Plan a (greene) bij ass'er
Pfft, ik kan wel weer wat input gebruiken vwb de relatie zoon en school. De afgelopen jaren had mijn zoon (ADHD en Asperger) het getroffen met zijn juf. Hoewel er meestal niet echt veel uit zijn vingers kwam qua werk, probeerde men hem zoveel mogelijk tegemoet te komen (concentratieproblemen, speelsheid, gedragsproblemen en behoefte aan uitdaging). Er was in zekere zin een bepaalde vrijheid en begrip. Door zijn hoge intelligentie haalde hij zonder veel inspanning goede cito's (LVS) en over het algemeen ging hij met plezier naar school.
Maar dit jaar heeft hij (na alweer 2 juffenwissels dit jaar door omstandigheden) twee juffen en die draaien de duimschroeven aan. Ze willen dat hij niet storend gedrag vertoont en dat hij gewoon zijn werk doet wat hij opgedragen krijgt. Op zich niet irreëel, maar voor mijn zoon een moeilijke opgave. Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoeveel ervaring ze hebben met autisme. Maar ik maak me zorgen. De verhalen die ik van mijn zoon hoor over bepaalde incidenten met andere kinderen (er zitten meer moeilijke kinderen in de klas) illustreren voor mij een stuk onbegrip c.q. onbekwaamheid. Van Ross Greene hebben ze in ieder geval niet gehoord, dat moge duidelijk zijn!
Gelijk merk ik het aan mijn zoon: hij wil niet meer naar school en huilt 's avonds omdat hij er zo tegenop ziet. Komt boos en chagrijnig uit school. Hij vindt school zo saai en wil zo graag dingen leren. Hij zegt op school niks te leren (geen feiten) en hij heeft echte feitenhonger. Verder heeft hij een hekel aan de verwerking van de stof, die voor hem veel te oppervlakkig blijft. Hij wil het liefst de diepte in!
Ook zijn zijn cito/LVS scores op de meeste onderdelen minimaal 1, soms 2 punten (A+ naar C, B naar D bijv) lager dan vorig jaar! Op school botst hij regelmatig met de leerkrachten en er ontstaat strijd. Ik word op school als ik mijn zoon ophaal dus geconfronteerd met situaties dat hij na school zijn werk moet afmaken, niet gemaakt werk meekrijgt als huiswerk, voor straf geen pauze heeft gekregen en een juf die hem dwingend opgaven geeft die hij dan strikt moet opvolgen (plan A in de woorden van Greene).
Alles onder het mom van eenduidigheid die de schoolbegeleider van het autistisch centrum (dat zoon heeft gediagnosticeerd) adviseerde. Maar ik heb het gevoel dat ze op deze manier hun doel voorbij schieten? Kortom, ik zie de druk op zoon toenemen en maak me zorgen. Of zie ik het fout, is dit een juiste benadering van school voor een kind met autisme die niet aan het werken te krijgen is? Stel ik me aan? Verwacht ik teveel van school? Wat is reëel, wat kan ik vragen en hoe breng ik dat over? Mijn zoon instrueren dat school 'een andere wereld is' (van Karmijn, draadje hierboven) vind ik een goeie, en zal ik ook proberen (doe ik ook al wel), maar voor hem is het lastig op school het in praktijk te brengen, dan wordt hij overweldigd door zijn emoties op dat moment.
Beetje warrig en lang verhaal geworden, hopelijk toch duidelijk genoeg voor reacties. Dank voor het lezen in ieder geval.
Syl
Wat jammer he, dat het welzijn van je kind zo bepaald wordt door een leerkracht en dat je kind daar zo gevoelig voor is. Ik herken het heel sterk, zij het dat zoon deze problemen heeft met de invalkracht (voor ADV) van zijn juf. Dat maakt het wat beter te dragen, omdat het maar 1 keer per 2 weken of zo is.
Ik kan niet opmaken of je al gesprekken bent aangegaan met leerkrachten, IB-er, AB (als die in beeld is). Dat zou mijn eerste insteek zijn. En dan vooral aangeven wat school nu met zoon doet en hoe jullie samen dit kunnen verbeteren. Zonder verwijtend te zijn, wellicht aangeven hoe het vorig jaar ging en hoe fijn dat was voor de klas, voor zoon en de juf. Ik weet niet of dat kan?
Het klinkt in ieder geval niet als passend onderwijs!!!
Medicatie
Heeft hij medicatie voor zijn concentratie en zo ja, neemt hij die ook in? Toen mijn zoon zo begon te gaan, ontdekte ik bij het schoonmaken opeens van die kleine witte pilletjes. Die waren overal terecht gekomen behalve waar ze hoorden.
En verder proberen de juffen uit te leggen dat meer prikkels hem niet makkelijker te hanteren maken, integendeel. Dus streng aanpakken heeft geen zin. Mensen verwarren "structuur bieden" nogal eens met "strengheid". Met dank aan een mede-OO'er (al weet ik niet meer wie) heb ik het nu liever over "voorspelbaarheid".
Heeft hij een rugzakje en dus ook een AB'er? Die kunnen echt fantastisch helpen in mijn ervaring. Want ze zijn deskundigen en juffen zullen ze dus meer respecteren dan een ouder. Maar ja, er zijn ook juffen waar geen kruid tegen gewassen is, helaas.
Voorspelbaarheid
Deze keer was ik het Evanlyn.
Vreselijk last gehad inderdaad van het woord structuur, daar verstond iedereen wat anders onder en zelden wat goeds en al helemaal niet iets dat ik zelf inmiddels geleerd had er onder te verstaan.
Als het kinderen om wat voor reden dan ook veel moeite kost om bij de les te blijven, en ze spannen zich al in, en dan wordt er met boosheid, straf en stress gereageerd dan werkt dat averechts. En toch kunnen sommige mensen dat niet laten. Dat kost echt moeite om dat op te geven en geduldig te zijn, neutraal en even observeren of het allemaal wel lukt.
En het verschilt ook. Als een kind goed in zijn vel zit kan er heus weleens iemand boos worden of uit zijn dak gaan, als de stress alsmaar oploopt dan wordt elke stemverheffing teveel.
Ik heb in al die jaren op de basisschool niet meegemaakt dat iemand die het niet begreep het nog bij mijn kind wel ging begrijpen. Ik sluit niet uit dat dat kwartje later alsnog gevallen is.
Dus ik ben tegenwoordig ook direct en neutraal. Ik noem gewoon man en paard. Juf voert de druk te hoog op, dat is niet handig want daardoor neemt het stressgedrag van zo'n kind toe met als gevolg een negatieve spiraal. Geduld en concrete, voorspelbare, getimede acties: maar je daar dan ook aan houden als volwassenen, zijn goed in de les.
Sporen beleid
Ik zou het op meerdere sporen gaan zetten:
A Ik lees dat je Greene kent? Zie dan school als een organisatie met beperkingen. School do well if they can. Die juffen hebben bepaalde achtergebleven vaardigheden, daardoor lopen ze tegen problemen aan met je zoon. Samen kunnen jullie proberen om oplossingen voor die problemen kunnen vinden.
B Je zoon krijgt op school niet wat hij nodig heeft. De aanpak werkt niet, want het gaat aantoonbaar slechter. Maar dat duidelijk. Aan de directie, aan de Ab-er (als die er is), aan de ib-er en aan de leerkrachten. Zoek bij hun aansluiting op het standpunt: als het goed gaat, gaan we door, als het slecht gaat, proberen we wat anders.
C Probeer op school begrip te krijgen over het feit dat het geen onwil, maar onvermogen is voor je zoon. Heel veel leerkrachten zijn zo onwetend op het gebied van executieve vaardigheden! En heel veel hebben werkelijk geen benul, dat 'omgaan met emoties' ook een executieve vaardigheid is. Eentje die onlosmakelijk verbonden is met ADHD. In deze link, staat daar een hele stevige presentatie over door Russel Barkley. http://www.adhdnetwerk.nl/Content/MeetingAttachments/ADHD%207%20-%20Emotion%20in%20ADHD.pdf. Als je ze eerst maar kunt leren, om met de juiste lenzen naar je kind te kijken. Als het met de juffen niet lukt, zoek dan hulp bij de ib-er. Als die er ook niet voor open staat, zou ik een andere school gaan overwegen.
D In die presentatie over emotie en adhd, staat een heel interessant stuk (vind ik). Het is een stappenplan, van hoe je kunt omgaan met al die woeste, hevige en plotselinge emoties.
a Het begint met de situatie. Sommige situaties kun je vermijden, waardoor de emoties eenvoudigweg niet optreden. Niet mee met schoolreisje, niet meer op voetbal, niet meer naar school (?! als dat zou kunnen!) Onze zoon loopt tegenwoordig weg, als het hem te veel wordt.
b Je kunt ook proberen om de situatie aan te passen. Waar speelt de emotie op? Kunnen we dat anders doen? Daar heb je helaas wel de hulp van de leerkrachten bij nodig....
c aandacht afleiden. Dat vind ik een mooie. Je kunt je kind leren om bij woede, frustratie en ergernis, de aandacht naar iets anders te sturen. Onze zoon gaat dan tekenen (en boze dingen opschrijven). Het kan ook helpen om ergens anders heen te kijken, dingen te gaan tellen, de tijd te gaan aftellen, de situatie te gaan beschouwen als een antropoloog, die een vreemde stam bestudeerd.
d Helpende gedachten, mantra's denken. (onze zoon gaat dan denken: 'Als ik thuis kom, laat ik mama een klacht indienen tegen deze leerkracht en dan wordt hij vast ontslagen.' dat helpt al)
e Proberen om de emotie te onderdrukken. Dat is voor onze zoon niet goed. Hij redt het vaak wel, maar is daar dus zo depressief van geworden.
Misschien kan je uit dit stappenplan nog een paar dingen halen, die kunnen helpen?
Succes ermee. Het is echt beroerd, als je weet dat je kind op school niet krijgt wat hij nodig heeft. Ik weet er alles van en het verscheurd je. Sterkte.
Kijk eens aan, annej
Ik had me jouw adviezen zo eigen gemaakt, dat ik jou zelf vergeten was, schandalig! Alsnog bedankt.
Syl, kun je hier wat mee? Voor mij is het probleem altijd om kalm te blijven. Ik heb een wantrouwige basishouding tegenover school ontwikkeld en word snel emotioneel. Ik weet dat dat niet helpt, maar het is zo moeilijk om dat niet te doen. En dan wordt het moeilijk om Plan B toe te passen op school. Bij kind heb ik er geen probleem mee, maar bij school wel. Hopelijk speelt dat bij jou niet....
Karmijn
Dank weer voor je reactie!
Ik heb me door je stuk geworsteld, ik moet zeggen dat ik het zonder jouw toelichting niet zou kunnen begrijpen, vreemd, want ik vind van mezelf dat ik toch behoorlijk Engels spreek en lees?! Het jammere is dat het niet lijkt dat zoon zelf inziet dat zijn reacties overtrokken zijn. Dus wat zou voor hem een reden zijn om ze te beheersen? Is meer iets voor 'Zorgenkinderen' ipv ouders en school. Ik vind het echter wel goede tips en proberen met zoon hieraan te gaan werken.
School will do well if they can! Leuk! 
Structuur
Structuur is idd een te ruim begrip. Op school pakken ze het op als 'striktheid'(zo gaan we het doen en niet anders). 'Voorspelbaarheid' vind ik een goeie. Die zal ik onthouden.
Voor het moment lijkt het of hij zich er nu wel enigszins in schikt, maar thuis reageert hij het allemaal af. Zit uren achter de computer en is dan heel prikkelbaar. Ik merk dus dat het hem allemaal toch heel lastig valt terwijl ze op school nu denken op de goede weg te zijn.
AnneJ: neemt de juf dat dan ook van je aan zonder dat je verzandt in discussies? Dan moet je zelf ook heel goed op de hoogte zijn wat goed is en wat wel/niet werkt. Dat is denk ik wel een verschil, want daar twijfel ik zelf ook nog steeds over.
Discussies
Tot mijn spijt heb ik nooit mensen op andere gedachten kunnen brengen. Daarvoor loopt je instelling dan teveel uiteen. Als mensen vinden dat je kind zich maar moet aanpassen en anders heeft dat consequenties voor het kind en niet bereid zijn om zichzelf anders op te stellen, dan kun je praten als brugman, mij heeft het nooit geholpen. Ik heb gevraagd, gepleit, goed gedrag geprezen, zaken concreet gemaakt, anderen bij betrokken, hogerop gegaan, tot aan verzoeken om een andere klas, andere school. Het is een spraakverwarring. Wat je dan ook zegt wordt verkeerd opgepakt.
Mogelijk dat je meer succes hebt met de handleiding van Karmijn. Maar als het niet lukt dan moet je de omgeving veranderen, een andere juf, een andere klas, een andere school. Anders verhardt het conflict zich.
Dat heeft echter ook een risico, nu ben jij de ouder die zich niet heeft weten aan te passen aan school.
Maar als dat ten koste gaat van je kind dan kun je dat niet accepteren.
Hier was het ook thuis een drama na een dag van ingehouden stress en woede, kinderen en ikzelf raakten steeds meer gestresst. Het kostte mij het uiterste om ze te helpen zichzelf te kalmeren en met andere zaken bezig te zijn. En maar praten over kinderen naar school dwingen dan gaan ze zich wel beter voelen en zich aanpassen. En maar naar ouders wijzen. Of naar de overheid. Dat is allemaal waar, maar je kind schiet er niets mee op.
Het niet accepteren dat een kind geen zwarte pedagogiek verdiend, dat dat niet helpt maar zaken laat escaleren. Het niet accepteren van de verschillen, laat staan van psychische problematiek door die verschillen in samenhang met aanleg van een kind.
Mijn ervaring is dat er mensen zijn die het snappen en die in staat zijn je kind daarin goed te begeleiden, zonder jou aansturing daarin, en er zijn mensen die wat je ook doet, gewoon niet begrijpen waar het over gaat en niet in staat zijn om zich anders tot jou kind te verhouden dan ze doen. Daarmee kom je niet in discussies terecht maar ze houden gewoon voet bij stuk en kunnen je zelfs negeren of aan gaan vallen.
Syl
Lastig wel dat stuk ja, dat vind ik ook wel. Het komt doordat het een presentatie op een congres is. Daardoor mis je natuurlijk de uitleg.
Wat ik er zo mooi aan vind, is dat er duidelijk in wordt, dat Emotionele ontregeling en impulsiviteit, onlosmakelijk deel zijn van adhd. Op de basisschool van zoon, wilden men dat namelijk absoluut niet erkennen. Ze vonden die emoties maar aanstellerij. Het kwam doordat ik geen goede ouder was, ik zou wat meer leiding moeten geven aan hem. Daar kun je natuurlijk helemaal niets mee als ouder. Met dat stappenplan kun je wel wat.
Onze zoon (14) begint nu pas te beseffen dat zijn emotionele reacties niet altijd kloppen met de objectieve feiten. Dat is een leerproces. Het is voor hem pijnlijk om dat toe te geven. Dus het begin zat in empathie. Het doet er niet zoveel toe, of zoon het zelf wel als een probleem zag, die emotionele overreactie. Het gaat er in eerste instantie om, dat we samen op zoek konden gaan, waarop hij kon leren omgaan met zijn emoties, of die nu passend zijn of niet.
Groei
Mijn zoon is met name gaan groeien op het voortgezet onderwijs waar hij wel mensen om zich heen kreeg met begrip en gepaste omgang met zoon. Daardoor is hij ook in staat om zelf steeds beter om te gaan met nieuwe uitdagingen. Een kind dat steeds verder de weg kwijt raakt van de stress, dan gaan de oren dicht, kan niet leren. Dan moet eerst de druk verminderen. Dat kunnen ze niet zelf, daar hebben ze jou hulp, en de hulp van de juf bij nodig.
