En nu?

maar

maar voordat je man een diagnose had was hij dezelfde. Dus ooit (want je bent al wat langer samen en jullie hebben 2 kinderen) moet je niet zo'n last hebben gehad van zijn gebrek aan wederkerigheid etc. Kan je nog zien wat er wel leuk aan hem is?

Het voordeel van dat-je-nu-weet-wat-hij-heeft is dat je weet dat hij het niet persoonlijk (tegen jou) bedoelt als hij zich terugtrekt.

Ik zou hulp zoeken voor jezelf, het is sowieso af en toe moeilijk met maar liefst twee iadh kinderen. Als jij je lekkerder in je voelt voelt kijk je anders tegen alles aan en kan je ook betere beslissingen nemen. En die hulp hoeft niet perse een peut, maar kan ook een avond dansles, ik noem maar wat.

Inlezen Narcissa

Je maakt zelf uiteindelijk de beslissing. Maar ik adviseer je wel om je eerst eens te verdiepen in communicatie met iemand met Asperger. Dat kan veel gedoe ophelderen. En meer voor jezelf gaan doen. Verbondenheid kun je ook bij andere mensen vinden. Het is niet alleen afhankelijk van een relatie. Je kunt het ook bij jezelf fijn hebben en bij je kinderen.
En meer afstand nemen van de situatie met je man. Gewoon zaken met rust laten zoals ze zijn.
En als hij daar voor open staat zou je ook nog relatie therapie kunnen proberen om wat dichter bij elkaar te kunnen komen. Uiteraard wel gericht om mensen met Asperger en hun partners.
Ik leer nog dagelijks van mijn kinderen. Duidelijk aangeven wat je precies van iemand vraagt. Een onderwerp rustig presenteren. Prioriteiten stellen, geen eisen. Realistisch zijn, niet je partner willen veranderen maar wel hoe je met hem omgaan.
Die investering kun je nog overwegen. Er valt echt wel wat te leren.

Ff zo

Jij hebt toch zelf de diagnose gesteld? Misschien vindt hij van jou wel dat je ook iets hebt.

Katniss

Zou zomaar kunnen .

Maar doet niet al aan mijn diagnose van hem (Nb niet zelf bedacht, maar getipt). En zoals jij denk ik eerder in een posting van mij gelezen heb: er zal nooit een diagnose komen, want dat zal mijn man niet willen. Wil niet eens naar een relatietherapeut.

Hoewel ik het niet met zijn familie besproken heb, denk ik wel dat een aantal familieleden van hem het zal bevestigen.

verdieping

Voordat de diagnose er was (een officiele) waren er heftige relatietroubles, al heel lang. En er was heel veel voor nodig om hem zover te krijgen dat er getest werd. En ook daarna was er veel voor nodig om hem te laten zien wat het voor mij betekende. Uiteindelijk zorgde alleen het verbreken van de relatie ervoor. Dat is nu ruim een jaar geleden. Ik ben dat niet vergeten, hoe hij die jaren ervoor was. En sinds die tijd is hij al drie keer lange periodes "weg" geweest. En hoe langer die periodes duren, hoe meer het lijkt op de situatie van voor de testen. En hoe moeilijker het wordt om weer van hem te houden.

Ik lees me in, ben lid van een forum, praat met hem, met anderen. Volg therapie met het jongste kind. Ben erg geintereseerd in ASS. En begrijp ook wat ik er uit haal, wat er fijn aan is. Op mijn initiatief zijn we op zoek naar een autisme-coach. Om dat deel uit te besteden. Hij doet zijn best, en we zijn het er over eens dat ik iets mis wat hij niet kan geven. Er is echter zo veel meer, kinderen, een leven, geen ruzie. Er is ook een deel wat voortkomt uit angst. Angst om uit elkaar te vallen, ergens geloof ik dat hij degene was die me sterk heeft gemaakt. Misschien zelfs te sterk.

Ik doe mijn best om een leuk leven te hebben, niet uitsluitend van de liefde afhankelijk te zijn. Om dingen te doen, ook zonder hem. En bij thuiskomst niet te verwachten dat emoties gedeeld worden, we werken, sporten, zorgen. We doen ook dingen samen, kleine dingen, makkelijke dingen. Een filmpje, wandelen, op de bank zitten. Alle ingrediënten zijn er, voor een zinvolle, Betekenisvolle, harmonieuze relatie. Of bijna alle. Wat ontbreekt is Passie, compassie, empathie, fysiek contact, aanvoelen, en lol hebben.

Hij wil niets liever dan doorgaan. Hij wil veranderen, inzicht krijgen, mij gelukkig zien. Op papier is het zo mooi. Hij mist geen passie, geen fysiek contact, empathie is hem vreemd. Hij is wel gevoelig, en komt uit een tamelijk autistisch nest. Er is steeds zo vreselijk veel voor nodig om door te dringen. Zo veel kracht, ik raak mezelf steeds kwijt. Zo sterk wil ik niet zijn, het verloochent mijn ware aard. Niks doen is geen optie, hij trekt zich dan terug in zijn vertrouwde habitat.

Wat een rot situatie is het.

herkenbaar

Vooral je zin: Zo sterk wil ik niet zijn, het verloochent mijn ware aard.

Het houdt in dat jij je zoveel moet aanpassen om dan aan het eind met nog steeds weinig tevreden te moeten zijn.
Het gevoel tevreden te moeten zijn met kruimels terwijl je gewoon honger hebt bij wijze van.
Je zo moeten inleven in een partner die gewoon nooit zal kunnen geven wat je nodig hebt is heel zwaar.
Je in die mate moeten aanpassen zodat jij eigenlijk zoals die ander moet worden omdat die ander jou in elk geval nooit kan worden en je elkaar nooit in het midden kunt ontmoeten.

Er is niets mis met aanpassen en inleven, inlezen en leren. Echt helemaal niets. Maar je moet ook jezelf kunnen zijn en je eigen behoeftes op dat speciale gebied op zn minst iets bevredigd kunnen zien.

Ik heb een vriendin met een partner met autisme die alles geaccepteerd heeft en zich volledig heeft aangepast. Zij lijkt nu ook vrij autistisch in haar doen en laten, de manier waarop ze praat komt gekunsteld over, het past niet bij hoe zij in werkelijkheid was.
En dat vind ik erg. Dat ze hem heeft moeten worden en daarbij nog niets ontvangen heeft.
Dat ze al haar behoeftes elders moet zoeken (niet vreemd gaan) om nog enigzins te krijgen wat ze eigenlijk nodig heeft met name op emotioneel gebied. Daarvoor ben je niet samen denk ik.

Ik heb de wijsheid niet in pacht voor je, maar wil je wel sterkte wensen met alles waar jullie allemaal doorheen gaan.

Paar vragen

Narcissa, ik lees je postings nog eens en de volgende dingen vallen me op:
“Al heel wat jaren verder, en het leven voelt inmiddels aangenaam.”
Hoe past dat met de andere negatievere gevoelens die je verder in dit draadje uit? Bijv: “Korte periodes van gezelligheid worden afgewisseld met lange periodes van terugtrekken. Die zo lang duren en niet doorbroken worden, dat ik er depressief van wordt.”
Aangenaam en … depressief? Klinkt toch niet zo aangenaam. Of is het aangenaam op andere vlakken?

Verder “Want ik bleek indertijd niet de enige thuis te zijn met een dingetje. Eerst kreeg het oudste kind een adhd-etiket. Toen de jongste ass plus andere dingen, en vervolgens blijkt ook manlief een asperger te zijn.” Ik weet niet wat jouw “dingetje” is, maar jouw dingetje en twee kinderen met een label plus een man met een label klinkt wel veel. Mijn ervaring met een man met asperger is ook dat het heel zwaar is. Als jij kinderen met labels hebt vragen die ook extra aandacht. De vraag is of er nog wel genoeg tijd voor jezelf overblijft. Kijk uit dat je niet uitgeput raakt doordat EN je man EN je kinderen erg veel energie kosten naast je werk, huishouden etc.

Ik kan uit ervaring vertellen dat het erg belangrijk is dat je voldoende positieve energie op doet. Als je relatie met je man daar niet voor zorgt, dan moet je dat echt uit andere dingen halen, sporten, hobby's, de natuur in, vriendinnen... Maak daar tijd voor vrij, anders hou je het sowieso niet vol.

Aan-uit?

“Uiteindelijk zorgde alleen het verbreken van de relatie ervoor. Dat is nu ruim een jaar geleden. Ik ben dat niet vergeten, hoe hij die jaren ervoor was. En sinds die tijd is hij al drie keer lange periodes "weg" geweest.”

Hoe zit het nou met dat aan-uit, relatie verbreken?
Gaan jullie dan feitelijk uit elkaar?
Hoe gaat dat met de kinderen?
En wat bedoel je dat hij “weg” geweest is? Het huis uit?

Ik snap heel goed dat je je relatie met je man zwaar vindt. Ik heb er altijd voor gekozen te vechten voor onze relatie en om bij elkaar te blijven omdat ik ervan overtuigd ben dat het beter is voor onze kinderen. Als jullie echter nu al een paar keer jullie relatie verbroken hebben en feitelijk uit elkaar geweest zijn, dan vraag ik mij af wat dat doet met jullie kinderen. Hoe oud zijn ze trouwens?

Jezelf kwijt raken

“Er is steeds zo vreselijk veel voor nodig om door te dringen. Zo veel kracht, ik raak mezelf steeds kwijt. Zo sterk wil ik niet zijn, het verloochent mijn ware aard. Niks doen is geen optie, hij trekt zich dan terug in zijn vertrouwde habitat.”

Dat klinkt niet goed, dat je jezelf steeds kwijtraakt. Wat ik wel eens hoor over de omgang met autisten is “liefdevolle begrenzing”. Je moet heel goed bedenken wat jij wilt, wat jij acceptabel vindt, wat jouw grenzen zijn. Die moet jij duidelijk aangeven, want je man voelt dat niet aan, begrijpt dat niet.

Je zegt als je niets doet, dat hij zich terug trekt. En wat gebeurt er dan? Is dat echt erger?

Ik heb in de loop der jaren geleerd meer voor mezelf te kiezen. Meer mijn gang te gaan (net als mijn man continu doet). Als ik wel rekening houdt met hem en hij niet met mij, dan kom ik nergens. Hij vindt het nl. fijn als ik aldoor thuis ben (behalve als ik werk). Daar word ik niet gelukkig van. Heb sporten en vriendinnen nodig. Dus doe ik dat gewoon. Je schrijft dat jij ook jouw dingen doet, dat is goed. Misschien maakt dat het leven aangenaam voor jou?

Ik laat mijn man inmiddels zoveel mogelijk zijn gang gaan, zijn ding doen. Hoe meer ik hem vrij laat, hoe relaxter het leven is, hoe minder stress bij hem en dus minder stress in de relatie. Onze kinderen zitten inmiddels op de middelbare school, dus dat maakt het wel een stuk makkelijker qua verzorging, niet qua puberen.

wat reacties op allemaal

Sporten doe ik, lekker veel. De natuur ga ik ook in, met mijn hond. Die een groot deel van de genegenheid voor me invult. Wat ik laat vallen als het wat slechter gaat zijn de contacten met familie en vrienden.

Aangenaam en depressief. Ik heb me wel eens slechter gevoeld dan nu. Minderwaardig aan iedereen, en dan voelt alles slecht, boos op de hele wereld. Dat is niet meer zo, het is wel een valkuil. Onder druk word ik mijn eigen vijand.

Vorig jaar stelden we het convenant op. En ineens draaide hij als een blad aan de boom om. Een paar dagen voor we het de kinderen zouden vertellen. Nu blijft het bij het uitspreken dat ik niet meer verder wil. En proberen we er toch wat van te maken. Dat is bizar, en ik begrijp er niks van, waarom doe ik dat?

Met "weg" zijn, bedoel ik dat hij in zijn autistische tunnel zit. Hij heeft dan geen oog meer voor de behoeften van de ander. Doet zijn ding, voelt zich incompetent, is voortdurend moe, moppert de hele dag, is kortaf, en zoekt geen contact, Vooral thuis heeft hij het moeilijk, die relaties zijn ingewikkelder dan zakenrelaties. Hij neemt geen initiatief, heeft geen mening, hij praat met alle winden mee. Hij is eigenlijk het derde kind.....Ik vind dat erg ja, het lukt me niet om dat los te laten en dan toch van hem te houden. Daarvoor ben ik te gehecht aan de liefde, aan hoop en verwachtingen.

Maar er zit wel wat in, in het loslaten. Hoe doe je dat, net doen of hij er niet is? Als in, het zelf gezellig maken met de kinderen, niks verwachten. gewoon de hort opgaan? En de kinderen, aan hem overlaten? Als hij zo is? (hij is niet altijd zo ).

Hij trekt het niet om een paar keer per week even bij me te liggen. En dan minimaal 5 minuten, gewoon even liggen, verder niks. Ik geloof niet dat ik me daar bij neer wil leggen. Als het al een kwestie van van willen, ik kan eigenlijk niet zonder. En toch doe ik het. Dat is wat sterk zijn kan betekenen. Iets essentieels missen en toch verder leven, voor de kinderen, voor hem. Voor?

even een vraag

over een relatie met iemand met autisme. Zou het zo kunnen zijn dat de persoon met autisme moeite heeft met het zicht op de persoon van de ander wat tot gevolg heeft dat de autist geen duidelijke feedback geeft, zodat de relatiepartner eigenlijk ook geen goed zicht krijgt op zijn of haar rol binnen de relatie?
Eerlijk gezegd heb ik het idee dat er steeds in die draadjes over, vaak vrouwen, die dan een autistische partner hebben, er altijd van alles mankeert en zij van alles te kort komen terwijl er nooit zicht is op de ins en outs van de patner. Als of zij geen fouten maken hebben of zelfs maar in een bepaald rollenpatroon zitten waardoor negatieve patronen in stand blijven.
Daarnaast, ik ben ook van mening dat je ooit op iemand gevallen bent en dat het vreemd is dat er pas na verloop van tijd, na een diagnise ineens allerlei klachten komen.

Bovendien ik zeg het maar gewoon even zoals ik het voel, ik krijg bij deze begin post het gevoel van iemand die zeurt over een soort miskoop, kwaad is dat zij het bonnentje kwijt is en niet meer kan ruilen. Een kind met adhd is al niet leuk, nu ook nog een man met asperger, gut wat een pecht heb ik toch. Ik weet het niet, maar het voelt een beetje raar...

Dubbeltje

Ik weet niet of ik je goed begrijp, maar ik wil wel reageren op wat je schrijft in het eerste deel van je reactie over "geen zicht krijgen op".

Ik kan alleen vertellen hoe het in mijn situatie is, weet niet of dat vaker zo voorkomt bij autistische mensen.

Mijn ervaring is, dat als ik mijn man iets vraag, hij vaak niet reageert. Kan zijn omdat hij op gaat in waar hij mee,bezig is. Wat ook kan spelen, heeft mij in autisme gespecialiseerde therapeut uitgelegd, dat hij op een vraag gewoon niet snel een antwoord kan bedenken.

Als de vraag gaat over een keuze maken, dan weet hij het -mogelijk- niet zo snel wat hij wil.

Als het gaat om een vraag die met gevoel /emotie te maken heeft, wordt het voor hem helemaal moeilijk.

Beide probeer ik dus steeds meer te voorkomen.

Niet naar gevoel vragen. En niet keuzen voorleggen, maar "stelliger" zijn: ik wil het zo doen. Als je bezwaar hebt dan nu (of vandaag) laten weten.

Als het onderwerpen zijn waarvan ik vind dat hij mee moet kunnen beslissen, dan mail ik hem, zodat hij meer tijd heeft om te bedenken wat hij wil.

Verder praat mijn man niet graag thuis, tenzij het gaat over iets wat hij leuk/belangrijk vindt... Hij praat veel voor zijn werk, en is na een dag doodmoe van aldoor praten en zich "sociaal acceptabel" gedragen. Kost hem veel moeite. Is als hij thuis komt moe, dus heeft dan geen zin/puf meer om zijn best te doen.

Tot slot, omdat hij weinig vertelt over wat hij voelt en denkt weet ik inderdaad vaak niet wat er in hem om gaat. Het "gekke" is dat hij denkt dat ik da wel weet, want wat hij denkt is DE WAARHEID en dus denkt hij dat anderen dat ook wel weten/snappen. Ik zeg/denk regelmatig: ik kan niet gedachtenlezen!
En zeg ook regelmatig tegen hem "oke, dat denk jij/dat is jouw waarheid, maar anderen kunnen daar anders over denken. Dat besef lijkt hij een stuk minder te hebben dan andere mensen. En dat ligt niet aan zijn IQ, want daar is niets mis mee (post doctorale studie en zeer goede baan), maar puur met een gebrek aan inlevingsvermogen.

Nou ja dubbeltje

Enerzijds heb je wel een beetje gelijk, vooral als je zegt "Alsof zij geen fouten maken hebben of zelfs maar in een bepaald rollenpatroon zitten waardoor negatieve patronen in stand blijven."

Ik heb een partner die 'slechts' ADHD heeft (ja mét diagnose), maar wel gecombineerd met alcoholisme. Onze puberzoons zijn gelukkig nadh kinderen die het goed doen, maar wel enorme moeite hebben met het gedrag van hun vader. Net als ik. En natuurlijk zitten we in een patroon vast, dat realiseer ik me maar al te goed. Maar wat ik ook probeer, ik kom er niet uit. Ook niet met hulp, ik heb al diverse coaches gehad, inclusief systeemtherapie samen met man. Ik maak ook fouten, ja ik ben namelijk ook maar een mens met emoties die af en toe de overhand krijgen. Ik reageer soms te snel, en soms te negatief. Hij reageert of helemaal niet, of klagend, of nogal explosief. We doen vrijwel niets meer samen, behalve tijdens gezinsvakanties. Ik heb naast mijn werk mijn sportuurtje, mijn muziekhobby samen met de kinderen, mijn bestuurswerk. Dus ik ben 's avonds niet vaak thuis, of bezig. Hij ligt hele dagen op bed, vooral als ik thuis ben, en werkt dan een paar uur in de tuin (eind vd middag, begin vd avond) en daarna nog op kantoor (heeft kantoor aan huis) tot diep in de nacht. We slapen apart, omdat ik licht slaap en hij het niet kan opbrengen om extra zacht voor mij te doen als hij naar bed komt of tussendoor weer opstaat. Dat is begonnen na een hernia bij hem met veel pijn, maar ik hoef niet meer zo nodig.

Maar als je zegt "het gevoel van iemand die zeurt over een soort miskoop, kwaad is dat zij het bonnetje kwijt is en niet meer kan ruilen" dan denk ik toch dat je niet helemaal begrijpt hoe het is om in zo'n relatie te zitten. Tsja, een mens verandert gedurende zijn leven. Sommige ontwikkelingen zijn ten goede, andere niet. De ADHD van mijn man was er waarschijnlijk altijd al, maar de diagnose is pas gesteld toen meerdere neefjes in zijn familie de diagnose kregen. Het alcoholisme was er zeker nog niet toen wij elkaar leerden kennen. ADHD is wel een risicofactor voor verslaving, en zijn moeder was ook alcoholist (net als een oom van moederszijde). Alleen dat wist ik toen allemaal niet. En ik heb geen idee of ik anders gehandeld zou hebben als ik dat wel geweten had.

Tegelijk

Ik herken ook veel in de beschrijving van Ff zo! En ik zie daar ook een paar tips in die ik zal proberen te gebruiken. Voor de opmerking "oke, dat denk jij/dat is jouw waarheid, maar anderen kunnen daar anders over denken" ga ik eens proberen.

Miskoop

En Dubbeltje, ik snap dat jij er iets van een miskoopgevoel bij krijgt.

Ik kan allen voor mezelf praten, niet voor TO, maar bij mij was er een heel groot verschil tussen de periode zonder kinderen en de
periode toen we eenmaal 2 kinderen hadden. Toen begonnen de problemen.

Het is bekend dat autisten moeite hebben met plotselinge veranderingen (tenzij ze het zelf bedacht hebben - dan kunnen ze super flexibel zijn!). Je kan je wel voorstellen dat je met twee kleine dingen aldoor te maken krijgt met plotselinge veranderingen. Bovendien worden er veel meer eisen aan ze gesteld. Daar waar ze voor die tijd na een dag hard werken doodmoe op de bank konden ploffen en de hele avond en in het weekend konden bijkomen, moet er als er kinderen zijn veel meer gebeuren.

Dat is zwaar voor ze. En worden ze sacherijnig, kortaf, raken ze in de weerstand modus.

Echt, geloof me, wij waren meer dan 10 jaar samen voor de kinderen kwamen. Als hij zich in die periode had gedragen als in de jaren nadat we 2 kinderen hadden, dan was ik er vermoedelijk mee gestopt. Met kinderen heb ik een andere afweging gemaakt.

Dubbeltje

Mijn exman heeft ook autisme. Dat is pas laat vastgesteld. In het begin veranderde er alleen het samenwonen, dat kon hij aan, want hij had overdag zijn werk en deed in de avond een studie. Precies zoals hij voorheen deed. Toen er na een jaar al een baby was begonnen me dingen op te vallen. Wat er hierboven al wordt gezegd: uit huis had hij al jaren tips en truukjes toegepast en kon daardoor op hoog niveau functioneren.
Daarna werd kind ziek, ik werd langdurig ziek.
Het lag dus niet allemaal aan hem, maar hij was wel degene die er niet mee kon omgaan en weigerde om mee te werken aan oplossingen.
Na mijn beter worden en therapie en na het tweede kind kwam er helemaal verwijdering.
Waarom een tweede? Hij wilde er wel vier, ik 2, dus dat was een gezamelijke beslissing.
Ik verwacht geen perfectie van een partner, want ook ik ben niet perfect en niets in het leven is perfect. Daar ligt dus niet het probleem, dat de vrouw (ik in dit geval) niet ziet waar dingen fout gaan en haar eigen rol niet erkent.
Het ligt in het onvermogen van de autistische kant om elkaar in het midden te ontmoeten. Ik ben ver over het midden geweest, maar trok aan een dood paard.
Zelfs al was er nog vriendschap geweest, dan had ik het nest niet verlaten. Maar hij leefde een leven alleen en sprak eigenlijk niet eens meer tegen mij, maar via de kinderen kwam ik wel eens wat te weten. Hij liep ook midden in gesprekken gewoon weg, dan was het klaar van zijn kant en dan had hij toch zeker 3 woorden gezegd.

Als je dat als vrouw wilt en kunt, dan moet je dat zeker blijven doen. Maar het onbegrip voor en schuldgevoel van de partner van een autistisch iemand kan heel groot zijn en je heel ongelukkig maken. Want de buitenwereld zei dat IK nog niet alles had geprobeerd. Zij snapten blijkbaar niet dat je met zn tweetjes in een relatie zit.

potverdrie dubbeltje

Raar was het pas dat we al die tijd deden alsof er niks aan de hand was. Niks met mij, niks met de kinderen en al helemaal niks met hem. Pas toen ik eerst zelf aan de slag ging, door de diepste dalen ging, narcissa af was, kon er met de kinderen gewerkt worden. En pas daarna kregen we grote issues samen. En duurde het nog een hele tijd dat hij bereid was in therapie te gaan. En nog later was het met de diagnose nog steeds een zware dobber.

En al die tijd was er dus niks aan de hand. Sterker nog, ik moest maar niet zo zeuren. Dat was pas raar, dat ik dat geloofde.

Narcissa

(Leuke naam trouwens in deze context, narcissa... )

Ze zeggen van autisme/asperger wel eens dat het een extreme vorm van mannelijkheid is. Als dat zo is moet er ook een tegenhanger zijn, een extreme vorm van vrouwelijkheid. En het zou zomaar kunnen dat die twee slecht met elkaar overweg kunnen. En het zou ook nog wel eens kunnen dat ze elkaar op het eerste gezicht heel aantrekkelijk vinden.

A recipy for disaster. Ik ben gezegend met een matig mannelijke persoonlijkheid en een vriendin die niet extreem vrouwelijk is ingesteld, maar er wel weer heel vrouwelijk uitziet. Maar daar schiet jij weinig mee op natuurlijk.

"En al die tijd was er dus niks aan de hand. Sterker nog, ik moest maar niet zo zeuren. Dat was pas raar, dat ik dat geloofde."

Er kan dus ook nog wat met jou aan de hand zijn al hangt er geen diagnose aan overdreven vrouwelijkheid

Ach Ad

Is dat niet Borderline?

Niet dat ik hier nu iemand mee voor het hoofd wil stoten overigens. Vind de theorie van de extreem mannelijk autist een beetje extreem gesteld eerlijk gezegd. En ik kan me zo voorstellen dat het voor bijna niemand (of beter bijna geen enkele vrouw)fijn samenwonen is met iemand die gewoon niet praat. Daar hoef je niet extreem vrouwelijk voor te zijn.

Als je samen een bv gezin draait kan het heel zwaar zijn als je medevennoot niet alleen zijn snor drukt, maar zelfs af en toe een spaak in je vliegwiel steekt.

Relaties lopen op minder stuk.

Ginny

Het kan ook nog wel eens zo wezen dat de man ophoudt met praten in de loop van de relatie. Waar dat aan ligt kun je je vervolgens afvragen. Want welke (pratende) vrouw begint er nou een relatie met een man die niet praat?

Dat weet ik niet Ad

Er kunnen vele redenen zijn waarom iemand stopt met praten.

Er is hier in dit draadje, en ook al eens eerder uitgebreid uitgelegd dat met een man in een huis samen wonen anders kan zijn dan met een man en een paar kinderen in een huis samen wonen.

Voor sommige mensen is het hebben van een gezin blijkbaar topsport.

Toya

Wat een verdrietig verhaal draag je mee. En hoe herkenbaar. Vooral je zin "zelfs als er nog vriendschap geweest, dan had ik het nest niet verlaten" raakt me. Die status hebben wij nu, waarbij zorgen voor elkaars welbevinden het woord vriendschap vervangt. We gunnen elkaar het beste.

Ook zeg je dat de buitenwereld er anders naar keek. Helaas, herkenbaar. Die zegt: "Het is toch een leuke man, om te zien, goeie baan. Hij drinkt niet, hij slaat niet. Tsja, alle mannen zijn vaak wat stil". Ken je de term Cassandra syndroom? Wat het betekent als je emotionele wederkerigheid ontbeert en de wereld je niet gelooft?

Wanneer besloot je dat het klaar was? En hoe voelde dat daarna? ben je vrijer en gelukkiger?

Narcissa

Hij blijkt op de ene of andere manier niet te kunnen houden van als een partner. In elk geval niet van mij.

Het was klaar toen hij aangaf niet echt van mij gehouden te hebben zoals het hoort.

Ik voelde me altijd schuldig en alleen in het huwelijk en ook erbuiten, alleen heb ik nu de optie om eventueel het geluk nog te vinden en dat had ik binnen het huwelijk niet.
Ik ben hard aan het werk om mezelf weer terug te vinden en hopelijk kan ik me ooit openstellen en weer iemand durven vertrouwen. Want het doet iets met je zelfbeeld als je niet kunt voldoen aan hoe je moet zijn om de ander gelukkig te krijgen. Zijn geluk/tevredenheid betekende mijn ongeluk.
Ik denk dat hij beter af is zonder partner en met alleen "vrienden", maar wie weet als hij een meer soortgelijke partner krijgt, dat het dan een kans van slagen heeft. Dat ze beiden snappen van elkaar hoe ze in elkaar zitten.
Ondertussen weet ik niet meer hoe ik een relatie moet aangaan; in gedachten weet ik wat normaal is in een relatie, maar de ervaring heb ik niet gehad.
De band met hem is nu beter, omdat er geen verwachtingen meer zijn.
Echt vrij voel ik me niet, omdat ik op alle gebieden mogelijk achteruit ben gegaan. Wel vrij in de zin: ik hoef dit niet meer te doen, niet meer vol te houden, niets meer uit te leggen en ik mag mezelf weer aardig gaan vinden in plaats van dat je je voelt alsof je nooit goed genoeg kunt zijn terwijl de ander "het" niet kan. Plus het feit dat ik het gevoel van verantwoording afleggen begin kwijt te raken naar die harde buitenwereld.

Waarom had ik met vriendschap nog gebleven?
Als je partner bijvoorbeeld gehandicapt raakt of ziek wordt en het hele lichamelijke deel van een relatie wegvalt, dan zou ik blijven, want dan is dat houden van er voor mij nog en liefde kun je op vele manieren vormgeven.
Alleen hij kon er geen vorm aan geven. Niet bij mij in elk geval, terwijl het buitenshuis een man was die door veel vrouwen als prettig in de omgang gevonden werd. Maar dat waren geen diepe relaties, dus dat kon hij aan, dan vertoonde hij gewenst gedrag, opgepikt gedrag van anderen. Het is ook geen rotzak, alleen kon hij mijn partner niet zijn, op geen enkel gebied.
Maar als je nog plezier samen hebt, zoals in een vriendschap en toch graag bij elkaar in de buurt bent, dan zou dat voor mij na zo'n lange relatie nog voldoende zijn.

Het is wat je zegt, de buitenwereld gelooft je niet. Het weerhoudt mij ervan om te praten in real life, want het wordt niet begrepen omdat ze het niet zien. Zij zien een ander persoon dan ik thuis. Ze zeiden tegen mij dat ik het hem moest voorleven, dat ik in therapie moest, dat het een schat van een man was en dat ik alles had wat mijn hartje begeerde. Men wist alleen niet dat ik niet materialistisch ben.

het is maar welke naam je er aan geeft Ad

Nick is niet toevallig gekozen (leuk is ie hé). Natuurlijk ben ik ook een IADH-vrouw, ik refeer niet voor niets naar draadjes van jaren terug, hopend dat er misschien nog bekenden van toen meelezen. Ik ben geen borderliner, mijn roots liggen wat meer in het geweldige ik. Kanttekening, dat was, er is heel hard gewerkt. Wat er nu staat is een gezonde vrouw, met zelfspot, inzicht en verlangens, die onder druk bang is dat ze in dezelfde valkuilen trapt. Dus ja, degene die verandert is, is niet mijn man. Hoewel hij in periodes wel erg zijn best doet. En geregeld heel lange periodes niet.

man versus vrouw

Misschien dat die gezonde vrouw inderdaad veel vrouwelijker is dan ze ooit gedacht heeft. En misschien datze daarom wel op niet-empatische mannen viel. Ze werd misschien wel een beetje kriegel van al die empathie, dat was ze immers niet waard. En misschien is dat wel een beetje blijven hangen, en dat ze daarom redelijk kan leven met een non-empathische partner. Het heeft ook wel wat.

Posting #27

Was die nou van jou, Narcissa? Lijkt of iemand anders het geschreven heeft.

Coach / therapeut

Ik weet nog wel een coach/therapeut die in autisme gespecialiseerd is. Als je geïnteresseerd bent, laat dan even weten in welke regio je zoekt.

Ze werkt met koppels (waarvan een autistisch), met alleen de autist en met alleen de partner van een autist. Heeft mij geholpen om dingen beter te begrijpen, daardoor ook wat meer inzicht hoe ik met mijn man om kan gaan en ook waar ik op moet letten bij de kinderen en hoe ik met hen ivm mijn man om kan gaan.

FF zo

Wat is er dan zo anders aan post 27?

En ja, graag een tip voor een goede coach, we wonen in het midden van het land. Vast bedankt!

Toya

Het zijn heel herkenbare dingen die je beschrijft. Dank voor het delen, het doet me goed. Ik weet niet of ik onze relatie nog een vriendschap wil noemen, het heeft ook wel veel weg van een ouder-kind relatie. Ooit is het wel gelijkwaardig geweest, maar dingen zijn veranderd.

Wellicht dat een coach nog wat kan betekenen, ik hoop het zo.