Affaire in tropenjaren
Ongeveer twee weken geleden is uitgekomen dat mijn man en affaire had.
Een paar weken daarvoor kwam ik erachter dat mijn man met de dame in kwestie meer contact had dan ik dacht. Ze spraken elkaar soms bij haar thuis en gingen ook uit. Twee weken geleden bleek dat zij ook een aantal keer seks hebben gehad met elkaar. Ik kwam hierachter door zelf met de dame te bellen. Ze vertelde dat ze niet meer kon liegen erover, dat had mijn man haar meerdere keren gevraagd. Mijn man heeft zelf nooit iets toegegeven aan mij. Zelfs met bewijzen bleef hij ontkennen.
Toen ik hem confronteerde met het feit dat ik de dame gesproken heb kon hij niet meer ontkennen..
Volgens mijn man was het niet echt een affaire. Het was me FWB, een vlucht uit de sleur thuis. Beide hebben uitgesproken dat zij geen intentie hadden tot een relatie met elkaar. Inmiddels is het contact verbroken.
Mijn eerste reactie was om te scheiden. Dit gaat ver over mijn grenzen en ik zie niet hoe ik dit ooit zou kunnen accepteren. Echter blijft mijn man volhouden mij niet kwijt te willen. Dit is ook de reden dat hij zo krampachtig bleef liegen, omdat hij wist wat de uitkomst zou betekenen voor ons huwlijk.
Ik ben hierdoor ontzettend in de war. Uit boosheid wil ik niet verder met hem. Ik heb geen respect voor hem en ben bang dat dit opnieuw gaat gebeuren als ik hem nog een kans geef. Echter zie ik ook dat de tropenjaren ons heel erg uit elkaar hebben gedreven. Zeker de geboorte van onze jongste had een heftige medische nasleep.
In het dagelijks leven is mij man een ontzettend betrokken vader, een harde werker, doet veel in huis en ondanks het contact met de andere dame heb ik me altijd geliefd gevoeld.
Het ene moment voel ik me boos, het andere moment voel ik de kracht om hieraan te werken en ons gezin niet op te geven. Maar hoe kom ik tot en keuze?
Als iemand vreemdgaat is dat vaak omdat er in hunzelf iets niet goed zit. Een onverwerkt trauma, nare jeugd, bindingsangst (juist als de kinderen klein zijn kan de verantwoordelijkheid ineens heel zwaar wegen), FOMO, noem het maar. Meestal ligt het niet aan de partner. Dus je man zal zeker ook met zichzelf aan de slag moeten.
Mijn man en ik zijn allebei diep gegaan. We hebben allebei aan onszelf gewerkt. En samen aan onze relatie. Hadden we het niet gered samen, dan hadden we er nog heel veel van geleerd. We zijn allebei echt als persoon enorm gegroeid.
Als de relatie alsnog niet te redden is, is uit elkaar gaan na relatietherapie vaak minder problematisch dan wanneer een scheiding wordt ingezet vanuit woede, gekwetstheid en met rancune. Dus hoe dan ook is therapie de moeite waard.
Scheiden kan echt altijd nog.
Maar alles valt of staat met de inzet van je man. Is hij bereid om echt naar zichzelf te kijken? Kan hij zich kwetsbaar opstellen? Compleet eerlijk zijn naar jou en naar zichzelf? Is het contact echt gestopt?
blauwgeel schreef op 09-08-2023 om 13:00:
[..]
Dankjewel voor al je tips! Ik neem het zeker mee. We hebben wel al ea besproken met elkaar maar het lukt nog niet goed om de diepte in te gaan. Mijn man geeft wel aan dat hij het plezier miste en de communicatie met elkaar. Verder zegt hij vooral 'niet te weten' waarom hij ermee doorging en het niet stopte, ondanks dat hij wist wat dit voor ons huwelijk betekend.
Ik weet nog niet of hij zich echt zo kan committeren als ik, of hij zich bewust is van het proces wat we met elkaar moeten doormaken. Ik ben bang dat hij wel zegt het te willen, maar er eigenlijk vooral snel vanaf wil zijn en hoopt het 'normale' leven weer op te kunnen pakken.
Dat veel mensen bij elkaar zijn gebleven zegt helaas weinig over de kwaliteit van die relaties. Haal daar dus geen hoop uit. Genoeg stellen die bij elkaar blijven na een affaire vanwege geld, aanzien, de kinderen, het huis of niet alleen kunnen zijn etc. En ook genoeg die na enige tijd de draad (lees deze of een nieuwe affaire) weer oppakken. Dat komt omdat de onderliggende problemen niet grondig zijn aangepakt en opgelost!
Jouw man lijkt dit besef totaal niet te hebben. Wil gewoon vergeten en vergeven en dan lekker een doorstart. Ik lees totaal geen diepgang, openstaan voor een (langdurig) herstelproces of zelfinzicht. Juist de belangrijkste vragen moeten gesteld (waarom is dit gebeurd? Waarom ging het mis? Waarom ging ik door? Wet miste er in de relatie? Etc.
To als je dit niet grondig en met hulp aanpakt is het vrij kansloos. Dit blijft jou namelijk nog jaren achtervolgen! En dan krijg jij straks het verwijt dat je daar "nog steeds" mee bezig ben etc
blauwgeel schreef op 09-08-2023 om 13:00:
[..]
Dankjewel voor al je tips! Ik neem het zeker mee. We hebben wel al ea besproken met elkaar maar het lukt nog niet goed om de diepte in te gaan. Mijn man geeft wel aan dat hij het plezier miste en de communicatie met elkaar. Verder zegt hij vooral 'niet te weten' waarom hij ermee doorging en het niet stopte, ondanks dat hij wist wat dit voor ons huwelijk betekend.
Ik weet nog niet of hij zich echt zo kan committeren als ik, of hij zich bewust is van het proces wat we met elkaar moeten doormaken. Ik ben bang dat hij wel zegt het te willen, maar er eigenlijk vooral snel vanaf wil zijn en hoopt het 'normale' leven weer op te kunnen pakken.
Dit is zeer herkenbaar. Jouw man wil er liefst snel vanaf. Het idee dat dit 2 jaar (ervaring hier op het forum) minstens gaat duren zal hem aanvliegen. Het is helaas psychologisch zwaar om een trauma te verwerken. Dat kost tijd. En wellicht ontdek je nog meer. Of vallen kwartjes.
Ook mijn man (en veel mannen bleek) denken dat de oplossing is: Naar de toekomst kijken en niet achterom. En doorrrrrr. Alsof zij ervaring hebben voor wat de beste manier is. Het is alsof je een bal onder water probeert te houden. Doen of het er niet is. Dat lukt niet en dan volgt een vulkaan uitbarsting.
Tip: de diepte ingaan betekent vaak dat wij als bedrogen vrouwen waarom vragen stellen. Dat zijn aanvalsvragen. Vaak weet een man het niet goed of durft niet te zeggen wat hij dacht. Of voelde. Waarom dit of dat roept verdediging en schuldgevoel op. Jouw man moet vooral proberen goed te gaan luisteren naar jouw pijn. Niet reageren vanuit schuldgevoel. Verdedigend. Geen ja maar. En induiken in zijn redenen voor vg. Wat bracht het hem? Wat voelde hij. Etc. Zelfonderzoek is cruciaal.
Ik lees dat je zegt ga ik uit boosheid gezin opbreken? Ik adviseer je om echt te zeggen tegen jezelf en je man: ik weet niet wat ik ga beslissen. Ik neem de tijd om te onderzoeken of onze relatie verder gezet kan worden. Je zit nu in hoge trauma modus. Je overlevingsmodus. Jouw boosheid zal wisselen maar afnemen. Praten op juiste wijze helpt enorm. Je man moet niet zijn kop in zand steken. Laat hij zeggen wat hij doet en doen wat hij zegt.
Je komt terecht in de vraag wil ik verder. Maar vooral ook: kan ik verder.
Beslis niets. Kies wel bewust voor wat jij wil hierin. Niet wat hij wil. Scheiden kan altijd nog is mijn motto.
Xxx
Ik las ergens dat het niet meevalt om de schone schijn op te houden voor de buitenwereld. Maar niemand zet dat jij hier je mond over moet houden he?
Misschien dat jou man dat graag wil maar die heeft even geen recht van spreken lijkt me.
Jij hoeft geen moordkuil van je hart te maken omdat hij er een zooitje van gemaakt heeft he!!
En wat betreft die loge van (notabene) een maand. Die zou ik afzegen en dat lijkt me zijn probleem. Ik kan me heel goed voorstellen dat je dat er nu gewoon niet bij kan hebben. Het lijkt me onmenselijk dat van jou te vragen. Je kunt die loge uitleggen (of je man laat die dat maar doen) dat jullie in een relatiecrises zitten.
Veel sterkte Blauwgeel
Blauwgeel, het is allemaal nog zo vers en tuurlijk ben je boos. Ik was het eerste halfjaar bijna constant boos, vaak zelfs woedend. Want hij was nog steeds niet volledig eerlijk en daar kon ik met mijn verstand gewoon niet bij. En dan rakelde ik alles weer op en ging ik enorm te keer.
Voor mijn partner was het waarschijnlijk makkelijker, minder confronterend geweest als hij was weg gegaan naar die ander. Maar hij bleef en deed zo veel voor me om te laten zien hoe anders hij het wilde voor ons. En dat heeft mijn boosheid uiteindelijk laten verdwijnen.
We zijn nu ruim 3 jaar verder en ik ben eigenlijk nooit meer boos en ik voel me er ook niet meer door geraakt. Wel blijf ik onze relatie observeren, aangezien ik ook iemand ben die gelooft dat een misstap zo weer gemaakt is.
Maar tot zover ben ik alleen maar heel blij dat ik niet de handdoek in de ring heb gegooid, omdat mijn relatie nu veel leuker is dan voorheen. Maar alles valt en staat denk ik met hoeveel jouw partner in jullie investeert.
To het klinkt alsof jij best over je heen laat of hebt laten lopen. Ik zie weinig van wat jij nu wilt.
Steun van mensen die je echt kunt vertrouwen kan jou enorm helpen. Iemand buiten hem om die aan jouw kant staat en waar jij mee kunt praten. Als hij echt met jou begaan is snapt hij dat. Vervelend voor hem maar jij gaat hier voor niet hij.
En vanzelfsprekend komen er nu geen logees of gasten over de vloer. De aandacht ligt nu bij jullie gezin.
Als hij al die zaken niet ziet dan vraag ik mij af hoe doordrongen hij is van de situatie. Klinkt echt niet goed. Dan ben jij straks de zeur die niet even door kan gaan. Of die in een later stadium alsnog de relatie verbreekt (want dat is gewoon een optie).
Helemaal eens met de bovenstaande reacties, waarom zou je je mond erover houden, als je het bij iemand kwijt wilt? En inderdaad nu mensen over de vloer en zo op je tenen moeten lopen, omdat je de schone schijn op moet houden? Dat kan toch niet?
Nee, ik zou er op staan dat hij het afzegt, dit zou voor mij gelijk een goeie test zijn om te zien waar ik sta.
Het afzeggen van een logee is niet altijd zomaar mogelijk. Denk aan financien om maand elders terecht te moeten. Toen het uitkwam heb ik eerst ook deels de schijn opgehouden. Vaak wordt door psychologen geadviseerd als je misschien door wil om het niet breed uit te zetten. Neem 2 mensen in vertrouwen. Onze dochter had examens. Ik bleek een betere actrice dan ik ooit had kunnen bedenken. Op werk. Thuis. Concerten met vrienden. Ik sliep weken niet meer of uurtje. Maar functioneerde bizar genoeg nog.
Ik ging na paar maanden naar de huisarts voor verwijzing naar praktijkondersteuner. Een psychologe. Dat was zo fijn. En kostte niets. Ik geef het als dikke tip aan je mee.
Later heb ik het met meer mensen gedeeld. Geen spijt van.
Bedankt voor al jullie reacties! Het is heel fijn om verschillende invalshoeken te zien. Ook zorgt het ervoor dat ik blijf nadenken en niet alleen maar een grote muur optrek.
Wat betreft de logé, die kunnen we niet zomaar afzeggen. Hij komt uit een ander werelddeel dus dat is niet anders te regelen nu. Hij is wel op de hoogte, deels getuige geweest van de grote uitbarsting tussen mij en mijn man. Ik probeer er nu voor hem het beste van te maken. Maar ik neem het mijn man wel kwalijk dat hij dit georganiseerd heeft hoewel hij wist wat er gaande was. Maarja zo voelen meer zaken als een leugen.
Gisteren hebben we een best goed gesprek gehad. Dit soort gesprekken zijn altijd lastig voor mijn man. Hij klapt dicht door schaamte en schuldgevoel en zegt dan meestal weinig. Door veel lange stiltes te laten vallen, liet hij nu wel iets meer los over zijn gedachten en gevoelens.
Het 'waarom' blijft wat vaag. Hij weet het zelf niet. Hij geeft aan geen liefde te voelen voor haar. Het contact is nu verbroken en hij voelt ook niet de behoefte om weer contact te hebben..Hij voelt zich ontzettend slecht over wat hij gedaan heeft. Volgende week heeft hij een eerste afspraak bij een psycholoog. Hij wil zelf ook weten waarom hij zo ver is gegaan, waarom hij haar zo dichtbij liet komen.
We hebben besproken dat ik nu echt eerlijkheid en oprechtheid nodig heb. We zitten nu op het diepste punt van ons huwelijk, het heeft geen nut meer om zaken te verbergen omdat hij mij niet nog meer pijn wil doen oid. Hij geeft ook aan dat hij eerlijk wil zijn en zijn gedachten, gevoelens, behoeften met mij wil kunnen delen.
Ik ben heel benieuwd of het hem lukt de komende weken voor zichzelf de diepte in te gaan. Liefde en aantrekkingskracht voelen we beide nog heel veel. Voor mij wel een valkuil om hem wellicht te snel te vergeven.
Alysa schreef op 10-08-2023 om 12:09:
De eerste week heb ik mij ziekgemeld op mijn werk. Ik dacht dat ik nooit meer normaal zou functioneren. Inmiddels ben ik juist blij dat niemand op mijn werk er iets over weet. Hier hoef ik mij niet te verantwoorden. Wat anderen hebben natuurlijk snel en mening. Dat ik mijn man weg moet sturen en sowieso moet scheiden.. dit soort ideeën had ik eerder ook. Maar nu ik er zelf in zit zijn er zoveel afwegingen er gemaakt worden...
Ik heb het met drie personen gedeeld en wil het daar ook zeker bij laten voor nu. Het voelt eigenlijk al als teveel. Schaam me tegenover hen bijna dat ik überhaupt nog overweeg ons huwelijk een kans te geven.
blauwgeel schreef op 10-08-2023 om 13:25:
[..]
De eerste week heb ik mij ziekgemeld op mijn werk. Ik dacht dat ik nooit meer normaal zou functioneren. Inmiddels ben ik juist blij dat niemand op mijn werk er iets over weet. Hier hoef ik mij niet te verantwoorden. Wat anderen hebben natuurlijk snel en mening. Dat ik mijn man weg moet sturen en sowieso moet scheiden.. dit soort ideeën had ik eerder ook. Maar nu ik er zelf in zit zijn er zoveel afwegingen er gemaakt worden...
Ik heb het met drie personen gedeeld en wil het daar ook zeker bij laten voor nu. Het voelt eigenlijk al als teveel. Schaam me tegenover hen bijna dat ik überhaupt nog overweeg ons huwelijk een kans te geven.
Ik denk dat ik na het uitkomen echt even de weg kwijt was. Eerst in shock en daarna boos en verdrietig. Mijn man was meteen weggegaan. En gelukkig maar. Had hem niet om me heen kunnen verdragen. Ik was er heel open in naar mensen. Het was mijn verhaal.
En natuurijk was het lastig om te vertellen dat we toch verder gingen. Vooral mijn moeder had er moeite mee. Maar wat bij mij voorop stond was. Het is mijn leven. Maar omdat ik zo stellig was hadden mensen het ook niet verwacht. Ik kreeg positieve reacties maar ook wat mindere omdat ze betrokken bij me waren.
mijn man was er minder open in. Tuurlijk schaamte. Op zijn werk weet niemand dat we uit elkaar waren en all helemaal niet waarom.We waren op dat moment bijna 30 jaar samen. Maar ik heb hem wel duidelijk gemaakt dat dit MIJN verhaal is en ik me niet laat vertellen wat ik wel en niet mag zeggen. Een beetje wat ik geleerd heb de afgelopen 2.5 jaar.
Denk dat je nu helemaal geen beslissing hoeft te nemen. Mijn man had ontzettend veel spijt. Heel veel. En dat geloofde ik ook wel. Hij heeft echt heel erg zijn best gedaan en doet dit nog steeds om zijn fout te herstellen. HIj wilde er alles aan doen. Onze relatie is geen sleur meer. We praten meer. Doen leuke dingen etc etc. Hij js als vader ook enorm gegroeid. Er is zoveel meer verbinding. Maar we zijn wel diep gegaan beiden. Denk dat tijdens het verwerken ons huwelijk wel eens in de 2 maanden op springen stond vanwege mijn boosheid en het wantrouwen. Echt vergif voor je. Ik vond het moeilijker dan ik gedacht had. Dus het is echt voor beide partijen hard werken. De weg naar herstel.
De reden waarom ik verder ben gegaan met man is omdat ik zoveel liefde voelde voor man. Ik had hem zo gemist. Was weer helemaal in love. Ik zou het verwerken van zijn ontrouw nooit aangekund hebben voor externe redenen zoals financieel of de kinderen.
Blauwgeel. Ik denk dat er nu zoveel op je af komt emotioneel en dan ook nog een logee in huis. Ik zou eerst even op adem komen. Het nieuws volledig tot je door laten dringen. Misschien relatie therapie. Ik weet niet meer zo goed of jullie dit nou gaan doen. Vooral als je man niet zo goed kan praten.
Ik heb wel gemerkt dat mijn man goed kan praten maar alles rond het vreemdgaan is erg lastig voor hem.
Nogmaals veel sterkte. X
Pennestreek schreef op 09-08-2023 om 14:44:
Als iemand vreemdgaat is dat vaak omdat er in hunzelf iets niet goed zit.
Ik denk inderdaad dat het diep zit. Daarmee wil ik het niet goed praten, maar ik besef mij juist dat de kans op herhaling groot is als er niet heel intensief aan gewerkt word. Mijn man heeft een moeilijke jeugd gehad. Het zou best kunnen dat het met bindingsangst te maken heeft. Daarnaast heb ik het psychisch zwaar gehad (ptss) na de geboorte van onze jongste waardoor hij zich wellicht niet gezien voelde. De andere vrouw gaf hem wel alle aandacht.. ik ben daar heel boos over want ik heb me ook erg alleen gevoeld. Als ik zo terug kijk is er dus heel veel te bespreken en verwerken. Maar ik ben ook bang dat mijn man deze vorm van aandacht nog eens zal zoeken als het minder gaat tussen ons.. ik geloof wel dat het contact tussen beide op dit moment gestopt is.
Izza schreef op 09-08-2023 om 14:46:
[..]
Ik denk met name dat mijn man nooit geleerd heeft om met bepaalde gevoelens om te gaan. Daar is nooit aandacht voor geweest. Hij kan ze daarom niet benoemen of überhaupt herkennen.. als hij negatieve gedachten heeft zoekt hij afleiding of leuke input. Ik vermoed dat dit ook de reden van de affaire is geweest. Én de reden dat hij het zo verborgen heeft. Negatieve gevoelens worden steeds verdrongen. Binnenkort heeft mijn man een eerste therapiesessie. Op eigen initiatief omdat hij zelf inziet dat dingen anders moeten..
Anna Cara schreef op 09-08-2023 om 15:14:
[..]
Bedankt voor al je waardevolle tips!
Forever53 schreef op 11-08-2023 om 10:33:
[..]
Die shock van het begin was zo ontzettend heftig. Ik ben blij dat ik daar niet in ben blijven hangen en weer redelijk functioneer, al gaat het echt op en neer.
Ik voel tussen alles door heel veel liefde voor mijn man. Hij is op zoveel vlakken mijn droomman maar helaas dus ook met een kant die ik niet kan begrijpen.
Mijn man gaat in therapie maar ik ben niet klaar voor relatietherapie. Het zal ons wel helpen om te praten, dat is echt een groot leerpunt voor ons samen. Maar ik heb nog wat meer tijd nodig om de ergste boosheid los te laten.
