Zoon heeft geen aansluiting VO

Wel herkenbaar....mijn oudste heeft hetzelfde. Het is wel iets veranderd in de loop der jaren,  maar dat komt ook omdat ze zelf sterker wordt. 

Meiden om gaar heen zijn bezig bezig  met hun eerste joint, drankje of vriendje. Dochter is nog niet zo ver, maar wil dat ook niet doen om er bij te horen. Daar ben ik echt enorm trots op.

Ze is wel in therapie.  Puur om te helpen in de sociale omgang. Bij onze dochter is de aansluiting er soms wel en soms niet...dat het zo onvoorspelbaar is is zeer vervelend. Maar ze is serieuzer dan de rest en ze snapt soms ook niet alles. Maar ze komt er wel.

mijn zoon heeft ook nooit veel vrienden gehad, niet op de basisschool,  niet op het vo. Hij had er zelf weinig last van, ik wel want ben echt een mensen mens.
Inmiddels is hij 25, heeft veel vrienden,  een vriendin, is voorzitter van de studentenvereniging en organiseert het introductiekamp.
Hij heeft ppd-nos, maar;
Het komt vast goed!!

Ik herken dit uit mijn eigen jeugd. Ik was altijd een beetje 'anders'. Snapte sociale normen niet goed en had geen interesse in dingen als uitgaan en vriendjes en make-up. 
Ik sprak nooit af buiten schooltijd en werd alleen gevraagd op feestjes als de hele klas gevraagd werd. Ik heb op een gegeven moment zelfs besloten dat ik geen vrienden nodig had, omdat ik niet teleurgesteld wilde raken. Ik had wel sport en muziek waar ik buiten school naartoe ging. 
Uiteindelijk in de bovenbouw een aantal mensen van mijn type tegengekomen en met een van die meiden ben ik nog steeds bevriend. 
Ik zat destijds (2e/3e klas, ik was 14/15 jaar) vaak wel bij een groepje maar ik voelde me vaak niet gewenst of gewaardeerd en hing er vaak maar een beetje bij ipv er echt onderdeel van uit te maken. En dat gevoel van 'teveel zijn' heb ik nog steeds vrij snel in groepen en bij nieuwe mensen. Dat ik twijfel of mensen wel op me zitten te wachten. 

Dat hij zich wel veilig voelt is al heel fijn. Wil hij graag meer aansluiting of vindt hij het wel prima zo? Ik zou vooral uitgaan van zijn behoeften. Die zijn niet voor iedereen hetzelfde. 

Ik weet dat mijn ouders vroeger echt wel zorgen om mij hebben gehad. Niet geheel onterecht trouwens, want als ik er nu op terugkijk was de periode dat ik 14/15 was mentaal echt wel een mindere periode. Maar ze bespraken dat dan in de tuin terwijl ik op mijn kamer lag te lezen met het raam open en dus alles hoorde, waardoor ik me er ook nog enigszins schuldig over ging voelen. Het verschil met mijn zus was ook nogal groot, die sprak in de vakantie letterlijk elke dag met iemand af en ik hooguit één keer.
Uiteindelijk is het goed gekomen hoor, maar heel eerlijk gezegd ben ik wel blij dat mijn dochter qua sociale feeling meer op mijn man lijkt. Niet omdat het niet goed was geweest als ze zoals mij was geweest, maar omdat ik het haar gun dat het allemaal net wat makkelijker gaat.

Ik herken ook veel van mijn oudste zoon (nu 17) en van jouw zorgen daarover. Vooral dat je het hem zo anders gunt.
Maar het belangrijkste dat ik geleerd heb, is uitgaan van zijn behoeftes en niet van de mijne. En vooral niet de indruk wekken dat het anders zou moeten (tenzij hij een hulpvraag heeft op dit gebied). Daar werd hij vooral onzeker van.
Mijn zoon had op een gegeven moment op school wel een groepje maar dat kwam geleidelijk. Buiten school zag hij hen niet en wilde dat ook niet. Hij ging buiten school wel naar sport, en had daar op een gegeven moment ook een groepje, maar die zag hij ook alleen daar. Verjaardagen wilde hij zijn hele middelbareschooltijd niet vieren (wel met familie).
Nu onderneemt hij een paar keer per jaar iets met zijn vriendengroep van school. En na het eindexamen (hij zit in de 6e) gaan ze een week op vakantie samen, ze hebben net geboekt. Ik ben hier zo blij mee. En hij is ook toenemend op zijn gemak in gezelschap. Hij komt er wel!
Mijn zoon vond het altijd wel fijn om neefjes/nichtjes te zien en kinderen van onze vrienden die hij al zijn hele leven kende. Daarmee ging het veel makkelijker. Heeft jouw zoon ook dat soort contacten?

Mijn zoon is op zijn 7e onderzocht op PDD, conclusie toen was dat er veel trekken waren maar niet voldoende voor een diagnose.

Aanvulling: Mijn zoon is erg sensitief voor mijn emoties. Ik weet niet of dat ook voor de jouwe geldt.
Je schrijft dat het jou verdrietig maakt. Dat had ik ook sterk. Maar dat was contraproductief. 
Ik ben zelf aan de slag gegaan met hem echt accepteren zoals hij is ipv hem willen veranderen. Ik kan niet zo goed uitleggen wat er dan concreet veranderde, maar heb de indruk dat dat veel hielp voor zijn zelfvertrouwen.

Kinderen voelen meer dan je denkt. Mijn ouders vroegen wel vaker waarom ik nooit met iemand afsprak. Ik had er niet veel behoeft aan en andere mensen hadden blijkbaar ook geen behoefte aan mij want ik werd nooit gevraagd. Of ja, heel soms. Maar dan was het voor een 'make-over' waarbij ze me wilden opmaken en kledingadvies wilden geven. Vond het best hoor, maar had niet de intentie om mezelf opeens compleet te veranderen. Impliciet was de boodschap daarvan dat ik niet goed was zoals ik was dus echt een fijn gevoel had ik er niet bij.
Mijn ouders vroegen bij schoolreisjes en excursies ook altijd langs wie ik in de bus zat. Meestal zat ik naast niemand. Niet dat ik dat erg vond, maar de vraag was wel vervelend omdat het confronterend was.
Ze hebben zelfs ooit aangeboden dat ik thuis mocht blijven van schoolreisje omdat ik in een groepje zat bij mensen waar ik niks mee had (maar die ook niet onaardig waren) omdat blijkbaar iedereen al groepjes had gemaakt voordat we dat in de klas gingen doen en ik in het groepje 'overig' kwam omdat niemand me had gevraagd. Uiteindelijk ben ik toch meegegaan en was het best gezellig.

Jouw gevoelens en behoeften en die van je kind zijn niet per definitie hetzelfde. Maar het is wel heel menselijk dat je hier zelf een beetje mee zit omdat je het graag anders had gezien voor je kind. Het is heel goed dat je aan jezelf hebt gewerkt wat betreft acceptatie van je kind zoals hij is. Dat is heel belangrijk en waardevol voor jullie allebei. En daar mag je best trots op zijn.

Ik denk dat je het vooral niet moet opdringen. Ik weet nog dat mijn ouders mij gingen pushen om mee uit te gaan met mijn zus en haar vrienden. Zij is heel sociaal en was juist altijd weg. 
Ik wilde helemaal niet uit en al helemaal niet met mijn zus en haar vrienden die daar helemaal niet op zaten te wachten. 
Ik ben nog steeds graag alleen, het idee van grote vriendengroepen benauwd me. Maar een paar vriendinnen is wel fijn. Hopelijk vind jouw zoon wel wat gelijkgestemden. Maar pas ervoor op dat hij zich niet ongelukkiger gaat voelen door jouw zorgen erover. 

Ik herken bepaalde dingen die je schrijft To. Mijn jongste had in de eerste jaren op het vo ook geen “beste” vriendin. Terwijl ze dat wel graag wou. Heeft ook een erg vervelende periode achter de rug met pesterijen, zich enorm ongelukkig voelen, depressief etc. 
Nu zit ze in de 5e klas en heeft inmiddels wel een leuk clubje klasgenoten waar ze ook buiten schooltijd mee omgaat. Soms heeft ze nog wel eens het gevoel niet helemaal begrepen te worden, of buiten de boot te vallen. Als er groepjes gevormd moeten worden, is zij vaak degene die “overblijft “. Ze heeft dit ook kenbaar gemaakt in de groep. De anderen gaven aan zich hier niet bewust van te zijn.
Ze doet haar best zich wat vaker laten horen en zelf iemand uit te kiezen, als er een tweetal gevormd moet worden. Proberen niet in de afwachtende houding te blijven, zelf het voortouw nemen.

Dochter heeft af en toe moeite met “het sociaal moeten zijn”. Brengt pauzes ook graag alleen door om tot rust te komen “bijtanken”. Ik moet ook eerlijk zeggen dat de school en haar mentor hier ook enorm in hebben geholpen en hebben meegedacht. Heel erg fijn!

Wat ook geholpen heeft in haar sociale ontwikkeling; een bijbaan, eentje waar ze best wat verantwoordelijkheid heeft, omgang met collega’s en klanten ( vragen beantwoorden in allerlei talen).

Ze heeft nog wat issues te overwinnen, ze is er nog niet, maar ik kan oprecht zeggen dat het de goede kant opgaat.

Hoe lief jij het ook bedoeld, zorg dat je hem geen probleem aanpraat. Ga er niet te veel bovenop zitten, hoe graag je ook wilt helpen. Hij voelt zich veilig, dat is belangrijk, en hij kan bij je terecht.  

Was jij vroeger een kind wat weinig vrienden had en voelde jij je alleen?

Laat hem zijn zoals hij is en geef het vertrouwen. 

Het is voor hem fijner een moeder te hebben die het volle vertrouwen in hem heeft, dan een moeder die steeds bezorgd is.

Ik heb op de middelbare school, maar ook in vele andere situaties in mijn leven niet vanzelfsprekend aansluiting gehad met andere mensen. Nog steeds voel ik mij in mijn sport regelmatig alleen in de groep. Ik ben gewoon geen doorsnee iemand en ik pas me ook niet zodanig aan dat ik daar voor door zou kunnen. Daarentegen is het altijd goed gekomen. Ik heb meerdere jaren op de middelbare school wel een groepje gehad waar ik vaak mee optrok en richting het eind ook echt een maatje gevonden. De middelbare school reis waar geen van mijn vrienden op mee ging was alsnog erg leuk. Ik zou loslaten dat je hem anders gunt en positief zijn over de contacten die hij wel heeft. Als hij er niet blij meer mee is, is het vroeg genoeg er iets mee te doen.