vastgelopen, graag advies en tips

Ja lastig

In eerste instantie ga je naar school voor advies. Het lijkt me niet dat je daar nu veel te zoeken hebt.
Als het iets beter gaat met je dochter kun je mogelijk eens kijken wat haar wel interesseert.
Mijn dochter is gestrand in 4Havo, gelukkig niet in een psychische crisis al is het wel in verband met haar autisme.
We hebben vorig jaar een naaimachine voor haar gekocht en ze is actief aan het werk met naaien en werkstukjes.
Het MBO bleek niet haalbaar dus daar is ze onlangs mee gestopt.
Ik mik er op dat het belangrijk is dat ze haar talenten in beeld krijgt/houdt en dat we van daaruit wat verder zoeken.
We kijken uiteraard ook of er werk is en ze heeft een cv.
Misschien kan ze later nog eens naar school
Het welzijn van je kind gaat in alle gevallen voor.
Eigenlijk weet ik niet zo goed wat je bedoelt met 'Ik heb dus sterk het gevoel dat we in actie moeten komen.
Maar wat?'
Het gaat nu om het welzijn van je dochter, dat is belangrijker dan of ze al dan niet naar school gaat.
Je kunt uitzoeken hoe ze verder kan leren op kortere of langere termijn.
Maar dat is geen talent van de leerplichtambtenaar.

AnneJ

Wat een goed idee da je vanuit de interesses en de talenten van je dochter bent gaan zoeken. En dat ze dat met naaien en de naaimachine doet. Daar kunnen veel mooi dingen uitkomen, weet ik alles van

Rea college

Ik ben ook met dochter naar het REA college geweest. Meteen toen ze uitviel. Om in elk geval een stip op de horizon te houden en te laten zien dat er altijd opties zijn.
Daar wil ze nu nog niet aan, hoewel ik daar zelf een hele goede indruk van heb gekregen. Ze doen een talentexpeditie, een traject waarin gekeken word wat je talenten zijn, daar maken ze een opleiding op maat bij, niet de hele week, en dan begeleiden ze je naar de arbeidsmarkt.
Een goede kans.
Dochter wil het echter eerst regulier proberen. En als je dat doet heb je geen recht meer op een studiebeurs. Het kan altijd nog.

Maar dan moet kind wel 18 zijn

En zowel dochter van TS als mijn kind is pas 17... Ik hoop toch dat voor kind 18 wordt kind al wel weer aan een vorm van onderwijs toe is. Dat duurt namelijk nog bijna een jaar.

Even een beetje ot: ik vraag me af hoe alle mensen hier die dit soort tips weten te geven aan hun kennis komen? Ik ben toch niet echt wereldvreemd, maar van een REA had ik nou echt nog nooit gehoord. Ook niet van bijvoorbeeld een Vrije School of Vavo (uit het andere draadje hierover, Zoon verprutst het steeds weer). Ik had echt van dat alles geen idee. En dat googelt zo rot . Voor mij dus weer heel fijn, dit forum!

Informanten Pennestreek

https://www.passendonderwijs.nl/?s=rea#search-results-pointer
Mijn kinderen gaan al vanaf de middelbare school naar het speciaal onderwijs. Daar heb ik waardevolle contacten opgedaan. Ik zit in de MR of volg alle ouderavonden. Ik ben lid van de NVA. Volg de berichtgeving. Informatie komt van decanen of van vrienden van de kinderen. Wij kennen persoonlijk kinderen die VAVO, Open Universiteit, Vrije School, REAcollege, gedaan hebben of nog doen.
Ooit begonnen via onderwijsconsulenten en onderwijsconsumenten.
Maar ik vind inderdaad dat de informatie aan ouders en kinderen over Passend Onderwijs te wensen over laat.

Als je zoekt op reacollege op de website vind je nul. Als je zoekt op REA komt er wel iets boven. Maar het kan behoorlijk puzzelen zijn.

Stage

Toen duidelijk werd dat dochter door zou gaan naar het MBO heeft de school samen met haar een stage weten te regelen in het kader van de school. Dat heeft haar ook goed gedaan. Een paar dagen per week voor een tijdje werken in een richting die je lijkt te ambieren, in plaats van naar school gaan.
Ook al heeft dochter het niet afgemaakt ik ben nog steeds zeer dankbaar voor het speciaal onderwijs dat altijd meedacht en opties bood.

Pennestreek o.t. /helaas verder geen tips

Pennestreek, in de omgeving waar ik woonde zijn wat vrije scholen. Bijvoorbeeld in Utrecht, maar ook in Zeist, trouwens ook De Bilt nog. Ik kende mensen die daar naartoe gingen of erover praatten, al toen ik kind was. Eerlijk gezegd ben ik dan weer verbaasd dat je pas op het forum gehoord hebt van Vrije Scholen, want die zitten door het hele land en ook internationaal is het wel bekend, het ene land meer dan het andere. Dan heet het soms Rudolf Steiner school of zo. Ik heb mijn kinderen trouwens niet naar de vrije school willen doen maar wel een andere leuke school (ik vind die Vrije scholen te star en hou ook niet van het geloof in homeopathie).
De Vavo: mijn moeder dreigde vroeger al dat als het nog erger mis zou gaan met mij op school, ik naar het mbo zou moeten en daarnaast dan via het volwassenenonderwijs nog een Havodiploma zou kunnen proberen te halen. Zo is het dan uiteindelijk ook gegaan. Ik dacht wel dat ik via dit forum begreep dat het inmiddels 'Vavo' heette.
REA-college: inderdaad ook nog nooit van gehoord, nu dan pas, net als jij...

Voor topicstarter 'Watnu', en voor Pennestreekzoon heb ik geen tips. Ik hoop ontzettend dat ze hieruit gaan komen. Ik kan het me helemaal voorstellen dat je niet weet wat te doen: toch hier en daar wat dwingen, of juist zeker niet en de ruimte geven, of toch iets ertussenin (stimuleren). Wat een moeilijke situatie, en wat een stress voor de ouders. Heel veel sterkte voor jullie zonen. En voor jullie.

Zoeken

Wat zorgelijk en wat verdrietig!

Ik herken vooral veel in het verhaal van Pennestreek. Ik heb een NADH-kind met een burn-out. Hij zit in 2 VWO en is al maanden thuis. Hij viel uit en kon en wilde alleen nog maar in bed liggen.

Wat bij ons echt tot verbetering heeft geleid, waren de aanbevelingen van de jeugdarts om een dagindeling op te stellen, met een paar 'regels', hij móest iedere dag op dezelfde tijd uit bed. Hij ging daarna beneden op de bank liggen (zitten was al te veel), maar was in elk geval uit bed.
Iedere dag tenminste één 'activiteit' plannen (planten water geven, met de hond spelen).

Mijn werk heeft er erg onder geleden. Als ik niet thuis was, kwam mijn kind niet uit bed, en later niet van de bank. Dus ben ik veel thuis geweest. Nu nog steeds. Ik heb gelukkig een hele fijn werkgever.

Het stukje 'uit bed' was relatief makkelijk, dat 'moest van de dokter'. Moeilijker waren en zijn de tientallen dagelijkse afwegingen om dingen te ondernemen: met rust laten, voorzichtig stimuleren of dwingen'? Waar help je je kind het best mee? En 'dingen' zijn dan hele kleine activiteiten hoor!

Inmiddels gaat het een stuk beter. Het kost(te) ons allemaal heel veel energie.

Zodra het ook maar enigszins gaat, gaat hij naar school, als is het maar een uurtje per dag. School, sociale contacten en buiten bewegen zijn cruciaal volgens de jeugdarts. Gelukkig wil mijn zoon zelf ook graag beter worden en doet hij wat hij kan om te herstellen.
En naar school gaan kostte in het begin heel veel energie, maar het gaat nu steeds beter. Meer rust had mijn kind níet verder geholpen.

'maar heeft ook ervaren dat niemand op haar zit te wachten'(TO).
Dat herken ik ook. Een been breken is voor de omgeving duidelijker.

En ja, TO, ik denk dat herstel voorop staat. Volwaardig naar school klinkt nog ver weg. Blijven zitten is hier ook geen optie. Het duurde even voordat ik 'school en overgaan'kon loslaten. Ik ga nu nog niet uitzoeken wat we volgend jaar gaan doen. Het herstel duurt hier zo veel langer dan verwacht, ik kan niet voorspellen hoe het gaat lopen de komende maanden.

Een behandelaar waar je geen klik mee hebt lijkt me niet goed. Mijn zoon heeft wél een hele goede klik met de jeugdarts, dat is heel belangrijk, ook al om dat hij daardoor zijn aanbevelingen over wil nemen.

Als ik TO was zou ik zoeken naar een andere behandelaar. En ik wens je heel veel sterkte. En beterschap voor je dochter. Het is een moeilijke situatie. Fijn dat jij en je man er voor je kind kunnen zijn!

Pennenstreek toe...

" maar misschien moeten we hier een beetje meer druk op zetten. We hebben intussen wel ervaren dat het meestal toch wel leuk blijkt, als we kind zover krijgen om wel wat te doen"

Ik heb het in het andere draadje al gezegd: laat hem nou, leg er geen druk op. Hij is ZIEK! Met een kind met een gebroken been ga je toch ook geen marathon lopen?
Jullie hebben zelf te weinig kennis over depressies, herkent alleen wat je zelf ervaarde, maar hij is jou niet. Wacht tot er een traject wordt gestart met mensen met verstand van zaken, want hij mankeert niet alleen die depressie en daarbij ook de thuissituatie. Het is te gecompliceerd voor leken.

Mijn dochter is 2 jaar gestopt met school, dus als je man het nu al zwaar vindt...Laat hem zich inlezen over depressies bij jongeren. Die zijn anders dan bij volwassenen. Wees lief en heb geduld. Maar kom van zijn rug af, stop met het hebben van verwachtingen. Dat voelt hij en hij kan er niet aan voldoen.

Zijn mentor is geen psychiater. Het is leuk hoor, bewegen, maar er is meer voor nodig om dat gedaan te krijgen en om je beter te voelen.

Logisch dat je na vier weken geen verbetering ziet. Het gaat niet vanzelf en het duurt maanden tot een jaar om van een depressie af te komen. Als iets op te lossen was binnen een paar weken spreek je over een dip of een zeer lichte depressie of depressieve gevoelens en hij wordt nog niet eens behandeld.

Biedt aan, stimuleer licht maar dwing niet. Laat hem verder met rust. Niet continue alles aanbieden, dat is om gek van te worden. Ik heb in een periode van 6 jaar 4 zware depressies gehad waarbij alleen medicatie hielp. Gedurende die 6 jaar dus heel ziek geweest, want die 4 depressies gingen in elkaar over. Ik weet dus echt waar ik het over heb als ik zeg dat die druk van jullie er af moet. Zeker bij iemand met ook nog een stoornis. Liefde en geduld, milde stimulatie zonder druk of verwachtingen.

Jeugdarts

De jeugdarts, genoemd 'schooldokter' wilde dochter wel leren hoe je met Pfeiffer toch naar school kon gaan.
Ik snap die voorkeur voor dwang ook niet zo goed en dan denken dat dat geweldig helpt.

Oorzaken

Een depressie kan veel oorzaken hebben, waaronder ook lichamelijke zaken, sociale situaties bijvoorbeeld op school, leerproblemen. Soms is een stevige griep genoeg. Het is belangrijk om dit uit te (laten) zoeken en te (laten) behandelen en zorgvuldig samen met je kind een balans te zoeken tussen rust en activiteit.

bedankt AnneJ

Bedankt AnneJ

ik had nog nooit gehoord van het REA, maar er zit er eentje in onze woonplaats. Dochter is nog geen 18 maar wel een fijn gevoel dat er een dergelijke voorziening is, als we die tzt nodig hebben.

Momenteel zou dat ook te veel voor haar zijn

Het klopt dat haar welzijn/gezondheid nu voorop staan, maar zoals ik al schreef, ze krijgt ook heel veel stress van het niet naar school gaan.
Het is een lastige situatie..... en die gaat nog wel even duren, dat is duidelijk!

groetjes
Watnu

Pennestreek

hmmmm, wij zitten wel behoorlijk in hetzelfde beroerde schuitje momenteel.

Vervelend voor jullie!

Onze dochter komt ook bijna tot niets.
Gelukkig heeft ze al jaren een hond, en we hebben haar nu helemaal verantwoordelijk daarvoor gemaakt, dus dat is twee keer per dag uitlaten (man en ik gaan ieder dan ook nog een keertje) eten geven, enz.
Hond is altijd blij haar te zien, ze slapen op een kamer, en ze knuffelt veel met hem etc. Heel goed voor haar!

En verder twijfelen wij ook de hele dag wat nou wijsheid is.
Helemaal niet activeren is ook niet goed, dan zakt ze verder weg.
Maar het ene moment kunnen we meer activeren dan het andere moment.
En je moet het heel sensitief doen, anders schiet het in het verkeerde keelgat, en dan is ALLES onze schuld.......

Wat ik momenteel doe: ik ben zoveel mogelijk thuis, en nodig ook meer mensen thuis uit dan gebruikelijk. Omdat ze niet naar school gaat, ziet ze zo weinig mensen. Dus als ik mensen uitnodig, spreekt ze weer eens iemand, en hoort ze weer eens een ander verhaal. Ze hoeft niet perse bij het bezoek te blijven zitten natuurlijk, maar moet wel even gedag komen zeggen, en dan haakt ze vaak een tijdje aan.
Mensen bij ons uitnodigen gaat beter dan kind mee de buitenwereld in proberen te nemen.

Wij hebben een kind.
Dat vond ik altijd afschuwelijk, maar afgelopen maanden heb ik wel een paar keer gedacht dat het nu wel handig is om haar alle aandacht te kunnen geven, en geen zorg te hebben voor tweede kind. Wel brengt een tweede kind wat leven in de brouwerij, nu bij ons wel vaak stilletjes (dochter heeft weinig vriendinnen).

Onze behandelaars hebben aangegeven dat het zeker een jaar zal duren voor er echt sprake is van herstel. Moesten we wel enorm slikken, maar lijkt me realistisch. En ik denk dus dat we nog een keer van therapeut voor dochter moeten wisselen ook, met deze gaat het niet lukken

Inmiddels heb ik mij ook maar aangemeld bij een psycholoog, want ik slaap niet, pieker alleen maar, en huil heel veel. Terwijl ik nu natuurlijk sterk zou moeten zijn.

Man krijgt af en toe woede-aanvallen, waarbij hij heel boos op dochter kan worden. Dus dan krijg ik weer ruzie met man, dat hij dat niet kan maken enzo.

We hebben oudergesprekken bij de GGz. Die zijn wel nuttig. Maar ik vind de hulpverleners ook 'makkelijk'. Je kunt echt merken dat ze er geen idee van hebben hoe het is om 24 uur per dag, 7 dagen per week met zo'n kind te zitten. Binnenkort start er een oudercursus, daar gaan man & ik aan meedoen. Lijkt me heel fijn om met ervaringsdeskundigen te praten.

Ik leef met je mee Pennestreek, hopelijk hebben jullie nu snel een hulpverleningstraject op poten. Dan ben je er nog niet natuurlijk, maar heb je wel meer houvast.

veel liefs
Watnu

g lande

Hoi G Lande,

zwaar voor jullie, zoon met burn-out

fijn dat hij steun heeft aan de jeugdarts, en jullie ook.

wij ervaren nog te weinig steun vanuit behandelaars.

Hoe reageert zijn school hierop? En waarom is het jaar overdoen geen optie?

groet
Watnu

target

Hoi Target

ik merk dat je al eerder met Pennestreek over dit onderwerp uitgewisseld hebt

fijn dat je je kennis over dit onderwerp deelt.

Wel slikken om te lezen dat je dochter twee jaar thuis geweest is.
Knap dat jullie dat volgehouden hebben!

Hoe hebben jullie dat opgelost met school?

groet
Welnu

ingewikkeld

Wat het onder meer ingewikkeld maakt, is dat je als ouders gewoon niet weet wat goed is. In de reacties hier boven zie je dat ook.

- Ik geef aan dat het advies van de arts om (verplicht) uit bed te komen en (bij voorkeur) naar school te gaan bij ons zeker heeft bijgedragen aan herstel
- (AnneJ) vindt dergelijk advies van de jeugdarts juist niet waardevol
- Target zegt: stimuleer licht, maar laat eigenlijk vooral met rust.

Het is echt zoeken naar de juiste weg voor jouw kind. Het zijn hier 2 stappen vooruit en en 1, 2 of soms 3 terug. En dat al maanden lang. Lichtpunt: het gaat wel vooruit, het is een stijgende lijn.

En Watnu, voor wat betreft school.'hoe reageert school hierop'? Wat wil je graag weten?
School laat het helemaal aan ons over, zoon bepaalt per dag of hij al dan niet naar school gaat. Een andere optie is er ook niet.
Het jaar op deze school overdoen dat willen we zelf niet, waarom niet laat ik graag in het midden, is ook niet echt relevant in dit kader.

Onze situatie verschilt natuurlijk wel met die van jou, onze kind heeft geen diagnose (is ook niet aan de orde) en heeft geen ernstige depressie. Hij heeft 'slechts' een heftige burn-out, en is weer op de goede weg.

Fijn dat je dochter steun heeft aan de hond! Wat een geluk!

Ook ik ben al maanden zoveel mogelijk thuis. Wat jij doet, mensen thuis uit nodigen om je dochter 'onder de mensen' te houden klinkt heel goed!
Mijn zoon had veel sociale contacten, maar voor hen is dit toch ongrijpbaar. Een gebroken been is duidelijker. Dus ook hier nauwelijks vrienden over de vloer.

'Onze behandelaars hebben aangegeven dat het zeker een jaar zal duren voor er echt sprake is van herstel. Moesten we wel enorm slikken, maar lijkt me realistisch.'
Ik geloof het graag, ik dacht steeds: het zal wel meevallen, zolang kan het niet duren. Nou, bij ons wel dus, al maanden en we zijn er nog lang niet.
En ja, het kost inderdaad heel veel energie. En kan ook een wissel trekken op je relatie, 24 uur per dag, 7 dagen per week zorgen over je kind en niet goed weten wat wel of niet te doen.

Ik denk aan je! Veel sterkte,

G. Lande

Watnu/Lande

Watnu: ze zat op het HBO na VWO, was dus niet meer leerplichtig. We hebben haar uitgeschreven en wanneer het kon, 2 jaar later, weer ingeschreven.

Lande: "- Target zegt: stimuleer licht, maar laat eigenlijk vooral met rust."

In eerste instantie wel. De grootste hevigheid zit m in de eerste weken/maanden van de depressie. Ik zeg dit vooral tegen Pennenstreek. Nav een ander verhaal had ik misschien anders gereageerd.
Ritme en regelmaat zijn goed, maar loodzwaar om voor elkaar te krijgen. Ik kreeg dat ook te horen toen ik voor een opname stond, maar ze vergeten dat je tijdens die opname deskundige begeleiding hebt en geen bloedverwanten.
Ik merk dat de man van Pennenstreek er moeite mee heeft en dat negatief uit. Voor hem zou dat bij mij betekenen: wegwezen als je het niet kunt want je vernielt meer dan je oplost.
Pennenstreek had zelf de behoefte aan allerlei (uitvluchten, niet negatief bedoelt) en verzon zich suf aan leuke dingen. Tegen haar zei ik dat het niet voor iedereen zo werkt. Puur als uitleg, niet als oordeel.

Blijf zijn ouders, wordt niet zijn behandelaar, je hebt die kennis niet.

Probeer thuis licht te stimuleren, biedt aan, maar dring niet de hele dag aan en leg niet op elke slak zout.
In geval Pennenstreek is er met de zoon meer aan de hand, hij heeft ADD. Daarnaast is de thuissituatie onrustig.
Ik denk dat je dan een fingerspitzengefühl moet hebben om aan te voelen wat hij nodig heeft.
Dat is extra moeilijk in een gecompliceerde thuissituatie waarbij iedereen eigenlijk op zijn/haar eigen probleemeiland zit.

Zelf kon ik heel slecht tegen het dwingen en mijn dochter ook. Dan was een uitje nog wel "leuk", maar overheerste het gevoel dat het moest van de ander, je er zelf niet voor zou kiezen, dat het daardoor nog meer energie slokte en dat dat hetgeen is dat bleef hangen. Dat je een volgende keer maar meteen deed wat ze zeiden dan was je er vanaf en kostte het niet je weerstand en een ruzie met degene die je per se in de achtbaan wilde hebben. Niet leuk, niet slim, niet handig, verspilling van energie voor alle partijen.

Sterkte

Ik wens jullie allemaal veel sterkte, het lijkt me heel erg moeilijk. De onzekerheid over wat goed is of wat niet, ik kan me zo voorstellen hoe lastig dat is. HIer een zoon die in mijn ogen ook wel een risico loopt . Hij is een gevoelige jongen, heeft weinig of geen vrienden. Heeft ook een diagnose . Redt het niet op 3 VWO, gaat volgend jaar naar de HAVO. Toch zit hij op dit moment wel goed in zijn vel, is over het algemeen vrolijk, lekker bezig met zijn hobby. Ik merk toch wel dat ik alert ben, met name ook na jullie verhalen! Ik heb ook geen idee hoe je zoiets zou kunnen voorkomen.

Uit de veren

Er werd al eerder aangegeven, buiten bewegen en sociale contacten zijn cruciaal. Iets doen geeft steeds meer voldoening. Ik dacht meer aan een therapeutische werkplek, met goedkeuring van de huisarts en de positieve houding van een bedrijf. Ik dacht meer aan een periode werken in een tuincentrum of iets in die strekking. Dan doe je iets en je ziet het resultaat ' groeien' . Je hebt ook contact met collega's of klanten, zonder gebukt te gaan onder de spanning van toetsen, onvoldoendes of teleurstellingen. Daarnaast zet werk je aan tot het uit de veren komen.

Juist de bedrijven die stageplaatsen leveren, zijn gewend aan werken met pubers. Misschien kan de mentor hierin ook iets voor jullie betekenen. Op vo-scholen zijn ze bekend met stageplaatsen, maatschappelijke stageplaatsen of stageplaatsen voor winkels en bedrijven.

De hele dag thuis gamen is een irritatiebron voor de ander en je kind heeft zo ook niet veel te vertellen omdat het niet veel verrassnde belevenissen meemaakt, zo vanaf de bank.

Ps. In Zwitserland werken ze ook met therapeutische werkplekken. Het gaat in dat geval wel vaak om verslaafde jongeren die van hun verslaving moeten afkomen door ver uit de buurt van de hangplekken, te werken bij bedrijven en zo meer afleiding en eigen waarde te bereiken. Maar het doel is hetzelfde, het leven weer op de rails krijgen en ritme in het dagelijks leven bereiken.

Gesprek gehad met systeemtherapeut

Over hoe wij als ouders zoon het beste kunnen helpen. Hun advies is toch meer te sturen. Hij moet geactiveerd worden, dus toch een dag- en weekritme vastleggen, met vaste taken en verantwoordelijkheden. Daarnaast inderdaad veel bewegen en vooral naar buiten. Kan hier mooi gecombineerd worden door de hond uit te laten. Toegeven aan wat zoon wil, hele dag bankhangen en spelen op zijn telefoon, wordt ten zeerste afgeraden, daarvan gaat het niet beter worden.

Verder moeten we samen inventariseren hoeveel energie dingen zoon kosten, en dan proberen een inschatting te maken van hoeveel hij aankan op een dag. En dat dan inplannen. Eind van de dag evalueren. Hoe voelt hij zich? Had hij nog energie over, of juist tekort? Aan de hand daarvan de planning voor de volgende dag eventueel aanpassen. Dus eigenlijk een beetje schools benaderen, liefst een echte papieren planning voor hem maken, zodat hij goed overzicht krijgt. Er mag onderhandeld worden over taken en hoeveelheden en momenten, maar we moeten wel eerst doorvragen over de achterliggende redenen. Hij moet zelf duidelijk aangeven waarom iets niet lukt, zodat hij daar zelf ook meer inzicht in krijgt.

Bovendien is hij ook gewoon puber, en heeft nu door hoe hij ons kan 'bespelen', daar moeten we ook alert op zijn, was het advies. En als het enigszins mogelijk is moet hij ook langzaamaan weer wat schoolwerk oppakken.

Zoon heeft een zelfde soort gesprek gehad, over hoe belangrijk bezig zijn en blijven is, over het belang van opbouwen, en het belang van bewegen. Hij was niet blij met de gesprekken, vindt ons nu al veel te streng . Dat valt best mee, al zeg ik het zelf, zeker als we onze benadering tot nu toe leggen naast de adviezen.

Wij zijn blij dat we nu weten waar we aan toe zijn. Dus zo gaan we het doen. Hopelijk heeft het effect.

Ouders bepalen

Het lijkt mij moeilijk als de therapeut die taak bij de ouders legt. Ik bedoel dat jullie in kaart brengen wat jullie denken wat hij aan kan. Dat is een kwetsbare positie voor een tweetal die zelf nog niet zo stabiel in hun huwelijk staan. Daarom kon hij jullie bespelen.

Het lijkt mij verstandiger om een buitenstaander je zoon te vertellen wat hij moet doen. Dat is ook de winst van het uitvoeren van taken op een stageplaats. De opdrachtgever heeft namelijk geen connecties met zijn ouders en staat er frank en vrij in. Hij of zij, is niet bekend met de huwelijksproblemen van de ouders, dat geeft je zoon de ruimte om die beslommeringen van de laatste tijd los te laten tijdens het werken met zijn handen. Wie weet heeft je zoon behoefte aan een uitlaatklep tijdens het na bespreken van een opdracht. In ieder geval een plek om wat afleiding te ervaren ipv het turen op een beeldschermpje.

Flanagan, hoe zie jij dat voor je?

Vooropgesteld, ik vind het idee mooi hoor, en ik zie zeker ook de pluspunten, maar ik zie het gewoon niet gebeuren. Zoon heeft vrijwilligerswerk op de plek waar hij volgende maand ook zijn maatschappelijke stage moet gaan lopen. Maar ook dat gaat op dit moment niet. Tenminste, dat zegt hij. Ik vind het nog lastig inschatten in hoeverre dat echt onmacht is, of dat het misschien toch gewoon pubergedrag is. Of iets er tussenin, want ik zie heus wel dat hij niet fit is, maar als hij iets leuk vindt kan hij ineens wel een heleboel. Hij is bijvoorbeeld een weekend weg geweest met zijn vader en toen was hij de hele dag in touw, ook op hele drukke plaatsen, zocht zelf dingen uit, nam initiatief, regelde zaken. En thuis is het ineens weer een hangplant. Dat contrast is zo groot dat wij denken dat hij (logisch) probeert het onderste uit de kan te halen wat betreft het ontduiken van klusjes in huis.

Er is toch geen werkgever die zin heeft in zo'n jongen? Nog los van dat hij zelf totaal geen idee heeft van wat hij dan zou willen of kunnen. Bovendien is hij gewoon leerplichtig (of juister gezegd, hij moet nog een startkwalificatie halen, want hij is nog geen 18). Dus ik vraag me af in hoeverre dat dan wettelijk gezien mag? Dit is ook niet iets waar school of GGZ mee aankwam.

Ik wil trouwens onze relatieproblemen hier graag buiten beschouwing laten. Als ouderteam is er niets veranderd, wij zitten nog steeds heel erg op dezelfde lijn en hoewel onze problemen vast effect hebben gehad op de problemen bij zoon is het zeker niet de oorzaak en is dat effect er nu niet meer. Hij kan ons zeker niet bespelen vanwege onze relatieproblemen, hij kon ons bespelen omdat wij bezorgd zijn en niet wisten waar we goed aan deden. Daar hebben we nu meer een beeld van, dus dat bespelen gaat hem nu niet meer lukken.En wij brengen niet als ouders in kaart wat hij aankan, dat doen we samen met hem. Hij is 17, dus alles gaat in overleg met hem. Maar dus wel binnen door ons te stellen kaders.

Ziek

Al eerder schreef ik over een therapeutische werktraject. Als je kind te ziek is om naar school te gaan, zou een hersteltraject van een paar weken als een soort healingsprogramma opgestart kunnen worden,in nauw overleg met school zodat er geen sprake is van leerplichtverzuim want het is om medische redenen.

Als je dit met de huisarts en de mentor en de zorgcoördinator kan regelen, kunnen instanties zoals ggz erbuiten blijven. Zo hou je er nog grip op. Medewerking van de school is wel heel belangrijk. Maar zo te lezen zijn ze medewerkzaam.

Je zoon gaat binnenkort aan een maatschappelijkestage beginnen maar heeft daar nu nog geen oren naar. Waarom niet, vindt hij de plek niet zo leuk?
Het hoeft ook geen maatschappelijk stageplek te zijn waar hij kan werken aan herstel, als hij maar iets met zijn handen doet, gedurende de dag.

En neem die mobiel van hem af. Dat is net een verslaving.

dwang

Iemand die depressief is heeft geen controle meer over dagelijkse dingen, alles kost veel moeite. Daar ga ik geen dwang op uitoefenen. Wel heb ik in moeilijke periodes afgestemd wat er wel mogelijk was en waar ik bij kon helpen. Zodat ze zoveel mogelijk ook zelf de regie konden houden en daarmee de controle. Ik ga zeker niet vechten over een mobiel. Soms is dat nog de enige troost die er is. Ik bied wel andere troost aan en help die mobieltijd anders in te vullen. Dochter heeft nog steeds een zware ondertoon maar weet waar ze zichzelf van kan oppeppen en dat ze de balans zoekt maar zichzelf ook uitdaagt. En uiteindelijk sta je niet in hun schoenen en kan ik niet voor hen bepalen waar de balans is. Je probeert uiteraard zoveel mogelijk de dagelijkse routine in stand te houden. Met jou steun, niet jou dwang.

Wanhoop

Wat ik heel erg moeilijk vind is dat ik zelf ook wanhopig kan worden van de wanhoop en de depressie van dochter. Zelfs daar moeten we noodgedwongen een modus in vinden. Dochter gaat zich voor mij verbergen als ze denkt tot last te zijn, dus dan moet ik toch weer meer richting haar uitnodigen en bespreken. En dat ik altijd weer terugkom ook als ik het zelf even niet volhoudt, dat ik dat dan aangeef. Het begeleiden van iemand met een depressie is uitputtend maar je kunt wel een beetje meevoelen hoe het dan voor henzelf moet zijn.
Gelukkig gaat het op het moment heel erg goed hoewel ik altijd beducht blijf op moeilijke episodes.

Sturen of dwingen

Dat zijn toch wel verschillende dingen. Dwingen is niet aan de orde. Tenminste, dat lijkt ons niet de goede weg. Wel steeds opnieuw aankaarten, doorvragen, suggesties doen, alternatieven bieden.
Zoals gezegd, er is zeker wat met hem aan de hand, maar het is niet zo dat hij tot niets in staat is. Dat maakt het meteen wel ook lastig om te bepalen wat hij wel en niet kan, maar we hebben dus wel een soort van basis om vanuit op te bouwen. Hij zit niet op een nulpunt, er is zeker al veel mogelijk, maar we moeten hem daar wel toe motiveren. En het aandragen, want zelf bedenkt hij het niet. Dus zoals de therapeut suggereerde, biedt hem twee opties waaruit hij moet kiezen. Lijkt me vooralsnog een prima modus.

Och..

Tenminste, dat zegt hij. Ik vind het nog lastig inschatten in hoeverre dat echt onmacht is, of dat het misschien toch gewoon pubergedrag is. Of iets er tussenin, want ik zie heus wel dat hij niet fit is, maar als hij iets leuk vindt kan hij ineens wel een heleboel. Hij is bijvoorbeeld een weekend weg geweest met zijn vader en toen was hij de hele dag in touw, ook op hele drukke plaatsen, zocht zelf dingen uit, nam initiatief, regelde zaken. En thuis is het ineens weer een hangplant. Dat contrast is zo groot dat wij denken dat hij (logisch) probeert het onderste uit de kan te halen wat betreft het ontduiken van klusjes in huis. "

Als iets leuk is, kies je daar zelf voor en hebt de gevolgen erna er voor over.
Voor verplichte klussen heb je dat niet, zo simpel is het. En de kracht om je daar overheen te zetten die ontbreekt.
Naar het toilet gaan was een opgave en stelde ik zolang mogelijk uit. Gewoon die simpele dingen lukken niet.

Wordt vaak als lui en smoesjes gezien, zelfs aandacht trekken en aanstellen kwam voorbij.
Het onbegrip is nog altijd groot.

Target heeft helaas gelijk

Ik heb helaas een kind dat in een putdiepe depressie terecht is gekomen. Gecombineerd met ASS, een paar heel nare ervaringen waardoor hij het vertrouwen in iedereen, met name zichzelf, kwijt is, en een paar minstens zo nare teleurstellingen op gebied van werk en opleiding die zijn toekomst niet bepaald rooskleurig hebben gemaakt. Hij heeft teveel begeleiding nodig voor een opleiding of gewoon werk. Hij deed nu werk met behoud van uitkering, ja ja, een jongvolwassene in de bijstand. Dat was eigenlijk de nekslag voor hem en hij is vorig jaar volkomen ingestort. Huilen, niet durven zeggen wat er in hem omgaat ("Ik zal me vast wel weer aanstellen en jullie geloven me toch weer niet"). Tot stuiptrekkingen en door zijn benen zakken aan toe (neuroloog heeft niets gevonden).

Angstaanvallen, stress, doodvermoeid.

Hij vecht zich kapot om toch nog dat bed uit te komen, zijn appartement op orde te houden (hij woont begeleid), gezond te eten en wat te bewegen. En dan is zijn energie op. Hij kán niet meer. Ik schiet vol als ik zie hoe hij elke dag opnieuw vecht om niet terug in bed te kruipen (zijn eigen zeggen: dan voel ik me nog schuldiger).

Hij heeft dit al langer, maar dat werd niet herkend en erkend omdat hij het camoufleerde en de professionele begeleiders plus speciaal onderwijs mij bleven vertellen dat ik "gewoon wat strenger moest zijn" en hij "gewoon wat beter zijn best moet doen".

Het resultaat is afschuwelijk: een jongvolwassene die er volkomen doorheen zit en niet meer leeft, maar overleeft. Hij heeft nu goede begeleiding, maar die komen er niet meer doorheen. Het heeft ook een tijd geduurd voor hij hen überhaupt vertrouwde na al de keren dat hij op school en de ambulante begeleiding tegen de muur liep. Ik heb hem helaas ook in de kou laten staan want ja, ik moet "gewoon wat strenger zijn"...

En de wachtlijsten voor de GGZ (en dan liefst eentje met verstand van ASS bij volwassenen) zijn ellenlang. Na maanden wachten is hij binnenkort aan de beurt.

Als ik lees dat iemand dan maar zijn telefoon moet afpakken, breekt mijn hart.

Inderdaad, het onbegrip is nog altijd groot. Ik zie vooral een jongen die keihard vecht. Niet eentje die aandacht trekt, lui is en smoesjes verzint.

Hij heeft al laten doorschemeren dat hij eigenlijk zo niet verder wil.

Ik heb de oplossing ook niet. De grens tussen sturen en dwang is flinterdun in dit soort gevallen. En ik hou mijn hart vast...

Sorry, ik had je graag een succesverhaal verteld.