Al een jaar geen contact meer met m'n moeder en nu krijgt ze een kleinkind
Hoi,
Ik heb een heel turbulente relatie achter de rug met m'n moeder. Als kind woonde ik tot m'n 13 jaar bij haar in, ze was alleenstaand en ik zag m'n vader in het weekend en in de schoolvakanties. M'n vader deed toen enorm zijn best om me een fijn weekend/vakantie te bezorgen en telkens ik weer naar m'n moeder ging (m'n vader haalde en bracht me telkens) huilde ik.
M'n moeder mishandelde me niet fysiek maar ik was geen gelukkig kind. Ik en m'n broer (van een andere vader) werden vaak blootgesteld aan kwade uitbarstingen, beledigingen en dreigementen om ons weg te steken op internaat. Ook kregen we vaak het verwijt dat we haar leven hadden verpest door geboren te worden. Ze had hier achteraf wel spijt van maar in een volgende kwade bui, getriggerd door zeer kleine dingen, gebeurde het opnieuw.
Ook drong ze haar religie op, waar ze kristallen beeldjes gebruikte om me te 'genezen' van spanningshoofdpijnen, alsook haar politieke voorkeur waar ze heel open over was.
Op mijn 13 had ik er genoeg van en trok ik in bij m'n vader.
Doorheen de jaren bleef ik wel afspreken met haar in weekends en onze relatie bleef erg turbulent. We hadden erg vaak ruzie en ze drong haar mening van religie en politiek vaak op. Ook over voeding maakten we ruzie; ik studeerde af als diëtist maar toch wist zij het beter en drong ze haar herbalife supplementen op. De lijst met 'verboden' onderwerpen groeide buiten proportie en na een hevige ruzie een jaar geleden was ik het beu.
Mijn vrouw, die ze ook vaak onderhands beledigde, wilde niets meer met m'n moeder te maken hebben. Ik heb een week goed nagedacht en uiteindelijk toch gebroken met haar.
Nu een jaar later verwachten ik en mijn vrouw ons eerste kindje. Ik zit op dit moment in tweestrijd. Ik wil niemand het recht ontnemen om haar kleinkind te leren kennen, anderzijds weet ik dat deze relatie niet goed kan komen. Het zou zowel rechtstreeks als onrechtstreeks veel stress veroorzaken bij onze kleine spruit, maar toch voel ik me enorm schuldig dat ik iemand de kans ontneem om een eerste kleinkind te ervaren.
Graag jullie advies of mening. Alvast bedankt!
Eerste reactie had ik: als je zelf zo'n slechte relatie hebt met je moeder én zo'n slechte ervaringen, waarom zou jij je kindje daar straks aan bloot willen stellen?
Ze heeft toch helemaal geen recht op het leren kennen van een kleinkind? Dus je ontneemt haar niets. Jij had recht op een goede moeder, maar dat heeft ze jou wel ontnomen.
Het lijkt me dat je vrouw hier ook niet op zit te wachten trouwens.
Valeria schreef op 25-11-2021 om 11:49:
Ze heeft toch helemaal geen recht op het leren kennen van een kleinkind? Dus je ontneemt haar niets. Jij had recht op een goede moeder, maar dat heeft ze jou wel ontnomen.
Het lijkt me dat je vrouw hier ook niet op zit te wachten trouwens.
Klopt, als het volledig van mij afhangt komt dit contact er niet.
Ik heb nu ook opgezocht en blijkbaar kan zij het recht om haar kleinkind te bezoeken wel uitoefenen via de familierechtbank. Er komt dan een onderzoek.
Iemand waarmee ik geen contact heb en ook niet hoef, heeft in principe ook geen contact met mijn kleinkind.
Iemand die mij slecht behandeld heeft, daar zou ik mijn kind niet aan toevertrouwen. Je hoeft haar overigens ook niet te laten weten dat je een kind hebt gekregen. Wat niet weet, wat niet deert.
Link89 schreef op 25-11-2021 om 11:56:
[..]
Ik heb nu ook opgezocht en blijkbaar kan zij het recht om haar kleinkind te bezoeken wel uitoefenen via de familierechtbank. Er komt dan een onderzoek.
Is dat niet alleen als ze al een band met het kind had doordat er er heel veel was opgepast of in hetzelfde huis was gewoond of iets dergelijks? Dit gaat toch niet op voor een nooit ontmoet kleinkind? Of is dat in België anders?
"Ik heb nu ook opgezocht en blijkbaar kan zij het recht om haar kleinkind te bezoeken wel uitoefenen via de familierechtbank. Er komt dan een onderzoek."
Door een paar woorden in je openingspost krijg ik het idee dat je mogelijk een Vlaming bent. Als dat zo is, en het gaat over de situatie in België, dan kan ik daar niets over zeggen want over het Belgische recht weet ik niets. Als je echter bedoelt dat dit in Nederland zou gelden, dan kan ik je denk ik geruststellen.
Een (juridische) ouder heeft recht op omgang met zijn/haar kind. Andere mensen kunnen ook recht hebben op omgang, maar dan moet er sprake zijn van een zekere band tussen die persoon en dat kind. Je leest in dit verband vaak de termen "family life" of "nauwe persoonlijke betrekking". Die termen komen uit het Europees Verdrag voor de rechten van de mens en het Nederlandse wetsartikel over omgang waarin aansluiting wordt gezocht bij dat verdrag (art 8 van dat verdrag, om precies te zijn).
Je kan dus - tenzij je de ouder bent - alleen omgang claimen met een kind als je ook daadwerkelijk een substantiële band met dat kind hebt, en dan gaat het niet puur om een bloedband. Een grootouder die nooit enig contact met een kleinkind heeft gehad voldoet niet aan die eis en kan dan ook geen omgang eisen (nou ja, eisen kan wel, maar het zal niet worden toegewezen).
Ik kan me goed voorstellen dat zoiets niet makkelijk op internet is terug te vinden, omdat er natuurlijk in veel gevallen wel degelijk een band is tussen grootouders en kleinkinderen. Dus als je de vraag stelt "hebben grootouders recht op omgang met hun kleinkind" dan is het antwoord meestal "ja". Maar in jouw situatie ligt het naar mijn mening anders.
Maar nogmaals: dit uitgaande van het Nederlandse recht.
Groeten,
Temet
Kijk eens aan, Valeria en ik postten tegelijk. Alleen is zij veel korter van stof 
Helemaal eens met Temet. Wat je je wel kunt afvragen: wat als het kind later informeert naar grootouders, wat ga je vertellen? En misschien komt er een moment dat het kind in contact wil komen met haar. Zonder oordeel over jouw relatie met je moeder, maar hoe ga je hier in de toekomst mee om?
EmmaT schreef op 25-11-2021 om 13:39:
Helemaal eens met Temet. Wat je je wel kunt afvragen: wat als het kind later informeert naar grootouders, wat ga je vertellen? En misschien komt er een moment dat het kind in contact wil komen met haar. Zonder oordeel over jouw relatie met je moeder, maar hoe ga je hier in de toekomst mee om?
Ik heb mijn vader sinds mijn 18e ongeveer niet meer gezien. Mijn kinderen hebben wel eens naar hem gevraagd (of ik er eentje had, hoe hij heette e.d.), maar die namen gewoon genoegen met dat antwoord. Waarom zouden ze niet? Je moet geen problemen gaan verzinnen voordat ze er zijn.
Valeria schreef op 25-11-2021 om 13:52:
[..]
Ik heb mijn vader sinds mijn 18e ongeveer niet meer gezien. Mijn kinderen hebben wel eens naar hem gevraagd (of ik er eentje had, hoe hij heette e.d.), maar die namen gewoon genoegen met dat antwoord. Waarom zouden ze niet? Je moet geen problemen gaan verzinnen voordat ze er zijn.
Ik zeg ook niet dat je problemen moet verzinnen. Fijn dat jouw kinderen nu genoegen nemen met jouw antwoord. Het geldt niet voor iedereen. Het is dus ook helemaal niet erg om er van tevoren even bij stil te staan.
Nee, het geldt niet voor iedereen, maar om dan maar negatief contact te gaan onderhouden omdat je kind later, misschien, een vraag kan gaan stellen...
Valeria schreef op 25-11-2021 om 15:08:
Nee, het geldt niet voor iedereen, maar om dan maar negatief contact te gaan onderhouden omdat je kind later, misschien, een vraag kan gaan stellen...
Tjonge, zeg ik dan dat je dan maar negatief contact moet onderhouden? Mijn hemel.
Ik zou persoonlijk tenminste een geboorte kaartje sturen.
Misschien haar ook de mogelijkheid gunnen jullie kindje eens te ontmoeten, mits ze aan jullie voorwaarden wil voldoen. Geen religie en geen confronterende zaken aanhalen.
Dan heb je nooit het schuldgevoel dat jij je moeder iets hebt onthouden en zij kan jullie nooit verwijten dat jullie haar deze kans ontnomen hebben.
Al zou je het alleen bij een kaartje houden, dat zou al prima zijn.
Jullie hebben me allen een goed idee gegeven wat ik wil en ga doen. Uiteindelijk nog eens besproken met m'n vrouw en inderdaad besloten om toch geen contact toe te laten. Een geboortekaartje sturen is natuurlijk een ander verhaal, en is iets waar ik nog over na ga denken. Dit kan natuurlijk door haar bekeken worden als een uitnodiging, zo ken ik ze wel.
Natuurlijk zal ze dat opvatten als uitnodiging. Dat is het ook min of meer; als je echt niets meer met haar te maken wil hebben dan doe je het niet.
Maar ik zou het even op zijn beloop laten. Kijk hoe het voelt als het zover is en beslis dan wat je doet. Je hebt snel genoeg in de gaten of je moeder in de loop der jaren misschien veranderd is of dat het misschien dan beter gaat.
En vergeet ondertussen niet te genieten van de aanstaande komst van jullie kindje!!
