Ben ik te onredelijk
Mijn man en ik zijn ongeveer 12 jaar bij elkaar, hebben 2 kinderen in de basisschool leeftijd.
Ik werk 5 dagen (40 uur ) en volg daarnaast een voltijd HBO studie.
Thuis komt alles op mij neer; al het huishouden, de boodschappen, de tuin, al onze administratie, zijn boekhouding (hij is zzpér), de beslissingen voor de hypotheek, de kinderen en school van de kinderen. Dus ook rijden naar de clubjes, vriendinnetjes, bijles, zangles noem t maar op. Oh en ik kook 7 dagen van de week.
Mijn man heeft een heel laag energieniveau. Hij heeft momenteel diensten van 08 tot 20 uur.
Normaal (voor de corona) had hij meer wisselende diensten. Kwam dan soms om 02 uur thuis.
Buiten het feit dat hij niet zijn steentje bijdraagt aan de huishouden (en alles wat daar boven staat beschreven, behalve de kinderen, want hij houd superveel van ze en doet soms wel iets met ze als ik er om vraag) heeft hij totaal geen interesse in bijv alles rondom het huis, het huis is erg vervallen en ik regel dan een schilder of een timmerman, klusjesman etc.
Het interesseert hem niet veel. Ik ben van plan om over een half jaar een grote verbouwing te gaan doen, ik licht hem daar niet eens meer over in. Heb een vloer uitgekozen die hij niet eens heeft gezien. Strook heeft een week in huis gelegen, maar hij wist niet eens waarom.
Zo heb ik recent een nieuw hypotheek afgesloten, hij is daar niet eens van op de hoogte.
Ik licht hem ook niet meer in.
Hij is voornamelijk met zijn werk bezig, want dat is zooo zwaar en hij is zooo moe!
Als hij thuis is is hij 1 met zijn telefoon of de televisie en wil lekker relaxen.
Ik irriteer me aan die houding. En vraag me af of ik niet te hard ben ? Wat wil ik dan... meer interesse (maar waarin ? In die nieuwe gordijnen die hem niet interesseren ? of in mijn studie, waar hij geen snars van begrijpt ? Weet eigenlijk ook niet meer wat ik dan zou willen.....
Als je hem zou vragen waar zijn interesses liggen dan kan hij daar geen antwoord op geven. Hij wil voornamelijk slapen en met rust gelaten worden (nee, hij is niet depressief)
Qua relatie zijn we de laatste 2,3 jaar meer huisgenoten, sex hebben we allang niet meer. Hij heeft altijd (omdat ie zo moe is) een heel laag libido gehad (ligt altijd erg vroeg op bed als hij de kans heeft) en ik heb het maar zo gelaten. Ik voel me ook totaal niet meer aangetrokken tot hem. Hij vind het ook wel best zo.
Scheiden ? Tja... als ik heel eerlijk ben (en dit klinkt heel vreemd, ik weet het), maar ik heb daar de energie niet voor om alles te gaan regelen nu, ook geen zin in al die stress.
En hij zal zonder mijn inkomen het niet eens gaan redden ben ik bang. Kan ik ook eens zijn toekomst gaan regelen.
Hoe klink dit voor een buitenstaander ? Ben ik onredelijk ? Wil ik teveel of verwacht ik teveel. Zijn mannen hierin anders... . zijn redenen zijn 'ik werk "
Nu zou je zeggen ga een gesprek aan... dat deed ik in de tijd dat ik hem nog belangrijk vond, nu denk ik dat je een ander niet kunt veranderen. Alleen jezelf. Dat heb ik ook gedaan, ik reken niet op hem. Maar irriteer me mateloos aan de olifant die in de woonkamer op zijn telefoon zit.
Heb relatietherapie voorgesteld, wilde hij niet. Hij vind dat ik niet moet zeuren en hij moet kunnen relaxen.
Verschillend
Je bent niet onredelijk maar 'alleen maar' nogal verschillend van je man. We zijn niet allemaal hetzelfde.
Sommigen kunnen niet zoveel meer opbrengen naast hun werk of hebben hun handen al vol aan zichzelf. Anderen zwieren door het leven en pakken van alles tegelijk bij de kop.
Dat is ook wel wat veel. En werk, en een gezin, en een studie, en een man die daar niet of nauwelijks aan bijdraagt.
Mensen verschillen altijd en wat je al dan niet kunt opbrengen verschilt ook, maar bij jullie is dat wel extreem verschillend. Maar het is een feit.
En dat speelt vooral ook als de kinderen klein zijn want dan wordt het meest een beroep op jou gedaan.
Wat denk je dat relatietherapie kan opleveren?
anne j
Anne J ; ik wil misschien horen wat we beiden dan fout doen. Misschien dat zo'n therapeut dan zegt dat ik een tandje lager moet gaan zingen en dat hij iets meer mag inbrengen....
Mooi hoe je dat verwoord, dat we verschillend zijn.
Ik wil lief tegen hem zijn ondanks dat hij weinig inbrengt, maar dat kan ik gewoon niet opbrengen. Aan de andere kant denk ik wel waarom moet hij dingen doen die ik wil en hij helemaal niet belangrijk vind.
Gister vroeg ik bijv of hij een kerslichtjes rondom de schutting wilde ophangen. Hij stond daar met een instelling van 'ja..hoezo..waar is dat voor nodig dan... en hoe moet dat dan." stond 10 minuten te pielen en wist niet waar en hoe te beginnen, dus riep ik 'laat maar, doe het zelf wel"
Dan vind ik hem zo'n slappe zoutzak, dat ik daar de liefde en begrip niet voor kan opbrengen,
Maar aan de andere kant denkt hij...lekker belangrijk, zit ik op de bank te chillen moet ik zo'n zinloze kerstlichtje gaan ophangen.
druk
Ik heb zelf een deeltijd masterstudie gedaan icm 0,8 baan en een jong kind in mijn eentje. Ik heb daar jaren van moeten bijkomen. Dat bijkomen kon, omdat ik door die master een baan kreeg waarin ik mijn tijd beter zelf kon indelen.
Ik begrijp eerlijk gezegd niet waar je mee bezig bent. Hoezo 40 uur werk, fulltime opleiding, een man die weinig bijdraagt en twee kinderen en huishouden dus in je eentje? En ook nog een verbouwing plannen?
Ik zou beginnen met een stevige hulp thuis, kinderopvang, brengen/halen uitbesteden, kant en klaar eten. of anders: kijk eens naar jullie inkomen. Kan er niet tijdelijk iemand wat minder verdienen?. Ik noem maar wat.. Zorg dat je overleeft. Als de studie klaar is aan de relatie met je man werken.
Die verbouwing maar even vergeten lijkt me.
Moe
Dat klinkt inderdaad niet als een relatie.
Als eerste ben ik benieuwd naar het hoe en wat wat betreft zijn moeheid.
Als hij aangeeft alleen maar te willen slapen en rust wilt, is hij dan echt ziek? Kosten de dingen echt zoveel energie?
Als hij echt zo moe is en alles zo zwaar is dan zou ik met hem in gesprek gaan dat je er best voor hem wilt zijn. Maar dat er misschien wel iets moet veranderen.
Naar een arts (als hij dat nog niet gedaan heeft).
Misschien minder/stoppen met werken voor hem en dan meer thuis dingen doen waardoor hij klussen en rusten op z'n eigen tijd kan indelen.
Mocht hij dat ook niet willen, dan zou ik denk ik hem vertellen dat ik niet op deze manier verder wil en een proefscheiding doen.
Hypotheek?
Dat lijkt mij niet. Je kan niet alleen een hyootheek afsluiten als je partner mede eigenaar is van de woning.
verder deel ik de mening dat als jullie er allebei geen tijd voor hebben er dan maar veel meer hulp ingehuurd moet worden.
En ik zou toch ook maar eens met hem het erover gaan hebben. Hij woont niet in een hotel.
snap het ook niet
Waarom huur je idd geen hulp in de huishouding in? Wat jij allemaal optelt past niet in een hele week. Hoe kun je 40 uur werken en de kinderen overal heen halen en brengen? Werk je thuis ofzo?
Denk eerst eens aan jezelf, wat kun je uitbesteden, kun je een dag minder werken?
Wat
Wat heb je precies wel aan de man? Als je er niet veel meer werk aan hebt, zou je hem kunnen houden, maar als het alleen maar een extra last is, ben je beter af als alleenstaande ouder. Tenzij hij veel geld binnenbrengt, dan is dat je voordeel.
ik verdien
ik verdien meer als hem en werk idd nu thuis (door de corona), vandaar dat ik kan brengen/halen etc.
Ik ben zoveel gaan werken, omdat hij eens in de zoveel tijd van werk switcht, heeft ook alleen mavo opleiding genoten en wil ook niet omscholen. Werkt veel, maar werkt in baantjes die niet veel opleveren.
Hypotheek doe ik de gesprekken, hij tekent op t moment dat t nodig is. Op die manier.
We hebben hulp 1x per 2 weken, maar daarmee is het nog niet klaar. De boodschappen, koken, de was, met een hulp ben je voor 2, 3 dagen klaar, maar daarna zul je toch echt weer zelf aan de bak moeten.
Voor de rest geen familie in de buurt, die af en toe zou kunnen helpen. Ik heb ook geen ouders meer helaas.
Hij woont niet in een hotel dat klopt. Hij hoeft ook niet veel, maar gewoon betrokken zijn.
zoals gister met pakjesavond, dan komt hij in actie op t moment dat ik iets vraag. Ik maak het voor de kinderen gezellig en hij zit dan een beetje als een zoutzak op de bank met zn telefoon.
Wat heb ik aan deze man ? Tja......... heel veel vrijheid (omdat ik hem niet veel interesseer denk ik) kan gaan en staan waar ik wil. Hij ruimt soms wel eens de vaatwasser uit 
De kinderen zijn gek op hem. Hij vangt de spinnen waar wij dan weer bang voor zijn
Vast wel meer dingen, maar tussen ons is er gewoon heel weinig.
Ik heb ook totaal geen interesse in andere mannen hoor, misschien dat ik het daarom wel best vind even en de dingen die hij dan wel eens doet, voor lief neem
Ja en...
Misschien kun je wel zoveel hooi op je vork nemen omdat je niet zoveel hoeft te investeren in de relatie met je man. Je zult ze de kost geven waar een man een dagtaak op zichzelf is.
Ik was vroeger ook iemand die alles kon en tegelijk bij de kop pakte. Helaas kreeg ik een man en een gezin met uitdaging en daarbij (gevolg?) een chronische ziekte.
Het verschil is duizelingwekkend.
Dus ja, je kunt er met een gerust hart voor kiezen om deze vader van je kinderen te 'houden' zolang hij het zelf tenminste ook nog prima vind.
En je gelukkig prijzen dat je niet kiest voor echtscheiding, andere mannen, gedeelde kinderen en wat niet meer aan tegenwoordig gebruikelijke gezinsdrukte.
Dan liever een uitdaging als een 'verbouwing' of zo.
Tja
Hij gaat niet veranderen, dus aan jou de keuze of je hiermee kunt leven. Als hij niet de hele dag loopt te chagrijnen of naar is naar de kinderen, kun je hem ook aanhouden.
Klinkt wel een beetje kil en rationeel als ik het nalees, maar er zijn ook niet meer smaken. Of hij zou als een blad aan een boom moeten omdraaien als je aankaart dat je wilt scheiden, of verliefd zou worden op een ander.
Aanhouden
Het klinkt een beetje of je een huisdier hebt.
Ik snap eerlijk gezegd ook niet zo goed hoe je het voor elkaar krijgt om voltijds te werken, een voltijd studie te doen en de volledige voor de kinderen te doen.
Hoe deed je dat dan in het pre corona tijdperk?
als
ik zeg van misschien beter scheiden, dan zegt hij jaa prima doe je dat toch. Maar nee ik ga niet alles regelen, dat mag hij doen en daar is hij natuurlijk veel te lui voor. Alles wat daarbij komt kijken gaat hij in geen miljoen jaar aan beginnen. Hij weet niet eens hoe de laptop aan gaat (als hij al weet waar deze zou liggen in huis)
En waarom zou hij ? Alles ligt klaar en alles wordt gedaan, hij hoeft alleen maar te werken, niet meer niet minder. Hij zou wel gek zijn als ie weg gaat.
En een ander ? Nee, hij is de meest trouwe hond ever (niet dat ie mij zo geweldig vind hoor) maar in een ander moet je tijd en aandacht spenderen, daar is hij echt te moe voor, vind het al irritant als iemand hem belt en hij moet gaan praten.
Conclusie is dus zo verder gaan idd, mn eigen plannen trekken en de olifant in de kamer voor lief nemen.
@ginny
Voor de corona tijd, zaten de kinderen op de naschoolse opvang. Werkte ik ook 2 dagen vanuit huis en 2 op kantoor. Deed ik eerst koken, de kinderen en in de avond pakte ik de huishoudelijke klussen op. Aan mijn studie werk ik voornamelijk veel in t weekend en tussendoor overdag.
mwahhhhhhhhhh
Lastig. Mijn vraag: Wil jij echt wel veranderen? Want je klinkt alsof je het ook wel fijn vindt dat je alles kan regelen zoals jij het wil en stimuleert hem ook enorm om hem zich er absoluut niet mee te bemoeien. Ik zou zeggen ga er nu eerst eens goed over nadenken of je bereid bent om je leven te gaan veranderen.
Jouw man heeft een laag energielevel; andere woorden om te zeggen: hij DOET moe. Tenzij er sprake is van iets waardoor hij echt moe is met een medische diagnose, in alle andere gevallen is moe-zijn een keuze. Wil hij dat veranderen? Zou hij wel echt deel willen nemen aan het gezinsleven, of heeft hij het gevoel dat hij toch niet tegen je op kan en heeft hij zich hier al vele jaren geleden bij neer gelegd?
Ik kan me goed voorstellen dat hij zich zo opstelt als jij eigenlijk niet anders uitstraalt dan het allemaal zelf te willen doen. Daarnaast denk ik ook dat jij rechtstreeks afstevent op een flinke burn-out als je zo doorgaat. Je leeft op de toppen van je perfectionisme. Je man zakt weg in een mistige wereld waarin hij het gevoel heeft er niets toe te doen vermoed ik zo maar. Jij zit ook in die overtuiging en zo stimuleren jullie elkaar in jullie levensovertuigingen die heel erg niet behulpzaam en zeer belemmerend zijn.
Ik denk dat jullie hulp nodig hebben: dit klinkt als een bom die binnenkort gaat ploffen. Dus.... maak je keus en kies een andere weg. Met of zonder man.
Te laat
Je hebt heel veel opgepakt, werk en studie; je hebt nog meer plannen. Maar ik denk dat je eerder met je man had moeten praten over de vraag of het wel een slimme keuze van je is, wat de gevolgen daarvan zijn en wat hij daaraan zou hebben kunnen bijdragen. Nu verplaatst dat gesprek zich naar details, dingen die jij wil (de kerstversiering in de tuin) en die hij dan zou moeten doen.
'Mijn man heeft een heel laag energieniveau. Hij heeft momenteel diensten van 08 tot 20 uur. Normaal (voor de corona) had hij meer wisselende diensten. Kwam dan soms om 02 uur thuis.' Diensten van 8-20 uur, bedoel je dan 8-20 uur per week? Of op één dag? Bij wisselende diensten soms 02.00 uur thuis komen?
Is het mogelijk dat je man een normaal energieniveau heeft en jij een exceptioneel hoog energieniveau?
Als hij het goed vindt dat jij van alles regelt en als jij het leuk vindt om dat te doen, dan moet je daarmee doorgaan. Maar als je ergens moe van wordt, kijk dan toch eerst even naar je eigen 'eisen'pakket. Misschien wil je wel teveel.
Tsjor
Waardering
Een andere mogelijkheid is, dat hij denkt dat alles toch op jouw manier moet, dus dat hij het nooit goed doet. Als dat erin geslopen is zou je dat moeten bespreken en van onderop opbouwen dat je bepaalde dingen toch aan hem overlaat, ook al gebeurt het dan niet zoals jij dat wil.
Tsjor
Hij krijgt niet eens de kans
?
Als je eerlijk kijkt.
Ik herken het nl wel. En na veel gemopper zei mijn man: 1 ik krijg niet eens de kans om te bedenken wat er moet gebeuren want jij bent al verder in gedachten
2 jij weet alles beter dus als ik een keer iets doe is het niet goed of snel genoeg
3 ik wil graag alles goed uitzoeken bv de beste offerte van een schilder maar jij wil daar tijd niet voor nemen en gaat het dan zelf regelen.
Nou, dan doe je dat toch?
Moet je ook niet meer zeuren.
Als je mij vraagt iets te regelen dan spreken we af dat ik het regel. Op mijn tijd en hoe ik het doe.
Of waar nodig in samenspraak.
Maar als jij vraagt: ruim jij de vaatwasser uit ? Dan zeg je eigenlijk. Doe het NU.
Ik wil best vaatwasser doen binnen nu en x tijd maar niet NU omdat jij het zegt tenzij er een reden is (de borden zijn op en we gaan eten ofzo).
En hij heeft gelijk.
Sindsdien laat ik meer los.
Dat verhaal van de schutting en lampjes kon hier ook gebeurd zijn. Nu laat ik hem pielen. Misschien hangt het niet zo snel op de manier dat ik had bedacht maar prima.
Je bent in een patroon beland waar ook jij een rol in hebt. Jij kunt zelf de sleutel zijn door meer los te laten en het gesprek te hebben over de dingen die belangrijk voor je zijn.
Mijn man was ook altijd moe
Werken en dan 's avonds na het eten eerst een uur slapen dan nog even tv kijken en weer slapen van 22.00 tot 6.45.
Diverse keren naar de dokter geweest en nooit wat gevonden. Tot afgelopen februari. Een andere haio met een heel goed idee.
Man ging op de wachtlijst voor een slaaponderzoek. Door corona enigszins vertraagd maar in mei was er een diagnose en behandelplan. Hij heeft nu sinds juni een ingewikkelde snurkbeugel die zijn apneu moet voorkomen.
Na 2 maanden begon zijn energie terug te keren en pakt hij na het werk nog wel eens een klusje op een ook in het weekend wordt er meer gedaan dan het hoogst noodzakelijke.
Je hebt deze man ooit leuk genoeg gevonden om een gezin mee te beginnen dus ergens diep van binnen zit die man nog. Misschien door een oorzaak echt totaal uitgeput door iets.
Wil hij naar de dokter om te kijken of er iets aan die moeheid gedaan kan worden?
mijn rol
Oooh ik heb zeker weten een hele grote rol hierin. Buiten het feit dat ik een perfectionist ben heb ik ook zeker de touwtjes graag in handen. Ook het feit dat ik zijn boekhouding doe of mee kijk, zorgt ervoor dat hij super onzeker is natuurlijk.
Ik zie hem ook wel veel onzekerder worden. Ik straal ook wel een "ik kan dit veel beter en ik weet veel meer" houding uit, maar dit is in de loop der jaren ontstaan omdat hij er als een zoutzak bijstaat.
Van mij hoeft het allemaal niet NU, maar ooit 3 jaar terug heb ik hem gevraagd om de kijken of zonnepanelen handig zou zijn. We zijn dus een tijdje verder... heb nooit meer wat gehoord en nu vraag ik zelf de offertes op, zonder dat ik hem hierbij betrek.
Als ik het hem zou zeggen zou hij het helemaal prima vinden of ik nou zonnepanelen op t dak zet of sint en piet daar zitten heel t jaar. Het maakt hem allemaal niets uit.
Het verschil is ik ben een echte doorpakker en hij is ontzettend passief. Heeft nergens interesse in, maar dan ook NERGENS. Ooit vroeg iemand hem, wat vind jij nou echt leuk... en hij had geen antwoord.
Ik kan wel meer los gaan laten hoor, maar alles wat ik los laat kan ik zelf over een tijdje weer aan elkaar gaan plakken, daar heb ik dus alleen mezelf mee.
Wat het beste voor mij werkt is (dit klinkt heel erg) doen alsof hij er niet is, zodat ik niets verwacht en hem ook niet als een belerende moeder ga toespreken. Lijkt me voor hem ook niet leuk. Enige waar hij over praat is zijn werk, maar daar heb ik laatst ook over gezegd dat ik niets wil horen en het mij niet interesseert. Want wanneer is er gevraagd naar mijn werk of hoe mijn studie gaat of hoe de toets van onze dochter was bijvoorbeeld.
Ik denk dat als we in wat rustiger vaarwater komen, minder stress door de corona en de verbouwing achter de rug is, ik wat aardiger en liever moet gaan doen, dan komt het vast wel weer goed.
ik vind je oneerlijk
ga scheiden en wees eerlijk tegen hem.
regel die scheiding (die tijd heb je heus wel, stop even met zonnepanelen en huis verbouwplannen) en ga dan pas verder met je eigen leven.
gr Angela
@kopzorg
Heb ik zo vaak voorgesteld om naar de huisarts te gaan. Hij was het met me eens dat hij het ook vreemd vind dat hij na t eten op de bank rolt en van de bank naar bed rolt, en dit al 12 jaar lang. (maar toen vond ik het natuurlijk schattig), nu niet meer
maar vervolgens komt dat dan niet meer
Hij is uitgeput en heeft veel stress omdat hij vaak flut baantjes heeft, waar hij niet veel mee inbrengt. Dat is zijn enige stress en onzekerheid. Hij voelt zich op dat punt erg verantwoordelijk. Heb ook wel eens in een ruzie geroepen, dat zijn enige taak was geld inbrengen.... dus tja. ik ben ook niet altijd de leukste he, dat geef ik toe.
@angela 67
Waar vind je mij in oneerlijk ? en op welk gebied moet ik eerlijk zijn tegen hem ?
Alles wat ik boven heb beschreven weet hij. Is hij van op de hoogte. Er is niets waar ik niet eerlijk in ben.
je toekomst
jij bent niet bereid om moeite te steken in de relatie. Ondertussen klink je verongelijkt, onaardig, kinderachtig in je postings. Ik kan me niet voorstellen dat dit niet voelbaar isi in jullie leven en bij jullie kinderen. Als je echt als broer/ zus zou leven en daar een vorm van harmonie in had gevonden dan hadden je berichten een hele ander toon gehad. Je klinkt niet alsof je je erbij neerlegt en een visie op de toekomst hebt. Dat is wellicht de reden dat je hier post. Maar je vraag is ben ik onredelijk. En dat geeft voor mij al aan dat je echt je eigen plan moet gaan trekken. En dat je zo volwassen moet zijn om hem en jezelf en je kinderen een echte toekomst te gunnen. Dit is niet leefbaar.
gr Angela
' Heb ook wel eens in een ruzie geroepen, dat zijn enige taak was geld inbrengen.... '. Alsjeblieft zeg. En dan vraag jij je af waarom hij volgens jou een zoutzak is? Jouw grootste probleem is dus dat hij niet genoeg geld in het laatje brengt. Mooi beeld van een relatie. Zo ver is de emancipatie dus doorgedrongen.
Tsjor
Mijn man ging altijd wel naar de dokter
Als ik zijn vermoeidheid niet meer trok, er teveel op mijn schouders kwam "stuurde" ik hem naar de dokter die dan bloed liet prikken en dan kwam er een kuurtje ijzer, een vitamine supplementje maar nooit iets dat echt een oplossing bracht. Na maximaal een jaar waren we weer terug bij af en dat heeft wel meer dan 15 jaar geduurd.
Vaak had ik alleen mijn droomman om mij heen in de vakanties, dan hoefde er niet gewerkt te worden en was hij minder moe.
Verschil is denk ik wel dat hij het wel erg vond, maar de dokter het ook niet wist.
beetje herkenning
Eileen, je schreef in #20
'Enige waar hij over praat is zijn werk, maar daar heb ik laatst ook over gezegd dat ik niets wil horen en het mij niet interesseert. Want wanneer is er gevraagd naar mijn werk of hoe mijn studie gaat of hoe de toets van onze dochter was bijvoorbeeld.
Ik heb altijd geinformeerd naar mijn man's werk, mij er in verdiept zodat we samen konden praten over wat hem bezighield, ik vroeg ook altijd over zijn jeugd en familie. Doordat ik ouder wordt kan ik het niet meer opbrengen want hij vraagt nooit iets terug, dat heb ik natuurlijk wel eens gezegd maar hij hoort dat wel maar het dringt niet tot hem door en het interesseert hem geen moer. Na 20 jaar samen weet hij niets van mij. Ik heb wel van alles vertelt maar dat valt in een soort van zwart gat.
Dus hier is het ook stil.
Voor gezellige gesprekken en aandacht heb ik wel veel gezellige vriendinnen en familie gelukkig!
Hmm ...
Is dit geen gevalletje: "Be the change you want to see"?
Rode krullenbol
Kinderen
"De kinderen zijn dol op hem". Hoe kan dat dan, als hij niks doet en altijd moe is? Misschien doet hij toch nog wel eens iets? De kinderen aandacht geven bijvoorbeeld. Want met voltijds baan en studie, een huis, verbouwingsplannen en wat al niet kun je misschien wel heel veel regelen voor de kinderen maar er niet echt ZIJN.
my two cents....
Tïs een beetje veel zo. Jij ft werken, hij ook van 8 tot 8 (totaal niet relevant dat hij
'maar' MAVO heeft en geen hoog inkomen...) Dus ja, dan is er weinig ruimte. Dat jij dan óók nog in staat ben om er een studie naast te doen, dat kan, maar dat is echt niet aan iedereen besteedt. Veel mensen die van 8 tot 8 werken zijn uitgeblust. Niks raars aan. Als je én beiden (meer dan) ft werkt, én weinig uitbesteedt, én een studie doet, én kinderen hebt..... dan zul je echt iets moeten skippen of anders doen wil je voor jezelf, je partner en niet te vergeten je kinderen... een enigszins prettig leven leiden.
Zo is er voor niemand ruimte. En dat jij iemand bent die veel kan hebben en aanpakken, fijn, maar niemand wordt op deze manier blij.
Dus óf er moet minder gewerkt worden óf veel meer gaan uitbesteden.....
wauw....
Jij klinkt echt zo niet-liefdevol! Wat geef jij je kinderen voor voorbeeld? Je ondermijnt zijn zelfvertrouwen enorm. Jullie vertonen beiden echt een enorme desinteresse: niet alleen hij.
En je bent helemaal geen doorpakker. Je laat de belangrijkste dingen al jaren op zijn beloop. Ja, praktische zaken kun je aanpakken daar twijfel ik niet aan. Maar veel diepgang heb je blijkbaar niet.
Je negatieve blik op hem kan ook bijna niet kloppen als de kinderen zo dol op hem zijn. Ik vermoed dat jij zijn kwaliteiten niet meer (wil) zien.
vertel nu eens wat er ooit zo leuk aan hem was?
