Borderliner als vriend?. ervaring gevraagd
ik heb al eens eerder een draadje gestart over een man in mijn leven en wist destijds niet of ik daar mee verder moest gaan. Ondertussen zijn we enkele maanden verder. Wij hebben het samen erg leuk, wonen niet samen maar zijn ongeveer 3 a 4 dagen per week bij elkaar. Ik weet dat hij niet helemaal is zoals andere mensen en ik heb mij daar destijds bij neergelegd. Momenteel spelen er toch weer een aantal dingen en uiteindelijk vermoeden ik dat hij borderline heeft. Om alles hier uit te leggen waarom ik dat denk. Is een beetje te veel maar na met een bevriende psycholoog te hebben gesproken en te hebben gegoogled komen mij toch veel dingen, handelingen en situaties erg bekent voor. stemmingswisselingen, verlatingsangst, onzinnig boos worden, enorm enthousiast, liefdevol, attent, enz enz Wie heeft ervaring met borderliners?
Wat doet je vriend
Het belangrijkste is of je vriend mee kan gaan in je vermoeden van een persoonlijkheidsstoornis en daarnaar wil handelen; diagnose, behandeling en psycho-educatie. Als hij geen probleem ziet of vindt dat jij een probleem hebt dan zou ik er nog eens heel goed nadenken of je met hem verder wilt.
Eens met piet
Ik kan slechts spreken uit mijn (jarenlange) ervaring in een heel turbulent huwelijk met een partner met (vastgestelde) stoornis. En ik kan het slechts met Piet eens zijn. Wat ik uit eigen ervaring heb geleerd en uit 'lotgenotencontact' (er zijn verenigingen/websites voor 'partners van') is dat het slagen van de relatie valt of staat met de mate van ziekte-inzicht van de patient.
Mijn ex had een type stoornis waarbij alles wat er gebeurde op externe factoren werd gegooid. Van verkeerde medicijnen tot zijn jeugd/ouders, en uiteindelijk natuurlijk op mij. Dat gaat dus niet. En dat is ook wat ik in overweging zou nemen als ik jou was. Piet spreekt wijze woorden.
Nog een ervaringsdeskundige.
Het waren de schaarse momenten van inzicht die me de kracht gaven om de relatie met Border nog een tijdje aan te zien. Na vele malen uit/aan en hoop/vrees was het me duidelijk dat de relatie nooit echt iets zou worden. Toen heb ik de stekker er maar uitgetrokken. Maar voor jezelf zo nu en dan de balans op. Wat mij daarbij heeft geholpen is een soort dagboekje. Ruziedagen e.d. noteren en dan kijken hoe gelukkig je gedurende een maand of kwartaal bent geweest.
Niet als vriend
Mijn moeder heeft sterke borderlinetrekken (ik denk niet dat iemand haar ooit die diagnose heeft verteld, al was ze ongeveer de helft van haar leven in therapie) en ik loop met een grote boog om mensen die zulk gedrag vertonen heen. Bij een borderliner zonder ziekte-inzicht, en daar lijkt het bij jouw vriend op, is er geen ruimte meer voor anderen. Jouw rol wordt die van pispaal, afgod, publiek, decorstuk, zondebok, therapeut. Van een evenwichtige relatie kan geen sprake zijn. Doe het niet.
.
Ex heeft borderline
Ik ben gescheiden van de vader van mijn kinderen. Hij heeft borderline. Het was me van begin af aan duidelijk dat hij niet goed met stress om kon gaan. Dat leide tot grote problemen nadat de kinderen kwamen. Hij werd steeds wispelturiger, daarna onredelijker, dwingender, uiteindelijk zelfs geweldddadig. Het was heel erg eng, moeilijk, zwaar en verdrietig. Vele psychiaters later (hij liep steeds weg) ben ik ermee gestopt. Mijn advies: run while you can!
Ponpon
Dit zijn waarschijnlijk niet de reacties waar je op hoopte, maar wat denk jij er nu zelf van?
Ponpon
Hoe gaat het met je?
Pfff wat een reacties tja
hoe gaat het nu.. Een prachtige week gehad. Veel lol, plezier, liefde gezelligheid. En ineens is het daar weer..' het is te voorspelbaar, ik heb het gevoel dat mn wereldje te klein is geworden, ik hou wel van je ..maar.. , enz enz.. ' heel zwart wit. Van hele leuke momenten naar momenten dat ik niet weet of hij wel door wil waardoor ik me rot voel. Zo gaat het nu een maand. Ik weet dat als ik nu de stekker er uit trek hij in de put raakt. Ik ben een aantal keren alleen op vakantie geweest en wanneer ik dan terug kwam was hij ervan overtuig dat hij er helemaal voor ging. Tot een paar weken later dan kwamen de ups en downs weer. Nu een down weekend waarvan ik nu al weet dat het over een paar dagen weer up is. Als ik hem maar even de rust en tijd geef. Maar wat is dit zwaar en vermoeiend zeg. Sta eigenlijk voor de zoveelste keer op het punt om de knoop door te hakken,
Neem maar van mij aan....
Neem maar van mij aan dat dit zo blijft. Mijn zoon heeft een driejarige relatie achter de rug met een meisje met borderline. Het was slopend. Als hij liet merken te overwegen de relatie te beeindigen, dreigde ze met zelfmoord. Het heeft zoveel van hem gevergd. Hij had engelengeduld en veel liefde te geven, maar het was nooit genoeg.
Ponpon,
"Ik weet dat als ik nu de stekker er uit trek hij in de put raakt."
Jij bent niet verantwoordelijk voor hoe hij zich voelt (of zich gaat voelen).
Ik ben jou niet, maar als ik dit zo lees zou ik de zoveelste knoop doorhakken en dan voorgoed.
Sterkte ermee.
Aanvulling
aanvulling op Jade: Je bent niet verantwoordelijk voor hoe hij zich voelt, maar laat je ook niet "verantwoordelijk praten" voor zijn gevoelens of reacties. Het is zíjn leven en hij moet dat zelf leven. Sterkte met het doorhakken van de knoop. Laat je niet in een verantwoordelijkheid praten die je niet hebt.
Over verantwoordelijkheid gesproken...
Zijn eigen gedrag speelt een hoofdrol bij je eventuele beslissing ermee op te houden. Maar dat ziet hij uiteraard heel anders: jij bent te bot, zwak en te egoïstisch om de relatie tot een succes te maken. Hijzelf is natuurlijk onschuldig want hij kan er niets aan doen dat hij is zoals hij is.
Je bent niet verantwoordelijk
Ja, hij zal in de put raken en misschien ook met zelfmoord dreigen (typisch borderline). Maar jij bent daar niet, nooit verantwoordelijk voor! Geef hem het telefoonnummer van de crisisdienst van de GGZ als hij met zelfmoord dreigt. Zeg dat niemand hem zal kunnen tegenhouden als hij het echt wil, maar dat de mensen in zijn omgeving het vast vreselijk zouden vinden. Hij moet zijn eigen verantwoordelijkheid nemen.
Hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt om de relatie te verbreken. Doe het nu het nog kan, nu je nog niet met handen en voeten aan hem vast zit. Denk aan jezelf, je verdient beter dan dit, je verdient een relatie waarin je je op je gemak mag voelen. Iedereen verdient dat.
Bericht van moeder
Wat raakt het bericht van Moeder me. Ik heb al die lange jaren gegeven wat ik had, geprobeerd met liefde, praten, nog meer liefhebben, zorg, mantels der liefde en wat al niet meer, maar het was Echt Nooit Genoeg. Uiteindelijk sloeg dat bij hem om in wantrouwen, boosheid, belachelijke beschuldigingen, onderdrukking, geweld. Mijn reactie was nog harder proberen, omdat ik wist wat voor lieve, gevoelige man er achter dat masker zat. Maar het is Nooit Genoeg. Ik ben eraan kapotgegaan. Toen pas zag ik in dat het een hopeloos geval was.
Ponpon, lees dit eens:
http://www.bpdfamily.com/bpdresources/nk_a101.htm en kijk eens rond op die site.
Genista,
goeie aanvulling: alleen hij ZELF is verantwoordelijk voor zijn eigen gevoelens, hoe hij hiermee omgaat.
Geen dreigingen
Hij dreigt niet met zelfmoord. Hij heeft eigenlijk een heel goed inzicht dat relaties voor hem niet werken. Ik heb al vaker een draadje over hem gestart. Hij is niet agressief naar mij toe. Het is meer dat hij van de ene emotie heel makkelijk in de ander over gaat. Zo hebben we een top tijd en ineens is de depressieve kant daar en zit hij in een dip. Hij geeft aan dat dat niet aan mij ligt maar aan hem zelf.HIj zondert zich dan af. Voelt zich druk en chaotisch in zijn hoofd. HIj zegt dan wel af en toe hele lelijke dingen of reageert heel fel. De dag daarna zegt hij zelf ook dat hij niet zo leuk tegen me was en bied daar zijn verontschuldigingen over aan. Ik heb met hem gesproken over borderline. HIj weet heel goed dat er dingen niet goed gaan in zijn hoofd. Of het borderline is weet hij niet. Ik hoor hem er ook niet over om er nu iets mee te gaan doen. Dwingen wil ik hem niet. Ik zeg het af en toe, en dat er wel therapie voor is waardoor het misschien iets makkelijker voor hem wordt. ( en voor mij dan ook) Afspraken maken met hem lukt niet. Alles is onder voorbehoud omdat hij niet weet hoe hij zich voelt op de dag van de afspraak. Ik zou gewoon graag weer een normale relatie willen, maar ben toch knettergek op deze man. Omdat hij inderdaad heel zorgzaam is en we samen hele leuke tijden hebben. Echte ups en echte downs. vermoeiend hoor..we wonen niet samen trouwens dat maakt het makkelijker om afstand te houden op slechte dagen.
Dreigingen
Nee Ponpon, nu dreigt hij nog niet. Jullie zitten nog in de eerste fase! Hij dreigt nog niet met zelfmoord, niet met andere ernstige dingen. Maar je kunt erop wachten. Overigens vallen ook drank- of drugsmisbruik, onverantwoord rijgedrag, slechte voeding e.d. ook onder het zelfbeschadigende gedrag dat de meeste borderliners vertonen. Weet je daar iets over? Weet je, het begin een een relatie hoort alleen maar ontspannen en leuk te zijn. Dat is het nu al niet.
Er bestaat inderdaad therapie, die duurt zo'n twee jaar en is meestal intern, want het is heel intensief. Een baan ernaast is bijvoorbeeld niet mogelijk. En dan nog is succes niet verzekerd. Ga je daarop gokken?
Veel borderliners zitten thuis omdat ze intensieve werkrelaties niet aankunnen. En omdat de stress van werk ze te veel is. Ironisch genoeg is de therapie een mooi begin daarvoor. Dan kan hij zich nog meer op jou als je voorbeeldpersoonlijkheid richten en is het hek pas goed van de dam.
Lees op die site die ik gaf over hoe een relatie met een borderliner verloopt. Dat is je voorland. Lijkt dat je leuk? Ik weet uit ervaring hoe verschrikkelijk het kan zijn, en ik wil je wel toeschreeuwen: open je ogen, stop ermee nu het nog kan!! Nogmaals: je verdient een relatie waar in je je ontspannen en op je gemak kunt voelen. Dat is een goede relatie.
Hoge pieken en diepe dalen
'Gescheiden' verwoordt het heel goed. En een stuk duidelijker nog dan ik deed; stop er mee nu het nog kan en het niet je hele leven verwoest. Iets waar je nu al vraagtekens bij stelt (anders kwam je hier niet..) gaat niet beter worden.
Ja, ik weet dat het verleidelijk is. Want zo iemand gaat altijd voor 100% en als die 100% dan op jou gericht is, dan vlieg je op hoge pieken en is het oh zo leuk. Maar die 100% kan ook zo weer omslaan in het negatieve en dan zak je echt peilloos diep.. waarbij je alle zeilen bij zult moeten zetten om jezelf (en kinderen?) overeind te houden. Waarbij je ook nog zult gaan proberen om die ander overeind te houden/te steunen etc etc, wat alle energie vreet die je hebt. Je gaat er aan onderdoor, en de kinderen ook.
Dat laatste, de impact op de kinderen, was bij mij uiteindelijk de druppel die mij deed besluiten de stekker eruit te trekken. Voor mezelf was ik niet sterk genoeg. Overmand door schuld- en verantwoordelijkheidsgevoel (dat je uiteraard ook stevig wordt aangepraat). Daarom, als je twijfelt, denk aan hen. Misschien dat je dat helpt besluiten of je door wilt gaan of niet.
Wow..wat moeilijk allemaal
alsik dit zo lees vraag ik me inderdaad af waar ik dan mee bezig ben.. maar het lijkt me zo anders de situatie waarin ik zit. Misschien ben ik nog iets te blind. Dat het energie van me vergt is wel duidelijk. Dat is altijd in de negatieve fase. Heeft hij een goede periode dan geeft hij juist erg veel energie en doet alles voor me. Alle onderhoudsklusjes aan mijn huis, zorgt voor me, kookt voor me enzzz.. Daarom neem ik telkens de minderre periodes voor lief.. Ik ben er ondertussen wel van overtuigd dat dit niet gaat veranderen. En was dan ook benieuwd hoe dit soort relaties zouden kunnen verlopen. Ik lees veel negatieve berichten hierover en dat zet me enorm aan het nadenken. Ik heb de link ook gelezen over het verloop van bordeline. Deels herkenbaar en ben benieuwd wat me nog te wachten staat dan. Misschien even goed nadenken of ik hier inderdaad mee verder kan.
Diagnose
Voordat je je instelt op leven met een borderliner is het wellicht interessant om te weten of het inderdaad een borderline persoonlijkheidsstoornis is. Staat hij open voor een onderzoek en diagnose of vindt hij het jou probleem?
Diagnose
Voordat je je instelt op leven met een borderliner is het wellicht interessant om te weten of het inderdaad een borderline persoonlijkheidsstoornis is. Staat hij open voor een onderzoek en diagnose of vindt hij het jou probleem?
Geen diagnose
hij heeft geen diagnose. Ik heb het wel met hem besproken en hij zegt dat het hem al eerder is verteld. Ik heb niet het idee dat hij er iets mee wilt gaan doen. Niemand kan hem helpen zegt hij en hij is meerdere keren in zijn leven naar de huisarts geweest. Als ik zeg dat hij zich beter een keer kan laten doorverwijzen omdat hij zichzelf daar mee kan helpen zich beter te voelen, reageert hij er niet op. Hij staat er niet voor open. Vindt dat zijn ' in de war zijn en niet goed voelen ' door mij komt. Hij heeft een vertekend beeld en vult in hoe ik ' denk' wat hij dan vervolgns als reden ziet om zich niet goed te voelen. Heb hem meerdere keren heel down en een keer heel depressief mee gemaakt. Dan is er niet door heen te komen en lijkt het of ik een andere man tegeover me heb. Paar dagen later is hij dan weer het andere uiterste. Heel verliefd, heel vrolijk, druk en kan hij de wereld aan. ( lijkt het op )
Hopeloos
Aan allerlei problemen is met liefde en inzet van alles te doen, maar ' hij vindt dat zijn in de war zijn en niet goed voelen door mij komt' maakt het hopeloos. Want de enige die dan aan het werk moet ben jij. En aangezien zijn indruk niet met de realiteit overeen komt, kun je hoog springen en laag springen maar zijn gevoelens wegnemen, kun je in nog geen 1000 jaar. En dus blijft dit zo tot in lengte van dagen. Het enige zinvolle advies is: hou ermee op.
Groet, Jo Hanna
Zwaailichten en sirenes
"Vindt dat zijn 'in de war zijn en niet goed voelen' door mij komt. Hij heeft een vertekend beeld en vult in hoe ik 'denk' wat hij dan vervolgns als reden ziet om zich niet goed te voelen."
Ja, allebei typisch borderlinedenken. Mijn zwaailichten en sirenes gaan aan alle kanten loeien hierbij. Dit moet je echt niet willen, dit gaat tot grote drama's leiden. En dit is nog maar het begin, dit gedrag zal steeds erger worden. Als hij nu niet openstaat voor behandeling (anders had hij het allang gedaan), dan gaat het ook later niet gebeuren. Of doet als mijn ex: gaat (gedwongen) naar een psychiater, en praat daar over kleine probleempjes, is charmant, gezellig, intellgent en geeft alle wenselijke antwoorden. Maar als ze in de buurt van het echte probleem komen, haakt mijnheer af. Keer op keer.
Luister naar Arawen: zeker als er kinderen in het spel zijn, ben je onverantwoord bezig. Dit is heel erg ongezond gedrag dat kinderen beschadigt, daar wil je ze echt niet aan blootstellen.
Nog een waarschuwing: de reden dat het in de goede periodes zo goed gaat, is dat hij heel goed kan aanvoelen waar jij gelukkig van wordt. Maar dit gaat zich tegen je keren. Hij kan namelijk ook feilloos aanvoelen op welke punten hij je het hardst kan kwetsen. En dat gaat hij doen. Ik heb voorbeelden waar de honden geen brood van lusten, maar dat zou te herkenbaar worden.
En alarmbellen
Na bijna 20 jaar heel slecht huwelijk (niet met een borderliner) heb ik geleerd: "Het komt door jou" = WEGWEZEN!!!
Kinderen
Op er nog een schepje boven op te doen (en om je te laten sluiten): ik neem aan dat er kinderen in het spel zijn, anders kwam je niet hier bij OO. Bedenk dan wat die achtbaan aan emoties, van 'fantastisch' in 1 x naar 'afschuwelijk', met hen doet. Die constante spanningsboog, het 'hoe zal hij nou weer zijn' gevoel creëert een enorm gevoel van onveiligheid waar je ze echt niet aan wilt blootstellen. Jezelf misschien nog wel, da's jouw keuze, maar hen echt ab-so-luut niet.
Jullie wonen nog niet samen, begrijp ik. Goed besluit.
Website van gescheiden
Dank voor het noemen van die site, Gescheiden. Een 'feest' van herkenning!
Groet, Jo Hanna
Inderdaad
Helaas hier ook een "feest" van herkenning. Er staat een berg nuttige informatie op die site. De exitstrategieën heb ik ook echt moeten gebruiken (nog een tip voor jou, Ponpon), ik was zo blij dat ik in elk geval advies daarover kon vinden en dat hulpinstanties mee wilden werken! Maar ik vond het vooral zo fijn om zoveel te herkennen en daaruit overduidelijk te kunnen concluderen: zie je wel, ik ben niet gek! Want als er jaren op je ingepraat wordt dat jij het probleem bent, ga je toch aan jezelf twijfelen.
En als kind
van een borderliner kan ik je wel vertellen dat je heel wat leert. Ik heb geleerd om altijd op mijn tenen te lopen, de ander te bestuderen en mijn eigen gedrag erop aan te passen, mezelf heel veel af te zonderen, te manipuleren en ik weet hoe het is om op heel jong (14 jaar) het huis uitgegooid te worden, omdat je een rotmens bent waar niet mee te leven valt.
Ik ben de helft van mijn leven bezig geweest met overleven, en verder heel veel jaren met mezelf weer bij elkaar te schrapen. Ik heb een hele lieve emotioneel stabiele man gevonden en ben nog elke dag blij met een leven ZONDER drama. Geen complottheorieen, geen emotionele chantage, geen enorme buienwisselingen, gewoon gezellig.
Echt, als je zeker weet dat het een borderliner is, doe het je kinderen niet aan.
Ponpon,
"Echt, als je zeker weet dat het een borderliner is, doe het je kinderen niet aan."
En zelfs al weet je het niét zeker: stoppen met deze 'relatie'. Dit is zo niet goed!
