verplichting naar ib-er?
Toen het met mijn zoon helemaal misging op school qua werk en gedrag (onderbouw basisschool) is er door school een gesprek georganiseerd met de leerkrachten en de ib-er en ons als ouders erbij (uiteraard hebben wij hier voorafgaand meerdere vruchteloze gesprekken met de leerkrachten gehad). Zij hebben ook een zorgdossier over hem aangelegd waarin zij alle informatie bijeen verzamelen. Op hun aandringen (en omdat wij zagen dat hij helemaal vastliep op school) hebben wij ons laten doorverwijzen naar het onderzoekstraject. Dit traject neemt enige tijd in beslag, en inmiddels is het nieuwe schooljaar begonnen en heeft de nieuwe leerkracht enorm veel met zoon weten te bereiken. In een paar weken tijd is hij tot rust gekomen en opgebloeid, werk en concentratie blijft wel soms nog wat lastig.
Inmiddels hebben we de diagnose binnen. Wel een stoornis, maar een milde vorm. Wij hebben er geen probleem mee om dit met de huidige leerkracht te bespreken, *maar* wij willen dit niet in het (zorg)dossier hebben en wij willen de ib-er hier ook niet van op de hoogte stellen. Wij vinden dat die hier niets mee te maken heeft. De ib-er zelf vindt echter van wel en komt er regelmatig om vragen.
Het voelt als een patstelling. Ben ik verplicht tot een gesprek en informatieoverhandiging aan de ib-er? En is de leerkracht verplicht om wat ik vertel door te geven?
Jomme,
vraag degene die het rapport schrijft om een schoolversie welke je wilt inleveren maar waarbij sommige info niet genoemd wordt, dus een versie met tips.
Rapport
Je hoeft natuurlijk niet een rapport van het onderzoek aan de school te overhandigen. Dat zou ik dan ook zeker niet doen. Wel kun je de voor de school relevante zaken eruit filteren en hier je eigen samenvatting/lijstje van maken. En verder de IB-er melden dat het rapport uiteraard alleen voor de ouders bedoeld is.
Dat is een goed idee
Dat ga ik zeker doen Flanagan!
De voorbeelden van IngridT zijn juist prima
Dit zijn voorbeelden van situaties in de klas die zich kunnen voordoen. Daarbij is direct handelen een vereiste.
Gelukkig hangt die lijst op een plek waar de leraar het snel kan vinden.
eerste hulp-lijst
Een eerste hulp-lijst is goed zolang het maar bij medisch problemen blijft.
Oh, en barvaux
Blijft lastig typen op de i pad....
Brief
Jomme, een dergelijke situatie gehad. Nadien hebben betreffende leerkracht en ib-er (rapport kwam in zomervakantie, inhoud op hoofdpunten mondeling gedeeld met nieuwe leerkracht) er geen woord meer over gerept. En me ook nooit meer begroet. Ze zaten er naast met hun idee over 'de stoornis' van mijn zoon. Uit het onafhankelijke (professionele!) onderzoek kwam niets. Geen stoornis.
Ik heb een afspraak gemaakt met de directeur, ik heb gezegd dat we kind hebben laten onderzoeken naar aanleiding van idee leerkracht en ib-er. Dat ik hoofdpunten uit deskundig rapport zou delen met nieuwe leerkracht en dat ik beslist wilde dat hierover niets in het onderwijskundig rapport of leerling dossier kwam te staan. En ter plekke een brief overhandigd waar dat ook in stond.
Het was (dus) een mededeling en geen gesprek of klacht. Mijn enige belang was voorkomen dat er iets in het dossier kwam. Ook 'onderzocht door orthopedagoog of jeugdpsychiater' wilde ik er per se niet in hebben!
Karin,
Wanneer een VO-school een vraag heeft over het geconstateerde gedrag van een ll, wilt een bs hun straatje schoonvegen door aan te tonen dat zij het ook gesignaleerd hebben en alles hieraan gedaan hebben.
Weet je zeker dat in het dossier niets is gerapporteerd over een onderzoek? Heb je het dossier ook gelezen? Bij een 'zorgleerling' is er vaak ook sprake van een zorgmapje, gevuld met notities en rapporten. Dat mapje is ook een onderdeel van het dossier, maar wordt voor de ouders wel eens achterwege gehouden.
Ik lees in een dossier liever een rapport waarin staat dat een kind niets mankeert, dan geen rapport maar een notitie van de bs dat de ouders hun kind zorg ontzeggen door niet mee te werken aan een onderzoek. Een VO weet ook dat een ortho onpartijdig is en een bs niet.
Wat wijsheid is, kan alleen in de toekomst duidelijk worden.
Bestaat er eigenlijk een opleiding tot IB of is 't meer een cursus tot IB ?
Het is mi ook een illusie om te denken dat een diagnose een IB-er helpt om een aanpak te bedenken. Tenminste, dat is mijn ervaring bij IB-er 1, 2, 3, 4 en 5 (vorige school, met 3 ft ib-plekken). Mijn indruk, na een schoolwissel, is dat de huidige IB-er (1 ft ib-plek op ongeveer even grote school) wel professioneel is. Daarmee wil ik zeggen dat er nogal grote verschillen kunnen zijn in het niveau van IB-ers. Ik heb nu niet meer de idee dat de diagnose tegen kind gebruikt kan worden.
Voor wat betreft geheimhouding: stel dat er strikte geheimhouding is, hoe wil je bewijzen dat die geschonden is? Dat er grenzen zijn op papier, wil niet zeggen dat mensen zich daar onderling aan zullen houden. Misstappen zijn moeilijk te bewijzen (als je dat al zou willen). Als je niet wil dat iets doorgegeven wordt, leg die verantwoording bij jezelf en niet bij de leerkracht: jij als belanghebbende zal daarin minder snel de fout in gaan (denk ik dan).
Dat je de diagnose niet wil vertellen op school kan ik me voorstellen. Maar voorzie school dan in elk geval wel met handvatten. Wel zo fijn voor je kind en handig voor school. En als je het moeilijk vindt in te schatten wat je kind nodig op school heeft (omdat je daar nu eenmaal niet bij bent), informeer eens bij de diagnosesteller naar een observatie in de klas als je denkt dat het handig kan zijn. Mogelijk kan dat zoiets ook via school (voorheen deed een ambulant begeleider geloof ik). Of die mogelijkheid er nog is na de invoering van passend onderwijs, weet niet. Mijn ervaring is dat de uitkomst van zo'n observatie praktische handvatten komen, op maat voor leerkracht (aanpak) en leerling (bijv wiebelkussen, sensorisch dieet)).
Flanagan
Je weet natuurlijk nooit wat er in het collegiaal overleg tussen BS en VO wordt besproken. Of wat zij overdragen wat niet langs mij is gekomen. Wel heb ik vooraf het onderwijskundig rapport gezien (en voor akkoord ondertekend) dat als overdrachtsdocument dient. Daar heb ik kunnen constateren dat er niets in is opgenomen. Verder is het zo dat er in ons geval (dus) geen reden was om te verwachten dat er vragen van de VO school zouden komen. Juf in groep 7 wilde er niet aan dat de chemie in de groep danwel de gekozen aanpak van juf bij mijn zoon niet werkte. Zij diagnosticeerde hem met een concentratiestoornis waarvoor medicatie mogelijk wenselijk was. Hetgeen flauwekul bleek. Haar voorlopig advies luidde (dan ook) beduidend lager dan het VO waar hij terecht is gekomen.
Observatie
Mijn ervaring met observatie was dat dit alleen mocht plaatsvinden door iemand uit eigen organisatie. Buitenstaanders werden geweigerd. Een objectieve observatie. maar niet heus. Als je als ouder daar toestemming voor geeft , geeft je ook toestemming voor het rapport wat ze aan de school schrijft.
Voor een wiebelkussen is toch geen observatie nodig, dat probeert een leerkracht gewoon uit. Voor extra hulpbladen/oefeningen is toch ook geen observatie nodig. Dat geeft een leerkracht de dyslect mee om thuis te trainen zodat het de achterstand verkleint. Er zijn meer acties welke een leerkracht kan nemen, maar dat moet ze wel willen.
De andere kant.
Tips van een goog zoals voorin de klas zodat het kind minder wordt afgeleid, is in de praktijk voor een leerkracht niet haalbaar. De leerkracht heeft namelijk ook de taak kinderen sociaal met elkaar leren omgaan. Dat betekent rouleren van groepjes. Ook zijn sommige klaslokalen zo klein dat er geen ruimte is voor een stilteplekje.
Een leerkracht is ook gebonden aan het werkmateriaal. De keuze die een bs maakt voor de methodes vb cursief schrijven tussen 2,5 mm, is zoiets. De leerkracht kan niet uitwijken naar een schrijfsysteem waarmee het kind geholpen is want de schrijfwerkboekjes worden per 25 verkocht. De school gaat echt voor één kind niet iets anders aanschaffen, dat is veel te duur, krijg je dan te horen. Jammer voor het kind.
Het verloop van een schooljaar hangt af van de juf/ meester, niet van de adviezen van de IB-er.
Ps. de leerkrachten die ik ken deden de opleiding als verbreding van hun kwaliteiten zodat die omgezet werden in salarisverhoging. Een leerkracht groeit op een gegeven moment niet zo snel meer.
flanagan
Probleem is dat als die schrijfboekjes nu gewoon eens gekocht worden ze vervolgens veel sneller op zijn dan ooit gedacht werd. Gewoon omdat het er is kies je sneller voor zo'n oplossing.
Karin,
Hier in het onderzoek ook geen aanwijzingen voor diagnose in autistisch spectrum, tot groot ongenoegen van de bs. Het onderwijskundig rapport hebben we niet getekend, het stond stijf van de suggestieve meningen van de bs,, waarbij ook ouders een veeg uit de pan kregen. We hebben meerdere malen om het dossier verzocht, maar tot heden nooit onder ogen gekregen. Na schoolwisseling en op het VO heeft kind kunnen bewijzen dat het geluid van de bs een valse toon betrof.
Barvaux,
Dat betekent onderschatting van het schrijfprobleem of het niet willen toegeven dat men ooit heeft gekozen voor een onwerkbare schrijfmethode.
Vlot trekken (ot)
Frappant is dat hier de methode begrijpend lezen vervangen door een door de RT-er toepaste methode omdat bs merkte dat die methode zoveel groei liet zien. De bs stond in het inspectie rapport al een tijd matig voor begrijpend lezen. Ook de schrijfmethode is veranderd. Twee vakken waar we jaren over gediscussieerd hebben. Eerst moest blijkbaar het kalf verdronken worden voor men de put dempte. Net als het kalf, was dit voor ons kind achteraf. Maar de bs zag ook haar resultaten met de jaren zakken. Na de veranderingen hebben ook zij tijd nodig om dit weer aan te trekken. Sommige scholen wijzen liever naar een kind dan naar zichzelf.
Observatie
Flanagan, ik heb, gelukkig, een andere ervaring ondanks een hele nare schoolervaring. Een paar keer heeft een Sensorische Integratie therapeut mee mogen kijken in de klas (kleuterklassen en groep 3). De eerste keer was het de fysiotherapeut en de laatste keer was het de Ergotherapeut. Beiden wel gespecialiseerd in het herkennen van prikkels etc.. Dat was heel fijn. Leerkrachten waren wat huiverig (voelden zich bekeken) maar bij het lezen van het advies verdween dat vaak.
Natuurlijk kan je een kind ook een wiebelkussen geven maar niet elke leerkracht denkt daaraan of wil eraan of heeft die kennis paraat etc.. want wanneer weet je nu dat een kind precies dat nodig heeft? Dat je een bewegelijk kind zo'n kussen geeft, daar kom je misschien zelf wel op. Of het werkt, kan je uitproberen. Maar een kind dat veel afwezig lijkt tijdens de les en heel rustig is, kan ook gebaat zijn bij zo'n kussen. Daarbij heeft een leerkracht soms wel 28 kinderen in de klas en komt er niet aan toe om elk kind op dat vlak te bekijken. Want het is al snel zo dat een kind dat lastig doet, niet gezien wordt als een kind dat het lastig heeft (waarbij je uitkomt op de vraag: wat heeft kind nodig?). En tijdens een observatie komt veel meer dan alleen een mogelijk wiebelkussen aan bod.
Als een 'peut die adviezen geeft, heeft het net wat meer waarde dan die van de ouders of van collega's.
Naar mijn idee overschat je de leerkracht in kennis over dit soort zaken. Wat krijgen ze op de opleiding aangereikt over adhd, add, ass, dyslexie, dyscalculie? Bedroevend weinig. Tijdens de opleiding wordt er misschien een hoofdstukje aan gewijd. Als de kennis niet voldoende is, kan die niet aangevuld worden met ervaring. Het gaat om willen en ook om kunnen. En als een leerkracht het niet kan of niet wil, moeten ze het te lezen krijgen in de vorm van een advies. Iemand moet toch opkomen voor het kind. Als ouder is dat heel lastig want je bent de vaak eerste die school opzij zal schuiven.
peut
Er mist vaak een stukje. Ook niet alle ingeschakelde hulpverleners hebben een idee wat er in de klas aangepast zou kunnen worden of waar kind baat bij zou hebben. Sommige scholen hebben/hadden een eigen ambulant begeleider die soelaas kan bieden.
Hier is het in elk geval niet gelukt. School wilde wel instructie van psychiater maar psychiater was ziek of onderweg en hield zich daar bovendien niet mee bezig hoe dat in de klas ging.
De psycholoog die we daarvoor hadden ging wel een keer mee praten op school maar had ook echt geen sjoege daarvan.
Dan zit er niets anders op dan jezelf op te pakken en zelf een lijst te bedenken, na het raadplegen van anderen en van literatuur of op zoek te gaan naar iemand die je daarbij kan helpen. Misschien wel een ambulant begeleider van school.
Flanagan
Je schrijft: "Een leerkracht is ook gebonden aan het werkmateriaal. De keuze die een bs maakt voor de methodes vb cursief schrijven tussen 2,5 mm, is zoiets. De leerkracht kan niet uitwijken naar een schrijfsysteem waarmee het kind geholpen is want de schrijfwerkboekjes worden per 25 verkocht. De school gaat echt voor één kind niet iets anders aanschaffen, dat is veel te duur, krijg je dan te horen. Jammer voor het kind."
Hier toch andere ervaring. Onze zoon mocht met andere schrijfmethode leren schrijven omdat schrijven door zijn lichamelijke beperking lastiger voor hem was. Zoon had toen nog wel LGF (en een diagnose), maar er bleek juist veel aanpassing mogelijk. Kennelijk is dit erg school afhankelijk.
Meisje Klein,
Dat is heel prettig geregeld voor je zoon. Zo hoort het ook want anders bevindt een kind zich op een plek waar de groei in ontwikkeling wordt bemoeilijkt door een onwelwillende houding.
Op de bs hier kregen leerlingen met een rugzak gratis intern RT begeleiding. Het kind zonder rugzak (dyslect) kon naar externe RT.. De capaciteit was wel op school aanwezig maar alleen voor kinderen met een vergoeding. Dat een dyslect daardoor achteruit ging in eigen ontwikkeling, deed er niet toe. En dan durven ze nog te zeggen dat ze handelingsverlegen zijn.
