en ik al een tijd bezig met zwanger worden helaas ging dit niet vanzelf. Na 3 jaar en dus een icsi traject eindelijk zwanger! Tijd dus om het aan iedereen te vertellen. Op dat moment was er dus contact met mijn schoonmoeder. We hebben toen afgesproken ook haar er bij proberen te betrekken en echt ons best hiervoor te doen. Dus het verteld en wij werden niet gefeliciteerd maar ze wilde wel gelijk haar hele fam in gaan lichten zodat zij de aandacht kreeg. Aangegeven dat we dat nog niet wilde het was nog erg pril. Was ze al boos over, maar oké ene oor in andere oor uit. Toen de gender reveal man en ik hoopte op een zoontje maar een dochter was ook helemaal goed. Maar man is stamhouder zijn vader en opa ook dus hoe leuk zou het zijn als hij dus ook weer een zoon kreeg. Meer dat zeg maar. Schoonmoeder wilde een meisje. Dus op de genderreveal werd bekend dat wij een zoontje kregen. Enige wat schoonmoeder zei was nou heb jij toch weer je zin he... dit weer geslikt en geparkeerd. Toen hadden we een 3d echo ingepland mijn moeder zou meegaan. Dus hadden zoiets vragen we schoonmoeder ook leuk betrekken we beide erbij. Schoonmoeder mee onderweg vroeg ze al aan mijn man hoe lang gaat dat grapje duren? Want wil straks nog naar het terras hoor. Tijdens de echo ook totaal ongeïnteresseerd helaas. Toen nog mijn babyshower. Mij zussen hadden dit georganiseerd. Schoonmoeder deed al gelijk moeilijk nou weet niet of ik wel ga hoor blablabla. Uiteindelijk was ze er zat ze met een chagrijnig gezicht te mokken en probeerde echt bewust de boel te verpesten. Ze is ook na 30 min boos weggestampt zonder iets te zeggen. Heb dit achteraf ook met man besproken en aangegeven dat er iets moest gebeuren. Man is gesprek aangegaan als eerst om een beetje te pijlen wat er nou precies was. Nou ze heeft toen woest gezegd dat ik geen babyshower verdiende ik verdiende het niet om zwanger te zijn. Tijdens de babyshower was het ook niet normaal de aandacht was op mij gericht en niet op schoonmoeder. De woorden die ze letterlijk heeft gezegd. Ik was er toen klaar mee en heb mijn man aangegeven dat ik zijn moeder even niet meer wilde zien. Dat ze straks wel gewoon contact kon hebben met onze zoon als die geboren was dat ik dat niet in de weg zou staan en dat ik man zelf ook nooit daarin tegen zou houden. Wilde dit zelf vertellen maar leek man beter dat hij dit deed. En ja hoor weer allemaal verwijten naar mij. Hoe slecht ik wel niet was ik was een k h**r e.d. afgesproken met man dat zodra ik bevallen was ze mocht komen en ik het heel koeltjes zou houden zodat ze toch in leven van onze zoon zou zijn.
Man belde na een heftige bevalling (vacuümpomp verlossing) en gaf aan dat zoon geboren was en dat het een zware bevalling was. Schoonmoeder zei daarop elke bevalling is zwaar dus ze moet zich niet aanstellen. Vervolgens gaf man aan dat ze om 6.30u kon komen om onze zoon te zien. Zegt ze daarop ja mama heeft net de hond uitgelaten en is daar nog moe van hoor dus kom liever rond 10 uur. Man geeft aan dat we dan rusten aangezien we al meer dan 24u wakker waren. Dus dat ze dan kon komen of anders pas eind de middag. Zegt ze daarna ja mama kan niet rijden in het donker he wil je soms dat mama een ongeluk krijgt (ja ze praat echt zo) en anders moet je mama maar even ophalen. Uiteindelijk kwam ze dan toch om 6.45. Schoonvader en stiefschoonmoeder en mijn ouders waren er toen al. Ze komt binnen kijkt het bedje in en Zegt owja leuk vervolgens begint ze over zichzelf. Rond 7 uur ging iedereen weg wilde zij blijven zitten dus man gaf aan dat ze ook moest gaan want wij gingen rusten vond ze niet kunnen. In de kraamweek is ze nog 1x langs geweest had ze onze zoon vast wilde ze snel foto en keek niet meer om naar onze zoon. Ik was toen boven in de tijd dat ze er was omdat ik gewoon vond dat ze een rol moest kunnen spelen in leven van onze zoon. En hoopte dat ze een goede oma zou zijn. Uiteindelijk heeft ze daarna vrij weinig laten horen. Man belde haar wekelijks want anders kreeg hij weer een flip tirade. Probeerde wekelijks langs te gaan anders weer verwijten. Zag er ook altijd flink tegen op want ging alleen maar over haar zelf en over hoe slecht ik was. Man ging steeds alleen wilde onze zoon niet meenemen en zijn ma vroeg er niet naar. Hij heeft vaak aangegeven dat als ze wilt ze langs kan komen dat ik zou zorgen er dan niet te zijn. Zelfs geprobeerd een datum te prikken maar werd allemaal niets mee gedaan. Uiteindelijk was onze zoon 1 1/2 maand toen heeft man hem toch maar eens meegenomen op bezoek daar na aandringen van mij. In de hoop dat als ze hem zou zien het toch iets zou aanwakkeren maar weer niks geen reactie. Toen heeft man aantal keer gebeld en gedaan naar zijn ma want moest allemaal van hem afkomen. Hij gaf ook aan met haar in gesprek te willen. Nou ze kon steeds niet. Uiteindelijk is man er zonder afspraak heen gereden in de hoop het uit te kunnen spreken. Hij kwam aan en ze heeft hem echt de huid vol gescholden en hem letterlijk naar buiten geslagen. Mij voor alles wat vies en lelijk was uitgemaakt en zelfs hele lelijke dingen over onze zoon gezegd. Ik heb mijn man aangeven dag ik eigenlijk niet meer wil dat onze zoon daar komt ( bij klein kinderen van stiefvader heeft ze ook van die flipbuien gehad met de Kids erbij) maar wij wilde voordeel van de twijfel geven. Maar na dit heftige voorval had ik niet het idee dat onze zoon daar veilig heen kon. Man vond dit ook en wilde zelf ook niet meer. Heeft dan ook het contact verbroken (eigen keuze) en ook gezegd dat pas als ze hulp heeft gezocht en drastisch is veranderd weer in het leven van onze zoon mocht komen heeft dit laatste tegen mij gezegd niet tegen zijn moeder. Wij denken namelijk dat er iets met haar is waardoor ze zo is. En dat als ze naar een psycholoog gaat dit haar en ons kan helpen. Maar zij ontkent dit zelf want alles ligt aan een ander niet aan haar.
Onze zoon is nu bijna 6 maanden dus al paar maanden geen contact. Eerst waren er veel spanningen in onze relatie door schoonmoeder. Man begon 3 dagen voor hij erheen moest al chago te zijn en te snauwen en 3 dagen erna nog. Is erg beschadigd door zijn moeder. Heeft daar ook intense therapie voor gevolgd en nu nog 1x per maand gesprekken voor. Maar de rust was weer terug gekeerd je zag man echt opbloeien. Maar nu begint man te twijfelen. Hij vind dat we zijn moeder iets ontnemen nu. Ik zelf vind dat zij zichzelf iets ontneemt. En man geeft ook aan te weten dat ze op een geven moment onze zoon gaat schaden en manipuleren maar vind dus ook weer dat zij recht heeft hem te zien. Ik vind dus van niet maar weet het even niet meer.
Ze heeft de kleinkids van stiefvader ook geschaad en gemanipuleerd. Kindjes hebben ook tijdje therapie gehad om dit te moeten verwerken. Ze heeft laten zien dat ze nu nog zichzelf niet onder controle heeft door man aan te vallen. Dus ik vind beter voorkomen en genezen maar vind het een lastige situatie. Man zit soms nog echt in oud gedrag waarin schoonma hem altijd manipuleerde. Wat moet ik nou?
Sorry toch een heel lang verhaal geworden en dit is nog maar echt 1/10000 van alles wat er gebeurt is. Want ook mijn ouders, zussen, oma en schoonpa zijn meedere keren slecht behandeld door haar maar dan word het wel een heel lang verhaal.
Ik denk dat jullie terecht het contact met je schoonmoeder hebben verbroken. Wat mij betreft is daar geen twijfel over nodig. Emotioneel blijft dat ws alleen wel lastig voor je man. Vaak zijn dat soort nensen ook heel bedreven in het inspelen op schuldgevoelens. Maar daar kan de therapie van je man ook bij helpen.
Een heel concrete tip, als je man in de toekomst toch weer wat contact met zijn moeder wil: doe het op een opbare plek, in een café of speeltuin bijvoorbeeld, zodat hij meteen kan vertrekken als hij merkt dat ze begint te flippen. Zeg het ook duidelijk van tevoren, dat hij vertrekt bij het eerste onaardige woord en doe dat dan ook! Als jullie zoon erbij is, hoeft hij er weinig of niets van mee te krijgen, en is hij hooguit teleurgesteld dat hij zo kort in de speeltuin is geweest.
Nog een tip: de podcast Omdenken bevat best veel afleveringen over omgaan met moeilijke moeders. Nou klinkt jouw schoonmoeder wel heel moeilijk (zeg maar onmogelijk), maar je hoort er vast nog nuttige tips.
Je man en jij hebben haar al heel veel kansen gegeven. Eens is het klaar, zeker als er bij je schoonmoeder totaal geen zelfinzicht zit. Je schrijft dat je man intensieve therapie heeft gehad. Ik snap dat hij dat nodig had/heeft. Maar blijkbaar heeft hij zich nog niet helemaal los kunnen maken van zijn moeder. Het lijkt me goed voor hem om daar toch nog extra therapie op in te zetten. Je schrijft ook dat hij nog eens per maand een gesprek heeft, maar ik denk dat dat meer van hetzelfde is? Misschien is het goed om met iemand anders dan zijn vaste behandelaar te gaan praten. En het hoeft niet meteen een therapeut te zijn, ik heb in het verleden heel veel gehad aan een coach die me hielp om mijn gedrag te veranderen. Zij deed veel met NLP en familie-opstellingen (is denk ook wel een aanrader voor je man).
Wat ik je man mee wil geven is dat het ongelooflijk moeilijk is om als kind-van later niet hetzelfde gedrag als je ouders te laten zien. Dat is namelijk hoe je bent ingeprent. Ook al weet je nog zo zeker dat je het niet wilt. Ik realiseerde me op een dag ook dat ik min of meer in mijn moeder was veranderd. Dus echt, werk aan het loskomen. En daar kun jij hem bij helpen door hem steeds weer voor te houden dat hij haar niets verplicht is. Sowieso ben je als kind niks verplicht richting je ouders (vind ik, zij hebben voor jou gekozen, maar andersom niet). Maar als je een moeder hebt zoals je man mag (en moet) je op een dag voor jezelf en je eigen gezin kiezen.
IMI-x2 schreef op 17-05-2024 om 10:03:
Ik denk dat jullie terecht het contact met je schoonmoeder hebben verbroken. Wat mij betreft is daar geen twijfel over nodig. Emotioneel blijft dat ws alleen wel lastig voor je man. Vaak zijn dat soort nensen ook heel bedreven in het inspelen op schuldgevoelens. Maar daar kan de therapie van je man ook bij helpen.
Een heel concrete tip, als je man in de toekomst toch weer wat contact met zijn moeder wil: doe het op een opbare plek, in een café of speeltuin bijvoorbeeld, zodat hij meteen kan vertrekken als hij merkt dat ze begint te flippen. Zeg het ook duidelijk van tevoren, dat hij vertrekt bij het eerste onaardige woord en doe dat dan ook! Als jullie zoon erbij is, hoeft hij er weinig of niets van mee te krijgen, en is hij hooguit teleurgesteld dat hij zo kort in de speeltuin is geweest.
Nog een tip: de podcast Omdenken bevat best veel afleveringen over omgaan met moeilijke moeders. Nou klinkt jouw schoonmoeder wel heel moeilijk (zeg maar onmogelijk), maar je hoort er vast nog nuttige tips.
Dat klopt inderdaad. Zijn moeder heeft al die jaren hem zo gemanipuleerd dat hij met alles schuldgevoel heeft. Zelf met bijvoorbeeld op vakantie gaan dan reactie van zijn moeder ja mama kan niet op vaka tie blabla alles om maar zielig gevonden te worden. Of ja mama heeft het zwaar gehad hoor naar de scheiding van je vader. Of ja wie was er altijd voor jou? Ze heeft er namelijk voor gezorgd dat mijn man na de scheiding jaren geen contact heeft gehad met zijn vader door manipulatie.
Ja in zijn therapie zijn ze daar ook mee bezig ook dat hij moet kijken van wat brengt het contact me... Naja alleen een hoop gedoe geeft hij dan aan. Dus daar is inderdaad nog wat werk voor in therapie.
Voor mij is het tegenover mijn zoon eigenlijk ook echt dat de deur dicht is voor haar. Als mijn man contact wilt met zijn moeder is dat prima. Maar ze is zo'n type die dan dingen via mijn zoon ga spelen. Ja wil jij niet bij oma Slapen? En dan moeten wij steeds nee zeggen. Of tijdens een flip tirade ook mijn zoon uitscheld. En nu heeft hij daar geen besef van met 6 maanden maar later helaas wel. Ik denk dat zelfs dat geen optie is. Zelf ook wel eens geprobeerd om steeds met haar in het openbaar aftespreken. Maar dan nog ging ze manipuleren en flippen. Als wij dan opstonden en naar huis gingen kwam ze aan de deur en maakte daar een hoop heisa. Ik heb helaas ook meerdere keren de politie moeten bellen ivm onveilige situatie. Dus helaas ook geen optie in het openbaar. Want wat als ze dan weer flippend aan de deur komt? Dan gaat zoontje zich onveilig voelen thuis. Bel ik dan de politie word er een melding gedaan bij veilig thuis voor een onveilige situatie (gezien bij mijn zus met een ex helaas).
Dus dat maakt het lastig.
Zal die podcast eens opzoeken bedankt voor de tip!
Jonagold schreef op 17-05-2024 om 10:15:
Je man en jij hebben haar al heel veel kansen gegeven. Eens is het klaar, zeker als er bij je schoonmoeder totaal geen zelfinzicht zit. Je schrijft dat je man intensieve therapie heeft gehad. Ik snap dat hij dat nodig had/heeft. Maar blijkbaar heeft hij zich nog niet helemaal los kunnen maken van zijn moeder. Het lijkt me goed voor hem om daar toch nog extra therapie op in te zetten. Je schrijft ook dat hij nog eens per maand een gesprek heeft, maar ik denk dat dat meer van hetzelfde is? Misschien is het goed om met iemand anders dan zijn vaste behandelaar te gaan praten. En het hoeft niet meteen een therapeut te zijn, ik heb in het verleden heel veel gehad aan een coach die me hielp om mijn gedrag te veranderen. Zij deed veel met NLP en familie-opstellingen (is denk ook wel een aanrader voor je man).
Wat ik je man mee wil geven is dat het ongelooflijk moeilijk is om als kind-van later niet hetzelfde gedrag als je ouders te laten zien. Dat is namelijk hoe je bent ingeprent. Ook al weet je nog zo zeker dat je het niet wilt. Ik realiseerde me op een dag ook dat ik min of meer in mijn moeder was veranderd. Dus echt, werk aan het loskomen. En daar kun jij hem bij helpen door hem steeds weer voor te houden dat hij haar niets verplicht is. Sowieso ben je als kind niks verplicht richting je ouders (vind ik, zij hebben voor jou gekozen, maar andersom niet). Maar als je een moeder hebt zoals je man mag (en moet) je op een dag voor jezelf en je eigen gezin kiezen.
En toch steeds mezelf weer afvragen of het echt genoeg kansen zijn. Maar we kunnen ook niet bezig blijven vooral niet met die kleine man.
Man heeft inderdaad zeker 2 jaar intensieve therapie gevolgd. Dit was er vooral op gericht om het trauma te verwerken en een plaatsje te geven en om een weg te vinden in het contact met zijn moeder. Waren bezig met de therapie af te ronden omdat het eigenlijk redelijk ging. Helaas veranderde toen de situatie en heeft hij er mede door de therapie en mede doordat hij vader is geworden voor durven kiezen het contact te verbreken. Daar was dus de therapie op dat moment niet op gericht. Therapeut heeft in overleg met mijn man nu dus inderdaad besloten om extra therapiesessies in tr gaan lassen. Ipv 1x per maand weer om de week. Mocht het nodig zijn gaan ze terug naar elke week. Dit ivm het verbreken van het contact. Ze gaat er dan ook op in waarom hij zich schuldig voelt, wat het contact met zijn moeder hem kan brengen e.d.
Hij geeft dan zelf ook aan dat het contact hem eigenlijk niks brengt alleen ellende... en komt er op die manier achter dat het vooral het plaatje wat kan zijn is. Maar heeft dan het besef dat zijn moeder dat nooit gaat kunnen geven. Helaas komt na een paar dagen dat schuldgevoel weer boven drijven. Daar is dus zeker nog een hoop in te behalen.
Een van de redenen dat hij dus in therapie is gegaan is omdat ook hij inzag dat hij gedrsg ging vertonen zoals zijn moeder en dit dus absoluut niet wilde en hier niet gelukkig mee was. Hebben daar vele gesprekken/discusies en zelfs ruzies om gehad. Zelfs op het punt gestaan de relatie te beëindigen jaren geleden.
Ik probeer hem inderdaad ook steeds duidelijk te maken dat hij zijn moeder niks verplicht is. Maar als jou in al die 33 jaar is ingeprent dat je je moeder alles verplicht door je moeder dan is dat vrij lastig eruit te krijgen. Maar stap voor stap komt hij er wel.
Ik probeer hem vooral ook te laten zien van wat als in dat gedrag zou vertonen naar onze zoon wat je moeder naar jou doet? Dan zou hij onze zoon beschermen geeft hij aan wat hij ook ervoor moet doen. En dan ziet hij ook inderdaad in dat hij haar niks verplicht is maar dat hij wel onze zoon moet beschermen.
Maar het is lastig. Het is natuurlijk ook pas sinds eind januari dat ik heb gezegd ik wil niet dat ze onze zoon nog ziet na die flipbui. Daarvoor stonden we nog open van misschien en wilde hij een gesprek aan gaan. Toen heeft mijn man ook besloten haar niet meer te willen zien. Ze had onze zoon de dag voor kerst torn voor het laatst gezien.
Maar het is lastig... vooral omdat hij het contact puur wilt voor het perfecte plaatje die zij hem nooit gaat geven pff.
Ik zal het eens opgooien die familieopstellingen therapie volgens mij heeft hij dat ook al eens gehad maar toen was het nog gebaseerd om contact houden met zijn moeder... maar inderdaad misschien nog wel een goed idee!
na je eerste stukje gelezen te hebben, dacht ik al waarom jullie nog contact hebben met zijn moeder, dus kun je echt niet toelaten, het gescheld, geschreeuw, ik denk dat deze vrouw totaal geen liefde kan geven. Zou je je schoonmoeder na al deze incidenten überhaupt nog willen zien? Ik denk dat het oude patroon snel weer terug zal vallen .
Kikki39 schreef op 17-05-2024 om 12:53:
na je eerste stukje gelezen te hebben, dacht ik al waarom jullie nog contact hebben met zijn moeder, dus kun je echt niet toelaten, het gescheld, geschreeuw, ik denk dat deze vrouw totaal geen liefde kan geven. Zou je je schoonmoeder na al deze incidenten überhaupt nog willen zien? Ik denk dat het oude patroon snel weer terug zal vallen .
Mijn man was er steeds niet aan toe definitief het contact te verbreken. Dus volgde hem daar dan weer in zodat ik dan voor hem ook alles beter kon bekijken. Zoals alle manipulatie e.d. zodat hij niet aan zichzelf zou gaan twijfelen.
Laatste keer was er al een tijd geen contact meer. Nog wel met de stiefvader van mijn man toen. Die was niet opgewassen tegen schoonmoeder. Deze is toen ongeneeslijk ziek geworden en uiteindelijk in het hospice beland. Toen is het contact hersteld zodat wij fatsoenlijk bij stiefvader man konden komen en afscheid nemen e.d.
Man vond het lastig daarna gelijk contact te verbreken. Daarna raakte ik na jaren in verwachting door icsi en hoopte hij dat ze als oma zou goedmaken wat ze als moeder niet had gedaan.... maar helaas. Voor mij is het contact sowieso klaar. Ik wil haar nooit meer zien of spreken. Voor mijn man hoop ik het maar dat is niet zeker... die heeft nog steeds die loyaliteit naar zijn moeder wat lastig is. Wat mij betreft ziet ze ons zoontje ook nooit meer. Want voor mijn man kan ik deze keuze niet maken om hem op die manier te beschermen voor ons zoontje wel. Maar door alle manipulatie heeft mijn man het idee dag zij het recht heeft om oma te zijn en onze zoon te zien. Ik vind van niet maar zit natuurlijk midden in de situatie. Dus wilde toch even weten dat ik niet te heftig reageerde te overbezorgd. Of dat ik weer zo'n schoondochter ben die haar schoonmoeder niks gunt.
Terwijl ik voor mijn gevoel al zo ver over mijn grenzen ben gegaan. Als het een vriendin of iets was geweest die dit had gedaan had ik dan ook al lang de handdoek in de ring gegooid.
Dus zou ik mijn schoonmoeder überhaupt nog willen zien? Zolang er geen intensieve behandeling en therapie is geweest nee. Zolang ze geen ziekte inzicht heeft nee. Zolang het altijd aan een ander ligt nee.
dus nee voor mij is de deur dicht. En ik denk dat ik genoeg redenen heb om ons zoontje daar ook weg te houden....
Recent (aflevering 163) ging ook nog een 'omdenken' podcast over relatie ouders, er zijn er meerdere. Geen contact met schoonmoeder is terecht, zodat jullie naast dit forum hulp kunnen zoeken in het verwerken van alles wat is voorgevallen en gaan uitvinden hoe jullie hier in de toekomst mee kunnen omgaan.
Je labelt je schoonmoeder niet, en dat ga ik ook niet doen. Maar gezond gedrag vertoont zij niet, terwijl jullie van haar nog steeds gezond normaal gedrag verwachten en ook nog beelden hebben hoe zij de oma-rol kan vervullen. Stel dat ze dit helemaal niet kan, wellicht beseft ze haar onvermogen en jaagt ze jullie niet zomaar het huis is. Tijd om beelden bij te stellen en hierover te rouwen?
En of er in de toekomst wel een lijntje kan worden behouden, wie weet. Je verhaal is te heftig om hier geen hulp bij te halen. Je man is gewend om zich te plooien en veel te incasseren, maar heel goed moment, nu hij vader is geworden, om vast te stellen en te VOELEN wat 'normaal' is en wat hem dit doet.
MamaY schreef op 17-05-2024 om 15:18:
[..]
Mijn man was er steeds niet aan toe definitief het contact te verbreken. Dus volgde hem daar dan weer in zodat ik dan voor hem ook alles beter kon bekijken. Zoals alle manipulatie e.d. zodat hij niet aan zichzelf zou gaan twijfelen.
...
Wat mij betreft ziet ze ons zoontje ook nooit meer. Want voor mijn man kan ik deze keuze niet maken om hem op die manier te beschermen voor ons zoontje wel. ....Terwijl ik voor mijn gevoel al zo ver over mijn grenzen ben gegaan. ...
Dus zou ik mijn schoonmoeder überhaupt nog willen zien? Zolang er geen intensieve behandeling en therapie is geweest nee. Zolang ze geen ziekte inzicht heeft nee. Zolang het altijd aan een ander ligt nee.
dus nee voor mij is de deur dicht. En ik denk dat ik genoeg redenen heb om ons zoontje daar ook weg te houden....
Je ziet het volgens mij heel helder en je hebt volgens mij groot gelijk. Je hebt al met eigen ogen gezien en zelf ondervonden hoeveel schade haar gedrag aanricht. Bescherm in elk geval jezelf en jullie zoon daartegen.
Labyrinth schreef op 17-05-2024 om 15:28:
Recent (aflevering 163) ging ook nog een 'omdenken' podcast over relatie ouders, er zijn er meerdere. Geen contact met schoonmoeder is terecht, zodat jullie naast dit forum hulp kunnen zoeken in het verwerken van alles wat is voorgevallen en gaan uitvinden hoe jullie hier in de toekomst mee kunnen omgaan.
Je labelt je schoonmoeder niet, en dat ga ik ook niet doen. Maar gezond gedrag vertoont zij niet, terwijl jullie van haar nog steeds gezond normaal gedrag verwachten en ook nog beelden hebben hoe zij de oma-rol kan vervullen. Stel dat ze dit helemaal niet kan, wellicht beseft ze haar onvermogen en jaagt ze jullie niet zomaar het huis is. Tijd om beelden bij te stellen en hierover te rouwen?
En of er in de toekomst wel een lijntje kan worden behouden, wie weet. Je verhaal is te heftig om hier geen hulp bij te halen. Je man is gewend om zich te plooien en veel te incasseren, maar heel goed moment, nu hij vader is geworden, om vast te stellen en te VOELEN wat 'normaal' is en wat hem dit doet.
Het is niet zo zeer dat wij van haar gezond gedrag verwachten. Althans ik niet. Mijn man verwacht het ook niet maar blijft het hopen ofzo. Als ze de oma rol niet kan vervullen is dit ook helemaal prima. Maar dit was al gaande voor er überhaupt gedacht werd aan kinderen het mentale en fysieke geweld. Dat is eigenlijk heel mijn mans leven al. Mijn man zit al in therapie voor zijn verleden en ik heb verschillende gesprekken met de poh. Het gaat mij er meer om dat ik niet wil dat onze zoon geschaad word. Niet dat zij een oma rol vervult of iets. Kan ze dat niet had dat prima geweest. Zolang ze hem er niet mee schaad. Al deed ze of ze een vage kennis was.
Nee ik kan mijn schoonmoeder niet labelen want dat is niet mijn werk en heb ik dus ook niet genoeg info en kennis van. Maar dat er iets is is duidelijk. Hebben in al die jaren ook al verschillende keren voor gesteld om in therapie te gaan. Zowel of ze dat alleen wilde of met mijn man of met zijn 3en allemaal prima dit wijst ze ook steeds af. Ook nog geprobeerd tijdens mijn zwangerschap maar helaas tevergeefs. We krijgen dan te horen met mij is niks mis als er al iemand in therapie moet dan zijn jullie het.
We hebben het echt op verschillende manieren geprobeerd. Gewoon soms contact dus op een laag pitje niet mogelijk want wij MOETEN elke week langskomen doen we dit niet komen er dagelijks boze telefoontjes en appjes
niks verwachten en het puur over koetjes en kalfjes hebben. Lekker weer he? Ja het zomnetje schijnt wat fijn blabla. Maar toch slaat ze dan ineens om en word boos op je.
gesprek aan gaan dan is het allemaal niet waar.
Duidelijke grenzen stellen en consequenties daaran verbinende. Als je boos word en gaat schelden gaan we weg. Dan komen we later terug en kunnen we het overnieuw proberen. Ook geen succes. Heel eerlijk ik ben gewoon moe gestreden en mijn man ook. Komt er ooit weer contact hoe kan ik dan ooit onze zoon daaraan blootstellen in welke vorm dan ook? Zonder dat hij gevaar loopt dat is het vooral. Mijn man is volwassen als doe contact wil prima. Maar ze is zo onvoorspelbaar met of zonder verwachtingen... dat is het juist...
En bedankt voor de tip zou het eens gaan luisteren!
Voor mij was het al klaar geweest na die steen door de voorruit. Doe ff normaal zeg.
'Het is niet zo zeer dat wij van haar gezond gedrag verwachten.''Als ze de oma rol niet kan vervullen is dit ook helemaal prima.'
Ze is oma. Dat is geen rol maar een gegeven. Ze is de moeder van de vader van het kind. Maar je moet van haar niet verwachten dat ze een andere oma is dan wie ze is. Wat ik lees is dat je toch heel veel pogingen doet om haar gedrag te veranderen, zelfs een soort opvoedkundige praktijk: je komt erop terug, bespreekt het met haar, geeft aan dat ze in therapie zou moeten, straft het af door niet meer te komen, zoveel manieren om haar te veranderen dat je er moe van bent.
Kan het zijn dat ze alcoholverslaafd is? Haar gedrag is natuurlijk niet normaal, maar dit is blijkbaar haar hele leven al zo. Niet om het goed te praten, maar om realistischer te zijn in wat je van haar kunt verwachten.
Ten aanzien van de schade voor je kind, als ik jou was zou ik mijn kind in elk geval niet bij haar alleen laten. Verder zal je kind vooral kijken hoe jullie ermee omgaan. Is het heel groot voor jullie, dan is het heel belangrijk en moet hij daar voor zijn gevoel wellicht ook iets mee, komt het verder normaal gesproken niet terug dan is het niet belangrijk.
Voor jou is het gemakkelijker om afstand van haar te nemen, voor je man is het veel moeilijker, omdat zij een belangrijk deel van zijn leven is, omdat hij hiermee opgegroeid is en omdat hij daar veel last van heeft. Dus ik zou niet zozeer insteken op haar willen veranderen, maar op het beschermen van je man tegen haar. Dat wil zeggen dat het belangrijk is hoe hij hiermee om wil gaan en ik zou hem zo min mogelijk belasten met jouw gevoelens hierover, alhoewel ik me realiseer dat dat lastig is. Jij bent in elk geval niet de belangrijkste persoon in deze, je kind eigenlijk ook niet.
Elke week MOETEN komen is op zich al naar, zo'n eisende (schoon)moeder. Weigeren kost ook energie. Wat wil hij? Is weggaan als zij boos wordt een goede optie, of vreet het aan hem en kost het daarna nog meer energie oom het te verwerken? Waarom zou je daar dan later op terug willen komen? Zijn de telefoontjes en appjes op te lossen, bijvoorbeeld door haar te blokkeren of een andere telefoon te nemen en deze telefoon weg te leggen of haar een nieuw telefoonnummer te geven, wat je verder niet opneemt en leest? Kan hij dat om appjes etc. te negeren?
Heeft hij geen broers/zussen, ooms/tantes, biologische vader waarmee hij over haar gedrag kan praten en manieren van omgaan hiermee kan bespreken? Helpt de therapie genoeg?
Tsjor
tsjor schreef op 18-05-2024 om 07:43:
'Het is niet zo zeer dat wij van haar gezond gedrag verwachten.''Als ze de oma rol niet kan vervullen is dit ook helemaal prima.'
Ze is oma. Dat is geen rol maar een gegeven. Ze is de moeder van de vader van het kind. Maar je moet van haar niet verwachten dat ze een andere oma is dan wie ze is. Wat ik lees is dat je toch heel veel pogingen doet om haar gedrag te veranderen, zelfs een soort opvoedkundige praktijk: je komt erop terug, bespreekt het met haar, geeft aan dat ze in therapie zou moeten, straft het af door niet meer te komen, zoveel manieren om haar te veranderen dat je er moe van bent.
Kan het zijn dat ze alcoholverslaafd is? Haar gedrag is natuurlijk niet normaal, maar dit is blijkbaar haar hele leven al zo. Niet om het goed te praten, maar om realistischer te zijn in wat je van haar kunt verwachten.
Ten aanzien van de schade voor je kind, als ik jou was zou ik mijn kind in elk geval niet bij haar alleen laten. Verder zal je kind vooral kijken hoe jullie ermee omgaan. Is het heel groot voor jullie, dan is het heel belangrijk en moet hij daar voor zijn gevoel wellicht ook iets mee, komt het verder normaal gesproken niet terug dan is het niet belangrijk.
Voor jou is het gemakkelijker om afstand van haar te nemen, voor je man is het veel moeilijker, omdat zij een belangrijk deel van zijn leven is, omdat hij hiermee opgegroeid is en omdat hij daar veel last van heeft. Dus ik zou niet zozeer insteken op haar willen veranderen, maar op het beschermen van je man tegen haar. Dat wil zeggen dat het belangrijk is hoe hij hiermee om wil gaan en ik zou hem zo min mogelijk belasten met jouw gevoelens hierover, alhoewel ik me realiseer dat dat lastig is. Jij bent in elk geval niet de belangrijkste persoon in deze, je kind eigenlijk ook niet.
Elke week MOETEN komen is op zich al naar, zo'n eisende (schoon)moeder. Weigeren kost ook energie. Wat wil hij? Is weggaan als zij boos wordt een goede optie, of vreet het aan hem en kost het daarna nog meer energie oom het te verwerken? Waarom zou je daar dan later op terug willen komen? Zijn de telefoontjes en appjes op te lossen, bijvoorbeeld door haar te blokkeren of een andere telefoon te nemen en deze telefoon weg te leggen of haar een nieuw telefoonnummer te geven, wat je verder niet opneemt en leest? Kan hij dat om appjes etc. te negeren?
Heeft hij geen broers/zussen, ooms/tantes, biologische vader waarmee hij over haar gedrag kan praten en manieren van omgaan hiermee kan bespreken? Helpt de therapie genoeg?
Tsjor
Ze is inderdaad in theorie oma. Gaat er meer om dat wij inprincipe daar verder niet heel veel verwachtingen in hebben. Althans ik dan. Mijn man hoopte dat ze een top oma zou zijn. Enigste wat ik verwacht is dat onze zoon veilig is. En dat kan niet gegarandeerd worden in haar buurt.
Al die dingen die we hebben gedaan is verspreid over 12 jaar in de hoop een gedegen band te kunnen opbouwen en de therapie niet dat zei in therapie moest... maar in welke vorm dan ook. Samen met man, met zijn 3en gewoon puur in de hoop om een weg te vinden om met elkaar om te gaan hoe die weg er dan uitziet.
Alcoholverslaafd is ze zeer zeker maar ik denk dat er daarnaast nog andere problematiek speelt. Naja het is meer dat ze echt al je energie opslokt. En ik ben het niet eens met dat je kind vooral kijkt naar het stukje hoe jij ermee omgaat. Op het moment dat een een flippende scheldende met spullen gooiende volwassenen aan je deur staat te bonken die ook nog eens ie oma is doet dat iets met je gevoel voor veiligheid. Als je bij je oma binnenloopt en uit het niks uitgescholden word en spullen naar je hoofd gegooid krijgt doet dat ook iets met je gevoel van veiligheid. Dan kan je zeggen opstaan en weg gaan maar dan is het al te laat. Helaas is dit wel de realiteit dat dit gebeurt.
Mijn man wilt vooral graag het ideaal plaatje een oma die leuke dingen doet met haar kleinzoon. Eendjes voeren kinderboerderij en ga zo maar door. Iets wat zij zeer zeker niet kan bieden. Wij hebben echt op verschillende manieren contact geprobeerd te hebben met haar... maar steeds opnieuw word mijn man geschaad. Dus als ik mijn man zou moeten beschermen is het goed zo. Hij weet dit ergens zelf ook. Op het moment dat er contact is word hij altijd geschaad, kruipt hij in zijn schulp en is alleen nog maar daar mee bezig in zijn hoofd.
Kijk zeker is mijn man in dit geval een heel belangrijk persoon en sta ik op de laatste plaats. Maar ik ben het er niet mee eens over dat mijn zoon niet de belangrijkste is in dit verhaal. Ik vind namelijk dat het onze taak is als ouders om ervoor te zorgen dat onze zoon niet bewust geschaad word door wie dan ook. Dat staat op nr 1. Onze zoon dient ten alle tijden veilig te kunnen zijn.
Op het moment dat hij weg gaat als ze boos is gaat ze beginnen met appen en bellen. Reageer je daar niet op ivm blokkeren of negeren of iets stapt ze in haar auto naar ons huis toe. Ze begint dan te bonken en schreeuwen op deuren en ramen. Loopt de achtertuin in om te kijken of de achterdeur open is en zo niet gaat ze daar gooien en slaan met alles wat los en vast staat in de tuin tegen onze deuren en ramen. Zoals je leest dus ook geen optie. Dit geeft namelijk eek erg onveilig gevoel zowel voor mijn man als voor mij. Bang dat ze door het raam heen komt en ik daardoor dus onze veiligheid niet kan garanderen. En ook dit gedrag wat mijn zoon dan mee krijgt lijkt me hoe we er ook mee om zouden gaan erg traumatiserend.
Het vreet daarna gigantisch aan mijn man want hij wilt dat wij veilig zijn in onze omgeving en het vreet ontzettend veel energie. En dan heb ik het nog niet over de angst en verdriet die het ons beide brengt. Steeds als iemand voorbij loopt bang zijn dat zij het is en er weer drama komt.
Dus dat maakt het allemaal erg lastig. Daarom zeg ik we hebben er al zoveel aan geprobeerd te doen.
Hij heeft nog 1 broer die ook geen contact heeft met zijn moeder. Zijn vader heeft geprobeerd altijd zijn hand boven moeders hoofd te houden wilde haar nooit naar beneden halen. Vond dat zijn kinderen zelf een beeld van moeder moesten schetsen. Dus heeft altijd een luisterende rol op zich genomen deze jaren. Maar ook die heeft uitgesproken dat zijn moeder een gevaar is. Vader schijnt zelfs geprobeerd te hebben de voogdij te krijgen e.d. toen der tijd. Met ooms en tantes is er maar af en aan contact ligt aan de bui van zijn moeder. Maar ook die begrijpen dat wij onze zoon daar weg willen houden...
Als je het zo beschrijft, klinkt het haast beter om ver(der) weg te gaan wonen, voor jullie veiligheid. Hebben jullie dat ooit besproken?
IMI-x2 schreef op 18-05-2024 om 09:56:
Als je het zo beschrijft, klinkt het haast beter om ver(der) weg te gaan wonen, voor jullie veiligheid. Hebben jullie dat ooit besproken?
Het lijkt vergezocht en het is niet gelijk haalbaar maar ook ik dacht daaraan. En uiteraard niks doorgeven, ook niet dat er verhuisd zou worden.
IMI-x2 schreef op 18-05-2024 om 09:56:
Als je het zo beschrijft, klinkt het haast beter om ver(der) weg te gaan wonen, voor jullie veiligheid. Hebben jullie dat ooit besproken?
Wij hebben dit zeker besproken en hier over nagedacht. Maar mijn familie woont ook hier. Mijn ouders mijn oma mij zussen mijn broer. Mijn man zijn vader en stiefmoeder onze vrienden en kennisen. Ons werk is hier dus eigenlijk iedereen.
Ons zoontje groeit hier nu op met onze fam met zijn neefje die 10 weken ouder is met zijn nichten en de rest. Dus eigenlijk is dat geen optie.
Het is van de zotte dat wij zouden moeten verhuizen om 1 persoon terwijl hier heel Ons netwerk woont. Ons vangnet.
