Communicatie partner

Letterlijk

Bedoel je dat één van jullie de dingen letterlijk neemt en zegt, en de ander niet?
Dat is bij ons het geval. We hebben allebei van huis uit een bepaalde communicatiestijl geleerd en daar zit nogal wat verschil tussen. Wij hebben ervan geleerd om enerzijds niet alles zo letterlijk op te vatten als het gezegd wordt, en anderzijds iets preciezer uit te drukken wat je bedoelt.
Maar ik weet niet of dat hetzelfde is als wat jij nu schetst.

2 dingen waar ik direct aan denk

En dat is om dat mijn partner precies zo reageert:
a: jaloezie (n.a.v. 1e voorbeeld)
b: autistisch iets (n.a.v. 2e voorbeeld)

ruben

Ruben,

ik heb zelf moeite gehad om je posting te begrijpen. Dat lag zeker aan mij (de haast waarmee ik las, etc). Maar gezien het feit dat je over communicatieproblemen schrijft, zou het kunnen zijn dat jij zelf onduidelijk communiceert? Heb je haar al eens gevraagd of zij problemen met jou heeft?
Sterker nog: heb je al eens een balletje opgegooid dat jij haar soms niet snapt? Het kan zijn dat je eerst hier eens wilt peilen, maar het is natuurlijk moeilijk om het van zo'n afstand te beoordelen.

gr Angela

ik kan er geen chocola van maken

Kun je iets duidelijker zijn over het soort probleem wat jullie hebben? Ik lees er inderdaad achterdocht en onbegrip uit. Is dit standaard voor jullie relatie?
heb je het gevoel dat jullie elkaar niet begrijpen? Is er veel wantrouwen? Kun je meer voorbeelden, iets uitgebreider omschrijven wat de omstandigehden zijn?

andrea

Het is geen statement hoor, het is iets wat als eerste in mij opkwam ivm herkenbaar. Niets meer en minder dan dat.

Daar zeg je een waar woord, Bieb

Je zegt het zelf al "het is iets wat als eerste in mij opkwam ivm herkenbaar". Dat jij een autist kent, wil niet zeggen dat alle anderen dat ook zijn. Of dat alle vragen hier op het forum metautistische trekjes te maken hebben.

Uh Andrea

Dat zég ik toch helemaal niet? Het komt als eerste bij mij op én het is ook typisch een manier van reageren (ofwel de vraag interpreteren) van iemand met een autistische aandoening.

Nee hoor

Ik ken een aantal mensen met autisme en dit zijn geen verwarringen die per se bij hen zouden voorkomen. Hun achterdocht heeft vooral betrekking op zaken/uitspraken die hen zelf betreft.
Ik denk eerder dat de communicatie in dit geval niet lekker loopt omdat TS ook niet heel helder verwoordt wat eraan schort. Overigens, als ik zeg 'ik ben niet op tijd' bedoel ik dat ik liever iets eerder had willen zijn, maar gelukkig ben ik niet te laat. Anders had ik dat wel gezegd.

kinderen

Deze manier van communiceren komt mij zo bekend voor. Mijn kinderen doen dat. Lekker zuigen en hakken. Door gaan op foutjes van een ander. Niet naar de intentie luisteren maar zeuren als er een foutje gemaakt wordt.

ik accepteer die manier van communiceren niet. Het gaat niet om de details.

Jullie hebben allebei een communicatie probleem. Jullie zijn geen kinderen meer wat wil l en jullie bereiken met deze zeurderige manier van communiceren. Gelijk krijgen? Aandacht?

Kunnen jullie hier samen zelf uitkomen of hebben jullie hulp nodig. Een cursus misschien wel een goed idee

Ruben

Kan ze zich bepaalde antwoorden op vragen niet herinneren? Bedoel je dat? Ik dacht namelijk meteen aan beginnende dementie op jonge(? geen idee hoe oud) leeftijd. Ja ik stel meteen een diagnose en een behandelingsplan op

herkenbaar

Ja, ik ken die manier van communiceren. Gekmakend! Dat kan zelfs behoorlijk intimiderend worden. Ik heb het helaas meer meegemaakt dan me lief is en je moet verdomd sterk in je schoenen staan om er tegen te kunnen en niet mee te laten slepen.

Ik denk dat er maar één ding is: voet bij stuk houden en je niet mee laten slepen door afleidende details die worden aangevoerd om hun gelijk te halen.

En dat soort mensen zoveel mogelijk vermijden. Energieslurpers kun je niet gebruiken.

Het wordt echt een probleem als je zo iemand in je werkkring (vooral als leidinggevende) treft. Of bij een instantie waar je afhankelijk van bent. Na een paar pittige confrontaties (en dat is nog een understatement) hiermee ga ik geen enkel gesprek meer aan zonder iemand mee te nemen.

Als je partner zoiets heeft moet je ook heel sterk in je schoenen staan. Het is een wedstrijd die je maar heel moeilijk winnen kunt... En je kunt de persoon die dit doet niet veranderen of overtuigen. Als die beweert dat het gras blauw is en de hemel groen, is dat zijn of haar waarheid, ook al is dat niet jouw waarheid.

Heeft je vrouw dit altijd al gehad? Hoe ben je daar tot nu toe mee omgegaan? Wat zal er gebeuren als je, bijvoorbeeld, een "laat maar kletsen"-houding aanneemt? Hoe reageert ze als ze er echt niet meer onderuit kan dat ze zich toch vergist heeft? En vooral: jij kunt haar niet veranderen, dus wat ga jij doen om hiermee om te gaan?

wat vlinder zegt

Ik herken veel in wat Vlinder ook schrijft. Qua communicatie ga je dan al gauw op een verkeerd niveau verder. Niet meer in de grote lijnen, maar zeuren om de details, die er eigenlijk niet echt zo toe doen. Ik herken dat tussen mij en mijn ex en dit was een proces van meerdere jaren, waarin het steeds erger werd omdat het een irritatiepunt was geworden. Ex die in alles (in mijn ogen) heel vaag en ongedetailleerd dingen vertelde, waardoor ik gewoon niet meer begreep waar ie het over had. Dat hoorde ik hem ook doen tegen anderen, die dan ook wel eens doorvroegen van 'wacht even.... je maakt je zinnen niet af, je vertelt heel onsamenhangend", terwijl je best met een beetje fantasie erbij uit het verhaal had kunnen komen hoor.
Maar mijn irritatie over het onduidelijke praten was op een gegeven moment zo opgelopen, dat ik inderdaad op alle slakken zout ging leggen, dingen die niet klopten, wat zeg je nou precies, net zei je nog A, nu zeg je ineens B.... en dus niet meer ingaan op de grote lijnen, die best prima waren.

Soms ging het weer een tijd goed, wat wel werkte was soms iemand herhalen, zoiets als oh okee, dus je bedoelde dat je het fijn vond dat je nog even wat tijd over had (ik zeg maar even iets hoor) en dan had de ander nog de ruimte om te zeggen, nee zo bedoelde ik het niet, of ja inderdaad, dat bedoel ik.
Wij hebben dit opgelost doordat we allebei toen (voor andere zaken) therapie volgden, en dan kon je tegen je therapeut nog wel eens klagen over je partner, dit waren de tips die we beiden kregen. Ex moest bijv. leren 'actief te luisteren' dus die vragen terug stellen en niet ondertussen iets anders doen (geen tv aan in de buurt, want dan wist ik zeker dat hij de helft niet hoorde van wat ik aan het vertellen was)
Wat mijn ex deed was trouwens wel genetisch bepaald, zijn moeder en broer spraken ook zo, dus helemaal veranderen gaat gewoon niet, dit was de aard van het beestje....maar proberen er samen over te praten, wellicht met een deskundige erbij. Niet dat je er samen niet uit zou kunnen komen hoor, maar soms werkt het met een therapeut erbij zo snel en verhelderend en zij kunnen dingen vaak een stuk sneller aan het licht brengen inclusief goede tips voor de toekomst, dat je dit ook zou kunnen overwegen. (ik vond onze therapie zeer interessant en heeft me heel veel gegeven, zonder dat ik erge problemen had hoor, ik had een aantal vriendinnen die therapie hadden en vond het gewoon enorm boeiend, zo'n leerproces over jezelf en jezelf ten opzichte van anderen)

Mijn tante

werd namelijk op 45 jarige leeftijd dement en in het "begin"was ze achterdochtig, reageerde 'apart' op vragen, wilde alles weten, maar was zich daarna compleet niet meer bewust van het antwoord wat ze kreeg en werd dan boos of reageerde ontkennend. Vandaar mijn reactie op:

"-veel vragen over wat je zegt, wanneer het was, waar het was. Bij uitleg verbaast reageren, huh dat was toch niet open? of dat was toch niet daar? Dat is raar.."

dement

Maar ze zullen niet allebei dement worden toch? Ik het eerste voorbeeld was vriendin aan het zeuren in het tweede voorbeeld Ruben zelf. Zij zegt dat ze niet op tijd was. Hij gaat erop door dat ze dus te laat was. Zij ontkent dat en hij gaat zuigen. Het is helemaal niet van belang of ze te laat was. Hij kan toch belangstellend vragen of dat een probleem was en of zij zoch daardoor vervelend voelde?

uhm

ja, ik gok ook maar wat, want de tekst is voor mij ook niet duidelijk Alleen het eerste stukje las ik als hmmm....klinkt als mijn tante....

Ook herkenning

Vlinder: "Deze manier van communiceren komt mij zo bekend voor. Mijn kinderen doen dat. Lekker zuigen en hakken. Door gaan op foutjes van een ander. Niet naar de intentie luisteren maar zeuren als er een foutje gemaakt wordt."

Bij mij ook herkenning bij het tweede voorbeeld van Ruben. Zo kan mijn partner ook reageren. En ik heb bij hem een ernstig vermoeden van autisme, dus ik begrijp de reactie van Bieb en anderen wel die het als autistische reactie herkennen.

Mijn ervaring is dat het meestal het handigste is niet door/mee te gaan in de welles/nietes woordenstrijd, maar daar kort "ja" of "oke" op te reageren (en je verder niet over op te winden) en vervolgens weer terug te gaan naar het hoofdonderwerp, ervan uitgaande dat je daar zelf nog over wilt doorpraten.

Of inderdaad door te vragen als je een misverstand/onbegrip bij je partner vermoedt, zoals Vlinder aangeeft. Maar omdat je dan vaak toch weer doorgaat over een bij-onderwerp (niet het hoofdonderwerp), is de vraag of je dan ooit nog weer terugkomt bij het hoofdonderwerp, want soms praat je dan weer te lang door over het bij-onderwerp.

En als jijzelf het hoofdonderwerp hebt aangekaart en daarover wilt praten, kan dat vervelend zijn als dat dus niet meer lukt.

Jezelf analyseren

Je kunt ook jezelf analyseren hoe je de tekst aanbied. Is het wel concreet, 1 onderwerp tegelijk, neutraal van toon? Als er een verwijt in zit kan iemand met autisme, uit gemakzucht en imitatie, een verwijt naar jou terug gooien, jijbakken. Dat is dan blijkbaar de toon van het gesprek.
Dus als het zo fout gaat is het zaak om het even te laten rusten en opnieuw te beginnen. Formuleer het eerst in je hoofd voor je het bespreekt. En bespreek het op een moment dat iemand niet al overprikkeld is, na een zware dag, nog niet gegeten en last van ditjes en datjes, maar als je alles gedaan hebt en rustig zit.
Is het echt belangrijk, dan herhaal je het zonodig op een volgend moment of gooit het op de email.
Zonder er veel woorden of uitweidingen aan vuil te maken, met het onderwerp/de vraag concreet in het subject van de mail.

Hoera

En daar is AnneJ weer: "kan iemand met autisme"
Ben jij de arts van de topic starter en zijn vrouw en heb je dat vastgesteld? Hou er toch eens mee op. Ik zeg het nog maar eens : niet iedereen is autistisch omdat jouw kinderen dat zijn.

Andrea

Ook mensen zonder autisme kunnen geholpen zijn met meer expliciete, concrete en emotioneel neutrale communicatie.

Andrea

en Andrea, vooral minder emoties is soms heel prettig. Je doet het zelf ook, om een effect teweeg te brengen: je schrijft 'hoera' terwijl je het sarcastisch bedoelt. Als je nou echt serieus invloed wil uitoefenen moet je je dus verdiepen in hoe iemand kan veranderen omdat hij of zij jou begrijpt en wil meebewegen. Ik wed namelijk dat AnneJ niets gaat veranderen om jij het sarcastisch brengt.

En misschien wil je ook niet echt dat zij verandert, wil je gewoon je ergernis kwijt. Dat kan, maar dan moet je niet denken dat er iets verandert.

gr Angela

Haha Angela

Direct een mooi voorbeeld.

veranderen

Ik heb niet de illusie dat ik AnneJ kan veranderen, want ze heeft een paar stokpaardjes die ze heel graag berijdt en waar ze niet vanaf te krijgen is. Toch lees ik haar stukjes meestal wel, omdat ze ook veel kennis van zaken heeft en zaken goed kan verwoorden, maar ik erger me eraan dat ze werkelijk alles relateert aan autisme.
Ik ben zelf slechtziend en ik zie bij de stichting voor blinden en slechtzienden waar ik weleens hulp krijg voor allerlei zaken, ook mensen die zich helemaal vastbijten in hun afwijking en alles daaraan relateren. Ik vind dat heel vervelend.

Andrea

In dit draadje was AnneJ niet de eerste en zeker niet de enige die iets van autisme meende te herkennen.

En wat Anne zegt: ook voor mensen waar niet autisme speelt, kan het soms handig zijn minder emotioneel te reageren, iets letterlijker te praten.

En ik moet het zeggen: ik vind Anne's reactie in #21 geweldig. Hoezo downplayen van emoties? Heerlijk zo'n nuchtere reactie. Is ze natuurlijk erg in getraind.

Weet je, iedereen kan met de tips hier op OO doen wat hij/zij wil, maar het feit dat zoveel mensen het 2e voorbeeld als een autistische reactie herkennen, zou kunnen betekenen dat het vaker bij autisten voorkomt.

En dan nog hoeft de partner van TO niet autistisch te zijn, maar wellicht dat een benadering van de partner van TO door TO op een manier alsof ze autist is, WEL de communicatie verbetert. En dat is toch altijd te proberen?

Het labeltje is niet belangrijk. Als de aanpak maar positief uitwerkt.

Nog een stokpaardje

" ook mensen die zich helemaal vastbijten in hun afwijking en alles daaraan relateren. Ik vind dat heel vervelend."

Mensen hebben het meestal over zichzelf. Dus trek je niet alles persoonlijk aan als het eigenlijk over andere zaken en mensen gaat. Vraag na en beoordeel wat het met jou te maken heeft en wat niet. Dat is hier ook wel gevleugeld thuis.

FF zo

"Hoezo downplayen van emoties? Heerlijk zo'n nuchtere reactie. Is ze natuurlijk erg in getraind."

Zijn autisten trouwens ook erg goed in. 85% erfelijk was het toch?

Ik heb een collega die wat dat betreft ook nog wel eens zeer nuttig (!) uit de hoek kan komen

Erfelijk

Nog een stokpaardje dan maar. Autisme is erfelijk. Je krijgt het van je kinderen.

AnneJ

Ja, en water stroomt de berg op. Ik heb i.i.g. alvast twee vrouwelijke autisten geidentificeerd op OO: AnneJ en Lavell!

Uit de kast met die dames!

Ja Ad

Als ik het nou toegeef, denk je dan dat je beter met mij kunt communiceren?

Ad....

Pot en Ketel?