De vuile was buiten hangen? Of beter van niet?

Alles

Ik vertel alles. Waar ben je anders vrienden voor? Lief en leed delen toch en advies geven en krijgen.

Iedereen is anders

Ik ben nooit zo mededeelzaam als ik de kwestie zelf nog aan het verteren ben. Van mij hoor je dus pas achteraf waar ik mee zat. Dat is niet omdat ik je niet vertrouw of dat ik de schone schijn wil ophouden. En jij wil het graag ventileren. Prima toch?

skik

Ik ook hoor

Maar heel veel mensen houden de schone schijn op. Kijk mij nou eens gelukkig zijn en ooo wat heb ik een perfecte kinderen. Ik niet, je mag alle shit van mij weten.

Ik moet het altijd kwijt!

Maar ik weet wel bijna zeker dat mijn vriendinnen en zussen minstens 3/4 meteen vergeten want voor hun is het niet belangrijk maar ik ben het wel kwijt!

Toevoeging

Geldt wel voor goede familie, vrienden en collega's natuurlijk. Voor nieuwsgierige vreemden gaat het altijd goed

ella

het is juist niet het een of het ander.
In vriendschap accepteer je elkaar en elkaars manier van doen.
Jij kunt misschien vanaf nu wel toetsen of iemand open staat voor jouw 'vuile was' zoals je het noemt (vind ik niet zo'n aardige term, het zijn gevoels/normen-waarden-dingen die je zorgen baren, zoiets, ik herken ze want heb ze ook!). Maar jij moet misschien iets makkelijker accepteren dat een ander niet zo is. En dat dat net zo goed is
gr Angela

Nu we het erover hebben ...

Hebben jullie wel eens stilgestaan bij het woord 'geheimschrijver'? Het draagt net als 'volledig' een soort van tegenstelling in zich.

Sommige mensen zijn 'een vat vol tegenstrijdigheden'. Ik zal maar zeggen: ook een manier om de nodige verwarring te zaaien over jouw persoon.

Met mijn vrienden spreek ik zeer regelmatig over dat soort zaken en daar deel ik mijn zorgen ook mee. Als er echt iets enorm dramatisch aan de hand is dan deel ik het misschien maar met 1 of 2 mensen in eerste instantie maar altijd wel met iemand. De zaken die jij noemt vallen voor mij niet onder heel dramatisch en daar praat ik eigenlijk gewoon met al mijn vrienden over. Uiteraard afhankelijk van hun interesses en onze band. Ik heb vriendinnen met wie ik veel over de kinderen praat maar ik heb ook een paar vriendinnen met wie ik eigenlijk zelden over de kinderen praat omdat zij daar geen interesse in hebben en we geen relatie hebben waarbij de kinderen een rol spelen. Maar dat heeft dus niks te maken met het er niet over willen hebben. Met hun deel ik weer andere zaken.

Overigens

Ik kan me ook weinig voorstellen bij een vriendschap waarin je dat soort zaken niet met elkaar deelt, zowel de hoogtepunten als de dieptepunt. Dan is het voor mij geen echte vriendschap maar meer verre kennissen. Dan kom je dus weinig verder dan een praatje over het weer of een ander neutraal onderwerp. Zodra je verder gaat praten komen immers vanzelf alle goede en slechte zaken te voorschijn.

Angela67

De term 'vuile was' klinkt inderdaad niet zo positief (zeker niet als het over bijvoorbeeld een kind gaat wat het niet goed doet op school) maar was wel een titel waarbij heel duidelijk was wat ik bedoelde, en voelde... Door verschillende antwoorden hierboven kwam ik tot de ontdekking dat er twee redenen kunnen zijn om je zorgen en problemen niet me je zussen of beste vriendinnen te willen delen namelijk omdat je het zelf nog moet verteren of omdat je de schijn op wilt houden. Twee compleet verschillende redenen ook, ik moet er nog eens goed over nadenken voor wie welke redenen gelden.

Ik zie nog een reden

namelijk dat je je problemen niet wil delen omdat je weet dat je zus/vriendin het probleem niet zal begrijpen. Dan kan het tegen je werken om het probleem te delen. Dan krijg je onbegrip en zeker geen hulp en begrip. En dat kost alleen maar energie. Ik houd het met zus/vriendin liever gezellig. Dat helpt mij ook.
Soms heb je meer aan mensen met soortgelijke ervaringen omdat die de situatie beter kunnen inschatten.
Zelf vertel ik vriendin/zus liever over een situatie als die al redelijk onder controle is en zoek ik hulp elders.
Ik ben niet bezig met de schijn op houden.

nog een reden

Jij noemt twee redenen.
Het nog moeten herkauwen voor jezelf, of de schone schijn ophouden.

Er is nog een reden om je problemen voor je te houden. Namelijk dat je iemands privacy wilt beschermen. Mijn man en mijn kinderen zitten er echt niet op te wachten dat ik hun schoolresultaten, problemen in ons gezin, of hun gezondheid bespreek met anderen.

Sommige oppervlakkige of overduidelijke zaken kun je dan natuurlijk wel mededelen (zoon heeft een bril gekocht), maar andere zaken houd ik toch echt voor mezelf (zoon is depressief en ziet het niet meer zitten).
Dat laatste zou ik alleen delen met iemand die ik echt vertrouw en waarvan ik zeker weet dat ze daar nooit bij zoon op terug zou komen, of het verder zouden vertellen.

Als je zelf alles deelt en bespreekt, heeft de ander misschien het gevoel dat je niet altijd door hebt wanneer iets vertrouwelijk is?

En wat dacht je van mensen die ...

zichzelf te min vinden om een ander lastig te vallen met hun sores?

Een probleem waar onze huishippie overduidelijk niet mee zat!

Ja moeder zonder v...

Inderdaad dat ook. Sommige mensen begrijpen bepaalde zaken niet. Dan ga ik er ook niet met hen over praten. Juist als iets me echt raakt, houd ik dan mijn mond.

Bij mij is het zo, dat ik het ene stukje van mijn leven bij de een deel en het andere stukje bij de ander.

Er is eigenlijk niemand waar ik alles aan kan vertellen. Zelfs met mijn man heb ik bepaalde onderwerpen die ik niet met hem kan delen.

Ik vind dat trouwens helemaal niet erg. De waarde van de vriendschap vind ik niet in het kunnen delen van MIJN sores. Het zijn mijn vrienden, niet mijn psychologen. Als ze van mijn houden, zullen ze mij accepteren. Dus dan zullen ze ook accepteren dat ik over bepaalde dingen gesloten ben.

Nog een reden,

Aan mensen die nogal last hebben van doorbrieven, vertel ik ook niet alles. Maakt niet uit wie of hoe plechtig ze beloven het voor zich te houden.

vervelend

Ik heb helemaal geen zin om de problemen van anderen iedere keer maar aan te horen of mee te bespreken. Fijn dat iemand het dan kwijt is, maar het kan zijn dat je luisteraar er dan mee blijft zitten en iemand die alles er maar uitgooit is vaak teveel met zichzelf bezig om te merken dat iemand het wel degelijk echt hoort.

Dus ik wil helemaal niet alles weten!

twee redenen?

Wat kortzichtig. Er kwamen er als 7 langs en ik denken dat je makkelijk over de tien kan. Privacy van je gezinsleden vind ik nog wel het belangrijkste!

Nieuwsgierig

'Uiteindelijk kom ik er dan op den duur toch achter, vaak tot mijn verbazing en me afvragende waarom men dit niet eerder heeft verteld.'

@Ella, misschien kan je het beter begrijpen als je zelf ervaart hoe ongewenst het is wanneer je vriendinnen bepaalde info over jou of een dierbare van jou, aan anderen door vertellen om zo weer een nieuwtje te kunnen doorbrieven en daarover hun mening kunnen geven, waarbij jouw gevoel bij jouw gebeurtenis er niet toe doet.

Je uitspraak:' uiteindelijk kom ik er op den duur toch achter' heeft m.i. een hoog klepgehalte.

Mijn ouders gaan wat achteruit. Maar als mijn schoonmoeder dat hoort, gaat de tamtam in werking. In haar eenzaamheid, heeft ze graag publiek. Voor mij ongewenselijk dat er over rug van anderen, aandacht wordt gewonnen. Zodoende vertel ik mijn man niet alles.
Dus Ella, je komt bij nogal nieuwsgierig over. Waarom wil je eigenlijk allemaal weten wat je vriendinnen meemaken....

Gelukkig niet allemaal paranoïde

Hoe je ergens achter komt ook zonder klepgehalte? Als je goed bent in het verbinden en optellen van feiten, goed bent in het oppikken van signalen en voor anderen vaak onzichtbare details. En dat heeft geen moer met nieuwsgierigheid of kleppen te maken, wat een akelige manier van denken over iemand die je niet kent.

Ik begrijp best wat er wordt bedoeld en dat is denk ik een bepaalde wederkerigheid. En daarbij toetst TS eerst zichzelf: vertel ik teveel, is dit normaal?
En waarom moet TS eerst zelf geroddel ervaren, denk je dat ze onder een steen geleefd heeft?
Niet iedereen heeft een man die zijn mond niet kan houden. Zo flauw.

Reacties

'Uiteindelijk kom ik er dan op den duur toch achter'. Meteen toen ik mijn berichtje online las kwam ik tot de conclusie dat die zin nogal ongelukkig is gekozen. Te meer omdat ik na een kleine 10 jaar OO (onder ontelbare nicknames) weet dat er altijd reageerders zijn die blijkbaar de behoefte voelen om de TS aan te vallen, tenminste zoals ik dat ervaar, maar misschien gebruik ik hiervoor ook alweer de verkeerde bewoordingen, ik ben daar blijkbaar niet zo goed in.
Maar terug naar het onderwerp. Fijn om te lezen dat er zoveel verschillende inzichten zijn. Het heeft mijn blik op het een en ander zeker verruimd. Maar voor de duidelijkheid, ik ben geen roddeltante, in tegendeel en dat weten mijn intimi maar al te goed.

Geen aanval

Ik heb geen behoefte om je aan te vallen. Nadat je aangaf dat er dus twee redenen konden bestaan en dat je erover moest nadenken voor wie welke van de twee redenen van toepassing was, kreeg dit een oogkleppen-gehalte.
De twee redenen: het nog zelf verwerken (zodat het later vertelt gaat worden) of de schone schijn willen ophouden zodat de vriendin wederom het niet willen delen, bij zichzelf kan zoeken, maakte dat het ook raadzaam is vanuit een andere hoek naar je vraagstuk te kijken.

Ik gaf aan dat een vriendin haar stilzwijgen niet bij voorbaat bij zichzelf hoeft te zoeken. Als Ella er uiteindelijk toch achter is gekomen, doel ik niet op het 1+1=2 waar Priem het over heeft, maar op het feit dat de persoon in kwestie een ander wel in vertrouwen heeft genomen. Geen aanval maar eerder een uitleg, op basis van eigen ervaring, inderdaad.

en hier

is er geen hond die wil horen waar ik mee zit. Of ze hebben meteen een mening en als ik die niet direct opvolg moet ik het verder zelf maar weten.

Gelukkig is er OO!

Doorvertellen

Als ik iets vertel ga ik er wel vanuit dat het vertrouwelijk blijft. ik heb wel enkele vriendinnen waarvan ik weet dat ze niks voor zich houden. Die vertel ik dus minder. Of soms juist wel als ik graag heb dat iets bekend wordt en dat ik geen zin heb om het zelf aan iedereen te vertellen. En zelf vertel ik ook niks door. Ook niet aan andere beste vrienden en ook niet aan mijn man. het is belangrijk om daar in betrouwbaar te zijn. Al er is natuurlijk altijd een grijs gebied: wat is onschuldig en kan je doorvertellen en wat heeft iemand liever dat geheim blijft? En dat verschilt ook wel per persoon. Van sommig mensen weet je gewoon dat ze alles aan iedereen vertellen en dan is er minder noodzaak om het geheim te houden.

Overigens vind ik de voorbeelden die je zelf noemt nou geen zaken die echt zo bijzonder zijn dat je ze niet kan delen met vrienden. De meeste mensen die ik ken delen dat soort zaken heel makkelijk met hun directe omgeving en zelfs met hun minder directe omgeving. Ik kan ook prima met een collega praten over kinderen die het slecht doen op school. Dat is onder ouders van middelbare scholieren een geliefd onderwerp.

Als het echt gaat om hele dramatische zaken dan zou ik dat alleen delen met hele goede vrienden.Maar als ik het niet met hun zou kunnen delen met wie zou ik het dan wel kunnen delen? en wat voor een vriendschap zou het zijn als ik niet zou kunnen of durven te praten over wat er nu speelt in mijn leven? Dan is het toch geen echte vriendschap meer? Als ik mijn vrienden niet in vertrouwen kan nemen en er op kan vertrouwen dat ze zaken niet doorvertellen en dat ze mijn belang in het oog houden?

Priem, (ot)

Na aanleiding van woordgebruik paranoide, las ik je relazen hoe we amicaal met elkaar omgaan. Ik weet nu beter waarom je zo fel op mij reageer. Mijn ervaring ligt misschien wat gevoelig. Sorry, maar dat is wel mijn ervaring. En mijn uitleg aan Ella waarom ik het zo bekijk, en wat ze ermee kan doen.
De sneer naar mijn man vind ik juist flauw, maar ik begrijp nu beter waar dat vandaan komt.
Ik proef een hoop frustratie van iemand die mij niet eens kent.

Jaina

Ook goede vriendinnen kunnen onderling verschillen zodanig dat je met de ene andere onderwerpen bespreekt dan met een andere vriendin. Als je qua onderwerp van mening verschilt, vermijd je dat onderwerp omdat de vriendschap je heel wat waard is.

Tja...

"Als je goed bent in het verbinden en optellen van feiten, goed bent in het oppikken van signalen en voor anderen vaak onzichtbare details."

Ik heb flink wat schade zien ontstaan door mensen die menen dat ze zo goed zijn in dat soort dingen maar er in werkelijkheid flink naast zaten met hun aannames. Iets dat ze overigens weigerden in te zien.

Wederzijds vertrouwen

Ik vind in een vriendschapsrelatie wel dat je op wederzijds vertrouwen zou moeten mogen rekenen. Als de vriendschap zo oppervlakkig is dat je de vriend(in) niet volledig in je leven wilt betrekken, dan zet ik mijn vraagtekens bij de vriendschap. De oorzaak daarvan kan ook liggen in verschillende opvattingen. Als de een altijd op Groen Links stemt en de ander altijd op de PVV, dan weet je dat een prettig gesprek over veel zaken niet in de lijn der verwachting ligt. Daardoor kun je als vrienden uit elkaar groeien en blijft er iets oppervlakkigers over, dan is het éigenlijk een goede kennis in het beste geval. Vind ik dan hè? Maar ja, iemand waarmee je eens een echte vriendschap deelde, degradeer je ook niet zomaar tot kennis, dus blijf je het 'vriend/vriendin' noemen. Zo is mijn conclusie.

Wat 'de vuile was' betreft, deel ik wel veel met anderen, maar uiteraard bekijk ik wel wat ik aan wie vertel. Met mijn zus deel ik net wat makkelijker medische zaken, dan met een ander.

Vroeger lang niet altijd, nu veel meer

Zeker problemen in de relatie besprak ik vroeger nooit. Dat ging niemand wat aan, vond ik. Zaken omtrent de (opvoeding van) de kinderen vond ik dan weer veel makkelijker te bespreken.
Maar...tijden veranderen. Toen ons huwelijk vorig jaar plotsklaps in een enorme crisis terecht kwam, had ik heel veel behoefte aan het delen van alle emoties en aan feedback. Dus voor het eerst besprak ik dat soort zaken met familie en vrienden. En hier . En dat voelde eigenlijk heel goed. Man deed dat ook, en met ook wel dezelfde mensen als ik. Wij boffen met onze familie en vrienden denk ik. Ik vond en vind dat heel bijzonder, dat wij eigenlijk niemand door de hele situatie zijn kwijtgeraakt, en er ook niemand was die aangaf er geen behoefte aan te hebben, of die voor een van beiden koos. En nu het stof weer enigszins is neergedaald voelt het gelukkig ook niet ongemakkelijk dat veel mensen nu zoveel van ons privéleven weten. Dat had ik wel een beetje verwacht... En vertrouwelijkheid, tja, ik weet zeker dat mijn zus en schoonzus en mijn ouders het er met elkaar en anderen over hebben gehad. Vind ik dat erg? Nee. Eigenlijk was het wel fijn als anderen belangstellend vroegen en vragen hoe het gaat. Je kunt er tenslotte zoveel over uitweiden als je wilt, op dat moment. Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat mensen niet op mijn verhaal zaten te wachten. Gelukkig. Wel heb ik altijd geprobeerd ook belangstelling te blijven hebben en tonen voor de mensen om mij heen. Niet altijd even makkelijk als je zo bezig bent met jezelf, maar gelukkig begreep iedereen dat ook wel.

Flanagan/sally

Flanagan ik begrijp het niet, jij beticht Ella van nieuwsgierigheid dat er een hoog klepgehalte bijzit en dan mag ik niet zeggen dat ik dat heel onaardig vindt?
Je vertelt zelf dat je minder deelt met je man omdat je niet wilt dat het bij je schoonouders terecht komt. En dan zeg jij dat er bij Ella een klepgehalte zit...schiet mij maar lek.

Sally, dat kan ik helaas, het spijt me. Daar zit geen aanname bij, geen invulling niks en als je oplet kan iedereen het, zo simpel is het. Het is het lezen van het nonverbale, het zien aan details wanneer iemand liegt, het horen van de toon wanneer iemand iets aandikt, opletten wat de bv ogen zeggen (wegdraaien, snel knipperen, rollende ogen) als de mond spreekt. Ik heb het niet over weten hoeveel er op een salarisstrook staat, wat iemand eet, je favoriete kleur. Dat soort dingen is raden en daar heb ik het niet over. Waar ik het over heb daar is zelfs een opleiding voor