Zoon (8) wil (weer) niet naar school, hebben jullie kinderen dat ook?

Hier

3 kinderen (nu 9, 11 en 13) die school vreselijk vinden. Wat hier heel goed heeft geholpen in het bestrijden van de grote weerstanden is het erkennen dat school niet leuk is. Maar.... Dat ze helaas wel moeten

Daarnaast heb ik een keer uitgetekend hoeveel uur een dag was (24) en dat je daarvan slechts 5,5 naar school gaat. Moet je eens uitrekenen hoeveel uur je vrij bent!

Vreemd genoeg heeft dit de zware lading van de school-weerstand gehaald. De instelling is hier nu "school is niet leuk, maar is het is maar 5,5 uur, eitje!"

Als prakje

Hier is het ongeveer als Prakje beschrijft gegaan.
Zoon had ook erg veel aan de uitleg van Miriam Lavell. Schoolplicht is er niet omdat je dingen moet leren ('Ik leer meer van internet, dan van die stomme juf'), schoolplicht is er niet omdat het leuk is. De schoolplicht is er, omdat kinderen zonder de schoolplicht, te werk worden gesteld. Het alternatief van school is dus niet vrije tijd, maar werk.
Zoon snapte wel, dat wij hem niet naar een baas gestuurd zouden hebben. Maar het stelde het voor hem in een ander perspectief.
Daarnaast heeft hij er veel aan gehad, dat hij zich realiseerde dat je school toch ook wel nodig hebt, als je iets wilt worden later. Zonder school geen opleiding, zonder opleiding geen beroep.
Het was voor hem wel heel duidelijk toen: 'Ik ga naar school, omdat het van de regering moet. Zonder school kom ik er niet.' En dat heeft hem door de basisschool heen gesleept.
Inmiddels vindt hij het minder stom dan vroeger. Hij gaat nu met een soort van gelaten instelling. Maar dat komt ook, doordat hij van de basisschool af is. De basisschool is veel oefening en herhaling. Op de middelbare school leren ze meer 'echte' dingen. En daar worden ze ook op een volwassen manier benaderd. Dat vindt zoon ook erg belangrijk.

Helpt (nog) niet

Helaas, ik heb hem al vaak uitgelegd dat hij anders in een fabriek zou moeten werken, en dat hij inderdaad veel meer uren niet op school is dan wel; verstandelijk snapt hij dat wel maar het helpt hem niet met zijn gevoel.
En inderdaad Karmijn, juffen snappen er he-le-maal niets van, het is ontzettend leuk allemaal.. Zoon gedraagt zich ook heel netjes dus niemand heeft last van hem. Behalve wij thuis dan, hij kan soms zo hartverscheurend huilen dat het uit zijn tenen lijkt te komen.
Moe zijn is het denk ik niet, hij slaapt best goed nu. (Slikt melatonine)
We ploeteren maar voort. Dank voor jullie reacties!

En in andere situaties?

Hij zegt zelf dat hij jullie mist. Hangt hij altijd zo aan jullie, of zijn er ook omgevingen waar hij wel heel graag naar toe gaat (club, sport, iets gezelligs doen met neefjes/nichtjes)?
Gaat hij wel eens uit logeren?
Als hij verder overal als een vis in het water is, maar niet op school, dan denk ik dat hij zich een alien voelt in de klas. Zou dat kunnen? Dat hij zijn klasgenoten en juffen niet onaardig vindt, maar dat hij zich juist bij hen op geen enkele manier voelt passen?
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Hij logeert graag en vaak bij opa en oma, neefje en zijn beste vriend. Hij zit momenteel niet op een sport maar we zijn zoekende, hij houdt niet van competitie.
En inderdaad, hij is niet als andere kinderen (maar dat zullen wel meer van hun eigen kind vinden), de juf meldde dat ook tijdens het laatste gesprek. Hij zou het liefst thuis les krijgen, maarjaaa.. Ook aliens moeten naar school.

School

Het zit 'em dus in school. Misschien is er wat gebeurd. Mijn zoon (over paar maanden 8) gaat altijd met veel plezier naar school en ligt sociaal gezien goed in de groep. Toch was hij ook een paar dagen moe en hoofdpijnerig en erg opstandig. Op geen gegeven moment kwam de aap in de mouw; z'n (beste) vriend had hem een harde klap gegeven, er waren die dag meerdere klappen uitgedeeld, ook door andere kinderen. Mijn zoon was er bang van geworden. Van de juf mogen de 'vechtspelletjes' nu niet meer. Ik zit nog wel te dubben om evt. de moeder van dat vriendje aan te spreken zodat ze het samen kunnen uitpraten, maar ik kijk het nog even aan of ze het zelf kunnen oplossen.

Als je er geen vinger op kan leggen, is hem in een andere klas zetten of op een andere school doen ook een optie. Maar ik zou eerst proberen uit te vinden of er iets is gebeurd waardoor hij zich niet meer veilig voelt daar. Tussen kinderen onderling kan een hoop spelen.

Praten en benoemen

Je zoon kan niet uitleggen wat het probleem is. Dat is logisch, hij is pas acht. Zijn emoties zijn kennelijk ingewikkeld: hij vindt de leerkrachten en leerlingen best aardig en toch klopt er iets niet.
Praat met hem. Probeer niet in te vullen, maar probeer wel te benoemen. Het allerbelangrijkste is erkenning voor het gevoel. Maar dan moet je wel weten wat hij voelt.
Het beste praatmoment is trouwens niet het moment dat hij emotioneel is. Probeer met hem een gesprek aan te knopen als hij tevreden/gelukkig is. Aan de thee, tijdens een spelletje.
Werp het onderwerp op: Ik heb nog even nagedacht over school en daar heb ik een vraag over..... Je zei dat je ons zo mist, maar je wil wel graag uit logeren. Dan mis je ons niet. Voel je je misschien heel anders dan de andere kinderen in de klas?
Op dat soort gesprekjes hoeft niet meteen een antwoord te komen. Veel praten. Veel vragen. Niet invullen. Probeer hem woorden te geven. Sluit het gesprek af als hij geen zin meer heeft. Neem genoegen met een half antwoord en werp het een volgende keer weer op.
Probeer verhalen te vinden bij wat jij denkt dat het kan zijn. Ik gebruikte Jezus. Overigens vanuit een volstrekt ongelovig perspectief. Als het verhaal is het prachtig.
Fabels en sprookjes doen het ook prima. Je kunt ze ook verzinnen: Hoe voel je je in de tram, de bus, de trein, in een grote stad in een drukke winkelstraat. Wat houdt al die mensen bezig? Ken je ze? Vind je ze mooi of lelijk? Begrijp je ze?
Het is ook een mooie ingang: je vertelt een verhaal (tijdens het autorijden bijvoorbeeld, of voor het slapen gaan) en op enig moment kom je erop terug 'weet je dat en dat verhaal nog?'
Hij kan zich alien voelen. Hij kan van school teveel verwachten. Hij kan alle kinderen dom of juist heel slim vinden (en dat zegt wat over hem zelf). Hij kan een stevige opvatting hebben over de juf. Kortom: kinderlogica in zijn hoofd die tot nog toe in de hele wereld past, maar niet op school.
Tegelijkertijd is het belangrijk om balans aan te brengen. Misschien wordt school nooit leuk, maar die andere kant moet dan wel meer waarheid en gewicht hebben dan het nu wellicht heeft: school duurt maar even per dag en daarna is er tijd voor leuke en belangrijke dingen in je leven.
Ja, wat dan? Misschien is thuis bij pa en moe zijn dan toch niet genoeg evenwicht.
Alweer een gespreksonderwerp. Waar zou hij wel naar uitkijken? Wat zou hem zo vreselijk in beslag nemen dat school daar als noodzakelijk kwaad tussen kan?
Groet,
Miriam Lavell

Rafelkap

Vervelend voor je zoon, hopelijk is het nu opgelost! Maar er speelt volgens mij niets bijzonders in zoon's klas. Hij heeft ook al een hekel aan school sinds begin groep 3 en we zijn vorig jaar verhuisd en van school veranderd maar dat heeft de situatie niet beter gemaakt (ook niet slechter).
Begin groep 3 bleek dat zoon nog niet kon lezen (ik dacht dat ze dat pas leerden in groep 3 maar dat bleek een misverstand) en heel moeilijk kon schrijven. De juffen destijds waren daar zeer bezorgd over. Schrijven blijft moeizaam gaan, heel krampachtig en af en toe moeilijk leesbaar, maar het lezen was eind groep 3 zo verbeterd dat hij moppen voorlas en zelf Harry Potter kon lezen. Maar misschien heeft dat moeizame begin bij zoon er toch ingehakt?

En vanochtend

Zei hij: ik neem me voor het vandaag leuk te vinden op school. Ik ben benieuwd!

Mooi miriam

Ik ga je reactie uitprinten denk ik . Met Jezus kan ik wel wat, goede tip, ben gelovig opgevoed en heb een soort herwaardering voor de man opgevat de laatste jaren.
Hij heeft het ook vaak over hoe hij zich voelt in winkels, in vreemde steden, als hij thuis is onder schooltijd, dat soort dingen. Rode draad is een gevoel van eenzaamheid denk ik. Maar ook een afkeer van drukte, lawaai.
Wat ik heel moeilijk vind, is dat ik hem eigenlijk nooit kan helpen. Hij luistert wel maar denkt dan tegelijkertijd : " maarjaaa, het is mijn moeder die het zegt, die zegt altijd aardige dingen." Terwijl ik het over het algemeen niet mooier maak dan het is..

Leer hem zichzelf te helpen

Er is maar een expert op dit gebied, en dat is je zoon. Jij kunt hem niet helpen om zijn problemen op te lossen. Dat moet hij zelf doen. Je kunt hem helpen om daar woorden voor te vinden.
Het is vaak niet meer dan anders kijken naar wat er is.
Zo belangrijk als een boek, een film of een ervaringsverhaal voor volwassenen kan zijn voor het 'eindelijk herkenning' gevoel, zo belangrijk zijn praatjes pot over het leven voor je kinderen.
Blijf daarbij bij jezelf. Wees open, kwetsbaar, maak kenbaar dat je zelf ook niet overal de woorden voor hebt. Leef voor hoe je aan antwoorden komt.
Dat kun je betekenen.
Meer niet.
Oh, en 'resultaat' zie je pas na jaren.
Het meest moeilijke is dat jij nu een probleem ziet dat oplossing verdient, maar dat hij je straks niet gaat vertellen dat dat probleem al is opgelost. Je denkt dat het nog bestaat, totdat hij geheel onverwacht ineens laat blijken veel capabeler te zijn dan je dacht.
Kortom: je krijgt geen directe beloning. Wel uitgestelde verrassing en verbazing.
Groet,
Miriam Lavell

Herkenbaar

Mijn zoon is nu 16 maar heeft altijd een enorme hekel aan school gehad. Echt hysterische drama's soms om hem naar school te krijgen. Ook zo ongeveer vanaf groep 3. Erg lastig want ook hij werd echt niet gepest, had veel vrienden, kon goed opschieten met de juffen en meesters, kwam makkelijk mee enzovoorts. In de klas zelf ging het dan altijd wel, maar het naar school gaan... Hoe ouder hij werd hoe beter het wel ging. Vooral omdat hij besefte dat er geen keuze was. Denk ik, want er echt achter gekomen wat het nou was (is) zijn we nooit. Nog steeds vind hij het maar niks dat hij naar school moet, maar hij snapt nu wel waarvoor het is en ziet (enigszins) het nut er van in.

Lastig hoor, ik hoop dat de tips helpen.

Gevoel....

Soms is het voor kinderen ook gewoon een gevoel. Wij hebben 3 van onze kinderen dit jaar naar een andere school gedaan. Door bepaalde zaken kozen we voor 1 kind ervoor. En juist ons kind met een klas vriendinnen wilde ook.... En de volgende ging ook. Waarom dat was weet ik niet maar ze zijn erg tevreden met naar school gaan. Tis een ander soort school met een andere aaak die er voor zorgt dat ze met plezier gaan.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.