Communicatie partner

Het brein van Ad

Gewoon een extreem mannelijk brein (Simon Baron-Cohen)

Ginny

Nee, ik ben zelfs getest.

AnneJ

"Gewoon een extreem mannelijk brein (Simon Baron-Cohen)"

Dan zat ik wel op een mannenforum. Het is juist zo ongeveer mijn USP dat ik *geen* ASS-er ben in een branche waarin dat eerder regel dan uitzondering is.

Overigens begrijp ik van mijn vriendin (psycholoog) dat ASS ongeveer even veel voorkomt bij vrouwen maar veel minder vaak gediagnostiseerd wordt. Reden is blijkbaar dat ASS meisjes op school veel minder problemen hebben en schoolproblemen triggeren vaak de gang naar een psycholoog.

vrouwen (off topic)

Ad: "Overigens begrijp ik van mijn vriendin (psycholoog) dat ASS ongeveer even veel voorkomt bij vrouwen maar veel minder vaak gediagnostiseerd wordt. Reden is blijkbaar dat ASS meisjes op school veel minder problemen hebben en schoolproblemen triggeren vaak de gang naar een psycholoog."

Hoewel ik het jammer vind dat in de discussie hier en daar op de persoon wordt gespeeld, heeft Ad hier helaas wel gelijk.
Dit is zelfs een behoorlijk groot probleem. Google eens op Annelies Spek en Hennie Struik.

Omdat vrouwen vaak beter in staat zijn hun autisme te compenseren met sociaal gewenst gedrag valt het niet op. Maar dat compenseren vraagt wel heel veel van ze. Een aantal vrouwelijke autisten lopen daar later in hun leven keihard tegenaan. Vervolgens wordt het niet herkend en krijgt de vrouw een borderlinediagnose of een andere persoonlijkheidsstoornis (die kan er ook zijn - maar dan als gevolg van het autisme). Hennie Struik, zelf een autist die hier een boek over heeft geschreven waarin ook tientallen vrouwen hun verhaal doen, is oorspronkelijk gediagnostiseerd met manische depressiviteit, met alle ellende van dien.

Ook in de huidige GGZ wordt autisme bij vrouwen zwaar onderschat, juist vanwege het feit dat vrouwen het zo kunnen camoufleren, vaak niet eens bewust.
Ik ben geen psychiater, maar omdat ik nogal wat gediagnostiseerd autisme om me heen heb, zowel mannen als vrouwen, interesseert het me erg en toen ik vorig jaar dat boek van Hennie Struik las, was ik heel erg onder de indruk. Ik ken namelijk meer vrouwen die precies diezelfde lijdensweg hebben meegemaakt. Eentje werd na 5 minuten door de psychiater naar huis gestuurd met de verklaring dat ze geen autist kon zijn want ze had een kind opgevoed, autisten kunnen dat niet, zei hij....
Dit is heel recentelijk gebeurd.

Te moe om te luisteren

De TO deed mij denken aan twee mensen die te moe zijn om de tijd te nemen naar elkaar te luisteren.

Het doorvragen in voorbeeld 1, kan een truukje zijn om zelf niet direkt antwoord of een mening te hoeven geven.
Eerst wat meer random info inwinnen omtrent de gemaakte opmerking om de ander te peilen voordat je een gewenst antwoord geeft. Die voorzichtigheid ontstaat als gesprekken gemakkelijk eindigen in een discussie waar je te moe voor bent of een hekel aan hebt. Juist in de gevallen waarin de partner niet open staat voor een mening van een ander die niet strookt met zijn/haar mening.

Ze draaien allebei om het onderwerp heen. Zij vraagt extra vragen aan Ruben en Ruben stelt 'zeur'-vragen aan haar omdat haar verhaal niet klopt. Dat heeft m.i. dan dus niets met een diagnose te maken maar met elkaar het licht niet gunnen, uit vermoeidheid.

Nu ben ik benieuwd wat Ruben doet met de reacties op zijn vraag.

Dat maakt wat los

Los van de inhoud waar we over communiceren zijn de voorbeelden die ik gegeven heb de blauwdruk voor onze communicatie, veel vragen over wat je vertelt. Daarmee dus ook steeds onderbrekingen in het geen wat je aan het vertellen bent, zag dat iemand over achterdocht begon, dat klopt denk ik ergens wel maar in de kern gaat het mij om de communicatie. Heb dit probleem niet met andere personen waarmee ik gesprekken heb, vroeg me af wat dit precies is, dat steeds maar doorvragen op dingen.

@Flanagan

@Flanagan:

We zijn niet te moe, ik kan goed luisteren. En Ruben stelt zeur vragen? kun je dat toelichten?

het gaat overigens niet om de inhoudt van de gesprekken, ik ben benieuwd wat dat uitvragen is etc en klopt alles wel vragen. Maar het kan bijv ook over een broodje bij het tankstation gaan of wat dan ook, en niet perse over serieuze onderwerpen.

Probleem niet met anderen..

Dat zegt niets. Die anderen zijn niet met jou getrouwd en delen geen huishouden, eettafel of slaapkamer. Als ze het niet met je eens zijn, stopt het gesprek en gaan ze achter hun bureau verder met andere beslommeringen. Ze nemen het in ieder geval niet mee naar huis.

Daarnaast zegt lichaamstaal ook een heleboel over het verloop van een gesprek. En lichaamstaal is via een forum moeilijk te peilen.

Verwen haar een paar dagen, voorkom dat je gaat doorvragen en zie of dat leidt tot verbetering.

Zeur-vragen

Opmerkingen/ vragen zoals 'als je niet op tijd bent , ben je te laat' komen betweterig over en kennen een corrigerend gehalte of geven de indruk dat de gesprekspartner ( in dit geval Ruben) je niet gelooft. Dat is niet prettig, helemaal niet als die gesprekspartner je eigen man of vrouw is.

Je kan je afvragen waarom je sommige vragen stelt. Waarom vind je het nodig iets op te merken als dat toch geen invloed heeft . Het komt bij mij over als een kontrollerende houding. Meestal gaat zoiets in een relatie wederzijds doorwerken. Maar er is hoop. Als na een goed gesprek, beiden kunnen stoppen met een kontrollerende instelling, klaart de lucht.

Ik heb het woord zeur bewust tussen haakjes geplaatst omdat ik het zeurderig vind overkomen. Als reactie stel je nu de vraag ' En Ruben stelt zeur vragen? kun je dat even toelichten?' Je gaat er vanuit dat het moeilijke communiceren wordt veroorzaakt door je vrouw. Ik geef aan dat je ook wel in de spiegel mag kijken.

Hortensia (o.t)

Herkenbaar. Ik zei dat ik het niet had 'omdat ik een baan heb en kinderen'. En wat AnneJ zegt 'je krijgt het van je kinderen' (en omgeving), dat herken ik ook. Je gaat vanzelf hechten aan structuur en voorspelbaarheid. Het zou toch wat zijn als ik het wel heb.
Ik zou me iig wel ergeren aan iemand als Ruben die je probeert te vangen in je eigen woorden.

Ergerlijk

"Ik zou me iig wel ergeren aan iemand als Ruben die je probeert te vangen in je eigen woorden."
Dat is sowieso ergerlijk gedrag, autisme of niet. Het gaat voorbij aan de boodschap van de mededeling. Actief luisteren kan echt een oplossing zijn. Dus regelmatig even vragen: Ik heb je horen zeggen dat je x en y vindt, klopt dat?

Tip

Ruben, ik snap je vraag over haar "rare" manier van vragen.
Daarnaast is de opmerking van Flanagan ook goed: kijk ook naar jezelf, wat je zelf zegt, vraagt of niet vraagt, je houding, je toon.

Maar in het algemeen, is toch wel een goede tip als de relatie minder goed loopt en je wilt die verbeteren:

Stop met kritiek en start met complimenten.

Probeer het eens drie dagen om geen kritiek te geven, niet te zeggen dat ze te laat is (ook al is dat zo) en dergelijke en complimenteer haar met alle kleine dingetjes die je opmerkt.

Ik ben wel benieuwd of je het kunt en 3 dagen kunt volhouden en of het positief effect heeft op jullie relatie. Het is het proberen waard, toch?

"Ik zou me iig wel ergeren aan iemand als Ruben die je probeert te vangen in je eigen woorden."

Waarom zou je je aan mij ergeren? en waarom probeer ik je te vangen in je eigen woorden?

Het gaat mij erom dat ik mij afvraag of er wat meer aan de hand is, gewoon omdat ik het interessant vind om erachter te komen wat het betekend dat iemand veel uitvraagt over de betekenis van woorden. Om mezelf even los te koppelen, dit is dus ook het geval bij andere mensen. Heel vaak vragen wat bedoel je etc, dus voor de mensen die de bal willen terug kaatsen en kijk naar je zelf etc hebben niets terug te kaatsen want dit speelt ook buiten onze relatie om.

Ruben

Ik begrijp vrij veel niet van wat jij zegt. Om erachter te komen hoe je iets bedoelt zal ik het dus moeten vragen. Ik zou het ook kunnen interpreteren, mijn eigen draai aan geven, en het dan als verwijt brengen 'maar je zei toch...'. Dat laatste vind ik de minder wenselijke en constructieve optie.

Ruben,

Wat wil je eigenlijk bereiken met je vraag in TO of haar manier van communiceren herkenbaar is?
Wil je tips?
Wil je vanuit een ander zichtsveld naar jullie situatie kunnen kijken?

Of wil je een bevestiging dat je vrouw wat mankeert.
Denk je zelf dat je vrouw te maken heeft met een stoornis?
Een diagnose is maar een diagnose, het stopt de wijze van communiceren niet.
Is het stellen van een diagnose voor jou een vorm van acceptatie, zodat jij niets kan doen om de wijze van communiceren te verbeteren? Zie dit niet als verwijt maar als een vraag.

Ps. Ergens vind ik het jammer dat je aangaf dat je vrouw ook naar anderen zo communiceert, nadat je je bekritiseerd voelde en opmerkte dat de mensen die de bal terugkaatsten, niets terug te kaatsen hadden. Daarmee geef je m.i. aan niet open te staan voor ideeën van anderen als deze niet in je straatje passen. Dat wordt dan wel moeilijk communiceren.

even OT

Wat is overigens het verschil tussen niet op tijd zijn en te laat zijn?
(Ik heb ook wel van zulke discussies met partner en ik word er soms stapelgek van.)

Karin

Volgens mij geen verschil.

Hoewel, als je het heel letterlijk neemt kan je zeggen dat je niet op tijd als je te vroeg bent, dus inderdaad is dat anders dan te laat. Maar normaalgesproken verstaan mensen onder "niet op tijd" hetzelfde als "te laat".

Mijn advies, ga die discussie niet aan.

Stop een dergelijke discussie zo snel mogelijk.

Zeg "ja, ja", doe of je neus bloedt en probeer zo snel mogelijk van onderwerp te veranderen.

Inderdaad dodelijk vermoeiend van dat soort discussies, mensen die dingen erg letterlijk nemen, anders dan wat gebruikelijk met ts bedoeld wordt. Maar vaak weten ze niet beter of kunnen ze niet anders, dus je kunt ze niet veranderen (denk ik).

niet op tijd maar toch niet te laat

Ik vertrok vorige week niet op tijd van mijn werk. Ik mistte daardoor de metro. Een metro later komt aan om 17.21. Hetzelfde tijdstip waarop mijn trein vertrekt. Toch was ik niet te laat want de trein had vertraging.

Het kan. Sterker nog. De trein haalde onderweg de vertraging in en ik was op de normale tijd thuis. Ik had dit dus thuis zo kunnen vertellen. Ik was niet op tijd maar ik was gelukkig tich niet te laat.

Whaha

Te laat = de film begon om 20.00 uur en ik was er pas om 20.15 uur. Ik heb het eerste stuk gemist.
Niet op tijd: Ik wilde om 18.00 uur gaan eten maar de aardappels waren pas om 18.10 uur gaar. Ik heb dus wat later gegeten.

Te laat heeft vervelende gevolgen, niet op tijd heeft geen of weinig gevolgen.

Ze wil begrip, geen ordeel.

Ik: "Ik moest vanmorgen zo haasten, alles zat tegen, druk op de weg, ik was pas om 7.30 uur in Utrecht, moest er 7.15 uur eigenlijk zijn.".

Ruben: "O, dus je was te laat"

Ik: "Nee hoor, ik was gewoon niet helemaal op tijd",

Ruben:" Maar je zegt net dat je te laat was."

Tja, ik zal dan ook wel autistisch zijn of prettiger communiceren met mijn echtgenoot.

Mijn man zou zeggen:" Wat vervelend dat het zo druk was op de weg, heb je het nog op tijd kunnen redden?"
Hij vraagt het, is belangstellend, Ruben oordeelt alleen maar dat ik DUS te laat was. Dat wil ik
helemaal niet horen, ik voel geen begrip voor mijn ellende van die dag, ik voel me niet gesteund, je begrijpt me niet.