Eenzaam gezin..

Paar dingen

Ten eerste zou ik forumbeheer even vragen je naam aan te passen, als dit je eigen naam is. Privacygezien niet zo handig

Verder denk ik dat breken met je familie enkel een goed idee is als er grof misbruik in het spel is. Familie is er verder toch om fouten mee te maken en het weer goed te maken. Als je je eigen grenzen kunt bewaken, dan zou ik zeker weer contact opnemen met je familie. Je leert je kinderen nu in feite dat ze niets fouts mogen doen, anders kunnen ze uitgecast worden. Lijkt mij niet zo handig persoonlijk.

Als je je grenzen niet kunt bewaken, dan zou ik er eerst wat therapie tegenaan gooien.

Ik woon in het buitenland, en weet wel hoe moeilijk het is als je geen netwerk hebt om op terug te vallen. Daarom zijn mijn vrienden heel erg belangrijk voor me. De beste manier om kennissen op te doen (waar je misschien vrienden onder kunt vinden) is in een groep iets gaan doen waar je hart ligt. Dus niet met het doel vrienden te vinden, maar bijvoorbeeld in een orkest gaan spelen omdat je van muziek maken houdt, of je aansluiten bij een groepje joggers, zoiets. Als je binnen blijft zitten, dan komen er geen kennissen en zeker geen vrienden.

Sterkte ermee!

Feestdagen

Langzaam maar zeker is het sociale leven van man en mij ook steeds meer afgeslankt. Het komt er nu op neer dat we werken of thuis zijn en amper nog iets met familie of vrienden doen. Ik mis het wel eens, maar ik merk ook dat ik er gemakzuchtig mee ben geworden. Ik heb het al druk genoeg zonder allerlei leukigheid met anderen. Maar ik voel me er niet tevreden over. Ik zou best vaker gezelligheid met anderen willen. Maar ik zal daar toch zelf het initiatief in moeten nemen.
Ik denk eigenlijk dat dat ook voor jou geldt. Er zijn kwetsende dingen door je zussen gezegd en het zou wel zo prettig zijn als ze daar sorry voor zeggen, maar als je ze eigenlijk toch wel mist, zou ik toch proberen het verleden achter je te laten. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar ik denk wel dat als jij het voorbeeld geeft dat het weer leuk kan worden met je zussen, je kinderen jou daar uiteindelijk in zullen volgen.
Ik weet nog dat mijn tante zich ooit vreselijk beledigd heeft gevoelt door uitspraken van mijn vader over haar kinderen. Mijn neven. Mijn vader heeft ze 'nozems' genoemd. Bedenk even dat dit begin jaren '70 speelde, toen nozems geen positieve benaming was. Dat was 'langharig tuig'. Het heeft even geduurd voor dat allemaal gesleten was, maar dat is uiteindelijk wel gelukt.

Oh en afkijken

ik heb mij positief verbaasd over hoe snel een gezin hier (na een tijd in het buitenland) een sociaal netwerk opzette.

Aanwezig bij allerlei buurtactiviteiten als vrijwilliger, kinderen waren in no time bevriend met alles en iedereen, huisdier erbij, buren uitnodigen voor borrels, direct een nieuwe baan. Blijven staan op het schoolplein, hier en daar een complimentje geven, wat grappigs zeggen.

Niet iedereen is super sociaal, maar je kan wel wat trucjes afkijken denk ik. Al is het alleen om een ander een beetje te helpen. Zo kan je met je gezin afspreken dat iedereen 1 keer per dag iets goeds doet voor een ander, dan cultiveer je de positiviteit in je gezin ook wat meer, volgens mij is dat namelijk wel nodig.

Kom op, je kan het, kruip uit je negatieve schulp, biedt jezelf op een positieve manier aan, maak jezelf nuttig.

Familie

binnen elke familie gebeurt wel eens wat, ook wel eens iets wat soms heel diep kan kwetsen. En daar mag je ook best iets van zeggen, denk ik. Ik neem aan dat je zussen ook weten waarom er geen contact meer is?
Maar ik heb zelf ook zussen, en ik realiseer me hoe waardevol dat is en hoe blij ik daar mee ben. Het moet wat mij betreft dus erg ver gaan, wil ik dat contact afbreken. Ik zou dus het gebeurde achter me laten, en die draad weer oppakken. De gevoelens kunnen slijten, op het moment dat er ook weer positieve dingen gebeuren in jullie relatie. Ik zou het zelfde zeggen van je man en zijn familie.

Het gevoel van eenzaam zijn herken ik wel. Mijn sociale contacten zijn ver weg, waar ik woon is het veel minder. Daar baal ik ook wel eens van, en kan ik me ook eenzaam door voelen. Ik probeer wel die negativiteit zo weinig mogelijk toe te laten. Ga iets doen wat je leuk vind, of ga vrijwilligerswerk doen. Hier vroegen ze laatst iemand voor begeleiding in bejaardenhuis bij het Wii-bowlen. Of ga op school ondersteunen (overblijfmoeder of zo). Het levert misschien niet direct vrienden op, maar wel contacten, waardoor je het gevoel krijgt dat je a)gewaardeerd wordt b)mensen kent.

Onbegrip

Hier ook onbegrip van broers en zussen. En dat doet ook pijn. Ik heb ook weleens getwijfeld of ik het tot een breuk zou laten komen. Maar ik heb er inmiddels wat olifantenhuid voor gekweekt. Ik ben zelf ook niet geboren met kennis over autisme. Ik leer mijn kinderen ook dat je in dit soort zaken vooral naar jezelf moet kijken. Zelf sla je ook weleens de plank goed mis, al besef je dat zelf niet altijd, een misverstand is zo gebeurt. Leer ervan dat je zaken niet hoog laat oplopen en doe je best om zelf geen botte ongevoelige opmerkingen tegen anderen te maken. Accepteer botte zaken met een kort 'o' of 'oeps, is dat even de plank misgeslagen'. Kortom, leer met kritiek omgaan. Heel belangrijk, juist als je een vorm van autisme in de familie hebt.
Makkelijk gezegd hoor, ik ben hier ook weleens ontzettend kwaad over geweest en het is nog niet helemaal goed.

Nva

Voor mijn kinderen was het ook een grote opluchting om in het speciaal onderwijs andere kinderen te vinden met eenzelfde karakterstructuur met autisme.
Mogelijk is het ook nog een idee om een autismecafe in je buurt te zoeken. Ze staan aangekondigd op de site van de NVA. Daar kun je soms makkelijker aansluiting vinden, tips uitwisselen en je wat beter toegerust gaan voelen dan bij psychologen of psychiaters uit het reguliere circuit die niet altijd de portee snappen van autimse.

Vraag aan rolina

Hoe kom je aan de diagnose 'autisme' voor jou en en van je kinderen?

Bezigheden en mogelijkheden

Ik zou mezelf niet forceren, dat werkt toch niet. ik denk dat eea samenhangt met jezelf accepteren zoals je bent (open deur en gemakkelijk gezegd, maar toch). Wat ik bedoel is dat je niet het onmogelijke van jezelf moet gaan verwachten. Eea hangt ook van je eigen mogelijkheden af, je kunt je kinderen wel leuk op sport of creaclubjes willen doen, maar dat moet ook financieel maar kunnen, of qua tijd. Je kunt wel geforceerd sociaal willen doen op het schoolplein of op de sportclub, maar als je dat niet kunt, werkt dat ook niet en voel je jezelf alleen nog maar eenzamer.
Een van onze kinderen heeft ook autisme, en ik ben omwille van hem me erg in autisme gaan verdiepen. Uit interesse en omdat ik er veel van leer ga ik naar bijeenkomsten en lees ik erg veel. Dat was mijn doel, kennis en inzicht vergaren.
Maar het voor mij verrassende en bijkomend positieve is dat je er tevens erg veel kennissen mee opdoet. Ik heb een account aangemaakt bij twitter, gaan zoeken op autisme en ben allerlei mensen gaan volgen. Inmiddels heb ik een vrij groot aantal contacten (veel jongeren met autisme, of ouders met kinderen met autisme, of zelf autisme). En dat worden soms gek genoeg realllife contacten, of goede virtuele contacten. Als je wat vraagt op twitter, heb je in no time antwoord en mensen die hulp aanbieden. Wat je daar krijgt is (h)erkenning, en dat voelt erg goed. Je denkt niet meer dat je zo alleen staat. Dat werkt dus goed als je echt gericht gaat rondkijken. Bovendien ook handig, je hoeft elkaar dus niet perse te zien of aan te kijken.
Wat ik ook zou doen is het toch nog een keer proberen met je familie. Ik heb zelf geen ouders meer, en geen broers of zussen, en merk dat ik dat voor de kinderen erg vervelend vind. Dus ik zou toch proberen contact weer aan te halen. Dan maar wat oppervlakkiger.
Wat je kunt doen: contact leggen, en je zus bv. meevragen naar een avond over autisme, of een autismecafe. Wie weet kun je zo meer begrip kweken. En een beetje een olifantshuid kweken op dat vlak.
Veel van de mensen die ik inmiddels ken hebben trouwens ook problemen met hun familie of hebben weinig contact.

Overigens

je kind met autisme, die wel vrienden heeft maar er niet of nauwelijks mee afspreekt: heeft hij/zij daar last van, zit hij/zij zich te vervelen in het weekeinde, voelt hij/zij zich eenzaam? Dat hoeft namelijk helemaal niet zo te zijn.

Nog even

een andere suggestie, ter aanvulling op die van AnneJ.Bij ons organiseert de MEE nogal eens wat voor mensen met autisme, autisme cafe,oid. Nu is er bijv. eten in de wijk-project. Wellicht voel je je daar meer op je gemak, andere mensen met autisme ontmoeten.

Sportclub

Ik zou ook lid worden van een sportclub oid. Een goede manier om contct op te doen terwijl je nadrukkelijk met iets anders (tennis, voetbal, toneel?) bezig bent.

Ja of iets anders

De beste manier om mensen te leren kennen is om iets te gaan doen. Helpen op school, bij een vereniging gaan, sporten id, een cursus volgen.

Ik heb een aantal goede tot hele goeie vrienden (is echt maar een hanje vol, maar dat is ook genoeg voor mij) en daaromheen heb ik een grote kringen van goede tot heel goede kennissen. En zo heb ik toch een rijk sociaal leven.

Je moet eerst mensen leren kennen, en van daaruit volgt vanzelf wel of het meer wordt. En om mensen te leren kennen moet je eropuit.

Eigenlijk dus wat Manda zegt, terwijl je leuk bezig bent met andere zaken (scheppend of gevend/dienend) doe je vanzelf wel contacten op. De instinker is dan vaak om te verwachten dat dat vrienden voor het leven worden. Dat gebeurt meestal niet: Mensen komen en mensen gaan en een enkeling hou je wat langer bij je.

Cursus

Toen ik nog jong en verlegen was, ging ik ooit naar een cursus. Daar kwam nog een meisje van mijn leeftijd, anders dan ik: spontaan, uiterig...Ik dacht meteen: die is leuk, maar die wil vast geen contact met mij. De eerste les was nog niet afgelopen, of ze wendde zich met een brede glimlach tot me en stelde voor dat we eens wat leuks zouden gaan doen. Tientallen jaren later zijn we nog bevriend, al wonen we niet meer in elkaars buurt.

Dus stel je open, het komt soms als je het niet verwacht, ook als je zelf wat verlegen bent. Als je je maar op veel plekken laat zien.

Familie

Allereerst bedankt voor jullie vele reacties!
Met de familie, dat ligt best heel moeilijk allemaal, er zijn niet gewoon wat vervelende dingen gezegd maar er zijn gewoon erge dingen gebeurt die we moeilijk kunnen vergeten. Het heeft allemaal heel diep ingegrepen en ook de kinderen kunnen het niet naast zich neerleggen. Mijn kinderen willen de families ook niet meer zien, kunnen het ook niet aan om ze weer te zien, dus ik denk dat we ons moeten richten op anderen.
Ik heb wel geprobeerd via clubjes of hobby's hoor maar op de een of andere manier komt er nooit echt iets uit.
Ik heb wel wat contact hoor maar dat is meer op kennissen nivo zeg maar terwijl ik dat eigenlijk best jammer vind.
Maar ik kan mensen moeilijk dwingen.
Vanuit mijn autisme vind ik het ook moeilijk om mensen te 'lezen', ik weet nooit zo goed wanneer iemand nu echt in mij geinteresseerd is als vriendin of gewoon als kennis.
Ben daardoor dus ook al vaak teleurgesteld en ik blijf natuurlijk ook niet bezig met mensen op de koffie vragen als ze toch niet komen.
Verder trek ik me dat wel persoonlijk aan, dat mensen niet komen als ik ze uitnodig, ik snap ook niet zo goed waarom niet. Ook is het me een aantal keren gebeurt dat ik een contact met iemand aan het opbouwen was, vaak koffiedrinken enzo totdat die ander opeens niets meer van zich liet horen en niet meer op mijn uitnodigingen in ging. Dat is meerdere keren gebeurd bij verschillende personen en ik heb nooit begrepen waar dat aan lag. Natuurlijk had ik dat kunnen vragen maar dat durf ik dan weer niet.
Ik denk zelf dat mijn autisme een hele grote rol speelt in het gebrek aan sociale contacten en dat voelt leeg wan t ik zou het graag willen veranderen. Ik weet best hoe ik een babbeltje kan maken en dat soort dingen maar ik wil graag echte vriendschappen, leuke dingen doen met anderen buiten mijn gezin. Ben ook bang dat onze kinderen het als gemis ervaren dat we niemand anders om ons heen hebben al zeggen ze dat het niet zo is.
Mijn kinderen zijn ook wel enigszins einzelgangers, gaan vaak graag hun eigen gang en ik heb dat ook wel maar toch mis ik dat sociale contact. Je hebt toch mensen om je heen nodig, je wilt dingen delen en dat kunnen wij niet. Dat maakt me verdrietig.
Ik ben er best weer veel mee bezig rond deze dagen, je ziet overal mensen en familie gezellig samen met de feestdagen maar met onze familie is dat ook nooit gezellig geweest.
Soms schaam ik me er ook nog voor, denk ik dat anderen wel zullen denken: daar komt ook nooit iemand..
Maar misschien focus ik me ook wel teveel om die mensen die ontzettend veel sociale contacten hebben, ik weet het niet. Mijn man zegt dat er veel meer mensen zijn die dat niet hebben dan wel en misschien is dat wel zo, ik weet het niet.
Toch zie en hoor ik overal om me heen dat mensen contact met elkaar hebben.
Ik durf zolangzamerhand ook niet echt iets te ondernemen omdat ik bang ben dat ze me wel weer zullen afwijzen, dat houdt me ook wel tegen om eerlijk te zijn.
Een gevoel van 'wie zit nu op mij te wachten'.

Autisme?

Je brengt het hier als een voldongen feit dat jij en één van je kinderen autistisch zijn. Ik vraag me nog steeds af hoe je aan deze diagnose bent gekomen.

Rode krullenbol

Omdat we een diagnose hebben misschien?

Je man heeft gelijk

Ik denk ook dat er veel meer mensen zijn die niet heel ruim in de sociale contacten zitten. Als ik om me heen kijk, dan denk ik dat dat voor het merendeel van de mensen geldt.

Mijn eigen ervaring is overigens dat koffiedrinken alleen voor de happy few is. Het merendeel van mijn contacten beperkt zich tot een praatje hier en een praatje daar. Ik heb ook echt geen tijd voor meer. Ik kan van hieruit niet bepalen waarom je steeds je neus stoot. Zou het kunnen zijn dat je te snel wil?

Tevreden eenzaam

Hier ook niet veel sociale contacten. Met een deel van de famlie is er geen contact meer, anderen zijn overleden of wonen ver weg. Beide zijn we niet erg 'naar buiten gericht', dus het meeste contact beperkt zich tot praatjes op schoolplein en langs het sportveld enzo. Een enkele keer komt er eens iemand eten.
Kinderen hebben wel vriendjes en die komen ook regelmatig over de vloer, maar ze hebben allemaal ook duidelijk vaak behoefte aan gewoon lekker alleen spelen.
Wij zijn dus feitelijk ook een best eenzaam gezin, het grote verschil met jouw situatie is alleen: ik ben er helemaal tevreden mee zo. Ik geniet ervan als we alleen zijn met ons gezin. Dan mist er niets. Het is goed zoals het is. Mijn man heeft een enkel keer (2x per jaar ofzo) opeens zo'n idee: " we zouden meer mensen moeten zien, meer contacten moeten hebben!", maar als we daar over doorpraten dan gaat dat eigenlijk meer over het beeld naar de buitenwereld ('zo hoort het'), dan om een behoefte die echt uit hemzelf komt. En dus komt er ook meestal erg weinig van terecht.
Natuurlijk, als je echt een gemis ervaart dan is het goed om daar iets aan te doen. Maar kijk goed in je hart: is het echt jouw behoefte om meer mensen om je heen te hebben? of vind je dat je dat zou moeten willen, omdat het zo hoort, omdat iedereen het zo doet?

Introvert-extravert

Wat Jippox beschrijft is volgens mij het verschil tussen introverte en extraverte mensen. Bij de een kosten contacten energie en bij de ander leveren deze juist energie op.

Ik hoor duidelijk bij de eerste categorie. Ik vind het best gezellig als er iemand op de koffie komt, maar dan toch echt niet meer dan 1x per week. Anders kom ik niet aan mezelf en aan m'n rust toe. Ik zou ons niet als eenzaam gezin willen beschrijven want wij hebben, maar wij vinden het geen van allen erg dat hier niet de deur plat gelopen wordt. Het is dus ook maar net hoe je erin staat.

Eigenlijk zit ik vaak op zondag op de wip. Kies ik voor de rust en lekker gezellig samenzijn met mijn gezin. Of bel ik mijn vriendin voor een kopje koffie. Meestal wordt het eerste. En vaak valt ze dan toch nog onverwacht binnen. En dan vind ik dat dan toch wel best wel gezellig. Maar ik moet dan eigenlijk wel altijd even over een drempeltje heen.

Want wij hebben....

wel aanspraak, in de buurt, op het schoolplein, op het werk, via familie. Maar niet alles even diepgaand dus.

Klopt ginny

Sociale contacten kosten mij vreselijk veel energie. Soms best leuk, maar altijd vermoeiend. Ik denk dat ik het ook heel goed zou doen als kluizenaar!

Vrienden en contacten komen en gaan

Soms trek ik een tijdje met mensen op en daarna verwatert het weer. Soms, vooral als er emotionele zaken spelen kan ik een tijd heel intensief en diepgaand contact met mensen hebben, maar daarna gaat het leven weer door en ook dat verwatert vaak weer. Soms blijk ik na jaren een vriendschap weer gewoon te kunnen oppakken en soms blijk ik mensen na een tijd intensief contact gewoon niks meer te vertellen te hebben. En dan gaan we ieder ons weegs; zonder rancune van mijn kant. Ik heb dierbare vriendinnen die ik minder vaak zie dan mijn tandarts en dat terwijl ik toch echt een goed gebit heb
Dat contacten verwateren heeft niets met afwijzen te maken en al helemaal niet met de ander niet goed of leuk genoeg vinden. Contacten komen en gaan, dat is de natuurlijke manier waarop dingen verlopen. Verder ben ik ook iemand die graag alleen is, dus mijn balboekje is gauw vol Ik denk dat je de lat wat minder hoog moet leggen en accepteren dat contacten ook weer ophouden en zorgen dat daar nieuwe voor in de plaats komen. Als je denkt dat je autisme je erg in de weg zit zou je een psycho educatie kunnen overwegen waarbij je leert beter met de handicap om te gaan. Wellicht dat het ook helpt als je er zelf open over bent (ik weet niet of je dat al doet) tegen mensen, op een luchtige niet problematische manier. Autisme is voor jou misschien een big issue, maar overal is wat en ieder heeft zijn/haar eigen sores. Maak het in contact met anderen niet te groot, maar benoem het wel, zodat anderen je beter kunnen plaatsen.

Interesse in anderen

Het is een open deur hoor, dat geef ik meteen toe. Maar vriendschap begint en bloeit met werkelijke interesse in elkaar. Als je schrijft dat je op de middelbare school alleen vriendinnen had die ook niemand anders hadden, dan stemt me dat eerlijk gezegd wel verdrietig. Dat is toch geen basis voor een vriendschap??
Stel jezelf de vraag: wat wil ik met en in het contact? Wat voegt het toe aan het contact dat ik met mijn man en kinderen heb? Wat wil ik investeren het contact of in de vriendschap?
Vriendschappen zijn voor mij heel waardevol, onmisbaar zelfs, maar ze kosten ook tijd en energie. Zoals jij verwacht dat de ander er is voor jou, zo moet jij ook bereid zijn er voor de ander te zijn. Dat moet je er wel voor over hebben...
n@nny

Wat ik dan weer bijzonder vind

Is dat mensen het over 'eenzaam' kunnen hebben met het woordje 'we' in dezelfde zin. Goh denk ik dan, als je toch je man hebt (een volwassene waar je toch vaak mee kunt praten en zaken mee kunt delen). Als alleenstaande met praktisch geen familie (alleen demente ouder waar ik voor moet zorgen en mijn kind) lijkt me dat al zo'n rijkdom. Maar goed mensen wier kinderen uit huis zijn kunnen wellicht niet begrijpen dat ik me eenzaam kan voelen terwijl ik nog een kind thuis heb wonen. Ik probeer dan uit te leggen dat ik me juist zo eenzaam voel in het alleen moeten nemen van beslissingen en dat niemand eens iets van me overneemt (kind heeft ook geboorte-afwijking en ik heb zelf een chronische ziekte). Maar ja, mensen die weer helemaal alleen wonen kennen weer een andere eenzaamheid. En zo is alles toch weer relatief.

Misschien

moet ik wel meer stilstaan bij wat ik wel heb dat zie ik best in. En misschien heeft mijn man wel gelijk maar ik zie toch echt overal om me heen dat mensen contact met elkaar hebben hoor.
Als ik bv op het schoolplein sta, sta ik altijd alleen en ik heb echt wel geprobeerd om aansluiting te vinden! Mensen komen gewoon niet naar me toe en ik weet niet waarom dat is.
Wat ik zo graag zou willen is idd contacten, mensen over de vloer, mensen waar onze kinderen op terug zouden kunnen vallen als er iets met ons is, als we weg zijn dat ze dan eventueel naar de buren zouden kunnen gaan als er wat was, dat soort dingen, dat hebben we niet en dat mis ik.
Wat er bij mij wel altijd speelt is dat ik mezelf altijd 'anders' heb gevoeld dan anderen, dat had ik als kind al en ik weet nu dat dat met mijn autisme te maken heeft.
Open zijn over mijn autisme heeft er wel eens toe geleid dt mensen juist afstand begonnen te nemen omdat ze dachten dat ik geestelijk gestoord was ofzo. Of ze begonnen dan op een hele kinderlijke manier met me om te gaan, heel vreemd, maar dat doen mensen. Daar heb ik ook geen zin in natuurlijk
Ik ben tenslotte verder een normaal mens, maar heb moeite op het sociale vlak.
Ik heb veel interesse in anderen maar krijg dat nooit terug, of beter gezegd, bijna nooit. Met sommige mensen heb ik wel een leuk contact hoor, soms is dat wat meer en soms wat minder, maar die mensen hebben wel weer vrienden die bij hen over de vloer komen en daar hoor ik niet bij.
Ik hoor er eigenlijk nooit bij en mijn man en kinderen ook niet.
Ik ben gewoon ook bang dat mijn kinderen zich later ook zo zullen voelen, of nog erger dat ze zich nu al zo voelen.
Maar goed, ik ben wel blij hier te lezen dat het bij anderen niet zo is als dat ik wel eens denk dat het is en mij visie op de wereld blijkbaar niet helemaal klopt.
Toch lees ik hier ook weer draadjes over kerst en oud en nieuw, dat wordt dan gevierd bij familie en vrienden op een paar uitzonderingen na, maar die kiezen er dan meestal zelf voor om het met het gezin te vieren.
Bij ons is dat geen eigen keuze maar omdat we niemand anders hebben om het mee te vieren. Ik kan daar best heel jaloers op zijn en het doet me elk jaar weer verdriet.
Zelfs zo dat ik het liefst de feestdagen op bed zou willen doorbrengen. Ik ben altijd blij dat alles weer gewoon is en het normale ritme weer begint, denk ook altijd dat we van alles 'moeten' enzo, ik word daar helemaal gestresst van. Zou graag dit los kunnen laten maar het is me tot nog toe nog niet gelukt.
Ik heb wel eens gedacht om hier met iemand over te gaan praten maar ik zie niet zo in wat diegene voor mij zou kunnen doen. Niemand kan dit oplossen tenslotte en ook heb ik zelf niet alles in de hand.
Wat iemand hier zegt, vrienden komen en gaan, ik denk ook dat het zo is, alleen hier komt nooit iemand en de afgelopen jaren zijn ze alleen maar gegaan. Misschien moet ik het meer tijd gunnen, ik weet het niet?
We hebben het de laatste jaren ook wel heel druk gehad met onszelf, ons gezin, problemen met de kinderen, moeilijkheden rond het autistisch zijn. Dan heb je ook geen aandacht voor anderen maar heb je vooral aandacht voor jezelf nodig en sta je ook niet open voor anderen misschien.
Ik hoop echt dat het ooit nog komt, dat ik het eerst los kan laten en niet langer het gevoel het een 'vreemd' gezin te zijn.

Nu moet ik opeens denken aan ...

een liedje van weleer:

Ja; alles is relatief!
Onze berichten kruisten elkaar, Rolina. Mijn bericht was een reactie op MariaR, en niet op het jouwe. Dat had ik nog niet gelezen.
Uit jouw woorden begrijp ik, dat jij en één van je kinderen onder behandeling zijn geweest bij een professionele zorgverlener. Hij/zij heeft de diagnose 'autisme' gesteld.
Vanwaar ben je nu zo aan het twijfelen, of jullie professionele hulp zouden kunnen gebruiken?

Erbij gaan staan

Weet je, op het schoolplein heb je mensen die hun tijd verdrijven met wachten. Ik ga altijd gewoon bij een paar mensen staan. Ik ben nog nooit uitgelachen of weggekeken. Misschien moet je het gewoon eens doen. Maar verwacht er niet teveel van, de gesprekken gaan echt 10 keer nergens over .

Verder moet je niet gelijk teveel verwachten. Als je een netwerk wilt, dan kun je dat kopen. Je kunt naschoolse hulp inhuren, dat soort dingen. Je moet niet aan vriendschappen beginnen met het idee dat ze nuttig moeten zijn. Dan leg je er veel te veel spanning en verwachtingen op. En dan gaat het mis. Bijvoorbeeld, iemand had mij heel lief aangeboden om mijn kinderen mee naar school te nemen af en toe (en ik op andere dagen haar dochter). Allemaal prima. Vraagt ze 2 dagen later of ik de hele ochtend op haar zieke dochter kan passen, omdat ze moet werken. Ja, ho, dat staat niet met elkaar in vergelijking. Dat KUN je dus niet aan het begin van een relatie aan iemand anders vragen. Dan gaan al mijn grensbewakingsharen overeind staan en neem ik 10 passen afstand.

Maar als ze dit gevraagd zou hebben na 3 maanden, dan is het al een heel ander verhaal. Dan ken je elkaar wat beter, ken je de kinderen wat beter, en dan kun je de grenzen ook wat verleggen.

En autist of niet, dit zijn toch een soort "regels" die je best kunt leren. En daar kan een therapeut juist heel goed bij helpen.

Verder zou ik actief worden op een forum voor autisten. Misschien vind je daar begrip en een klik?

Tijd en aandacht

Ik heb lang gedacht dat ik geen contacten kon leggen. Dus daarop geoefend en het bleek enorm mee te vallen, om op alle borrels, ouderavonden, en andere bijeenkomsten met minimaal twee mensen een praatje te maken. Maar daar blijft het bij. Een moeder op school heeft me wel eens gevraagd om wekelijks samen te wandelen, of op de koffie. En ook vanuit een andere hoek krijg ik steeds verzoeken om te komen eten e.d. Maar waar haal ik de tijd vandaan? Bovendien, als je daar serieus een vriendschap van wilt maken moet je ook zelf initiatief nemen. Dat kan bij mij zomaar 3 maanden duren, waarin ik steeds denk 'oh, ik moet X nog bellen/mailen' etc. en dan komt het er niet van. Maar het klinkt altijd wel 'normaler' als je hoort van mensen met vrienden die komen eten, of sms'en of ze ook naar het strand gaan enzo.

Rolina

Als je kerst als eenzaam ervaart waarom gaan jullie als gezin dan niet wat doen in een verpleeghuis met die dagen? of soep uitdelen bij het leger des heils of zo? Dan heb je meteen informeel de gezelligheid van de mensen die dat ook doen.
Ik krijg het idee dat je een sociaal leven graag op een presenteerblaadje krijgt aangereikt maar zo werkt dat niet.