Spijbelende zoon

Lamlendig in de hangmat

Gemeenten en mbo scholen hebben de inspanningsverplichting om jongeren van 18 - 23 jaar achter de broek te zitten zolang ze geen startkwalificatie hebben.
Hoe dat vorm krijgt verschilt per gemeente. Wat in jullie gemeente een loopbaanportaal is, weet ik dus niet.
Het is onwaarschijnlijk dat er in het 'begeleidingstraject' ook een speurtocht naar diepere oorzaken zit. Jongeren van 18+ zijn volwassen. Er bestaat geen dwang of bemoeizorgtraject voor die leeftijdsgroep.
Je zoon wil heel graag een diploma halen, maar niet naar school. Zolang hij geen diploma heeft, moet hij op jouw zak leven. Heb je het met hem al eens over de consequenties voor jou gehad?
Is het zijn bedoeling om zijn moeder steeds dieper te belasten, alsof ze een hangmat is? Ik denk het eigenlijk niet.
Er zijn andere mogelijkheden om toch dat diploma te halen. Schriftelijke cursussen te over. Dat kost wel geld. Vanaf een duizendje of 3. Dat lijkt veel geld, maar aan de andere kant zou je dat minstens per jaar aan toelage kwijt zijn geweest als hij braaf op het hbo of wo had gezeten.
Dus je kunt in hem investeren. En dan nog zelfs op voorwaarde dat het hem zonder schuld gegund is, als hij de opleiding inderdaad afmaakt.
Doet hij dat niet, dan moet hij wel terug betalen aan jou.
Kortom: behandel hem eens volwassen met eigen verantwoordelijkheden en eigen keuze mogelijkheden. Laat hem daarbij ook rekening houden met jou.
Je vraagt je af of hij wellicht een depressie heeft.
Dat zou kunnen, maar het is toch werkelijk aan hem om dat als mogelijke belemmering op te werpen. Dan kun je daar weer samen wat aan doen: hij zijn deel, jij het jouwe.
Wat ook kan is dat hij er gewoon geen gat meer in ziet. Lamlendig in een zo overbekende pubercrisis: wát wil je later worden?
Laat hem zien dat er keuze is. Maar dat hij daarvoor wel uit die hangmat moet klimmen. Niet alleen voor hem trouwens, maar ook voor jou.
Groet,
Miriam Lavell

Herkenbaar

Hier ook een zoon die niet kon aarden op het MBO. Eerste poging, onderwijsassistent, superenthousiast over stage, heeft nu nog verhalen daarover. Maar zeer negatief over met name de kinderachtige wijze van lesgeven.
Toen: verkoopmedewerker. Zijn werkgever Heeft hij al vanaf zijn 16e) leek mee te willen werken om er een leer-werkplaats van te maken. Dat ging tot twee keer toe niet oor. Als voltijdleerling strandde hij weer op de leeromgeving van het MBO.
Ik kon er geen vinger achter krijgen, ja, hij leek ook depressief. Eén van de storende dingen vond hij dat er nog ouderavonden waren, terwijl hij zelf zijn opleiding betaalde. Hij vond dus dat ik me er niet mee moest bemoeien. Ik kon dus niet zo heel veel, en uit wat ik had gezien van de opleiding begreep ik zijn frustraties ook nog eens volledig.

Hij is indertijd ook (zonder dat ik het wist) ergens aangemeld als voortijdige schoolverlater. Heeft hem wel een contact opgeleverd met iemand die gesprekken met hem voerde over wat hij wilde (maar niet iemand die achter zijn werkgever aan ging in verband met die leerwerkplaats).

Nu was er de mogelijkheid om in het bedrijf een opleiding te volgen. Precies gericht op zijn situatie. Maar het kwam (alweer) maar niet van de grond. Ik heb toen tegen mijn principes en achter zijn rug om contact opgenomen met de werkgever en gevraagd waarom die opleiding niet kon starten. En gelukkig is het opgepakt.

Hij is nu 22, heeft een arbeidsovereenkomst voor 16-24 uur, werkt meestal 24-40 uur per week en heeft nu een bedrijfsopleiding die leidt tot MBO-3 diploma. De opleiding is vooral digitaal: laptopje komt thuis en starten maar. Hij is superenthousiast hierover.

Dus mijn advies zou zijn: staar je niet blind op de opleiding, als hij enthousiast is over de stage, laat hem dan werk zoeken in die richting of ander werk. Als het iemand is die wel degelijk wil leren, dan komt het op een dag allemaal goed. Er zijn steeds meer bedrijven die eigen beroepsopleidingen starten. Zie de NS bijvoorbeeld. Binnenkomen en onderaan beginnen, goed je ogen uitkijken en zien waar je kansen liggen en zo stapsgewijs zelf verder bouwen.

Tsjor

Kortom: na vier lange jaren eindelijk weer een vrolijk kind in huis.

Miriam en tsjor

Bedankt voor jullie reacties. Ik heb me beperkt tot de sterk ingekorte versie van het probleem en het is natuurlijk moeilijk om op grond hiervan advies te geven. Dat begrijp ik heel goed. Helaas leidt dat ook tot verkeerde aannames. Zoon leeft niet op mijn zak en gaat dat ook niet doen. Ik kan en zal niets voor hem betalen. Hij woont ook niet bij mij en ik kan ook geen invloed uitoefenen op zijn wel of niet naar school gaan behalve dan met hem er over te praten. Ik ben wel heel betrokken bij hem en ik wil hem graag helpen. Hij heeft een autismestoornis en veel meegemaakt. Dat heeft uiteraard invloed op zijn geestelijke toestand en motivatie. Helaas ziet hij niet in dat hulp hem zou kunnen helpen. Hij ontkent dat hij een probleem heeft. Maar je opleiding vergooien ten faveure van gamen en slapen lijkt mij wel een probleem. Hij zal ooit wel het licht zien maar dan vrees ik dat het te laat is.
Een andere soort opleiding is een optie maar ik huiver er voor om dat voor te stellen. Stel dat hij dat weer verklooit? Dan heeft hij weer een negatieve ervaring én weer kosten. Hij ziet zijn toekomst in sector waar hij een opleiding in doet. Dat vind hij leuk zoals ook blijkt uit de stage. Ik denk ook wel dat dit een goede keuze is maar dan moet hij uiteraard wel de lessen gaan volgen.
Hij vind het niet erg dat ik me er mee bemoei. Vind het geloof ik zelfs wel fijn dat ik mee denk. Als hij dat niet zou willen dan trok ik me ook meteen terug.
Een digitale opleiding zou misschien wat zijn. Ik kan me voorstellen dat zoiets gecombineerd met werken wel zou kunnen lukken. In ieder geval de moeite waard om hem hier over te tippen. Hij hoeft natuurlijk ook geen rechte lijn te volgen naar een diploma. Het kan ook op andere manieren, als hij er uiteindelijk maar komt.
Grappig dat je dat schrijft over Nieuw Zeeland, Tsjor. Er is sprake van dat mijn zoon een kans heeft om in december of januari een tijdje weg te gaan. Dat zou hem misschien goed doen.
Wat jij schrijft over de belangrijke vragen en de verschillende opties is iets wat ik denk dat goed voor hem zou zijn om eens te bespreken. Alleen kan ik dat nu niet. Kwestie van vol bordje enzo. Ik hoopte dat zoiets via dat loopbaanportaal zou kunnen maar ik begrijp dat die kans klein is. Een optie zou zijn via de GGZ maar omdat hij geen probleem heeft, vind hij zelf, zal hij niet die kant op willen gaan. Misschien dat ik een coach voor hem kan vinden. Als ik een goede kan vinden. Niks voor jou Tsjor?
Maar ik begrijp dat er in ieder geval geen boete of meer problemen van de leerplichtambtenaar zijn te verwachten en dat was mijn belangrijkste vraag.

Ander gezichtspunt

Een opleiding hoef je niet leuk te vinden. Je hoeft het alleen maar te doen. Doen is echt genoeg. Leuk vinden doe je maar met activiteiten in je vrije tijd, of stage.
Een opleiding stoppen (en spijbelen leidt tot stoppen) is lastig, er moeten dan tenslotte nieuwe keuzes gemaakt worden. En nieuw is per definitie lastig voor iemand met ASS. Nieuwe keuzes leiden ook tot nieuwe situaties, nieuwe omgeving, etc. Heel veel nieuw dus. Heel veel lastig dus.
Het is dus het allermakkelijkste/beste om gewoon naar school te gaan. Het is maar een paar uurtjes per week. En als dat echt teveel is qua prikkels, dan zou ik zeker kiezen voor hetzelfde maar dan via LIO ofzo.

Tijd

'Als ik een goede kan vinden. Niks voor jou Tsjor? '
Tijd is een goede coach, als je tenminste ondertussen de koers een beetje bewaakt. Tijd en geduld. Het is de vraag of je een dergelijk proces kunt versnellen door coaching. Tegelijkertijd vraagt het wel grote alertheid, welke richting gaat het op, waar liggen kansen, nagelbijtend geduldig blijven als hij kansen laat schieten, vertrouwen blijven houden in hem en dat ook uitstralen, zelfs al ben je de enige die dat nog heeft.
In de situatie van mijn zoon is werk ook belangrijk geweest voor hem, omdat op het werk ook grenzen worden aangegeven (functioneringsgesprekken) en mogelijkheden. Een goede baas op het werk kan ook heel veel betekenen. Maar dat kan ook een goede voetbalcoach of iets dergelijks zijn.
Wat het gamen betreft, gamen is verslavend. Maar tegelijkertijd ook leerzaam. Mijn zoon leerde daar zijn grenzen en mogelijkheden van 'leider zijn' over een virtuele groep die een bepaalde opdracht moest uitvoeren. Alleen, dat onder woorden brengen (ook belangrijk) daar kon ik hem niet bij helpen, want ik snap niets van de taal van het gamen. Zijn oudere broer wel.
Er moeten dus veel coaches zijn op verschillende markante punten in iemands leven.

Als beeld zou je kunnen denken aan deze leeftijd als de tijd waarin je de oceaan oversteekt: woelige baren, onduidelijk wat je aan de overkant zult aantreffen, veel varen op je eigen kompas en ondertussen heb je af en toe goede bakens nodig.

Voor jou: geduld, veel geduld. Met op zijn tijd bewust een crisisje, als je zoon te ver uit koers raakt naar jouw idee.

Ik weet niet wat het werkterrein is waarin hij nu stage heeft gelopen en waarvoor hij een opleiding volgt, maar zijn er geen mogelijkheden om binnen die werksoort o een of andere wijze al aan het werk te gaan? Of gewoon via het uitzendbureau ander werk te zoeken, zodat hij kan ontdekken dat teruggaan naar school echt veel beter is?

Tsjor

Kinderachtig

Kaatje, de belangrijkste kritiek van mijn zoon op het MBO was dat het veel te kinderachtig was.
Ik moet dan altijd denken aan een documentaire op t.v. over leerplichtambtenaren. Zie je twee leerplichtambtenaren aanbellen, Marokkaanse vader die nauwelijks Nederlands spreekt doet open. Probleem: zoon komt niet op school. Even later komt zoon binnen, overall aan, olie aan zijn handen, een boom van een kerel. Zijn verhaal: hij wil automonteur worden (komt net uit de garage), en liefst zo snel mogelijk, want hij wil gaan trouwen. en nee, hij wil ondertussen niet in een klas zitten waar kinderen kauwgum etend met propjes zitten te gooien. Over het verwijt dat hij geen contact zou hebben met zijn stagebegeleider van school was hij verbaasd, want hij had gisteren nog met haar gesproken.

'Het is dus het allermakkelijkste/beste om gewoon naar school te gaan. Het is maar een paar uurtjes per week.' Ja, dat zou ik als ouder ook denken. Maar voor sommigen zijn die paar uurtjes naar school gaan vergelijkbaar met een situatie waarin ze tegen jou zouden zeggen dat je elke dag een aantal uren naar een verzorgingshuis moet gaan en je moet gaan gedragen als een oudere met dementie. Een paar uurtjes maar. Elke dag, vijf dagen per week.

Het zijn vaak de jongeren die wel degelijk wil leren, zeer gemotiveerd zijn en echt vooruit willen komen die hierop uitvallen.

Tsjor

Variatie

Nou, inderdaad. Kinderachtig. Dat had mijn dochter trouwens ook op het vwo hoor. Zinloos veel en langdradig herhalen en meer aandacht voor de vorm (op tijd zijn, de opdracht precies volgen) dan voor de inhoud. Het schoot niet op. Ze is daarom ook maar meteen een havo examen gaan doen: weg hier, weg bij school, andere wegen.
Maar er is ondertussen een flinke variatie aan oorzaken van uitval.
Het gevoel dat de missie zinloos is, is vaak wel een overeenkomst trouwens.
Met wat Moedervan19jarig vertelt, zie ik daar signalen van.
Een school die de leerling niet mist (neemt geen contact met hem op, schrijft uiteindelijk wel een loopbaanproject over hem aan), een omgeving die hem kennelijk niet naar school stuurt (moeder moet het doen, maar daar woont hij niet).
Hoe zeer verwacht zijn directe school-, werk-, woonomgeving van hem dat hij die school zal kunnen afmaken? Wordt hij serieus genomen, of doet hij voor spek en bonen mee? Heeft hij de indruk voor spek en bonen mee te doen?
In die situatie kun je uit liefde en vanaf de kant van alles blijven roepen, maar daarmee is dat spek en bonengevoel niet weg. Er is dan dagdagelijks te weinig positief signaal om het voor te doen.
En bovendien is het nog maar helemaal de vraag of je in die omgeving dan wel de kans krijgt om het helemaal anders te doen: een jaartje naar Nieuw Zeeland of op een andere manier je eigen plan trekken.
Depressief, ja. Zou goed kunnen. Op zijn minst het gevoel dat hij toch nergens goed voor is. Er zijn flink wat school-, werk-, woonomgevingen die die indruk bij de clienten achter laat. Zeker als er een label geplakt is.
Daar kun je volgens mij van de zijlijn helemaal niks aan doen. Nou ja, behalve dat ter sprake brengen. Kijken of hij het uit durft te spreken.
Groet,
Miriam Lavell

Kinderachtig

Ja, natuurlijk is het kinderachtig. Dat is in principe iedere opleiding. Ik heb het zelf weer mogen ervaren, afgelopen jaren. Ik weet hoe het voelt om 'dom' door te gaan. Ik heb het soms ieder uur voor mezelf herhaald 'ik hoef dit niet leuk te vinden, ik hoef het alleen maar te doen'.
Ik begrijp dat dit voor een volwassene veel makkelijker is dan voor een puber. Maar toch. Stoppen betekent nieuwe keuzes moeten maken. Nieuwe keuzes zullen niet altijd beter uitpakken. Een hbo-studie is bijv. niet minder kinderachtig.

Niet natuurlijk

Vreemd, ik heb al mijn scholen nooit kinderachtig gevonden, terwijl ik toch meer dan genoeg IQ heb om het aan te kunnen. Het kinderachtige is dus niet iets wat natuurlijk bij scholen hoort, maar wat er gaandeweg in is geslopen. Terwijl het eenvoudig anders kan en met de huidige middelen zelfs veel beter anders kan.

Een voorbeeld: zoon begint met Nederlands, de -d-'s en -t-'s. Zoon baalt, net 8 jaar basisonderwijs en 4 jaar VMBO achter de rug en dan dit. Hij stelt voor: doe dan eerst een toets. Een zinnig voorstel: met een toets kun je zien op welk beginniveau de leerlingen zitten en vervolgens kun je plan maken om vanaf het beginniveau verder te gaan tot een gewenst niveau of zelfs tot een gewenst plus-niveau. en met de huidige electronica en licenties kun je dat allemaal keurig op een rijtje zetten, zodat iedereen op een eigen startniveau kan beginnen en zelf door kan werken tot het hoogsthaalbare.
Nee, school doet geen toets, alle leerlingen moeten allemaal tegelijkertijd in de klas verschijnen en allemaal tegelijk dezelfde opdrachten maken. Is dat omdat ze moeten leren? Echt niet, want ze leren niks, alleen zich vervelen de vraag beantwoorden: hoe kom ik deze periode door.
Het is precies wat Mirjam zegt: voor spek en bonen erbij zitten, dat is wat zeker een groot deel van de uitvallers nekt, in elk geval de gemotiveerde leerlingen en dat zijn niet de slechtste. Pas als je een heel erg duidelijk en zeer overtuigend doel voor ogen hebt, dan ben je in staat om de rest allemaal voor lief te nemen.
Dn slaat de balans door naar: oké, ik ga wel zitten en wacht tot het half zes is, als ik hiermee kan bereiken wat ik wil. Maar als er nog enige sluipende twijfel is over de gekozen richting, dan slaat de balans al snel door naar: dit doe ik dus echt niet.

Tsjor

Heksevet (volledig ot)

In zorgenkinderen is nu een draadje over een overbelaste ass-er. Ik weet niet of je daar nog weleens komt en of je er wat over kunt/wilt zeggen, maar ik denk, laat ik eens brutaal zijn en je op dat draadje wijzen.
Jij hebt in het verleden namelijk hele slimme dingen geschreven over overbelaste ass-ers, vandaar dat ik aan je moest denken...

Tsjor

Kinderachtig: je mag niet eens een appel of een koek eten als je dat wil. Of naar de wc. Dat soort dingen.
En lesinhoudelijk: per 90 min. les, heb je soms maar drie regels aantekeningen. Het kost, tegenwoordig, meer van de student (leerling) om de structuur van het onderwijs eigen te maken, dan de lesinhoud. Het competentiegerichte onderwijs, met pop en pap, bp's, smart-formuleringen, etc.
Aan de andere kant is ook mijn ervaring dat gemotiveerde leerlingen best kunnen versnellen. Dat kost wat aan zeuren en smeken, en brieven aan de examencommissie, maar als je bijv. vrijwillig alle rekenopdrachten van het jaar in oktober al af hebt, tja, dan moet zo'n opleiding wel wat.
Maar goed, hier heeft Moedervan19-jarige niets aan. Sterkte, het lijkt me heel naar als je zo machteloos lijkt te staan en van kwaad tot erger ziet gebeuren.

Huh?

Wat anders dan de MBO van oudste hier. Die trouwens heel 'bewust' daarvoor gekozen heeft. HAVO had ook gekund (had onze voorkeur) maar ze moest en zou dit. En helemaal niet kinderachtig zoals jullie aangeven. Oudste doet 'versneld' dus 1 jaar korter en zit nu laatste jaar, maar heeft vrijstelling van Engels en Ned. omdat ze het eindniveau vorig jaar al behaald heeft. In plaats van die 2 vakken moet ze nu wel meer uren stage doen, maar dat doet ze veel liever...
Gewoon digitaal een test gedaan eind vorig jaar voor alle theorievakken, de hele klas en aan de hand van de uitslag werd bepaald wie voor welk vak vrijstelling kreeg.
Verder hebben ze een aantal lesuren die ze zelf mogen bepalen wanneer ze die doen áls ze aan het eind van het jaar maar aan het totale aantal uren komen. Dus doet dochter er aan het begin van het jaar een heleboel en dan is ze als het goed is ergens in het nieuwe jaar daarmee klaar (noemen ze trace-uren). In de trace uren moet gewerkt worden aan bepaalde verslagen die ze moeten inleveren digitaal en doen ze digitale lessen. Er zijn altijd 2 leerkrachten in het tracelokaal om extra uitleg te geven en b.v. toetsen aan te zetten. De enige klassikale les die ze nog heeft is van haar mentor. In die lessen (volgens mij 2 uur per week nu) wordt je stage besproken en geëvalueerd en wordt gewerkt aan je opdrachten tijdens stage. Er zijn ook geen ouderavonden. De enige ouderavond die we hebben meegemaakt was zo'n vrijblijvende 'kennismakingsavond' waarbij de bedoeling was dat je eigen kind je rondleidde....
Ook krijg je als ouder amper info over cijfers of roosters. Alleen de leerling zelf. Iets waar wij nogal over gemopperd hebben, want oudste was pas 16 toen ze begon en nog leerplichtig! Maar ze was wat leeftijd betreft wel een grote uitzondering. De meesten waren ouder en dus 18 plus.
Ik ben dus verbaasd over de kinderachtige manier van werken van de MBO's in jullie omgeving.
Ik merk ook aan alles dat dochter geleerd heeft van deze 'volwassen' manier van les geven. Hier zou dochter het écht niet pikken als ik naar school zou bellen voor iets....dat doet ze zelf wel als dat nodig is. Ik bel alleen als ze te ziek is om zelf te bellen, geloof dat dat de enige keer was dat ik ooit écht contact met school had en o,ja ik heb haar 1 keer met wat klasgenoten weggebracht op verzoek van mentor Ik was de enige ouder, de rest reed zelf.
groeten albana

Tja

De schoolkant spreekt hem totaal niet aan...

Ik ben bang dat je zoon daar een probleem heeft. Hij is 19, volwassen en zal moeten inzien dat je dingen zal moeten doen die niet zo leuk zijn.

Ik vond het HBO ook grotendeels niet interessant, maar als je een diploma wil hoort het er wel bij.

Mijn man heeft school voortijdig verlaten en heeft er nog regelmatig spijt van...

succes

Albana

Ja, zo zou ik willen dat het hier ook was, zo simpel en zo effectief: eerst kijken wat een kind al kan en daarna de rest plannen.
'Ik merk ook aan alles dat dochter geleerd heeft van deze \'volwassen\' manier van les geven.' Ik geloof daar ook heilig in: mensen zelf verantwoordelijk laten zijn voor het eigen leerproces, en dat is niet: afschuiven, wij doen niets meer, maar dat is faciliteren, coachen, niet te zenuwachtig worden als iemand wat vertraging oploopt en zeker niet te laks worden als het heel erg goed gaat met iemand.
En dan, met 18 zijn ze toch ook volwassen?

Tsjor

Opleiding

'..... dat je dingen zal moeten doen die niet zo leuk zijn.' Laat ze dan wasknijpers in elkaar zetten.
Dat is dan nog zinniger dan overbodige herhalinggsstof doornemen, alleen maar omdat de docent dat wil.
Juist de goed gemotiveerde studerenden struikelen over tijd verspillen aan nutteloze dingen en juist die leerlingen zou je supergoed moeten ondersteunen in plaats van waardeloos wegzetten.
Ja, ik preek ook het geloof in de waarde van een diploma en ik weet ook dat het belangrijk is om ergens op terug te kunnen vallen.
Maar ook zonder diploma kom je ergens. Het verhaal van Alders gelezen in Trouw, commissaris van de koningin geweest als voortijdige schoolverlater. Daarna moet je dan wel bijscholen, cursussen volgen etc., maar die bijscholingen en cursussen zijn vaak doelgericht, je kiest ervoor en je krijgt waarvoor je kiest of je dient een klacht in.

Tsjor

Tsjor

uiteraard zou het ideaal zijn: kijken wat een kind al kan, motiveren, stimuleren met een diploma als climax

maar dan de realiteit: op het mbo zitten enorme verschillen qua basis van deelnemers, dus je moet ergens een begin niveau stellen. Die leraar wil niet steeds herhalen, maar dat moet vaak omdat er ook leerlingen tussen zitten die die stof nog niet beheersen. Elke uitvaller word je op afgerekend en de eisen voor Nederlands en rekenen staan op het punt om enorm aangescherpt te worden. De leraren krijgen steeds meer leerlingen onder hun hoede... enz enz

Ik merk als docent steeds meer dat ouders en leerlingen eisen dat alles wat je doet leuk is, apart afgestemd op hun kind en zijn specifieke eisen, en dan aan het eind van de rit eisen ze een diploma. Is dat er niet, dan ligt dat altijd aan school en nooit aan hun kind. Jantje is wel gemotiveerd als je het anders aanbiedt. (tuurlijk niet alle ouders en leerlingen)

Alsof jouw toekomstige werkgever zo met je om zal gaan, voor jou 10 anderen, zeker nu, en dan kiezen ze toch eerder voor degene die het diploma wel heeft.

Geloof me, ik zou willen dat het anders was, maar zo is het hier in ieder geval momenteel wel

Desinteresse

De grootste desinteresse voor onderwijs zit niet bij de leerlingen, leerlingen hebben nota bene gestaakt voor meer lesuren, hoe vreemd is dat! De grootste desinteresse zit zeker ook niet bij docenten en ouders. Amarantis heeft laten zien waar de echte absolute desinteresse in onderwijs zit. En dat sijpelt door, de organisatie in. Nee, alle leerlingen moeten allemaal tegelijk hetzelfde doen, want dat is het goedkoopste, dan lijkt wat wij bieden op onderwijs en daarvoor krijgen wij geld, geld geld.

'maar dan de realiteit: op het mbo zitten enorme verschillen qua basis van deelnemers, dus je moet ergens een begin niveau stellen.' Een beginniveau per leerling, ja. In het volwassenenonderwijs heb je met een vel grotere diversiteit te maken, zeg maar van een groep 3 leerling tot en met een vwo 6 leerling, en dat allemaal in één groep, met verschillende instroom- en uitstroomniveaus, dus elke week kan een nieuwe leerling beginnen en doet een ander examens.
Het vergt heel veel van docenten, maar vooral ook van een organisatie om op deze wijze onderwijs zodanig aan te bieden, dat iedereen doelgericht aan het werk is op een niveau waarop hij/zij leert. Het kan echt. Zeker met de huidige digitale media.
Er zijn al veel pogingen gedaan om dit vorm te geven, maar ze stranden voornamelijk op:
- besturen die denken dat dit een eenvoudige manier van bezuinigen is (alle leerlingen achter de computers en wat assistentjes rond laten lopen als wachtdienst;
- het concept van 'eigen verantwoordelijkheid' waarbij de school zichzelf uitgumt, terwijl zij juist superverantwoordelijk zijn voor beschikbaarheid van middelen, voldoende tijd voor begeleiding, en een zodanig werkklimaat voor docenten dat die hun tijd aan leerlingen kunnen besteden en niet aan papieren en bureaucratische rompslomp.

Het kan echt wel, de school van Albana heeft het voor elkaar en in het volwassenenonderwijs gebeurt het al. Zelfs bij de bedrijfsopleiding die zoonlief nu volgt wordt eerst begonnen met een inventarisatie van startniveau etc.

Uiteindelijk wordt het onderwijs daardoor ook nog goedkoper, omdat snelle leerlingen dan sneller doorstromen (en niet alleen degenen die erom zeuren). Maar ja, minder leerlingen betekent minder geld.....en dat was niet de bedoeling.

Zolang scholen worden bestuurd door mensen, die voor 1000 euro per week hun ben nog niet uitkomen, die vervolgens in een leaseauto naar het station gereden moeten worden, om daarna eersteklas naar het volgende station te reizen, waar een warmgedraaide taxi voor ze klaar staat, zodat zij zowaar echt op hun werk verschijnen, zolang de vrijheid van onderwijs vooral vrijheid van besturen om met geld te goochelen betekent, zolang hoeft niemand te rekenen op enige aandacht voor het onderwijs. Daar zit de echte desinteresse.

Tsjor

Tsjor

Wat ben ik het ontzettend met je eens!

Updeetje

De mentor heeft gemaild (naar mij, ze belt of mailt niet naar zoon) Zoon moet nu niet naar school komen maar eerst naar een gesprek op het Loopbaanportaal komende week.
Ik dank iedereen voor haar bijdrage. Interessante discussie maar voor mij niet bruikbaar. Ik kan zijn school niet veranderen en ik ga daar ook geen energie in steken.
Nog een opmerking over coaches in zoons leven. Hij heeft er zelf voor gekozen om in een weinig stimulerende en soms zelfs bedreigende omgeving te gaan wonen. Zijn vader laat het afweten. Ik heb de zorg voor zijn jongere broers en een hele hoop andere ellende aan mijn kop dus ik doe wat ik kan en ik besef dat dat te weinig is. Maar het is niet anders. Verder is er niemand die kan helpen in onze omgeving. We hebben eigenlijk geen vrienden of kennissen. Wat ik probeer te zeggen, hij heeft het beslist niet makkelijk. Eigenlijk ben ik behoorlijk trots dat hij toch nog altijd naar zijn stage is gegaan. Ik hoop van harte dat hij er met dat Loopbaanportaal uitkomt. Alleen zo jammer dat ik niet met hem mee kan dan omdat ik al een (niet af te zeggen) afspraak heb. Maar misschien is het ook wel goed dat hij er alleen naar toe gaat. En als de uitkomst van dat gesprek me niet zint dan maken we gewoon een nieuwe afspraak
Ik vind het trouwens heel lastig, deze leeftijd. Wanneer loslaten, wanneer helpen? Ik ken het hele verhaal en zijn kwetsbaarheden, aan de andere kant zal ie het toch ooit zelf moeten doen. Moeilijk

Geduld, vertrouwen en waakzaamheid

Ja, het is ook moeilijk op deze leeftijd. Ik vroeg me af waarom de mentor niet met vader belt als zoon daar woont.
Het was mooi geweest als je het onderwijs had kunnen veranderen..... nee dus.
Hier is de update dat zoon na een goede start nu echt kontakt moet hebben met zijn studiebegeleider (zit bij het ROC), die helaas vorige week vrijdag niet op haar werk was en afgelopen donderdag niet was gaan erken vanwege het weer (donderdag, niet vrijdag). Terwijl zoon zowel donderdag als vrijdag op de fiets naar zijn werk is gegaan.
Op zijn werk zelf heeft hij weinig tijd om te bellen.
Wordt weer een week later. Maar goed, hij zit er zelf bovenop, dus ik kan me weer in de ruststand begeven.

Tsjor