Ex weer terug maar zwanger van andere man

Hormonaal verhaal

Het zou zomaar kunnen dat je vrouw weer voor je is gevallen dóór de zwangerschap. Als moeder valt ze mogelijk voor andere eigenschappen dan als vrouw. Als vrouw vond ze het een sleur bij jou en onder invloed van de zwangerschapshormonen werd ze weer verliefd.
Dan kun je erop rekenen dat ze het straks weer een sleur vindt. Tenzij jullie dit samen gaan voorkomen.
Nogmaals, als je zelf kunt accepteren dat jouw leven zo'n verloop heeft, kun je ook het kind accepteren.
Maar ik zou rustig aan doen en minstens van haar verwachten om zichzelf eens goed onder de loep te nemen.

Ja, dat zou je aannnemen

als je aanneemt dat mensen steeds strikt logisch redeneren en rationeel handelen. Toon me eens die witte raaf.

Uiteraard is mijn discours "niet bepaald neutraal". Ik hoor dan ook niet bij de theoretici die zo'n situatie vanuit een strikt theoretisch kader benaderen, zonder dat die gelukzakken enige last van praktijkervaring te torsen hebben.

Bedoelingen

Ben ik de enige die afvraagt wat de bedoelingen van de ex-vrouw zijn?
Net zwanger. Dus er is tot recentelijk sprake geweest van intimiteit.
De 'vader' wil dit niet dus wijst haar de deur. Ex-vrouw rent weer terug naar haar ex en zet hem onder druk.... of kind accepteren ... of geen relatie.

Ik zou eerst eens goed over haar bedoelingen nadenken. Het is niet ondenkbaar dat ze terug gaat als soort van 'veilige haven'.

Maar wellicht denk ik te ver door

Yvan was me voor....

even een praktisch tussendoortje

Ik zit niet vaak in deze rubriek maar nu toevallig wel en lees deze draad een beetje diagonaal.

Ik wil even waarschuwen. Als je besluit het kind te erkennen als jouw kind terwijl je ervan uitgaat dat jij het kind niet hebt verwekt (of als je eraan twijfelt of je het kind hebt verwekt) dan kan je daar niet meer op terugkomen.

Een man die een kind heeft erkend terwijl hij denkt dat het zijn kind is, kan vernietiging van die erkenning verzoeken binnen een jaar nadat hij erachter komt dat hij (waarschijnlijk) toch niet de vader is. Maar de man die weet dat hij mogelijk/waarschijnlijk/zeker de verwekker niet is en toch in die omstandigheden welbewust een kind erkent, kan later niet meer terug (zo'n erkenning kan overigens later nog wel door het kind worden vernietigd, maar dat geheel terzijde).

Bezint eer ge erkent, dus.

Groeten,

Temet

Svenja Flasspöhler

@Tsjor:

Svenja Flasspöhler gaat af en toe op de thee bij haar moeder en dan doen ze "krampachtig" normaal tegen elkaar. Ze praten niet over persoonlijke zaken. Het trauma dat haar moeder haar heeft aangedaan - kinderverlating - KAN zich niet meer herhalen, simpelweg omdat Svenja geen kind meer is.

Svenja woont niet bij haar moeder in huis. Svenja voedt geen kind op samen met haar moeder. Svenja onderhoudt haar moeder niet financieel. Svenja komt af en toe langs en dan maken ze een wandeling waarbij ze over politiek praten, maar niet over persoonlijke zaken. Meer niet.

Dat soort vergeving, dat kan van één kant komen. Er is niet eens berouw voor nodig. Svenja heeft geaccepteerd dat haar moeder is zoals ze is: iemand die nooit schuld zal bekennen, maar waarmee je een krampachtige niet-over-persoonlijke-zaken-praten "relatie" mee kunt hebben.

Een gezamenlijke huishouding voeren en een kind grootbrengen, dat kan NIET van één kant komen. Bassie kan zijn ex niet door "liefde" of "vergeving" of wat voor inspanning dan ook omtoveren tot trouwe partner of tot goede moeder. Ex is wie ze is en alle tekenen wijzen erop dat het "sprookje" wat Tsjor zo graag zou zien, gaat uitlopen op een hoop ellende voor Bassie en voor het kind.

Tsjor, ik denk dat ruim 90% van de gescheiden stellen elkaar hebben "vergeven" als je de definitie van Svenja hanteert. Toch blijven ze gewoon gelukkig gescheiden.

Temet

"Een man die een kind heeft erkend terwijl hij denkt dat het zijn kind is, kan vernietiging van die erkenning verzoeken binnen een jaar nadat hij erachter komt dat hij (waarschijnlijk) toch niet de vader is. Maar de man die weet dat hij mogelijk/waarschijnlijk/zeker de verwekker niet is en toch in die omstandigheden welbewust een kind erkent, kan later niet meer terug."

Dit snap ik niet. Wordt bij de erkenning dan gevraagd of je het zeker weet of dat je het vermoedt?

Petra

Nee, daar wordt vziw niet naar gevraagd, in elk geval niet in Amsterdam. Het systeem heeft als uitgangspunt dat een man een kind kan erkennen, of hij het nu verwekt heeft of niet. Echter, gewoonlijk zal een man die een kind erkent, ervan uitgaan dat hij de verwekker is. Komt hij er later achter dat het kind toch zijn kind niet is dan komt de wet hem tegemoet, hij kan vernietiging van de erkenning verzoeken. Daar moet hij wel vrij snel mee zijn, maar het kan. Maar de man die welbewust een kind erkent dat (waarschijnlijk) het zijne niet is, omdat hij ervan uitgaat dat hij lang&gelukkig zal leven met de moeder en dat kind als het zijne zal opvoeden, kan niet van die erkenning af als hij later spijt krijgt (bijvoorbeeld omdat de relatie is gestrand) met het argument "het is mijn kind niet", want dat wist hij van tevoren.

Groeten,

Temet

Temet

Dank Temet. Je antwoord impliceert dat je bij erkenning wel moet aangeven of het je biologische kind is, is dat zo? Ik heb er geen ervaring mee.

petra

Nee. Voor een erkenning maakt het niet uit of je de verwekker van het kind bent. Er wordt niet naar gevraagd, je hoeft ook niet aan te geven.

Groeten,

Temet

Plichten

Wie erkent , betaalt. Die betaalt voor de zorg van het kind. Denk aan bijdrage levensonderhoud, kinderopvang, zorgtoeslag of studiekosten. Allemaal factoren waarbij de inkomsten van de verantwoordelijke van invloed zijn.
Hoe meer kinderen erkent zijn, hoe lager de last voor de overheid. Liefde is ondergeschikt.

Temet

" Nee. Voor een erkenning maakt het niet uit of je de verwekker van het kind bent. Er wordt niet naar gevraagd, je hoeft ook niet aan te geven."

Temet

"Nee. Voor een erkenning maakt het niet uit of je de verwekker van het kind bent. Er wordt niet naar gevraagd, je hoeft ook niet aan te geven."

Dan begrijp ik deze redenatie niet die je eerder aangaf: "Maar de man die welbewust een kind erkent dat (waarschijnlijk) het zijne niet is kan niet van die erkenning af met het argument "het is mijn kind niet", want dat wist hij van tevoren.

Hij kan dan toch bij de overheid zeggen dat hij erachter is gekomen dat het zijn kind niet is, hetgeen door een DNA-test bevestigd zal worden?

Onmogelijkheid

'Een gezamenlijke huishouding voeren en een kind grootbrengen, dat kan NIET van één kant komen. Bassie kan zijn ex niet door "liefde" of "vergeving" of wat voor inspanning dan ook omtoveren tot trouwe partner of tot goede moeder.'
Maar het hoeft toch ook niet van één kant te komen? Ex is weer terug, heeft hem de liefde verklaart en wil het kind houden. Hij hoeft haar niet om te toveren, zij is zelf weer bij zinnen gekomen (zoals vaker na één jaar). Of zij in de toekomst ook een trouwe echtgenote en een goede moeder zal zijn, dat kunnen wij niet inschatten. Daden uit het verleden geven niet aan hoe de toekomst zal zijn.
Vergeven gaat niet over de toekomst, maar over het verleden.
Het heeft geen zin om het 'onrecht' van Svenja te bagatelliseren, er zijn veel meer voorbeelden van mensen die in staat zijn om erge dingen t vergeven. In het heel groot (Zuid-Afrika) of op het persoonlijke vlak (de ouders die de chauffeur die hun kind doodreed hebben vergeven, in veel varianten).

Tsjor

Temet

Temet heeft gelijk, eenmaal erkend kun je het niet terugdraaien. Maar waarom zou je dat later willen doen? Het kind is toch niet zo leuk, of zoiets?
Als je een beslissing neemt is het een beslissing voor het hele leven van het kind.
Wat zijn nu de opties?
TS kan zijn vrouw overtuigen om abortus te laten doen. Hij kan haar niet dwingen.
TS kan het kind weigeren, de vrouw blijft voor het kind kiezen: TS en vrouw gaan uit elkaar, TS zorgt voor kind van hem en vrouw, vrouw zorgt voor kind van haar en voormalige minnaar.
TS erkent niet, vrouw laat het kind erkennen door voormalige minnaar en eist alimentatie van hem (om de financiële problemen te ondervangen). TS, vrouw en twee kinderen blijven samen wonen.
TS vergeeft vrouw, erkent het kind, wetende dat het niet zijn biologische kind is, en beiden dragen de last van het verleden zo goed mogelijk.

Tsjor

Tsjor

Je schrijft: "Temet heeft gelijk, eenmaal erkend kun je het niet terugdraaien."
Behalve als je erachter komt (of beweert er pas later achter te komen) dat het niet je biologische kind is.

De waarschuwing van Temet (#37)vervalt hiermee, want TS kan het wel terugdraaien (ik vraag me ook af waarom je dat zou willen, maar dat terzijde).

Liegen

Dan zal TS moeten liegen: op een later moment vertellen dat hij het nu pas wist. Moeder kan daar gemakkelijk een stokje voor steken. Dit draadje is al het beste bewijs dat het niet klopt.

Tsjor

Hahaha Tsjor

Want?

TO staat er met naam en toenaam bij?
Nee toch....

Maar

waarom wordt deze hypothetische situatie (waarin TS kind erkent maar later daar van terugkomt) besproken? TS is toch niet van plan om het kind te erkennen met de gedachte dit later terug te draaien? Of is dat iets wat vaak gebeurt? Dus man erkent kind maar als de relatie stukloopt wordt dat toch weer teruggedraaid (wat sneu zeg)...

wachten

ik zou voorlopig niet erkennen. Mocht het zijn dat er na een hele tijd toch een goede band ontstaat met het kind, in geval dat TS en zijn ex toch weer bij elkaar komen, dan kan dat waarschijnlijk altijd nog.

Zebra gaat door voor de ijskast

Zebra benoemt het scenario dat Tsjor in haar lijstje van mogelijkheden heeft overgeslagen: man laat vrouw weer in zijn leven, met haar kind, maar gaat vooralsnog niet over tot erkenning van dat kind. Daar wacht hij even mee. Blijkt de relatie toch nog een blijvertje, dan kan die erkenning altijd nog.
Ander scenario dat Tsjor ongenoemd laat: kind wordt helemaal niet erkend, door niemand. Kan ook. En erkenning is niet aan een termijn gebonden (dit itt de vernietiging ervan), dat kan zelfs als het kind meerderjarig is nog steeds.

Kijk, TS mag natuurlijk nu ook erkennen. Maar het leek mij wel handig om hem te waarschuwen zo'n besluit niet lichtvaardig te nemen.

Waarom zou iemand erkennen en er later weer vanaf willen? Nou, bijvoorbeeld omdat de erkenning wordt gedaan in de verwachting dat er een lang en gelukkig leven met de moeder inzit, waarna die moeder anderhalf jaar later alsnog haar biezen pakt. Nog niks aan de hand, misschien, totdat nog weer vijf jaar later de man een brief ontvangt van de gemeente X: dat deze gemeente bijstand verleent aan mevrouw en het kind dat door de man is erkend, en of hij maar even voor dat kind wil bijdragen.

Ik heb dat soort zaken in de praktijk gezien. Man erkent kind dat niet van hem is om wat voor reden dan ook, partijen gaan als vrij snel uit elkaar (of zijn nooit samen geweest, ook dat komt voor), en jaaaaren later komt er ineens een verhaalsactie van een gemeente. Best wel rot.

Hoe gaat zo'n procedure tot vernietiging van de erkenning nu in de praktijk? Het verzoek wordt ingediend. Omdat dit een zaak is over afstamming van kinderen, wordt (dat eist de wet) een bijzonder curator benoemd: een advocaat die door de overheid betaald wordt en die de belangen van de minderjarige moet behartigen. Die bijzonder curator (bc) moet met betrokkenen gaan praten, dus in elk geval met de beide ouders (en ook met het kind, als dat 12 of ouder is) en moet rapporteren aan de rechtbank over wat nu de meest gewenste uitkomst van de zaak is (daarbij wet en jurisprudentie in het oog houdend).
Als nu de vader een verzoek indient met de smoes dat hij er pas net achter is gekomen dat hij het kind niet heeft verwekt, dan zal de bc hem vragen hoe hij dat zo ineens weet. Het is veel mensen niet gegeven om geloofwaardig te liegen, blijkt in de praktijk. En moeder moet ook een verklaring afleggen, en als vader wel liegt maar moeder de waarheid vertelt ziet het er voor vaders verzoek ook niet heel geweldig uit.

Het komt niet heel vaak voor, maar ik heb in de praktijk wel degelijk meerdere zaken gezien waarin de man een kind erkende terwijl hij donders goed wist dat hij de vader niet was, of twijfelde aan zijn verwekkerschap, toch tot erkenning overging, en later spijt kreeg en om vernietiging van de erkenning verzocht. In éen geval vanwege zo'n verhaal halende gemeente, in éen geval omdat de relatie met moeder was spaakgelopen en meneer daar de p. over in had, en in éen geval omdat de vaste partner van meneer eiste dat hij de erkenning van het kind van een andere vrouw ongedaan zou maken (iets wat de man overigens niet toegaf). Als zo'n situatie zich voordoet is het ernstig de vraag of de man zijn zin krijgt. De man zelf is niet-ontvankelijk in zijn verzoek als het te laat is ingediend. De minderjarige kan wel vernietiging verzoeken, daarbij vertegenwoordigd door de bc. Als de bc van mening is dat het in het belang van het kind is dat de erkenning wordt vernietigd, dan zal de bc namens het kind een daartoe strekkend verzoek indienen. Maar als de bc van mening is dat het kind beter af is met een juridische vader dan zonder, dan dient die bc geen verzoek in, de vader is zoals gezegd niet-ontvankelijk, dus dan blijft die erkenning overeind.
Het kind kan tot zijn/haar 21e jaar een verzoek vernietiging indienen, dus het is voorstelbaar dat de bc geen verzoek wil indienen en het kind het later alsnog zelf doet, maar daar is geen garantie op.

Waarmee ik weer terug ben bij mijn eerste opmerking: bezint eer ge erkent.

Groeten,

Temet

Flanagan

"Hoe meer kinderen erkent zijn, hoe lager de last voor de overheid. Liefde is ondergeschikt."

Ik denk niet dat dat de reden is voor het huidige systeem. Het systeem zoals het nu is, draagt aan allerlei kanten nog de sporen van het verleden. Het uitgangspunt is nog steeds, volgens mij, dat een kind in beginsel beter af is met twee juridische ouders in plaats van éen. Onder juristen is de kreet "erkenning is een rechtshandeling, geen waarheidshandeling". Dat de waarheid (wie is de verwekker) niet helemaal onbelangrijk is, zie je dan weer aan de mogelijkheid om de erkenning te vernietigen als de man niet de verwekker is. Maar uiteindelijk is het idee volgens mij toch: een erkend kind is in de regel beter af dan een niet-erkend kind. Dus wordt er met die erkenning niet gerotzooid. In het algemeen is het Nederlandse systeem rond de status/burgerlijke staat van mensen overigens behoorlijk rigide. De achterliggende gedachte is volgens mij echt dat dit Heel Belangrijke Zaken zijn, waarmee niet te spotten valt en niet kan worden gerommeld.

Groeten,

Temet

Volgens mij

wil de ex-vrouw van TS alleen verder met hem als hij het kind erkent. Dus als hij zegt dat hij dat (nog) niet wil, hoeft het van haar helemaal niet meer. Wat toch wel zorgt voor wat vraagtekens bij mij.

bedankt Temet

Voor je uitgebreide reactie. Ik begrijp het nu helemaal. Ik wist niet dat er zelfs advocaten bij zo'n vernietiging kwamen kijken, in tegenstelling tot een erkenning gaat dat dus een stuk lastiger. Mijn excuses voor het zijpad in dit draadje. Ik heb een dreigend soortgelijk geval in mijn omgeving en er wordt nogal lichtzinnig over zo'n erkenning (en het terugdraaien daarvan) gedacht.

Temet,

De vooral financiële kijk op de situatie komt uit het feit dat sociale dienst er op gebrand is achter de biologische vader te komen, indien deze in het systeem niet bekend is. Wanneer de vader bekend is, kan hij alimentatie betalen of andere financiële taken waarbij naar het inkomen van ouders wordt gekeken. Als op papier een persoon kinderen erkent, hoeft er niet naar de biologische vader gezocht te worden want iemand heeft al die taak op zich genomen.

'Erkend is is beter af dan niet erkend kind,' voor wie? Voor het kind zelf die prima door een alleenstaande ouder verzorgd kan worden of voor de sociale dienst?

Bassie

Weet je al wat je wil? De post over erkenning is best koud en zakelijk en mogelijk onprettig om te lezen als je reeds besloten hebt, je vriendin in de armen te sluiten.
Of ben je geschrokken van de harde meningen over haar mogelijke manipulatie?
Misschien kun je wat van je laten horen zodat het bekend wordt of de info over erkenning nuttig is..

Flanagan

"Erkend is is beter af dan niet erkend kind,' voor wie? Voor het kind zelf die prima door een alleenstaande ouder verzorgd kan worden of voor de sociale dienst?"

Nogmaals, het systeem heeft een geschiedenis. Vroeger was een "echt" kind beter dan een "onecht" kind, maar een erkend kind was altijd nog beter af dan een niet-erkend kind.

En een kind met twee ouders kan ook van twee ouders financiële steun verwachten. Ik weet van minimaal éen bijzonder curator die om die reden terughoudend is in het adviseren een erkenning te vernietigen als er niet iemand anders klaarstaat om de vrijgekomen plaats van vader op te vullen, die opperde zelfs dat als zij als vertegenwoordiger van het kind een vernietiging zou adviseren en de rechtbank daarin mee zou gaan, het kind om die reden haar later aan zou kunnen spreken omdat daarmee financiële mogelijkheden verloren waren gegaan. Lijkt me een tikje overtrokken, maar toch. Ik ken ook minstens éen bc die het een biet zal zijn, kortom, de meningen in de beroepsgroep zijn verdeeld.

Ik heb ook wel eens gezien dat een rechtbank met nadruk vroeg of de werkelijke verwekker bereid was het kind te erkennen als de eerdere erkenning zou worden vernietigd - met als duidelijke achtergrond dat als dat niet het geval was, het beter voor het kind was als de erkenning door de niet-verwekker overeind bleef. Of dat was vanwege de financiële positie van het kind of vanwege het idee dat een kind met een juridische vader per definitie beter af is dan zonder, weet ik niet (ook weet ik niet hoe die zaak afliep).

Jij en ik kunnen dan wel vinden dat een kind het vaak ook prima zonder vader afkan, daar is niet iedereen het mee eens.

Groeten,

Temet

Waar eindigt het?

Eer je het weet voedt je er zo een stuk of vijf op, terwijl mama en de verwekker welwillend toekijken.
En dat alles omdat mama even op verkenning wil gaan?
Nee. Mij niet gezien, hoe logisch, efficiënt en coherent het volgens de evolutietheorie ook is...

Nou ja

Je hoeft niet terug te vallen op evolutieleer, je menselijk verstand gebruiken mag ook.
Duidelijk: erkenning van vaderschap draait om geld.
Ik zal de laatste zijn die zal zeggen dat een kind niet door een alleenstaande vrouw kan worden opgevoed. Mijn vader stierf toen ik 6 was. Misschien dat ik daarom toch wel wat meer waarde hecht aan een ouder, dan alleen maar aan geld (dat kon mijn moeder ook zelf wel verdienen; en ik ook).

Tsjor