Zoon (2Havo) maakt er een potje van. Hoe verder?
Ik zit met mijn handen in het haar, wat betreft mijn oudste zoon, 13 jaar, 2 HAVO. Hij begon vorig jaar veelbelovend in de HAVO/VWO-brugklas, maar bij het laatste rapport ging het mis en mocht hij blij zijn dat hij nog naar 2 HAVO kon. En die neergaande lijn heeft helaas doorgezet. Over de hele linie kelderen zijn cijfers wisselend omlaag en worden dan met hard werken weer omhoog gehaald… maar verre van stabiel. Op wiskunde na dan, dat valt niet op te halen. Het was de bedoeling dat daar vanaf dit rapport de prioriteit ging liggen, hij zag ook wel in dat hij die naar boven afgeronde 4 op zijn rapport moest ophalen naar een 6 en leek gemotiveerd en ook vol goede moed. Hij zei dat hij de stof voor dit hoofdstuk begreep. Hij volgt verder het programma via StudySteps en had alle medailles behaald, wat mij ook de bevestiging gaf dat hij het begreep. Uiteindelijk bleek hij een twee te hebben gekregen voor het proefwerk. Omdat ook de berekeningen werden meegenomen in de beoordeling, lijkt me dat er nauwelijks iets goed moet zijn… Eerste stap is dus om naar dat proefwerk te vragen. Maar voor het cijfer is het mosterd na de maaltijd, want zo'n proefwerk komt altijd als afsluiting en je hebt dus alleen kans om je cijfer op te halen met weer een nieuw onderwerp… en zo lopen we steeds achter de feiten aan.
Komt nog iets heel onnozels bij. Naast een proefwerk, wordt een hoofdstuk afgesloten met het inleveren van een mapje met gemaakt huiswerk, wat in de klas is nagekeken. Dat is al gemaakt, dus makkelijk scoren zou ik zeggen! Toen ik voor dit onderdeel een 1 zag staan in magister, verzekerde mijn zoon mij dat dat een foutje was. Hij had het mapje ingeleverd. De leraar zou de stapel nog eens doornemen en het cijfer aanpassen als hij het had gevonden. Het cijfer werd niet aangepast… en toen bleek dat hij in de war was met het mapje van het vorige hoofdstuk. Die verbazing was niet gespeeld. Kennelijk wist hij niet dat dat mapje ingeleverd moest worden en is hem op de inleverdag ook nog eens ontgaan dat andere kinderen een mapje inleverden? Enorm gemiste kans, waar ik hem niet bepaald constructief ongenadig hard voor op z'n kop heb gegeven, maar goed… ook dat is mosterd na de maaltijd.
En zo gaat het maar door. Keihard blokken voor een proefwerk Frans, waarvoor hij een 8 haalt. En dan verrast worden door een mondeling ("Ik zat zeker op de wc toen we dat op kregen") en zo staat er weer een 3 naast. Het is echt om wanhopig van te worden.
Op de rapportgesprekken kwam al naar voren dat hij snel afgeleid is, bij alle vakken. Vaak zijn boeken vergeet, ook zijn huiswerk is niet altijd in orde. Ik beperk mijn begeleiding tot overhoren en dat kost al een hoop tijd. Inderdaad betrap ik hem er regelmatig op dat hij het verkeerd inschat (zegt dat hij de stof kent, maar dat blijkt niet zo te zijn). Hij is veel tijd kwijt aan zijn huiswerk, maar het lijkt soms of hij de stof niet in zich opneemt (dagdromen) terwijl hij leest… ofwel, hij heeft het idee dat hij er een tijd aan heeft gezeten, maar dat is lang niet altijd effectieve tijd.
Ik weet niet goed wat het is… hij kán het namelijk wel, maar het lijkt niet te lukken. Het vreet ook aan hem. Ik heb een gesprek bij de mentor aangevraagd, omdat ik ervan uit ga dat dit een verloren jaar is (vanwege wiskunde, hij kan die 3 nooit meer ophalen naar de benodigde 6). Maar wat dan? Blijven zitten? Dat heeft als enige voordeel dat hij volgend jaar weer met een schone lei kan beginnen, maar natuurlijk loopt hij tegen dezelfde problemen aan als we nu geen inzicht krijgen in hoe we hem kunnen helpen, of liever: hoe hij zichzelf kan helpen. Of is het niveau toch te hoog en moet hij een stapje terug naar het VMBO? Zou zonde zijn, maar wiskunde is dermate belangrijk dat ik dat ook als een mogelijkheid zie. Wat is wijsheid met zo'n jongen?
'normaal?'
Als ik het bericht van Leanne lees, dan vind ik het helemaal niet zo extreem. Het is een beschrijving van mijn zoon, en van heel veel van zijn klasgenoten. En van duizenden en duizenden pubers die ooit de middelbare school hebben doorlopen. En Leanne zou ook mij kunnen zijn, en duizenden en duizenden andere ouders die ooit zo'n puber in huis hebben gehad. Een zoekende, af en toe wanhopige, dan weer hoopvolle ouder want af en toe lijkt er weer een kwartje te vallen, waarna de wanhoop weer toeslaat want weer een tas vergeten, huiswerk niet (goed) opgeschreven, gymtas kwijt, telefoon in de bus laten liggen, blackout gehad bij belangrijk proefwerk, concentratie weg want liefdesverdriet, weet ik wat allemaal. Ik heb het gezien bij mijn ouders met vier kinderen, de 1 hardstikke intelligent maar geen zin om te studeren, altijd met kleine zesjes toch weer net over, de ander alleen bezig met z'n gitaar en vriendinnetjes, waar moet het naar toe met die jongen, de meisjes in het gezin 'serieuzer' maar 't kwam ze niet aanwaaien, soms huilend met papa aan het huiswerk, nog maar eens wiskunde uitleggen, we zijn er allemaal doorgekomen en doen het prima. Daar denk ik aan terug als ik nu 'worstel' met mijn zoon, die sllim maar zoo chaotisch is. Let wel, ik wil het niet bagatelliseren, maar wel relativeren. Dat het nu moeizaam gaat met je zoon wil niet zeggen dat hij het z'n hele leven lastig zal hebben. Laatste ding, wat ik erg merk bij m'n zoon is dat het zo goed werkt als ik hem complimentjes geef bij de succesmomentjes, hoe klein ze soms ook zijn. Hem het idee geven dat er een stijgende lijn in zit, al is dat soms niet eens zo, als het mis gaat "geeft niks, leer je weer van, volgende keer gaat het vast beter", lekker positief en een beetje luchtig, je doet je best en meer kun je niet doen. Succes!
Update
Ondertussen is er veel gebeurd. Ik zie nu dat er een maand geleden al is gevraagd hoe het nu gaat! Sorry Elisa, ik zie het nu pas, maar bij deze een update!
Het liet mijn zoon ook bepaald niet koud. Hij had het gevoel iedereen teleur te stellen. Hij zei eens dat hij zich voor een les voornam om nu eens echt goed te gaan opletten, maar dat toch weer niet was gelukt… het was dus geen onwil of onverschilligheid, iets wat ik lang heb gedacht. Kwam na een weekend bij zijn vader thuis met hyperventilatie (nooit eerder gehad). Er waren woorden geweest. Zoon bleek een proefwerk én 2 so's te hebben (deels inhaal) en het zat er nog niet goed in. Niet slim van vader om dat dan zóndagavond te overhoren… maar goed, ook vader heeft moeite met overzicht en ikzelf eigenlijk ook wel. Typerend was, dat zoon het hele weekend nergens last van had, maar zondagavond pas realiseerde dat hij de volgende dag moest presteren...
Hij sliep 's nachts niet van zijn gepieker en de volgende ochtend werd hij wakker met enorme hoofdpijn en misselijkheid… en kon daardoor dus niet naar school, waardoor zijn achterstand nóg meer op liep. We zaten in een neergaande spiraal en school gaf niet thuis. Tot we ons echt boos hebben gemaakt, toen hadden we dezelfde dag nog een gesprek met de afdelingsleider en mentor. Ik moet zeggen dat ze het toen wel goed oppakten… docenten werden ingelicht, er werd een haalbaar schema opgesteld en de mentor beloofde om tijdens het mentor-uur met hem ontbrekende aantekeningen te verzamelen. Toch durfde zoon de volgende dag niet naar school. Hij had ondertussen app's gekregen van klasgenootjes: 'Ben jij wel echt ziek?' en 'Je hebt al heel veel gemist!' en was bang voor de reacties als hij zich weer vertoonde. Ik wist niet of ik er goed aan deed, maar ik dwong hem te gaan. Hij wierp zich letterlijk smekend aan mijn voeten, of hij niet nog één dagje thuis kon blijven… afschuwelijk, maar hij moest. Het was zelfs zo erg, dat hij onderweg moest braken van angst (ik was er niet bij maar zoon vertelde dat, ben er niet 100% zeker van of het niet zijn 'gevoel voor drama' is). Toch was het wel iets waar hij doorheen moest. Inmiddels gaat hij gewoon naar school. Maar de periode van ziek-zijn en inhalen heeft zijn situatie nog meer verslechterd. Veel leraren voerden de druk op vanwege het 2e rapport. Nu is het relatief rustig… tja, projectweek. En juist die enorme woordenlijsten voor Frans en Duits deden hem de das om (hij kreeg het er maar niet in, terwijl hij er ook de hele voorjaarsvakantie dagelijks mee bezig is geweest, samen met mij: opschrijven, opschrijven, opschrijven… maar het was bij elkaar te veel).
Ik ben heel blij dat ik mijn verhaal hier heb gedaan. Als ik die reacties niet had gekregen, hadden we het hier waarschijnlijk bij gelaten. We schrokken er ook wel van hoe slecht hij eraan toe was… echt doodongelukkig. We zijn naar de huisarts geweest en die heeft ons doorgestuurd naar de jeugd-riagg. Hij kon zelf heel goed verwoorden wat er aan de hand was.
Zoon heeft inmiddels de diagnose add gekregen, wat verschillende mensen hier al vermoedden dus...
We staan nu voor de vraag: gaan we aan de medicijnen of niet? Ik heb er heel veel over gelezen en ben eigenlijk wel zo ver dat ik vind dat we in ieder geval moeten proberen of dat voor hem werkt. Hij vraagt er regelmatig om, maar ik ben bang dat hij het ziet als wondermiddel ofzo. We krijgen zelf ook begeleiding met andere ouders. En zoon komt zelf ook in een groep. Het duizelt me wel... veel informatie vergaren, een plan van aanpak... overeenstemming met en op de hoogte houden van verschillende partijen... En dat met een tijdsdruk, zo voelt dat ten minste.
Mijn zorg zit er vooral in of hij wel op de juiste plek zit. Tijdens de rapportvergadering gaven de leraren unaniem aan dat zoon wel havo-capaciteiten heeft. Alleen de wiskunde-leraar heeft zijn bedenkingen, want wiskunde is echt dramatisch… Hij wil zelf graag op de havo blijven. Maar ik vraag me af of hij niet beter op zijn plek is op het vmbo… en daarna een beroepsgerichte en concretere mbo-opleiding, meer doen in plaats van leren… en dus makkelijker voor een kind dat zich moet concentreren. Zes jaar havo is dan wel lang… en de vraag is of hij de komende jaren niet opnieuw gaat vastlopen.
Leanne
Goed om te lezen Leanne! Wat fijn dat je jullie nu weten dat het ADD is; van daar uit kunnen jullie nu verder. Ik zou zeker wel medicatie proberen; het is geen wondermiddel maar kan wel enorm helpen bij het concentreren. De ADD gaat daarmee niet weg; je zoon zal nog steeds problemen blijven houden met executieve vaardigheden maar de rust in zijn kop zal hem goed doen. Ik zou de Havo absoluut (nog) niet afschrijven; hij heeft de capaciteiten en met medicatie, goede handvaten en de juiste begeleiding heeft hij een reele kans om de Havo tot een goed einde te brengen. Weten de leraren ook dat hij ADD heeft? Heeft school een goed AD(H)D beleid? Vraag in ieder geval of je zoon extra tijd kan krijgen bij toetsen; veel kinderen met AD(H)D krijgen dit. En vraag of je zoon als hij dat nodig heeft zich even mag terugtrekken op een rustige plek. Dat er ook extra op wordt gelet dat hij het huiswerk goed opschrijft en meer van die zaken. Als school meewerkt, scheelt dat al een heleboel.
Dat wiskunde, tja, herkenbaar. Wellicht heeft je zoon net als de mijne een andere leerstrategie nodig en bijlessen. In de hoop dat dat kwartje gaat vallen. In combinatie met de medicatie heb je best kans dat dit gaat lukken. Geef het in ieder geval de kans!
Verdiep je zoveel mogelijk in ADD; niet alleen jij, ook je zoon. Ik begrijp dat er nu veel op jullie afkomt maar het zijn allemaal stappen in de goede richting. Het belangrijkste is dat je zoon nu weet dat het niet aan hem ligt; dat scheelt een heleboel frustratie, onzekerheid en ongelukkig zijn. Ik wens jullie heel veel succes!
