(Ex) schoonmoeder is zeer ziek maar vader geen contact met kinderen

Uit de ervaring die ik heb met mensen die heel erg ziek zijn en gaan overlijden: die hebben niet altijd de aandacht voor anderen die je zou willen. Oftewel, oma (en ook opa) hebben nu wat anders aan hun hoofd dan jouw kinderen.
Erg naar, want jouw kinderen moeten straks verder met het verlies van hun oma en op deze manier wordt dat extra zwaar.
Maar het is maar de vraag of oma daar aandacht voor heeft en kan hebben. Het is in ieder geval goed om daar met je kinderen over te praten, en ze op te vangen in hun ontzetting dat ze iemand gaan verliezen waar ze veel om geven. Oma gaat ze die steun niet geven, vrees ik.
Het is maar weinigen gegeven om als ze weten dat ze terminaal zijn, en zich daarnaast ook nog knap beroerd voelen, ook nog rekening te houden met de achterblijvers en daar juist tegenover te handelen. Des te meer bewondering heb ik voor degenen die dat wel kunnen, en de anderen zou ik niks verwijten - ik zou het zelf misschien ook niet kunnen.
Een boek als "Je kunt het maar één keer doen" van Barbara Beukering vond ik wel verhelderend.

WendelmoedM schreef op 22-03-2023 om 17:32:

Uit de ervaring die ik heb met mensen die heel erg ziek zijn en gaan overlijden: die hebben niet altijd de aandacht voor anderen die je zou willen. Oftewel, oma (en ook opa) hebben nu wat anders aan hun hoofd dan jouw kinderen.
Erg naar, want jouw kinderen moeten straks verder met het verlies van hun oma en op deze manier wordt dat extra zwaar.
Maar het is maar de vraag of oma daar aandacht voor heeft en kan hebben. Het is in ieder geval goed om daar met je kinderen over te praten, en ze op te vangen in hun ontzetting dat ze iemand gaan verliezen waar ze veel om geven. Oma gaat ze die steun niet geven, vrees ik.
Het is maar weinigen gegeven om als ze weten dat ze terminaal zijn, en zich daarnaast ook nog knap beroerd voelen, ook nog rekening te houden met de achterblijvers en daar juist tegenover te handelen. Des te meer bewondering heb ik voor degenen die dat wel kunnen, en de anderen zou ik niks verwijten - ik zou het zelf misschien ook niet kunnen.
Een boek als "Je kunt het maar één keer doen" van Barbara Beukering vond ik wel verhelderend.

Ja, mooi gezegd. Dit is ook mijn ervaring. Heel verdrietig en moeilijk maar je kunt het niet afwachten want dan loop je de kans mis om ZELF te doen wat je belangrijk vindt en als iemand sterft, is die kans voorgoed voorbij. Maar ik vind dit voor jongvolwassenen wel een erg taaie opdracht. Ik zou ze in ieder geval veel knuffelen. 

Natje1812 schreef op 22-03-2023 om 16:52:

Ik ga het er inderdaad eens over hebben met mijn kinderen,…ik weet ook niet of ze ons alles vertellen en ik wil het risico niet lopen dat het dan opeens te laat zou zijn hopelijk niet want oma is nog de enige houvast die ze hebben aan papa’s kant.Vooral mijn dochter ging vaak op bezoek bij hen.Dat ze nu opeens in het ongewisse gelaten word is toch een beetje jammer al was het maar eens een berichtje van haar oma als ze persoonlijk contact momenteel niet ziet zitten…

Wees voorzichtig met het eea zelf in te vullen, ook ik lees (net als Mija) een verwijt in je laatste post. Je kinderen zijn 17 & 19, geen 6 & 8, dus oud genoeg zelf contact te onderhouden met opa en oma, zeker als deze al jaren zo hecht was. 

Ik mis een beetje je inlevingsvermogen voor de situatie waarin oma (en automatisch ook opa) zich nu bevinden, heb je wel enig idee wat zo’n diagnose met een mens doet? Daarnaast staat (ex)schoonmoeder op dit moment waarschijnlijk op overlevingsstand en heeft ze al haar energie nodig vwb verwerking en behandelingen. Haar ook nog verantwoordelijk houden voor opnemen contact lijkt mij echt even teveel gevraagd nu.

Aan de andere kant.
De kinderen zijn vroeger vaak bij oma geweest; oma kan ook heel blij zijn ze weer te zien.
Een maand voor het overlijden van mijn moeder uitte ik mijn bezorgdheid en is mijn dochter, die haar een tijd niet gezien had, bij haar langs gegaan. Vanwege COVID binnen de huis groep, konden ze niet naar binnen. Mijn moeder zag haar gezicht voor een raam verschijnen en een grote glimlach en natte ogen verschenen op er gezicht van mijn moeder.

Ja, mensen kunnen depressief zijn. Je kan je kinderen  daarop voorbereiden. Maar ik zou die kans dat oma het heel fijn vindt haar kleinkinderen of jullie  ( want ze zal jou uiteindelijk ook niet vergeten zijn) zien grijpen. Een blijk van dankbaarheid voor het contact tussen jullie en haar.

Ik zou je emoties en gevoelens even uitschakelen, en ik denk ook niet proberen om je kinderen het contact te laten oppakken. Het zou jammer zijn als dat niet lukt, en het daarna te laat is. 
Voor nu zou ik proberen om ze op een of andere manier weer in contact te jagen komen met oma, liefst daar langs gaan, en ook met opa. Misschien kun je wat eten voor opa maken wat de kinderen kunnen brengen?
En verder kun je misschien iemand zoeken (een van de broers/zussen van je ex?) als contactpersoon. Die jou als het nodig is op de hoogte houdt en waar jij ook kunt informeren hoe het gaat. 

Je zegt: '... alleen weet iedereen in de familie dat onze kinderen daar altijd geweest zijn tot nu toe en is er niemand die hen inlicht.'
Maar in je eerste bericht schreef je: 'Mijn zoon krijgt nu af en toe een update van een tante maar ik vind het zeer moeilijk om mijn kinderen hier in te begeleiden.'
Wellicht goed om zelf even contact op te nemen met die tante, want die tante wil jouw kinderen dus wel op de hoogte houden. Misschien is het goed om je waardering daarvoor uit te spreken en eventueel iets concretere afspraken te maken; c.q. te vragen of bezoek mogelijk dan wel gewenst is. Het zou mooi zijn als ze een keertje langs kunnen gaan met een bosje bloemen (niet te sterk geurend) of zoiets.
Kinderen kunnen daarna ook altijd kaartjes sturen of brieven schrijven (met postzegel, adres op de goede plaats etc.).
Ik weet niet zo goed wat je bedoelt met dat het moeilijk is om je kinderen hierin te begeleiden. Ziekte en dood zijn kwesties waar de meeste mensen op reageren met verdriet, soms met intens verdriet. Er is geen mogelijkheid om dat te omzeilen. Dat het met de tijd wel slijt en een plaatsje krijgt is ook waar. Maar het blijft een confrontatie met iets dat gegeven is met het leven, maar er nooit in past.

Tsjor

Er zijn twee lastige zaken die elkaar kruisen: ziekte en de familieverhoudingen. 
Misschien heb je de gedachte dat als de vader en jij nog samen waren geweest, er meer informatie was. Dat is maar de vraag. Mijn (schoon)ouders wijden ook nooit uit over ziektes en zo. Het kan zomaar een generatieding zijn. Achteraf hoor je opeens alles. Het voelt misschien alsof je buitengesloten wordt maar dat is net zo goed niet de intentie die erachter zit. Het kan net zo goed onvermogen zijn. Er zijn kennelijk wel familieleden die iets meer weten, waarvan ook maar de vraag is of die veel of alles weten.

Je hebt denk ik het meest aan een praktische houding: bij wie kan je om informatie vragen op een zo weinig confronterende manier. Die tante heeft dat en lijkt aan te geven dat ze het graag deelt. Overleg even met je zoon en dochter wat jullie willen weten, wie haar vraagt en hoe. Stel nu dat de tante opeens wel over het verleden begint onder het bellen, dan kan je bijvoorbeeld zeggen dat je snapt dat dit een gevoelig punt is, we moeten het er maar eens over hebben, laten we dat doen als dit alles een beetje overgewaaid is. Is dat niet afdoende, stel dan voor dat zij daar een datum voor prikt, na dit alles. Je erkent haar gevoelens maar parkeert ze voor een later tijdstip. Dat kan al voldoende zijn dat dat gesprek nooit hoeft plaats te vinden. Als dat niet afdoende is voor het moment, laat haar uitpraten, reageer niet op haar emoties en dan kan je iets mompelen over dat scheiden voor het gezin verdrietig was maar dat je snapt dat het ook lastig is geweest voor familieleden die er wat verder van stonden. Dat is hoe dan ook voor later.
En verder eens met Tsjor; bedank haar voor het delen van informatie zodat je een volgende keer ook een opening hebt.