Chantage?

Vrijen

doe je niet op voorwaardes; vrijen doe je omdat je er op een bepaald moment zin in hebt. Voor vrouwen is dan vaak nodig dat het goed voelt. Als het voor jou niet goed voelt en je hebt geen zin dan is dat geen chantage maar zo voelt het voor jou.
Punt.
Uitpraten is natuurlijk iets moeilijks als je dat lang niet gedaan hebt. Maar als jij nu ineens stelt dat je alleen wil vrijen als het uitgesproken is, klinkt dat wel als chantage. Je kunt aangeven dat je geen zin hebt en dat je denkt dat dat komt doordat er zaken zijn die doordat ze niet uitgepraat zijn, niet goed voelen voor jou. Dat lijkt hetzelfde, maar is toch anders.

Die ruzies

Het lijkt erop dat jullie ruzies niet op een respectvolle manier gebeuren. Waar gaan ze over? Wordt er gescholden?

Reactie

Ik snap wat je bedoelt, Koentje. Het is de toon die de muziek maakt. Maar volgens mij heb ik het niet als voorwaarde gesteld, maar aangegeven dat ik op dat moment meer behoefte had aan praten dan aan vrijen.

Hoewel… Volgens mij zei ik letterlijk: ik wil graag eerst met je praten voor we gaan vrijen. Ja, hmm, nu ik dat zo lees, is het misschien toch een voorwaarde. Maar ik bedoelde mijn behoefte uit te drukken. Maar vervolgens bleef mijn vriend maar op ‘chantage’ hameren. Het was chantage dit en chantage dat, ik moest vooral niet denken dat hij zich liet chanteren, wie dacht ik wel niet dat ik was, etc. etc.

Vic en Mari, onze ruzies gebeuren zeker niet op een respectvolle manier. Ik kan zo uit de losse pols tien scheldwoorden opnoemen waar hij me voor uit maakt. Dat heb ik gisteren ook tegen mijn vriend gezegd: hoe kan ik vrijen met iemand die mij een paar dagen geleden nog een trut noemde? Daar reageerde hij verder niet op.

De ruzies gaan ook steeds over hetzelfde. Ik wil daar liever niet te diep op ingaan. Laat ik het zo zeggen: ik ben de vragende partij. Ik wil iets van mijn vriend. Eigenlijk wil ik gewoon meer van zijn tijd en aandacht. Ik voel me genegeerd. En ondanks dat ik zo duidelijk om zijn aandacht vraag, smeek bijna, weet hij dan ook nog op te werpen dat ik vast vreemd ga of dat van plan ben of al ijzers in het vuur heb voor een mogelijke nieuwe relatie omdat ik niet met hem wil vrijen.

Hmmm

Dit klinkt niet als een gezonde relatie. In een gezonde relatie zijn er heus wel meningsverschillen (graag zelfs) maar wordt er niet gescholden en wel op een goede manier geruzied. En wat chantage betreft, voor mij zou het als chantage voelen als hij meldde dat ik vast vreemd ga omdat ik niet altijd zin heb.
Kun je eens ter sprake brengen terwijl de toon normaal blijft dat jij er mee zit dat het tussen jullie niet goed loopt?

Bedreigd

Gezien zijn reactie (en beschuliging aan jouw adres) krijg ik het idee dat hij het praten zo bedreigen vindt dat hij vanalles inzet om niet te hoeven praten. Dat ligt niet aan jou. Misschien was hij zo, misschien is hij zo geworden.

Cirkeltje

Ik heb in het verleden regelmatig te berde gebracht dat ik vind dat we problemen hebben. Dat ik niet gelukkig ben zo. En dat ik daarover wil kunnen communiceren zonder ruzie. Maar dan was de reactie van mijn vriend altijd: moet dat nu? Het komt of niet uit omdat 'het nu net zo gezellig is' of omdat 'hij nu moe is'.

Inderdaad, hij wil niet praten. Als je niet over problemen praat, zijn ze er ook niet. Zo lang ik 'lief' doe gaat het prima. Als ik niet 'lief' meer doe, omdat het me tot hier zit om steeds maar weer te moeten bedelen om aandacht, dan zegt mijn vriend dat hij me geen aandacht WIL geven omdat ik niet 'lief' doe.

Ik voel een cirkeltje...

Praten

Hoe pak je dat aan, dat praten? Is hem wel duidelijk wat je graag van hem zou willen, en waarom wil hij zijn gedrag niet veranderen? Wat mij betreft (helaas door schade en schande wijs geworden) zou de deur dicht gaan als ik uitgescholden zou worden.

Nog iets

Sorry, ik loop even helemaal leeg.

Of ik het nu fout gezegd heb of niet, mijn vriend gebruikt dat 'chanteren' vervolgens als een stok om mee te slaan (figuurlijk, hoor.) Het ging alleen nog maar daarover. Op de inhoud gaat hij verder niet meer in. Hoeft hij ook niet meer te doen in zijn ogen, want ik zat fout.

Trouwens

Het is een beproefde manipulatieve strategie om dingen zo te draaien dat jíj de slechterik bent, want jij chanteert. Met iemand die zo'n tactiek hanteert valt niet te discussiëren, want uiteindelijk gaat het al helemaal niet meer om het punt waar het oorspronkelijke 'gesprek' mee begon.

Vic

Dat praten pak ik dus niet aan. Het komt gewoon niet van de grond, zeg maar.

En ja, tegen elk van mijn vriendinnen zou ik zeggen: je laat je toch niet uitschelden, muts?! Maar ik zie ook dat hij het uit frustratie doet. En ik snap dat ik hem frustreer omdat hij niet kan/wil praten.

(O jee, zit ik zijn gedrag nu goed te praten? Ja, ik ben een muts, da's duidelijk.)

Nog een keer vic

Dit herken ik. Of het een strategie is van mijn vriend, of beter gezegd: een bewuste strategie van mijn vriend, zou ik niet met zekerheid durven zeggen. Maar het is wel het mechanisme: het gaat nooit over de dingen die mij oorspronkelijk dwars zaten.

We zaten door elkaar te praten Maar jij komt tot dezelfde conclusie als ik (dat is goed haha). Mijn ex zei ook altijd dat hij zo tegen mij deed omdat ik het bloed onder zijn nagels vandaan haalde met 'mijn gezeur en achterlijke gedoe'. Dan nog is dat geen reden om iemand verbaal met de grond gelijk te maken. Ik ben benieuwd of er nog iemand reageert die weet hoe je op een goede manier kunt omgaan met zo'n manipulator (om niet het n-woord te gebruiken

Nee, niet het n-woord!

In godsnaam niet het n-woord! Een fiks aantal jaar geleden zei iemand mij dat hij mijn vriend een narcist vond. Dat heb ik doorgebrieft thuis. Vriend ging door het lint. En is daar nog jaren en jaren op teruggekomen. Ook met teksten als: ik had het vast met die meneer gedaan, waarom zou zo'n man dat anders zeggen?

En in momenten

van grote wanhoop heb ik weleens een n-woord-checklist doorgenomen. Daar kon ik toch te weinig kenmerken op aanvinken.
Vooral ook omdat ik me niet voor kan stellen dat hij dit soort dingen 'bewust' doet. Ik zie het meer als een wisselwerking tussen ons.

Duidelijk

Ah, daar hoeven we het dus niet meer over te hebben. Wat een typerende reactie! Helaas weet ik niet wat je daar dan mee zou moeten ;-(

Niet bewust of 'expres'

Ik denk ook niet dat mijn ex het 'expres' deed. Hij vond oprecht dat hij dingen beter wist/kon dan ik en ergerde zich heel erg aan hoe ik dingen deed (of niet deed) of als ik zijn superioriteit in twijfel trok. Tussen ons bestond zeker een wisselwerking, maar ook in bijv. werksituaties liep hij wel tegen dingen aan (die dan nooit zijn schuld waren). Daar liet hij zich alleen niet zo gaan als thuis, want hij is natuurlijk niet dom

Idem zo'n man hier

Naast al zijn goede eigenschappen in wezen een narcist. Kan hij niks aan doen geloof ik; hij doet wel eens een poging tot sociaal wenselijker gedrag, maar zijn perspectief blijft beperkt tot.. Tja.. Zichzelf, geloof ik.

Als je echt met hem

in gesprek wilt komen zul je hem moeten helpen jou jouw vreselijke misstap te vergeven dat je hem zo hebt geprobeerd te chanteren. Dus:
'Schat, het spijt me dat ik mij zo ongelukkig heb uitgedrukt waardoor ik je eigenlijk chanteerde; maar wat ik bedoelde te zeggen was eigenlijk:
Ik kan niet met je vrijen omdat de onuitgesproken zaken mij te veel in de weg zitten. Ik kan me dan echt gevoelsmatig aan je geven. Dus ik stel voor dat we een serieuze poging gaan doen om wat dingen uit te spreken."

Je moet even door het stof, maar ontneemt hem eigenlijk dan zijn stok om jou te slaan. Vervolgens kun je weer focussen op de inhoud.
Succes!!

Foutje...

Ik kan niet met je vrijen omdat de onuitgesproken zaken mij te veel in de weg zitten. Ik kan me dan echt gevoelsmatig aan je geven.

Niet. NIET geven dus....☺

Koentje

Dat NIET geven begreep ik, hoor.

Mijn excuses worden zelden geaccepteerd. "Dat zeg je alleen maar om er vanaf te zijn. Je meent er niets van."

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Weet je

Ik denk niet dat jullie zonder een paar aardbevingen uit dit patroon zullen komen. Jullie moeten echt aan therapie denk ik.

Je kunt geen gelijkwaardige relatie hebben met iemand die niet naar je luistert. En dan is de keuze aan jou of je een ongelijkwaardige relatie accepteert. Ik denk niet dat je hem kunt veranderen. Niet zonder dat hij er 100% achter staat.

Ik was vroeger ook aan het manipuleren, en katte mijn ex-vriend regelmatig compleet af en wist het altijd zo te draaien dat het zijn fout was. Ik werd er ook heel erg ongelukkig van. Maar ik zag het in, en wilde dit echt veranderen. En dan is het nog heel hard vechten in het heetst van de strijd om niet in "hij is tegen mij" te vervallen. Mijn man is heel erg goed. Hij laat niet over zich heen lopen, en heeft mij enorm geholpen om in te zien dat discussies over een onderwerp gaan, niet over de gehele persoon. Maar het heeft heel veel werk gekost!

Eens met dc

Jullie zouden in therapie moeten om met elkaar te leren praten en naar elkaar te leren luisteren. Maargoed, daar moeten jullie dan wel allebei achter staan en dit biedt geen enkele garantie..
Dat hij elke keer meteen roept dat je het met een ander hebt gedaan klinkt ook helemaal niet goed. Ik zeg het even botweg (maar bedoel het goed): je moet wel oppassen verpleegstertje te willen blijven spelen (je lijkt iets teveel begrip te hebben, ten koste van jezelf).. Als hij niet samen met je in therapie wil is het voor jezelf misschien wel prettig.

Therapie

Begin me nu echt te schamen: therapie hebben we al geprobeerd. Mijn vriend heeft het 1 sessie volgehouden. Hij vond dat hij geen klik had met degene tegenover ons. Dat kan natuurlijk. Persoonlijk denk ik dat hij het te confronterend vond. Maar het maakt niet uit wat ik denk: als hij niet met diegene verder wil, houdt het natuurlijk op. Wel kreeg ik de belofte dat hij op zoek ging naar een ander. Maar toen deed ik weer een tijdje 'lief' en dacht hij dat we het niet meer nodig hadden.

Ik heb zelf niet het idee dat ik verpleegster speel. Wel dat ik me in (te) veel bochten wring om maar rekening met hem te houden.

Is het n of a

Het doet ook wat autistisch aan, vind ik.

Geen a

Nee, geen a. Ken weinig sociaal capabeler mannen dan mijn vriend. Behalve als we gedoe hebben dus. Dan is hij wat mij betreft het hele alfabet bij elkaar .

Ik zie maar 1 weg

Om kans te maken uit dit patroon te raken. En dat is dat jij stopt met je aanpassen.
Wees jezelf. Trek je niets aan van wat hij daarvan vindt. De eerste stap moet van hem komen. Niet van jou.
Ik wens je heel veel sterkte, want wat jij bent een soort van verslaafd. Je bent zo gefixeerd geraakt op zijn aandacht / goedkeuring dat je bereid bent daarvoor jezelf weg te geven.
Issey

Hoe oud is hij?

Autist, narcist of een of andere persoonlijkheidsstoornis; ik ben geen psychiater en kan geen diagnoses geven. Maar het zal duidelijk zijn dat je vriend in de categorie "moeilijke mensen" valt. Mocht je vriend al willen veranderen (ik heb overigens niet die indruk uit je berichten) dan is de kans dat er werkelijk iets verandert behoorlijk klein als hij al wat ouder is. De grens wordt vaak rond de 40 gelegd.
Ik heb weinig hoop voor je; hij heeft geen probleem, hij ziet geen probleem. Mocht je hem al opnieuw in therapie krijgen vermoed ik dat er ook met deze therapeut wat mis zal zijn, net als met zijn/haar opvolger.
Hebben jullie overigens kinderen? Kan hij daar wel mee omgaan?

Ik veranderen

Die 40 is hij al een flinke tijd gepasseerd. We hebben kinderen. Dat gaat oké.

Ik snap dat ik moet veranderen. Maar hoe? Ik heb al vaak gedacht: prima, ik HOEF je aandacht al niet meer. Graag of niet. Ik moet je blijkbaar maar zien als een huisgenoot. Maar het echt zo voelen lukt mij niet. Telkens sta ik weer als een idioot te zwaaien of ondersteboven te roepen om zijn aandacht te krijgen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ik weet het niet

Ik vind de reacties tot nu toe vrij streng, en ik zit met allerlei vragen. Hoe vaak komen dit soort confrontaties voor? Gaat het altijd om jouw gevoel dat je geen aandacht krijgt? Wat voor aandacht bedoel je? Wat wil je dat hij doet en heb je enig idee waarom hij dat niet doet? Kan hij het wel, bij anderen, bijvoorbeeld, of op momenten dat je er niet om vraagt?
Ik herken wel het een en ander in zijn reactie (maar dan minder extreem, geen jaloezie en verwijten dat ik wel een ander zal hebben, bijv.), en ik heb na ettelijke jaren de theorie dat het angst is. Paniek, zelfs.
Angst voor een situatie waarin hij de controle kwijt is, waarin hij niet kan voorspellen wat jouw gevoelens voor gevolgen zouden kunnen hebben, angst om te moeten toegeven dat hij fout zit en daar NIETS aan kan doen, angst dat jij hem in de hoek lult - angst, uiteindelijk, om tekort te schieten en jou kwijt te raken.
Dat pakt hij dan stom aan, hoor ik je zeggen, want zo raakt hij je juist kwijt. Inderdaad. Maar misschien kan hij niet anders.
Dat is de theorie. Wat jij met die angst zou moeten, daar ben ik zelf ook nog niet uit. Je vindt waarschijnlijk dat je geen extreme eisen stelt, maar de vraag is of hij dat ook vindt. Misschien moet je een tijd niet willen praten, maar willen luisteren. Hoef je alleen nog maar ( de goede vragen te vinden om te stellen.