Controle in huwelijk werkt verstikkend?
Goedemorgen iedereen,
We zitten al een poos in een huwelijksdip, zijn 15 jaren samen en 2 kindjes. Tot voort kort kwamen we niet echt verder wat nou het issue was. Mijn man zit enorm op de wip, en neigt naar een scheiding. Hij kon niet goed aangeven waarom, hoe of wat. Nu wordt het langzaam wat specifieker. Hij heeft het gevoel dat ik hem tegen hou, of hem een bepaalde kant op stuur. Ik herken dat gevoel niet bij mij, ik doe alles met alle goede bedoelingen, wil hem bij staan, hem helpen, hem steunen en heb niet het gevoel dat ik hem wil beïnvloeden omdat dat wat ik denk goed is.Maar blijkbaar komt mijn goedwillendheid anders over. Dus voor beide partijen werk aan de winkel.
Ik ben gaan reflecteren, veel gaan lezen etcetera. En ik merk dat ik wel graag de controle hou, en ik vermoed dat mijn controledwang (om het zo maar even te noemen) verergerd is door de huwelijksdip en de scheiding die dichtbij lijkt te komen. Ik heb gelezen dat controle verstikkend kan werken in een relatie. Ik vraag me af of mijn controle wellicht ‘teveel’ is voor hem, of het verkeerd binnenkomt, of het hem benauwd en in een hokje drukt. Want dit is absoluut niet mijn bedoeling!! Ik wil een fijne, eerlijke en liefdevolle relatie.
Ik vind het moeilijk om uit te leggen hoe mijn controle zich uit. Maar ik ga mijn best doen zodat ik hopelijk van jullie tips krijg. Ik heb niet een heel positief zelfbeeld, ik ben onzeker om alleen in het leven te staan of onzeker/angstig om hem kwijt te raken.
We werken allebei, kinderen gaan naar school, worden heel veel geleefd door de verplichtingen en de sport. Herkenbaar vast voor andere ouders.
Eigenlijk elke werkdag appen we wel, soms kort en soms wat langer. Over hoe het gaat, rustig of druk op het werk, waar we mee bezig zijn, of als we naar huis komen. Ik merk dat ik dit ook heel erg prettig vind, even een contactmomentje overdag, even een bericht als hij naar huis komt zodat ik weet hoe laat we kunnen eten. Dus er zit wel interesse en liefde achter, en het thuiskomen vanuit praktisch oogpunt. Maar ook vind ik het fijn om te weten dat hij onderweg is, stel dat er iets gebeurd…
Ik heb een eigen mening, maar vind zelf dat ik niet de regel doorvoer ‘mijn mening is altijd de waarheid, of het juiste’. Het is mijn mening, en als hij een andere mening heeft is dat prima. Dus hij hoeft absoluut niet mijn mening op te volgen.
Ik ben wat meer een huismus, sinds kort sport ik weer dus ben ik 2 keer per week weg. Heb weinig vriendinnen, en zeker niet de behoefte om wekelijks af te spreken.
Mijn man is vaker weg door sport en hobby’s, en heeft ook de behoefte om zijn vrienden vaker te zien. Prima. Mits hij niet hele weekenden weg is. Daar pas ik voor om er elk weekend alleen voor te staan met de kinderen. Ik mag graag met ons gezin samen zijn, dingen doen, maar ook graag samen op de bank hangen. Als hij een idee oppert om te gaan doen, ben ik een type wat het leuk vind en dat wil stimuleren dus meteen gaat zoeken/mee denken. Als hij ’s avonds langer wil blijven zitten terwijl ik naar bed wil dan vind ik dat niet altijd leuk. En dat kan ik ook wel laten merken door bijv teleurgesteld te reageren. Of te vragen of hij niet boven in bed tv kan gaan kijken.
Ik vraag me dus nu eigenlijk af of het zo zou kunnen zijn dat mijn controle verstikkend werkt voor mijn partner, waar we ons beiden niet bewust van zijn. Het komt blijkbaar al anders over bij hem, dan dat ik bedoel.. hoe ga ik daarmee om?
Maar ik wil ook mijn controle wat verminderen.. maar hoe? Ik ben benieuwd of het ons wat gaat opleveren als ik mijn controle wat kan minderen.
Hoe laat ik hem vanuit liefde en vertrouwen los zodat we wellicht onze relatie kunnen versterken.
Ik hoor heel graag tips, groot en klein alles is welkom en ben ik zeer dankbaar voor.
Wat kan ik doen, of juist niet doen, hoe neem ik op een juiste manier afstand, zonder dat hij mij afstandelijk vindt. Maar gewoon afstand nemen op een liefdevolle manier. Hem de ruimte geven en laten voelen.
Ik lees een hoop tips in detrant van "laat hem maar eens voelen hoe/dat.." en "laat hem maar eens ervaren hoe/dat...". Dat werkt niet is mijn ervaring. Ik ben jaren bezig geweest om mijn toen nog man te laten voelen en ervaren. Kostte me bakken met energie en leverde alleen frustratie op. Je hebt geen invloed op een ander op die manier.
Wees vooral heeeel lief voor jezelf! Je hebt gedaan wat je kon. Je bent gewoon een mooi en eerlijk mens. Je mag er zijn. Laat je niet klein maken door zijn laffe hufter gedrag. Want dat vind ik hem.
Ik ben kapot, en dan moet ik hem ook de deur wijzen voor een langere periode om hem te laten voelen wat hij kwijt is?
Als ik alleen was dan is zoiets makkelijker.. maar hier zijn kinderen in het spel. Het is momenteel een hele kluif voor me om voor hen alleen te zorgen, en alles alleen draaiende te houden.
Het voelt oneerlijk als ik er nu zo voor wordt gegooid. En hij kan weg, heeft even vrijheid blijheid, geen zorg voor het huishouden of kinderen.
En ik ben helemaal gebroken, heb al voldoende aan m'n emoties maar krijg de kinderen er ook nog bij?
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben stapelgek op ze, en had ze zoveel meer gegund dan dit. Maar ik voel me nu niet in staat om er voor ze te zijn, ik huil constant, ze gaan vragen stellen. Ik zie het even niet zitten.
simone1989 schreef op 02-02-2024 om 09:06:
Ik ben kapot, en dan moet ik hem ook de deur wijzen voor een langere periode om hem te laten voelen wat hij kwijt is?
Als ik alleen was dan is zoiets makkelijker.. maar hier zijn kinderen in het spel. Het is momenteel een hele kluif voor me om voor hen alleen te zorgen, en alles alleen draaiende te houden.
Het voelt oneerlijk als ik er nu zo voor wordt gegooid. En hij kan weg, heeft even vrijheid blijheid, geen zorg voor het huishouden of kinderen.
En ik ben helemaal gebroken, heb al voldoende aan m'n emoties maar krijg de kinderen er ook nog bij?
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben stapelgek op ze, en had ze zoveel meer gegund dan dit. Maar ik voel me nu niet in staat om er voor ze te zijn, ik huil constant, ze gaan vragen stellen. Ik zie het even niet zitten.
Je hoeft toch ook niet voor hen alleen te zorgen, dat is ook nog steeds zijn verantwoordelijkheid. Misschien wel praktisch om met hem afspraken te maken hoe jullie de komende weken de zorg gaan verdelen. En dan niet akkoord gaan dat alles bij jou ligt.
Je hoef niet alleen voor ze te zorgen. Het zijn ook zijn kinderen. Hij moet evenveel voor ze zorgen.
Toen ik ging scheiden, hebben we onmiddellijk onderling een voorlopige omgangsregeling gemaakt. Dat kan jij ook. Heb je vrienden en/of familie waar je elke week een paar nachten mag slapen? Zo niet, zoek een hotel/vakantiehuisje/airbnb. Je MOET regelmatig kunnen uitrusten (als jij omvalt, kun je niet meer goed voor de kinderen zorgen) en hem nu al de consequenties van zijn gedrag laten ervaren: de helft van de tijd alleen voor de kinderen zorgen.
simone1989 schreef op 02-02-2024 om 09:06:
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben stapelgek op ze, en had ze zoveel meer gegund dan dit. Maar ik voel me nu niet in staat om er voor ze te zijn, ik huil constant, ze gaan vragen stellen. Ik zie het even niet zitten.
Niemand heeft gezegd dat het makkelijk is. Ik zat ook met 2 kinderen thuis weliswaar ouder maar toch. Het zorgde wel dat ik in het patroon bleef. Je moet er voor hun zijn en dat kan je ook. Je bent veilig in je huis. Als je ergens anders alleen naar toe gaat zit je daar ook maar. Je krijgt onrust dat kan ik je wel vertellen. Hij kan af en toe de kinderen ophalen en dan gaat die maar bijv. een dag bij zijn ouders zitten. Als je nu samen in 1 huis blijft met hem ga je pijn krijgen, een martelgang. Elke keer als die bijvoorbeeld op zijn telefoon zit ga je afvragen met wie appt die. De wereld vergaat niet al voelt het wel zo voor je. Je bent sterker dan je denkt. Echt. Maak vandaag een afspraak bij de POH en maak screenshots van jullie banksaldo's en overige tegoeden.
Kun je dit weekend niet naar je moeder of een vriendin ofzo? Ik zou nu even weggaan en hem voor de kinderen laten zorgen, dan kun jij steun zoeken en even afstand van hem nemen. Ik snap dat je in een hoekje wil huilen, maar denk dat je dat het best kan doen bij anderen en hem op zijn verantwoordelijkheid voor de kinderen wijzen. Het lijkt of hij er vooral door geïrriteerd raakt en zich nog harder naar je gaat opstellen. Confronteer hem maar gelijk me de consequenties van zijn gedrag en kies nu eerst voor jezelf, zodat je er ook beter voor je kinderen kunt zijn. Sterkte!
Ga een week naar een hotel of huisje, laat hem het huishouden maar draaien. Dat advies komt niet voor niks uit veel hoeken.
Je hebt rust nodig nu voor jezelf, om bij te komen, te huilen en alles op een rijtje te zetten. Zoek iets uit om jezelf te verwennen, of een klooster (lekker rustig in een mooie omgeving met verzorgde maaltijden en je kunt er waarschijnlijk ook wel gesprekken voeren), of een huisje. Het is nu niet duur, je kunt misschien vanaf daar werken of anders meld je je (gedeeltelijk) ziek op je werk. Ik heb wel meer collega’s tijdelijk zien uitvallen door een scheiding, meestal mannen trouwens (vrouwen ploeteren gewoon door misschien? Niet aan te raden). Je hele leven staat op zijn kop, dus dat is een goede reden om bij te komen. Een beetje werkgever heeft ook liever medewerkers die wel goed in hun vel zitten trouwens, die hebben toch hun hoofd er meer bij.
Inderdaad, eens met de adviezen hierboven om hem voorlopig de zorg voor de kinderen te geven en te focussen op jezelf. Maar om nou in een hotel of klooster te gaan zitten in je eentje... Voor mij zou dat de hel zijn geweest destijds. Ik heb wel heel veel gehad aan logeren bij mijn broer, zus en een goede vriendin. Heerlijk om vertroeteld te worden door mensen die van je houden, waar je je verhaal (keer op keer) kwijt kan en waar je niet na hoeft te denken over je huishouden, je kinderen of wat dan ook. Dat er gewoon eten op tafel staat en dat je daar niet over na hoeft te denken. Ik ben destijds in een half jaar 15 kilo afgevallen omdat ik geen hap door mijn keel kreeg. En al helemaal geen energie had om boodschappen te doen en te koken. Het was heerlijk dat ik alleen maar aan hoefde te schuiven. Ik heb er heel erg veel aan gehad, aan die logeerpartijen. Ik hoop dat jij ook zulke mensen om je heen hebt.
Werk je? Zo ja, stel je leidinggevende op de hoogte. Je bent nu zeker niet op je scherpst dus ik zou zorgen dat dat helder is en dat daar begrip voor is. Misschien kan bedrijfs maatschappelijk werk of de arbo arts iets voor je betekenen. Zelf vond ik het fijn om naar mijn werk te gaan in die periode, omdat het structuur en afleiding bood. Maar dat is heel persoonlijk. Andere mensen kunnen echt het ene been niet voor het andere zetten na zo'n klap, dat kan ook en is ook heel logisch. Ik heb via de huisarts slaapmedicatie en antidepressiva gekregen in die tijd. Het is echt een traumatiserende ervaring die je nu meemaakt. En slecht slapen is funest voor je. Dus zorg ook wat dat betreft goed voor jezelf (even ter geruststelling: ik heb beide maar tijdelijk gebruikt, als je je koppie erbij houdt zijn ze geen van beide verslavend, mocht je daar bang voor zijn).
Heel erg veel sterkte, ik weet hoe je je voelt (helaas). Ook al is het bij mij en mijn man uiteindelijk helemaal goed gekomen, het heeft er lang naar uitgezien dat dat niet zou gebeuren. En die eerste periode was echt de ergste uit mijn leven. Maar, het heeft me ook heel veel gebracht. Ik heb veel geleerd, over mezelf, relaties, het leven. Ik ben nu een stuk zelfverzekerder, de relatie met mijn kinderen is enorm verbeterd en ik sta een stuk evenwichtiger in het leven. Maar dat was natuurlijk wel een traject van jaren. Je gaat nu een hele zware tijd tegemoet, maar weet dat je het aankan en dat je er doorheen komt. Echt. Wat ik je nog zou willen meegeven is dat je niet teveel moet piekeren over hoe het verder moet, maar kleine stapjes te nemen. Ieder uur is er een. Adem in adem uit. Zorg fysiek goed voor jezelf. En verder is bewegen altijd goed. Sporten, buiten wandelen, frisse lucht. Heel belangrijk. En verzamel mensen om je heen die constructief (heel belangrijk!) met je meedenken. Je hebt niets aan mensen die roepen dat hij een lul is en dat je hem het vel over de oren moet trekken, je hebt mensen nodig die je kunnen helpen met een realistische insteek. Mensen die ervaring hebben met echtscheidingen en waar je dan allemaal aan moet denken. Kennis is macht! Laat je (ex)man niet de kaas van je brood eten, en onthou: JIJ bepaalt het tempo. Hij staat mijlenver voor, hij is hier al een tijdje naar toe aan het leven en jij rent er achteraan. Je moet in ieder geval een beetje op gelijke hoogte komen en hij moet jou daar de tijd voor geven.
Knuffel.
elledoris schreef op 02-02-2024 om 09:03:
Ik lees een hoop tips in detrant van "laat hem maar eens voelen hoe/dat.." en "laat hem maar eens ervaren hoe/dat...". Dat werkt niet is mijn ervaring.
Beetje off topic maar het klopt wat je zegt en lees het hier veel van dat hij moet voelen om alleen voor zijn kinderen te zorgen. Een vrouwengedachte die overschat wordt. Of een man niet voor zijn kinderen kan zorgen. Beetje moderne man kan dit en is echt geen probleem meer. Vroeger was dit anders.
Ruud1971! schreef op 02-02-2024 om 10:25:
[..]
Beetje off topic maar het klopt wat je zegt en lees het hier veel van dat hij moet voelen om alleen voor zijn kinderen te zorgen. Een vrouwengedachte die overschat wordt. Of een man niet voor zijn kinderen kan zorgen. Beetje moderne man kan dit en is echt geen probleem meer. Vroeger was dit anders.
Vanzelfsprekend kan hij dat! Maar hij had het zich vast anders voorgesteld: elke avond gezellig bij zijn liefje op de bank. Niet een week lang elke dag naar creche, school, werk en supermarkt rennen, de avondspits thuis alleen doen, dan nog het huishouden en 's avonds uitgeput in bed storten. En dan een week uitblazen. Hij kan het heus. Of hij er zin in heeft, is een tweede, maar niet relevant: dit is gescheiden ouderschap. Het went wel.
IMI-x2 schreef op 02-02-2024 om 11:01:
[..]
Vanzelfsprekend kan hij dat! Maar hij had het zich vast anders voorgesteld: elke avond gezellig bij zijn liefje op de bank. Niet een week lang elke dag naar creche, school, werk en supermarkt rennen, de avondspits thuis alleen doen, dan nog het huishouden en 's avonds uitgeput in bed storten. En dan een week uitblazen. Hij kan het heus. Of hij er zin in heeft, is een tweede, maar niet relevant: dit is gescheiden ouderschap. Het went wel.
In die context snap ik het. Nogmaals het is niet zeker dat die al een ander heeft. Zijn aannames maar dat die fijne vriendin invloed op hem heeft dat is wel zeker. Hij vindt zijn relatie verstikkend enz. Soms is er een reset nodig. Je huwelijk kent ups en downs. Je groeit soms niet mee met elkaar in de jaren. Ik geloof dat er echt nog wel kans in deze relatie is met de info die we hebben. Maar dat kost tijd en besef van TO haar man en natuurlijk ook van TO want schade is groot. Niet iedereen kan daar mee omgaan of wil er mee omgaan. Daarom ben ik echt voor de 30 dagen geen contact. Dan pas kan je het voelen of dit de juiste weg is.
En ja heeft die wel wat met haar dan is het ook klaar.
thee_leutje101 schreef op 01-02-2024 om 17:55:
Yep, verbaast me niks. En onthoud: er altijd meer dan je nu te horen hebt gekregen. Dus het zal nog ‘erger’ worden, bereid je daar vast mentaal op voor.
Dat klopt.
Mensen vertellen toch vaak alleen datgene wat niet meer te ontkennen is / waar ze denken mee weg te komen.
Ruud1971! schreef op 02-02-2024 om 10:25:
[..]
Beetje off topic maar het klopt wat je zegt en lees het hier veel van dat hij moet voelen om alleen voor zijn kinderen te zorgen. Een vrouwengedachte die overschat wordt. Of een man niet voor zijn kinderen kan zorgen. Beetje moderne man kan dit en is echt geen probleem meer. Vroeger was dit anders.
Ja, inderdaad. Je hebt mensen en mensen natuurlijk. Sommige mensen kunnen/willen het gewoonweg niet.
Bij bijvoorbeeld de ex-schoonzus in huis is het al paniek als 'hij' een uur of twee met de kleine alleen moet blijven. Hij kan letterlijk geen pamper verwisselen en geen flesje warm maken.
Heb het twee keer aan moeten horen wat voor onheil er wel niet op me af zou komen als ik 'n week in m'n eentje voor de kinderen zou moeten zorgen.
Nou, het is geen enkel probleem voor mij.
simone1989 schreef op 02-02-2024 om 02:23:
Waarom zou het een goed idee kunnen zijn om in contact te komen met haar?
Alsof ze naar mij eerlijk gaat zijn? Ik zit midden in m'n emotie, ben boos, verdrietig en gekwetst, hij loog alles bij elkaar.
Zou het helpen in de verwerking voor mij. Of werkt zoiets vaak averechts.
Ik kan het overwegen maar het moet me wel wat opleveren, want het is nogal wat.
Dat is geen goed idee.
Je moet iemand alleen wat vragen als je het antwoord gelooft. Welk antwoord ze ook geeft, het zal nooit goed vallen. Als ze zegt dat er niks aan de hand is, kan het best zijn dat ze liegt.
Verder zal zij ongetwijfeld een erg negatief verhaal over jou te horen hebben gekregen. Vreemdgangers vinden namelijk altijd dat ze normaal echt nooit vreemd zouden gaan, maar nu heeft de partner het toch wel zo bont gemaakt dat hij/zij echt geen andere keuze had...
Verder vind ik het iets tussen jou en hem. Niet tussen jou en haar.
IMI-x2 schreef op 02-02-2024 om 11:01:
[..]
Vanzelfsprekend kan hij dat! Maar hij had het zich vast anders voorgesteld: elke avond gezellig bij zijn liefje op de bank. Niet een week lang elke dag naar creche, school, werk en supermarkt rennen, de avondspits thuis alleen doen, dan nog het huishouden en 's avonds uitgeput in bed storten. En dan een week uitblazen. Hij kan het heus. Of hij er zin in heeft, is een tweede, maar niet relevant: dit is gescheiden ouderschap. Het went wel.
Nou inderdaad. Een nieuwe dame (zo hij die heeft) is natuurlijk leuk nieuw spannend, interessant. Hij wordt weer 'gezien'. Denkt hij. Maar hij vergeet dat hij dat allemaal beleeft vanuit de comfortabele positie van een thuis achter zich hebben. En hij vergeet ook dat het volkomen unfair is een nieuw contact met iemand die je al jaren lang kent en waar je een diepere band mee op zou moeten hebben gebouwd. En het belangrijkste wat hij vergeet is dat die spanning ook weer overgaat.
En als hij dan alleen voor de kinderen moet zorgen de helft van de tijd, is dat een heel ander verhaal. Helaas is het zo dat de nieuwe vlam dat ook vaak op zich wil nemen voor een deel.
