Controle in huwelijk werkt verstikkend?
Goedemorgen iedereen,
We zitten al een poos in een huwelijksdip, zijn 15 jaren samen en 2 kindjes. Tot voort kort kwamen we niet echt verder wat nou het issue was. Mijn man zit enorm op de wip, en neigt naar een scheiding. Hij kon niet goed aangeven waarom, hoe of wat. Nu wordt het langzaam wat specifieker. Hij heeft het gevoel dat ik hem tegen hou, of hem een bepaalde kant op stuur. Ik herken dat gevoel niet bij mij, ik doe alles met alle goede bedoelingen, wil hem bij staan, hem helpen, hem steunen en heb niet het gevoel dat ik hem wil beïnvloeden omdat dat wat ik denk goed is.Maar blijkbaar komt mijn goedwillendheid anders over. Dus voor beide partijen werk aan de winkel.
Ik ben gaan reflecteren, veel gaan lezen etcetera. En ik merk dat ik wel graag de controle hou, en ik vermoed dat mijn controledwang (om het zo maar even te noemen) verergerd is door de huwelijksdip en de scheiding die dichtbij lijkt te komen. Ik heb gelezen dat controle verstikkend kan werken in een relatie. Ik vraag me af of mijn controle wellicht ‘teveel’ is voor hem, of het verkeerd binnenkomt, of het hem benauwd en in een hokje drukt. Want dit is absoluut niet mijn bedoeling!! Ik wil een fijne, eerlijke en liefdevolle relatie.
Ik vind het moeilijk om uit te leggen hoe mijn controle zich uit. Maar ik ga mijn best doen zodat ik hopelijk van jullie tips krijg. Ik heb niet een heel positief zelfbeeld, ik ben onzeker om alleen in het leven te staan of onzeker/angstig om hem kwijt te raken.
We werken allebei, kinderen gaan naar school, worden heel veel geleefd door de verplichtingen en de sport. Herkenbaar vast voor andere ouders.
Eigenlijk elke werkdag appen we wel, soms kort en soms wat langer. Over hoe het gaat, rustig of druk op het werk, waar we mee bezig zijn, of als we naar huis komen. Ik merk dat ik dit ook heel erg prettig vind, even een contactmomentje overdag, even een bericht als hij naar huis komt zodat ik weet hoe laat we kunnen eten. Dus er zit wel interesse en liefde achter, en het thuiskomen vanuit praktisch oogpunt. Maar ook vind ik het fijn om te weten dat hij onderweg is, stel dat er iets gebeurd…
Ik heb een eigen mening, maar vind zelf dat ik niet de regel doorvoer ‘mijn mening is altijd de waarheid, of het juiste’. Het is mijn mening, en als hij een andere mening heeft is dat prima. Dus hij hoeft absoluut niet mijn mening op te volgen.
Ik ben wat meer een huismus, sinds kort sport ik weer dus ben ik 2 keer per week weg. Heb weinig vriendinnen, en zeker niet de behoefte om wekelijks af te spreken.
Mijn man is vaker weg door sport en hobby’s, en heeft ook de behoefte om zijn vrienden vaker te zien. Prima. Mits hij niet hele weekenden weg is. Daar pas ik voor om er elk weekend alleen voor te staan met de kinderen. Ik mag graag met ons gezin samen zijn, dingen doen, maar ook graag samen op de bank hangen. Als hij een idee oppert om te gaan doen, ben ik een type wat het leuk vind en dat wil stimuleren dus meteen gaat zoeken/mee denken. Als hij ’s avonds langer wil blijven zitten terwijl ik naar bed wil dan vind ik dat niet altijd leuk. En dat kan ik ook wel laten merken door bijv teleurgesteld te reageren. Of te vragen of hij niet boven in bed tv kan gaan kijken.
Ik vraag me dus nu eigenlijk af of het zo zou kunnen zijn dat mijn controle verstikkend werkt voor mijn partner, waar we ons beiden niet bewust van zijn. Het komt blijkbaar al anders over bij hem, dan dat ik bedoel.. hoe ga ik daarmee om?
Maar ik wil ook mijn controle wat verminderen.. maar hoe? Ik ben benieuwd of het ons wat gaat opleveren als ik mijn controle wat kan minderen.
Hoe laat ik hem vanuit liefde en vertrouwen los zodat we wellicht onze relatie kunnen versterken.
Ik hoor heel graag tips, groot en klein alles is welkom en ben ik zeer dankbaar voor.
Wat kan ik doen, of juist niet doen, hoe neem ik op een juiste manier afstand, zonder dat hij mij afstandelijk vindt. Maar gewoon afstand nemen op een liefdevolle manier. Hem de ruimte geven en laten voelen.
Het maakt het enorm lastig omdat er soms iets uit komt als 'ik voel me tegengehouden door je' of 'het voelt niet goed' of 'ik weet niet of ik dit wel wil' of 'ik weet niet of ik nog van je hou'. En dan is het toch logisch dat ik ga vragen? Dat ik daarop in ga?
Maar meer dan dat heeft hij dan niet te vertellen. Daarna weet hij het allemaal niet. En dan wordt hij afstandelijk.
Ik wil het oplossen, maar dan wil ik wel weten wat je nodig bent, of wat exact je behoeftes zijn zodat we erover kunnen praten. En dan kunnen we vast en zeker een compromis sluiten. Want zo streng ben ik echt niet.
Maar dit is toch niet voldoende reden om je huwelijk te beëindigen? hallo? We hebben samen voor kinderen gekozen, we hebben elkaar iets beloofd. Het is niet altijd makkelijk he.
De kinderwens hadden we beiden, en hij is de meeste tijd een leuke vader. Zit wel regelmatig op zijn telefoon, ook in bijzijn van de kinderen. Hij helpt meestal in de zorg voor de kinderen, leest boekjes met ze, speelt met ze.
Gingergirl schreef op 01-02-2024 om 08:11:
[..]
Als hij 1 avond in de week iets met vrienden doet hoeft dat geen enkel probleem te zijn. Moeder heeft dan die avond de zorg en verantwoordelijkheid voor de kinderen. En dat heeft vader op de avond dat moeder iets doet ( sport, hobby, vriendinnen) en dan heb je nog 5 avonden per week om samen te zijn. Voor een gezin kiezen betekent niet dat je nooit meer iets zelf mag doen met vrienden lijkt mij. En het hoeft ook niet elke week, kan ook om de week etc. Maar een ander verplichten werkt meestal niet positief.
Ik denk dat het ook meer de combinatie van is.
Appen als hij op zijn werk is, als hij onderweg is, bepalen hoe laat hij daar bed gaat, of en wanneer hij met vrienden iets gaat doen...
Panama831 schreef op 01-02-2024 om 08:57:
[..]
Ik denk dat het ook meer de combinatie van is.
Appen als hij op zijn werk is, als hij onderweg is, bepalen hoe laat hij daar bed gaat, of en wanneer hij met vrienden iets gaat doen...
Dat denk ik ook. En dat kan een tijd goed gaan maar het bouwt een bepaalde spanning op en liefde kan dan wegebben. Dat kan langzaam gaan en moeilijk uit te leggen zijn.
TO staat hij open voor relatie therapie? Praat hij misschien makkelijker met een therapeut erbij?
simone1989 schreef op 01-02-2024 om 08:56:
Het maakt het enorm lastig omdat er soms iets uit komt als 'ik voel me tegengehouden door je' of 'het voelt niet goed' of 'ik weet niet of ik dit wel wil' of 'ik weet niet of ik nog van je hou'. En dan is het toch logisch dat ik ga vragen? Dat ik daarop in ga?
Maar meer dan dat heeft hij dan niet te vertellen. Daarna weet hij het allemaal niet. En dan wordt hij afstandelijk.
Ik wil het oplossen, maar dan wil ik wel weten wat je nodig bent, of wat exact je behoeftes zijn zodat we erover kunnen praten. En dan kunnen we vast en zeker een compromis sluiten. Want zo streng ben ik echt niet.
Maar dit is toch niet voldoende reden om je huwelijk te beëindigen? hallo? We hebben samen voor kinderen gekozen, we hebben elkaar iets beloofd. Het is niet altijd makkelijk he.
Maar is dit het nou juist niet het probleem? Jij wil precies weten wat er aan de hand is, want dan kun je het fixen en is alles weer goed. Alsof het een simpel probleem is dat zo opgelost kan worden.
En als jij dan ook nog vragen gaat stellen alsof hij er zo antwoord op kan geven dan klapt hij helemaal dicht. In mijn ogen doe je nu precies hetgeen, wat hem zo benauwd. Dus eigenlijk moet je hem juist nu de ruimte geven in plaats van erbovenop te zitten om je huwelijk te redden. Hij voelt zich volgens mij niet zozeer gecontroleerd, maar mogelijk wel beklemmend zoals het nu gaat. En daar kan ik me wel iets van voorstellen.
Bir_F schreef op 01-02-2024 om 08:17:
[..]
💡
Volgens mij lees ik dat dat maar 1 kant op gaat en dat hij dat met een omweg bij haar neerlegt. ‘Jij bent verstikkend en controlerend’.
Zij die het samen wil doen, oplossing zoekt voor beide. Hij die alleen zijn eigen probleem ziet.
Ja, dat is wel scherp opgemerkt. Hij lijkt zich niet erg te bekommeren om hoe zijn vrouw de relatie ziet en wat zij nodig heeft.
Ze hebben elkaar geclaimd. Mensen veranderen, ook in hun relatie en de man van TO wil meer vrijheid. De partner van TO is niet gelukkig zo maar waar ik bang voor ben is dat dit een soort rookgordijn is. Als dit een reden voor scheiden is zonder eerst duidelijk met elkaar gesproken te hebben wat je nodig hebt riekt het naar...
Denk dat ze echt even moeten praten en TO moet het gedrag van haar partner in de gaten gaan houden. Denk dat er meer achter zit.
Eigen dingen doen lijkt me heel gezond, maar overleg net zo goed. Dat is niet per se toestemming, maar de keuze van de één heeft invloed op de ander. Normaal gesproken overleg je dat dan. Niet of iets 'mag', maar ook of het agendatechnisch uitkomt.
Ik vind het wat wazig van je man. Hij is niet tevreden en gelukkig, maar weet niet waar het hem in zit. Dan kun jij er ook weinig mee.
AnnaPollewop schreef op 01-02-2024 om 10:31:
[..]
Ja, dat is wel scherp opgemerkt. Hij lijkt zich niet erg te bekommeren om hoe zijn vrouw de relatie ziet en wat zij nodig heeft.
Als je het voorbeeld neemt van in het weekend een avond weggaan met vrienden. Ik denk niet te lezen dat zij het hem verbiedt, maar meer dit:
Ze zegt: ik vind het fijn om samen met jou thuis te zijn en ik snap ook dat jij af en toe eens met je vrienden weg wilt. Laten we daar een evenwicht in vinden. Hij hoort: zij vindt het fijn om thuis te zijn. Ik kan weg. Wat doet ze nou moeilijk. Verstikkend dit!
Ik las over dat weekend dat het weliswaar niet vaak voorkomt, maar dat ze het vervelend vindt als hij het hele weekend buiten beeld is (omdat hij aan het stappen is, danwel zijn roes uitslaapt). Ik zou hier ook erg chagrijnig van worden. Een weekend écht weg, omdat je met anderen op stap bent, is toch anders vind ik. Dan is het duidelijk dat jij degene bent die dat weekend voor de zorg opdraait. Bij een feestende en roes-uitslapende partner zijn die grenzen wat vager.
Belgica schreef op 01-02-2024 om 07:41:
[..]
Waarom zou hij niet elk weekend op stap mogen? Hij is een vader. Meneer lekker op stap pintelieren en mevrouw zit weeral thuis alleen voor de verantwoordelijkheden met de kids. Hij koos voor een gezin, niet? Wel hij koos tegelijkertijd voor een gedeelde verantwoordelijkheid over de kinderen. Ja als je ‘ouderen wordt dan verandert nu eenmaal het leven en dan is je vrijheid net iets beperkter…. Elk weekend weg hoeft niet, als je van je kinderen en gezin geniet. Maar deze meneer ziet zijn gezin blijkbaar als een gevangenis. Time to grow up boy!
Nou ik vind dit wel erg verbitterd of zo klinken. Ik denk dat communicatie hier ook een grote rol in speelt. Kijkend naar mijn eigen situatie. Na een paar maanden na de geboorte van ons kind, wilde mijn man ook weer vaker weg in het weekend. En ik begon toen te "zeuren". Toen hebben we een gesprek gehad. Man gaf toen aan dat hij echt niet van plan was om de komende 18 jaar met mij samen op de bank te gaan zitten. Hij wilde ook weer naar de kroeg etc. En het liefst dat ik daar ook geregeld bij was. Dat ik thuis wilde zitten, was toch echt mijn eigen keuze. Er waren grootouders die stonden te springen om hun kleinkind bij hun te laten logeren. We konden een oppas inhuren etc. Hij zei dat ik een denkfout maakte, omdat als hij weg was, ik thuis moest zijn. We zijn dat toen gaan toepassen. Ik ging weer mee of met vriendinnen weg. En soms sliep ze bij haar grootouders en soms hadden we oppas. We brachten haar naar bed, zij sliep. En als ze wakker werd waren we al weer thuis.
Hoe ouder ze werd, hoe minder vaak we het nodig hadden. Omdat we nu ook vaker bij vrienden op bezoek gingen avonds. Omdat dit nu niet meer een hele volksverhuizing was. En ze daar dan ook in het grote bed kan slapen. Of omdat ze bij een vriendinnetje wilde logeren.
Mijn man zei realiseer je dat de basis van het gezin onze relatie is. Daar zullen we beide aan moeten werken. Dus communiceren wat je wilt, maar ook niet voor een ander invullen.
Nu zijn we bijna 18 jaar verder. En nu willen wij wel eens een rustig avondje op de bank en is onze tiener de hort op.
Kortom communiceer met elkaar
Ik vind je man een lul op pootjes, klinkt alsof hij in een vroege midlife zit. 'Ik weet niet of ik nog wel van je hou' droppen, en het er dan verder niet over willen hebben? Al zijn sores en 'ik voel me tegengehouden' bullshit op jou afschuiven?! Pardon?!
Ik lees hier reacties waarvan ik denk: hoe dan! Je klinkt echt helemaal niet verstikkend naar mij toe, ik lees echt dat je vrij normale dingen verwacht. Natuurlijk is het niet OK als hij vaak dronken thuis komt en vervolgens de volgende dag met een kater in bed ligt te stinken, natuurlijk is het niet OK om tig keer per jaar een weekend weg te gaan met vrienden.
Ik zou per direct een relatietherapeut inschakelen, ik denk dat jullie het hard nodig gaan hebben. Hij klinkt al volledig uitgecheckt. En een beetje lullig om te vragen, maar heeft hij geen ander? Dat klinkt wel zo namelijk.
Ik zou hem hierin ook geen keuze geven (ja, heel bazig ja!) want hij is echt heel gemeen om jou zo te laten bungelen en alles op jou af te schuiven. Ik vind het echt psychische mishandeling. Wat verwacht hij nou van je!! Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen leven, als hij van jou een gedragsaanpassing verwacht mag hij dat uitspreken, niet mopperen dat hij het ook niet weet en jou in totale onzekerheid laten hangen. Hij praat er maar over, dat doe je als volwassene! Echt hoor, ik word al pissig als ik het lees. Wat een klojo.
Ik herken een paar dingen in je verhaal. Ik ben ook iemand met een mening en mijn ex man kwam ook niet verder dan vaagheden als antwoord. Pas na mijn scheiding heb ik geleerd dat mensen op verschillende manieren communiceren. Je hebt mensen die snelheid willen en daarbij actie/reactie (geer en goor), je hebt mensen die snel hun mening geven en daar standvastig in kunnen zijn (TO), je hebt mensen die tijd nodig hebben om te bedenken wat ze als reactie kunnen geven. Ik denk dat jouw man (en mijn ex man) van de laatste soort zijn. In zo'n geval werkt het inderdaad averechts als je een directe vraag stelt waar je ook meteen antwoord op wil. Ik heb dit helaas niet kunnen verefieren bij ex, maar ik vermoed dat het zou kunnen hebben geholpen als hij meer ruimte had gekregen. Misschien helpt het als je zegt wat je dwars zit en dat je daar morgen/overmorgen/.. graag even over wil hebben. Wat je dwars zit is dan vooral níet een jij boodschap (ik vind het vervelend als jij het hele weekend weg bent) maar een ik boodschap (ik vind het zwaar om alleen voor de kinderen te moeten zorgen als ik een heel weekend alleen met ze ben).
thee_leutje101 schreef op 01-02-2024 om 14:06:
Ik vind je man een lul op pootjes, klinkt alsof hij in een vroege midlife zit. 'Ik weet niet of ik nog wel van je hou' droppen, en het er dan verder niet over willen hebben? Al zijn sores en 'ik voel me tegengehouden' bullshit op jou afschuiven?! Pardon?!
Ik lees hier reacties waarvan ik denk: hoe dan! Je klinkt echt helemaal niet verstikkend naar mij toe, ik lees echt dat je vrij normale dingen verwacht. Natuurlijk is het niet OK als hij vaak dronken thuis komt en vervolgens de volgende dag met een kater in bed ligt te stinken, natuurlijk is het niet OK om tig keer per jaar een weekend weg te gaan met vrienden.
Ik zou per direct een relatietherapeut inschakelen, ik denk dat jullie het hard nodig gaan hebben. Hij klinkt al volledig uitgecheckt. En een beetje lullig om te vragen, maar heeft hij geen ander? Dat klinkt wel zo namelijk.
Ik zou hem hierin ook geen keuze geven (ja, heel bazig ja!) want hij is echt heel gemeen om jou zo te laten bungelen en alles op jou af te schuiven. Ik vind het echt psychische mishandeling. Wat verwacht hij nou van je!! Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen leven, als hij van jou een gedragsaanpassing verwacht mag hij dat uitspreken, niet mopperen dat hij het ook niet weet en jou in totale onzekerheid laten hangen. Hij praat er maar over, dat doe je als volwassene! Echt hoor, ik word al pissig als ik het lees. Wat een klojo.
Maar doet de man van TO dat dan? Ik lees dat nergens, enkel dat zij dat niet wil.
TO; heeft je man weleens aangegeven hoe vaak hij weg wil? En komt hij vaak dronken thuis of is het misschien jouw angst dat dat gaat gebeuren als hij met vrienden weggaat? Nu hij aangegeven heeft er meer behoefte aan te hebben.
Hier een reactie als man... Allereerst top dat je over jezelf nadenkt en hierin advies vraagt.
Eigenlijk stel je 2 vragen 'Werkt controle in een huwelijk verstikkend?', daar kan ik volledig ja op zeggen. Meer dan verstikkend zelfs.
Je vervolgvraag is of je zelf te controlerend bent. Puur op jouw verhaal denk ik enigszins wel helaas. Heb zelf om die reden ook eerder een relatie beëindigd. Stop met appen overdag en vragen hoe laat hij thuis is. Ongetwijfeld heel goed bedoeld, maar veel mannen zijn daar allergisch voor. Laat hem rustig een weekend weggaan als hij dat wil. Hoeft echt niet elke maand maar 1 of 2x per jaar is dat een probleem? Mannen willen als mannen onder elkaar zijn en heel cliché bier drinken, flauwe grappen maken en dat soort dingen. En heel belangrijk: app hem niet tussendoor!! Hij is toch die andere 50 weekenden in een jaar wel bij je...
En de bedtijd 's avonds... Mensen hebben nu eenmaal andere ritmes. Ik zou een middenweg zoeken. Paar keer per week zo laten maar elke dag op andere tijden naar bed vind ik ook niet gezond. Van beide kanten wat toegeven hierin.
Veel succes! Goed dat je erover nadenkt. En het ligt nooit alleen aan jou he, ongetwijfeld kan je vent ook hier en daar wat bijschaven om uit de dip te komen.
simone1989 schreef op 31-01-2024 om 19:46:
Ik ben niet bazig, dat durf ik wel te zeggen. Ik bepaal niet. Maar ik geef wel mijn mening.
Hij mag weg, een avond weg, of een weekend weg. Helemaal prima.
Maar alle avonden in 1 weekend? Dat vind ik wel wat teveel van het goede. Want voor wie is dan de avondzorg, de zorg in de nacht, en in de vroege ochtend? Juist voor mama.
En daar pas ik voor!
Avond weg met vrienden? Prima. Maar kom alsjeblieft niet dronken in huis. Je bent een volwassen vent met een gezin. Dan is het niet alleen de avond weg, maar automatisch de volgende dag de hele dag in bed doordat je je slecht voelt.
Weekend weg met vrienden? Prima, doen! Ja dan ben ik er druk mee.. met jonge kinderen. Maar dat gun ik hem.
Communicatie is moeilijk voor hem momenteel.. ik lees veel terug ga het gesprek aan, maar dat is lastig nu.
Hij vind het maar moeilijke vragen, en heeft bijna nooit een antwoord.
Ik: Waar heb je behoefte aan?
Hij: Geen idee.
Ik: Wat ben je nodig van me?
Hij: Geen idee.
Ik: Kan ik je ergens mee helpen? W
Hij: waarom stel je toch van die moeilijke vragen?
Ik: omdat ik probeer te achterhalen wat je behoeftes zijn, zodat we daarover in gesprek kunnen.
Hij: pff, ik weer het niet. Ik heb hier nu geen zin in.
Ik heb zelf niet het idee dat ik een lastig type ben.. hij kan alles met me bespreken, en ik sta open voor een goed gesprek. Maar hij vind dat lastig, communiceert niet zo makkelijk als mij.
Dus aangezien hij het niet weet.. en ons huwelijk op het spel staat wil ik graag IETS doen. Of juist niet meer doen.
Iemand nog concrete tips?
Als je alle ‘ruis’ weghaalt die we erbij gehaald hebben en kijkt naar de vraag van TO en dit gesprek, dan zie ik toch echt dat hij heeft aangegeven een probleem te hebben, dat TO daar samen uit wil komen en dat hij geen centimeter beweegt.
Hoe lang geleden kwam hij met zijn ‘ik neig naar scheiden, maar ik weet niet waarom’? Je zou toch denken dat hij inmiddels dan wel eens een gedachte heeft laten gaan over waarom dat dan is? En wat ze samen daaraan kunnen doen? Niet alleen zij, beiden.
