Alles op een hoopje (tips)

Wees vooral niet bang om te veel te doen. Het belangrijkste is echter wel dat je het straks volhoudt.
Je moet verder proberen om je verlangens naar aandacht van haar en waardering even los te laten. Ze heeft behoefte aan ruimte en is met zichzelf bezig. Laat haar even met rust!

Vergeet vooral de kinderen niet! Ze mogen hier niet de dupe van worden. 

Pippeltje schreef op 23-12-2022 om 20:34:

Wees vooral niet bang om te veel te doen. Het belangrijkste is echter wel dat je het straks volhoudt.
Je moet verder proberen om je verlangens naar aandacht van haar en waardering even los te laten. Ze heeft behoefte aan ruimte en is met zichzelf bezig. Laat haar even met rust!

Hier een ervaringsdeskundige. Precies wat Pippeltje aangeeft. Laat haar maar even los. Mijn vrouw woont zelfs nu apart. Weet ook niet waar vrouwen tegenwoordig last van hebben. Zo met hunzelf in de knoop. Geef haar maar de ruimte maar ga zelf aan je eigen werken. Zorg dat je er bent voor de kinderen en geniet ook. En het belangrijkste geef het tijd zolang je het kan opbrengen.

Ik lees al een jaar of 2 mee op een forum over ontrouw in relaties en huwelijken.
7 van de 10 topics beginnen op deze manier.
Vrouw zit in de knoop met haar gevoelens, voelt het niet meer, wil afstand en ruimte voor zichzelf.

In bijna al die gevallen komt later uit de mouw dat er tóch een ander in het spel is.
De waarheid komt met "trickle truth"naar buiten.
Dat wil zeggen dat er alleen toegegeven word wat niet meer te ontkennen valt. 

1) Nee er is geen ander
2) Ja ik heb gevoelens voor iemand op het werk, maar hij weet dat niet
3) hij weet het wel maar er is nog nooit wat gebeurd
4) ok we hebben 1 keer gezoend op een werk-uitje
5) ok, we hebben 3 keer gezoend
6) oh ja, we hebben elkaar ook wel betast
Etc etc. tot je er langzaam achter komt dat er gewoon volledig ontrouw is geweest.

Er is één goede manier om alles om te draaien en je vrouw in te laten zien wat ze weg gooit en dat noemen ze de 180 method. (google op "talk about marriage the 180" aangezien ik geen links kan plaatsen)
Ik zou je sterk aanraden om dit te volgen, zelfs als er geen ontrouw in het spel is (wat natuurlijk nog steeds kan) zal dit helpen om je relatie te redden.

" Mijn vrouw heeft tijd nodig om nu alles op een rijtje te zetten en ik ben vooral boos omdat ze er niet eerder over gepraat heeft"

Heb je dat ook aangekaart tijdens het gesprek? En wat was haar reactie? 

Want wat je best wel vaak ziet: vrouw geeft op allerlei manieren aan dat ze niet tevreden is over hoe het gaat in het huwelijk. Als ze haar onvrede klip en klaar uit, wordt dit gebagatelliseerd, of er komt ruzie ('ze zeurt'). Als ze het minder klip en klaar uit, merkt de man (zogenaamd) niets. 

En als dan de emmer is overgelopen is de man verbaasd, want waarom heeft ze niks gezegd?

Dus: als je vraagt "waarom heb je niks gezegd?", wat is dan haar antwoord? En als haar antwoord aangeeft dat zij wel wat heeft gezegd maar jij niet hebt geluisterd, ben je dan ook bereid om daar naar te luisteren? 

Ruud1971! schreef op 28-12-2022 om 10:05:

[..]

Hier een ervaringsdeskundige. Precies wat Pippeltje aangeeft. Laat haar maar even los. Mijn vrouw woont zelfs nu apart. Weet ook niet waar vrouwen tegenwoordig last van hebben. Zo met hunzelf in de knoop. Geef haar maar de ruimte maar ga zelf aan je eigen werken. Zorg dat je er bent voor de kinderen en geniet ook. En het belangrijkste geef het tijd zolang je het kan opbrengen.

Weet ook niet waar vrouwen tegenwoordig last van hebben???

Doe effe normaal! Wij vrouwen zijn ten eerste niet over een kam te scheren; verrassing: we zijn allemaal anders.

"  mal de 3 therapeuten die we bezocht hebben zeiden allemaal: een vrouw moet eens duidelijker leren zijn in haar communicatie EN de man zou eens meer empathie moeten tonen.."

Ik word - maar dat had je misschien al bedacht - een tikje kregel van dat "vrouwen moeten duidelijker communiceren".  Er zijn mannen die bij het subtielste beetje tegenwind al boos of beledigd zijn, en dus kennelijk prima in staat zijn om op subtiele signalen te reageren, maar ze zijn zogenaamd blind en doof voor signalen als het laten oplopen van de rotzooi (wat is daar subtiel aan?). Maar vooral: als vrouwen rechtstreeks, duidelijk, openlijk, op niet mis te verstane wijze laten blijken dat ze vinden dat hun partner dingen anders moet doen, dan gaat menig partner niet zeggen "goh, ik zal erover nadenken", maar komt er in veel gevallen ruzie en/of het verwijt dat ze zeurt. Als mannen boos zijn, zijn ze boos. Als vrouwen boos zijn, heet het ineens gezeur. En als ze met een deur smijten, zijn ze hysterisch. Menig man neemt de onvrede van zijn vrouw pas werkelijk serieus als de brief van de echtscheidingsadvocaat op de mat ploft.

Dus ik twijfel een beetje aan dat "vrouwen moeten duidelijker communiceren". Wat hadden de heren der schepping precies in gedachten, een advertentie in een landelijk dagblad? 

Temet schreef op 29-12-2022 om 09:13:

" mal de 3 therapeuten die we bezocht hebben zeiden allemaal: een vrouw moet eens duidelijker leren zijn in haar communicatie EN de man zou eens meer empathie moeten tonen.."

Ik word - maar dat had je misschien al bedacht - een tikje kregel van dat "vrouwen moeten duidelijker communiceren". Er zijn mannen die bij het subtielste beetje tegenwind al boos of beledigd zijn, en dus kennelijk prima in staat zijn om op subtiele signalen te reageren, maar ze zijn zogenaamd blind en doof voor signalen als het laten oplopen van de rotzooi (wat is daar subtiel aan?). Maar vooral: als vrouwen rechtstreeks, duidelijk, openlijk, op niet mis te verstane wijze laten blijken dat ze vinden dat hun partner dingen anders moet doen, dan gaat menig partner niet zeggen "goh, ik zal erover nadenken", maar komt er in veel gevallen ruzie en/of het verwijt dat ze zeurt. Als mannen boos zijn, zijn ze boos. Als vrouwen boos zijn, heet het ineens gezeur. En als ze met een deur smijten, zijn ze hysterisch. Menig man neemt de onvrede van zijn vrouw pas werkelijk serieus als de brief van de echtscheidingsadvocaat op de mat ploft.

Dus ik twijfel een beetje aan dat "vrouwen moeten duidelijker communiceren". Wat hadden de heren der schepping precies in gedachten, een advertentie in een landelijk dagblad?

Ik proef hier de nodige frustratie. Niet alle mannen zijn zo natuurlijk. 
Slechte communicatie komt altijd van twee kanten. 

Supermama82 schreef op 29-12-2022 om 14:14:

[..]

Ik proef hier de nodige frustratie. Niet alle mannen zijn zo natuurlijk.
Slechte communicatie komt altijd van twee kanten.

In je dromen komt dat misschien van 2 kanten bedoel je? Hoe kom je daar nu bij? Mannen vrouwen communiceren heel anders en interpreteren signalen op een andere manier. Vrouwen gebruiken alleen al veel meer woorden dan mannen. Er zijn gewoon mannen die erg primitief zijn op allerlei gebied. Dat is echt niet altijd de schuld van een vrouw. Vrouwen moeten eens beter leren communiceren is dan ook een dooddoener eerste klas; bij zo'n therapeut zou ik zo weg zijn, want die had vast zelf een slechte ervaring.

Hier een vrouw met een man die een paar jaar geleden, voor mij out of the blue, vond dat hij zijn gevoel voor mij kwijt was. Het is dus zeker niet voorbehouden aan vrouwen. Sterker nog, op dat moment liep er een draadje waarin ik aanschoof waar wel 6 vrouwen in een soortgelijke zaten. Ook in mijn eigen omgeving juist mannen die van de ene op de andere dag de handdoek in de ring gooiden.

Wij waren op dat moment 27 jaar bij elkaar, 2 puberkinderen. Hij gaf aan dat hij het niet goed zag komen, maar ondernam ook geen actie om te scheiden. Lang verhaal kort, hij heeft 1,5 jaar getwijfeld, we hebben om beurten elders verbleven, hij heeft zelfs een jaar lang doordeweeks bij zijn werk in de buurt gewoond en in het weekend thuis. Uiteindelijk toch de knoop doorgehakt en de scheiding in gang gezet. Achteraf bleek dat hij toen een andere relatie had. Maar onze oudste liep rond die tijd volkomen vast. We vonden toen beiden dat we de scheiding niet door konden zetten. Uitstel was geen optie voor mij, en intussen was man toch gaan twijfelen aan die andere relatie en of hij mij en ons gezin wel kwijt wilde. Toen heeft hij besloten er toch voor te gaan. We hebben een therapeut gezocht (EFt therapie; google daar eens op) en we hebben ons beiden voor 200 % ingezet. Intussen zijn we 4 jaar verder, en ik kan oprecht zeggen dat we samen gelukkiger zijn dan ooit en dat onze relatie beter is dan hij was. Neemt niet weg dat er littekens zitten die nooit meer weggaan en dat er ook nog wel triggers zijn. Maar ondanks dat zijn we een heel hecht stel.

Man gaf in de therapie aan dat hij nooit eerder zijn twijfels aan had gegeven omdat hij zichzelf (vanwege slecht voorbeeld van zijn ouders vroeger) had opgelegd dat hij nooit zou scheiden. Toen hij twijfels kreeg, wilde hij dat dus aan zichzelf niet toegeven. Zijn oplossing was: vooral naar iedereen en mij blijven volhouden dat het zo goed ging, wishful thinking dus. In de hoop dat het dan vanzelf beter werd. Zo werkte het natuurlijk niet.

Verder was onze relatie nooit gelijkwaardig. We waren heel jong toen we een relatie kregen en ik zat toen niet goed in mijn vel. Problemen met ouders, mislukte studie, erg onzeker. Hij was mijn redder. Uit die rollen hebben we onszelf nooit echt los weten te maken. Hij vond/dacht dus dat hij verantwoordelijk was voor mij, dacht dat ik het op mijzelf nooit zou redden. Dat dacht ik zelf ook, was erg onzeker op allerlei vlakken. Maar na zijn bommetje ben ik hard aan mezelf gaan werken. Ik moest tenslotte deels alleen voor de kinderen gaan zorgen, en dan moest ik stevig op mijn eigen beide benen staan. Dat bleek ik uitermate goed te doen. In die stressvolle tijd ben ik ook nog eens 2 keer op een nare manier mijn baan kwijt geraakt, maar wist beide keren heel snel een nieuwe, betere, baan te vinden.

Ik bleek dus helemaal niet het afhankelijke vrouwtje. Tegelijkertijd was hij steeds vaker in zijn eentje verantwoordelijk voor huishouden, kinderen en hond en realiseerde hij zich dat dat bijna een dagtaak is. Hij kreeg met terugwerkende kracht waardering voor wat ik al die jaren had gedaan (de bal lag vrijwel volledig bij mij op die vlakken omdat ik 8 uur minder werkte dan hij; hij heeft destijds nooit gesnapt/willen snappen dat zorgen voor huis, kinderen en hond en al het geregel eromheen veel meer kost dan 8 uur per week). Kortom, we kregen een veel gelijkwaardigere relatie. Ook al los van de therapie. De therapie hielp ons om volledig open naar elkaar te zijn over onze pijnpunten en behoeften.

Het was een lang en pijnlijk proces, voor beide kanten. Hoewel we echt nooit de bedoeling hadden om elkaar pijn te doen. Als je er vanuit gaat dat dat het doel is van je partner, komt het natuurlijk nooit goed. Ga uit van de goede bedoelingen van de ander. En ga ervan uit dat die het ook niet gemakkelijk heeft. Dat helpt om geduld te hebben met elkaar, en om onhandige acties te herkennen voor wat ze zijn en om die te vergeven.

Nou, als dit epistel niet bewijst dat Max88 gelijk heeft dat vrouwen meer woorden nodig hebben in de communicatie, dan weet ik het niet meer .

Nee hoor, is onzin van de bovenste plank. In de politiek is duidelijk gebleken dat als vrouwen met elkaar vergaderen er veel sneller spijkers met koppen geslagen worden en weinig loos geouwehoerd.
En ik zie in het echte leven ook veel meer mannen die zichzelf graag horen praten dan vrouwen die dat hebben.