Werkhouding in de klas
Hallo, onze zoon van 9 jaar zit in groep 6. Hij is de jongste van de klas. Hij heeft geen medische problemen, eet- en slaappatroon is normaal, hij speelt regelmatig met verschillende vriendjes en is sportief (hockey). Hij is dol op alles wat met wiskunde en techniek te maken heeft; hij heeft een gezond verstand en houdt van lezen. Zijn zussen (12 en 14) zitten allebei op de middelbare school. Sinds we zijn overgestapt naar een andere school (basisschool waar vroeger onze dochters op hebben gezeten, maar na verhuizing zijn we naar de school in onze wijk overgestapt, maar na management problemen - grote groepen/combi groepen - toch weer teruggegaan naar de 'oude' basisschool) valt het deze leraren op dat hij weinig inzet toont, verschrikkelijk snel is afgeleid en een matig werktempo heeft. Hij lijkt niet op te letten in de klas, heeft niet altijd zijn werk (op tijd) af, maar haalt ondertussen wel hoge cijfers. Ook thuis is hij soms niet vooruit te branden met betrekking tot zijn (huishoudelijke) klusjes en dagelijkse dingen. Sinds hij een horloge heeft kunnen we een tijd met hem afspreken, maar we moeten hem voortdurend herinneren aan alles, hoewel hij nu wel altijd op tijd op school is. Vorig jaar hebben we hem (via school) laten testen door een kinder psycholoog, maar er kon geen diagnose worden gesteld m.b.t. autisme, ADD of iets dergelijks. Gisteren hebben we een rapportbespreking gehad; het rapport heeft mooie cijfers, maar ja, die inzet en werkhouding blijft een probleem. Thuis straffen we hem wel als hij weer iets niet of te laat, of half, heeft gedaan, maar hij haalt dan zijn schouders op bij de straf 'geen tv kijken' (of geen computer, of iPad of...) en duikt vervolgens in de stapel Donald Ducks of vermaakt zich op een andere manier op zijn kamer. Het lijkt wel alsof hem dit niet raakt. Op school speelt dit ook, hij lijkt niet onder de indruk van straf of een standje van zijn leraren. Heel soms toont hij emotie en dan komen de tranen, maar dat is uitzonderlijk. Hij kan ook heel sociaal wenselijke antwoorden geven op onze vragen wat hij kan doen om zijn werkhouding te verbeteren, dit houdt hij dan twee weken vol en dan zakt hij weer weg in zijn oude patroon. Ook een beloning in het vooruitzicht stellen helpt maar even. We willen hem niet de komende schooljaren blijven belonen alleen omdat hij zijn best moet doen... Wat is zijn 'trigger'? Hoe krijgen we hem aan het werk zodat hij dit ook volhoudt? Vragen we teveel van hem? Of moet hij meer worden uitgedaagd? Misschien pamper ik hem teveel als jongste kind en zoon? Sorry, een lang draadje 
Meer uitdaging
Het klinkt mij in de oren alsof het hem allemaal veel te makkelijk afgaat en hij zich verveelt. Dat heeft inpact op je hele leven.
Ik zou kijken of je hem op een of andere manier enthusiast kan krijgen voor iets. Zelf zou ik kijken naar een tweetalige school (maar dat is echt mijn ding) bijvoorbeeld. Heb je die in nederland?
Straf zou ik niet doen. Wel belonen in de vorm van meer verantwoordelijkheid en complimentjes. Als hij uit zichzelf zijn kamer schoon houdt, dan wat extra zakgeld. Doet hij het niet, dan gewoon geen extra geld, zonder heisa. (maar dan tussendoor geen extra dingetjes geven natuurlijk). Vraag hem 1 keer per week voor het eten te zorgen ofzo. Iets wat hij leuk vindt, en wat hem een gevoel geeft dat hij echt verantwoordelijk is.
Heb je aan school gevraagd of ze hem wat meer uit kunnen dagen?
Executieve functies
Ik zou me in gaan lezen op 'executieve functies', als ik jou was. Heel verhelderend kan dat zijn.
Het boek 'Slim maar...' vond ik wel zinvol. http://www.bol.com/nl/p/slim-maar/1001004006485638/
Sommige kinderen willen het wel, maar het lukt dan gewoon niet. Het kan zo zinvol zijn, om te gaan kijken wat er dan precies aan de hand is. Waar het fout gaat.
Straffen lijkt me inderdaad zinloos. Straffen en belonen heeft alleen maar zin, als een kind nog niet begrijpt wat er verwacht wordt. Dan moet het peutertje leren, dat bijten geen wenselijk gedrag is, en dan zet je het op de gang, als het bijt. Maar hij weet al precies wat er van hem verwacht wordt, het lukt alleen niet om het vol te houden.
Zoon 12
Niet hetzelfde maar wel heel herkenbaar. Zoon gedraagt zich precies als jouw zoon met als verschil dat het hem dan ook nog niet aan komt waaien, moet wel zijn best doen om voldoendes te halen. School weet niet meer goed wat ze er mee aan moeten. Wij willen nu ook laten testen en verwachten wel dat er iets uit gaat komen.
Ook straf heeft geen invloed op zijn gedrag, wordt hij niet koud of warm van.
Wat is precies het probleem?
Hij heeft goede cijfers, maar toch vinden jullie 'dat hij meer zijn best moet doen'.
Maar als je met een 'slechte werkhouding' prima resultaten haalt, waarom zou hij dan sneller, mooier, gecontentreerder, gemotiveerder of wat dan ook maar aan de slag gaan? Wie heeft er nu precies een probleem?
Ijsvogeltje
Het probleem komt later, als het wel nodig is dat kind een goede werkhouding heeft, dan is er een risico van het niet redden op school. Dit kan al gebeuren op de middelbare school, waardoor hij misschien onnodig afzakt naar een lager niveau en dan zal hij nog minder willen doen. Dus nu moet hij leren leren! Anders is het straks te laat..... Slimme kids met slechte werkhouding hebben extra begeleiding op school en thuis nodig.
De bakfiets als trigger
Yaisun, de veronderstelling dat hier 'jong geldeerd, oud gedaan is' is nogal zwak. En helemaal de gedachte dat 'niet geleerd, nooit meer leren' is.
Je kunt tegen die tijd altijd nog van alles aanleren.
Dat betekent niet dan je niks hoeft te doen. Volgens mij hoef je geen verstand te hebben van inhibitie en executieve functies, om aandacht te besteden aan een kind dat de doodgewone taken overslaat of verslonst. Dat hoeft niet per se aandacht te zijn voor huiswerk of leerwerk. Het kan ook gaan over tafeldekken of de was doen. Of, om maar iets te noemen, bij een gezellige bijeenkomst die stoel voor oma klaar te zetten en de gebruikte kopjes af te ruimen.
Mijn zoon was absoluut niet gevoelig voor instructie. Hij luisterde niet, deed zijn eigen ding en voer volledig op zijn eigen kompas. Zo wilde hij niet leren fietsen. Ik bedoel, niet eens op een driewieler. Niet eens de instructie 'eerst dat been, dan het volgende'. Bijzonder frustrerend en zo hardnekkig dat het wel leek alsof er iets mis was.
Totdat hij van zijn opa een bakfiets kreeg.
Toen wilde hij wel fietsen. Zonder instructie nog steeds, maar omdat het nut had. Het hooi moest naar het paard, het zand moest naar het nieuwe tuinpad.
Die bakfiets veranderde zijn houding naar fietsen volledig. Hij was toen 4. Sindsdien heb ik me vermoeid om voor hem bakfietsen te verzinnen. Dat hield vooral in dat ik me niet met de inhoud (het hoe, de volgorde) moest bemoeien. Wel met het doel en de middelen. Veel uitleg dus waarom mensen schijnbaar nutteloze bezigheden, nuttig vinden (je moet antwoord op de vraag geven, ook als je het antwoord weet. De juf wil kunnen controleren dat je het weet).
Veel creativiteit om met hem de vorm van het middel voor het doel te verzinnen.
Maar ook veel loslaten. Hij had totaal geen belangstelling voor spelling of planning. Ik heb er niets op kunnen verzinnen. Dat is vanzelf gekomen. Ineens (na de middelbare school zelfs) werden zijn schrijfsels foutloos. Ineens heeft alles in zijn huis een eigen plek waar hij het ook kan vinden.
Ik ben er wel van overtuigd dat ik hem geholpen heb met het zoeken naar oplossingen voor verbetering. Dat zoeken hebben we samen gedaan.
Aan hem is de keus gebleven wanneer hij die speurtocht inzet.
Hij en zijn zus zijn elkaars tegenpolen.
Zij vertrouwt volledig op instructie. Je kunt haar overal in en op en aanpraten, tot grote hoogte. De ideale pupil. Hij niet. Hij heeft zijn talenten en vertrouwt daar volledig op. Hij brengt zichzelf tot grote hoogte.
Groet,
Miriam Lavell
He, fijn
Miriam,
Jouw berichten - zeker als ze gaan over jouw ervaringen met jouw zoon - zijn voor mij altijd zo'n opsteker. Gewoon voor mijn zelfvertrouwen maar ook elke keer inspirerend om het weer eens anders aan te pakken.
Dankjewel.
Yvonne
(moeder van 2 zonen die wel wat 'hulp' kunnen gebruiken en een moeder hebben die loslaten dan weer moelijk vindt...)
Yaisun
Ik snap wat je bedoelt hoor. Natuurlijk is het mooi als kinderen optimaal worden uitgedaagd en 'leren leren' op de basisschool. Been there, done that. En ja, als Marij het idee heeft dat kind zich verveelt en er sprake is van een problematische situatie, dan kan ze zeker actie ondernemen richting school. Niet geschoten is zeker mis.
Maar ik lees in het bericht wat anders. Kind haalt mooie cijfers, maar dat is voor school niet genoeg. Kind moet er schijnbaar ook nog gemotiveerd bij zijn, naar zijn boek blijven kijken i.p.v. uit het raam staren en enthousiast aan alle werkjes beginnen. Ik weet dat niet zeker, maar dat is het gevoel dat ik bij het bericht krijg. Vandaar mijn vraag: wie ervaart er nu precies een probleem? De leerkracht, het kind, Marij?
Nog een vraagje
Ik heb ook een kind dat heel snel afgeleid LIJKT te zijn. Kijkt je niet aan als je wat zegt, is de hele tijd aan het bewegen, op z'n kop staan, lijkt oost-indisch doof, maar blijkt vaak achteraf alles precies gehoord te hebben. (ook trouwens immuun voor straf, maar dat terzijde).
Hij is een vrij duidelijk geval van een kinestaetic learner (ook bekend als tactile learner): http://en.wikipedia.org/wiki/Kinesthetic_learning
http://homeworktips.about.com/od/homeworkhelp/a/tactile.htm
De mensen die zo leren zijn een minderheid, en dus zijn klassen en materiaal vaak niet echt aansluitend op hun behoefte. Dit kan tot veel onbegrip leiden. Herken je hier iets in?
Nederlandstalig?
Weet je toevallig of er ook informatie over dit type in het Nederlands bestaat? Mijn Engels is niet sterk genoeg voor wetenschappelijke artikelen.
Een beetje
http://www.windekind.biz/index.php?page=Representatiesystemen
http://www.lichaamstaal.com/nlp.html
Ik heb niet zoveel terug kunnen vinden als in het engels.
In feite leren tactiele mensen door beweging, aanraking en gevoel.
