vastgelopen, graag advies en tips
beste forummers,
Onze dochter (17, havo 4) is vastgelopen.
Ze heeft asperger, en is nu gediagnosticeerd met een ernstige depressie (automutilatie en suïcidaliteit).
Behandeling: antidepressieva (daar heeft ze echt iets aan!) en cognitieve gedragstherapie (pas vijf keer, maar lijkt geen klik tussen haar en behandelaar).
Sinds oktober heeft ze thuis niet gewerkt voor school, en is ze ook nauwelijks naar school geweest. Ze heeft nog wel een lijntje met school, maar dat is zeer dun.
Haar school reageert heel sympathiek, maken steeds een alternatief rooster voor haar, wat dan ook weer niet werkt. Mentor blijft toonbeeld van optimisme, fijne kerel.
Ze weten blijkbaar ook de leerplichtambtenaar van ons af te houden, nog nooit iets gehoord of gezien van die kant.
Deze situatie duurt nu dus al maanden, maar ik heb het idee dat we allemaal steeds verder vastlopen.
Dochter knapt absoluut een beetje op (ik denk door medicatie) maar heeft ook ervaren dat niemand op haar zit te wachten. Ze ligt veel in bed, hangt een beetje rond, komt tot niets (hoort bij ziektebeeld natuurlijk) maar ik zie ook een lamlendigheid die uit een soort doelloosheid voortkomt
Het niet naar school gaan geeft haar eigenlijk heel veel stress, want iedere dag komt ze meer achter te lopen, en als ze dit jaar moet overdoen 'gaat ze liever dood'(en ik ben bang dat we dat serieus moeten nemen).
Inmiddels begint de wanhoop bij man en mij toe te nemen. Vanuit school komen al een tijdje geen nieuwe initiatieven of ideeen meer, dus ik denk dat die het ook echt niet meer weten (ik zal weer eens afspraak maken daar, maar we komen met elkaar niet verder geloof ik)
Ik heb dus sterk het gevoel dat we in actie moeten komen.
Maar wat?
Ik heb zitten kijken naar MBO-opleidingen, als ze iets kan vinden wat haar interesse heeft is dat misschien beter dan nog twee ( of drie?) jaar havo.
Lastige is natuurlijk dat ze momenteel niets leuk vindt, dus hoe ga je dan kiezen?
Inmiddels zou ik wel eens met zo'n leerplichtambtenaar willen praten, die zal wel vaker dit soort situaties meegemaakt hebben?
Of hebben jullie nog andere ideeen over waar ik advies kan krijgen?
Of andere tips....
watnu
en dan nog iets
"Thuisblijven", wordt er geadviseerd. Ik hoop dat dat mogelijk is. Ik was alleenstaande moeder zonder alimentatie of steun van de vader toen het mis begon te gaan met hem. Hij voelt zich door mij ook in de steek gelaten en onbegrepen, al begrijpt hij wel hoe ik zelf met mijn rug tegen de muur stond. Hij neemt mij niks kwalijk. Maar ondertussen is hij doodziek van de depressie en "gewoon wat meer je best doen en je schouders eronder" allang voorbij.
Heeft Target gelijk?
Dat zou ik zeker niet zo durven stellen! Ik neem aan dat het per kind verschilt wat de beste benadering is. Zeggen dat iemand 'gelijk' heeft zou ik niet durven.
Bij ons wat het beste toch echt om kind te stimuleren om uit bed te komen. Ook wij maakten met kind een week- en dagschema. En ja, die 'taak' lag bij ons als ouders, niet bij de arts en had ook niet bij een werkgever (was bij ons niet aan de orde hoor). Dat voelde ook logisch.
En dat schema ging echt over kleine dingen, opstaan, ontbijten, planten water geven, rusten, afwas doen, tv kijken, eten, tv kijken, naar bed.
Kind in bed laten liggen met mobiel had bij ons écht niet beter gemaakt.
Dat bij anderen juist helemaal geen druk opgelegd moet worden zal ongetwijfeld waar zijn, bij ons was dat niet zo. Ik denk dat ions kind steeds verder weggezakt zou zijn, zo voelde dat ook. Steeds minder willen en kunnen.
Overigens herken ik van Pennestreek dat zoon af en toe vol energie leuke dingen op kan pakken. En dan 'thuis is het ineens weer een hangplant'. Ik weet natuurlijk niet hoe het zit met het kind van Pennestreek, maar bij ons was dat géén aanstellerij. Het was eenvoudigweg een terugslag: veel meer gedaan dan de conditie toeliet.En daar een prijs voor betalen. Het is bij ons echt zoeken naar een evenwicht. Maar, het gaat hier steeds beter, steeds meer energie!
'de moeder', ik wens jou en je kind alle goeds, ik hoop heel erg dat jullie goede hulp vinden en er goed uitkomen.
Toch vreemd
Ik herken helemaal niet dat de hulpverlening maar vindt dat je het kind moet aansporen en streng moet aanpakken. Juist het tegenovergestelde. Volgens hen wil ik juist teveel en heeft het kind haar handen vol en hoofd vol aan zich staande houden in de maatschappij. Geen depressie maar wel een algeheel gevoel van overspoeldheid, angsten en tekenen van overspannenheid. Maar dan toch soms naar een druk concert, manifestatie of beurs, en thuis de stress eraf chagrijnen.
Ik vind dat soms wel lastig hoor. Je gunt haar al het plezier van de wereld maar het thuisfront is de sluitpost.
In plaats van mobiel
Mobiel heeft zo'n trekkende werking, het houdt je vast.
Zelfs als je de eigenaar beloont met een tijdsblok gamen of whatsappen, wordt het moeilijk om de mobiel weer weg te leggen. Ontspanningsmomenten na een actiiviteit kan ook in de vorm van een aflevering van een favoriete serie op tv of iets dergelijks wat geen verband kent met een mobiel.
Ik snap heus wel dat het afnemen van een mobiel zo cru lijkt. Maar het ging niet om het straffen maar om het los komen. Los komen kan worden bereikt door een alternatief aan te bieden.
Hier een kind dat een hekel heeft aan leren en graag lachwekkende filmpjes kijkt op mobiel. We gaan nu samen het huiswerk aanpakken. Als puber klaar is, kan het in de huiskamer een aflevering van die goudzoekers in Alaska of deadliest Fish kijken, dat vind puber ook prima.
Als ik lees dat zoon Pennestreek met zijn vader een prima dag hebben, zelf dingen regelen etc. dan lijkt het mij dat de problematiek van haar zoon van een andere gewicht is als die van de zoon van 'een moeder'.
Het is heel naar te lezen hoe 'een moeder' dit meemaakt, ik wens haar ook veel sterkte en haar zoon rust en herstel.
gelijk
Ik hoef geen gelijk, maar ik observeer hier en in andere draadjes hoe deze jongen ongeveer benaderd wordt en ik denk dat dat op deze manier een keer fout kan gaan. Dat is het enige wat ik probeer uit te leggen.
Geen depressie is hetzelfde, even zwaar, omstandigheden zijn nooit hetzelfde, maar als ik weet wat niet werkt is het druk, dwang en overstimulatie.
De thuissituatie kun je erbuiten willen houden, maar zal zeker niet meehelpen. Vader die er eigenlijk niet zo goed mee om kan gaan maar wel degene is die nu het meest thuis is helpt ook niet.
Moeder die vader weer volgt en nu weer de therapeut. Het is zo chaotisch. Hij heeft ook nog ASS, wees lief, geduldig.
Ik heb ook niet gezegd dat hij in bed moet blijven liggen met een telefoon.
Ik heb gezegd een lichte stimulans en aanbieden, maar niet opdringen. (dat wil niet zeggen dat je de opdracht geeft hem de hond uit te laten, maar bv dat je samen met hem de hond uitlaat. Zodat je misschien in gesprek kunt komen, dichterbij hem kunt komen in zijn depressie. Dat hij uitgenodigd wordt om te praten, zijn hart te luchten)
Hij wordt niet begrepen, dat lees je uit de berichten.
Hij doet iets leuks en hangt dan weer de hangplant uit geeft dat al aan. "we gaan er druk op zetten", "hij is natuurlijk ook puber"(daar heeft hij nu helemaal geen tijd voor!)
Hij overleeft.
Hmm
Ik zie hier geen jongen voor wie uit bed komen al teveel is. Ja, hij is vastgelopen op school, en vertoont verschijnselen van een depressie. Maar we weten nog helemaal niet wat er precies aan de hand is. Of hij ASS heeft is nog helemaal niet zeker. Ik vind de term chaotisch waarmee wij als ouders omschreven worden ook wel veroordelend eerlijk gezegd. Ik noem het twijfelend en onzeker, omdat we inderdaad niet weten waar we mee te maken hebben en dus niet wisten waar we goed aan doen. Maar nu hebben wij een advies gekregen van een instantie die naar ik aanneem wel weet waar ze mee te maken hebben. Toch zijn sommige reageerders het daar niet mee eens. Vind ik wel apart moet ik zeggen.
En het is niet zo dat hij na dat weekend weg drie dagen moest bijkomen. Integendeel zelfs. Daardoor werden wij meer gesterkt in ons gevoel dat hem laten begaan juist niet goed werkt. We hebben de afgelopen weken gemerkt dat hij verder afglijdt naarmate wij hem meer met rust lieten. Dus wij kunnen ons goed vinden in het advies dat we gekregen hebben. Dus stimuleren en activeren.
Ik waardeer echt dat er zoveel mensen meedenken, maar sommige bijdragen voelen als een aanval. En dat lijkt me niet de bedoeling.
Je vraagt
Je vraagt, in het draadje van Watnu, om tips, ervaringen.
Die krijg je en als je het er niet mee eens bent dan laat je het.
Twijfelachtig/onzeker, in mijn ogen wat chaotisch, het komt een beetje op hetzelfde neer.
Je vertelde dat hij de afgelopen weken achteruit ging en aangezien ik (niet alleen) ervaring heb, probeer ik te helpen.
Het proberen op te komen voor je zoon voelt voor jou blijkbaar als aanval alsof je zou falen.
Van mij hoef je niet overal verstand van te hebben, maar kaats dat dan niet terug alsof ik je zou aanvallen, want daarvoor is mijn tijd echt te kostbaar. Ik haal daar echt geen lol uit.
pas op
Lastig.
Wat me heel belangrijk lijkt is hem op z'n minst meekrijgen. Dus samen met hem uitvogelen wat de juiste stappen zijn en hoe jullie hem kunnen steunen. Het overnemen lijkt me hoe dan ook niet goed.
(mobiel afnemen van een jongen van 17 vind ik bespottelijk)
Bij depressie (-achtige klachten) speelt ook een aspect van (gebrek aan) regie mee. (machteloosheid) Hulpverleners nemen regie veel te graag over. Het rottige is dat een opmerking als 'pas op dat hij jullie niet bespeelt' nogal wat deskundigheid suggereert. Het is echter helaas gewoon bijna standaard vakjargon en heeft zeer weinig betekenis.
Blijf vooral met zoon in gesprek. Als er sprake is van depressie is er een onevenredige mate van negativiteit. (in gedachten, emoties) Als omstanders is een positieve insteek dan belangrijk. Pas op dat hij niet steeds meer gevoel krijgt 'het niet goed te doen'. Focus op wat wel goed gaat.
