altijd zelf initiatief nemen (relatie, familie en vriendschappen)
Ik zit al langere tijd met een probleem, wat met de corona-maatregelen versterkt wordt. In alle relaties in de privésfeer die ik heb - vriendinnen, maar ook man, kinderen en (schoon)familie - ben ik altijd degene die contact zoekt of het initiatief neemt om iets te gaan ondernemen. Of nouja, bijna altijd dan, ik schat in zo'n 90% van de gevallen. Er zijn 2 vriendinnen die wel eens uit zichzelf contact opnemen (waarvan 1 in een ver buitenland woont), anderen eigenlijk niet. Nu er geen uitjes en etentjes gepland kunnen worden, is er met sommige mensen helemaal geen contact meer. Mensen/vriendinnen uit de buurt zie ik nog wel om mee te wandelen maar ook daarvoor geldt: ik ben de eerste die appt.
Dat maakt mij erg onzeker en ik voel me ook behoorlijk afhankelijk van anderen. Zitten anderen wel op mij te wachten, dring ik me teveel op? Is het veel als ik iemand zo om de paar weken of een maand wil zien?
Mijn man zegt dat hij niet zo'n behoefte heeft om dingen buiten de deur te doen (en ook om die reden zijn vriendschappen niet onderhoudt), maar hij wil best met mij mee om mij een plezier te doen. Zo ben ik altijd degene die vakanties regelt, uitjes, bordspelletjes met het gezin, maar ook bijvoorbeeld klussen in huis en tuin aanpakt.
Mijn beste vriendin (die ik al zo'n 25 jaar ken) noemt mij haar allerbeste vriendin (denk ook wel dat dat het geval is, ze heeft zelf niet veel vriendinnen) maar houdt er met haar partner een enorm groot sociaal netwerk op na, met als gevolg dat afspreken met haar neerkomt op een 'ik heb zondag over 3 weken wel tijd'. Een vriendin (die ik nog niet zo heel lang ken, maar bij wie ik mijn twijfels heb durven uiten) heeft gezegd dat ze een enorme huismus is die uit zichzelf niks onderneemt maar verzekerde mij dat ze het echt altijd leuk vindt om af te spreken. Een andere vriendin zegt onze vriendschap enorm te waarderen maar zegt heel vaak onze afspraken af want te druk met huishouden/kinderen. Mijn ouders bellen nooit en zijn voornamelijk gericht op zichzelf. De (schoon)familie komt bijna nooit bij ons op visite met verjaardagen (vanwege de reisafstand denk ik), maar ik voel ook niet echt een band. Er zijn niet veel gemeenschappelijke interesses/gespreksonderwerpen als we elkaar zien op verjaardagen (meestal daar). Een tijd terug viel me op bij de familieverjaardagen dat niemand eens iets van belangstelling terug toonde als ik informeerde naar hoe het ging met de moestuin/op school van de neefjes en nichtjes/werk/vakantie. Toen heb ik besloten bij de volgende verjaardag eens niet uit mijzelf een gesprek te beginnen met een ander... uiteindelijk de hele middag/avond geen woord gewisseld. Later nog eens geprobeerd en inderdaad: niemand toonde enige interesse.
Herkent iemand dit?
..... en ik heb deze weer eens van stal gehaald. Momenteel heb ik weer de ervaring dat anderen dus nooit het initiatief nemen (op 2-3 personen na) tot contact, maar wel wat meer dan eerst (kan ook mijn beleving zijn).
Nu dan ook dat er echt niet gereageerd wordt als ik eens een appje stuur met het voorstel wat af te spreken. En pas na een herinnering een bevestiging wel te willen, maar momenteel druk te zijn (en nooit een tegenvoorstel doen). Dit terwijl het wel vriendinnen/kennissen zijn met wie het klikt, altijd gezellig is en de andere partij ook zegt graag af te spreken. Andersom reageer ik altijd vrij vlot - binnen een dag wel, of ik moet al op vakantie zijn - op zo'n verzoekje. Ik word daar dus onzeker van: wat als de ander eigenlijk geen zin heeft en dat niet durft te zeggen? Zal ik daar rechtstreeks naar vragen? "Er moet mij iets van het hart, ik heb het gevoel dat je misschien niet zo graag wil afspreken als ik, als dat zo is moet je het eerlijk zeggen? Dat heb ik liever dan dat je mij niet wilt kwetsen." Zoiets?
Ik heb soms het gevoel bijna letterlijk onzichtbaar te zijn. Het overkomt mij echt vaak dat ik in de winkel over het hoofd wordt gezien als ik in de rij sta, mijn aanmelding voor iets niet is verwerkt, mensen niet reageren op mijn werkmails. Onlangs begonnen op een nieuwe werkplek, waar ook andere nieuwe collega's waren. Op een of andere manier ben ik de enige die na 2 weken (en herhaaldelijk aan de bel trekken, want lastig werken zo) nog geen account en sleutel heeft gekregen van HR.
Het lijkt erop dat je uitstraalt 'met mij kan je wel sollen'. Een oplossing weet ik zo 1,2,3 niet maar kan wel een voorval vertellen waar je misschien iets aan hebt:
Ik heb een vriendin (ken ik al vanaf de basisschool) en zij heeft mij er een keer op gewezen (ik had met haar afgesproken maar was 10 minuutjes te laat, wel geappt van 'ik kom eraan hoor') en toen ik bij haar was excuseerde ik me ook nog een beetje lacherig en toen zei de alleen maar (een fractie minder lacherig) 'ach jij bent altijd te laat'. Ik denk dat ik op dat moment niets heb laten merken maar ik baalde wel van die opmerking en sindsdien ben ik (zeker bij haar!) echt altijd op tijd/beetje te vroeg. Dus dingen zeggen kan echt helpen ook al denk je in het begin van niet.
En ik weet ook niet wat jouw toon is bij het aan de bel trekken, misschien heb ik het helemaal mis hoor, maar vraag je het misschien te aardig, te vrijblijvend? Dan zou dat kunnen zijn dat ze denken 'oh komt wel' of vraag je het misschien wel gewoon op de juiste assertieve toon (dan weet ik het ook niet) maar zou ik wel vragen van 'waarom hebben de anderen wel een account en sleutel en ik niet'? Wanneer ga ik hem krijgen, gaat dat vanmiddag nog lukken (beetje minder vrijblijvend doen)
Bij de vrienden om je heen zou ik ook wat pittiger gaan reageren, of een termijn in je vraag zetten, van kan je a.s. vrijdag uiterlijk reageren i.v.m reserveren (iets in die trant misschien)
En ik zou zorgen dat je misschien toch ook nog andere vrienden gaat aantrekken, door wel naar iets toe te gaan, ook al gaat dat groepje niet mee, zodat ze wellicht denken 'ik moet voortaan sneller reageren want nu heb ik het gemist' het kan zijn dat jij in deze vriendenkring onbewust deze 'ik ben altijd beschikbaar en sol maar met me' rol hebt toebedeeld gekregen?
Wat 1968 schrijft kan heel goed het geval zijn.
Wat ook kan is dat je over jezelf denkt dat je onzichtbaar bent en onbelangrijk. En dan gebeurtenissen dit laat bevestigen.
Dat mensen minder snel reageren op appjes daaruit kan je niet de conclusie trekken dat ze je onbelangrijk vinden. Als iemand niet met je wil afspreken, zegt dat in principe niets over jou. Ik heb net ook een afspraak uitgesteld, met iemand die ik super graag zie, maar ik trek de warmte nu niet, bijvoorbeeld.
Dat een account aanmaken lang duurt zegt ook niets.
Dat je in een rij (in welke winkel sta je nog letterlijk in een rij?) wordt overgeslagen, dat kan gebeuren als er geen nummertjes worden getrokken, en mensen niet achter elkaar aan staan.
Pas hoorde ik iemand zeggen dat je in het leven altijd zelf het initiatief moet nemen. En het mooie daarvan is dat wij daartoe in staat zijn. Niemand komt bij je aankloppen. En dat geldt voor iedereen. Maak het leven (en de mensen) duidelijk waar je echt zin hebt en neem zelf die stap. (Zeg nu iets wat je wellicht niet kan plaatsen, laat dan maar hangen: wees ook eerlijk naar jezelf als je met iemand wil afspreken, kan ook een vlucht zijn, om op een ander terrein in je leven geen initiatief te nemen).
Qua werk zou je misschien eens met een coach ofzo kunnen praten? Kun je via het Stap budget misschien iets van training/coaching krijgen?
qua privé schrijf je: Zal ik daar rechtstreeks naar vragen? "Er moet mij iets van het hart, ik heb het gevoel dat je misschien niet zo graag wil afspreken als ik, als dat zo is moet je het eerlijk zeggen? Dat heb ik liever dan dat je mij niet wilt kwetsen." Zoiets?
Mijn suggestie zou zijn om wat concreter te zijn, eerder in de trant van: vaak krijg ik niet zo snel antwoord en ik merk dat ik daar onzeker van wordt en ga invullen, hoe werkt dat voor jou?
ofzo
Hmmm. Ik ben wel een 'aardig' persoon, denk ik. Ik vind vriendelijkheid ook erg belangrijk en stoor me gauw aan mensen die zichzelf van nature op de voorgrond plaatsen. Dus het zou zomaar kunnen dat ik teveel een 'altijd beschikbaar' houding over me heb.
Maar ik ben verder wel gewoon assertief in de dagelijks leven, het is niet zo dat ik daadwerkelijk iemand laat voorgaan die mij niet gezien heeft, om een voorbeeld te noemen. Het is dus wel zo dat ik letterlijk over het hoofd gezien wordt, alsof mijn uiterlijk niet opvallend genoeg is (ik ben wel redelijk klein van stuk en doe niet aan make-up - maar draag wel weer aparte kleding). Niet alleen in de winkel, maar ook in de kantine, voor de klas (tijdens stage) bij borrels etc. Ik sta ergens mijn ding te doen, zoals in de rij staan, eten opscheppen, met iemand een praatje maken en het gebeurt gewoon echt heel vaak dat iemand die ook in die rij moet zijn, met die persoon wil praten o.i.d. mij totaal niet heeft gezien en dus voordringt of zomaar een gesprek begint met de ander. Daar zeg ik uiteraard altijd wel wat van, maar man, soms denk ik wel eens dat ik een zwaailicht op mijn hoofd moet gaan dragen ofzo. Ik heb tijdens een onderwijsstage een aantal jaren terug meermaals de opmerking gehad dat ik letterlijk onvindbaar was voor de scholieren. Heel apart. Aan de andere kant: ik heb dus ook ontdekt dat ik heel onopvallend een saaie vergadering of een stom feestje kan verlaten.
Het voorval met het account - is ook iets wat vaker gebeurt. Inschrijving voor opleiding niet verwerkt, kind niet ingeschreven bij sportclub, opdrachtgevers die pas na aanmaningen mijn facturen betalen... alsof ik bij voorbaat beter 2x een inschrijving kan doen of met hoofdletters en uitroeptekens. Factuur meermaals versturen, of op voorhand met een dreigement van een verhoging. Maar dat is natuurlijk superonvriendelijk. Nouja, dat dus.
Ik reageer hier toch nog even op. Een vriendin van mij heeft dit ook heel vaak en ik inmiddels minder vaak, maar toch herken ik het. In een restaurant ontzettend veel moeite moeten doen om de aandacht van de ober te krijgen. Op de opleiding werden er 4 mensen gevraagd om lootjes te trekken. Na nummer 3 zou ik aan de beurt zijn en zegt degene die het regelde, hé, heb ik nou iemand te weinig gevraagd, nou trek jij nog maar een keer tegen iemand anders (mij dus overslaand) toen zei ik wel 'ik was nog niet geweest" maar alles bij elkaar opgeteld herkenden vriendin en ik dat dus bij elkaar, dat we echt vaak overgeslagen worden.
Nu ik een nieuwe vriend heb, is het minder (als we samen zijn) want hij maakt eigenlijk altijd wel een praatje, of zegt iets grappigs tegen de ober (bijvoorbeeld) en dat blijft dan toch een beetje hangen. Zou het iets zijn met minder oogcontact maken? Of je 'klein' maken. Tja ik heb eigenlijk geen tips, want met dat onzichtbaar zijn heb ik het zelf ook inderdaad. Maar ik vind het eigenlijk niet altijd heel erg, soms ook wel relaxed om gewoon lekker op mezelf te zijn. (en op feestjes zie ik natuurlijk altijd wel bekenden, het zijn maar een paar situaties waar het echt stom is, dat niemand je ziet)
1968 schreef op 11-09-2023 om 20:16:
Ik reageer hier toch nog even op. Een vriendin van mij heeft dit ook heel vaak en ik inmiddels minder vaak, maar toch herken ik het. In een restaurant ontzettend veel moeite moeten doen om de aandacht van de ober te krijgen. Op de opleiding werden er 4 mensen gevraagd om lootjes te trekken. Na nummer 3 zou ik aan de beurt zijn en zegt degene die het regelde, hé, heb ik nou iemand te weinig gevraagd, nou trek jij nog maar een keer tegen iemand anders (mij dus overslaand) toen zei ik wel 'ik was nog niet geweest" maar alles bij elkaar opgeteld herkenden vriendin en ik dat dus bij elkaar, dat we echt vaak overgeslagen worden.
Nu ik een nieuwe vriend heb, is het minder (als we samen zijn) want hij maakt eigenlijk altijd wel een praatje, of zegt iets grappigs tegen de ober (bijvoorbeeld) en dat blijft dan toch een beetje hangen. Zou het iets zijn met minder oogcontact maken? Of je 'klein' maken. Tja ik heb eigenlijk geen tips, want met dat onzichtbaar zijn heb ik het zelf ook inderdaad. Maar ik vind het eigenlijk niet altijd heel erg, soms ook wel relaxed om gewoon lekker op mezelf te zijn. (en op feestjes zie ik natuurlijk altijd wel bekenden, het zijn maar een paar situaties waar het echt stom is, dat niemand je ziet)
Nou! Precies zo'n ding met die lootjes, dat is heel herkenbaar. Als er groepjes gemaakt worden, dingen worden uitgedeeld..... aandacht krijgen in een restaurant idem dito.
Op zich vind ik dat ook niet zo erg, meer opvallend. Ik haalde het onzichtbaar zijn erbij omdat ik me afvraag of er een verband is met misschien niet opvallen bij contacten, wat ik wel erg vind.
Wat ik ergens wel eens las is, dat je een betere band krijgt met mensen als die mensen iets voor je doen. Dan krijgen ze een gevoel van connectie met je. Ben jij misschien iemand die nooit hulp vraagt? (ik ben namelijk zelf wel een einzelgänger en een eigenwijsje, dus ik doe graag dingen alleen, heb zelden hulp nodig, geef wel hulp aan anderen) dit zou ook zoiets kunnen zijn, dat we mensen misschien onbewust een beetje op afstand houden daardoor?
1968 schreef op 12-09-2023 om 10:21:
Wat ik ergens wel eens las is, dat je een betere band krijgt met mensen als die mensen iets voor je doen. Dan krijgen ze een gevoel van connectie met je. Ben jij misschien iemand die nooit hulp vraagt? (ik ben namelijk zelf wel een einzelgänger en een eigenwijsje, dus ik doe graag dingen alleen, heb zelden hulp nodig, geef wel hulp aan anderen) dit zou ook zoiets kunnen zijn, dat we mensen misschien onbewust een beetje op afstand houden daardoor?
Hmm, zou kunnen. Dat klopt wel.
Ik heb niet alles gelezen, of al een tijdje terug, maar wil nog wel reageren op dit van troelahoep: "ben ik altijd degene die contact zoekt of het initiatief neemt om iets te gaan ondernemen" en "
.. maar ook daarvoor geldt: ik ben de eerste die appt."
En ik reageer ook op anderen die aangeven dat ze er altijd achterheen moeten gaan en daar zo van balen, dat ze op een gegeven moment het niet meer doen en het contact laten doodbloeden.
Ik ben ook zo iemand die heel vaak het initiatief neemt om af te spreken. Bijna altijd ben ik de eerste die vraagt "zullen we weer wat afspreken?"
Ik vind het ook leuk als iemand anders eerder erover begint, maar ik zou het niet zomaar laten doodbloeden alleen omdat ik steeds (soms tientallen jaren!) als eerste het initiatief neem.
Soms zelfs moet ik mensen een paar keer eraan herinneren omdat ze de eerste keer te druk zijn (en dat melden) maar het kan ook zijn dat ze een of meer keer gewoon niet reageren.
Mijn maatstaf om toch elke keer initiatief te nemen en eventueel zelfs vol te houden om een afspraak te maken is eigenlijk: is het gezellig als we afspreken?
Zo ja, en dat is het altijd!, dan neem ik de volgende keer gewoon weer het initiatief.
Inmiddels weet ik (veel vriendinnen ken ik al heel lang) dat zij het juist heel erg leuk vinden dat ik altijd het initiatief neem en het ook altijd leuk vinden om af te spreken, maar er gewoon niet zo snel als ik aan denken of minder sterke behoefte aan hebben het te organiseren, dus niet zo snel de moeite nemen en soms druk of vergeetachtig zijn en dus soms niet eens op mijn eerste voorstel reageren. Maar ze vinden het wel leuk dat ik de moeite neem en vinden het ook leuk om af te spreken!
Door dus toch steeds de moeite te nemen heb ik een grote groep vriendinnen om me heen verzameld en dat is fijn. Als ik iets leuks wil doen, is er vaak wel eentje te vinden die dat ook wil. En omdat ik volhoud ken ik veel vriendinnen lang en zijn we heel vertrouwd met elkaar.
Ik vind het dan ook zo jammer om te horen dat veel mensen het opgeven, omdat ze niet die moeite willen nemen.
Dus mijn advies is: zo lang het gezellig of de moeite waard is als je afspreekt, gewoon het initiatief blijven nemen. Kennelijk is dat jouw behoefte of je rol. Maar het is juist goed dat er mensen zijn die het initiatief nemen. Dus dan doe je iets goed. En dan zie je elkaar nog eens.
En troelahoep, je schreef dit: "Dat maakt mij erg onzeker en ik voel me ook behoorlijk afhankelijk van anderen. Zitten anderen wel op mij te wachten, dring ik me teveel op? Is het veel als ik iemand zo om de paar weken of een maand wil zien?"
Om met het laatste te beginnen: nee, er is geen vaste maatstaf hoe vaak je iemand wilt zien. Dat verschilt per persoon (jij vind elke paar weken leuk, een ander vindt 4x per jaar oke en dat kan met van alles en nog wat te maken hebben, maar de kans is groot dat dat niet zozeer met jou te maken heeft).
Maar het verschilt natuurlijk ook per vriend(in). De ene vriendin wil jij mogelijk vaker zien dan een andere. Het fijne is als je er meer hebt, dat je het wat kunt afwisselen als blijkt dat jouw behoefte aan frequentie hoger blijkt te zijn dan de behoefte van een andere vriendin.
Voor wat betreft jouw onzekerheid: ik snap wel dat je er onzeker van kunt worden, maar puur het feit dat jij het initiatief neemt en een ander niet, zouden geen reden moeten zijn voor onzekerheid. Ik neem ook het initiatief en word daar niet onzeker van, omdat ik weet dat mijn vriendinnen het leuk vinden om af te spreken en het gezellig is als we elkaar treffen. Dat ik de eerste ben, kan aan mijn behoefte liggen, maar ook aan hoe druk zij het hebben, wat ze allemaal aan hun hoofd hebben etc. Heel veel mensen zijn erg druk of hebben veel aan hun hoofd is mijn ervaring. Dus dat zegt niets over jou.
Het is natuurlijk wel handig om te kijken of het gezellig of de moeite waard is als jullie afspreken.
Als je bang bent dat je je teveel opdringt bij een bepaalde vriendin omdat jij die graag elke maand zou zien, dan kan je het natuurlijk expliciet vragen. Aangeven dat jij het leuk vindt en wel elke maand zou willen afspreken, maar je afvraagt hoe dat voor haar is. En mocht diegene dan zeggen dat dat te vaak is voor haar, betrek het dan niet meteen op jezelf. Grote kans dat ‘druk leven/veel aan haar hoofd’ de reden is. Als mensen alle tijd van de wereld zouden hebben zouden ze vast vaker afspreken.
Vraag je wel af of je steeds met iemand wilt afspreken omdat je geen/weinig andere vriendinnen hebt. Want dan kan je misschien toch iets proberen te doen aan het vergroten van je contacten. Maar goed, dat moet groeien, de klik moet er zijn om van kennis over te gaan in vriendinnen. En daar moet je, in mijn ervaring, vooral geluk mee hebben in wie je tegen komt.
Als je je afhankelijk voelt van anderen is de vraag of je je alleen kunt vermaken of dat je echt altijd anderen nodig hebt om je prettig te voelen. Op zich is het logisch als je behoefte hebt aan sociale contacten, want mensen zijn sociale wezens. Het is wel handig als je je ook gelukkig kunt voelen als je alleen bent. Maar kijk dus ook of je meer contacten kunt ontwikkelen, zodat je niet steeds dezelfde hoeft te vragen om af te spreken als blijkt dat die er niet in die frequentie behoefte aan hebben of tijd voor hebben.
