Eventjes graag jullie mening aub...

Pennestreek

Als er 3 onafhankelijk instanties (ouder, school, huisarts) vinden dat er niet ingegrepen hoeft te worden, dan is er toch wel iets anders aan de hand.

Of is de maatschappij zo verdorven dat willens en wetens iemand ten gronde wordt gericht?

Met school bedoelde ik dus dat het VOOR de vakantie al beeld was. Tijdens de vakantie ingrijpen is inderdaad niet voor de hand liggend.

Het zal niet de eerste keer zijn dat jeugdzorg ingrijpt op signalen van de omgeving. Heb het in mijn directe omgeving vaker zien gebeuren.

Ja maar

wie zegt dat ze vinden dat er niet ingegrepen hoeft te worden? Dat lees ik niet. Ik lees bezorgdheid, maar, en dat is juist het lastige van geestelijke mishandeling, je kunt niet zomaar ingrijpen. Bij fysiek geweld is dat makkelijker, want zichtbaar.

De enige die wat had kunnen doen is de huisarts. Maar dan moet hij wel een helder verhaal hebben. En als Nina hier al niet alles durft te zeggen, denk ik niet dat ze dat daar wel heeft gedaan. Als dat al had gekund, in die 10 minuten.

Ik vind dat dus niet verdorven. En ik vind al helemaal niet dat Nina (en/of anderen) willens en wetens te gronde worden gericht. Ik vind het alleen maar goed, dat er niet 'zomaar' ingegrepen kan worden. Of heb jij de draadjes hier op OO niet gelezen over mensen die Veilig Thuis 'gezellig' op bezoek kregen vanwege buren, familie of school die vinden 'dat er ingegrepen moet worden'?

Nina zal dus zelf actie moeten ondernemen. En dat kan ook zijn, bij school, haar moeder of de buurvrouw aankloppen voor hulp. Maar dat doet ze niet, niet echt. Zelfs hier durft ze niet alles te zeggen. Zo diep zit haar angst. Zelfs op een anoniem forum durft ze niet zichzelf te zijn. En dus snap ik dat ze ook in het dagelijks leven dat niet durft. Maar dat zal wel moeten. Of ze moet al haar moed bij elkaar rapen en gáan.

Tja

ook dat is 'maar' een symptoom, en hoeft niets te betekenen. Mijn dochter heeft het ook gedaan. Ik begreep er niks van. Uiteindelijk bleek ze samen met een klasgenootje dat te doen, als experiment, omdat het spannend was, geen idee. Ze hadden erover gehoord of gelezen op internet. Maar dus niet vanuit een depressie of andere geestelijke problemen. Ik was toch heel erg not amused geweest als er vanuit school, of door mijn moeder, actie was ondernomen.

Dus, nogmaals, als wij hier het verhaal van Nina zo lezen lijkt het ons helder dat er wat moet gebeuren. Maar voor de omgeving is dat lang zo helder niet. En dus kunnen wij, en Nina, niets van die omgeving verwachten. Ze zal het - nogmaals - zelf moeten doen.

Nina

Het is naar als je niet geloofd wordt.
Bizar (wat mij betreft) dat iemand dat hier in twijfel trekt EN ook nog opschrijft. En dat van iemand (maatschappelijk werker), van wie je meer mag verwachten dat hij/zij weet dat er rare dingen gebeuren.

Maar het geeft voor mij nogmaals aan, dat deze situatie zo moeilijk voor te stellen is als je er niet mee te maken hebt gehad, dat dat toch elke keer weer gebeurd. Gelukkig zijn er hier veel meer mensen die je wel geloven!

Ook met de huisarts. Ik weet niet wat je allemaal verteld hebt, maar als je nogmaals terug gaat en daar een lijst met verbijsterende voorbeelden noemt, kan het zijn, dat de huisarts toch op een gegeven moment gaat denken, hmmm, och wel vreemd.

Maar de belangrijkste vraag die je misschien je zelf kunt stellen is: "Wat heb ik nodig om er een keer een paar dagen met mijn dochter even tussenuit te gaan?"

Ik heb het gevoel dat je het (nog) niet aandurft om meteen definitief bij je man weg te gaan. Misschien moet je het in kleine stapjes doen. Eerst een weekend (2-3) dagen met je dochter naar je moeder. Je weet nu dat zij je steunt en ze zal jullie in deze vreselijke situatie vast willen steunen. Even een paar dagen zonder steeds je man en zijn intimiderende gedrag om je hen. Even adem halen.
Wat is er nodig dat je die stap durft te zetten?

En tweede vraag: Wat heb jij nodig om de moed bij elkaar te rapen om Doenja of Ook zo (die was het toch), durft te mailen, om met hen contact te hebben en misschien telefonisch (in je lunchpauze?) te praten. Ik denk dat het belangrijk is als je met meer mensen over jouw situatie kan praten. En bij hen weet je je begrepen en zij snappen jouw angst als geen ander.

Zou je deze twee vragen willen beantwoorden? (belangrijkste dat je zelf bedenkt wat je nodig hebt, maar fijn als je het hier wilt delen met iedereen die jou en je dochter dolgraag wil helpen)

wat ik me afvraag

Nina, ik heb je de tip gegeven - en ik was de enige niet - om je te voorzien van juridisch advies. Je hebt allerlei ideeën over wat je te wachten staat als je besluit de relatie te beëindigen. Deels heeft dat betrekking op vragen over hoe een echtscheidingsprocedure eruit gaat zien. Daar kan een advocaat (of een andere deskundige) je over inlichten. Dan heb je een beter idee over wat je kan doen en wat daarvan dan waarschijnlijk de gevolgen zijn.

Ik vraag me af of je inmiddels dergelijk advies hebt ingewonnen. Zo niet, doe dat dan vooral. Je kunt daarna besluiten om te scheiden, of om het niet te doen, of om het voorlopig nog even niet te doen, maar je hebt dan in elk geval wel meer informatie om je op te baseren.

En laat je voor wat betreft het verloop van een scheidingszaak voorlichten door een echte deskundige. Niet door de medeforummers (het gros is Hollander en weet alleen al daarom onvoldoende van jouw situatie), niet door je moeder of de buurvrouw, maar door iemand die er ervaring mee en kennis over heeft.

Dit alles kan helemaal buiten je man om, daar hoeft hij nu nog niets van te weten.

Groeten,

Temet

Ben je zo bang Nina?

Lieve Nina,

Ik ben altijd in dit topic vrij hard geweest. Omdat ik vond (en vind) dat je als moeder het belang van je kind altijd voorop moet hebben staan. En omdat het voor mij als buitenstaander lastig te begrijpen is dat je je dochter zo in de kou laat staan.

Maar uit je laatste berichten lees ik vooral je angst. Je bent bang voor iets. Dat je dochter wordt afgepakt, dat je in financiële problemen komt, dat je man boos wordt, dat mensen je niet geloven, noem het maar op.

En dan kunnen wij met zijn allen wel keihard roepen dat het niet nodig is, dat veiligheid voor alles gaat, maar steeds sijpelt in je berichten die angst van jou weer door. Is dat omdat je a.s. ex je dat influistert? Is het omdat bang zijn het enige is wat je kent, en je er daardoor laat leiden? of ben je eigenlijk gewoon heel bang om het alleen te doen, en verschuil je je daarom achter praktische bezwaren?

Als de angst voor jou zo groot is, zou je kunnen beginnen met de angst voor het praktische kleiner te maken. Kun je een afspraak maken bij iemand van het OCMW of een advocaat, om te overleggen wat de reële uitkomsten van het Belgisch recht op het gebied van scheiden zijn - in een situatie zoals deze. En of ze je kunnen voorrekenen wat er aan steun en financiële regelingen voor jou mogelijk zijn. Daarbij is het wel van belang dat je aangeeft hoe de situatie thuis is. Dus uitleggen dat school zich zorgen maakt, dat er sprake is van automutilatie en dat je je ernstig zorgen maakt over de psychische toestand van zowel je man als de ontwikkeling van je dochter. Dat kan nl zomaar verschil maken in wat zij je vertellen over wat de vervolgstappen zijn.

En wie weet, door je angst voor deze praktische zaken weg te nemen, creëer je misschien iets meer rust voor jezelf, waardoor je ook je grotere angsten onder ogen kunt zien en actie kunt nemen.

Een ander alternatief, als het inderdaad angst is die je nu verlamt: je hebt nu gemerkt hoe een stel internetlezers je begrijpt en helpt. En ook hoe je moeder je steunt. Zoek iemand in je omgeving die je vertrouwt. Kan je moeder zijn, een maatschappelijk werker of iemand anders. En laat hem of haar de touwtjes even van je overnemen. Laat haar uitzoeken hoe je rechten zijn en luister naar haar. Desnoods komt ze met piepende banden voorrijden om jou en je dochter op te halen (ik geloof dat het hele forum daarop zit te wachten, maar dat ze je even voorleeft hoe het ook kan zijn.
Nee, Dat is niet de ideale situatie, maar als je heel bang bent, kan het zeker helpen als er iemand naast je staat die het continue voordoet en je even bij de hand houdt. Als je maar daarna aan de gang gaat om echt op eigen benen te staan.

Ik hoop zo dat je je angst overwint en een stap durft te zetten. En ook al is dat maar een klein stapje, als je het hier meldt zullen er vast genoeg mensen staan te juichen om je aan te moedigen, zodat je ook de volgende stap neemt.

Waarom

Waarom tijdelijk weggaan geen optie is, is omdat hij dat niet zou kunnen plaatsen. De sfeer zou dan na mijn terugkomst ook grimmiger zijn.
Ik ben niet naar het apparaat gaan kijken omdat de bezoeker voor mij het ingenomen had, de eigenaar verwittigde om me dat te melden.
Sindsdien zijn mijn man en ik weer aan het praten. Het gaat moeizaam, maar we proberen. Gisteren was ik op gesprek gegaan bij een psychologe. Plots zei ze dat ze me graag wil doorverwijzen naar een andere psychologe. De vragen die die vrouw stelde, waren van een ander niveau dan die van de eerste psychologe. Die vrouw deed me huilen door de vragen die ze stelde, was niet fijn. Ze zou graag willen dat mijn man volgende keer meekomt. Ik probeer nu al de hele tijd te vinden hoe ik hem dat moet vragen. Gisteren zei hij bij mijn thuiskomst na mijn werk dat hij zich echt slecht voelt, overal pijn, neerslachtig... Dan kon ik het hem niet vragen. Vandaag heeft hij moeite gedaan om hele dag met dochter iets leuks te doen, dus wou ik dat ook niet verpesten. Hij kwam echter weer zo neerslachtig thuis, gaf mij een schuldgevoel. Ik denk dat ik het hem morgen ga vragen. Sinds zaterdag zijn we dus weer aan het praten en toch ben ik op mijn hoede, want we waren met zijn 3 ergens naartoe geweest en dan vindt hij achteraf dat ik meer met dochter praat, lach dat met hem. Ik haat het als hij gaat vergelijken.

maar waarom

Zou je man niet mee willen? het gaat dan toch over jou?

Omdat

Omdat hij vindt dat hij geen probleem heeft, omdat die mensen het niet beter weten, hij wil niet dat ze graven in zijn ziel, hij heeft er geen vertrouwen in en het belangrijkste, ze hebben zijn leven al verwoest door toen in juni in te grijpen doordat dochter toen stappen had ondernomen.

Nina,

Je kunt je man vertellen dat je een psychologe ziet omdat de stress je geen goed doet en de psychologe aangegeven heeft jullie samen te willen ontmoeten.
Kort, maar ook duidelijk.

Als hij vraagt waarom, geef je aan dat je gelooft in deze keuze omdat je wilt dat het tussen jullie beter gaat.

Zo leg je de schuld niet direct bij hem neer maar houd je dat open.

Flanagan

Dat vind ik een goed advies.

Ja Flanagan, dat is mooi gezegd ☺

Nina

Sorry dat ik zeur, maar heb je nu al eens juridisch advies ingewonnen? Doe dat nou. Je man hoeft er niets van te weten, en je hoeft er uiteindelijk ook helemaal niets mee te doen, maar dan weet je in elk geval beter waar je staat en kun je die kennis gebruiken bij je volgende beslissingen.

Ondertussen hoop ik van harte dat je man bereid is mee te gaan naar die psychologe.

Groeten,

Temet

Nina

Waarom zei de psychologe eigenlijk zelf dat ze je man ook wilde zien? Het advies van flanagan lijkt me prima en waarschijnlijk ook gewoon de waarheid toch? Het gaat om jou bij die psychologe, je vraagt om hulp. Zij roept als het ware de hulp van je man daarbij in.

Vraagje

"Omdat hij vindt dat hij geen probleem heeft, omdat die mensen het niet beter weten, hij wil niet dat ze graven in zijn ziel, hij heeft er geen vertrouwen in en het belangrijkste, ze hebben zijn leven al verwoest door toen in juni in te grijpen doordat dochter toen stappen had ondernomen."
Wie zijn 'ze', en wat voor actie heeft dochter dan in juni ondernomen? Alleen op school aangegeven dat het niet goed met haar ging? Of is er toch meer gebeurd?
Als het alleen om het gesprek op school gaat, heeft dat dus niets te maken met een gesprek (met en over jou) bij een psycholoog...

Goed trouwens dat je daar naar toe bent gegaan! Hoe kwam dat zo? Op advies en doorverwijzing van je huisarts? Of zelf geregeld?

Deze zin van jou zette me aan het denken: "De vragen die die vrouw stelde, waren van een ander niveau dan die van de eerste psychologe. Die vrouw deed me huilen door de vragen die ze stelde, was niet fijn." Wat vond je precies niet fijn? Het huilen? Ik snap dat dat niet fijn is, maar het hoort er echt bij. Je zit niet voor een ontstoken teen bij een psycholoog. En het is zeker niet iets om je voor te schamen! Of vond je de vragen niet fijn omdat je het gevoel kreeg dat ze jou ergens de schuld van gaf? Dan kun je dat aangeven, dat je dat gevoel krijgt door haar (manier van) vragen. Dat zal namelijk echt niet haar bedoeling zijn. Maar als jij het gevoel hebt dat ze je in een hoek zet, kun je niet open genoeg zijn. Dus het is belangrijk dat ze dat weet, zodat ze haar vraagstelling aan kan passen.

Wil je nog antwoord geven op de vraag waar je precies bang voor bent, waarom je niet weg wilt/durft? In een van je eerste postings geef je namelijk aan dat je man gezegd heeft dat hij niet langer de vader van je dochter is, en dat hij wil scheiden en zijn dochter niet meer hoeft te zien. Ik snap dan niet goed dat je bang bent je dochter kwijt te raken aan hem. Misschien stelt deze gedachte je een beetje gerust.

Succes Nina, ik vind het een mooie stap dat je naar een psycholoog bent gegaan! En ik hoop dat je man bereid is mee te gaan.

Psycholoog

Soms ben ik wel bang dat het hier niet anoniem is. Heb al telefoonnummer van iemand hier opgevraagd, maar voorlopig ontbreekt me de moed om met die persoon contact op te nemen. En ook, stel dat ik die persoon contacteer, en het komt dan weer goed tussen man en ik, dan komt dit toch raar over? Alhoewel ik nog altijd erg met de vraag worstel of het wel okee is dat het goedkomt??
Het feit dat ik met een psycholoog praat komt door mijn dochter. Doordat zij tegen haar juf dingen ging zeggen, kon die juf niet anders dan het CLB in te schakelen. Dat CLB contacteerde ons om te zeggen dat onze dochter niet goed in haar vel zit. Waarop die vrouw vroeg of ik er nood aan had om met iemand van het CAW the praten. Dus daar kan ik nu terecht. Die vrouw die me maandag die vragen stelde, deed me huilen omdat ik me zeker schaamde, maar ook omdat ik voelde dat ze de situatie goed doorhad, stelde heel gerichte, pijnlijke vragen.
Waarom tijdelijk weggaan geen optie is, is omdat hij dat niet zou kunnen plaatsen. De sfeer zou dan na mijn terugkomst ook grimmiger zijn.
Ondertussen zie ik dat de band tussen dochter en vader wat beter wordt. Maar er zijn wel nog kleine dingen waaraan hij zich ergert. Zo had ik vandaag een brood gekocht en hij zei me dat hij dat niet kon appreciëren omdat hij liever wou dat ik het zelf bakte. Ik had er de energie niet voor. Ook ergerde hij zich aan het feit dat dochter morgen op uitstap gaat met vriendinnen en ze pas deze morgen haar tas klaarmaakte (het gaat om een dag uitstap waarvoor ze 21u op voorhand haar tas al klaarzetten, maar voor hem is dat te laat). Hij loopt hier erg gestresseerd rond omdat hij spanning heeft voor het nieuwe schooljaar en omdat wij hem ook stress geven door bijvoorbeeld die tas...

schaamte

Nina, je hoeft je niet te schamen. Aan de vele reacties van vrouwen die jou steunen, en waarvan verschillende hebben aangegeven veel in jouw mans (en jouw) gedrag te herkennen, weet je dat je niet de enige bent.

Als je een probleem hebt dat zo groot is als bij jou, is het juist super goed dat je hulp inschakelt. En dat je dus "de schaamte voorbij" bent. Ik vind het dus juist goed!

Kruip vooral niet terug in je schulp, in je kleine wereldje zonder (veel/goede) vriendinnen, waarbij je man jou steeds weer, keer op keer probeert wij te maken dat zijn waarheid DE waarheid is en dat jij niet goed bent zoals je bent. Je kunt hulp, vooral van ervaringsdeskundigen, denk ik, juist goed gebruiken. En sowieso is denk ik het gros van de mensen hier Nederlands.

Ik zou me ook vooral niet schamen om iemand van hier te bellen. Je hoeft je echte naam niet te gebruiken. Evt.maak je als je wilt mailen een nieuw anoniem Hotmail of gmailadres aan. En maak je geen zorgen, als iemand begrip heeft voor jou, is het wel iemand die in een vergelijkbare situatie heeft gezeten. Als ik jou was zou ik gewoon bellen. Ik denk dat het heel fijn voor je is, live contact met iemand te hebben (en niet alleen met de psychologe). Op het moment dat ik met vriendinnen over mijn problemen ging praten, ben ik daadwerkelijk geholpen om de juiste stappen te zetten om beter in mijn vel te gaan zitten.

Het klinkt alsof je een goede psycholoog hebt getroffen. Ik hoop dat je man meegaat.

spanning

Is je man trouwens altijd voor het begin van het nieuwe schooljaar gespannen? En aan het einde ook?

Of is hij eigenlijk heel vaak gespannen?

Ik wordt zo moe als ik lees dat hij vindt dat je dochter haar tas eerder klaar moet zetten... Vreselijk. Het erge is nl. dat hij kennelijk allerlei regels en verwachtingen heeft, maar die kennen jullie niet! Jullie kunnen niet gedachtenlezen en toch moeten jullie van hem steeds aan -zijn- regels en verwachtingen voldoen!

Hoe vermoeiend en stressig is dat?

Het erge is, als je de discussie daarover met hem voert, dan snapt hij -zeer waarschijnlijk- niet dat dat onmogelijk is voor jullie. Omdat in zijn wereld hij de maat der dingen is. Hij KAN volgens mij niet begrijpen dat als je het zou omdraaien dat het voor hem ook onmogelijk zou zijn aan onuitgesproken regels en verwachtingen van jou te voldoen. Die slag kan hij vermoedelijk (net als mijn man) niet maken. En dus is het heel moeilijk voor hem om zijn gedrag te veranderen.

Zonder verwachtingen

Je kunt zonder verwachtingen bellen of mailen. Ik dacht voorheen ook in termen van ‘ als ik A zeg dat MOET ik ook B zeggen’ . Dat heeft mij ook erg belemmerd. Je mag anoniem met me praten. En daarna mag je helemaal zelf weten wat je ermee doet. Ik had 20 jaar een relatie, 15 jaar getrouwd en nu, 5 jaar na de scheiding weet ik pas waar ik in gezeten had. Zo lang duurt het.

Thanks

Thanks Doenja. Ik denk erover na.
Trouwens ook aan alle anderen voor de nuttige raad.
Inderdaad, hij is voornamelijk voor het schooljaar, en op het einde erg gestresseerd, maar ertussenin ook eigenlijk. Op dit moment kan hij elk moment exploderen.
Net nog zo'n voorval. Ik was met dochter met hond gaan wandelen, komen terug thuis en man ligt in de zetel tv te kijken. Dochter struikelt, waardoor ze hond lost en die springt uit enthousiasme in de zetel bij man. Ik weet dat zoiets niet leuk is, maar man kan dat niet plaatsen en reageert woedend. Dochter excuseert zich, maar hij aanvaardt het niet en loopt weg naar de slaapkamer. Hij vindt het erg dat ik niets zei, maar ik had zoiets van 'nou man, jij hebt al alles gezegd en ik wil er niets aan toevoegen, want het kind is al overstuur'. Dus vraagt hij na een tijd 'is er dan niemand die met mij over dit voorval wil praten?'. Ik denk 'o nee, niet weer urenlang hierover discussiëren'...

Wil je dit?

Je geeft aan dat je man eigenlijk altijd gespannen is en soms nog meer dan anders.

Je hebt een waslijst met voorvallen die wij inmiddels kennen en een, verwacht ik, nog veel langere lijst met incidenten die wij niet kennen.

Je doet het nooit goed bij hem.

Je vreest eindeloze discussies met hem.

Je moet doen zoals hij wil.

Je moet gedachten kunnen lezen zodat je van tevoren al weer wat hij wil.

Je mag niet jezelf zijn.

Je krijgt continu kritiek en commentaar van hem.

Om over zijn kritiek op jullie dochter nog maar te zwijgen.

Nina, is dit het leven dat jij nog jaren wilt leiden?

Fijn als hij meegaat naar de psycholoog. Maar denk je echt (echt!) dat hij zodanig gaat veranderen dan je een -fijne- relatie met hem krijgt, dat je jezelf kunt zijn zonder aldoor kritiek van hem?

Hoe lang vertoont hij al moeilijk gedrag?

Hoe snel zal hij kunnen veranderen denk je?

Denk je dat je dochter, nu hij zich (even?) wat beter gedraagt echt relaxed is met continu zo'n vader om zich heen (zie voorbeeld.met hond)?

Nina, is dit wat je nog vele jaren wilt voor jezelf en voor je dochter?

Nee Larisse

En dat besef ik meer en meer. Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, zonder angst om achteraf weer kritiek te krijgen.
Iemand zei het me laatst nog, wil je zo op die manier oud worden.
Net nog zei hij dat dochter door mijn toedoen zo veranderd is, ik laat volgens hem alles toe. Maar de waarheid is anders, dochter zegt zelf dat ze aan alarmbel trok omdat hij steeds boos is en lelijke dingen zei. Maar dat is dus volgens hem niet waar. Weer twijfel bij mezelf...

Nina

Wanneer word je nu eens gewoon kwaad? Niet dat je moet gaan schelden of zelfs maar discussieren met je man. Maar waar is je kracht? Die heb je heus. Nu al, al gebruik hem voor zaken die contraproductief zijn zoals de lieve vrede bewaren.
Diep van binnen weet je heus wel hoe onterecht heel veel dingen van hem zijn, zeker naar je dochter. Gebruik je verontwaardiging nou eens niet om bevestiging van de buitenwereld te halen (hier of bij je man) maar om de zaken vam je zelf en je dochter aan te gaan.
Het voelt of het leven je in een hoek drukt tot je zelf zegt: Basta! En nu is het een keer genoeg!

Nina

Het valt me op dat je steeds over je man zegt dat hij zaken niet kan plaatsen. Hij kan allerlei normale situaties niet plaatsen. Ik begin me daardoor af te vragen of we wel goed zitten met hem vooral in het narcisme-hoekje te plaatsen. Het kan best zijn dat hij narcistisch is of trekken daarvan heeft, maar hij komt op mij ook over als iemand die zich niet kan inleven in een ander, maar ook abnormaal van slag raakt als iets niet gebeurt zoals hij vindt dat moet gebeuren. Hij kan dus niet plaatsen waarom dingen gaan zoals ze gaan, waarom mensen doen zoals ze doen, maar ook hoe mensen tegen hem doen zoals ze doen. Hij snapt niets van 'interactie'. Zelfs niet als het om de hond gaat.

Het kan aan mij liggen, maar ik zie nu volgens mij voor het eerst dat er een hond is, of vergis ik me? Hoe gaat je man met de hond om?

Het voorbeeld van je dochter die de hond per ongeluk laat lopen, waardoor de hond op je man springt, vind ik echt absurd. Ten eerste... van wie is de hond? Waarom zou je zó woedend worden omdat je éigen hond uit blijdschap, of gewoon in een dolle bui bij je op schoot springt? Ik kan me voorstellen dat je in zo'n situatie even schrikt, of dat je geen zin hebt in vieze poten en daar even over moppert, maar een normaal mens springt niet uit zijn vel en stormt naar zijn slaapkamer om daar te gaan zwelgen in zelfmedelijden. Hoezo zou iemand daar met hem over willen napraten?

Mijn ouders hebben toen ik 10 jaar was ook een pup in huis gehaald. Ze hadden al honden gehad, maar dat waren erfhonden, bedoeld om huis en haard te bewaken. De hond die we kregen, was dus de eerste hond die volledig in huis woonde. Mijn vader verdroeg dat amper. Hij is een keer zo driftig geworden door de hond, dat hij hond door de tuin heeft geslingerd, waardoor hond tegen een boom aan smakte. Ik stond achter het keukenraam en was ontzet. Niet heel lang daarna is besloten dat hond weg moest. Hij heeft dat soort driftbuien ook weleens gehad door (vond hij) mijn zussen en heeft ze toen de gang door getrapt. Mijn zus heeft een keer een boodschap verkeerd begrepen en kwam niet met het goede thuis... razernij! Het gedrag van je man doet me daaraan denken. We verdenken hem ook van narcistische trekjes/narcisme, maar hebben ook altijd het gevoel gehad dat er nog meer aan de hand moest zijn. Bij ons kwam Asperger op, maar dat weten we niet natuurlijk.

Kaaskopje

Narcisme is heel gretig geplakt in dit draadje, adhv zeer summiere info.
Nina zelf heeft hier nooit over gerept. Wel over antisme. (of autistische trekken oid)
Dat klinkt mi ook duidelijk door in al haar berichten.
Maar er wordt te graag narcisme 'gelezen'.

label

Nina en wij kunnen ons heel erg gaan afvragen welk label of welke labels (hier zou je kunnen denken aan autisme of narcisme of dergelijke trekken) de man van Nina heeft.

Heb ik zelf ook jaren gedaan, dus zeer herkenbaar.

Volgens mij is de situatie bij Nina al jaren zo ernstig, dat Nina niet zichzelf kan zijn en bang is voor haar man en zijn explosies.

Volgens mij moet Nina zich daarom niet afvragen wat haar man heeft en of hij (als zij zich maar goed genoeg gedraagt, wat dat dan ook mag zijn) zich minder vervelend kan gaan gedragen. Ik denk dat de kans nihil is dat haar man zich op korte termijn anders kan gaan gedragen waardoor Nina en haar dochter weer onbezorgd en zonder continue kritiek en uitvallen zichzelf kunnen zijn.

De enige vraag die volgens mij relevant is, is: wil ik hier nog lang onder lijden en wil ik mijn dochter nog lang hieronder laten lijden?

Actie

Dit draadje begint heel erg te lijken op een draadje, eigenlijk draadjes, van iemand hier op het forum die koste wat kost bij haar man wilde blijven, terwijl hij weg wilde.
Eindeloze herhaling van dezelfde argumenten, geen actie van degene die de discussie begon, alleen maar steeds dezelfde argumenten waarom - in dit draadje - de man zo vreselijk is. Steeds nieuwe voorbeelden wat hij nu weer heeft gedaan, maar weggaan ho maar. Alleen maar nieuwe argumenten waarom ze niet weg kan of wil. Wat is dat toch dat deze vrouw bij deze man wil blijven ondanks zijn onvermogen om normaal met haar en haar dochter om te gaan? Alleen angst voor het onbekende, het leven zonder de zekerheden van elke dag uitgescholden te worden om niks? Wat is dat voor een leven?

Nina, je bent niet afhankelijk van je man, je hebt een leven gehad voordat je hem kende, dat betekent dat je echt zonder hem kunt. Bedenk wat een rust het je zal geven als je het dopje van de tandpasta een keer ernaast kan laten liggen of de boter uit de ijskast kan laten staan, zonder dat er een woedeuitbarsting komt. Het is ook nog eens heel slecht voor je lichaam als je jarenlang zo onder spanning staat. Alsjeblieft, onderneem actie en ga. Nog meer voorbeelden hier neerzetten helpt niet, bel Doenja, laat haar je helpen en over een jaar zal je leven veel beter zijn. Ja, misschien drie hoog achter op een tweekamerwoning. Maar wel zonder angst.

boek

Nina, als je tijd en energie hebt (de relatie met je man kost jou bakken met energie, weet ik uit ervaring), dan zou ik snel het boek "Destructieve relaties op de schop" van Jan Storms gaan lezen.

Je schreef al vaker dat je man altijd vindt dat het aan jou of je dochter ligt (in elk geval aan een ander). Toen je schreef dat je man niet wil dat er in zijn ziel gewroet gaat worden, dacht ik aan dit boek.

Misschien haal je daar (veel) herkenning uit.

En kan je mede met behulp van de tips uit het boek, je losweken van je man. Want dat is denk ik het enige wat jou en je dochter kan helpen.

En dan maar beter zo snel mogelijk. Jullie zitten er al te lang in.

Overigens, ik denk dat je een hele slimme dochter hebt, die de dingen goed ziet en niet voor niet dingen is gaan vertellen op school en tegen jouw moeder. Dus ik zou me geen zorgen maken dat een scheiding slecht voor haar is. Integendeel, het zal haar rust geven (alle dagen dat ze jaar vader niet om zich heen heeft) en ze krijgt erkenning dat dit gedrag van haar vader gedrag is dat je als partner niet moet pikken. Zelfs als hij het uit onmacht doet!

Ook goed voor haar toekomst dat ze ziet dat het niet normaal is als vrouw om dit van je partner te pikken.

Nou Sandra, dat zijn wel heel erge appels en peren

Die situaties zijn echt totaal niet met elkaar te vergelijken! Hoe kom je erbij?

Nina, het maakt niet uit wat er aan de hand is met je man, maar jullie zijn alle 3 op en zo kan het niet langer. Voor jullie allemaal is rust nu even heel belangrijk. En niet de vraag of je wel of niet moet scheiden. Maar rust. Ontspanning. Als jij en je dochter en de hond er niet zijn, is er ook niks waardoor je man van streek kan raken. Dat is voor hem ook fijn, en volgens mij zelfs noodzakelijk.

En van daaruit kunnen jullie gaan onderzoeken of een relatie nog mogelijk is, en hoe dan. Je kunt bijvoorbeeld ook een LAT-relatie onderhouden, als het voor jullie niet mogelijk is om dagelijks samen te leven, maar je wel van elkaar houdt.

Ik heb namelijk ook niet het idee dat je man slecht is, of dat hij dit allemaal doet om jou en je dochter te kwetsen, maar dat hij het leven in het algemeen slecht aankan. En dan zijn kinderen en honden natuurlijk wel bronnen van onzekerheid en drukte, en dus triggers voor stress. Dat kun je ook vast wel aan hem uitleggen. Je wil gewoon rust voor jullie allemaal, geen stress. En dat kan alleen door even niet samen in een huis te wonen. Dus jij gaat met je dochter een andere plek zoeken, voor een paar weken. En intussen ga jij door met je bezoeken aan de psycholoog, en misschien krijg je je man zover dat hij mee wil. Zou heel fijn zijn. En dan kun je vanuit die rust gaan kijken hoe jullie wel een leven samen kunnen hebben, waarbij iedereen in zijn/haar waarde gelaten kan worden.

Zet 'm op!