Ben ik te onredelijk
Mijn man en ik zijn ongeveer 12 jaar bij elkaar, hebben 2 kinderen in de basisschool leeftijd.
Ik werk 5 dagen (40 uur ) en volg daarnaast een voltijd HBO studie.
Thuis komt alles op mij neer; al het huishouden, de boodschappen, de tuin, al onze administratie, zijn boekhouding (hij is zzpér), de beslissingen voor de hypotheek, de kinderen en school van de kinderen. Dus ook rijden naar de clubjes, vriendinnetjes, bijles, zangles noem t maar op. Oh en ik kook 7 dagen van de week.
Mijn man heeft een heel laag energieniveau. Hij heeft momenteel diensten van 08 tot 20 uur.
Normaal (voor de corona) had hij meer wisselende diensten. Kwam dan soms om 02 uur thuis.
Buiten het feit dat hij niet zijn steentje bijdraagt aan de huishouden (en alles wat daar boven staat beschreven, behalve de kinderen, want hij houd superveel van ze en doet soms wel iets met ze als ik er om vraag) heeft hij totaal geen interesse in bijv alles rondom het huis, het huis is erg vervallen en ik regel dan een schilder of een timmerman, klusjesman etc.
Het interesseert hem niet veel. Ik ben van plan om over een half jaar een grote verbouwing te gaan doen, ik licht hem daar niet eens meer over in. Heb een vloer uitgekozen die hij niet eens heeft gezien. Strook heeft een week in huis gelegen, maar hij wist niet eens waarom.
Zo heb ik recent een nieuw hypotheek afgesloten, hij is daar niet eens van op de hoogte.
Ik licht hem ook niet meer in.
Hij is voornamelijk met zijn werk bezig, want dat is zooo zwaar en hij is zooo moe!
Als hij thuis is is hij 1 met zijn telefoon of de televisie en wil lekker relaxen.
Ik irriteer me aan die houding. En vraag me af of ik niet te hard ben ? Wat wil ik dan... meer interesse (maar waarin ? In die nieuwe gordijnen die hem niet interesseren ? of in mijn studie, waar hij geen snars van begrijpt ? Weet eigenlijk ook niet meer wat ik dan zou willen.....
Als je hem zou vragen waar zijn interesses liggen dan kan hij daar geen antwoord op geven. Hij wil voornamelijk slapen en met rust gelaten worden (nee, hij is niet depressief)
Qua relatie zijn we de laatste 2,3 jaar meer huisgenoten, sex hebben we allang niet meer. Hij heeft altijd (omdat ie zo moe is) een heel laag libido gehad (ligt altijd erg vroeg op bed als hij de kans heeft) en ik heb het maar zo gelaten. Ik voel me ook totaal niet meer aangetrokken tot hem. Hij vind het ook wel best zo.
Scheiden ? Tja... als ik heel eerlijk ben (en dit klinkt heel vreemd, ik weet het), maar ik heb daar de energie niet voor om alles te gaan regelen nu, ook geen zin in al die stress.
En hij zal zonder mijn inkomen het niet eens gaan redden ben ik bang. Kan ik ook eens zijn toekomst gaan regelen.
Hoe klink dit voor een buitenstaander ? Ben ik onredelijk ? Wil ik teveel of verwacht ik teveel. Zijn mannen hierin anders... . zijn redenen zijn 'ik werk "
Nu zou je zeggen ga een gesprek aan... dat deed ik in de tijd dat ik hem nog belangrijk vond, nu denk ik dat je een ander niet kunt veranderen. Alleen jezelf. Dat heb ik ook gedaan, ik reken niet op hem. Maar irriteer me mateloos aan de olifant die in de woonkamer op zijn telefoon zit.
Heb relatietherapie voorgesteld, wilde hij niet. Hij vind dat ik niet moet zeuren en hij moet kunnen relaxen.
Lief
Wat een eerlijke en goedbedoelde reacties allemaal, ik waardeer dat zeker!!
Ondanks dat tsjor zei dat ik even moest wachten met de therapie ben ik toch een beetje om me heen gaan kijken.
Mijn grootste angst (om op mijn moeder te gaan lijken) is misschien wel uitgekomen (ondanks dat ik een veel lievere moeder ben, al kun je je dat misschien niet voorstellen
mocht ik een x hun een uitbrander geven bied ik daarna mijn excuses aan en zeg ik dat mama zo deed omdat ik erg moe ben en veel moet doen. Ik maak overigens nooit mijn man zwart (deed mijn moeder wel)
Ik weet niet of hij bang is, maar wel enorm onzeker, omdat ik al 12 jaar lang ‘kom maar ik doe het wel’ zeg.
Lieve belladonna; jouw post heeft me enorm goed gedaan
Bedankt daarvoor.
Door deze post kom ik erachter dat niet hij, maar ik onredelijk (zacht uitgedrukt) ben.
Hier zal ik aan moeten werken, iets wat er al vanaf jongs af aan inzit zal niet meteen slijten.
Ik hoop t zo!
Wil mijn kinderen niet beschadigen hiermee
Allemaal ontzettend bedankt!!
Stapje terug
' Ondanks dat tsjor zei dat ik even moest wachten met de therapie ben ik toch een beetje om me heen gaan kijken. ' Bespreek het nou eerst eens even allemaal, voordat je weer gaat rennen. Straks moet je weer klagen dat hij niet eens vraagt hoe het op jouw therapie was.
Tsjor
Haha Tsjor
mijn idee ook! Toch direct weer in de regelstand 
.
Maar, als het helpt, ook tijdens de studie al, is er natuurlijk niks mis mee. Maar ik vond het ook wel heel tekenend .
Eileen, goed dat je zo naar jezelf kunt kijken. Schiet alleen niet door de andere kant op he, je man was er ook bij, die ziet jou nu ook rennen en vliegen, en die zal toch ook vinden dat het niet goed gaat nu. Jullie zitten in een systeem gevangen waarin je allebei (!) steeds meer in je eigen uiterste gaat zitten. Jullie zullen allebei weer meer naar elkaar toe moeten bewegen. Er zal vast al veel gaan schuiven als jij je gedrag verandert (actie = reactie) maar het helpt natuurlijk wel als je je man in dit proces betrekt.
Jezelf ervan bewust zijn kan al genoeg zijn voor dat laatste half jaar van je studie. En dat je die verbouwing voorlopig laat zitten geeft vast ook rust. Dus misschien is dat voor nu al gewoon goed genoeg. Maar jij bent de enige die dat kan bepalen. Ik weet van mezelf dat een uurtje per week bewust tijd nemen me veel meer oplevert dan gewoon even aanmodderen. Dus als je een goede therapeut/coach vindt en je kunt nu al stappen maken, doen! Maar niet uren op het internet gaan zitten googlen naar de beste, want dan wordt het gewoon weer een projectje erbij.
Twee woorden
"... omdat ik erg moe ben en veel moet doen."
Twee woorden vallen me op. Moe en moet.
Ik lees dat je moe bent. Ik heb er misschien overheen gelezen in eerdere post, maar ik was eventjes bang dat je al je taken fluitend op je sloffen deed. Het feit dat je moe bent, betekent dus dat je veel te veel doet. Wat vind je daarvan?
En het moeten: van wie 'moet' je dat doen? En wat wil je daarmee?
Nog iets anders over de kernkwaliteiten. Nu zijn die door de schrijfster ingevuld (weet even niet meer door wie). Het is nog interessanter om ze zelf in te vullen. Dat waar jouw man in doorslaat, zijn valkuil, is een te veel van jouw eigen uitdaging. Van welk gedrag van hem kan jij wat leren?
Je maakt grote stappen in je proces. Je durft kritisch naar jezelf te kijken. Daar heb ik bewondering voor.
Klopt
"Je maakt grote stappen in je proces. Je durft kritisch naar jezelf te kijken. Daar heb ik bewondering voor."
Helemaal mee eens! Inzicht is een eerste, belangrijke, stap.
Nou nou
Ik.vind de reacties wel wat grimmig worden...
Ik snap haar eigenlijk wel en lees daarom graag mee.
Ook ik heb een man die "het allemaal wel prima vindt". Het vliegt me vaak aan en ik heb regelmatig "scheidinggedachten", maar dan pak ik mijn lijstje erbij met pluspunten van hem en dan kom ik tot de ontdekking dat hij toch wel wat doet maar tegelijk zo ontzettend saai is.
Mijn vriendin noemt hem "een tevreden mens". Dat is hij ook. Maar ook zo tevreden dat hij in zijn bubbel zó tevreden zit te zijn, dat hij mij vergeet. Althans, dat vind ik.
Maar waar komen dan die kopjes thee vandaan? En die bos bloemen? En dat nieuw horloge?
Mijn man is absoluut geen prater, geen danser, geen knuffelaar, geen sexbeest en al helemaal geen onvoorpelbare reisjesplanner. Wel vindt hij nagenoeg alles prima wat ik doe.
Mijn tip:
Zorg voor een.goed sociaal netwerk. Soms is een huwelijk inderdaad een verstandshuwelijk, hoe oneerlijk dat ook mag klinken. Misschien, als straks de Grand Prix gereden is en jullie wat meer tijd hebben dat je eens samen kan gaan wandelen. Nee, dat is idd niet sexy of spannend. Maar het is iets.
Scheiden? Word je daar zo gelukkig van? Schijnt dat 75% van de mensen die een scheiding hebben aangevraagd vanwege de "koek die op was", spijt heeft. Ik heb het dus niet over gewelddadige oorzaken.
Soms is het zoals het is en ja, ook ik loop regelmatig tegen de muren op. Dan zie ik hoe het bij een ander gaat, daar wordt misschien meer gepraat of samen dingen gedaan. Maar ook zij zullen hun issues hebben.
Lastig hee? Vind ik ook hoor.
Misschien helpt het om gewoon even hier te spuien en lieve anderen.... het is echt niet zo makkelijk opgelost met een "het ligt aan jouzelf". Ik vraag me echt eerlijk af of jullie nooit zulke momenten hebben.
Hou vol en zoek wat momentjes waar je blij van wordt, al is het een terugkijkavondje call the midwife😉
Andere insteek
'Hij is uitgeput en heeft veel stress omdat hij vaak flut baantjes heeft, waar hij niet veel mee inbrengt.' En jij doet zijn boekhouding.
Wellicht moet je op het punt van financiën wel eens om de tafel gaan zitten en andere afspraken maken. Ik bedoel dan dit: nu lijkt het alsof wat hij verdient gewoon 'te weinig' is. En alsof jij dat gaat compenseren door een fulltime baan en een opleiding om mogelijk nog meer te kunnen gaan verdienen.
Je kunt je afvragen: wat is genoeg? Hoeveel hebben we nodig?
En de volgende vraag wordt dan: wie brengt wat in?
Stel je voor, dat je eigenlijk genoeg hebt aan jouw fulltime salaris (dat is dan jouw verantwoordelijkheid, maar dat is dan ook duidelijk als je dat zo afspreekt). Wat doe je dan met zijn onregelmatige inkomsten? Als je daar een zinnige bestemming voor kunt geven, dan kan het zijn dat zijn inbreng ook zichtbaarder en verdienstelijker wordt, anders dan 'te weinig'. Een zinnige inbreng kan bijvoorbeeld zijn: jouw verdiensten gebruiken we om extra af te lossen op de hypotheek; of jouw verdiensten sparen we voor een verbouwing, vakantie, studie van de kinderen etc. Als hij dan minder verdient wordt het langer betalen aan de hypotheek, een kortere vakantie, een uitgestelde verbouwing of moeten de kinderen meer lenen. Allemaal dingen die geen drama zijn, maar waarvan het wel fijn is als het niet hoeft.
Tsjor
Eileen42,
Ik heb de andere reakties niet gelezen. Dus misschien is dit al gezegd. En ik wil ook niet te hard zijn. Maar ik denk dat jullie allebei onredelijk zijn. Natuurlijk heb ik je man nog niet gehoord. Maar je zegt dat je 2 kinderen hebt een baan van 40 uur per week. Je man werkt van 08:00 uur tot 20:00 uur. Dus elke week een uur of 60? En dan is hij er nog niet, want die administratie moet ook nog. En daar klaag jij over. En het huishouden etc.
Ten eerste scheiden kan je nog altijd. En geloof me, dan raak je heel erg veel kwijt. Het ergste dat je kwijt raakt zijn de gedeelde ervaringen zoals vakanties en mooie momenten.
Ten tweede, ga dingen uit besteden. Laat je huishouden doen door iemand. En die kan ook vast wel even de was doen.
Die administratie, daar zijn administratie kantoren voor. Kost alleen geld. Geen relatie.
En leer dat genoeg, genoeg is. Mijn gevoel zegt, dat jullie zo in je leven staan, dat het nooit genoeg is. 2 kinderen hebben aandacht nodig. En niet alleen een schone slaapkamer en een boterham. Maar oprechte aandacht. Lees maar eens wat een elende mbt onveilige hechting veroorzaakt.
Bedenk hoe je elkaar ooit hebt ontmoet en wat je toen aan elkaar leuk vond. Probeer dat terug te vinden en te doen. Dat is waarom jullie samen zijn. Niet om elkaar de tent uit te vechten.Als jullie 's avonds het eten er in hebben zitten, dan kan ik mij voorstellen dat je moe bent en geen zin hebt om wat dan ook te doen. Zoek wat ruststerkteRobbie
Hallo Eileen42,
Ik heb de posts globaal toch doorgelezen en ik zie dat ik bepaalde dingen toch niet helemaal juist heb begrepen. Werkt je man 20 uur per week? Mhhhh, in dat licht bekeken is het niet ok. En eerst kreeeg ik een indruk dat jullie beiden je werk belangrijker vonden dan je leven. maar dat zie ik nu ook, dat dat er niet aan de hand is.
Tja, dan ben ik toch bang voor je man, dat je man best eens iets meer zijn handjes mag laten wapperen.
Maar wat ik ineens ook lees, en dat had ik ook niet door, dat hij mavo heeft gedaan. En dat jij verder in je leven wil met nog een studie. HBO. Jullie zijn zo vreselijk verschillend.
Ik heb afgelopen 2 jaar een relatie gehad met een gescheiden vrouw. Zij had universiteit gedaan. Haar vader was hoogleraar. Haar om psychiater. Haar moeder kwam van vroeger uit uit een rijke bankiers gezin (De oorlog heeft daar een stokje voor gestoken). Kortom, een familie die hadden veel gestudeerd.
zij had een man gehad, die had net zoals jou man ook alleen mavo afgerond. Dat liep totaal niet. Wat ik er van hoorde, die twee dachten zo compleet anders. Wat er ook duidelijk meespeelde was afgunst. Gevoel van minderwaardigheid bij haar ex-man.
Mijn ex-vrouw had ook alleen HAVO afgemaakt. daarna heeft ze het HBO nog geprobeerd. Maar dat lukte haar niet.
Ik heb zelf de HTS gedaan en afgerond. Daarnaast een 2 jarige master en afgerond. Op het moment dat wij elkaar leerden kennen en begonnen te praten met elkaar, toen waren wij allebij heel erg verbaasd. Het voelde zo enorm als thuiskomen.
Niet dat het mij wat uitmaakt wat iemand heeft geleerd. Maar als mens wil je praten op jou niveau en interesses. En ik vermoed dat jij en je man heel weinig gezamelijke interesses hebben. Hij zal helemaal niets snappen van jou opleiding en waarom je dat wil. Andersom begrijp jij niet waarom hij niet meer ambities heeft.
Dat maakt hem geen slapswans en jou geen hittepetit. Op denk niveau werkt het gewoon heel anders.
Ik kan me zelfs voorstellen, dat het in jou koppie allemaal heel gestructureerd en snel gaat, waardoor je ook heel snel komt tot beslissingen. En je houd overzicht. Ik vermoed dat hij snel het overzicht kwijt is, waardoor alles een hele grote berg is waar hij niet overheen kan kijken.
Dat lijkt me heel lastig. En ik ben bang dat jullie beide dat nu beginnen te merken. Jij heet Eileen42. Ik vermoed dat je 42 jaar bent. Jullie hebben dan kinderen van ongeveer een jaar of 10 tot 15. Ik heb dat bij mijn relatie ook gemerkt. Dan begint het bouwerk te wankelen, en begin je je af te vragen: Gat ik dit verder tot mijn 85e zo blijven doen?
Kijk eens heel eerlijk naar de eerste maanden van je relatie. Heb je toen al niet aangevoeld, dat waar je nu over begint te struikelen dat je dat toen al wist?
Mvg Robbie
Beste Robbie,
Hij werkt (afgezien van corona, want zit nu thuis) zo n 6 dagen in de week, maakt veel uren, denk wel 70,80 uur.
Mijn werk is niet belangrijker dan het leven, wij werken beiden om te leven. Alleen waar ik meer ben gaan werken en ben gaab studeren om beter te kunnen leven, compenseert het niet, omdat hij (in mijn ogen) te weinig verdient. Maar dat is het probleem ook niet.
We hebben zeker niet dezelfde interesses, maar moet dat? Ik weet het niet. We staan wel erg anders in het leven. Daar waar ik groei en ontwikkel ligt hij nog exact op dezelfde plek als 15 jaar geleden🥴
De eerste maanden zag ik dit natuurlijk, maar hey ik kon wel 20 ballen in de lucht houden en vond het leuk om te pamperen, maar met een fulltime job, een studie en 2 kinderen, vind ik het niet meer leuk.
maar goed, ik ben nu zelf in therapie gegaan, ben benieuwd wat daar uit gaat komen. Het lukt me iets beter om me minder te storen aan zijn passiviteit. Ik sta in versnelling 5 en hij in 2 bij wijze van. Zal altijs zo blijven....
60 tot 80 uur werk.En jij 40 uur? Ik werk 36 uur.
Dus samen met elkaar besteden jullie tussen de 100 en 120 uur aan je werk. dat is 3 keer zo veel als ik.
Make jullie je dan geen zorgen om je kinderen?
En wat het uit maakt of je dezelfde interesses hebt? Ach het scheelt s avonds in bed samen gespreks stof. Gewoon, even lekker wat kletsen met elkaar. Elkaar wat te vertellen hebben. Iets anders dan over je kinderen. Het geeft je ook de mogelijkheid samen naar iets toe te leven, wat je samen leuk vindt om te doen.
En wat die 80 betreft. Als dat klopt.Vindt je het dan vreemd dat hij savonds geen puf meer heeft. Dat zou ik ook niet hebben. Ik heb dat 20jaar gedaan. Ik was net een lopende zombie toen ik dat nog deed.
Ik heb, wel is waar gedwongen, uiteindelijk gekozen voor een leven in de buurt van mijn kinderen. Ik heb daar een hele goede baan voor opgegeven en een mindere baan ervoor teruggenomen. Dan maar minder inkomen. We komen prima rond. En ik maak mijn kinderen mee. En ik zou die beslissing vandaag weer opnieuw maken.
Ik heb 4 hartstilstanden gehad. Ik weet hoe kort het leven kan zijn.Ik heb heel veel geluk gehad.
Ik kan me ook nauwelijks voorstellen, maar ik kan jullie natuurlijk niet in je portomonai kijken, dat jullie het niet zouden redden met minder inkomen. Maar met meer rust en tijd voor elkaar.
Maar goed, alsik het zo lees, vraag ik me ook wel af, of je niet al een keuze hebt gemaakt. Maar dat het je uitsluitend aan energie ontbreekt om de stap te zetten.
mvg Robbie
Als mijn man 80 uur per week zou werken, zou ik niet zeuren dat hij meer in het huishouden moet doen. Dan zou ik me afvragen waarom hij niet thuis wil zijn ...
'Mijn werk is niet belangrijker dan het leven, wij werken beiden om te leven. Alleen waar ik meer ben gaan werken en ben gaab studeren om beter te kunnen leven, compenseert het niet, omdat hij (in mijn ogen) te weinig verdient. Maar dat is het probleem ook niet'
Dat is natuurlijk wel (een deel van) het probleem.
Dus met een fulltime baan, aangevuld met inkomen van je partner is het in jouw ogen niet genoeg. Het lijkt alsof je jezelf (en je partner) over de kling aan het jagen bent. Waarvoor? Het huis moet mooier, het inkomen hoger, het diploma beter, waarvoor?
Je partner kan daar niet aan voldoen, dus jouw perspectief op hem is negatief.
Wat ik al eerder suggereerde: kijk samen eens naar jullie financiële plaatje. Ga ervan uit dat je met 1 fulltime inkomen (jouw inkomen) het moet redden. Het kan zijn dat je, doordat je partner ook verdient, zaken als toeslagen etc. mis loopt. Dat zou dan het bedrag zijn dat hij in elk geval aan moet vullen, zodat je samen een inkomen hebt waarmee je de kosten kunt betalen. Voor hem wordt dat dan een minimum bedrag wat hij zou moeten bijdragen, namelijk de misgelopen toeslagen. Spreek af dat alles wat hij meer verdient op een spaarrekening gaat waar jullie andere wensen van gaan betalen, bijvoorbeeld die verbouwing. Groeit dat bedrag langzamer dan je wil, dan stel je de verbouwing uit. Komt later wel.
Jij doet de boekhouding, dus je hebt het daarna zelf in de hand. Maar het moet voor hem ook zichtbaar worden waar hij nog een positief gewaardeerde bijdrage aan levert. Nu is het alleen maar: te weinig. Zeer frustrerend.
Tsjor
