Ex weer terug maar zwanger van andere man

Rommeltje

Zorg dat je geen rommeltje van je leven maakt met beslissingen waar je beter wat langer over kunt nadenken.
Na een paar weken na de breuk binnen een paar dagen zwanger terug is niet echt een weloverwogen beslissing.
Nu pas ga je nadenken over zaken waar je eerst over moet nadenken, niet achteraf.

Dus ik zou de rem er opgooien. Niet samenwonen, eerst kijken hoe het loopt met je emoties, welke rol de ex (ineens ) nog kan gaan spelen, financiering, kinderalimentatie, huisvesting, hoe gedraag je je bij sleur, hoe houd je een relatie goed, wat verwachten jullie ieder van een relatie enz. Niet zomaar een verliefd gevoel achterna springen.

inderdaad

pas op de plaats. Ga voorlopig zeker niet weer samenwonen, maar kijk een poosje aan hoe jullie relatie zich nu ontwikkeld. En geef jezelf vooral ook de tijd om er achter te komen wat je voelt bij deze zwangerschap. Pas als je meer dan 100% zeker weet dat je echt vader wilt worden van dit kind, en dat je van dit kind net zo kunt houden als van jullie andere kind, dan zou ik een volgende stap gaan zetten.

Dus vooral: niets overhaasten!!

Hmm,

Bij de Viva staat een soortgelijk verhaal, jouw vrouw toevallig?

moeilijk

Pas op de plaats dacht ik ook aan inderdaad, maar het is moeilijk er niet aan te denken of 24-7 mee bezig te zijn.

Wat bereft vaderschap kan ik niet de vader zijn, we hebben (expres) niet gelijk seks gehad.

en niet mijn vrouw

opties

Je geeft aan dat je vrouw het kind sowieso wil houden. Maar heb je ook besproken of dat ook het geval is als jij dan niet met haar verder wil? Het lijkt me hoe dan ook goed om alle opties naast elkaar te leggen...

Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat je NU van alles moet beslissen. Maar dat is niet zo. Zie het als een nieuwe relatie die nog helemaal opgebouwd moet worden. Dan heb je ieder je eigen thuis en leven en kijk je per moment wat je wel of niet samen wilt doen. En dat hoeft dus helemaal niet 'alles' te zijn. Houd vooral ook tijd en ruimte voor jezelf.

Ik zou er zeker ook met anderen over praten. Vaak kom je er in een gesprek met iemand die er verder vanaf staat steeds beter achter wat je wel of niet wilt. En, als het voor jou niet goed voelt, dan is dat zo. Datkan en dat mag. Dan nog kun je zien of een relatie in wat voor vorm mogelijk is, misschien kun je alsnog blijven latten bijvoorbeeld, met ieder een kind. Er zijn zoveel vormen mogelijk.

Geen halve keuzes

De eerste optie die Jippox noemde zou ik zeker ook met haar bespreken: wat als jij dan niet meer met haar verder kunt, hoe ziet ze dan de toekomst voor zich?
Ik zou ook nog een andere optie overwegen. Wat als jullie samen zeker weten dat je voor elkaar wil gaan, dat de stormen die achter de rug liggen jullie liefde voor elkaar sterker heeft gemaakt; wat als je het kind dat ze draagt kunt accepteren als een kindje dat ook aan jouw zorgen wordt toevertrouwd, ook al heeft het kind een andere vader, dan zou ik geen halve beslissingen nemen in de zin van laten groeien, zich laten ontwikkelen etc. Ik zou haar dan ten huwelijk vragen. Een definitieve keuze voor elkaar en voor de kinderen. Ook tegenover de familie duidelijk: hier gaan we voor. Het kindje krijgt dan jouw naam. Er zal later altijd wel een keer een moment komen waarop wellicht onvermijdelijk het biologische vaderschap ter sprake kan komen. Voor je vriendin is dat echt heel erg ingewikkeld. Maar als jij oprecht kunt zeggen dat je hem/haar als een aan jou toevertrouwd kind in je leven hebt willen toelaten, dan hoeft dat voor jou geen ingewikkeld verhaal te zijn.
De beslissing om een niet-eigen-kind toe te laten tot je leven is wel een beslissing die nu voor jou voorligt. Als je denkt dat je dat niet aan kunt, dan zal dat altijd een blokkade zijn in jullie relatie, daar -lat- je volgens mij niet zomaar overheen. Het moet ook niet afhankelijk zijn van de vraag of het een leuk kind wordt of niet. Je hebt afgelopen jaar al laten zien dat je de zorg voor een kind serieus neemt, het zal dus ook nu een serieuze beslissing zijn. Als je die beslissing neemt, doe het dan ook helemaal, geen halve keuzes meer. Als het niet-eigen-kind niet acceptabel is voor je, dan maak ook die keuze helder en duidelijk. En zoek samen naar een vorm, waarin je inderdaad gescheiden van elkaar samen nog ouder bent voor jullie eigen kind. Als je het niet-eigen-kind kunt zien als een kind dat aan jouw zorg wordt toevertrouwd, samen met de moeder uiteraard, dat een plek kan krijgen in jouw leven, dan zou ik zeggen: ga ervoor.

Tsjor

Tsjor.

Wat romantisch, een huwelijk, een definitieve keuze nog wel.Een tweede huwelijk met dezelfde partner met 2 kinderen van 2 verschillende vaders. Beide kinderen krijgen de naam van dezelfde vader.
Ook duidelijk tegenover de familie.

Wauw, het lijkt de bouquet reeks wel, wat een romantiek.

Maar....wat doen we met de biologische vader die misschien 5 km. verderop woont en nu even geen trek heeft in het vaderschap, even moet wennen want zijn vriendin is net een paar weken terug bij haar ex? Zwanger en wel....

"Het kind gaat niet anders weten" schrijft Bassie. Nou...er is een biologische vader die op de hoogte is, de familie weet ervan en is niet blij.

Dat huwelijk kan altijd nog denk ik dan. Lijkt mij nu wat overhaast en onnodig.

Trouwen om duidelijkheid te geven aan je familie/omgeving lijkt me geen reden voor een huwelijk.

reactie

Trouwen en het kind mijn naam geven enz. doe ik sowieso niet.
Mocht het al goed gaan dan misschien later maar dat zijn dingen voor de toekomst.
Het is nu meer de keuze tussen alleen verder met mijn dochter, maar mijn vrouw missen (ik heb een andere relatie gehad maar alsnog verlangde ik naar mijn vrouw) of het gezin of het kind voor lief nemen al heb ik nu al bij het idee dat er iets in de buik van mijn vrouw groeit wat van iemand anders is buikpijn en stress.
Opzich als kind op zichzelf accepteer ik het uiteraard maar de pijn waar het kind symbool voor staat is moeilijk.
Echt een keuze kan ik niet maken, ik weet wat ik wel wil en niet wil maar beide kan het niet tegelijk.

Praten

Bespreek dit met je ex-vrouw. Als jij iedere keer pijn voelt als je naar dit kind kijkt, is dat geen leven. Niet voor jou en niet voor het kind en daardoor niet voor je ex-vrouw. Vertel dat aan je vrouw, dan kan zij ook meepraten over wat jullie nu gaan doen.
Pas op de plaats (niet samenwonen, wel praten) lijkt me nu inderdaad belangrijk.

Praten doen we inderdaad

Praten doen we inderdaad, maar als ik dit aangeef stelt zij voor om er mee te stoppen omdat we op deze manier ook niet verder kunnen, zit wat in maar wil het ook weer niet opgeven

Niks mis met romantiek

Toch? Het is overigens geen 2e huwelijk, maar een 1e huwelijk. En er zijn meer nieuw-samengestelde gezinnen, waarbij iemand zorgt voor een kind dat niet van hem/haar is, maar wel van de partner. En nog meer relaties, waarvan het niet bekend is dat kind van een ander is.
Mijn gedachte is dat halve keuzes altijd ruimte open laten voor twijfel, waarbij dan direct de hele constellatie op spel staat. Als je vooraf een duidelijke keuze maakt: 'we gaan ervoor' dan kom je dezelfde problemen tegen (biologische vader wellicht), maar dan op basis van een beslissing dat je dergelijke problemen samen gaat aanpakken.
Zo'n keuze openbaar bevestigen is sterker en meer verplichtend naar elkaar en naar jezelf toe dan afspraken die gemaakt worden in een gesprek.
Halve keuzes maken kan betekenen dat je de dilemma's jarenlang met je mee gaat slepen, steeds weer van de ene tijdelijke keuze naar de andere.
Maar Bassie heeft al een keuze gemaakt, dat is duidelijk.
Ik vind het wel even ook pijnlijk voor het kind: biologische vader wil het niet, levenspartner wil het niet. Alleen moeder wil het.

Tsjor

Niet opgeven

' ... zit wat in maar wil het ook niet opgeven.' Wat wil je dan bereiken? Waarvoor vecht je dan? Je kunt het afgelopen jaar niet uitvegen, het is geweest. Het kind kan niet anders zijn dan wat het is en het kind kan er niks aan doen.
Als je benadrukt wat voor pijn het jou zal doen, dan is daar toch verder geen oplossing voor? Of wil je dat zij abortus laat doen?

Tsjor

Tsjor.

"Het is overigens geen 2e huwelijk, maar een 1e huwelijk".

De vrouw van Bassie is bij hem weggegaan en ze zijn gescheiden. Waarom is er geen sprake van een 2e huwelijk?

"En er zijn meer nieuw-samengestelde gezinnen, waarbij iemand zorgt voor een kind dat niet van hem/haar is, maar wel van de partner."

Dit is geen nieuw gezin, Bassie en ex zijn al getrouwd geweest met elkaar en ze hebben samen ook een kind.

"Ik vind het wel even ook pijnlijk voor het kind: biologische vader wil het niet, levenspartner wil het niet".

Biologische vader weet net dat hij vader wordt en zijn partner is verliefd op haar ex. Levenspartner is even niemand. Als we onder een levenspartner althans iemand verstaan waar je een langdurige, stabiele relatie mee hebt.Er is sinds 8 weken weer contact.

Romantiek is zeker niets mis mee. Maar het lijkt me helemaal niet verkeerd als moeder zelf eerst goed weet wat ze wil. Het kind houden,prachtig, dan kan haar aandacht beter eerst daar naar toe gaan en naar het kind dat er al is.

Eerst zelf gelukkig zijn voordat je een ander gelukkig kunt maken.

reactie

Wat gebeurd is is inderdaad gebeurd dat is ook niet het probleem.
Het probleem is denk ik dat ik er altijd aan herinnerd blijf, uiteraard zal in een nieuwe relatie ook een kind kunnen zijn maar dat is dan niet van degene waarmee mijn ex mij heeft bedrogen natuurlijk of ben ik dan egoïstisch ofzo?

Ik ben in dit geval voor abortus omdat het kind eigenlijk alleen maar zijn/haar moeder zou hebben, plus het in mijn ogen ons (ik/moeder) geluk in de weg staat.
Maar, als mijn (ex)vrouw het kind wil houden respecteer ik dat natuurlijk.

Ik weet het allemaal niet meer behalve dat ik er moedeloos en radeloos door ben.

probeer

in ieder geval afzonderlijk van elkaar een leven op te bouwen. Dan kun je later in alle vrijheid kijken of je echt voor elkaar kunt kieen. Je mag het een aanstaand kindje niet aandoen om het met tegenzin onder je hoede te nemen. Dan niet doen of er vol voor gaan.
Helaas betekent dat dan ook dat je de moeder van je kind los moet laten.

Afzonderlijk leven

Dat lijkt mij ook de juiste weg. Echter deze exvrouw woont alweer bij TS en dan vereist het actief scheiden van het leven, dat helpt ook niet echt om dan weer naar elkaar toe te groeien. Heeft ze daarvoor wel voldoende inkomen, is er op korte termijn wel een woning beschikbaar, niet te ver van elkaar ook al vanwege het gezamenlijke kind.

Moeilijk, moeilijk.

precies

precies anne, die zaken die jij benoemt zijn er inderdaad niet... ik ben ook niet rijk en kan daar niet in helpen.. weer een puntje erbij wat het moeilijker maakt helaas

Het geluk in de weg

De gedachte liever abortus dan acceptatie, is voorbij gaan aan het feit dat het kind een onderdeel is van haar. Dus als je eigenlijk abortus wenst, vraag je aan haar een deel te verwijderen. Daarmee getuig je m.i. dat jouw liefde voor haar beperkt is.
Ze heeft het hartje gehoord. Het kind maakt al deel uit haar leven. Dat gaat jij niet veranderen. Als je met haar verder wil, kan je beter het kind accepteren.

Hoe komt het dat het jou onmogelijk lijkt van dat kind te gaan houden. Beschouw het anders als een geadopteerd kind met een moeder waar je veel van houdt. Je wilt toch met haar verder omdat je van haar houdt.
Wacht anders met een beslissing tot na de geboorte om te voelen of er een voedingsbodem is voor een gezin.

En als ze de liefde voor haar kind niet met jou kan delen, kan je wel aangeven dat je haar wens respecteert maar daar heeft ze zo weinig aan.

Ps toen ik het hartje van mijn kind hoorde, was het kind al reeds onderdeel van mijn leven terwijl het nog niet eens geboren was. Het was wel al 2,5 cm groot en ik kon mij geen toekomst voorstellen zonder dit kind. Dus bedenk wat je het liefste wenst.

Bassie.

Het kind is idd van de man waarmee je ex je heeft bedrogen. Dat is niet egoïstisch, dat is een feit.
Het is nu lastig om te weten of je deze dingen los kunt gaan zien van elkaar. Een 2e kindje om op te voeden als je eigen kind of gaan de herinneringen je in de weg staan. Moeilijk, zeker.

Zal de biologische vader een rol gaan spelen? Dan zal er altijd contact zijn tussen hem en je ex. Of woont hij ver weg en zien jullie hem nooit meer.

Afzonderlijk wonen en kijken hoe het gaat de komende jaren. Dat lijkt mij ook het beste. Wat zegt je ex hierover? Gaat ze er van uit dat ze bij jou blijft wonen? Onderneemt ze stappen voor een eigen woning en inkomen?

De vraag is

Kun je accepteren dat deze periode van gescheiden leven, de relatie van jouw (toen ex-) vrouw en alle andere dingen die daarbij horen (waaronder het feit dat ze zwanger is geworden en het feit dat ze weer bij je terug is), een blijvend onderdeel van jullie gezamenlijke geschiedenis zal zijn? Met of zonder de komst van dit kind, is dat een cruciale vraag.
Doen alsof alleen een kind je hier blijvend aan zal herinneren vind ik naïef. Als je het niet kunt accepteren dat jullie relatie dit verloop heeft, zul je het moeten verbreken en leven met de gevolgen daarvan.
Pas als je echt kunt accepteren dat dit is hoe jullie leven is gelopen, zul je rust hebben in je relatie en dan kun je het kind zien als bijzonder onderdeel van jullie bijzondere levensloop.
Als je je ertegen blijft verzetten, die tijd maar snel wil vergeten, doen alsof er niets gebeurd is, dan lijkt mij jullie relatie gedoemd te mislukken. Met of zonder baby van een ander.

Prima

Het kind is niet van mij, dus ik accepteer het niet. Dat is uiteraard een prima gedachte. Goed te verdedigen, iedereen zal het snappen.
Ik vraag me echter af of je niet in staat bent tot zoiets als 'over je eigen schaduw heen springen'. Iets wat verder gaat dan de platte constatering dat het kind niet van jou is. Iets wat gebaseerd is op je eigen vermogen om, ondanks alles, lief te hebben. Je vrouw lief te hebben, maar ook het kind -als je dat eenmaal toegelaten hebt tot je leven- lief te hebben. Ik denk, of ik zou willen dat je tot meer in staat bent dan je zelf nu denkt.

Tsjor

Verwerking

Is het niet belangrijk voor jezelf dat je (uiteindelijk!) vrede krijgt met wat er gebeurd is? Dat lukt nu nog niet, maar met tijd en misschien met professionele hulp is het wel mogelijk. In veel relaties is iets misgegaan, waarna de partners toch samen doorgegaan zijn. Of wil je dit je (ex-)vrouw haar hele leven gaan nadragen?
Als je kunt accepteren dat er iets heel vervelends gebeurd is maar dat je toch samen verder wilt, zonder dat je er de hele tijd pijn over voelt of boos van wordt, dan kun je misschien dit kind ook toelaten in je gezin en in je hart. Het kind kan er immers niets aan doen.

Ik blijf het een goed idee vinden om nu eerst apart verder te gaan en dan heel, heel rustig te kijken of de stofwolken gaan liggen en wat er dan te zien is.

Pff

Je hebt al een kind. De tijd om impulsief relaties aan te gaan is voorbij. Langzaam opbouwen zoals je met elke nieuwe partner zou doen. Eerst een half jaar daten buitenshuis. Dan partner aan je kind introduceren. En pas veel later samen gaan wonen.

Je ex is een nieuwe relatie aangegaan terwijl ze nog in een relatie met jou was. Voelt zich niet schuldig, sterker nog, jij denkt dat het komt omdat jullie relatie in een "sleur" was geraakt. Onzin. Je ex had opties: ze had erover kunnen praten, ze had relatietherapie kunnen voorstellen, ze had het uit kunnen maken. Zij heeft ervoor gekozen om van twee walletjes tegelijk te eten, en NATUURLIJK is je relatie in een sleur geraakt, want jouw ex had geen reden meer om nog te investeren in jullie relatie, die was elders aan het rondkijken.

En jij? Waar is jouw gevoel van eigenwaarde. Je ex heeft voor jou "gekozen" (vanuit een andere relatie, wederom), joepie, wat een eer! Laat me raden, ze heeft ervoor gekozen om zo snel mogelijk bij jou in te trekken en financiën te delen? Als je haar NIET de gemakken van een gemeenschappelijk huishouden zou geven, zou ze dan nog steeds kiezen voor JOU als persoon? Als jij nog niet zeker zou weten wat je wilt, zou ze zich dan beschikbaar houden (dus geen relaties met andere aangaan) terwijl jij je gedachten op een rij zet (uiteraard ook zonder relaties met anderen aan te gaan)? Zou ze dat voor je doen? Hoe was de relatie van ex met affair partner, waarom heeft ze die relatie "aangehouden" tot ze jou terug kreeg? Als dat een slechte relatie was, waarom heeft ze die relatie niet eerder gestopt, en als dat (volgens haar) een goede relatie was, hoe weet je dat ZIJ degene is die de relatie gestopt heeft en dat ze niet gewoon gedumpt is en naar haar tweede keus teruggegaan is?

In het belang van jullie kinderen zou ik zeggen: ga langzaam. Laat haar maar op zichzelf gaan wonen en haar eigen financiën regelen (ze heeft niet eens de verzorging van een kind dus dat moet lukken). Ga daten zonder bij elkaar in te trekken. Als ze deze tweede kans echt waard is, en als ze net zoals jij waarde hecht aan het belang van de kinderen, vindt ze dat niet erg. Als ze dat allemaal te veel moeite vindt, begin er niet aan. Jij bent meer waard dan dat!

Maar Tsjor heeft nog wel een relevant punt: als je vastbesloten bent om andermans kind in je leven op te nemen, is het het beste om getrouwd te zijn. Dat schept een juridisch heel sterke band met het kind die blijft bestaan na scheiding. Dan kan dat arme kind tenminste ergens terecht (bij jou) als moeder straks weer een nieuw vriendje vindt.

Symbool,

Maar trouwen schept ook een verplichting .

Pff ja!

Ik sluit me aan bij Syboor. Je vrouw maakt er wel potje van zeg. Die hopt zo van de een naar de ander en hopt dan weer leuk terug en verwacht dat jij er gelijk vol voor gaat en ook het kind met open armen ontvangt? Of nouja erger: als je het kind niet accepteert wil ze er helemaal niks van weten, hoezo dat dan, ze is toch verliefd op jou? Waarom alleen alles of niets? Gaat ze anders op zoek naar iemand anders die het kind wel wil?
Ik merk in je posts dat je ergens nog echt wel boos bent en dat het accepteren van dit kind voor jou een stap te ver gaat. Ik zou dan ook niet verwachten dat dat met de tijd beter wordt eerlijk gezegd. Er zijn een hoop optimistische tips gegeven maar ik kan helaas niet anders zeggen dan dat ik aan de andere kant sta. En dat ik het heel goed begrijp dat je familie hier niet op zit te wachten.

ZIJ is vreemdgegaan, zij heeft iets goed te maken, zij hoort er hard voor te werken om jou terug te krijgen. Ik vind niet dat zij in de positie is om eisen te stellen aan de relatie, in de vorm van een kind (!) nog wel. Nee, wat Syboor zegt, waar is je eigenwaarde? Jij hebt het recht om te zeggen dat je andermans kind niet wilt hebben. Neem dat recht.

Omgaan met onrecht

Het is gemakkelijk om de wandaden van de vrouw op te lepelen. En ja, het recht om te weigeren andermans kind op te laten groeien is er; evenals het recht van de moeder om abortus te weigeren; en van beiden het recht om daaraan vast te houden. Maar dan moet je ook tevreden zijn met het resultaat: vader en moeder uit elkaar, ondanks hun liefde voor elkaar, twee kinderen in twee verschillende gezinssituaties en over en weer blijven zitten met boosheid en verdriet.

Ik hoop dat er een andere weg is.

Vorige week verscheen een verhaal van Svenja Flasspöhler in Trouw. Ze is filosofe en heeft een boek geschreven over 'vergeven - omgaan met onrecht'. Haar onrecht was haar moeder die haar op jonge leeftijd had verlaten.
https://www.trouw.nl/home/verlaten-worden-door-je-moeder-is-dat-te-vergeven-~aa014376d/
Nog mooier vind ik het commentaar van Greetje Poelstra-Weeber, vandaag in Trouw. Zij schrijft: "Svenja Flasspöhler gaat uit van drie begrippen: begrijpen, liefhebben en vergeten. Juist dat laatste stuit bij velen op weerstand. Vergeven, ja, maar vergeten kan ik het niet! Terecht, want hun kun je onrecht vergeten, terwijl het je op alle terreinen (vaak onbewust) heeft gevormd/misvormd. Svenja noemt vergeten een 'diep vergeten'. Zelf zou ik het geen vergeten noemen, maar omvormen, transformeren. De 'herinneringsarbeid'(...) helpt via een diep innerlijk proces om het onrecht om te vormen. "Het psychische gewicht van het onrecht wordt veranderd, zoals zij zelf zegt. Vergeven én transformeren is een diepgaand bevrijdend proces, een proces van heel worden en innerlijke vrijheid.'

Het zou dan gaan om drie stappen. De eerste stap is begrijpen. Dat betekent vooral elkaar de verhalen vertellen van het afgelopen jaar: wat heb je meegemaakt, wat heb je gehoopt, wat heb je besloten, wat heb je gevoeld etc. en dat in gesprekken, waarin je elkaar uit laat praten en luistert naar elkaar. Geen verwijtende vragen, alleen vragen om duidelijkheid, om begrijpen.
De tweede stap is liefhebben. Niet meer de partner van vroeger, maar de partner zoals die nu is, met de hele geschiedenis erbij.
De derde stap is dan transformeren: een nieuwe relatie aangaan met elkaar, waarin de bakens verzet zijn, maar wel zodanig dat je allebei het gevoel hebt daardoor sterker te worden, meer aan te kunnen, een sterkere basis te hebben om met elkaar verder te gaan, dat je meer begrijpt van wat liefde kan, zowel in schade als in goed doen, zowel in de relatie naar elkaar toe als naar kinderen toe; wat het verschil is tussen allesoverheersende, dwaze verliefdheid en 'houden van'; wat het betekent om voor elkaar te kiezen, niet voor het perfecte, niet voor het sprookje, maar voor de reële persoon, de echte mens, met goede en minder goede dingen.

Je 'rechten' claimen is een ding. Ik hoop dat er meer mogelijk is tussen mensen.

Tsjor

tsjor

Niemand moedigt TS aan om het kind niet te accepteren alleen omdát hij daar recht op heeft. Maar het zit hem niet lekker en hij wil het eigenlijk gewoon niet. En ik kreeg de indruk dat hij dat gevoel niet helemaal durft te verdedigen. Terwijl dat gewoon mag, iets niet willen, hoe romantisch liefhebben en vergeven en vergeten ook allemaal klinkt, niet iedereen kan dat.

Uw ex/huidige

heeft dat wel goed bekeken en ze heeft u blijkbaar goed ingeschat...

In eerste instantie moet u zich eens ernstig afvragen of u niet gemanipuleerd wordt. Of u niet gezien wordt door uw ex als die wijfelende, onbestemde ex, maar wel goed genoeg om een ondergeschoven koekoeksjong op te kweken...
Er zijn er hier die fors van jetje geven over dat jong, dat "ook een deel van haar" is. Helemaal waar, maar geen deel van u... Wel een deel van die andere "vriend" die allicht lachend toekijkt.
Hij heeft zijn pleziertje gehad, u staat nog de miserie te wachten, als u volhardt in een denkpiste die niet helemaal vrij is van onzekerheden, als ik dat zo mag zeggen...

Jackie en Yvan

Nou ja, termen als 'ondergeschoven koekoeksjong' etc. zijn nou niet bepaald neutraal.
Vrouw heeft het helemaal niet zo goed bekeken: ze is eerlijk geweest. Ze had het ook later kunnen vertellen, in het midden kunnen laten wie de vader is, en dan een kind krijgen dat twee weken te vroeg geboren wordt (volgens haar datum). Dit komt vaker voor dan je denkt, vrij recent nog een voorbeeld van een jonge vrouw die zoiets heeft gedaan. zie de vele verhalen over 'wie is de vader'. Vrouw is in elk geval open en eerlijk geweest. Ze had het heel gemakkelijk anders kunnen opzetten om te manipuleren.

Tsjor