Sommige kinderen zouden moeten worden vrijgesteld van school
Zie het onderstaande interview met schrijven Arthur Japin, die vroeger gepest werd, over de zelfmoord van Tim Ribberink. Hij zegt op een gegeven moment.
"Sommige kinderen zouden moeten worden vrijgesteld van school. Gevoelige kinderen moeten thuis les krijgen en niet gedwongen worden om in een groep te functioneren. Ik had nooit naar school gemogen. En zoals ik zijn er vele anderen."
Koren op de molen van sommige users, hier, die ook zeggen dat in een groep leeftijdgenoten je dagen doorbrengen geen wondermiddel is voor sociale ontwikkeling. Integendeel zelfs.
Zo'n bericht je doen met afvragen: Hebben ze dan toch gelijk?
Het intervieuw:
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2686/Binnenland/article/detail/3345945/2012/11/10/Arthur-Japin-over-pesten-De-wonden-gaan-weg-maar-de-woorden-blijven-altijd-bij-je.dhtml
© Joost van den Broek / de Volkskrant. Schrijver Arthur Japin in 2010.
Arthur Japin begrijpt waarom Tim Ribberink voor zelfmoord koos. De schrijver werd als kind jarenlang vernederd, zowel fysiek als verbaal. Dat laatste is volgens hem het meest verwoestend. 'In mijn hoofd leven de woorden voort.'
Arthur Japin, auteur: 'Wat ik belangrijk vind om te zeggen, is dat kwetsen met woorden zoveel ingrijpender is dan het kwetsen met fysiek geweld. Dat laatste is natuurlijk ook erg - er zijn peuken in mijn gezicht uitgedrukt - maar die wonden gaan weg, de blauwe plekken verdwijnen, de woorden blijven altijd bij je.'
Hij was 6, hij woonde met zijn ouders in Haarlem en ging naar de lagere school. En toen: 'Meteen de eerste vrijdagmiddag was het raak. In mijn herinnering werd ik opgewacht door een groepje zesdeklassers, ze stonden daar om mij te slaan, elke week opnieuw, op een gegeven moment zei een van de leiders, Agnes heette ze: Als ik jou volgende week weer tegenkom en ik vraag je: wat ben je? dan zeg je: ik ben een vieze, vuile, smerige vetzak. Dat was wat ze zei. Ik dacht: ik ben niet smerig, ik ben toch niet vuil. Maar ik leerde het uit mijn hoofd en de eerstvolgende keer dat ze me stonden op te wachten, vroeg ze: wat ben je? En ik zei dat ik een vieze, vuile, smerige vetzak was. Het hielp; als ik het in het vervolg zei, sloegen ze niet.'
Anders dan Tim Ribberink weet de protagonist in de boeken van Arthur Japin (56) zich uiteindelijk altijd te verheffen uit de misère. De 20-jarige Ribberink koos vorige week voor zelfmoord, omdat hij niet was opgewassen tegen gestage pesterijen. Aan de muur op zijn kamer hing Churchills oorlogsspreuk Never, never, never give up. Het is in zekere zin de lijfspreuk van de romanfiguren van Japin, tegen alle verdrukking in. In zijn laatste roman Maar buiten is het feest bijvoorbeeld rekent hoofdfiguur Zonne tenslotte op beslissende wijze af met haar stiefvader die haar jarenlang misbruikte.
Japin verwerpt elke vorm van cynisme, ook over zijn eigen geschiedenis. Hij is een succesvol schrijver, met elegantie en overtuigingskracht bedient hij zijn publiek in voordrachten en op televisie, hij woont samen met twee mannen en is naar eigen zeggen intens gelukkig.
Het vergde veertig jaar om zover te komen.
Japin: 'Ik kende Tim niet, maar ik vermoed dat het vernederen, de intimidatie ook voor hem het ergste is geweest. Hij was jong, sterk genoeg om terug te meppen, denk ik. Maar daar gaat het niet om. Het gaat om de woorden die ze tegen je gebruiken. Die zoemen rond in je hoofd, die woorden zeggen dat je er niet bij hoort. Ze zeggen dat je er niet mag zijn. Dat wordt letterlijk tegen je gezegd.
'In iedere klas, op elke voetbalvereniging en ook elk kantoor, denk ik, heb je mensen die het slachtoffer zijn. Ik vind dat we een keer voor onszelf moeten toegeven dat pesten hoort bij het groepsproces: zodra je mensen bij elkaar plaatst, komt het op gang.
'Ik begrijp dat de mensen in het dorp van Tim nu zeggen: we hebben niks gemerkt. En toch vind ik dat ook een beetje hypocriet. Je kunt weten dat het gebeurt. Het is hetzelfde als met het kindermisbruik in de rooms-katholieke kerk. Allemaal wisten we ervan. Als kind hoorde ik niet anders, altijd werden er grapjes over gemaakt. Je wist het niet en tegelijk wist je het wel. In die zin kan het niet dat je zegt: we hebben niets gemerkt. Zodra je een groep hebt, heb je pesten. Dat behoor je te weten.'
Zondagmiddag
'Het treft de gevoelige kinderen. Kinderen die anders reageren dan de anderen, die er anders uit zien, die niet geleerd hebben hard te reageren.
'Natuurlijk heb ik het over mezelf, natuurlijk. Toen ik naar school ging, roken de anderen in mij hun slachtoffer, ze wisten feilloos dat ik niet zou reageren. Ik had het thuis geleerd. Er waren thuis situaties met veel geweld, met veel ruzie tussen mijn ouders. Ik was getraind om niets te zeggen, om me terug te trekken. Dan zou het zo snel mogelijk over gaan. Dat neem je mee naar school. Ik wilde graag naar school, het leek me leuk. Maar vanaf het moment dat ik het hek passeerde, dacht ik o jee, ik hoor hier niet, ik moet hier helemaal niet zijn.
'De gepeste zelf zal nooit iets zeggen, misschien bij hoge uitzondering. Je wilt je vernedering beperken en weet dat het pesten erger wordt naarmate meer mensen ervan weten. Het fysieke geweld liet sporen na, maar vergis je niet hoe slim je wordt. Een peuk in je gezicht gehad? Dan zeg je thuis: ja god, ik ben ergens tegenaan gelopen. Je ouders zijn de aller, allerlaatsten aan wie je iets vertelt. Ze zijn de laatsten die nog in jou geloven. Je bent doodsbang dat zij het ook gaan zien, dat wat ze op de wereld hebben gezet er eigenlijk niet mag zijn.
'Ik had een grote hekel aan de zondagmiddag. Het weekend begon aan het eind van vrijdag, dan was je veilig. Maar vanaf zondagmiddag vier, vijf uur kwam de beklemming terug. Dan moest je je tas gaan klaarzetten, dan wist je dat het bijna maandag was, bijna schooltijd. Die afkeer van zondagmiddagen is altijd gebleven.
'Af en toe gebeurde het dat ik zo bang was dat ik mij vastklemde aan het kippengaas van het schoolhek. Dan kwam de amanuensis, die brak je vingers los en sleurde je mee naar binnen.
'Ik huilde vaak. Ik denk dat ik elke avond in mijn bed huilde. Soms merkte mijn moeder het. Dan zei ik: ik huil om Kelly. Het was een hondje, zo'n doorgefokte collie die steeds zijn pootjes brak en moest worden afgemaakt. Jarenlang heb ik volgehouden dat ik huilde om Kelly.
'Soms heb je ook verdriet zonder aanleiding. Verdriet om de eenzaamheid, om de uitzichtloosheid van de situatie. Je moet elke dag weer naar school, je bent verplicht. Als we toelaten dat een kind van 6 jaar wordt gebombardeerd met woorden die op vernietiging zijn gericht, zeggen we als het ware: de school is een proces van natuurlijke selectie, een aantal kinderen zal het niet halen. Ze halen de school niet, maar ook het leven niet.
'Sommige kinderen zouden moeten worden vrijgesteld van school. Gevoelige kinderen moeten thuis les krijgen en niet gedwongen worden om in een groep te functioneren. Ik had nooit naar school gemogen. En zoals ik zijn er vele anderen.
'Op de middelbare school ging ik na twee jaar naar de gymnasiumafdeling. Het was een apart gebouw, we zaten in een kleine klas, met z'n achten waren we. Dat is ideaal voor kinderen als ik.
'In mijn hoofd leven de woorden voort. Die heb ik niet overwonnen. Door middel van het schrijven heb ik uiteindelijk kunnen worden wie ik moet zijn. Maar dat kwam laat, ik debuteerde op mijn veertigste. Tot die tijd heb ik mij behalve aan mijn geliefden niet werkelijk kenbaar kunnen maken. Als je dat isolement uit je jeugd overleeft, is er ook een voordeel. De meerderheid kan je niet meer raken. Ik kan nu bestaan zoals ik wil, ik hoef nooit meer te voldoen aan de eisen van de groep. Ik heb mazzel gehad, ik heb iemand gevonden die me steeds opnieuw zei dat hij van me hield, ik geloofde het niet, maar hij hield vol, het heeft me enorm geholpen. Daarna kwam er een tweede bij die datzelfde deed en nu ben ik aan niemand nog iets verplicht, behalve aan mijn twee geliefden.'
Verminking
'Er zijn er genoeg die het niet halen. Dat is logisch. Ik hoop vurig dat jongeren die zwaar vernederd worden in aanraking komen met kunst. Ze moeten hun creativiteit aanboren en de werkelijkheid relativeren. Als ik de werkelijkheid voor waar had aangenomen had ik het niet gered. Je moet je fantasie aanspreken en een alternatieve werkelijkheid bedenken die wel dragelijk is. Zo niet, dan blijf je in jezelf opgesloten; dat je dan kiest voor zelfmoord, vind ik helemaal niet gek. Het is verschrikkelijk voor de ouders, maar ik zeg niet dat het een onlogische keuze is.
'Ik weet niet of je er zelf veel aan kunt doen. Ik zou graag ja zeggen, maar ik weet het niet. In therapie gaan heb ik nooit gewild. Mijn vader was in therapie, bij verscheidene psychiaters. De precieze reden weet ik niet maar het werd almaar erger, totdat hij zich van kant maakte toen ik 12 was. Ik hoefde niet. Ik had er ook angst voor.
'Mijn boek Een schitterend gebrek gaat daarover, over een vrouw met een zwaar verminkt gezicht die zich opsluit in zichzelf, maar op den duur haar verminking als het ware overleeft. Mijn verminking van toen is nu mijn rijkdom. De bron waaruit ik put. Het anders zijn is nu een voorrecht, een grote vrijheid.
'Mag ik ook dit nog zeggen: na de moord op Theo van Gogh kwam de roep om te mogen beledigen, het recht op kwetsen. Het werd verdedigd alsof het een mensenrecht is. Ik vind dat verschrikkelijk. Als je mag kwetsen met woorden is er volgens mij als vanzelf een recht om te kwetsen met wapens. Kwetsen met woorden is erger, verwoestender.
Op internet, op de sociale media passeren de verschrikkelijkste dingen. Allemaal anoniem. Ach, houd toch alsjeblieft op met dat verhaal over recht op privacy. Als anonieme pesters op internet mogen, mogen ook sluipschutters. De woorden daar zijn niet minder dan kogels, bedoeld om te doden. Ik denk dat mensen vaak veronderstellen dat het om plagerijen gaat. Maar het doel van een kind of een volwassene die pest op straat of via internet is wel degelijk het slachtoffer voorgoed uit te schakelen. Wie zoiets afdoet met 'daar moet je tegen kunnen' of 'daar word je hard van' moet goed weten dat sommige mensen nu eenmaal liever sterven dan hard worden.'
Sommige kinderen
Mijn mening hierover is eigenlijk heel simpel. Niets werkt 100%, school dus ook niet. Sommige kinderen worden er niet beter van, maar juist slechter of minder goed. Dat gaat wat mij betreft over alle kwaliteiten die aan school worden toegedicht.
Het toedichten van sociale ontwikkeling aan het naar school gaan is nooit onderzocht. Het tegenovergestelde wel: Lopen kinderen die niet naar school gaan inderdaad sociaal emotionele achterstanden op?
Dat blijkt niet zo te zijn.
http://www.thuisonderwijs.net/de-effectiviteit-van-thuisonderwijs-een-overzicht-van-onderzoeksresultaten-henk-blok/
Maar ik denk niet dat het over 'gelijk hebben' gaat.
Voorzover je dit soort dingen meer objectief kunt onderzoeken, drukt het resultaat zich uit in meestal wel of meestal niet. Ik denk dat school meestal doet wat men ervan verwacht, al is het maar omdat iedereen dat graag wil.
Maar het gaat ook wel eens gruwelijk mis.
Ja, sommige kinderen zouden vrijstelling van school moeten krijgen. De veronderstelling dat alle kinderen beter worden van naar school gaan, kan niet waar zijn.
Groet,
Miriam Lavell
Gelijk
Met gelijk bedoelde ik inderdaad:
Gelijk in de zin dat het niet voor iedereen op gaat. Dat school niet voor allen werkt.
Middel erger dan de kwaal
Er zijn ook kinderen voor wie school juist een redding is. Het is niet altijd goed te zien hoe het zit. En kinderen worden ook op andere plekken dan op school gepest. Ik denk dat het belangrijker is dat er hulp en voorlichting is.
Welke?
Voor welke kinderen is school een redding dan? Waarvan worden ze precies gered en waarom zou vrijstelling van sommige kinderen een bedreiging voor hen zijn?
Japin heeft het over zij schooltijd vanaf zijn zesde. Wat helpt er op die leeftijd tegen de effecten van groepsgedrag?
Hoezo voorlichting en begeleiding?
Kortom: allemaal vragen.
Ik blijf met dat ene beeld zitten: niets werkt 100%. School ook niet.
Dat is geen uitzonderlijk standpunt. Er zijn maar erg weinig beschaafde landen in de wereld waar gedaan wordt alsof alle kinderen per definitie beter af zijn op school.
Groet,
Miriam Lavell
Behalve nederland
Als je kind niet naar school gaat begint iedereen in Nederland te twijfelen aan de sociale ontwikkeling van je kind. Alsof het zo sociaal is om gepest te worden, buitengesloten, niet begrepen, te hoog aangeslagen, en er dan niet aan te kunnen ontkomen als kind.
Nou...
Wat Nederland onderscheid van (bijvoorbeeld) de Belgen en de Fransen is de gedacht dat schoolplicht het ultieme middel is voor de bescherming van de meest bedreigde kinderen.
Niet dat de schoolplicht daarom bedacht is. Het vloeit dus niet voort uit een gesignaleerd maatschappelijk probleem waar een oplossing voor gevonden is. Toch denken heel veel mensen dat het weer afschaffen van schoolplicht wel direct tot maatschappelijke problemen zal leiden (kinderen in de knel).
De Belgen en de Fransen hangen juist meer de gedachte van Japin aan.
Er bestaat daarom ook in die landen naast het schoolsysteem, een erkende systematiek voor huisonderwijs. De Fransen hebben er zelfs een staatsschool voor (via radio/internet).
Groet,
Miriam Lavell
Voorlichting
"Ik denk dat het belangrijker is dat er hulp en voorlichting is."
Dat so wie so. Maar dan nog kunnen er kinderen zijn voor wie dat faalt.
Wat leer je van pesten? Dat anderen eng zijn, kwaad willen en dat jijzelf daar niks aan kan doen. Dat is een mooi pakketje mensenkennis waar je je leven de vruchten van plukt (sarcastisch)
En het gaat niet alleen om pesten
Er zijn ook kinderen die om allerlei andere redenen niet aan hun trekken komen op school,zoals de zeiljongens.
Ik begrijp echt niet waarom er in Nederland niet gewoon thuisonderwijs kan worden gegeven. Zeker nu de samenwerkingsverbanden het voor het zeggen krijgen en de ouders nog minder macht dan ze al hadden, lijkt het me dat je toch een alternatief moet hebben.
Helemaal mee eens
Het moet altijd mogelijk zijn om kinderen uit een schadelijke omgeving weg te halen. Uit huis plaatsen wordt minder moeilijk over gedaan dan een kind van school weghouden omdat het enorm gepest wordt. Dat is toch niet normaal?
Ik zou emigreren in die situatie.
Moeilijk hoor...
Met twee kinderen die echt bovengemiddelde hulp vragen op school en het bepaald niet altijd gemakkelijk hebben vanwege hun autisme, zou ik eigenlijk meteen moeten roepen "ja dat klopt! stel ze vrij van die leerplicht!" maar ik heb daar toch wel mijn problemen mee.
De grote buitenwereld is nou eenmaal spannend en eng, maar ooit zullen ze erin gegooid worden. Wat voor kasplantjes voed ik op als ik ze altijd thuis hou? ja, ze zouden dat zelf dolgraag willen hoor 
)
Ik denk dat het recht op onderwijs een groot goed is dat we zeker niet moeten verliezen, maar dat de scholen zoals ze op dit moment ingericht zijn inderdaad bij lange niet voor alle kinderen voldoen, dat is echt een probleem, er komen steeds meer "thuiszitters" die overal al vastgelopen zijn en alleen maar ervaren dat ze falen, en dat is vreselijk.
Maar vergis je niet, hoeveel inpact heeft het geven van thuisonderwijs op een gezin? zeker in deze maatschappij waar anderhalve baan heel gangbaar is, en er zelfs veel tweeverdieners zijn. Wie moet dat thuisonderwijs dan geven? en zijn die ouders daar wel toe in staat?
Ik denk eerder dat er heel veel werk aan de winkel is binnen de scholen, ze hebben ook een maatschappelijke taak. Scholen horen voor te bereiden op het leven, en niet alleen voor te bereiden op de cito toetsen en het eindexamen.
groetjes, Tess
Ongeschikt
Maar vergis je niet, hoeveel inpact heeft het geven van thuisonderwijs op een gezin? zeker in deze maatschappij waar anderhalve baan heel gangbaar is, en er zelfs veel tweeverdieners zijn. Wie moet dat thuisonderwijs dan geven? en zijn die ouders daar wel toe in staat?
Goed punt! Niet iedereen is in staat om dat thuisonderwijs te geven. En als ik de Nederlandse overheid een beetje ken, wordt daar niet of minimaal in meegeholpen.
(In de VS is dat wel anders, daar zijn ze verplicht een onderwijsplan op maat te maken als op school zijn niet meer lukt, zo maak ik tenminste op uit dit bizarre verhaal http://www.weeklystandard.com/Content/Public/Articles/000/000/002/852lodkv.asp )
Dat is ook wel een gevaar. Dat scholen nog sneller dan nu roepen 'niet geschikt, los het zelf maar op'. En dat veel kinderen in de versukkeling raken, omdat hun ouders niet les kunnen geven.
Mijn vriendin heeft een haar thuis les gehad van haar moeder(ouders waren een jaar in het buitenland). Zij en haar moeder zijn universitair materiaal, maar ze liep wel achter.
Niet zo dramatisch
Thuisonderwijs bestaat al in Nederland. Zieke leerlingen krijgen het (zie ziezon.nl) Gewoon een juf of meester die aan huis komt en de lessen doorneemt. In die zin is er al een vluchtpoging voor kinderen die gepest worden.
Maar het is niet gebruikelijk om dat in te zetten. Zelfs veel zieke leerlingen krijgen het niet aangeboden van hun school (de school moet meewerken). De opvatting dat naar school gaan onder alle omstandigheden het allerbeste is, is te dominant.
Zodra je die opvatting los laat, dan zie je nog veel meer mogelijkheden. Onderwijs zou bijvoorbeeld ook op NSO gevolgd kunnen worden. Of in een andere shift dan het schoolschema.
Als er dat soort voorzieningen komen, dan ontstaan er wel dilemma's voor ouders. Ze moeten zelf gaan kiezen. Kiezen voor een ongewone oplossing is voor veel mensen niet eenvoudig.
En ongewoon zal het zijn. Ook in Frankrijk en België is thuisonderwijs ongewoon.
Fred:"Dat is ook wel een gevaar. Dat scholen nog sneller dan nu roepen \'niet geschikt, los het zelf maar op\'."
Dat is geen enkel probleem als er een thuisonderwijsschool bestaat. Scholen hebben nu de macht om het minimale te doen, omdat er geen alternatief is. Ook niet voor die tienduizenden leerlingen die al buiten het onderwijs staan.
Als er wel een alternatief is, dan zou dit soort gedrag van scholen voor uitstroom en dus minder leerlingen zorgen.
Dan kan er ineens veel meer binnen de schoolmuren dan nu nog voor mogelijk gehouden wordt.
Overigens denk ik dat de noodzaak voor vrijstelling van schoolonderwijs bij pesten, maar tijdelijk hoeft te zijn. Een jaar of twee en dan weer proberen.
Groet,
Miriam Lavell
En dan
Mijn kind is beschadigd door pesten op school,hij was nog jong 6 jaar.Hij werd zwaar depressief,wilde niet meer,wilde naar een andere wereld,waar mensen lief zijn tegen elkaar en hoopte dat hij niet meer wakker werd als ik hem naar bed bracht.Hij is verandert van een vrolijke open jongen naar een gesloten kind,dat geen oogcontact maakt en liefst niet praat.nu na jaren therapie en een andere school,begint hij een beetje te genieten.Ik vertel hem ook dat de enige reden dat ik hem naar school laat gaan is,dat hij moet.Dat hij van mij niet zou hoeven.Maar stel je voor,dat hij niet naar school zou hoeven.Hoe moet het later dan?Ook maar geen baan?Hij moet toch leren deel te nemen aan de maatschappij.Het is een hele gevoelige jongen.School is een drama voor hem.Maar dat is een familiebeoek ook,een verjaardag ook.De feestdagen noem maar op.We houden veel rekening met hem.Geen pretparken,maar een wandeling in het bos als uitstap.Maar hij moet wel mee naar de familie.We kunnen hem wel in voor hem veilige situatie houden,maar we zullen hem eens los moeten laten in 'de maatschappij'Dat leert hij op school.Pesten gebeurt ook op de werkvloer.Nu kunnen we hem nog leren daar mee om te gaan.
Dus gewoon naar school,wel een kleine school,nu speciaal onderwijs.Straks waarschijnlijk het gewone VMBO.Maar dan wel een kleine,met grote open ruimtes.
Hij zit nu ook op een school,waar pesten absoluut niet getolereerd wordt.Dus hij voelt zich veilig.
Ik denk dat het probleem echt bij de scholen ligt.Op zijn vorige school werd er niets aan pesten gedaan.Daar werd het gepeste kind op sova gestuurd,dat moest maar harder worden.en verder werd er of niets gezien of lag de schuld bij het gepeste kind omdat het zo flauw was.Op de school waar hij nu zit wordt het pesten meteen klassikaal aangepakt,steeds weer.Ook straf voor heel de klas als er gepest wordt.Zo leren de kinderen vanzelf om zelf in te grijpen,om op te komen voor een gepest kind.Daar wordt meteen de pester aangesproken inplaats van meelopen met de pester.Het kan dus wel!!!Een school zonder pesten.
Lizelot
"Hoe moet het later dan?Ook maar geen baan?" dat is precies wat ik bedoel! Ik herken veel in je verhaal, hoewel mijn kinderen niet gepest worden, zeker de oudste is heel gevoelig. Ze hoeft van mij niet minder gevoelig te worden, maar hoe snel dat wordt gezegd: "doe niet zo flauw, leer ze maar eens wat harder worden" ik vind dat de omgekeerde wereld; laat die anderen eens leren wat rekening te houden met elkaar!
Als een kind zelfvertrouwen krijgt heeft hij ook veel minder kans om gepest te worden, en zelfvertrouwen krijg je alleen door succeservaringen op te doen. Ook daar kunnen scholen heel wat aan bijdragen (of juist niet). Het kan ook anders! maar veel kinderen modderen jarenlang door, gewoon omdat ze niet gezien worden. triest is dat.
Tess
Leerzaam?
Dit is altijd moeilijk Lizelot. Jullie bewandelen een weg. Er is eigenlijk geen andere. Dit draadje gaat over de mogelijkheid dat er wel een andere weg zou zijn en of dat moet.
Ja, dat moet.
Je schrijft "Pesten gebeurt ook op de werkvloer.Nu kunnen we hem nog leren daar mee om te gaan."
Als dat nou waar was, dan zou zelfmoord om pesten bij 20+ers niet voorkomen. De realiteit is dat je niets leert van pesten. Je wordt er niet sterker, maar zwakker/kwetsbaarder van. Je wordt er niet assertiever, socialer of gezeliger, maar juist onhandiger van.
Ik denk dat je er alles aan moet doen om (zeker jonge) kinderen die ervaringen te besparen.
"Op zijn vorige school werd er niets aan pesten gedaan."
Dat heeft verschillende redenen, maar eentje daarvan is beslist dat het idee bestaat dat je van gepest worden beter wordt (je leert ermee omgaan). Ik geloof dat niet.
Bovendien: voorzover scholen wat kunnen doen, zijn er ook altijd nog kinderen die kwetsbaarder zijn dan anderen. Zo kwetsbaar dat ze niet in zo'n groep passen. Dat komt wel, maar later. Als ze 8 zijn. Of 10. Op voorwaarde dat ze een leven vol positieve ervaringen met zichzelf en met anderen hebben.
Ik denk dat wat later naar school gaan voor sommige kinderen een oplossing zou zijn. Overigens niet alleen bij pesten, maar ook bij gedragsproblemen.
Groet,
Miriam Lavell
Eens met miriam
Ik ben het eens met Miriam. Je wilt kinderen die ervaringen zo lang mogelijk besparen. In de stress kun je niets leren. En die nare ervaringen neem je wel met je mee.
Thuiszitters
"Dat is geen enkel probleem als er een thuisonderwijsschool bestaat. "
Maar wie gaat die kinderen dan les geven? Niet iedere ouder kan dat..
"Scholen hebben nu de macht om het minimale te doen, omdat er geen alternatief is. Ook niet voor die tienduizenden leerlingen die al buiten het onderwijs staan."
Geen alternatief voor de thuiszitters, zeg je. Betekent dat, dat een kind dat op dit moment al thuis zit, ook geen les mag krijgen?
Lesgeven
Ach, ik ben zelf door omstandigheden ingeschreven geweest op verschillende universiteiten, maar één stak er met kop en schouders bovenuit: de Open Universiteit. OK, ik was al volwassen, maar toch: niemand gaf mij les. Het materiaal was gewoon zo goed dat ik het zelf kon.
Dat soort materiaal bestaat nu niet in Nederland voor de basis- en middelbare school. Maar dat betekent niet dat het niet zou kunnen.
Het is er al
Fred:"Maar wie gaat die kinderen dan les geven? Niet iedere ouder kan dat.."
Dat hoeft ook niet. Er bestaat al afstandsonderwijs. Er is ziezon (er komt een leerkracht thuis), maar er is ook wereldschool en edufax (er is een digitale klas met leerkracht).
Fred:"Betekent dat, dat een kind dat op dit moment al thuis zit, ook geen les mag krijgen?"
Feitelijk moet de laatste school voor dat kind onderwijs voor zieke leerlingen organiseren. Maar dat doen ze niet. Het kind komt zonder school te zitten. Ouders mogen niet zelf onderwijs organiseren, zelfs niet als er geen school is die het kind wil hebben. Kun je je die zeiljongens nog herinneren? Die zijn gaan zeilen omdat ze, als ze in Nederland blijven, niet deel mogen nemen aan het afstandsonderwijs dat er is. Nu ze buiten gaats zijn mag dat wel.
Overigens is dat wel of niet mogen nogal willekeurig: als de leerplichtambtenaar toestemming geeft, dan mag het wel. Elke leerplichtambtenaar (gemeente) mag daar zelf over beslissen (beleidsvrijheid), dus in de ene gemeente mag dat wel en in de andere niet.
Groet,
Miriam Lavell
Mijn dochter
Wordt vanaf groep 1 gepest, in het begin zelfs met 'toestemming' . Want zo redeneerde ze. Ze vinden het leuk als ze me kunnen pesten en ik ben blij als zij blij zijn dus laat ik me pesten. 4 jaar 
.
Ondertussen zijn we een paar jaar verder en wordt ze nog steeds geplaagd/gepest. Ondanks inspanningen van school om het tegen te gaan.
Vorig jaar heb ik haar op een bepaald ogenblik meer als een week thuis gehad, ik wilde eerst de situatie op school opgelost hebben en het voor haar veilig hebben voordat ze weer ging.
Thuisonderwijs, ja als het zou kunnen zou ik het doen. Ik denk eerlijk gezegd niet dat mijn dochter op school er sociaal gezien op vooruit gaat.
Mijn jongste, zelfde nest totaal ander kind, is zo weerbaar als wat. Als hem iemand slaat doet slaat hij terug. Die zal nooit over zich laten lopen. Hij past perfect op school, thuisonderwijs zou voor hem niets zijn
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Lizelot, sociaal gedrag
Uit wetenschappelijke onderzoeken uit Amerika (waar thuisonderwijs veel gangbaarder is), blijkt dat er geen verschillen gevonden worden in sociaal gedrag en zelfconcept is tussen kinderen die thuisonderwijs hebben gekregen en kinderen die naar school zijn gegaan. Je hoeft dus niet naar school om sociaal gedrag te leren.
skik
Vooronderstellingen.
"Dat hoeft ook niet. Er bestaat al afstandsonderwijs. Er is ziezon (er komt een leerkracht thuis), maar er is ook wereldschool en edufax (er is een digitale klas met leerkracht)."
Maar dan is er nog steeds een rol voor de ouders. Die moeten er op toezien dat het werk dan ook gemaakt wordt. Dat gaat niet vanzelf.. genoeg volwassenen die hun LOI-cursus in een hoekje laten slingeren.
Die vooronderstelt dus een ouder die A thuis is, B discipline kan overdragen aan het kind. Ik denk niet dat je dat als een vast 'gegeven' mag beschouwen..
Vaak genoeg wel
Fred:"Die vooronderstelt dus een ouder die A thuis is, B discipline kan overdragen aan het kind. Ik denk niet dat je dat als een vast \'gegeven\' mag beschouwen.."
Thuis zijn hoeft niet. Onderwijs kan ook bij de opvang.
Maar bovendien: alle kinderen kunnen ziek worden. Ook kinderen van ouders die niet aan de kwaliteiten voldoen die jij als ideaal ziet. Toch is er het model voor zieke leerlingen en wordt dat voldoende geacht.
Daarbij komt nog: ook voor naar school gaan is discipline van ouders nodig. En inderdaad, dat ontbreekt nog wel eens. Toch is het er kennelijk vaak genoeg wel om het schoolmodel als ideaalmodel te handhaven.
Kortom: Ik zie je bezwaar niet.
Groet,
Miriam Lavell
Niet in dezelfde mate
Voor school zowel als thuis is discipline nodig, inderdaad. Maar om een kind om 9 uur af te zetten en om 3 uur op te halen is een stuk minder discipline nodig dan om een kind constant thuis te begeleiden en bij te sturen.
Bijna alle ouders, ook multi-probleem ouders, lukt het nog wel om discipline voor het eerste op de brengen. Maar voor het tweede? Ik weet het nog zo niet niet.
Als een kind op school zit is er een docent die hem actief bij stuurt en aan het werk zet. Ook al is er thuis geen ondersteuning, zo leert het in ieder geval nog iets.
Maar als het thuis zit, en zijn ouders werken/of zijn teveel met hun eigen problemen bezig... dan gaat een 6 jarige vast niet uit zichzelf de LOI boekjes pakken.
Ik weet niet, dat zie ik gewoon fout gaan in sommige gevallen.
Opvang
"Onderwijs kan ook bij de opvang."
Zouden de juffies van de opvang daar om staan te springen?
Archief
Fred, je doet iets grappigs. Je werpt voor thuisonderwijs hogere drempels op dan er voor schoolonderwijs zijn. Bovendien doe je alsof thuisonderwijs synoniem is aan helemaal geen toezicht of begeleiding meer.
Beide is een stap te ver.
In het archief vind je enorme draden over dit onderwerp. De meest informatieve en de langste is nog steeds 'vluchten voor de leerplicht'.
http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/NFshowpost.cgi?template=4&actueel=0&archief=1&zoek=vluchten&thread=32807&forumsel=23&forum=23&post=469893
Lees en geniet, maar trek er wel wat tijd voor uit. De draad is twee maanden lang.
Ik ga dat allemaal niet herhalen hier.
Fred:"Ik weet niet, dat zie ik gewoon fout gaan in sommige gevallen."
Dat gaat in het schoolonderwijs in duizenden gevallen fout, zie de lijst van zeer zwakke scholen van de inspectie. Dat heeft betrekking op heel veel leerlingen.
Ik kom weer terug op mijn eerdere stelling: Niets werkt 100%. Schoolonderwijs niet, thuisonderwijs ook niet. Met de twee varianten heb je wel meer kans om kinderen voor wie het een niet werkt, het ander te bieden. Het totaalresultaat moet daar beter van worden.
Fred:"Zouden de juffies van de opvang daar om staan te springen? "
Dat lijkt me geen argument. Onderwijs is een plicht en een recht.
Maar bovendien: ik beweer niet dat bepaalde leerlingen thuisonderwijs zouden moeten volgen (geen schoolonderwijs mogen krijgen).
Het gaat om de toevoeging. De keuze. Sommige kinderen zouden ervoor moeten kunnen kiezen.
Groet,
Miriam Lavell
Keuze
Ik vind dat je als ouder toch de keuze moet hebben om voor thuisonderwijs te kiezen als het om wat voor reden niet loopt op school. Misschien is een jaar of 2 jaar voldoende, nou, ik zou met liefde 2 jaar niet werken om me volledig op de scholing van mijn kinderen te storten als ze op school doodongelukkig zijn.
Ik vind niet dat je kunt stellen dat als een kind op school niet leert om niet gepest te worden (is deze stelling trouwens niet de omgekeerde wereld) het dan automatisch ook in de problemen komt later in het leven. Na school kun je namelijk iets kiezen wat bij je past. Als je niet goed functioneert in een groep in een gebouw, dan kun je ervoor kiezen om niet in een kantoor te gaan werken, maar bijvoorbeeld loodgieter worden. Je hebt later in je leven niet perse meer te maken met dezelfde groepsperikelen als op school.
En het is sowieso meegenomen als je gepeste kind niet op z'n 20e zelfmoord pleegt. Ik vind het zo erg dat het zover kan komen!
Amerika
Dat er in Amerika veel thuis onderwijs gegeven wordt heeft ook te maken met religie. Kinderen die niet van evolutie en dergelijke mogen weten, en meisjes die niet mogen emanciperen. Het gaat daar lang niet altijd goed, die cijfers geloof ik ook niet. Ik heb ooit eens met een Amerikaanse hierover gehad. Ik dacht eerst ook dat het was omdat de scholen daar slecht en vol geweld zijn. Maar dat is dus meestal niet de reden voor thuisonderwijs.
Er zijn gewoon te veel ouders die niet in staat zijn voor hun kinderen te zorgen laat staan ze ook nog eens te onderwijzen. Ik kan me voorstellen dat in een gezin waar een kind geweld wordt aangedaan de ouders de kinderen liever thuis houden. En ik vindt ook dan kinderen beschermd moeten worden tegen gestoorde ouders. De kinderen van de beruchte Phelps familie in Amerika kregen ook thuisonderwijs. (die homohaters). En er zijn ook gezinnen waar kinderen voor hun ouders zorgen.
Wat mij betreft heeft ieder kind recht op een pestvrije school. Ookal moet het er met een helicopter heengebracht worden!
Ik studeer zelf ook via de OU en het is een prachtig systeem, maar echt niet geschikt voor kinderen. Ik heb zelf een dochter die heel erg gepest is. Zij heeft ook van school moeten veranderen. De vrienden en vriendinnen die ze nu heeft zijn erg belangrijk voor haar. Ik denk niet dat ze zo zou zijn opgebloeid wanneer ze alleen thuis les had gehad.
Mopperkont
Er zijn verschillende redenen voor Amerikanen om voor thuisonderwijs te kiezen: inderdaad de wat fanatiekere religieuzen die niet willen dat hun kinderen van de oerknal horen, maar ook atheisten/linksen/geitenwollensokkenmensen die niet willen dat hun kinderen trouw moeten zweren aan de vlag en God en hun kinderen juist wel de evulutietheorie, seksuele voorlichting en tolerantie jegens homo's willen bijbrengen. En dan nog mensen die een school geen veilige omgeving voor hun kind vinden, of dat nou is vanwege de detectiepoortjes en fysiek geweld, of vanwege sociale toestanden. Of mensen die vinden dat het onderwijs van belabberde kwaliteit is. Of omdat ze in Alaska wonen.
"Het gaat daar lang niet altijd goed, die cijfers geloof ik ook niet." Mag hoor. Maar de wetenschappers die dit hebben onderzocht en tot de conclusie komen dat er geen verschillen zijn of dat homeschooled children het zelfs wat beter doen hebben een iets sterkere argumentatie dan wel of niet geloven.
http://murphylibrary.uwlax.edu/digital/jur/2002/koehler-langness-pietig-stoffel-wyttenbach.pdf
http://www.reocities.com/nelstomlinson/research.bibliography.html#socialization
skik
Vrees.
Het gaat om de toevoeging. De keuze. Sommige kinderen zouden ervoor moeten kunnen kiezen.
Dat ben ik met je eens.
Bij mij heerst de vrees dat het ook opgedrongen wordt aan kinderen en ouders die er geen behoefte aan hebben.
