Soc.Emotionele ontwikkeling en groep 3

Ik zit ergens mee, laat ik eerst even de situatie schetsen:
(Bij voorbaat excuses voor het lange verhaal

Onze zoon gaat komend schooljaar naar groep 3 en wordt einde najaar 6 jaar. Hij is een van de jongsten van groep 2. De meeste aansluiting vindt hij bij kindjes in groep 1, het is een combiklas 1/2. Sinds eind vorig jaar zit hij samen met nog een aantal kinderen één maal per week in een soort klasje voor extra uitdaging. Kort gezegd: het is een slim kind, veel bezig met tellen, schrijven, (levens)vragen stellen. Maar hij is ook heel onzeker, gevoelig, voorzichtig (ook motorisch) en ‘bang’ om fouten te maken. Omdat hij ze liever niet maakt, neemt hij ook weinig risico’s en kiest hij vaak voor de weg van de minste weerstand. Dat uit zich in snel opgeven, dichtslaan, zeggen dat hij iets niet kan. (Zo zijn we een paar weken geleden erachter gekomen dat er geen taken meer worden gedaan in de klas. Het verklaarde voor ons dat onze zoon zich daar ook geen zorgen meer over maakte (hij was vaak bang dat hij een taak niet kon of dat hij iets moest doen wat hem niet lag). De druk was dus weg...)
Hij speelt graag en veel, heeft vriendjes en gaat over het algemeen graag naar school.
Op de naschoolse (2 middagen) speelt hij ook goed en is hij iets opener met vertellen (volgens de juf daar vertelt hij graag en veel). Op school hoor ik juist dat hij niet zo spraakzaam is. Thuis is dat anders: hij praat veel en graag. Hij heeft ook een rijke fantasie die ik normaal acht op zijn leeftijd.

Mijn zorg zit in de overgang naar groep 3. De kinderen die met hem meegaan zijn sociaal emotioneel al zoveel verder dan onze zoon. Ze zijn stoerder, ‘gebekter’, assertiever, drukker (het is een jongensklas...). Als ik onze zoon vraag waarom hij niet eens met een van die jongens wil spelen of losjes informeer waarom hij niet met hen speelt op het schoolplein, dan komt dit ook terug in zijn antwoord: ze zijn zo druk en ik speel liever met....(en dan volgt het rijtje groep 1 kinderen). Op de bso heeft hij nu ook n nieuw vriendje: een jongetje van net 4. Ook op school ontfermt hij zich snel over nieuwe kindjes die in de groep komen en wil daar dan ook speelafspraakjes mee. Dit zijn dus veel jongere kinderen. Wat me dan opvalt is het gedrag van onze zoon: hij past zich aan en gaat zich dan min of meer jonger voordoen dan dat hij is. Wat ik wel mooi vind is dat hij dan ook weer heel zorgzaam is. Én hij kan het voortouw nemen, want hij is natuurlijk de grootste: hij is de baas.

Ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken en ik weet natuurlijk ook niet met wie hij straks nog meer in de klas komt, maar die kleintjes zijn er dan niet meer en onze zoon zal dan toch aansluiting moeten vinden bij de “grote jongens” (en meisjes).
Cognitief is hij meer dan klaar voor groep 3, maar ik maak me dus zorgen over het sociaal emotionele aspect.
De juf is al eens begonnen over kanjertraining, maar daar was hij (destijds) te jong voor.
Overigens heeft hij op remedial teaching gym gezeten (ook op advies van de juf), maar na één seizoen gaf de mrt docent aan dat onze zoon een prima motoriek heeft en gewoon voorzichtig is: niks mis mee. Uiteindelijk kan hij alles wat hij zou moeten kunnen (gemiddeld) maar gewoon iets later.

Wat ik wil voorkomen is dat we onze zoon (nu al) in een ‘gemiddelde’ willen pushen, terwijl ik ook gewoon vind dat elk kind de kans moet krijgen zijn eigen leerlijn te volgen: niet alles ontwikkelt zich even snel en gelijkmatig.
Maar aan de andere kant wil ik ook niet dat onze zoon straks geen aansluiting vindt bij klasgenootjes.

Wat vinden jullie? Ervaringen? Moeten we hier (al) iets mee of loop ik veel te veel op de zaken vooruit?