Affaire, kan dit ooit wat worden
Help, ik kom hier zelf niet uit..
Al 16 jr samen met mijn man, 2 dochters. Laatste jaren gaat het niet heel goed, ik voel niet echt liefde meer, geen houden van. Wel waardering voor de persoon die hij is, lieve man, zorgzame vader.
8 mnd geleden een geweldig leuke man tegen gekomen, hij ook getrouwd. Allebei enorm verliefd, maar niet de intentie om te scheiden. Toch, hoe vaker we elkaar zien, hoe meer liefde en echt houden van. Dit ken ik niet van mezelf.. Hij ook niet. Hij is al vanaf zn 21e met z'n vrouw samen en heeft nooit anders gekend, maar er gaat nu een wereld voor hem open, hoe het ook kan zijn! Hij houdt nog wel van zijn vrouw, maar weinig verbinding en intimiteit.
We kunnen uren praten, zien elkaar 2-3 x per week, kunnen niet zonder elkaar. Al 3 keer geprobeerd te stoppen maar we zoeken elkaar steeds weer op. Hij twijfelt nu of hij alles thuis moet opbiechten.
Ik wil mijn kinderen geen scheiding aandoen, ook omdat ik een prima huwelijk heb, gemoedelijk. Maar de liefde voor die andere man! Die is zo groot en houdt me zo bezig. Ik denk elke minuut aan hem. En hij aan mij..
Wat moet ik nu doen.!
Anne85 schreef op 11-02-2024 om 15:40:
Dat denk ik ook. Het is sowieso goed om eens een kritisch geluid te horen. En dan vooral van ervaringsdeskundigen.
Ik ga mee in de opvatting dat het belang van de kinderen voor gaat op mijn eigen behoeften. Dat vind ik ook.
Maar dan moet dat droevige, depressieve gevoel wel verbeteren, want een ongelukkige moeder is ook niet leuk.
Het belang van de kinderen gaat niet voor op je eigen behoeften (stop met drama), maar wel op je bevliegingen.
Die droevige gevoelens daar moet je actief mee aan de slag, en niet gaan zitten wegdromen in fantasieën. Want daar hebben je kinderen ook niks aan. Elke relatie heeft dipjes en soms ook flinke dippen. Ga het gesprek aan met je man, vertel dat je dingen mist, ga in relatietherapie, neem een andere baan, onderneem weekendjes weg met zijn tweeën, doe weer de dingen die ooit samen leuk waren. Ga desnoods op schilderles, wordt boswachter of doe een cursus Italiaans. Of koop een cabrio voor jezelf of haal je motorrijbewijs.
Maar doe iets, en ga niet zitten dromen en zwijmelen van die onbereikbare man en hoe geweldig dat leven had kunnen zijn. Want jouw man en jouw kinderen en je dagelijkse leven, kunnen nooit op tegen een fantasie. Dat is geen eerlijk vergelijk maar jezelf voor de gek houden.
Koude douches, die helpen ook.
Anne85 schreef op 11-02-2024 om 15:40:
Dat denk ik ook. Het is sowieso goed om eens een kritisch geluid te horen. En dan vooral van ervaringsdeskundigen.
Ik ga mee in de opvatting dat het belang van de kinderen voor gaat op mijn eigen behoeften. Dat vind ik ook.
Maar dan moet dat droevige, depressieve gevoel wel verbeteren, want een ongelukkige moeder is ook niet leuk.
Nogmaals, zoek een goede therapeut ipv een vlucht. Dat droevige, depressieve gevoel heb je niet voor niets. Het wil je iets vertellen. Ga uitvinden wat dat is.
Het is overigens een behoorlijke misvatting dat de gemoedstoestand van de ouders direct invloed heeft op de kinderen. Dat is niet waar. Het wordt wél vaak gebruikt door ouders als excuus om hun gedrag te rechtvaardigen. Het is echter niet zo dat de kinderen automatisch ongelukkig zijn als een van de ouders ongelukkig is.
Kinderen willen dat er van hen gehouden wordt, dat ze een veilig huis hebben, dat ze veilig en gezond kunnen opgroeien binnen door hun ouders gestelde grenzen en vooral dat ouders hun volwassen ellende vér bij hen vandaan houden.
Het is niet relevant of hun ouder gelukkig of ongelukkig, tevreden of ontevreden is, als aan bovenstaande voorwaarden maar wordt voldaan.
Ik vind het stoer Anne dat je jouw dilemma hier deelt. Je krijgt hier wat scherpe reacties van mensen die op afstand staan, emotioneel niet betrokken zijn en soms ook eigen ervaringen hebben op dit terrein. Ik voel ook dat ik je graag bij je schouders pak en dan zeg: ‘zie nou wat je aan het doen bent, zie nou wat hij aan het doen is.’ Maar tegelijk beschrijf je raak hoe ontzettend moeilijk het is als hoofd en hart met elkaar in botsing zijn. Je hebt nooit in deze situatie willen komen.
Misschien een mooie vraag voor je waarom je het dilemma hier hebt gedeeld. Natuurlijk, omdat je met je handen in je haar zit. Maar… als je eerlijk naar jezelf bent: zoek je naar een hand die je hier uit trekt of zoek je mensen die zeggen dat je vooral door moet gaan als dat goed voelt?
“Laatste jaren gaat het niet heel goed, ik voel niet echt liefde meer, geen houden van.”
En wat heb je met dit gevoel gedaan? Het alleen bij ‘voelen’ gehouden of ook daadwerkelijke stappen ondernomen? Het bespreekbaar gemaakt met je man, al dan niet met professionele hulp, wat meer uitstapjes gemaakt als partners zijnde ipv enkel vader en moeder zijnde? Ik noem zomaar enkel wat dingen natuurlijk.
En natuurlijk is dit geen houden van met minnaar, hooguit een heftige verliefdheid, inderdaad zoals anderen al schreven hooguit een onrealistische bubbel met een grote roze bril op.
Zoek de cijfers maar op, zeer weinig kans dat jullie een toekomst hebben samen vanuit deze positie!
En de opmerking “de kinderen hebben ook niets aan een verdrietige/ongelukkige verdrietige moeder”………kom op, geef jezelf een trap onder je kont en stap uit die dramatische slachtofferrol.
Verbreek alle contact met je minnaar, want alles wat je voedt groeit. Velen zijn je voorgegaan, maar daar moet je wel zelf voor kiezen en vooral willen! Lik je wonden, wees even verdrietig, maar kijk met een realistische blik naar je kinderen/gezin, zij verdienen toch zeker een eerlijke kans?
Het is wel nog verliefdheid en die zorgt ervoor dat je niet meer reëel kunt kijken naar risico’s en mogelijke uitkomsten. Reken maar dat je je een hoop ellende op de hals haalt als je besluit twee huwelijken te laten klappen. Het is lastig bouwen op rokende puinhopen. Maar goed, stoppen is ook lastig en ik denk dat je minstens een jaar geen contact moet hebben om van je verliefdheid af te komen.
ik denk dat ik het wilde delen om het van meerdere kanten te laten bekijken.. Mensen die in beide situaties gezeten hebben. Een frisse blik, tips... ik weet het niet. Rationeel ben ik het zo met jullie eens! Maar als hij appt.. verdwijnt al het verstandige als sneeuw voor de zon. Ik hoorde laatst iets moois: hoop is uitgestelde teleurstelling.
als je heel eerlijk bent, ga je nu dan stoppen omdat er toch meerdere zijn die zeggen dat het beter is te stoppen? Ik denk namelijk dat je dat toch te moeilijk vind, klopt dat?
Als ik heel eerlijk ben vind ik dat nu nog te moeilijk. Het besef van 'dit is mijn ware liefde' naar: 'het kan waarschijnlijk nooit echt iets worden' is al een heel ding. Alle reacties zijn niet aan dovemansoren gericht. Ik heb een notitieblokje waar ik de mooiste/beste zinnen in zet, zodat ik het steeds terug kan lezen. Ik groei naar het antwoord toe.
Nog een voor je notitieboekje:
Als je er niet met je man over durft te praten, ben je fout bezig.
Anne85 schreef op 11-02-2024 om 18:25:
Als ik heel eerlijk ben vind ik dat nu nog te moeilijk. Het besef van 'dit is mijn ware liefde' naar: 'het kan waarschijnlijk nooit echt iets worden' is al een heel ding. Alle reacties zijn niet aan dovemansoren gericht. Ik heb een notitieblokje waar ik de mooiste/beste zinnen in zet, zodat ik het steeds terug kan lezen. Ik groei naar het antwoord toe.
Wat vind je lover eigenlijk van de situatie? Als hij ook vindt dat het eigenlijk met vuur spelen is, zouden jullie samen kunnen beslissen elkaar in ieder geval heel lang met rust te laten. Echt een jaar of zo. En dan bewust aan je huidige relatie gaan werken.
Net alles reacties nog een keer doorgelezen. Veel goede dingen worden gezegd. Met mijn man bespreek ik wel dat ik niet gelukkig ben en wat we kunnen doen om de sleur te doorbreken. Maar de verliefdheid praat ik niet over. Ben bang dat dat te veel stuk maakt.
Ik ben natuurlijk heel cynisch en niet verliefd. Maar weet je zeker dat je minnaar zo’n uitgeblust huwelijk heeft? En dat hij echt alleen met jou (en ook nog nooit eerder) een affaire heeft?
Het klinkt allemaal zo ontzettend mooi en dan denk ik aan andere verhalen die hier en elders langs gekomen zijn waarbij de minnaar in kwestie uiteindelijk toch niet zo eerlijk was of niet zo gescheiden of niet zo’n slecht huwelijk had als hij zei.
Dat hij er niet mee zit om zijn vrouw te bedriegen vind ik eigenlijk geen leuke eigenschap. Dat hij haar blijkbaar makkelijk voor kan liegen ook niet.
Spijt. Wanneer verstand te laat komt? Maar is dit ook zo? Wel als naar keuzes kijkt in termen van goed of fout.
Jij hebt de keuze om bij je man te blijven of je relatie verder uit te bouwen met je andere geliefde. De keuze is aan jou. Beide keuzes hebben consequenties. Blijven geeft geen garanties op geluk en verder met de ander evenmin. Er is geen goed of fout.
Ratio versus gevoel? Zo is het misschien voor jou. Het kan helpen om het een en ander op papier te zetten. Niet zozeer in voors en tegens. Maar in keuze mogelijkheden. De keuze is dan scheiden of niet scheiden. Wat kan een waarde zijn om niet te willen scheiden? Misschien vind je trouw of loyaliteit belangrijke waarden. Maar aan de andere kant (wel scheiden) kan eerlijkheid naar jezelf ook een belangrijke waarde voor je zijn. Vervolgens kan je de gevolgen uitwerken. Beide keuzes hebben namelijk gevolgen voor jou, de kinderen. Uiteindelijk kan je bepalen hoe zwaar iets voor jou weegt. Dit kan je doen door te werken met een + , ++ , +++ (wel belangrijk) en zo ook met -, - - , - - - (niet belangrijk).
Dit geeft mogelijk wat rust en ruimte (inzicht) in je hoofd. Ik kan me voorstellen dat het hoofd vol zit en helder denken heel lastig is.
AnnaPollewop schreef op 11-02-2024 om 19:46:Dat hij er niet mee zit om zijn vrouw te bedriegen vind ik eigenlijk geen leuke eigenschap. Dat hij haar blijkbaar makkelijk voor kan liegen ook niet.
Geldt natuurlijk ook voor TO. Volgens mij wordt niemand blij van leugenaars en bedriegers. Wat vindt je van het feit dat je nu zelf zo iemand bent TO ?
Anne85 schreef op 11-02-2024 om 18:55:
Net alles reacties nog een keer doorgelezen. Veel goede dingen worden gezegd. Met mijn man bespreek ik wel dat ik niet gelukkig ben en wat we kunnen doen om de sleur te doorbreken. Maar de verliefdheid praat ik niet over. Ben bang dat dat te veel stuk maakt.
Dat dus. En dus weet je zelf ook wel dat je tegenover je man compleet fout bezig bent.
Als de rollen omgekeerd waren, wat zou je dan willen dat je man nu deed? Doe dat.
