Enthousiast reageren als je het niet voelt? (geldkwestie)
Ik zat even te twijfelen, maar toch maar in deze rubriek.
Even de situatie: man en ik zijn al lang bij elkaar met kinderen. We werken allebei (nagenoeg) fulltime, zijn hoogopgeleid en hebben beiden een (zeer) goed salaris, dus best wat geld te besteden. Mijn man verdient nog behoorlijk wat meer dan ik met mijn goede salaris.
De laatste jaren loopt onze relatie sowieso niet helemaal lekker. Een van de problemen is dat hij nogal op zichzelf gericht is, graag doet wat hij zelf wil en niet veel inlevingsvermogen heeft.
Daarnaast hebben we wel diverse gemeenschappelijke interesses, maar zijn we in andere opzichten best verschillend.
Een van de dingen is dat hij gewoon wil doen waar hij zin in heeft en dan niet of nauwelijks nadenkt over hoeveel geld het kost. Bijv. vakantie: als hij iets wil doen, wil hij dat doen, ook als het (belachelijk) veel geld kost. Als ik iets heel duur vind, kan ik beter het geld niet als argument noemen (maar iets anders: kinderen willen het niet, het is onpraktisch etc.), want hij is ongevoelig voor het geld-argument. Nieuwe tv: hij koopt welke hij wil, kijkt niet (echt) naar het prijskaartje. Omdat we best wat geld verdienen en behoorlijk wat spaargeld hebben is het nooit een probleem, we eten er geen boterham minder om, maar ik ben van nature zuinig opgevoed en wil de kinderen ook nog een soort van besef bijbrengen dat dingen geld kosten en dat we dus best mogen nadenken over de waarde van geld.
Ik heb dus geen probleem dat hij financieel domme dingen doet, maar alleen dat hij doet wat hij wil, geen besef lijkt te hebben dat het misschien opvoedkundig minder handig zou kunnen zijn (althans, het lijkt alsof hij daar echt niet mee bezig is, het feit dat hij iets leuk vindt, is voldoende voor hem om het te doen).
Nu gaan we al jaren af en toe (naast de gemeenschappelijke vakanties) een weekend 1-op-1 weg. Dus vader-kind 1, ik-kind 2 of omgekeerd. Soms een jaar alleen kind 1, een ander jaar beide kinderen, etc. (wel eerlijk voor de kinderen verdelen).
Nu begon mijn man met het avondeten over dat hij een leuk plan had bedacht met kind-1 om een of ander lang weekend te gaan doen. Helemaal enthousiast. Betreffende kind zou het hartstikke leuk vinden zoiets te doen (moet nog wel spijbelen van de middelbare school, maar oké, 2 dagen zou een keer moeten kunnen). Het idee had hij wel eens eerder geopperd, dus was niet helemaal nieuw.
Ik reageerde niet echt enthousiast want ..... ik vermoed/weet dat dat voor 4 dagen (of 4,5 dag - korter kan niet denk ik gezien afstand/vluchten etc) echt een hele dure trip wordt (ik denk aan tenminste 1500 euro met zijn tweeën, maar zal denk ik eerder nog 2000 of 3000 euro (misschien nog meer) kosten). Ik vind dat een beetje overdreven, omdat we met het gezin al 3x per jaar (niet goedkoop) op vakantie gaan. En je kan alles overdrijven.
Nou vraag ik me af: ben ik nou gewoon een vervelende zure zeurpiet dat ik hier moeilijk over doe?
Zou ik nou in zo'n situatie, waarin ik mijn bedenkingen heb en dus echt geen enthousiasme voel, toch enthousiast moeten reageren?
En als jullie vinden dat ik best enthousiaster zou mogen reageren op dit leuke plan: hebben jullie tips hoe je dat doet als je niet enthousiasme voelt (en ook niet voorbereid bent op wat er gaat komen)?
Is het waardevol?
Ok jullie hebben geld als water, maar wat is dan waardevol?
Als je met een kind "zomaar" een uitje van een paar dagen gaat doen voor duizenden euries, wat ga je dan doen ter ere van zijn eindexamen, afstuderen of andere mijlpalen? Wat is dan nog bijzonder en speciaal, wat is de waarde van deze zaken als je geld in overvloed hebt en elke grens lijkt weg te vallen?
Ik heb dit gesprek regelmatig met mijn dochter. Een deel van haar vriendinnen leeft zoals jullie leven; vakanties altijd naar een ander werelddeel en 5 sterren hotels, uit eten gaat steevast in een sterrenrestaurant enzo. Maar nergens is het persoonlijk of met meer aandacht dan nodig is voor de reservering. Het is alleen maar duur. En voor ons is dat een vorm van armoede.
Dit is mijn idee, maar uit jou posting krijg ik ook het idee dat jij wat mist. Wat is waarde voor jou?
Heks
Ik heb (nog) geen tijd om op de anderen te reageren, maar Heks, zoals jij het verwoordt, is zoals ik het voel: als je nu al alles doet en geeft aan de kinderen, wat is er dan nog te wensen voor onze kinderen als ze wat ouder zijn?
Naar mijn idee is het leuk om dingen met je kinderen te doen die zij leuk vinden. Vaak gaat het nog meer om de tijd en aandacht en proberen mee te denken met wat zij leuk vinden. Hoeft niet duur te zijn!
En als ze (hele) dure wensen hebben, hoef je daar als ouders niet aan toe te geven, want dan kunnen ze dat later nog een keer doen.
Het probleem is, dat mijn man niet zo denkt. Dit lange weekend had hij zelf al eens bedacht (ook zelf al zoiets gedaan), nu geeft kind aan dat wel te willen doen en denkt hij meteen "oké" zonder verder te denken aan geld (het is wel erg duur) of "nog iets bewaren voor later / nog iets te wensen overhouden" voor de kinderen. Hij vindt het leuk, DUS wil hij het doen.
Je vraagt of ik wat mis. Het is wel een heel open vraag. Waar doel je op?
Met al jullie reacties wil ik mijn man wel wat dingen vragen, maar daar is nu even geen gelegenheid voor, dus doe ik dat over een paar dagen. Wel goed hoor jullie reacties, om anders ernaar te kijken en ook om mijn gevoelens iets helderder te krijgen.
Vorm van armoede?
Ik vind het geloof een beetje onzin wat je zegt Heks. Volgens jou zijn de dingen duur en daarom niet persoonlijk of met aandacht? Ik zie het causale verband even niet... En mag het als het om een mijlpaal gaat wel bijzonder zijn? Hoezo dan? wat is het achterliggen idee daarachter?
Ik doe ook redelijk waar ik zin in heb. En bewaar dure dingen niet perse voor de mijlpalen. Als ik graag in een sterrenrestaurant wil eten ik heb geld om dat te doen, dan doe ik dat. En als we iets te vieren hebben gaan we met evenveel plezier naar het eetcafe om de hoek waar ze van die lekkere hamburgers hebben. Ik word net zo gelukkig van een weekendje Rotterdam (dat max 300 euro kost) als 4 dagen New York (dat me 4000 euro heeft gekost).
Waarom mag je dingen niet zomaar doen? Ik snap het werkelijk niet. Moet je het eerst verdiend hebben? Door jarig te zijn, of een diploma gehaald te hebben?
De keuzevrijheid is de luxe. En niet de prijs die er aan hangt. En voor mijn dochter geldt eigenlijk hetzelfde. Ik probeer haar te leren dat je zelf verantwoordelijk bent voor het ophangen van de slingers in je leven. En hoe je dat doet bepaalt iedereen voor zich.
Wereldbeeld
Wat misschien wel een ding is, is dat je meer moeite moet doen om je kinderen een 'normaal wereldbeeld' bij te brengen. Als dat ter sprake komt roepen er altijd wel wat forummers dat hun kind zo betrokken is bij ontwikkelingswerk, maar ik zie toch bij veel kinderen van rijke ouders dat ze niet zo goed weten hoe het in Nederland werkt. Ze zijn dan een jaar of 17 en hebben, zeg, 200 euro per maand te besteden aan kleding en voor de leuk en denken dat die luxe levensstijl onverminderd door kan gaan als ze straks hun eerste baan en huisje hebben. Ik hoorde laatst dat heel veel 20'ers nog financieel ondersteund worden door hun ouders, omdat ze anders niet kunnen rondkomen. Dat vind ik best ernstig. (Nou ja, en ik ben ook een beetje jaloers omdat ik na mijn 18e niets meer van mijn ouders heb gekregen).
komt meestal vanzelf wel
Ik denk dat het wat onrealistisch is om je kinderen grenzen te geven die je zelf niet hebt. Het leven zelf leren kinderen meer van denk ik. Net als ik zelf vroeger, zie ik mijn kinderen ook thuis komen bij mensen die het veel slechter hebben dan wijzelf, leven in de schuldsanering van 40 euro in de week, en het veel luxer hebben dan wijzelf, vriendinnetje heeft een kamer ter grootte van een appartement en de vakanties zijn geen weekje Terschelling.
Bij mij kwam het besef toen ik thuis kwam bij een jongen uit mijn klas die zeer sociaal en muzikaal actief was maar uit een zeer arm gezin bleek te komen, vader alcoholist, moeder altijd keurig de eindjes aan elkaar geknoopt en bij het Leger des Heils. Blijkbaar reageerde ik niet gepast want de klasgenoot begon omstandig zijn milieu en zijn ouders te verdedigen. Dat ben ik nooit vergeten.
Op armoede lijkt tegenwoordig wel een groter stigma te liggen.
Misschien is het toch handiger als je wat meer aan zelfonderzoek doet. Een enthousiast maar duur uitje van je partner met een kind lijkt me nou niet een dealbreaker in je relatie.
En al zeker niet iets om over te gaan debatteren voordat je zelf helder hebt waarom dat je nou zo stoort. Ik denk zelf dat als je daar uit bent dat je jou inmiddels begrijpelijke en persoonlijke visie beter kunt overdragen op je kinderen, zelf, dan door te gaan steggelen over geld met je partner, en de voorbereiding van een reis tussen vader en kind daarmee te verzuren.
overtuiging
Is het misschien zo dat je levensstijl van dit moment gewoon niet bij je overtuiging past? Soms verdien je gewoon veel maar heeft al dat geld niet eens zoveel betekenis voor je. Het is fijn dat je zorgeloos kunt zijn maar je wordt niet perse gelukkiger van dure dingen doen. Ik herken dat hoor, ik kan super genieten van een mooi hotel en heerlijk eten maar na twee dagen is het genoeg en dan zit ik eigenlijk liever in een tentje waar ik meer vrijheid ervaar. Volgens mij heeft jouw man andere overtuigingen dan jij, en dan is de vraag wellicht in hoeverre jullie levens bij elkaar passen. En dat is een heel lastige en confronterende vraag. Succes!
Armoede / Heks & Swaen
Dat Heks het "armoedig" vindt, begrijp ik en komt dichtbij mijn gevoel. Je kan dit inderdaad denk ik niet zo in zijn algemeenheid zeggen (dure reisjes hoeven niet los te staan van warmte en genegenheid, aandacht etc.), maar ik denk inderdaad dat ik met mijn opvoeding en instelling zoiets heb van: het is wat armoedig als je het niet leuk kan maken zonder er veel geld tegenaan te gooien. En door vaak of erg makkelijk veel geld uit te geven krijg ik dan dat gevoel bij mijn man.
Maar ook goed, Swaen, om jouw visie op het geheel te lezen. Bevestigt wel dat mensen er anders in staan. Er is daar geen fout of goed in is.
Wel is het zo dat ik gewoon geen enthousiasme voelde toen hij het zo vertelde. En dat het voor mij niet hoeft. En dat ik speciale dingen liever voor speciale gelegenheden zou bewaren. Maar ja, dat ben ik...
Evelien
Enthousiasme tonen als je dat niet bent hoeft toch ook niet? De vraag is meer of je van je man kan verlangen dat hij zich aanpast aan jou op dit punt. Ik heb mezelf inmiddels de wijze les 'maak je enkel druk om dingen die je kunt veranderen' aangeleerd. Dát geeft rust zeg. En houdt het een stuk gezelliger samen 
Als je zo goed in de slappe was zit
dan zou ik niet miepen over een duur weekendreisje. Als ik het vanuit mijn beleving beoordeel, dan is zo'n weekendje al snel verschrikkelijk over de top. Mijn hemel, voor dat geld ligt er bij ons nog zoveel wat belangrijker is dan een weekendje weg.
Ik zou over een week graag een nachtje naar een hotel gaan, maar het kan niet uit. En dan heb ik het over 50 euro en nog eens zo'n bedrag voor een restaurantje. Te duur, omdat we nog met een oude belastingaanslag te kampen hebben, de hond gesterileerd moet worden, ik steunkousen moet en dergelijke. Ik word daar wel eens moedeloos van. De hond is een bewuste keus, dus daar klaag ik niet over, maar voor de rest lijkt het wel nooit op te houden. Denk je eindelijk een beetje klaar te zijn met de ene situatie dan dient de volgende zich al weer aan. Dit schrijf ik in het kader 'jij openhartig, ik ook'.
Je zou je het volgende af kunnen vragen: wat ligt er nog bij jullie wat belangrijker is dan dat dure uitstapje? Wat kan er niet doorgaan als je man met kind op pad gaat? Blijven er rekeningen liggen, omdat het geld op is? Moeten de meubels eigenlijk vervangen worden? Is er geen geld voor nieuwe kleren als hij op reis is geweest? Komt het studiegeld van de kinderen in gevaar? Nee? Wat lijkt me dat een heerlijke situatie! Geniet ervan en geniet er ook van dat je kinderen daarvan mogen genieten. Ik ga ervan uit dat je kinderen van jou meekrijgen dat al dat geld niet aan komt waaien. De opvoeding staat of valt niet met vakanties die aan de luxe kant zijn.
Mijn vader verdiende vroeger heel goed als freelancer, maar wij hebben daar eigenlijk nooit écht van genoten. Dat had deels een reden die ik mijn vader niet kwalijk wil nemen. Hij investeerde een groot deel van het geld in iets wat voor het hele gezin bedoeld was, maar het was gewoon een té groot project voor mijn vader. Na 8 jaar en een nog steeds niet afgerond 'project' ontdekte hij dat de kinderen inmiddels uitgevlogen waren (deels) en het gezinsproject nergens meer op sloeg. Best sneu. Hij heeft het kunnen verkopen aan iemand die er heel blij mee was. Voor de rest kwamen we niets te kort hoor. Maar we gingen nooit uit eten, of naar een theater, of zomaar een weekje op vakantie, dat soort dingen. Toen vond ik dat normaal, ik wist niet beter tenslotte, maar achteraf denk ik wel eens: jámmer, het was zo leuk geweest. Neem het ervan als het kan.
wat is van waarde
even mijn nick uit een andere draad 
Ik had een schoonzoon die alleen merkartikelen kon waarderen. Een barbecue moest een -hoe-heet-het-ook-alweer zijn, anders hoefde het niet. Onderbroeken van -ook-weer-wat-bekends en ga zo maar door. Het ironische was dat hij een minimuminkomen had - dus dat liep allemaal faliekant uit de hand - bij jou is dat totaal niet aan de orde, jullie hebben ruimschoots genoeg.
Maar pas op dat je kinderen die houding niet ontwikkelen. Zoals anderen al zeggen, als zij straks als jongeren net op de arbeidsmarkt komen, zal hun beurs zo royaal niet zijn als ze nu al die jaren gewend zijn. Bespreek ook dat met je echtgenoot.
Als water
Wie is er nog iedere dag zielsgelukkig met helder en schoon water uit de kraan? Mensen die net een tijd in een gebied hebben vertoeft waar water schaars is, maar verder? Dit is wat ik bedoel met geld als water. Bij een enorme overvloed verliest iets zijn waarde in de zin van waardering.
Beste Swaen ik heb totaal geen mening over hoe jij of anderen hun geld besteden, van mij mag je Ik probeerde woorden te geven aan het onbehagen van Evelien. Geld is de vorm die wij hier aan waarde hebben gegeven en hoe je dat ziet en voelt is heel persoonlijk en sterk gekleurd door ervaring. En zolang je er rechtmatig aan komt ben ik de laatste die er een mening over heeft over hoe je het uitgeeft.
Evelien kan er niet meer blij mee zijn, maar is haar man nog als een kind zo blij met wat hij gaat doen? Of is het bakken met geld uit geven een onverschillige routine geworden. En als je man wel blij kan zijn, lukt het je dan om blij te zijn voor hem, ook al heb je kanttekeningen bij de oorzaak van zijn zijn vreugde. Blij zijn voor je geliefde en hem/haar wat gunnen (ook om zaken waar je zelf helemaal niets in ziet) is belangrijk voor een gezonde relatie. Het zou kunnen dat de geldkwestie meer een waarde en waarderingskwestie is en niet over het geld gaat.
heks
mooi zoals je dat verwoordt.
Waardering ligt bij mensen zo verschillend. Als het om geld gaat, en ook om allerlei andere zaken - zoals je dat water noemt.
Ik herinner me dat ik vroeger bij kindertjes die bij nacht hun bed onderkotsten zeer dankbaar was voor mijn wasmachine en ineens moest denken aan moeders in vluchtelingenkampen die óók zieke kinderen hebben, maar vrijwel geen voorzieningen.
maar - we gaan nogal off topic. Een draadje dankbaarheid en waardering starten misschien
wgwerpmaatschappij
Het rond gooien met geld vind ik iets zieligs en 'leeg' hebben. Ik maak mijn kinderen heel bewust van de waarde van geld, ik zou het erg vinden als ze er zo zwevend mee zouden omgaan. Ik heb beleggingen gedaan in vastgoed met mijn 'overschot' aan geld. Zo ligt da Als ik mensen geld zie verkwisten vind ik dat eigenlijk iets heel zielig hebben. Het is fijn wanneer mensen geen geldzorgen hebben, dat ze zich regelmatig eens een fijne wensen kunnen inkopen.
Maar ik laat mijn kinderen ook een meer ondernemende manier kennen van met geld omgaan. Ofwel kopen ze veel reizen, te dure en te veel schoenen en kleren, Ofwel kopen ze zich een stukje landbouwgrond welk ze verhuren als paardenwei of ze planten er fruitbomen op. Ik krijg de kriebels van verkwisten aan een wegwerpmaatschappij en laat hen ook liever het duurzame ervan kennen.
Neen, ik zou dus niet omkunnen met die houding van je man, ik apprecieer het ten zeerste dat jij dat in vraag stelt
ik denk
als ik het zo lees dat het niet eens zo zeer om de vakantie an sich gaat of de kosten, maar dat er relationeel problemen zijn waardoor dit naar boven komt.....
mama2: relationeel
Ik denk het eigenlijk ook. Jullie hebben duidelijk verschillende normen en waarden. Daarbij wil hij altijd perse zijn eigen zin in en overlegt hij niet met jou. En hij begrijpt jou niet. Het wordt wel tijd om over dit soort dingen met elkaar te praten.
Mocht het tot een scheiding komen dan is het teveel-geldprobleem meteen opgelost
