Definitie van 'gevoelens'
Ik lees heel vaak: de gevoelens voor mijn partner zijn weg. Of kunnen de gevoelens voor mijn ex terugkomen?
Dan denk ik: wat is de definitie van 'gevoelens'. Ik vermoed dat dit voor iedereen anders is.
Wat valt duidelijk onder de noemer 'gevoelens' en wat duidelijk niet?
Ik ben benieuwd hoe anderen dit zien....
Al meer dan 35 jaar Bison&Kit met mijn man. Gevoelens: beste plekje van de wereld als ok in z'n armen kruip om in slaap te vallen. Knus, er voor elkaar zijn. Naar elkaar luisteren en dat fijn vinden. Gezellig samen zitten lezen of op een mobieltje scrollen en vertellen wat je gelezen hebt. Samen erop uit. Belevenissen delen die je onafhankelijk van elkaar beleefd hebt.
Heel tevreden zijn met saaiheid.
Voor mij is het simpel: als ik blij ben als ik hoor dat hij thuis komt dan is dat voor mij altijd: zie je wel het is er nog. Maar het hebben over 'gevoelens' vind ik raar want die kunnen inderdaad positief of negatief zijn. Ik heb ook nooit een hoteldeboteltoestand doormaakt, het was eigenlijk heel snel 'houdenvan' en dat is nooit verminderd.
Mom_40 schreef op 05-07-2022 om 13:57:
[..]
Ik heb het over positieve gevoelens die de negatieve gevoelens overstemmen.
En niet per se het eerste jaar van je relatie, maar wat na 10-15-20 jaar... Als je dan weet voor jezelf: ik heb nog de juiste en genoeg gevoelens voor mijn partner.
Wat is in deze stelling de definitie van 'gevoelens'
ik geloof dat ik je niet helemaal begrijp Mom_40.
Voor iedereen ligt dat anders denk ik. Maar blij zijn dat iemand thuis komt is wel een noodzakelijke.
Je moet wel uitkijken dat je jezelf en je relatie niet kapot analyseert lijkt mij. En weet je het is met name de keuze die je maakt.
Heb je ooit wel eens van Maarten Luther gehoord, de monnik die héél lang geleden uit de rooms katholieke kerk is gezet omdat hij de leer en de pracht en praal van de paus aan de kaak stelde. Hij is later getrouwd met een ex non. Katharina von Bora heette ze, ( Herr Kate noemde hij haar 
Hij zei: "ik trouwde met haar omdat ik van haar hield, nu houd ik van haar ómdat ze mijn vrouw is!"
Het is een keus om elkaar door dik en dun te steunen en trouw te blijven aan elkaar. En natuurlijk komen er dan lastige moeilijke periodes aan. Al die 'happily ever afters" is nonsens.
Maar als je afspreekt, "wat er ook gebeurd ik blijf je trouw!" dan weet je ook dat je daar voor moet vechten. En ja natuurlijk, natuurlijk is het leven weerbarstig en kunnen zaken zo stuk lopen dat je toch moet kiezen voor scheiden etc. En je moet dan ook wel beiden de commitment hebben om elkaar trouw te blijven tot de dood. Als slechts ééntje dat heeft schiet je er nog niets mee op.
Maar als je een langdurige relatie wil moet je je gevoelens niet kapot analyseren, eerder voor een man gaan die hetzelfde denkt over relaties. Beter een betrouwbaar iemand dan iemand waar je dolverliefd op ben maar die dingen zegt als "ik weet het niet hoor, ik ben geen type voor langdurige relaties, ik blijf bij je tot zolang ik verliefd op je ben, net zolang als ik gevoelens heb etc" Tenzij je zelf natuurlijk liever een paar van dat soort relaties wil in je leven en geen langdurige waar irritaties op de loer kunnen liggen of verveling. Dat kan. Maar ik heb het idee dat dit niet voor jou geld, dat jij wel een lange duurzame relatie wil maar daar mee tobt klopt dat?
Ik tob enorm veel over relaties. Eigenlijk al zo lang ik mij kan herinneren, door alle relaties heen.
In de lange relatie met de vader van mijn kinderen, heb ik mij zo lang zooo eenzaam gevoeld. Ik verlangde zo naar bevestiging, romantiek, een beetje passie, knuffels, een gesprek die iets dieper ging dan de gewone huis-tuin-keuken gesprekken.
Hij had hier geen nood aan, maar ik verwelkte langzaam.
Natuurlijk ben ik mij bewust dat er geen prins op het witte paard langskomt, maar is bovenstaande zo onrealistisch in een lange relatie en te veel gevraagd?
Zelf ben ik een gepassioneerde vrouw en ik vraag dat klein extraatje van een relatie. Indien dat niet kan, dan kan ik eerlijk gezegd, gewoon terug naar mijn ex…
Had ik nog gevoelens voor mijn ex toen ik hem verliet? Gevoelens zoals hierboven beschreven alvast niet meer.
Eerder gevoelens van respect, vriendschap en herkenbaarheid/vertrouwdheid. Ik kon met hem doen wat ik met een heel goeie vriend ook zou doen. Maar wat een koppel tot een koppel maakt, daar was weinig van over wat mij betreft…
Dit is wat je zoekt:
bevestiging, romantiek, een beetje passie, knuffels, een gesprek die iets dieper ging dan de gewone huis-tuin-keuken gesprekken.
Maar, stel nou dat iemand je dat wel geeft, maar op andere dingen tekort schiet (kleding, zelfverzorging in het algemeen, onbeleefd in gezelschap, uitslapen wanneer jij vroeg op wilt of andersom, vaak of juist nooit seks) dan ligt daar weer een probleem...
Kortom, geen prins op het witte paard verwacht je. Mijn tip: verwacht ook niet een schaap met 5 poten. Bij elke partner zijn er dingen waarvan je denkt... mwah.
Ik heb een schaap met 4 poten getrouwd, 25 jaar geleden. Ondertussen loopt hij een beetje mank of heeft hij nog maar 3 poten? Ik weet het niet. Maar t is wel mijn schaap. Elke dag weer blij wanneer ik hem zie. Ook als er soms meer sleur is dan ik soms zou willen.
Het lijkt me een kwestie van balans.
Zit de basis goed, dan kan je de andere zaken beter relativeren?
En wat die basis is, zal voor iedereen anders zijn...
Mom_40 schreef op 07-07-2022 om 11:41:
Ik tob enorm veel over relaties. Eigenlijk al zo lang ik mij kan herinneren, door alle relaties heen.
In de lange relatie met de vader van mijn kinderen, heb ik mij zo lang zooo eenzaam gevoeld. Ik verlangde zo naar bevestiging, romantiek, een beetje passie, knuffels, een gesprek die iets dieper ging dan de gewone huis-tuin-keuken gesprekken.
Hij had hier geen nood aan, maar ik verwelkte langzaam.
Natuurlijk ben ik mij bewust dat er geen prins op het witte paard langskomt, maar is bovenstaande zo onrealistisch in een lange relatie en te veel gevraagd?
Zelf ben ik een gepassioneerde vrouw en ik vraag dat klein extraatje van een relatie. Indien dat niet kan, dan kan ik eerlijk gezegd, gewoon terug naar mijn ex…
Had ik nog gevoelens voor mijn ex toen ik hem verliet? Gevoelens zoals hierboven beschreven alvast niet meer.
Eerder gevoelens van respect, vriendschap en herkenbaarheid/vertrouwdheid. Ik kon met hem doen wat ik met een heel goeie vriend ook zou doen. Maar wat een koppel tot een koppel maakt, daar was weinig van over wat mij betreft…
Je eenzaam voelen in een relatie is foute boel. MAAR wat heb je eraan gedaan??
Hebben jullie therapie gehad, heb je geprobeerd duidelijk te maken wat je wilde, waar je behoefte aan had etc.
Het kan dat je ex een hork is die geen zin heeft om zich in te spannen voor een relatie. Of dat hij door persoonlijkheids problemen echt geen invoelingsvermogen heeft. Dat is heel zwaar.
Ik denk dat het zeker niet verkeerd is om meer te wensen in een relatie dan huis tuin en keuken gesprekken. De andere kant is dat het leven soms heel saai kan zijn en er sleur is. Ik zou op dit moment ook een hele nieuwe uitdaging aan willen gaan of in het buitenland willen wonen. Maar man ziet het niet zitten en bovendien is dat nu niet te doen met twee pubers. Dus ga ik door in mijn baan, die best heel erg oké is en is man.druk, te druk eigenlijk en is het af en toe buffelen en er op letten dat je elkaar niet vergeet.
Romantiek is bij ons soms ook ver te zoeken, irritaties kunnen op de loer liggen... Maar toch vind ik hem nog steeds erg grappig een hele leuke vader een 'omdenker' iemand van wie ik veel kan leren. En ben ik blij als ik hem weer zie.
Ik kan niet voor jou beoordelen of je beter bij je man had kunnen blijven. Maar ik krijg wel een beetje het idee dat je teveel verwacht van een ander..alsof die ander in staat moet zijn al jouw verlangens te begrijpen en daarin tegemoet moet komen. Maar dat bestaat niet..
Kun je alleen zijn, houd je van jezelf? Als je antwoord daarop nee is dan vrees ik voor je volgende relaties eerlijk gezegd
Maar goed ik wil niet zeggen dat je terug moet naar je ex.. want dat kan best iemand.zijn die niet goed voor je is. Maar zoek eerst eens uit wie jezelf bent voordat je van de ene relatie in de andere gaat vallen en heel veel liefdesverdriet gaat krijgen...
Maar hé.. dat zijn mijn gedachten, kies er maar uit wat je gebruiken kan..
Leene,
Ik heb idd de fout gemaakt te weinig te communiceren. Langs de andere kant liep ik bij hem vaak tegen een muur. Ik was ook altijd van het principe dat ik hem niet moest leren vader zijn, partner zijn, verantwoordelijk zijn, ik had het al druk genoeg met mijn (zorgen)kindjes groot te brengen. Vaak had ik de indruk een extra kind in huis te hebben waar ik moest voor zorgen en opvoeden.
Het is idd een goede man, maar te veel met zichzelf en zijn werk bezig. Als maatjes leven die nu en dan seks hebben vond hij OK. Maar in zo'n relatie sterf ik gewoon..
Ik kan wel zeggen dat ik van mezelf houd, wel trauma's meegemaakt die wat blijven hangen. Daarvoor heb ik al enkele therapie sessies achter de rug. Helaas heb ik niet de indruk dat deze mij vooruit helpen.
In elke (nieuwe) relatie neem je jezelf mee. Dus als jij in je vorige relatie(s) te weinig gecommuniceerd hebt, wat ga je dan veranderen om dat in een volgende relatie beter te doen?
Je schrijft dat je wel van jezelf houdt, maar toch krijg ik uit je posts het gevoel dat je erg op zoek bent naar een relatie. Ik denk dat dat nooit (oké, zelden) de relatie oplevert die je graag zou hebben. Als je te begerig bent trek je volgens mij de verkeerde mannen aan. Dat je niet goed alleen kan zijn is voor mij ook een rode vlag. Hoe moeilijk ook, ga dat eerst leren. En ga eerst je liefdesverdriet verwerken. En ga pas vanuit die stevigere basis op zoek naar een fijne man. Niet dat je hem de deur moet wijzen als je er toevallig al eerder een tegenkomt, maar ren ajb niet van de ene verliefdheid naar de andere en van het ene gebroken hart naar het andere. Niet alleen vanwege de pijn die het jezelf oplevert, maar ook omdat je (zorgen)kinderen hebt om voor te zorgen. Die kosten al genoeg tijd en energie lijkt me.
ik kan ook ‘meer’ verwachten dan dat wat er is. (tussen partner en mij)
Ik probeer wel geregeld stil te staan hierbij. Waarom heb ik die verwachtingen/wensen/ behoeftes en is het reëel dit van partner te verwachten. (Of komt het vooral vanuit mijn gemankeerde jeugd en mijn onvermogen deze zaken aan mezelf te geven)
Ook: geef ik die zaken zelf wel (voldoende) aan partner? (Het echt eerlijke antwoord is echt nee)
Zorg ik zelf voor voldoende input? Dus als ik bijv meer romantiek wil in onze relatie, organiseer ik die dan? Daar heb ik toch zeker partner niet perse voor nodig, ik kan dat toch ook regelen?!
En ook: geeft partner het echt niet? Of zie ik zijn toenaderingen en pogingen onvoldoende?
Dat laatste is echt wel waar hier, als ik echt heel zorgvuldig kijk (buiten mijn zeer beperkte en vernauwde blikveld)
Partner hier probeert bijv een heleboel maar ik werk ook lang niet altijd mee. Ik verwacht van hem ook vaak genoeg een (op mij!) op maat gesneden aanpak, waarbij hij heel nauwkeurig timed.
Ik zie vaak wat ik wil zien: een onwillige partner. Maar als ik net wat beter kijk dan klopt dat plaatje totaal niet meer.
Dan is het meer: we hebben nu eenmaal geregeld last van slechte afstemming op elkaar.
En ook helpt het mij enorm om soms naar andere mensen te kijken en dan zie ik weer dat ik in al die jaren echt niemand heb ontmoet waarmee ik liever zou zijn dan met mijn eigen partner. Niemand is perfect maar soms verwacht ik toch meer van partner dan ok is.
Ik zie wel vaker relaties die beter lijken dan de onze. Maar ik zie dan ook wel dat het vaak om 2 makkelijke, leuke mensen gaat. Een succesvolle relatie hebben lijkt me dan niet zo’n grote uitdaging.
Aangezien ik zelf nooit makkelijk zal zijn en ook nog lang niet leuk genoeg ben blijft het voor mij lastig
Een optie blijft wel alleen zijn, dat lijkt me ook een hoop voordelen hebben.
(maar hier vooralsnog niet aan de orde)
Leene schreef op 07-07-2022 om 14:27:
[..]
Ik kan niet voor jou beoordelen of je beter bij je man had kunnen blijven. Maar ik krijg wel een beetje het idee dat je teveel verwacht van een ander..alsof die ander in staat moet zijn al jouw verlangens te begrijpen en daarin tegemoet moet komen. Maar dat bestaat niet..
Eerlijk gezegd, ik heb het ervaren, gevoelsmatig, zoals ik het voor ogen had. En ja, langer dan 6 weken of 6 maand 
. Dus ik weet dat het effectief wel kan, hoewel het vast wel extreem zeldzaam zal zijn.
En dit neem je ook in elke volgende relatie mee. Best vervelend zelfs.
Met hetgeen ik ervaren heb, is een terugkeer naar de ex heel erg moeilijk. Ik denk dat dit altijd zou knagen, terugvallen in een pijnlijk gemis. Met mijn ex-man kan ik onmogelijk dit bereiken. Niet eerlijk tov mezelf en absoluut niet fair tov hem.
Soms denk ik dat het makkelijker is dat je gewoon van 'niet beter weet', maw zoiets nooit ervaart of meemaakt.
Noem me een dromer of te romantisch, dan is het maar zo..
Mom, het gaat er toch om hoe je jezelf ziet, en wat je uiteindelijk wilt.
Wachten op de droomprins kan prima. Zolang je voor jezelf ook kunt verantwoorden dat dat mogelijk niet gaat lukken of duren.
Ik denk dat ik ook liever alleen zou zijn dan met iemand die niet mijn prins zou zijn.
Maar wil je echt perse een relatie kun je misschien beter zelf proberen die droomprinses te worden.
Mom_40 schreef op 08-07-2022 om 10:24:
[..]
Eerlijk gezegd, ik heb het ervaren, gevoelsmatig, zoals ik het voor ogen had. En ja, langer dan 6 weken of 6 maand
En dit neem je ook in elke volgende relatie mee. Best vervelend zelfs.
Met hetgeen ik ervaren heb, is een terugkeer naar de ex heel erg moeilijk. Ik denk dat dit altijd zou knagen, terugvallen in een pijnlijk gemis. Met mijn ex-man kan ik onmogelijk dit bereiken. Niet eerlijk tov mezelf en absoluut niet fair tov hem.
Soms denk ik dat het makkelijker is dat je gewoon van 'niet beter weet', maw zoiets nooit ervaart of meemaakt.
Noem me een dromer of te romantisch, dan is het maar zo..
Maar blijkbaar is die relatie nu voorbij... Dus ja. Daarmee zeg ik niet dat je beter terug kan gaan naar je ex. Helemaal niet. Maar deze fantastische relatie waar over je schrijft, hoe lang heeft die geduurd? Hebben jullie samengewoond etc.
Ik geloof ook best dat je met de een een veel betere, diepere relatie kunt hebben. Echt dat geloof ik gelijk. Maar toch ... Denk ik dat je jezelf te kort doet als je nu weer alle relaties gaat vergelijken met deze ene..
Als je daar zo.tegenaan kijkt loop je het risico van de ene in de andere relatie te rollen en nooit de helemaal perfecte te vinden
