Zoon (2Havo) maakt er een potje van. Hoe verder?

Huiswerkklas

Heb je al eens aan een huiswerkklas gedacht?
Dan wordt hij niet alleen gecontroleerd, maar krijgt hij ook hulp hoe hij het moet leren.
Daarnaast zou je in magister kunnen kijken, of hij opdrachten en zo'n maakt/ meeneemt; het is wel heel erg zonde als hij een 1 krijgt voor iets waar hij wel gemaakt heeft, maar niet ingeleverd.

Wij of hij?

'… en zo lopen we steeds achter de feiten aan.' Wij of hij? Misschien moet je daar eerst maar een keuze in maken.

Als je kiest voor 'wij' dan heeft de school veel mogelijkheden voor je klaarliggen: magister om alles te volgen, cijfers, huiswerk, planning etc. Kontakt met leerkrachten over specifieke opgaves, problematische cijfers en mogelijkheden om het in te halen. Vervolgens ga je daarmee naar je zoon en maak je samen een planning, controleer je dat, controleer je zijn huiswerk, overhoor je hem voordat hij een proefwerk heeft en bespreek je met de leerkracht waarom het proefwerk toch niet goed ging (de medailles van Studysteps zeggen dus niets over de kennis). Voor vakken die hij niet goed kan maken omdat hij ze niet begrijpt (wiskunde) en waarbij je hem niet kunt helpen schakel jij een hulp in, eventueel kan dat via de school met extra begeleiding. Eventueel laat je hem naar een huiswerkklas gaan.

Zijn grootste schrik zal zijn geweest dat hij nu toch echt zelf iets moest doen op de middelbare school en dat daarvoor planning nodig is, wat helaas voor puberbreinen nog niet beschikbaar is.

Je kunt er ook voor kiezen om te denken in termen van 'hij'. Dan is het vooral praten met hem: wat ga je daaraan doen, wat vind je daarvan etc. Hem serieus nemen in zijn goede voornemens en het gesprek rustig voortzetten als die voornemens niet zijn uitgekomen. Hij zal dan zelf steeds zijn beeld van school, eigen inspanning, mogelijke toekomst en zijn zelfbeeld moeten bijstellen. Dat kan in belangrijke jaren ten koste gaan van de theoretische studiemogelijkheden. Hij kan dan op een lager niveau uitkomen, dan wat jij (en hijzelf) had gedacht. Als je dat kunt accepteren leef je in elk geval relaxter, is hij zich meer bewust van het leven in eigen handen nemen en zal hij hopelijk sneller leren om de consequenties van eigen keuzes te zien en te aanvaarden.

Deze wazige periode gaat door totdat hij richting 20 jaar is. Dus je zult je keuze enige tijd moeten volhouden.

Tsjor

studysteps

Hier geen goede resultaten met studysteps.Zoon in 3 havo zegt dat er veel opgaves inzitten die in de gewone stof niet voorkomen.
Ook kan je niet op de ipad werken,dan zie je gewoon geen sommen, moet dus op een gewone computer,hier geen fan dus.
Krijgt jouw zoon dus een cijfer voor huiswerk in een mapje?Ik wilde dat ze dat hier deden!Hier alleen een repetitie over twee hoofdstukken en geen so,dus nog lastiger om voldoende te staan.
Helaas geen advies voor je, hier hetzefde liedje.Een huiswerkinsituut is echt te duur,maar misschien wel iets voor jullie?

Vraag

Ik sluit me aan bij de voorgaande tips en adviezen maar vraag me wel af hoe het dan ging op de basisschool en vorig jaar? Hoe was zijn werkhouding? Was hij toen ook zo vergeetachtig en snel afgeleid? En bij andere activiteiten/thuis/hobbies? Hoe is het met zijn gezondheid? Eet en slaapt hij goed?

Ja inderdaad

Dat wij en hij is mooi omschreven Tsjor. Dat is inderdaad een keuze die je kan maken. Ik zou het zelf erg zonde vinden als ze de school niet zouden halen wegens verkeerde planning of niet hard genoeg werken dus ik kies er voor om ze te helpen. Een van de jongens heeft hier vooral hulp nodig met plannen maar veel minder inhoudelijk. De ander heeft juist vooral inhoudelijk hulp nodig dus veel overhoren en dingen uitleggen. Hij kan echter uitstekend plannen en vergeet nooit iets. Je ziet dat ook aan hun cijferlijsten. De eerste haalt hele hoge cijfers en hele lage cijfers door elkaar en de tweede zit altijd zo'n beetje rond de 6.5.

AD(H)D

Daarom vroeg ik ook hoe het op de basisschool ging en met andere activiteiten. Het eerste waar ik aan dacht was AD(H)D. Slecht eten en slaapgebrek verergeren de symptomen, zoals ik uit ervaring weet bij mijn zoon (13, 3 Gym, ADHD en sinds kort gediagnosticeerd met de slaapstoornis DSPS; Verlate Slaapfase Syndroom). Ik zou je zoon laten testen want anders blijft het aanmodderen en kan je er donder op zeggen dat hij hartstikke vastloopt en niet vooruit komt. En met name als ouder heb je gerichte handvaten nodig om je zoon hierbij te helpen. Terwijl hij het cognitief zeer waarschijnlijk wel aankan.
Ook het slechte slapen zou ik laten onderzoeken. Er zijn diverse slaappoli's waar je terecht kunt voor een melatonine-onderzoek en verdere behandeling. Sinds we dit hebben laten uitzoeken en zoon behandeld wordt, slaapt hij voor het eerst in vele jaren op tijd en goed en dat is zoveel waard...
In de tussentijd zou ik als ik jou was veel lezen over ADHD en executieve vaardigheden zodat je je zoon alvast beter kan begrijpen en helpen. Voor je zoon is dit heel frustrerend; hij weet dat hij het kan maar het lukt maar niet, ook al doet hij zo hard zijn best. Dat is het vervelende van ADHD; je wil wel, maar het lukt maar niet. En zo ga je onderpresteren, krijg je het stempel gemakzuchtig of ongeinteresseerd opgeplakt en zak je verder af. Als je dit kan voorkomen, doen!

Yep

Dat is het ergste, de gevolgschade. Omdat alles wat je probeert, niet lukt, wordt je de hele tijd in jezelf teleurgesteld. En dan krijg je het gevoel een mislukkeling te zijn.

Of hij nu wel of niet adhd heeft, ik denk dat het heel belangrijk is om te blijven denken: Kinderen doen het goed, als ze dat kunnen.
Het is geen onwil, maar onvermogen. Hij wil wel. Dat blijkt, maar het gaat iedere keer weer mis. Als een zandkasteel dat onder zijn handen wegspoelt.

En juist de puberteit is een tijd waarbij dit het meest duidelijk wordt. Omdat pubers van zichzelf al gebrekkige executieve vaardigheden hebben.

Maar ik ken je zoon helemaal niet. Misschien slaat het wel nergens op. Maar als we enigszins de waarheid lijken te raken, is het heel belangrijk om dat met hem te bespreken.

Ook al wil hij niet onderzocht worden. Hij kan al enorm geholpen worden door te weten: Ik ben niet stom of dom, het lukt niet omdat ik het nog niet kan. Omdat die moeilijker is voor mij, dan voor een ander. Omdat het een chaos is in mijn hoofd.

Dan wordt het ook makkelijker om hulp en begeleiding van zijn moeder te accepteren. Want het klinkt alsof hij dat heel erg nodig heeft.

Inderdaad

Inderdaad Karmijn, dat negatieve gevoel, dat gevoel van tekortkomen, teleurstellen en minderwaardig zijn moet je voorkomen. Dat is afschuwelijk, zeker voor een kind, laat staan een puber... Wat dat betreft ben ik heel blij dat wij er achter kwamen dat zoon ADHD had toen hij 8 was. Als ik zie hoe goed het wat dat betreft nu met hem gaat, hoe hij ook open en eerlijk kan zijn over zijn ADHD, hoe school hem hierbij steunt en hoe ik hem hier bij het beste kan begeleiden (want het blijft heel veel tijd, moeite en energie kosten als ouder om je kind door de schooltijd heen te helpen), dan tel ik onze zegeningen. Het belangrijkste is dat hij zelfvertrouwen heeft en nauwelijks meer last heeft van de drukte in zijn kop en om hem heen. En heeft hij dat wel, weet hij wat of hoe te doen.
Hij is ook heel sociaal en zit continu achter de pc te gamen of anime te kijken Tijdsbesef? Wat is dat? Overschatting, inderdaad. Al die zaken die genoemd zijn, plus het slechte slapen en eten alsmede het puberende brein zijn zooo herkenbaar...

Wiskunde

... en ook hier is wiskunde het struikelblok. Past ook wel in het AD(H)D verhaal zo heb ik geleerd. Het vereist een specifiek soort inzicht en stappenplan wat kennelijk voor een AD(H)Der erg lastig is. We weten nog niet hoe we dit gaan oplossen want bijlessen en online programma's hebben tot nog toe helaas niet geholpen... Dat kwartje laten vallen gaat moeizaam en verzandt ergens in dat ADHD-brein van zoon Maar ook dat komt uiteindelijk wel goed!

Slim maar

Mijn zoon is veel jonger, maar ik herken veel van wat je schrijft. Ik was zelf erg geholpen met het boek Slim maar van Richard Guare en Peg Dawson, dit boek richt zich vnl op het basisschoolkind, maar er is ook een pubereditie van, bij bol.com verkrijgbaar. Daar wordt uitgebreid op de executieve functies ingegaan, die Karmijn noemt.
Ook een spiegel voor jezelf dat boek, maar mooi is dat het beschrijft hoe je er kunt zijn voor je kind als jij juist wel sterk staat op de punten waar je kind moeite mee heeft, maar ook, als je juist zelf problemen hebt met bepaalde executieve functies, dat heel verbindend kan werken
Ook de slaapproblemen herken ik, hier sinds kort melatonine, en zoon slaapt nu 1 a 2 uur per nacht meer! Hij is er zelf ook ontzettend opgelucht over, en het is weer een klein stapje op weg naar een iets georganiseerder leven
succes!

Verplaatsen van probleem

Leanne, in mijn optiek ben je bezig zijn probleem te verplaatsen en daar andere problemen voor in de plaats te zetten.

Je keuze om in termen van 'wij' te denken maakt, dat de slechte resultaten een veel grotere impact hebben dan alleen als slechte resultaten voor je zoon. Je belaadt het nu met jouw eigen schuldgevoel: 'ik ben tekort geschoten in de begeleiding. Waarom heb ik hem niet herinnerd aan dat stomme mapje?' Terwijl de vraag moet zijn: waarom denkt hij er niet aan.

Een tweede verplaatsing is als je zegt: 'Hij heeft ook een extra handicap omdat wij gescheiden zijn.' Als de cijfers kloppen heeft 1 op de drie kinderen gescheiden ouders. Dat echtscheiding als oorzaak wordt gezien van eventuele problemen komt door een vrij simpele redenering: als ouders gescheiden zijn is dat de oorzaak en als ouders niet gescheiden zijn is er een andere oorzaak. Zo'n redenering maakt, dat scheiding altijd klopt als oorzaak van problemen. Maar daarmee verleg je het probleem voor hem, tenzij je merkt dat hij echt gebukt gaat onder de scheiding.

Een derde verplaatsing zit hierin: 'Vader's begeleiding bestaat uit een aantal keren vragen of hij zijn huiswerk heeft gemaakt.'Tsja, dat is zo ongeveer ook mijn begeleiding. Maar ik heb dan ook een andere keuze gemaakt. Bij mij is het: het kind zit op school. Ik heb zelf de schooltijd al achter de rug, dus ik hoef niet meer. Als de school bepaalde dingen bedenkt om de cijfers op te feluren (bijvoorbeeld huiswerkcontrole), maar daar tegelijkertijd zware sancties op zet als een leerling dat niet doet (een 1) en de leerling vervolgens nauwelijks meer kansen krijgt omd at cijfer op tehalen (met een 10 voor een so sta je nog maar een 5,5 gemiddeld) dan is dat een probleem van de school en van mijn kind. Als ouder kan ik niet elke stomme regeling van de school rechtbreien. Dat is mijn insteek. Omgekeerd kan ik mijn kind wel erop wijzen, dat het met huiswerk maken opgelost is. Het is aan beiden om daarmee verder te leven: kind kan veranderen, school kan veranderen.

Jouw oplossing wordt dan: 'Ik vrees dat we meer moeten gaan overleggen/communiceren, maar daar is ons huwelijk juist op stukgelopen...'. Die gewenste communicatie zou dan betekenen dat vader in het wij-denken wordt betrokken: het is dan ook zijn verantwoordelijkheid/schuld als zoon het huiswerk niet heeft gemaakt, het juiste mapje niet op tijd bij zich heeft etc. Je hebt dan het probleem van zoon helemaal verplaatst naar een communicatieprobleem tussen jou en je ex-man.

Ga toch even terug naar je zoon. Hij heeft blijkbaar een advies havo/vwo gekregen van de basisschool, niet zonder reden. Maar het eerste jaar haalt hij al moeizaam twee havo en het tweede jaar gaat het helemaal mis. Dat betekent dat hij eigenlijk al anderhalf jaar niet voldoende stof heeft meegekregen, bijvoorbeeld bij wiskunde. Verder gaan op deze weg heeft geen zin, een slechte basis haal je later niet meer in, dat achtervolgt je. Er zijn twee opties: afstromen (VMBO derde leerjaar, zou dat wel haalbaar zijn?) of blijven zitten in havo-2, waarbij je de kanttekening moet plaatsen dat hij het volgende jaar in feite ook nog havo-1 moet overdoen voor bepaalde vakken. Dus dat wordt havo-2 met extra begeleiding voor wiskunde bijvoorbeeld. Hij zou ook zelf via internet oefenprogramma's kunnen opzoeken en daarmee aan de slag gaan.

Wat jij kunt doen als ouder is de reële opties voor je zoon uitzoeken: hoe kan hij verder. Vervolgens kun je die opties met je zoon bespreken en hij kan daarin zelf een keuze maken. Daarna kun je aan de slag om de gekozen optie ook op school mogelijk te maken.
Zo ziet mijn begeleiding er meestal uit. Ik ga niet het huiswerk verzorgen van mijn kinderen. Als ze hun billen branden moeten ze zelf op de blaren zitten. Ik leg hen wel uit wat de gevolgen zijn van hun eigen keuzes, laat hen waar mogelijk zelf de richting bepalen en maak me hard voor hen om te zorgen dat ze die richting ook kunnen inslaan.

Vergeet helemaal dat het om jouw 'eer' gaat of om jouw schuldgevoel. Of om je echtscheiding en om de in jouw ogen moeizaam communicerende vader. Dat is allemaal niet relevant, het gaat om je kind, zijn toekomst, zijn 'levenshouding' zijn afwegingen over de balans tussen inzet en prestaties. Vergeet (helaas) ook dat scholen het beste uit je kind halen, dat doen ze niet en daar zijn ze helaas ook niet mee bezig. Voor hen tellen de cijfertjes die in de rapporten van de inspectie terecht komen. Waar je voor kunt knokken is dat je zoon zijn eigen weg hierin vindt en daarbij niet belemmerd wordt door school. Wat voor hem nodig is, dat zou beschikbaar moeten zijn en daar kun je je voor inzetten als ouder.

Tsjor

Waar gaat hij het meest van leren?

Tsjor,

Jouw uitleg snijdt hout. Maar alleen als je ervan uit gaat, dat deze jongen zelf een wel overwogen beslissing heeft genomen, om niet te werken aan zijn huiswerk. Dat hij zelf niet wil. Maar het is nog maar een broekie. Hij zit pas in de tweede. 14 jaar of zo? Kan je dan een weloverwogen keuze maken?

Ik snap dat jij er een 'jij' probleem van maakt. Hij doet het niet, hij is verantwoordelijk, hij moet het zelf maar voelen. (of lees ik het verkeerd?)

Maar ik lees in de posts van draadjesstartster van een worstelende jongen. Een jongen die bepaalde basisvaardigheden mist. En dan heeft het zo weinig zin om het hem zelf uit te laten zoeken. Want als het nu onvermogen is, dan is het volgend jaar ook onvermogen. Deze jongen heeft de benodigde onderliggende vaardigheden niet uit zichzelf opgepikt. De kans is erg klein dat er dit jaar een wonder gebeurd en dat hij het dan wel op gaat pikken.

Ook op het vmbo zal hij daar tegen aan gaan lopen. De kans is groot dat hij het ook daar niet zal halen. Of dat hij dan erg onder zijn niveau zit, zodat hij het met zijn vingers in zijn neus doet, dat leren. Dan kan hij zijn onvoldoendes ten gevolge van 'oh, shit vergeten' compenseren met hele hoge cijfers voor hetgeen waar hij wel aan denkt. En dan komt hij zo meteen, met gebrekkige executieve vaardigheden op het mbo. Gaat dat een succes worden?

Dus ik zou ervoor willen pleiten om dáár verder te gaan. Die vaardigheden aanleren. En dat is heel apart, want dan ben je een jongen van 14 ineens aan het begeleiden als een jongen van 8. Maar op sommige punten functioneert hij als een jongen van 8. Dat mapje, wat verkeerd is gemaakt en ingeleverd. Daar kan je hem wel op zijn kop voor geven. Maar wat leert hij ervan? Dat hij het niet goed heeft gedaan? Was dat niet al duidelijk?

Hij heeft er meer aan, als hij methodes leert, die ervoor zorgen dat het in de toekomst niet weer gebeurt.

Ik vraag me af, of het misschien zo kan zijn, dat deze jongen een stoornis als adhd of add heeft. Het zou een hoop verklaren. En het zou een handvat geven om hem op een andere manier te gaan begeleiden. Niet vanuit onwil, maar vanuit onvermogen.

De posten van Leanne schreeuwen me dat tegemoet. Een jongen die wel wil, maar die steeds weer onderuit gaat. Omdat het maar niet lukt. Schrijnend.

Tsjor

"Als de cijfers kloppen heeft 1 op de drie kinderen gescheiden ouders. "

Die cijfers kloppen niet, er zijn veel minder ouders dan die 1 op de 3 die gaan scheiden als ze eenmaal kinderen hebben. Vaak scheiden ze ook als de kinderen net zo'n beetje het huis uit zijn of voor ze aan kinderen beginnen. Je moet eerder denken aan 1 op de 5.

Begeleiden

Tja, ik ga ervan uit dat ik er als ouder ben om mijn kind te helpen en begeleiden op alle fronten. ADHD of niet. En zeker bij pubers. Die zijn nog niet in staat om weloverwogen beslissingen te nemen, verstandige keuzes te maken en zelfstandig en verantwoordelijk te zijn. Sommigen daargelaten hebben ze begeleiding nodig. En zeker als er zaken als ADHD spelen. Of andere oorzaken waardoor ze veel meer hulp en begeleiding nodig hebben dan een "gemiddeld" kind. Omdat ze die hulp niet nodig hebben uit onwil maar uit onvermogen, zoals Karmijn zegt. Dit houdt niet in dingen voor hun doen, maar samen met hun zodat ze ervan leren.
Zo help ik met de schooltas inpakken, het rooster doornemen, plannen van huiswerk, navragen naar huiswerk, geef ik tips over hoe je iets het beste kan leren/maken, maak ik een weekplanning van alle activiteiten (op school en buitenschools), help ik hem aan zaken en de tijd te herinneren, zet overal zijn naam op (hij raakt nog weleens iets kwijt overhoor ik hem, zorg ik dat hij zijn spullen op orde heeft, onderhou ik het contact met school en nog veel meer. Het kost een hoop tijd en energie maar dit is noodzakelijk om hem te helpen zodat hij eea uiteindelijk hopelijk zelf kan doen en ik steeds meer zaken aan hem over kan laten. Maar bij een puber met ADHD kan je daar niet van uitgaan. Executieve functies kunnen verbeteren en bepaalde vaardigheden kun je aanleren maar dit gaat langzaam en soms helemaal niet. Je kunt geen ijzer met handen breken. Geduld is dus een schone zaak. En in sommige zaken moet je gewoon berusten. Mijn zus heeft ADD en is en blijft chaotisch en vergeetachtig; ik trek er mij niets meer van aan als ze mijn of zoons' verjaardag vergeet want ik weet dat dit geen onwil of desinteresse is.
Kijk, als zoon voor de zoveelste keer iets kwijtraakt laat ik hem wel voor de vervangingskosten opdraaien. Want je moet wel de consequenties leren dragen van bepaald gedrag, ADHD of niet. Maar als je weet hoe het brein van een ADHDer werkt, weet je als ouder ook waarom het kind iets wel of niet doet en hoe je daarmee om moet gaan. Hoe je je kind kan helpen ermee om te gaan. Zonder dat hij zich dom of minderwaardig voelt. Zodat het alles uit zichzelf kan halen wat erin zit ongeacht zijn onvermogens. En daar gaat het om.
Een goed boek over pubers is "Het puberende brein" van Eveline Crone. Feitelijk heeft bijna iedere puber wel ADHDachtige trekjes. En juist in deze belangrijke periode moet je er als ouder zijn en staan. Hem helpen in zijn ontwikkeling tot een zelfstandig persoon. En zeker als er ook daadwerkelijk iets als AD(H)D speelt en/of een gebrek aan executieve vaardigheden moet je je als ouder informeren om zodoende je kind zo optimaal mogelijk te kunnen helpen en begeleiden. Er zijn handvaten en tools. Dat vergt een hoop tijd, inzet en energie als ouder, maar dat is logisch. Je gooit je kind toch niet in het diepe om hem te laten verzuipen?

Elisa

Het puberende brein opgeslagen op mijn nog te lezen-lijstje, dank!

Gezondheid

Het is echt een heel verhelderend boek; ik heb het ook mijn zoon laten lezen. Wij zijn sowieso heel open over zijn ADHD; we doen er niet moeilijk over en maken er ook veel grappen over. Iedereen weet dat hij ADHD heeft en kan er zo ook rekening mee houden. Het is geen enkel probleem. En als iemand er wel een probleem van maakt, is dat jammer. Eerlijkheid en openheid geeft juist in het algemeen meer begrip en steun en neemt taboes weg.
Leanne, misschien heeft je zoon wel, misschien ook geen ADHD. Hoe dan ook is hij zoals hij is, niet uit onwil maar uit onmacht en onvermogen en daar heeft hij hulp bij nodig. Van zijn ouders, zijn vrienden en van school. Het kan ook heel goed zo zijn dat hij extra vergeetachtig en dromerig is door slaapgebrek en het slechte eten. Zoon en ik weten uit jarenlange ervaring hoe zoiets er lichamelijk, geestelijk en mentaal inhakt. En als puber heb je veel slaap en veel voedingsstoffen nodig voor de broodnodige energie en zeker voor een goed functioneren en de ontwikkeling van de hersenen. Daar zou ik in ieder geval ook iets mee doen. Je zoon laten testen op AD(H)D zou ik ook doen. Want je zoon bevindt zich op een glijdende schaal naar beneden. Hem VMBO laten doen lost niets op; de problemen blijven bestaan en zullen juist verergeren. Hij zal nog gefrustreerder worden, onzekerder en gigantisch gaan twijfelen aan zichzelf en onderpresteren. Je moet de oorzaak helder krijgen en aanpakken, in samenwerking met zijn vader en met school. Er zal een hoop van jou gevraagd worden maar die inzet zal de moeite dubbel en dwars waard zijn als je kind daar beter van wordt...

Dalarna

1op 5, ook goed. In elk geval geen uitzondering. Tsjor

Karmijn

'Maar alleen als je ervan uit gaat, dat deze jongen zelf een wel overwogen beslissing heeft genomen, om niet te werken aan zijn huiswerk. Dat hij zelf niet wil. Maar het is nog maar een broekie. Hij zit pas in de tweede. 14 jaar of zo? Kan je dan een weloverwogen keuze maken?'
Mijn eigen optiek zal zeker sterk gekleurd zijn door mijn eigen ervaringen met de oudste, die ik als 10-jarige al los moest laten. En dan blijkt dat een 10-jarige al heel veel kan. Zelfstandig reizen, omgaan met vertragingen, plannen, dingen vergeten en oplossen. Ik denk dat ik daardoor een andere kijk heb ontwikkeld op 'broekie's'.

Maar ik wil eigenlijk iets anders zeggen: de middelbare school zit vol met pubers. Als de school bepaalde methodes kiest om kinderen aan het leren te krijgen, dan zullen die methodes dus rekening moeten houden met puberbreinen die functioneren zoals puberbreinen dat doen. Leermethodes kiezen die eigenlijk alleen een volwassene kan uitvoeren (dus kind mét moeder) is dus de plank mis slaan. Dat kunnen wij al ouders gaan ondervangen door alle haken en ogen aan die leermethodes op te vangen, maar daarmee wordt niet zichtbaar wat kinderen zelf wel of niet kunnen en hoeft de school zich niet aan te passen aan de eigenaardigheden van haar publiek. De toegenomen roep om 'ouderbetrokkenheid' en ouders steeds meer medeverantwoordelijk te maken voor school lees ik als afschuiven van school naar ouders, waardoor school zelf niet meer hoeft na te denken of het wel zo effectief is om een 1 te geven voor een vergeten mapje.

Het genoemde boekje over puberbreinen zou ik dus uitdelen aan de school.

Ik bedenk dan altijd, dat ik het zelf ook op een bepaalde manier geleerd heb (hoe zou ik het anders mijn kind kunnen leren), maar niet doordat mijn moeder zich zo intensief met mijn school bemoeide. Er is dus ooit een periode geweest waarin pubers zelf voldoende vaardigheden hadden om school aan te kunnen.

Als kanttekening daarbij: een bepaald niveau wordt niet alleen bepaald door intelligentie, maar ook door andere dingen. Liefst van het kind zelf, en niet van de ouders.

Tsjor

Elisa

'Zo help ik met de schooltas inpakken, het rooster doornemen, plannen van huiswerk, navragen naar huiswerk, geef ik tips over hoe je iets het beste kan leren/maken, maak ik een weekplanning van alle activiteiten (op school en buitenschools), help ik hem aan zaken en de tijd te herinneren, zet overal zijn naam op (hij raakt nog weleens iets kwijt overhoor ik hem, zorg ik dat hij zijn spullen op orde heeft, onderhou ik het contact met school en nog veel meer.'
Ik neem aan dat je dat doet omdat je kind adhd heeft, maar als het gaat om 'normale' pubers, dan word ik er benauwd van. Doe je dat dan voor een 14 jarige? Heeft iemand hier ervaring mee, wanneer dat dan ophoudt? Ik bedoel: vanaf welke leeftijd kunnen ze dan zelf hun tas inpakken? Maar goed, misschien moet Leanne het zo gaan aanpakken. Dan is het echt 'wij'.

Tsjor

Helpen?!

Je moet ook nog maar net een puber hebben die geholpen wil worden, hier gaat huiswerkbegeleiding nog net, maar als ik mee wil helpen met plannen of huiswerk maken zou dat heel wat ruzie opleveren. Je kan wel weten als ouder dat je kind begeleiding nodig heeft, maar als je kind ervan overtuigd is dat het heel goed zonder kan, kan dat erg lastig zijn.
Een puber zou ook zelf moeten lezen over het puberende brein, maar ja, als je dat als ouder hen zou aanraden is het juist een reden om dat boek links te laten liggen.

Opvoeding

Tja, ik heb maar een kind en die heeft ADHD dus ik weet niet hoe het zou gaan als hij geen ADHD zou hebben. Dan nog zou ik hem helpen maar wel in veel mindere mate en met andere beweegredenen. Ik heb het geluk dat zoon zich graag laat helpen, dat hij er zelfs dankbaar voor is en dat hij heel goed beseft dat veel ouders hun kinderen niet in zoverre helpen; ADHD of niet. Hij heeft erg veel zelfinzicht omdat we al zoveel hebben meegemaakt en omdat we dus ook veel praten over dit soort zaken. Ruzie hebbe we nauwelijks; wel eens verschillende meningen waarin we elkaar dan door te praten tegemoetkomen en een compromis bereiken. Bijvoorbeeld over welke dingen hij wel en welke (nog) niet zelfstandig kan doen. Want zichzelf overschatten hoort er ook bij. Maar het hoort er ook bij om hem dan maar zijn ding te laten doen en zijn neus te stoten.
Hij heeft veel vrienden die ook ADHD hebben en puberen. Waarvan een aantal in dat opzicht niet of nauwelijks begrepen of ondersteund worden door hun ouders en zodoende afglijden op school of nog erger. Wat we echt zonde en triest vinden. Hij probeert ze dan op zijn manier te helpen door tips te geven die ik bij hem gebruik.
Gisteravond zei hij nog dat je de puberteit best kan vergelijken met de peutertijd Dat klopt aardig; het is beide een fase van je eigen ik ontdekken, je grenzen opzoeken en van loslaten en je los willen maken. Van "nee" zeggen. Maar ook van ontdekken dat je niet zonder je ouders kan (of in dit geval moeder). Het is een groot wikken en wegen waarin je je kind kan loslaten en waarin het contraproductief of zelfs onverantwoord is om het los te laten. Maar een puber heeft sturing en begeleiding nodig, zeker als het tekortschiet op het gebied van executieve vaardigheden. En daar ben jij dan als ouder voor in de eerste plaats. Dat is mijn mening. Mijn ouders waren ook zo maar ik had weinig nodig wat dat betreft Toch waren ze tot mijn eindexamen erg betrokken bij school, huiswerk en leren. Omdat ze dat ook tot hun taak vonden horen. Dus ik heb het weer van hun meegekregen.

Tsjor

Ik ken ook de andere kant. Een kind met hoogstwaarschijnlijk adhd, die door zijn ouders helemaal nooit geholpen is. Heeft zeven jaar over de mavo gedaan en zich na een mbo opleiding opgewerkt. Op zijn veertigste was hij op een niveau dat bij zijn intelligentie past.
Het is mijn man.

In je jeugd is het zo veel makkelijker om te leren. En zeven jaar over de mavo doen is nu onmogelijk.

Mijn man raadt het niemand aan. Zijn ervaring is voor ons een grote motivatie om toch te ondersteunen, helpen, herinneren, huiswerk uit magister te vissen, helpen met plaatjes te zoeken voor werkstukken e.d. Nu zoon in de derde zit, krijgt hij trouwens meer behoefte aan 'zelluf doen' . Dat is ook oke. Wij zijn er om hem op te vangen als hij valt.

Het is natuurlijk waar dat het verkeerde gedrag van de school in stand wordt gehouden als je als ouder blijft compenseren. En dit klinkt als een hele nare school. Een 1 voor een niet ingeleverd huiswerkmapje? Dat is wel heel erg bekrompen.

Maar ik ben er niet voor om een principieel punt te maken, als mijn kind daar ook maar enigszins de dupe van kan zijn.

Ik ben wel heel benieuwd wat leanne van alle reacties vindt.

Tsjor

Wij begeleiden de kinderen ook best intens als dat nodig is. Bij de zoon die niet goed kan plannen nemen we elke dag door wat zijn huiswerk voor die dag is. Ik maak elke week een schema voor hem met wanneer hij wat moet doen. Als hij een werkstuk moet maken dan help ik hem met plannen en indelen. Inhoudelijk doet hij wel eigenlijk alles zelf. Hij is intelligent genoeg maar heeft veel moeite met plannen. Hij heeft geen ADHD of iets derglijks. De andere zoon kan wel erg goed plannen. Hij vindt het alleen wel eens moeilijk om het overzicht te houden en als hij een grote en moeilijke opdracht heeft weet hij nooit goed waar hij moet beginnen. Daar helpen we hem vervolgens bij. Verder overhoren we alles en geven we hem extra uitleg. Hij is wat trager en begrijpt dingen niet altijd meteen dus het is belangrijk voor hem dat hij thuis extra uitleg krijgt. Bijles zou ook een optie zijn maar we kunnen het zelf wel af.

Bij de zoon die moeite heeft met plannen merk ik dat hij er steeds meer handigheid in krijgt al zal hij altijd wel een chaoot blijven. Ik hoop het steeds meer los te laten. De andere zoon zal inhoudelijk wel hulp nodig hebben tot zijn eindexamen.

Ik zie het ook wel echt als wij. Ze zijn al wat ouder maar het zijn toch nog echt kinderen en ze hoeven het niet alleen te doen. Het hoeft niet alleen hun taak te zijn, het is onze taak. Het is tenslotte een van mijn taken om te zorgen dat ze een goede scholing krijgen en een goede start maken. Ik zie ons daarin toch als een team en niet zozeer als individuen.

Boek

Nog een goed boek dat ik van harte kan aanraden: "Gedrag in uitvoering: over executieve functies bij kinderen en pubers" van Diana Smidts & Mariette Huizinga. Ik ben het nu voor de tweede keer aan het lezen en zoon heeft dit ook gelezen. Het is makkelijk leesbaar; heel informatief en vooral praktisch toepasbaar. Ik heb dit boek van mijn moeder oftewel de oma van zoonlief gekregen Ik zou Leanne vooral willen aanraden om dit boek aan te schaffen, te lezen en van daaruit verder te gaan.

ADHD

Ik kan me voorstellen dat eea nogal overweldigend is en dat je met een heleboel vragen en emoties zit. Maar het gaat wel om het welbevinden van je zoon. ADHD is een neurlogische stoornis en als je daar niets aan doet zal je zoon daar de rest van zijn leven door belemmerd worden, ongeacht de omgeving en de situatie. Het zit in zijn hoofd en verhindert hem zich te ontplooien en volledig gebruik te maken van al zijn prachtige kwaliteiten en eigenschappen. Mijn zoon werd helemaal gek van zichzelf: "mama, ik word gek van die drukte in mijn kop". Dankzij medicatie en behandeling kan hij zichzelf zijn en alles eruit halen wat erin zit. Natuurlijk wel met extra hulp en ondersteuning van mij, school en anderen maar het belangrijkste is dat hij een stuk beter in zijn vel zit. En dat wil je als moeder.
Ik wil voorkomen dat het met hem gaat zoals bij mijn zus, die pas op haar 43e werd gediagnosticeerd met ADD. Daarvoor was haar leven een grote worsteling. Een intelligent kind dat veel problemen had op school, afzakte tot de Mavo, voortijdig van school ging, ging drinken, drugs gebruiken, anorexia kreeg en ongezonde relaties aanging. Dat zich dom, lui en minderwaardig voelde. Die pas sinds ze medicatie ging slikken en wist wat er aan de hand was haarzelf en haar leven terugvond. En zo ken ik helaas nog veel meer schrijnende verhalen van kinderen en volwassenen met niet onderkende ADHD.
Jammer dat de basisschool dit niet goed heeft opgepakt. Maar het is nog niet te laat! Denk niet dat het op het VMBO beter zal gaan; integendeel. Een kind met Havo/Vwo advies dat VMBO gaat doen dus onder zijn cognitieve niveau gaat zitten zal juist nog ongelukkiger worden. En de problemen blijven. Dat doet het zelfvertrouwen ook geen goed en vluchten in verslavingen of nog erger ligt op de loer. De co-morbiditeit bij ADHD ligt hoog.
Ik zou je zoon zsm laten testen, zeker nu de nieuwe Jeugdwet eraan komt. Doe het voor je zoon. ADHD is geen schande; er niets aan doen wel. Als je eenmaal weet wat er aan de hand is kan je hem helpen. Kan school hem helpen. Kan hij op zijn niveau werken. Kan hij zich ontwikkelen en ontplooien tot de persoon die hij werkelijk is. Anders blijft hij maar worstelen en ongelukkig zijn en gek worden van die drukte in zijn kop en om hem heen.
Een goede site waar je heel veel informatie kan krijgen is de site van Balans http://www.balansdigitaal.nl/
Informeer jezelf goed en vraag jezelf af wat je wil voor je zoon. Je hoeft niks; zelfs als zou hij de diagnose ADHD krijgen, zijn er keuzes genoeg. Maar dan heb je in ieder geval duidelijkheid.

Leanne

Leanne, hoe is het nu met je zoon? Weet je al wat beter wat jullie gaan doen?