Afstand, boosheid en vertrouwen verdwenen

JoeyJosh schreef op 11-04-2024 om 16:52:

Ik lees huiselijk geweld in enkele reacties.. dit is niet het geval geweest. Dat is niet mijn wijze van coping met onverwerkt gevoel. Ik zal nooit iemand fysiek zeer doen, of onderdrukken omwille mijn zorg.. hopelijk wordt dat geen spelend onderwerp in deze setting. Ik heb mijn genezing verkeerd opgepakt, en ingeschat. Het breken van vertrouwen kom voort uit dat ik mijn emoties, die vanbinnen spelen, niet kan dempen. Ik hou van het leven, de mensen om mij heen en (redelijk) van mijzelf..

Historie maakt mij tot de mens van nu.. de toekomst kan ik gelukkig nu zelf omschrijven en vorm geven. Ik zie geen daders, ik voel geen verwijt naar andere en accepteer dat niet alles in control gebeurd. Het enige dat ik kan doen is bewustwording vinden, helen, en rust vinden op de plel waar ik beland.

Ik denk dat je hiermee bedoeld dat je schreeuwt en scheldt. Ik had zo een vader, ik ben mijn leven lang al van slag als iemand zijn stem maar een beetje naar mij verheft, dan bevries ik en dat is een handicap. Het heeft een enorme impact gehad. Probeer daar aan te werken in het belang van je kind

To om te beginnen zou ik jouw gezin nu rust gunnen.  Ga niet contact zoeken om jouw spijt te betuigen, laten zien hoe je aan het veranderen bent of hoe moeilijk het nu is. Jouw partner en kind zijn door enorm veel ellende gegaan. Die hebben behoefte aan rust! Hou jezelf dus in en ga aan jezelf werken met professionele hulp. 

Verwerk je trauma's en leer onafhankelijk voor jezelf zorgen. Ipv terug te moeten vallen op anderen. Hou er ook rekening mee dat je partner jou niet meer terug wil hebben. Dat is haar beslissing en moet je dan accepteren. 

En wees wat duidelijker over wat er nu aan de hand is. En niet dat er sprake van is. Maar mentaal en geestelijk geweld is net zo schadelijk als fysiek. 

Je bent dus verslaafd, dan is afkicken nummer 1 op je te do lijst, Je zegt geen daders te zien, maar een verslaafde ouder is zeker gezonde veilige thuishaven voor een kind , jij bent schuldig aan die situatie , de dader die zorgt voor een onveilig thuis , afkicken is nu waar jij je mee bezig zou moeten houden, ik lees veel ik in je berichten, je lijkt vooral bezig met jouw verdriet, niet het welzijn van je kind of (ex)partner, je zegt dat er geen sprake is van mishandeling maar de vraag of je veel scheldt tegen je kind beantwoord je niet 

Hoe vindt je vrouw het dat je minder sterk bent dan het leek voor haar? Vindt zij dat even erg als dat jij dat vindt? 

Verslaving is zeker iets waar je wat mee moet. Inzien dat het zo niet verder kan en afkicken is dan stap één. Verslaving is niet iets waar je voor gekozen hebt in de zin van dat je op een dag opstond en dacht 'laat ik eens verslaafd raken aan...'. 
Maar het kan wel helpen om jezelf niet passief als slachtoffer van de situatie neer te zetten. Trauma's, moeilijke jeugd, verdrietige gebeurtenissen en een onvermogen daarmee om te gaan kan allemaal waar zijn, maar als je jezelf als een krachtig individu met een eigen wil beschouwt, dan kun je er bewust en weloverwogen, actief voor kiezen om niet meer verslaafd te willen zijn en daar hulp bij te zoeken om dat te bewerkstelligen.

Ook schreeuwen, schelden, dreigen is onveilig voor je vrouw en kind. 
Ook emotioneel niet beschikbaar zijn of heftige uitbarstingen hebben zijn dat.
Gelukkig zijn kinderen ook flexibel en als je verandering laat zien, dan verandert ook de band die je met ze hebt.

JoeyJosh schreef op 11-04-2024 om 19:59:

dat is waar.. daar blijf ik onduidelijk in. In de eerste instantie cannabis gebruik in combi met alcohol. Daarmee gestopt, slaapproblemen kwamen op (nachten wakker gelegen), en toen slaapmedicatie gekocht.. dus stoppen was niet aan de orde, maar het was een verplaatsing van een eerdere oplossing.. en her oplossen van problematiek dat door professionals beter gefaciliteerd had moeten worden.. Ik heb dit verborgen gehouden voor mijn vrouw, sterk lijken, maar minder sterk zijn.

Dit is ook een onderdeel in mijn situatie, mijn leven, mijn handelen. Het treurige kind voelen, maar een koppige volwassene blijven..

sorry.. openheid is een spelende issue in mijn leven. Meegemaakt dat ik hier in ben gekwetst.. openstellen op dit forum voelt goed, naar is ook een persoonlijke uitdaging Geen zieiligheid voor mij, maar het moet er ook bij zitten in mijn heling.

Maar ben je nu in rehab/ 12 stappen programma? Stop met alle gebruik, ga elke dag naar een meeting en laat je behandelen. Stoppen is een ding, herstellen begint pas daarna en daar moet je echt met anderen aan werken. Je hebt echt meer hulp nodig.

Dus je bent verslaafd geraakt aan slaapmedicatie en bent gestopt met cannabis en alcohol? Maar het echte probleem zijn je problemen die je probeerde te verdoven? 

Sorry, maar ik heb nog een vraag, heb je het gevoel dat je je vrouw bedroog omdat je je sterker hebt voorgedaan dan je bent? En weet je of zij ook de man die je werkelijk bent (en dan bedoel ik in je kwetsbaarheid) lief zal kunnen hebben? En hoe zou je daar achter kunnen komen?   Alleen stoppen met verslavingen en sorry zeggen voor bepaald gedrag, dat is waarschijnlijk niet genoeg voor je probleem. 

MRI schreef op 11-04-2024 om 22:06:

[..]

Maar ben je nu in rehab/ 12 stappen programma? Stop met alle gebruik, ga elke dag naar een meeting en laat je behandelen. Stoppen is een ding, herstellen begint pas daarna en daar moet je echt met anderen aan werken. Je hebt echt meer hulp nodig.

Ja ik zeg 'stop met alle gebruik' maar besef me nu pas dat als iemand echt heel alcoholverslaafd is bijvoorbeeld, hij begeleid moet stoppen. Blijft dat je hulp daarbij moet hebben. 

Het denken alleen wel te kunnen is de verslaving die spreekt. Bij stoppen begint het pas. Heb je al hulp?

Alleen met stoppen en clean worden ben je er niet. Je hebt intensieve behandeling nodig om te leren omgaan met de verslaving en trek te weerstaan. En een verslaving dient een doel. Verdoving voor onderliggende problemen aanpakken.