Afstand, boosheid en vertrouwen verdwenen
Lieve ouders,
afgelopen weekend is het binnen mijn huwelijk geescaleerd tot een tijdelijke niet meer samenzijn.. Ik ben vertrokkenmet enkele spullen en verbljf tijdelijk mijn ouders die mij steunen, maar ook hun zorgen uiten naar mij toe.. het gaat niet goed, al een te lange periode niet. Het masker is af, en mijn ware gezicht wordt gezien. Mijn wijze van helen zijn destructieve eigenschappen, en maken het alleen maar zwaarder.
Dit is niet plotseling ontstaan, en er speelt veel meer onverwerkt leed, verdriet en trauma. De wijze van coping/verdoving hebben ervoor gezorgd dat ik (met begrip) niet gewenst wordt thuis te zijn. Ik mis mijn vrouw, kind en veilig haven, maar kan tegelijk dit niet bieden aan hun. We zijn met zijn allen eenzaam en gespannenen. Tijd van elkaar is even nodig.. al valt dit mij nu veel te zwaar omdat ik ook steun nodig heb.
Professionele hulp heb ik benaderd, de koppigheid maakt plaats voor rede.. het worden zware weken voor mij. Met name het minder zien van mijn zoon, mijn vriend, mijn alles maakt het niet fijner..
mijn vraag: wat kan ik doen om weer mijzelf te zijn, worden, of sterker in kracht te staan 
ik zoek geen oordeel, verwijt die heb ik te oren gekregen. Ik zoek ervaringen, gesprekken en inzichten. ik wil open en eerlijk zijn, maar vertrouwen is ook een opgave voor mij..
veel dank alvast JK
Het is een beetje onduidelijk en vaag . Je geeft aan je ware gezicht nu te laten zien en vervolgens vraag je wat je moet doen om jezelf te zijn?
Voor alles moet je de pijn in de ogen zien die maakt dat je destructief bent en die pijn naar buiten uit act. Ga maar voelen waar dat kleine jongetje zoń verdriet heeft opgedaan dat hij met zijn kwaadheid anderen pijn moest doen.
Daarnaast moet het besef groeien dat je niet even een quick fix kan toepassen zodat je je vrouw weer terug hebt om daarna weer in oud gedrag terug te kunnen vallen. Je zal dit even een tijd alleen (en met therapie) moeten doen.
En zoek steun bij andere mannen die bereid zijn hun gevoel aan te kijken en te delen waar ze op stuk lopen. Bijvoorbeeld hier:
https://www.mkpnederland.nl/
Naast dat je echt professionele hulp moet hebben voor de verwerking van je trauma's en dergelijke kan je bij de mkp de steun vinden op intermenselijk vlak. Veel van die mannen hebben dezelfde struggles en helpen elkaar een weg te vinden naar een meer gebalanceerd leven. Lees je even in, in de ervaringsverhalen, dan kun je voelen of dit je aantrekt. Ik heb er veel mooie en goede dingen over gehoord van vrienden. Succes!
Wat je kan doen? Erkennen dat doe je hier, heb je dat ook al gedaan richting je gezin, ook je kind? Met koppigheid bereik je niets. 'Breken' dat is de weg, laat het breken van jezelf toe, ook al is dat heel eng. Ga die onveiligheid niet uit de weg. Want het lijkt onveilig, als jij er kan zijn in die onveiligheid verdwijnt die namelijk.
Als er zoveel trauma is, dan die professionele hulp zeer serieus nemen, daar ook geen koppigheid tonen. Daarnaast een mannengroep of ook vragen of je deel uit kan maken van een therapiegroep, waar je kan leren om je kwetsbaar op te stellen i.p.v. destructief te zijn.
Dat je niet meer gewenst ben thuis te zijn, hieruit leer je dat je in een relatie met kind je niet alles kan permitteren, je zogenaamde 'ware gezicht' daar moet je zelf mee aan de slag. Leer thuis te zijn bij jezelf, zodat je zoon (echt bij jou zoon kan zijn) bij jou thuis kan zijn, waar je je ook bevindt. Sterkte!! Heel mooi dat je hier je vraag stelt.
Allereerst: heel veel respect voor jou dat je inziet dat je beter niet thuis kunt zijn nu. Dat je inzicht hebt in jouw coping mechanisms en dat die destructief zijn voor anderen en wellicht ook jezelf. Dat je hier je verhaal komt doen vind ik ook heel sterk.
Kan je vrouw je op afstand wel nog steunen, of is er al teveel kapot? Ik zou aan haar laten weten dat je spijt hebt van alles wat er mis is gegaan, en dat je hoopt dat ze je nog een kans wil geven. En inderdaad ook naar je kind uitspreken dat jouw manier van vader zijn niet een goede was, en dat je daaraan gaat werken.
Het gaat een zware weg worden, maar je laat zien dat je in staat bent om het aan te gaan. Je hebt zelfinzicht, en dat is echt dé voorwaarde om dit traject te laten slagen. Alleen, wees niet te hard voor jezelf. Vraag je therapeut om ook aandacht te schenken aan zelfcompassie. Je moet jezelf uiteindelijk wel kunnen vergeven om door te kunnen gaan. Zoals je schrijft heb je nogal wat meegemaakt, daar heb jij geen schuld aan. En ook niet aan hoe je ermee om bent gegaan. Je hebt ingezien dat jouw manier anderen pijn doet, en je gaat daarmee aan de slag. Dat is heel krachtig. Wees je daarvan bewust. Er zijn er heel veel die dat niet inzien, de schuld bij de ander leggen.
Als het je helpt om hier te schrijven, vooral doen! Er is hier, dag of nacht, altijd wel iemand die je leest. Het wordt een lange weg, dus ik wens je ook veel geduld met jezelf. En ik hoop dat je vrouw dat geduld ook heeft. Ergens zal denk ik ook relatietherapie om de hoek moeten komen kijken om de verbinding met haar weer te vinden. Maar voor nu focus op jezelf, daarna op hoe je je rol als vader weer vorm kunt geven op een positieve manier, en daarna pas de relatie.
Succes!
Ik heb jaren een sterkere en vrolijke versie van mijzelf laten zien. Dit is niet hoe ik mij voelde de afgelopen jaren. Ik was vmoanbinnen niet blij, en ook niet sterk. De knoop is los, en de ware gevoelens ook Antwoorden wensen is misschien een verkeerde verwoording van wat ik kan doen, of moet doen. Ik zoek medestanderrs, ervaringsdeskundigen en wijsheden t.o.v. de kwestie mijn ware gezicht (die boos en gefrustreerd is) is tijdelijk, mijn ware gezicht is liefde, compassie en behulpvaardig zijn.
Antwoorden gaat niemand geven, mijn leven, mijn ervaringen en mijn ervaringen zijn persoonlijk. Kennis en inzichten kan ik van leren, en eigen maken, of van leren inzien wat de belevenissen zijn grwreest van ervaringsdeskundigen op dit gebied
JoeyJosh, trek jij die gezichten misschien niet te ver uit elkaar? Wie ben jij als mens? Zijn wij mensen niet en soms sterk, vrolijk, maar ook boos (hele goede emotie, omdat je door boosheid je grenzen leert kennen), en gefrustreerd. Waarschijnlijk ga je in therapie leren om de gevoelens die je nu niet wil toelaten of niet als je 'ware gezicht' wil zien, namelijk boosheid, frustratie, pijn, onzekerheid, kwetsbaarheid bij ieder mens horen, en ook bij jou. Gaat er alleen om te leren hoe je met deze gevoelens omgaat: ruimte er aan geven, vragen welke behoefte daarachter schuilgaat. Net iets dieper leren luisteren naar jezelf. Als deze gevoelens er niet mogen zijn, onder water worden gehouden, dan ontploffen ze. Omarm beide gezichten, misschien heb je er nog meer dan twee:
Hier een mooi lied van Trijntje, waar een mens zich bewust wordt van meer dan twee gezichten.
JoeyJosh schreef op 11-04-2024 om 10:10:
Ik heb jaren een sterkere en vrolijke versie van mijzelf laten zien. Dit is niet hoe ik mij voelde de afgelopen jaren. Ik was vmoanbinnen niet blij, en ook niet sterk. De knoop is los, en de ware gevoelens ook
Antwoorden gaat niemand geven, mijn leven, mijn ervaringen en mijn ervaringen zijn persoonlijk. Kennis en inzichten kan ik van leren, en eigen maken, of van leren inzien wat de belevenissen zijn grwreest van ervaringsdeskundigen op dit gebied
Gebaseerd op wat je hier schrijft, kan ik me echt voorstellen dat, naast therapeutische hulp de MKP echt wat voor jou zou zijn. Ik hoop dat je even op hun site gaat kijken, van vrienden hoor ik dat er een wereld van gelijkgestemdheid voor hen open ging.
JoeyJosh schreef op 11-04-2024 om 10:10:
Ik heb jaren een sterkere en vrolijke versie van mijzelf laten zien. Dit is niet hoe ik mij voelde de afgelopen jaren. Ik was vmoanbinnen niet blij, en ook niet sterk. De knoop is los, en de ware gevoelens ook
Antwoorden gaat niemand geven, mijn leven, mijn ervaringen en mijn ervaringen zijn persoonlijk. Kennis en inzichten kan ik van leren, en eigen maken, of van leren inzien wat de belevenissen zijn grwreest van ervaringsdeskundigen op dit gebied
Geloof maar dat de mensen die hier reageren dat doen vanuit hun ervaringen hoor!
Het heeft mij jaren gekost om te leren mijn gedrag om te buigen. Maar het is gelukt. En ik heb mezelf kunnen vergeven. Zelfcompassie is daarbij heel belangrijk. Zelfliefde komt nu langzaamaan. Omdat ik zie dat het goed is gekomen. En doordat ik trots ben op hoever ik ben gekomen. Ik gun jou dat ook. Maar het is een proces van jaren. Het mooie is: het stopt nooit. Ik groei nog altijd.
Ik kan het nog steeds niet helemaal volgen maar als er sprake van huiselijk geweld is (geweest) want dat gevoel krijg ik door de vage beschrijving is het het beste om veilig thuis te vragen voor advies , dit kun je namelijk ook doen als 'dader'
Het welzijn van je zoon zou nu even op 1 moeten staan, hoe zorg je voor een veilige stabiele thuissituatie voor je kind terwijl je je emotionele bagage aanpakt, ook als er geen sprake van huiselijk geweld is lijkt me dat nog steeds het belangrijkst
Als je professionele hulp hebt, vraag dan met name aandacht voor de relatie met je zoon.
"Met name het minder zien van mijn zoon, mijn vriend, mijn alles maakt het niet fijner."
Je zoon is niet je vriend en je alles, hij is je kind waar jij voor moet zorgen. Met jouw benadering leg je een veel te zware last op zijn schouders en creëer je onveiligheid. En ga ook niet de hele tijd zeggen hoeveel je hem mist, maar ga leren om voor jezelf te zorgen en je kind kind te laten zijn.
De tip van MRI lijkt me een heel goed begin.
"Dit is niet plotseling ontstaan, en er speelt veel meer onverwerkt leed, verdriet en trauma. De wijze van coping/verdoving hebben ervoor gezorgd dat ik (met begrip) niet gewenst wordt thuis te zijn"
Als je met verdoving bedoelt: middelengebruik, dan is stap één om daar mee te stoppen.
Mugs schreef op 11-04-2024 om 12:37:
"Dit is niet plotseling ontstaan, en er speelt veel meer onverwerkt leed, verdriet en trauma. De wijze van coping/verdoving hebben ervoor gezorgd dat ik (met begrip) niet gewenst wordt thuis te zijn"
Als je met verdoving bedoelt: middelengebruik, dan is stap één om daar mee te stoppen.
Ja en dan ook gekoppeld aan een rehabprogramma ingaan. Stoppen is één ding, volhouden een ander. Abstinentie van middelen is het begin, dan komen de trauma's naar boven waarvoor je de middelen nodig had dus voor langdurig herstel is gespecialiseerde hulp als mede steun van ervaringsdeskundigen zoals bij de AA of NA (twelve steps) paramount.
Als er sprake is van middelengebruik, luister naar de podcasts van Rene van Collem op youtube, heel helpend.
Ik lees huiselijk geweld in enkele reacties.. dit is niet het geval geweest. Dat is niet mijn wijze van coping met onverwerkt gevoel. Ik zal nooit iemand fysiek zeer doen, of onderdrukken omwille mijn zorg.. hopelijk wordt dat geen spelend onderwerp in deze setting. Ik heb mijn genezing verkeerd opgepakt, en ingeschat. Het breken van vertrouwen kom voort uit dat ik mijn emoties, die vanbinnen spelen, niet kan dempen. Ik hou van het leven, de mensen om mij heen en (redelijk) van mijzelf..
Historie maakt mij tot de mens van nu.. de toekomst kan ik gelukkig nu zelf omschrijven en vorm geven. Ik zie geen daders, ik voel geen verwijt naar andere en accepteer dat niet alles in control gebeurd. Het enige dat ik kan doen is bewustwording vinden, helen, en rust vinden op de plel waar ik beland.
Wat hoop je uit de reacties te halen? Door zo vaag in je omschrijving te blijven schep je veel onduidelijkheid. wat was de wijze van coping? hoe verre was het schadelijk voor het gezin? Verslavingsproblemen ga je niet op in ... dus speelt dit dan wel mee? blijft moeilijk advies geven zo
Helemaal eens met Jonagold. Neem haar advies ter harte, zij heeft wel eens geschreven over hoe ze vroeger was en hoe ze door hard werken is veranderd in de moeder en mens die ze nu is. Ik vind dat heel bewonderenswaardig.
Verandering begint bij zelfinzicht. Trauma's moeten verwerkt worden, anders geef je ze van generatie op generatie door.
Je hebt dingen meegemaakt en vindt het lastig om daarmee om te gaan. Dat maakt jou geen slecht mens. Je hebt ook een leuke en lieve kant, dat is geen masker, dat is gewoon een deel van jou dat er óók is, maar nu even niet de overhand heeft.
Dit traject wordt heel hard werken en dat hoef je niet alleen te doen, maar wel zelf.
Spreek naar je vrouw en kind ook de intentie uit dat je aan jezelf wil werken. Ook naar je kind toe kun je uitleggen op zijn niveau wat er aan de hand is. Niet in termen van 'je bent mijn alles en mijn beste vriend', maar 'papa houdt van je en wil er voor je zijn, maar op dit moment lukt dat even niet'.
Ik heb twee jaar geleden ook een periode doorgemaakt dat ik worstelde met het leven, mezelf, mijn denkbeelden en dat was een hele zware en moeilijke tijd. Alsof alles in elkaar stortte en ik volstrekt niet meer functioneerde. Inmiddels gaat het beter, hoewel er nog steeds hobbels en worstelingen bestaan in ons leven en ik nog steeds dingen te leren heb. Ontwikkeling als mens stopt niet. Je kind wordt ouder en dat brengt weer nieuwe uitdagingen met zich mee.
Ik heb ontzettend veel geleerd over mezelf, ook dankzij dit forum. En dat was alles behalve makkelijk, maar het 100% waard.
Vergeven vind ik lastig, ben ik sowieso echt ongelooflijk slecht in. Maar ik heb wel geleerd om met meer mildheid en mededogen en genade naar mezelf én naar mijn omgeving te kijken. Ik ben zachter geworden, minder star in mijn denken.
