(Ex) schoonmoeder is zeer ziek maar vader geen contact met kinderen

In veel situaties zou ik zeggen: laat gaan. Maar als je kinderen altijd een een warme band hebben gehad met oma en er grote kans is op overlijden, zou ik toch overwegen wat actie te ondernemen. 
Waarom communiceren opa en oma niet (meer?) rechtstreeks met de kinderen, of met jou? Zoals jij het beschrijft, is het contact altijd buiten hun zoon omgegaan dus waarom is dat nu anders? Zijn er nog ooms en tantes die je eventueel kan vragen je kinderen een beetje ‘mee te nemen’? Of kun jij eventueel als contactpersoon optreden voor informatie en om de kinderen op bepaalde momenten ‘daar te krijgen’? Hoe ging dat in het verleden dan? Bracht jij ze daar dan naartoe? Hoe komt het in dat geval dat die ‘lijn’ is stilgevallen? 

Je schrijft dat opa en oma eigenlijk de bezoekregeling hadden overgenomen, maar nu is er helemaal geen contact meer? Wanneer/waarom is dat gestopt dan?
Wat weerhoud je kinderen ervan om op bezoek te gaan bij opa en oma? 

Je kinderen zijn jongvolwassen. Is er een reden waarom ze niet zelf het contact met hun grootouders onderhouden? Dat doen mijn kinderen van dezelfde leeftijd ook. Ze sturen berichtjes, bellen, gaan er soms heen (2 u met de trein). 
Dus misschien kun je je kinderen aanmoedigen zelf regelmatig contact op te nemen?

Haha, vier mensen die tegelijktijd min of meer hetzelfde schreven.

Mijn man en ik zijn getrouwd en hij had in zo’n zelfde situatie (ouders ziek) dezelfde houding. Jij en ik zouden dat anders doen. Ik heb wel een gesprek gevoerd met mijn man en schoonouders over de communicatie naar (klein) kinderen maar dat hebben ze niet opgepakt. Het enige dat je kan doen is praten met je kinderen hoe ze omgaan met opa en oma, hoe belangstelling te tonen, hoe je wat extra aandacht besteed zonder perse de verplichting heel zwaar in gesprek te gaan. Maak je kinderen niet afhankelijk van hun vader. Jammer dat hij niet de volwassene rol oppakt, en dat doet hij op meer vlakken zo te lezen, maar dan kan je beter zorgen dat hij er niet als ruis ook nog bij zit. Ga lekker om hem heen. 

Het is kennelijk door een samenloop van omstandigheden allemaal heel rottig verlopen, maar dat kan nog worden rechtgezet. Ik denk dat de kinderen zelf contact met opa en oma moeten opnemen en afspraken moeten maken om (gezamenlijk of elk afzonderlijk) op bezoek te komen. Dat is misschien in eerste instantie ongemakkelijk, maar na dat eerste bezoek kunnen er andere volgen en slijt het ongemak vanzelf. Misschien kunnen de kinderen dan ook regelmatig eens bellen. Die tieners van tegenwoordig bellen natuurlijk nooit meer, maar daar kunnen ze zich misschien wel overheen zetten als de eerste ongemakkelijkheid weer wat gesleten is (tenzij grootouders hardhorend zijn, dan is een telefoongesprek soms enorm vermoeiend). 

Ik zou zelf de kinderen wat achter de broek zitten om actief het contact met hun grootouders weer vlot te trekken, nu kan het nog. 

Als de kinderen er mee okay zijn zou ik de Opa een kaartje/email/sms sturen met de vraag: de kinderen willen Oma zien, zullen we even contact hebben voor een goed moment?

Kennelijk zijn opa en oma zo uit hun evenwicht dat ze de volwassen rol van initiatiefnemer niet meer kunnen innemen. Dat begrijp ik wel. Zij zijn nu kwetsbaar. Je kinderen kunnen het ook niet. Die overgang vind ik ook wel erg groot, als jongvolwassene, in zo’n gevoelige situatie met veel angst en spanning. Ik zou toch zeggen: vraag die zus eens om langs te komen en bespreek wat mogelijk is om de kinderen er meer bij te betrekken: kan zij daar een rol in spelen? Kan ze jou en de kinderen op de hoogte houden? Kan ze bij haar ouders peilen wanneer de kinderen op regelmatige basis even langs kunnen komen? Kun jij ze helpen de overgang te maken van passief in het contact met verantwoordelijke grootouders die de leiding nemen in het contact naar kwetsbare mensen waar je zelf enige volwassenheid voor aan de dag moet kunnen leggen? 
Het lijkt me een heel lastige levensfase om zoiets mee te maken omdat je sneller een overgang moet maken dan je bij je eigen ouders zou moeten doen. Ik vind het als zeer ruim volwassene al lastig om te beseffen dat de verhoudingen aan het omdraaien zijn, laat staan als je 17 en 19 bent. Ze hebben een veel intensere band met hun grootouders dan veel andere kinderen dus dit vraagt iets anders van ze. Bovendien staan bij andere grootouder-kleinkind-relaties de kinderen/ouders er altijd nog tussen om hete kooltjes uit het vuur te halen, verantwoordelijkheid te dragen, contactmomenten te organiseren. Nu moeten ze het helemaal zelf bolwerken. Ik zou echt proberen om ze daarbij te (laten) helpen. 

Begin met de kinderen aan te raden een kaart naar oma en een kaart naar opa (afzonderlijk) te sturen. Zo weet je zeker dat (bij voorbeeld) het niet afgehouden wordt door opa of oma voor de ander. Het contact kan nog hersteld worden. Zo niet, en komt oma alsnog snel te overlijden, blijven je kinderen niet achter met een geval van " had ik maar".
Het is een nare situatie,
Sini

Natje1812 schreef op 22-03-2023 om 12:41:

De ‘zus’ waarover ik het heb is de zus van de oma en eigenlijk een groottante van mijn kinderen voor alle duidelijkheid…Hoewel ik wel spreek met haar is het contact niet optimaal.Ze heeft zelf altijd een sterke voorkeur gehad voor mijn zoon en niet mijn dochter dat wringt bij mij.Ze stuurt enkel ook een sms naar mijn zoon nooit naar mijn dochter.Alhoewel ik daar nu niet moeilijk wil over doen ligt dit wel gevoelig bij mij.Ik zal de kinderen aansporen om zelf contact te houden met oma en opa…Ze is tenslotte pas 65 en kan zelf wel overweg met smartphone en dergelijke maar ze is door haar diagnose volledig dichtgeklapt … Volgens de tante uit schaamte omdat ze een tumor had in de longen maar ze is een verstokt roker…Ze wou eigenlijk dat niemand het te wete ging komen maar ja…

Ach gos, schaamte voor het roken. Daar is nu toch Niets aan te veranderen. Misschien kunnen je kinderen de schaamte wegnemen.

Ik snap de gevoeligheid voor groottante maar je doel is informatie over oma en meer niet dus probeer er overheen te stappen. Lukt dat niet goed (want als je emotioneel bent of wordt, dan zal haar reactie ook emotioneel zijn) bespreek het met je kinderen en bedenk samen een oplossing. Bijvoorbeeld dat zoon belt? Een familiesysteem zoals van jouw ex functioneert niet goed, dat krijg je niet recht gemaakt. Met mijn kinderen heb ik het gehad over de gevolgen van het verzwijgen van een ernstige ziekte. We hebben het ook gehad over hoe het ook anders kan. Soms is zoiets het hoogst haalbare en moet je je er bij neerleggen. Toch is ook dat waardevol voor kinderen. Ze voelen zich gesteund, er is geen ‘was ik maar’ of ‘had ik maar’ want dat is allemaal al besproken en maken ze in hun eigen leven andere keuzes.

Je doet het hartstikke goed, je bent betrokken, je geeft steun, je helpt mee met het bedenken van een oplossing, ze hoeven dit dankzij jou niet alleen op te knappen. 

Ga met je kinderen in gesprek over familiebanden en veranderingen in de onderlinge verhoudingen. Grootouders warein het verleden erg betrokken bij de kinderen maar die situatie lijkt sinds enige tijd veranderd. Andere familieleden en zelfs vader lijken weinig met de kinderen te hebben. Dat is natuurlijk een vorm van afwijzing. Maar wat betreft grootouders kan ziekte en ouderdom zeker invloed hebben op karakter en persoonlijkheid.

Het onderhouden van contact zou ik aan de kinderen zelf overlaten. Jij kunt er voor ze zijn en ze begeleiden in deze nieuwe fase van een deel van de familie waar steeds minder contact mee is of komt. Geef ze uitleg en steun bij ziekte en overlijden. En zorg dat ze minder met deze situatie bezig zijn en zich meer gaan richten op hun eigen leven. Met daarbij grootouders als fijne herinnering. Ze hebben helaas geen invloed op andere mensen alleen op zichzelf. 

En als jij en je kinderen nu eens gezamenlijk langs oma gaan? Dat zou voor je kinderen een grote steun betekenen.