En nu?
Hallo oude bekenden!
Zojuist wat oude draadjes gelezen, geschreven in een tijd dat ik herstelde van een moeilijke periode. Dat mijn nick eigenlijk niet meer op zijn plaats was, en toch ook wel fijn voelde. Al heel wat jaren verder, en het leven voelt inmiddels aangenaam. En toch, een nieuw verhaal.
Want ik bleek indertijd niet de enige thuis te zijn met een dingetje. Eerst kreeg het oudste kind een adhd-etiket. Toen de jongste ass plus andere dingen, en vervolgens blijkt ook manlief een asperger te zijn.
En dat laatste is gewoon echt niet leuk. En het staat een gezonde relatie in de weg. Van mijn kant dan. Er is bij hem geen sprake van emotionele wederkerigheid, geen empathie, en misschien niet eens van houden van. Korte periodes van gezelligheid worden afgewisseld met lange periodes van terugtrekken. Die zo lang duren en niet doorbroken worden, dat ik er depressief van wordt. Na maanden maak ik het dan uit, en ook gelijk weer aan. Uit schuldgevoel? Angst? Wat zit er allemaal in de rugzak?
En nu weet ik het niet meer. Zal ik nog een paar jaar zo verder leven? Blijven we proberen? Nog een paar keer dit soort periodes doorstaan? Maak ik plannen met of zonder hem? Accepteer ik dit diepe gemis? Waarom toch?
Pffff.
Coach
Als je je e-mailadres geeft zal ik je de gegevens van de coach mailen. Moet je maar zien of dat logistiek handig is voor jullie.
als ik het goed begrijp
kan jij nu niet meer met je man overweg omdat je zelf bent veranderd? Ik zat terwijl ik in het draadje aan het lezen was me al ontzettend af te vragen hoe je (en bijvoorbeeld ook Toya of Ffzo) een relatie kunt krijgen met een autistische, niet-empatische man, als je daar zelf eigenlijk niet tegen kunt. Hoe was het vroeger (voor er kinderen waren), denk ik dan? Ik ken in mijn omgeving een stel waarvan ik vermoed dat dit ook aan de hand is, en dat de vrouw, om het maar zo te zeggen, niet zo 'zorgvuldig' haar partner heeft gekozen omdat ze vanwege haar leeftijd haast had met kinderen krijgen.
Is er bij jullie ook zoiets aan de hand, of iets anders? Daar ben ik best nieuwsgierig naar, ik vraag me of hoe zo'n situatie ontstaat.
Ik vind de suggestie van 'extreme vrouwlijkheid' als syndroom wel heel scherp en geestig, moet ik zeggen
Creabea
Heb je mijn posting # 17 gelezen.
Is het daarmee nog niet duidelijk?
Mijn stelling is en ook van andere vrouwen met een autistische partner hoor ik dat vaker: de man verandert na het krijgen van kinderen, en niet een beetje. Daarna wordt hij (naast al zijn goede eigenschappen/kanten) een moeilijke man om mee te leven. Dat was mijn man niet toen ik hem leerde kennen.
Vrouwen veranderen vast ook als ze kinderen krijgen, maar zo'n redelijke omwenteling als Narcissa beschrijft speelt bij mij niet.
Creabea
Ik denk dat ik dat wel duidelijk heb omschreven, oppervlakkige(re) relaties wel aankunnen, na het komen van de kinderen meteen aan het begin van het huwelijk en al de dingen die hij zelf per se wilde doen gaven de eerste signalen. Maar dan zit je in een druk/jong gezin en moet je allebei wennen aan het samenwonen en daardoor zie je bepaalde signalen niet zoals je die later wel ziet. En aangezien ik niet een persoon ben die bij de eerste "foutjes" wegloopt, heb ik het langer volgehouden dan velen zouden doen. Hij was anders aan het begin en is langzaam minder flexibel geworden, hij liep vast in zijn aangeleerde vaardigheden.
hoe dat kan?
Mijn man staat ook bekend als leuke man die altijd wel een praatje wil maken. Mensen die hem beter kennen beginnen na verloop van tijd wel in te zien dat het vooral oppervlakkig is. En net als de andere zeggen hebben gezinsrelaties naarmate hij ouder wordt enorm veel impact op hem.
Voorheen miste ik ook wel de verbondenheid. Maar zat zo in de knoop met mezelf dat ik dat voor lief nam, denkend dat het wel zou groeien. En natuurlijk heeft hij ook echt wel heel leuke dingen!
We evalueerden gisteren de afgelopen week. Hij vond dat het wel goed ging. Ook constateerde hij dat de gezamelijke doelen niet gehaald zijn, niet een. En dat hij elke avond uitgeteld is. Hij kan niet denken dat we die doelen geformuleerd hebben om de relatie in stand te houden. En dat ik me dus de hele week aan hem heb aangepast (wat soms prima is). Hij vond het namelijk wel een goeie wee. Tsja, als ik nu niks doe (dus niet aan hem trek), dan worden de komende weken net zo.
Creabea - p.s.
Voor alle duidelijkheid: ik was nog jong (20) toen ik mijn man leerde kennen en we kenden elkaar meer dan 10 jaar voor we aan kinderen begonnen, dus niet zo zorgvuldig mijn man kiezen vanwege tijdsdruk speelde bij mij geen rol.
En toch vergelijkbare problemen als TO...
En net als Toya ben ik ook geen type die bij de eerste foutjes (ook niet bij de 2e en 3e) meteen wegloopt. Zeker vanwege het feit dat er kinderen bij betrokken zijn.
Overigens heb ik in de eerste jaren vooral erg aan mezelf getwijfeld. Pas na jaren kwam ik erachter dat hij toch echt wel "raar" reageerde op allerlei situaties en dat ik niet meer steeds aan mezelf hoefde te twijfelen. Maar wat anderen schreven: de buitenwereld ziet dat niet. Die zien een charmante en een man met een goede baan (die buiten erg zijn best doet om normaal over te komen). Die weten niet wat er in het gezin allemaal gebeurt.
Pubers
Inmiddels zijn mijn kinderen ouder en oudste loopt er nu ook continu tegenaan. Die heeft nu hetzelfde wat ik al jaren heb, vindt het ook moeilijk hoe mijn man doet en reageert.
Als anderen nog tips hebben hoe je kinderen daarin te begeleiden? Ik zal er wel een apart draadje voor starten.
Narcissa - trekken
"We evalueerden gisteren de afgelopen week. Hij vond dat het wel goed ging. Ook constateerde hij dat de gezamelijke doelen niet gehaald zijn, niet een. En dat hij elke avond uitgeteld is. Hij kan niet denken dat we die doelen geformuleerd hebben om de relatie in stand te houden. En dat ik me dus de hele week aan hem heb aangepast (wat soms prima is). Hij vond het namelijk wel een goeie wee. Tsja, als ik nu niks doe (dus niet aan hem trek), dan worden de komende weken net zo."
Wat is er voor jou erg aan als jij niet aan hem trekt, geen eisen aan hem stelt?
Welke gezamenlijke doelen wil jij (willen jullie?) halen? Waarom?
Hoe erg is het dat jullie die niet gehaald hebben?
Vastlopen
Ex veranderde zo sterk, kreeg allerlei psychische beelden, na de geboorte van onze 2e, dat ik de huisarts vroeg om te zien of hij soms een hersentumor had gekregen. Ik kende alleen het woord autisme, maar wist niet hoe dat er in de werkelijkheid uit kan zien.
Ik had zelfs een soort test ingebouwd naar mijn idee. We richten ons huis in en we konden samen beslissen over de soort gordijnen. Kleine test om te zien hoe we met verschil van mening omgaan.
In rust en harmonie kan er blijkbaar veel. Niet onder druk en stress. Ik leer mijn kinderen dan ook om vooral de balans te bewaren. En ze zijn zich bewust van de impact van kleine kinderen op een relatie.
En iemand met autisme kan een heel aantrekkelijke partner zijn. Iemand heeft een persoonlijkheid en talenten en kwaliteiten. Ik had niet het gevoel dat er geen verbinding was of dat ik in mijn eentje in de relatie was voor we kinderen kregen. Ik voel me nog steeds verbonden met ex, ondanks het gedoe. Zeker omdat we kinderen hebben samen.
de doelen
Het gaat om kleine dingen, concrete haalbare doelen. Voor mij zijn ze de vertaling van een basis-behoefte, voor hem zijn ze zo duidelijk mogelijk. Het zijn dingen die je samen doet, om even verbinding te krijgen. Zonder deze doelen is er vanuit zijn kant geen verbinding, en wil ik niet verder. Een keertje een week niet halen is natuurlijk ok. Daar hebben we het niet over. Het gaat echter al maanden zo, ik kan op mijn kop staan, de relatie verbreken, en hij vindt het wel goed gaan.
Ik vertel liever niet om welke dingen het gaat, denk aan "1 maal per week samen de afwas doen". En dan zijn het drie puntjes, om tegemoet te komen aan mijn behoeftes. En ja, dit is dus heel belangrijk, omdat het meetbaar is. Dus ga ik dat ook maar managen (trekken), omdat er helemaal niets van zijn kant komt. Wat lastig is als je een relatie wil onderhouden.
Eisen Narcissa
Blijkbaar heb je een voorwaarde gesteld aan de relatie die voor jou heel belangrijk is. Of is het voor jou een manier om een beslissing bij jezelf en je partner te forceren? Ik zou er nog maar eens goed over nadenken.
Je kunt niet van iemand eisen wat hij niet kan of wil geven.
Een relatie kun je wel proberen af te dwingen maar dan ben je zelf ook niet best bezig. En dwang is geen afrodisiacum.
Integendeel.
If ever, ga ervoor wat je wel krijgt en niet wat je niet krijgt.
Kan dat niet, wees eerlijk, en breek de zaak dan zelf op. Het klinkt nu net alsof je hem in de schoenen wil schuiven wat jou niet lukt.
Wees eerlijk tegenover jezelf. Als hij dat niet kan geven, hij is geen robot, dan bepaal jij zelf of dat goed genoeg is voor jou.
Narcissa
In navolging van AnneJ: als je het nog wilt proberen jullie situatie te verbeteren, dan lijkt me die coach wel goed.
Die kan uitleggen wat je wel met een autist kunt afspreken en wat niet. En kan je verwachtingen daarbij realistischer maken.
En die kan helpen dat je man ook beter gaat begrijpen waar hij en jij in verschillen.
Maar geef dan even je e-mailadres.
ff zo
Ik heb het forumbeheer gevraagd je mijn mailadres te sturen.
Narcissa
Oke. Ik heb nog geen mail. Morgen ben ik druk en laat thuis, dus vermoedelijk reageer ik vrijdag.
en nu
De doelen zijn vooral bedoeld om te kunnen evalueren. Moest er even over nadenken, want het is ooit wel gebruikt als beslissingscriterium.
Ze zijn er om duidelijk en concreet aan te geven wat ik minimaal nodig heb om in deze relatie te zijn. Zodat hij niet hoeft te gokken wat hij zou kunnen doen, want dan raakt hij het spoor bijster en keert hij in zichzelf. Ze zijn dan ook samen afgesproken. Het is in mijn beleving niet heel veel, hij moet er echter wel zijn best voor doen, en dus lukt het ook niet altijd. Voor hem is dat niet zo erg, ik mis het wel heel enorm.
we laten ze nu even varen. We zien wel wat er blijft. Misschien is het genoeg, misschien niet. Tja, en dan zien we wel.
Liefs,
Narcissa
Narcissa, ik was even druk, dus een beetje vertraging, maar je hebt mail!
afspraken
Ik zat nog even te denken over wat jij schreef over jullie doelen: "Ze zijn dan ook samen afgesproken. Het is in mijn beleving niet heel veel, hij moet er echter wel zijn best voor doen, en dus lukt het ook niet altijd. Voor hem is dat niet zo erg, ik mis het wel heel enorm. "
Enerzijds vind ik het heel positief dat je man afspraken met jou wil maken. Echt zijn best wil doen. Ik kan met mijn man nauwelijks afspraken maken, hij wil zich niet vastleggen (mogelijk omdat hij bang is dat hij ze niet kan nakomen en niet wil falen). Dus dat is positief.
Anderzijds schrijf jij dat de doelen naar jouw idee niet veel voorstellen, maar dat hij er wel zijn best voor moet doen en dat het ook niet altijd lukt. Dus.... het lijkt voor jou heel simpel, maar voor hem is het wel moeilijk. Houd dat dan ook in je achterhoofd: iets kan voor jou simpel zijn maar voor hem niet!
Dus als het niet lukt, denk dat niet: tjee, dat is zo simpel, getver dat je dat niet gedaan hebt. Maar: oké, voor jou dus niet zo simpel, volgende keer nog eens proberen? Help hem evt. (als hij daarvoor open staat) hoe hij het doel wel kan bereiken.
Als het gaat om bijv. na het eten de tafel afruimen en afwassen (ik noem maar wat) en hij doet het niet, dan kan je je ergeren dat hij het niet doet, of vragen: goh, waarom ging dat mis? Als hij het vergeten was, kan je vragen: zal ik je er de volgende keer aan helpen herinneren? Of is er iets anders wat kan helpen.
Bij mensen van autisme is verandering moeilijk. Dus iets gaan doen wat ze niet gewend waren, kan moeilijk zijn. Het is vaak wel handig om juist vaste afspraken te hebben, vaste taken, want dat is dan weer duidelijk voor hen. Soms duurt het even tot ze een nieuwe taak hebben aangewend (bijv. tafel afruimen en afwassen), dus tot ze die nieuwe taak tot een gewoonte gemaakt hebben moet/kan je wellicht een beetje helpen. Zit de gewoonte er eenmaal in, dan voeren ze het vaak juist trouw uit - hoewel dat dan even weer mis kan gaan als er plotseling iets tussendoor komt bij henzelf.
Mijn man heeft bijv. een vaste dag dat hij kookt. Toen er opeens een zakelijke afspraak van 18-19 uur en een sportafspraak van 19.30-21.00 uur tussendoor kwam, gaf hij om iets van 17 uur aan dat we *dus* die avond laat zouden eten, vanwege zijn afspraken. Hij zou nl. pas na die sportafspraak gaan koken!
Idioot natuurlijk, zeker met kinderen, maar ja, het was zijn kookdag, hij kon niet eerder koken door de afspraken, dus dan maar erna.. Het kwam niet in hem op om te vragen of ik die dag kon koken (en hij dan de volgende dag), of om een alternatief te bedenken. Ging dus inderdaad na het sporten pas koken. Een latertje.
De kinderen zijn al wat ouder, dus het was geen ramp (ze aten wel wat tussendoor), maar het is vaak wel slim om iets achter de hand te hebben, voor dit soort rare situaties.
