Eenzaam gezin..
Ik ben hier op dit forum gekomen omdat ik eindelijk mijn gevoelens wel eens wil delen en ik er alleen niet meer uit kom. De stap naar een psycholoog vind ik (nog) te groot en ik weet ook niet of ik/wij daar wat aan zullen hebben.
Ik heb drie kinderen en een man en wij zijn dus een eenzaam gezin. Mijn man en ik hebben door allerlei problemen geen contact meer met onze families en vrienden of vriendinnen hebben we ook niet. Ook in de buurt waarin we wonen horen we er niet bij.
Nu hoor ik jullie denken: 'er zal wel wat zijn met dat gezin' maar dat is niet zo. Tenminste, dat vinden we zelf niet.
Een van onze kinderen is autistisch en ik ben het zelf ook. Hierdoor zijn veel moeilijkheden ooit ontstaan, ook al hebben we dat uitgelegd aan mensen. Er is nooit enige vorm van begrip geweest.
Ik zelf ben altijd al heel eenzaam geweest, had eigenlijk nooit echt vriendinnen, ging alleen met meiden om die ook niemand anders hadden.
Ons kind wat autistisch is, heeft op school wel vrienden en via internet wel, maar hij spreekt er nooit mee af in het weekend of na school.
De andere twee kinderen hebben een paar vrienden/vriendinnen maar dat houdt ook niet over. Zij spreken wel af maar het kan ook zomaar zijn dat ze een hele tijd met niemand spelen.
Mijn man en ik kunnen op niemand terugvallen als we het moeilijk ergens mee hebben. De eenzaamheid van ons gezin breekt me zolangzamerhand op en geeft enorm veel spanningen binnen ons gezin.
Ik heb echt wel heel veel pogingen gedaan om contact met mensen te krijgen maar het heeft tot niets geleidt.
Mijn hele leven heb ik me proberen aan te passen aan anderen om in de smaak te vallen. Inmiddels weet ik wel dat het zo niet werkt maar als ik gewoon mezelf ben, lukt het ook niet. Ik weet heus wel hoe ik contact moet maken en gezellig moet doen maar verder komt het niet.
Met mijn familie is nog wel enig contact via facebook maar mijn zusjes hebben dingen over mijn kinderen gezegd die ik ze niet kan vergeven. Ze hebben ook nooit sorry gezegd daarvoor en vinden mij overdreven dat ik zo niet meer met ze om kan gaan. Toch mis ik ze wel.
Ik zie met onze kinderen hetzelfde gebeuren als met mij, ze worden wantrouwend tov andere mensen en hebben last van onze spanningen. Ik ben zelf ook enorm negatief geworden van alles.
En nu met de feestdagen voor de deur breekt het me helemaal op, zoals ieder jaar weer gebeurt. Iedereen heeft het gezellig met familie en vrienden en wij niet.
Ik weet wel dat als ik mijn familie weer inschakel dat het wel weer goed kan komen maar mijn kinderen hebben daar ook geen zin meer in omdat ze teveel gekwetst zijn door mijn zussen.
Ik zou graag jullie visie op het geheel willen horen want ik wil dat dit verandert in het leven van ons en onze kinderen. We kunnen zo gewoon niet prettig leven.
Bedankt alvast voor het lezen.
Ik denk
Dat je bovenal een vriend moet (willen) zijn alvorens je vrienden kunt hebben.
Ik sluit me daarom ook aan bij anderen die schreven dat therapie of gesprekken zeker wel kunnen helpen, nl om inzicht te krijgen in welke dynamiek jij nu hebt met anderen (en waarom het ongewild niet lukt wat met ze op te bouwen) en handvatten te krijgen wat jij kunt veranderen om vriendschappen op te bouwen.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Verwachtingen
Begin bij jezelf."Als ik bv op het schoolplein sta, sta ik altijd alleen en ik heb echt wel geprobeerd om aansluiting te vinden! Mensen komen gewoon niet naar me toe en ik weet niet waarom dat is." Misschien omdat mensen denken dat je daar geen behoefte aan hebt? Je krijgt het inderdaad niet op een presenteerblaadje. En vriendschap aankopen voor de achtervang werkt ook niet. Dan voelen mensen zich gebruikt.
Zijn je verwachtingen van een vriendschap wel helder en reeël? Daarbij en bij het aanleren van sociale vaardigenheden kun je best professionele hulp inroepen. En de truc van Vic werkt ook: gewoon jezelf dwingen om een kort gesprekje aan te knopen. Dan wordt het op termijn vanzelf makkelijker.
Ik denk dat dat ook het verschil is tussen grote mensen en kinderen. Kinderen die denken nergens overna en stappen gewoon op iedereen af. Wij denken daar met zijn allen teveel bij na.
