altijd zelf initiatief nemen (relatie, familie en vriendschappen)
Ik zit al langere tijd met een probleem, wat met de corona-maatregelen versterkt wordt. In alle relaties in de privésfeer die ik heb - vriendinnen, maar ook man, kinderen en (schoon)familie - ben ik altijd degene die contact zoekt of het initiatief neemt om iets te gaan ondernemen. Of nouja, bijna altijd dan, ik schat in zo'n 90% van de gevallen. Er zijn 2 vriendinnen die wel eens uit zichzelf contact opnemen (waarvan 1 in een ver buitenland woont), anderen eigenlijk niet. Nu er geen uitjes en etentjes gepland kunnen worden, is er met sommige mensen helemaal geen contact meer. Mensen/vriendinnen uit de buurt zie ik nog wel om mee te wandelen maar ook daarvoor geldt: ik ben de eerste die appt.
Dat maakt mij erg onzeker en ik voel me ook behoorlijk afhankelijk van anderen. Zitten anderen wel op mij te wachten, dring ik me teveel op? Is het veel als ik iemand zo om de paar weken of een maand wil zien?
Mijn man zegt dat hij niet zo'n behoefte heeft om dingen buiten de deur te doen (en ook om die reden zijn vriendschappen niet onderhoudt), maar hij wil best met mij mee om mij een plezier te doen. Zo ben ik altijd degene die vakanties regelt, uitjes, bordspelletjes met het gezin, maar ook bijvoorbeeld klussen in huis en tuin aanpakt.
Mijn beste vriendin (die ik al zo'n 25 jaar ken) noemt mij haar allerbeste vriendin (denk ook wel dat dat het geval is, ze heeft zelf niet veel vriendinnen) maar houdt er met haar partner een enorm groot sociaal netwerk op na, met als gevolg dat afspreken met haar neerkomt op een 'ik heb zondag over 3 weken wel tijd'. Een vriendin (die ik nog niet zo heel lang ken, maar bij wie ik mijn twijfels heb durven uiten) heeft gezegd dat ze een enorme huismus is die uit zichzelf niks onderneemt maar verzekerde mij dat ze het echt altijd leuk vindt om af te spreken. Een andere vriendin zegt onze vriendschap enorm te waarderen maar zegt heel vaak onze afspraken af want te druk met huishouden/kinderen. Mijn ouders bellen nooit en zijn voornamelijk gericht op zichzelf. De (schoon)familie komt bijna nooit bij ons op visite met verjaardagen (vanwege de reisafstand denk ik), maar ik voel ook niet echt een band. Er zijn niet veel gemeenschappelijke interesses/gespreksonderwerpen als we elkaar zien op verjaardagen (meestal daar). Een tijd terug viel me op bij de familieverjaardagen dat niemand eens iets van belangstelling terug toonde als ik informeerde naar hoe het ging met de moestuin/op school van de neefjes en nichtjes/werk/vakantie. Toen heb ik besloten bij de volgende verjaardag eens niet uit mijzelf een gesprek te beginnen met een ander... uiteindelijk de hele middag/avond geen woord gewisseld. Later nog eens geprobeerd en inderdaad: niemand toonde enige interesse.
Herkent iemand dit?
Hoe vaak wil je iets doen dan? Er zit wel verschil tussen iedere week met iemand willen afspreken of iedere 3 maanden.
Vroeger had ik ook eens een vriendin die me later verweet dat ik nooit eens het initiatief nam om af te spreken. Maar zij deed dat al 1x per week en dat was voor mij echt voldoende.
Je doet er weinig aan als jouw behoefte veel groter is dan die van anderen, vooral als je een beperkt aantal anderen hebt.
Als je trouwens aan iemand dingen vraagt, doe je dat dan uit interesse of om een vraag terug te krijgen? Als ik iets wil weten van iemand hangt dat voor mij helemaal niet samen met vragen terug verwachten. Dat zijn twee verschillende dingen.
Ik denk dat heel veel mensen gewoon zo afwachtend zijn. Die vinden het heerlijk als een ander steeds het initiatief neemt. Volgens mij zijn ze gewoon heel blij met jou.
Wat nu ook meespeelt, is die corona natuurlijk. Ik merk dat mensen na zo'n lange tijd gewoon sloom worden en in hun eigen hol kruipen. Lethargisch.
Ja, ik ben ook degene die het initiatief neemt. Er zijn gewoon twee soorten mensen lijkt het wel. De initiatiefnemers en degenen die afwachten. En als wij initiatiefnemers niks zouden doen, gebeurt er gewoon helemaal niks meer. Zonder ons staat de wereld stil. 
Mijn ervaring is dat er bij de afwachtenden verder niks meer achterzit dan wat afwachtendheid. 'T is niet dat ze er eigenlijk geen zin in hebben, dat ze je eigenlijk niet zo leuk vinden o.i.d., gewoon alleen dat ze afwachtend zijn. Wen d'r maar aan, dit is jouw rol in het leven. Tenzij je het opgeeft initiatief te tonen. Maar dan doe jij ook niks meer want een ander gaat het initiatief waarschijnlijk niet nemen.
skik
Herken het. Ook ik heb op een verjaardag hetzelfde als jij gedaan. Niet entertainen, geen vragen stellen. Had ook ineens nul gesprek daardoor. Echt bizar. Was lange avond. Wat contacten betreft: parkeer je frust en blijf contact houden en afspreken. Zolang het je energie geeft. Maar zoek misschien ook actievere vriendinnen?
Of het is gewoon een gewoonte geworden, jij hebt eerder behoefte aan contact waardoor jij altijd initiatief neemt. Ik heb zo'n vriendin in die rol, en inderdaad, onbewust wacht ik eigenlijk altijd haar intitiatief wel af, ze komt namelijk vanzelf wel en ik ben niet zo'n hardloper wat dat betreft. Maar een andere vriendin die ik heb, daar neem ik juist initiatief omdat ik zeker weet dat dat bij haar niet gebeurt, dus ik denk dat je je vrienden een beetje 'verwend' hebt. Ik heb bij een paar vriendinnen een vaste dag geregeld, wat we beiden erg leuk vinden, misschien zijn er mensen voor te porren, bijv. iedere laatste vrijdag van de maand doen we een borrel bij iemand thuis, of iedere eerste dinsdag van de maand gaan we beurtelings bij jou of bij mij kaarten/breien/wijnen/spelletje doen. Ik vind dit vaak wel leuk, het staat vast, je kan er rekening mee houden en zo hou je wel contact, maar ik ken ook mensen die dit niks vinden, maar check het eens, dan hoef je ze niet aldoor te vragen maar heb je een (leuke) regelmaat met elkaar
Het gaat inderdaad om jouw rol en jouw behoefte aan contact en activiteiten. Niet iedereen is hetzelfde en heeft dezelfde behoeftes. Je hebt de huismussen, de introverten, de ‘outgoing’-types, de gangmakers, de muurbloempjes etc. Als jij graag geregeld dingen onderneemt en met mensen afspreekt is dat prima, dan moet je dat initiatief gewoon lekker nemen. Mocht je dat te vaak doen voor vriendin huismus, dan is het aan haar om dit aan te geven. Doet ze dit niet dan vindt ze het vast gezellig, maar had ze het misschien ook prima gevonden die avond wederom thuis door te brengen in tegenstelling tot jou. Hetzelfde geldt voor gesprekken voeren. Jij bent een vrager, de ander is daar minder sterk in en heeft dat van nature wellicht ook minder. Geniet van je rol!
Ik zou er vooral niet te lang bij stil staan of over nadenken, dan ga je van anderen verwachten dat ze net zo worden als jij, terwijl huismussen, introverten en muurbloempjes ook zeer waardevol zijn
Ik herken het wel. Ik ben op zich ook een huismus, maar dat betekend nog niet dat ik geen initiatief neem om af te spreken. Ik ben echter al 3 vriendinnen kwijt geraakt door dat ik steeds degene was die contact zocht. Daar ben ik mee gestopt en hoorde ik van die vriendinnen ook niets meer. Ik heb nu 1 vriendin en die neemt gelukkig wel initiatief. Voor mij is 1 vriendin als huismus zijnde ook genoeg.
Valeria schreef op 26-01-2021 om 15:30:Als je trouwens aan iemand dingen vraagt, doe je dat dan uit interesse of om een vraag terug te krijgen? Als ik iets wil weten van iemand hangt dat voor mij helemaal niet samen met vragen terug verwachten. Dat zijn twee verschillende dingen.
Ik ben het erg eens met Valeria. Het zijn twee verschillende dingen. Je lijkt met twee vragen te kampen: (1) waarom moet ik altijd initiatief nemen, en (2) waarom is niemand geïnteresseerd in mijn leven?
Het eerste heb je denk ik al wel gecheckt bij je vriendinnen. Er zijn verschillende redenen waarom mensen afwachten. Maar blijkbaar zijn ze blij als jij het initiatief neemt.
Het tweede lijkt een algemeen probleem op feestjes te zijn: je hebt mensen die vragen en mensen die vertellen. Over het algemeen kun je denk ik stellen dat de meeste mensen graag over zichzelf praten. Als je dat geen probleem vindt en het leuk vindt om te horen waar iemand anders mee bezig is (zoals ik) dan kun je zo'n avond of middag prima uitzitten. Als je toch graag je verhaal kwijt wil (wat ik me best voor kan stellen), dan wordt het lastiger. Met zwijgen (laat de ander nu maar eens iets vragen!!) maak je wel een punt natuurlijk, maar of het er gezelliger op wordt? Kortom: voor mij niet zo'n probleem. Wel als ik iemand als vriend of vriendin beschouw: daar verwacht ik wel wederkerigheid en belangstelling voor mijn verhaal.
Als je toch graag je verhaal kwijt wil (wat ik me best voor kan stellen), dan wordt het lastiger. Met zwijgen (laat de ander nu maar eens iets vragen!!)
Je kunt dat toch ook gewoon beginnen met iets te vertellen? "Goh oma, wat ik nou toch heb meegemaakt!"
Dat werkt natuurlijk niet zo goed als je allerlei leed kwijt wil, maar aan de andere kant, daar zitten mensen die je vragen stelt in de hoop een vraag terug te krijgen óók niet op te wachten.
Maar voor een gewoon gesprek kan dit toch gewoon? 'Geen woord gewisseld' kan toch helemaal niet? Er word je toch op z'n minst gevraagd wat je wil drinken of eten, en daar kan dan toch iets over gezegd worden? Dus er moet iets specifieks aan de orde komen anders telt het niet, ja, dan wordt het wel lastig 
Hoi,
vrienschap is voor mij niet de frequentie dat je elkaar ziet, maar wat die persoon betekend in moeilijke momenten. Zit zelf in een erg vervelende periode en ik merk dat mijn beste vriendin, er altijd is voor mij. Voor corona zagen we elkaar twee keer per zes maanden ofzo, zij woont op linkeroever en ik op de rechter, andere werktijden, en alles wat er bij hoort, gezin... maar toch spreken wij elkaar via app dagelijks, echt dagelijks. En als we elkaar zien... niet in woorden te vatten, die klik en het plezier, heerlijk 
we balen er nu beiden van elkaar niet meer te kunnen zien, maar zelfs op afstand blijft het contact goed.
dus, wat is voor jou belangerijk, hoe voel je je als er contact is, is er nog die klik?
Zo herkenbaar, ik loop al mijn hele leven iedereen achter na en ik begin er steeds meer genoeg van te krijgen, zo heb ik dan ook al veel vrienden zien vertrekken. Dan maar niet, maar het maakt je wel onzeker.
De laatste maanden heb ik een rottijd gehad omdat mijn grootouders corona hadden en mijn oma is uiteindelijk 2e kerstdag overleden. Op zo'n moment merk je wie je wie je vrienden zijn. Ik had 2 vriendinnen die mij echt wekelijks appte hoe het gaat, en van eentje kreeg ik een bosje bloemen om mij op te fleuren, ze appt mij ook wel eens om te zeggen dat ze zo blij is met mij en ze is de eerste in mijn leven die ook aan mij denkt, die ook aan mij af en toe vraagt of ik iets leuks met haar wil doen. Onze kinderen hebben ook verkering met elkaar. Deze vriendschap is mij zo dierbaar.
Maar er zijn ook mensen en familie waar ik altijd achter na moet lopen, als ik ze uitnodig voor een etentje, dan hebben ze nooit tijd maar je ziet ze wel met andere leuke dingen doen en dat plaatsen ze op facebook, dat doet vreselijk veel pijn. Vroeger had ik een vriendinnengroepje van 4 (dacht ik) en die gingen maandelijks uit eten, films kijken zo en nodigde mij nooit uit. Dat deed pijn, uiteindelijk heb ik ze op facebook er af gegooid, dan zag ik het niet meer. Het is alleen extra pijnlijk dat 1 van die vriendinnen ook je zus is.. dus ik kom die andere twee wel eens tegen bij haar, maar ik ben er klaar mee, ik ga dan maar aan de andere kant van de kamer zitten.
Ik ben het erg eens met Valeria. Het zijn twee verschillende dingen. Je lijkt met twee vragen te kampen: (1) waarom moet ik altijd initiatief nemen, en (2) waarom is niemand geïnteresseerd in mijn leven?
Het eerste heb je denk ik al wel gecheckt bij je vriendinnen. Er zijn verschillende redenen waarom mensen afwachten. Maar blijkbaar zijn ze blij als jij het initiatief neemt.
Het tweede lijkt een algemeen probleem op feestjes te zijn: je hebt mensen die vragen en mensen die vertellen. Over het algemeen kun je denk ik stellen dat de meeste mensen graag over zichzelf praten. Als je dat geen probleem vindt en het leuk vindt om te horen waar iemand anders mee bezig is (zoals ik) dan kun je zo'n avond of middag prima uitzitten. Als je toch graag je verhaal kwijt wil (wat ik me best voor kan stellen), dan wordt het lastiger. Met zwijgen (laat de ander nu maar eens iets vragen!!) maak je wel een punt natuurlijk, maar of het er gezelliger op wordt? Kortom: voor mij niet zo'n probleem. Wel als ik iemand als vriend of vriendin beschouw: daar verwacht ik wel wederkerigheid en belangstelling voor mijn verhaal.
1) Klopt helemaal. En na het lezen van reacties hier ben ik al enigszins gerustgesteld: blijkbaar behoor ik tot de groep van mensen die liever niet teveel afwacht. Maarja, eigenlijk wil ik ook niet persé het initiatief nemen altijd, maar wel graag mensen zien. Dat brengt mij bij
2) Wil de ander mij dan niet zo graag zien? Gelijk ook een vraag aan Skik en anderen hier die tot de 'initiatiefrijken' behoren... twijfel je nooit aan jezelf dan? Of heb je er misschien wel eens de balen van dat jij altijd met ideeën moet komen, dat een ander niet eens wat verzint?
Wat zo'n verjaardagsfeestje van de familie betreft: als ik (wij) geen gesprek aanknopen met iemand worden we gewoon zo goed als genegeerd. Er komt letterlijk niets meer uit dan de vraag wat je wil drinken en wat voor taart je lust. En verder.... ik vind het ook een soort van onbeleefd? Ik hoef heus niet aldoor wat over mezelf te vertellen, maar als ik eerst heb geïnformeerd naar de ander zijn werk/opleiding/nog wat beleefd de laatste tijd, dan komt er geen een tegenvraag. Gewoon niet. Met andere mensen aan tafel wordt wel gepraat overigens, het is niet dat het een stelletje zwijgzame types zijn. Mijn man is het gewend (zijn familie) en houdt het erop dat het altijd wel min of meer zo geweest is, met name sinds hij aan de andere kant van het land ging studeren.
Mijn man is het gewend (zijn familie) en houdt het erop dat het altijd wel min of meer zo geweest is, met name sinds hij aan de andere kant van het land ging studeren.
Is het een ontwikkelingsverschil? Waardoor jullie/jouw leven hen gewoon weinig zegt?
Valeria schreef op 03-02-2021 om 17:46:Mijn man is het gewend (zijn familie) en houdt het erop dat het altijd wel min of meer zo geweest is, met name sinds hij aan de andere kant van het land ging studeren.
Is het een ontwikkelingsverschil? Waardoor jullie/jouw leven hen gewoon weinig zegt?
Of is het nog een nawee van het neoliberale tijdperk waarin het adagium 'ieder voor zich, god voor ons allen' hoogtij vierde?
Herkenbaar hoor. Gelukkig krijg je fijne reacties. Ooit plaatste ik dezelfde vraag en was de tendens van de antwoorden. Misschien vinden ze je niet leuk en krijg je daarom nooit een tegen uitnodiging. Dat was natuurlijk precies op de zere plek omdat daar zeker ook mijn twijfel zit. Ik ben ook altijd degene die contact zoekt of iets organiseert of datumprikker uitstuurt. Sommige mensen zeggen: het zit gewoon niet in mijn systeem. Blijkbaar worden ze door zat mensen uitgenodigd. Ik heb blijkbaar veel van deze mensen om me heen verzamelt want als ik het zelf niet regel in veel gevallen zit ik altijd thuis (ja nu sowieso.
Ik heb me erbij neergelegd en geaccepteerd en dat dit is wat ik heb te brengen. Maar het maakt mij soms ook onzeker. Zo fijn als je zelf ook es achterop de fiets kan springen ipv altijd zelf te fietsen en hem ook nog uit de schuur moet halen.
