Chantage?
Sorry, even een tijdelijke nick.
Al jaren verlopen de discussies/onenigheden/ruzies tussen mijn vriend en mij volgens een vast patroon. We krijgen ergens ruzie over (vroeger waren het discussies), het gaat er fel aan toe, mijn vriend kapt het af "want hier heb ik nu geen zin in", de dagen daarna trekken we weer langzaam naar elkaar toe en ten slotte vrijen we het af.
Dit zit mij niet lekker. Ik heb de afgelopen jaren regelmatig geprobeerd om op de ruzie terug te komen. Om het uit te praten. Mijn vriends reactie is dan "Moet dat nu? We hebben het net weer gezellig? Moet je weer de sfeer verpesten?"
Op een gegeven moment ben ik daardoor gestopt met terugkomen op onze ruzies en het maar gewoon af te vrijen. Dit heeft tot gevolg dat we steeds weer over dezelfde dingen steeds heftiger ruzie krijgen. Dingen worden niet uitgepraat.
Gisteren had ik er genoeg van. Ik wil niet meer vrijen met iemand die een paar dagen ervoor nog nare dingen tegen mij heeft gezegd. Die woorden hangen dan nog in de lucht. Ik hoor ze nog in mijn hoofd. Ik wilde het nu eens uitpraten. Dat steeds maar afvrijen en weer 'normaal' doen werkt niet. We blijven met dezelfde issues zitten. Of althans ik. Voor mijn vriend lijkt het zo te zijn dat onderwerpen/problemen waar je niet over praat ook niet bestaan.
Ik heb gezegd: ik wil eerst met je praten voor we gaan vrijen.
Mijn vriend ging uit zijn dak. Het was chantage. Hoe durfde ik voorwaarden te stellen? Ik heb daarmee een bom onder de relatie gelegd, volgens hem. En ik moet zeker niet denken dat hij ooit nog met mij wil vrijen. En dat we dingen nooit uitpraten was volgens hem een pertinente leugen. En dat het in veel relaties een bekend patroon is dat de man nader tot elkaar wil komen door te vrijen, en dat vrouwen eerst nader tot elkaar willen komen om te kunnen vrijen was de grootste psychobullshit die hij ooit had gehoord.
Ik wil graag jullie mening weten. Is het zo gek dat ik eerst graag eens wil praten voordat we het bed induiken? Is het inderdaad chantage, zoals mijn vriend het zegt?
En wat nu? Gisterenavond na dus weer een afgekapte ruzie - "ik ga nu slapen, je bekijkt het maar" - nog uren op de bank gezeten. Doen we de komende dagen weer steeds normaler tegen elkaar tot we het afvrijen? Hoe kom ik uit dit patroon, want aangeven dat ik meer behoefte had aan praten dan aan vrijen, was blijkbaar niet de goede weg.
B-woord 
Ik herken er ook wel het een en ander in van mijn ex en daar werd door de psychiater een persoonlijkheidsstoornis met een b tegenaan gegooid. Natuurlijk doe jij vanalles 'verkeerd' binnen je relatie, net zoals alle andere mannen en vrouwen op deze aardbol. Maar dat geeft jouw vriend niet het recht om jou zo agressief te bejegenen, je te beschuldigen, uit te schelden en wie weet allemaal nog meer wat je hier wellicht nog niet vertelt en in real life al helemaal niet. Ik vind ook dat je teveel op je neemt. Dat is ook waarmee hij je manipuleert. Hij speelt op je verantwoordelijkheidsgevoel. Hij weet dat je geneigd bent dingen bij jezelf te zoeken en daar klikt hij op in. Je weet dat ook jij (net zoals alle mannen en vrouwen op deze wereld) fouten maakt in je relatie en je blijft in het cirkeltje ronddraaien dat als jíj het maar goed zou doen, hij het ook wel beter zou kunnen doen. En op die manier zie je niet onder ogen hoe ongezond jullie verhouding werkelijk is. Want natuurlijk maak jij fouten maar dat geeft hem niet het recht jou op zo'n fundamenteel agressieve maier te behandelen. Je zou eens kunnen gaan lezen over het omgaan met manipulatieve mensen, bijvoorbeeld het boek emotionele chantage van susan forward. Of boeken over het omgaan met borderliners. Of hij daar daadwerkelijk aan lijdt, is niet per se van belang. Je hoeft hem ook niet te diagnostiseren, maar als je wat herkent van de dynamiek kun je jezelf een beeld vormen van hoe jij je daar anders dan nu, gezonder, tegenover wil verhouden. Je doet dan gewoon ideeën op.
Succes en twijfel om te beginnen vooral minder aan jezelf. Voel wat jij voelt en ben daar op zijn minst naar jezelf duidelijk over.
Groet, Jo Hanna
Leestip
Ik snap dat ik moet veranderen. Maar hoe? Ik heb al vaak gedacht: prima, ik HOEF je aandacht al niet meer. Graag of niet. Ik moet je blijkbaar maar zien als een huisgenoot. Maar het echt zo voelen lukt mij niet. Telkens sta ik weer als een idioot te zwaaien of ondersteboven te roepen om zijn aandacht te krijgen.
Lees het boek Verslaafd aan de liefde van Jan Geurtz! Heel verhelderend.
Dank weer
voor de reacties.
Ik heb zelf ook een tijdje de bang-theorie aangehangen. Nu nog wel eigenlijk. Maar ik merk dat ik ook met die theorie zijn gedrag goed praat in mijn hoofd: "Hij is bang, dus daarom reageert hij zo. Daar kan hij niks aan doen." Hem op die manier verontschuldigen werkt niet. Of althans, ik blijk het niet vol te kunnen houden om altijd maar rekening te houden met mogelijke bangheid. Vaak denk ik: hij KAN het echt niet. Laat 'm met rust, stop met vragen.
Mijn vriend is drie jaar geleden een eigen bedrijf begonnen. In overleg. We wisten dat het druk zou worden, maar we gingen ervoor. Vanaf het eerste moment is het giga-druk. Hij maakt werkdagen van 8 tot 10. Elke dag. En dan werkt hij ook nog in het weekend. Ik heb respect voor wat hij opgebouwd heeft. Voor hoe grondig en goed hij de dingen aanpakt. Voor zijn succes.
Na pak 'm beet twee jaar ben ik weer aandacht voor mij en ons gezin gaan vragen. Ik trok het prima in mijn eentje, maar leuk is anders. Ik wilde weer een 'samen'. Dat vond hij terecht. Maar er veranderde niets. Ik kreeg belofte na belofte: als dit project af is, wordt het rustiger, na de zomer ga ik mijn agenda beter beheren, als dit, dan dat, en als zus dan zo. Er is niets veranderd.
Hij heeft een goed team om zich heen verzameld. In theorie zou hij dus dingen kunnen overdragen. Maar het lukt hem niet. Alles is in zijn ogen belangrijk. Of - in mijn ogen - in ieder geval belangrijker dan het gezin.
Ik heb aangegeven dat ik ongelukkig was. Hem voorstellen laten doen. Zelf concrete voorstellen gedaan: op dinsdagavond thuis eten. Elke maand iets leuks doen met z'n tweeën. Een keer per week de kinderen van de opvang halen. Kleine dingen. Normale dingen. Maar hij kan het niet. Of wil het niet. Hij denkt ook dat het voor mij te zwaar is allemaal. Maar dat is het niet. Ik hoef geen 'hulp' van hem met het gezinsleven. Alles draait prima. Ik wil gewoon zijn tijd en aandacht. Relaxed samen zijn. Maar relaxed is het dus niet meer. Mijn geduld is langzaam opgeraakt. Ik verwijt hem inmiddels dat hij mij verwaarloost. Zijn bedrijf is belangrijker dan ik, dat is de boodschap die ik elke keer krijg. Hij zegt dat het niet zo is, maar zo voel ik dat wel. Met dat gevoel kan hij niks: onzin, natuurlijk ben ik wel belangrijk.
Af en toe gebeuren er goede dingen. Dan is hij opeens twee avonden thuis. Dat ik dan niet spontaan weer gelukkig en tevreden ben, snapt hij niet. Ik zie niet meer wat hij WEL doet, meent hij. Hij snapt niet dat wat in drie jaar kapot is gemaakt, niet in een maandje te lijmen is, meen ik. Ik ben te lang op de laatste plaats gekomen.
Aha, db en wa
Een DB met WA, dus. Een Druk Baasje met Werk-Alcoholisme. Plus een snuf onmisbaarheidswaan. Kom daar maar eens doorheen.
En de ultrakorte samenvatting: "Met dat gevoel kan hij niks: onzin, natuurlijk ben ik wel belangrijk."
Dat ben je ook voor hem, ongetwijfeld. Je moet genoeg hebben aan de wetenschap, maar jij wilt het ook nog eens merken. Ja, hallo. Je wéét het toch.
Ik weet van mijn exemplaar dat hard werken ook wordt gezien als je bezighouden met je gezin. Daar doen ze het voor, namelijk. Dat kunnen ze, daar voelen ze zich goed bij, belangrijk in, en competent.
Vindt hij het nog leuk, zijn zaak? Heeft hij stress? Is hij bang het werk zijner handen te zien falen? Weet hij dat jij bewondering hebt voor wat hij heeft gedaan - en merkt hij dat ook? ;-P
En ja, dit is ook weer je inleven in hem, terwijl jij het graag eindelijk eens andersom zou zien. Jij nadert het punt waarop je vreest je te moeten gaan afvragen of de man van wie je houdt nog ergens in die hardwerkende Nederlander verscholen zit, en of je nog de moeite wilt nemen hem eruit te bikken. [contactadvertentie, echt eens gezien: Man, begraven in het werk, zoekt vrouw met schepje.]
Over wie maak je je het meest zorgen - over hem (wat hij mist), over jullie (hoe lang gaat dit nog goed) of over jezelf (je bent ongelukkig)?
Zeikwijf
Ik moet steeds lachen om al die letters. En dat schepje is ook briljant: ja, mijn schepje is (even?) onvindbaar.
Of hij zijn werk leuk vindt? Dat doet voor hem niet ter zake. Het 'moet' gewoon, klaar. Falen zou hij erg vinden, zonder meer.
Ik maak me zorgen om mijzelf (en of in) onze relatie. Over mijn vriend maak ik me geen zorgen: hij heeft toch geen probleem? Op zo'n zeikwijf na dan, die zo eens in de twee weken weer met hetzelfde riedeltje komt, en die vroeger veel liever was en hem zijn gang liet gaan.
We kunnen er niet over praten. Dat blijkt. Er verandert niets. Dat blijkt.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
En nog deze
"Ik weet van mijn exemplaar dat hard werken ook wordt gezien als je bezighouden met je gezin. Daar doen ze het voor, namelijk. Dat kunnen ze, daar voelen ze zich goed bij, belangrijk in, en competent."
Ik werk en ben economisch zelfstandig. Voel ik me ook goed bij, belangrijk in en competent. Voor mij is bezighouden met mijn gezin toch echt de dagelijkse aandacht voor elkaar.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Oké
Dan ben ik nu aanbeland op hetzelfde punt als de stelliger formulerende schrijfsters voor mij.
Jij hebt het gevoel dat je niet doordringt. Dat het hem niet uitmaakt wat jij vindt en voelt. Praten werkt niet, want dat kan hij niet. Hij probeert je in het gareel te krijgen door het op te blazen, met grote woorden te smijten en jou een eventueel falen van jullie relatie in de schoenen te schuiven. Klopt dat?
Nou ja, wie niet horen wil moet maar voelen, zoals mijn goede moeder zei. Niet mét hem praten, maar tegen hem praten. Kort en concreet. Dit werkt niet, dit wil ik, en anders maar niet.
Best wel aso
"want aangeven dat ik meer behoefte had aan praten dan aan vrijen, was blijkbaar niet de goede weg"
dat moet je niet zeggen wilwilpraten, het was voor je partner klaarblijkelijk niet de goede weg, maar de manier waarop het tot nu toe gaat blijkt voor jou niet langer de goede weg te zijn, en daar zal hij het toch echt mee moeten doen. Klaarblijkelijk is een serieus gesprek, iets uitpraten, zodat je écht van elkaar begrijpt wat je drijfveren en gevoelens zijn, voor hem zo bedreigend, dat hij gaat dreigen en erg boos wordt (lees: afhoudend).
Ik zou dit niet zonder meer accepteren, omdat het iets heel cruciaals in jullie relatie haalt, eigenlijk leg jij nu de vinger op een heel zere plek.
Jullie zullen hier toch echt verder mee moeten komen, jij kunt niet langer dit niet voelen, en hij kan hier dus ook niet langer omheen, en al helemaal niet door te gaan roepen en onredelijk worden.
Maak hem nogmaals rustig duidelijk dat je dit patroon wilt doorbreken en dat je er graag met hem over wilt praten. Als hij niet in staat is tot dat soort communicatie kom je bij een ander probleem; passen jullie op de lange termijn wel bij elkaar?
Door te zeggen dat jij hiermee een bom onder jullie relatie legt vind ik ronduit (excusez le mot) hufterig en zeer kinderachtig. Daarmee krijg je a.h.w. een klap in je gezicht en zijn we dus uitgepraat? Kom op zeg!
