Trots zijn

Deels wel

Ik ben niet zozeer trots op hoge cijfers. Als je er geen moeite voor doet om die te halen dan ben ik helemaal niet extreem trots daarop. Ik bedoel prima als je het zonder leren kan maar dat is dan geen prestatie. Echter wie met hard werken een mooi cijfer haalt zoals jouw jongste mag daar best trots op zijn. Wie met hard werken een 6 haalt mag daar ook trots op zijn. Wie niks uitspookt en net een zesje haalt heeft geen enkele reden om trots te zijn. Ik bedoel het is niet erg want je gaat toch over maar het is ook geen reden om nou heel ingenomen te zijn met je eigen prestaties. Je verstand heb je meegekregen en als je dus zonder er wat voor te doen nog een 6je kan halen is dat best maar ik zie niet in waarom je hier trots op zou zijn. Dat is voor mij voorbehouden aan wat anders.

Als iemand hier met hard werken een goede prestatie behaald dan zeg ik daar zeker wat van; ook als het cijfer objectief misschien niet zo hoog is. Inzet vind ik het belangrijkste.

Overigens een van mijn zoons leert heel makkelijk en komt ook altijd met hoge cijfers thuis. Doet hij een keer wat minder of helemaal niks dan heeft hij meestal nog steeds een zeer ruime voldoende. Echter hij zou het raar vinden als ik dan dat uitgebreid zou gaan bejubelen. Hij weet tenslotte net zo goed als ik dat dit cijfer voor hem helemaal niks voorstelt. Hij zou het raar vinden als ik dan zou doen alsof het wel wat voorstelt. Dan heeft mijn compliment immers ook geen enkele intrinsieke waarde meer.

Blij mee vs trots op

Ik ben altijd trots op mijn kinderen, omdat het van die leuke meiden zijn (meestal Ze doen het goed op school en daar ben ik blij mee. Ik probeer ze juist zoveel mogelijk te complimenteren met buitenschoolse dingen, omdat het schoolwerk meestal toch wel goed en redelijk 'vanzelf' gaat. In de familie houd ik me min of meer op de vlakte als het over cijfers gaat. Dan meld ik alleen dat het goed gaat, maar de opa's en oma's zien wel de rapporten. Er zijn ook kinderen in de familie met beduidend lagere cijfers (ondanks forse inzet), dus dan vind ik het niet gepast om overmatig met rapporten te gaan zwaaien.

Inzet

Zo stond het er niet maar wij 'belonen' juist de inzet en niet het cijfer. Ik ben heel blij (en dankbaar) dat jongste na twee zeer vervelende schooljaren het zelfvertrouwen hervonden heeft om er voor te gaan. Dat vind ik mooi om te zien.
Mijn moeder was hier toen ik het vertelde dus niet speciaal gebeld. Het cijfer was echt zo dat ik met open mond zat. Kind heeft een dyslexieverklaring en dit was het meest waardeloze onderdeel. Tevoren hebben we nog grapjes gemaakt dat er gelukkig compensatiepunten waren (serieus bedoeld), dan is één van de hoogste cijfers van de klas toch echt iets om van je stoel te vallen. Ja, en daar was ik blij mee.

Mja

Ik ben trots op alledrie. Om wie ze zijn. Middelste zoon doet minder op school en haalt het allemaal net, omdat hij liever zijn energie steekt in gitaarspelen, met resultaat. En ook jongste met hoge cijfers die er geen fluit voor hoeft te doen krijgt een compliment. Zij kan er ook niks aan doen dat het komt aanwaaien!

Even nog vager

Ik ben trots op mijn kinderen om wie ze zijn. Het gaat me niet om hun prestaties, en daarmee dus ook niet eens om de inzet. Maar om hoe ze hun eigen weg zoeken, en na veel vallen en nog meer opstaan deze weg vinden, hoe ze zich lekker kunnen voelen in hun leven. En als goede cijfers op toetsen bewijzen lijken te zijn van het 'op je plek zitten', ja dan ben ik blij om die goede cijfers.