Pesten.... door de juf
Dit is onze zoon van (nu 12) vorig jaar overkomen op een basisschool in Nieuw-Vennep. In 2007 zijn wij verhuisd van Hoofddorp naar Nieuw-Vennep en hebben na even rondkijken voor deze basisschool gekozen. Er zat op dat moment een vriendelijke en andere directeur dan nu, leuk personeel en al snel hadden we een goed gevoel bij deze school. In de periode tot afgelopen schooljaar hebben onze kinderen het ook altijd naar hun zin gehad.
Natuurlijk viel er wel eens iets voor, maar hier was altijd over te praten en er waren verder nooit problemen. Onze zoon kon met elke leerkracht die hij heeft gehad prima door één deur en hij ging dan ook met plezier naar school.
Toen hij afgelopen jaar een juf kreeg, was hij na de doordraai- ochtend al niet heel enthousiast. Wij adviseerden hem het gewoon aan te kijken, want na 1 ochtendje kan je niet gelijk bepalen hoe iemand echt is.
Vol goede moed zijn we het schooljaar 2012/2013 begonnen. Zijn laatste jaar voordat hij naar de middelbare school zou gaan, moest leuk worden en een jaar om nooit te vergeten. Onze zoon is temperamentvol mannetje, maar altijd goed corrigeerbaar, vrolijk, sportief en goed voor zijn medemens. De eerste paar weken van het nieuwe schooljaar leken even goed te gaan en leek het er op alsof de juf het beste voor had met de kinderen, zo ook met onze zoon.
Maar al snel kwam hij thuis gaf aan dat ze hem negeerde en geen uitleg wilde geven, waardoor hij vervolgens zijn werk niet af kreeg en hierdoor als straf op de gang kwam te zitten. In t begin stuurde we hem eigenlijk weg en zeiden dat hij gewoon zijn best moest doen en goed moest luisteren.
Tot het moment waarop wij samen met de juf afspraken maakten en zij de afspraken keer op keer brak, maar wel verwachtte dat onze zoon deed wat er verwacht werd. Dit voelde voor onze zoon als onrecht en hij gooide dan ook zijn kop in de wind waardoor hij nog meer op de gang doorbracht. Hierdoor zijn zijn schriften de 1e tien weken leeg gebleven en raakte hij verder achter.
In zijn rapport had ze geen positief woord over voor hem, waardoor zijn gevoel van zelfvertrouwen steeds verder zakte en aan gaf: “zie je wel dat ik helemaal niets goed kan volgens haar”! Toen ik haar hiermee confronteerde en vroeg, kan je nou niet 1 positief iets over hem verzinnen? Was het antwoord, nou nee want 80% van de tijd gaat het niet goed. Waarop ik zei, dan ben ik nu uitgepraat en heb dit overstuur gemeld aan de directrice.
Op een middag belde de juf overstuur op en vertelde dat onze zoon haar vreselijk zou hebben uitgescholden en ze hem niet meer in de klas wilde tot er met een meerdere over dit voorval was gesproken. Hij is gestraft en moest bij een andere leerkracht doorbrengen. Toen ik hem met het verhaal van zijn juf confronteerde ontplofte hij en zei: “Ze liegt!!! Ik heb dat niet gezegd en anderen zijn getuige” Bij navraag klopte zijn verhaal. Volwassenen en kinderen waren hierbij en er was geen woord waar van wat de juf vertelde.
In de 10 weken dat hij bij deze juf heeft doorgebracht gebeurde er continu wel iets heftigs. De druppel was, dat de juf onze zoon uit de klas wilde hebben na schooltijd, terwijl hij en nog 4 anderen kinderen stonden na te praten in de klas. Toen hij weigerde uit de klas te gaan omdat hij op dat moment niet als enige was, dreigde de juf er voor de zoveelste keer een andere leerkracht bij te halen. Hierop heeft onze zoon geantwoord:”Kunt u het nu weer niet alleen af?” Dit schoot schijnbaar helemaal verkeerd. Zij is hem gaan duwen en knietjes gaan geven om stukje voor stukje de school uit te werken. Hij verzette zich namelijk en vroeg of ze wel normaal was. Niemand, maar dan ook niemand heeft ingegrepen!!!
Onze zoon is hierna overgeplaatst naar de andere groep. (onder het mom van een nieuwe start maken omdat het niet goed liep tussen hem en de juf) De pesterijen, bemoeienissen en beschuldigingen tegenover onze zoon bleven van kracht tot mei van dit jaar (toen was ze ineens ziek?). Van onze zoon is weinig meer over. Vreselijke faalangst, heel laag zelfbeeld, zwaar oververmoeid geweest en nachtenlang niet kunnen slapen. Zelfs al zat hij niet meer bij haar in de klas, de dag dat hij te horen kreeg dat ze niet meer terug kwam dit schooljaar, viel er een hele grote last van zijn schouders.
Alles wat er te melden viel (dit hierboven is maar een deel van wat er is gebeurd) hebben wij doorgegeven aan de directrice. Nooit is er ergens over gesproken, of iets uitgesproken. Nooit is er een excuus gemaakt. Wel werd er verwacht van onze zoon dat hij de situatie achter zich zou laten. De juf heeft na onze zoon nieuwe slachtoffers gevonden en de directrice heeft nooit ingegrepen. Terwijl andere ouders ook met regelmaat bij haar aan klopten. Maar aangezien de directrice maar part-time werkt was het meestal niet mogelijk haar snel te bereiken in heftige situaties.
Ook bleef directrice roepen dat ze overtuigd was van het kunnen van haar personeelslid. Nog nooit heeft ze navraag gedaan bij collega’s of kinderen uit deze klas hoe de situatie was. De juf bleef op afstand ook doorgaan. Tegen collega’s vertelde zij over ons kind in termen van “terrorist”, “Kutkind” en kan nog wel doorgaan. Iedereen wist door verhalen wie ons kind was, maar niemand weet wat het werkelijke verhaal is.
In April dit jaar hebben wij ook een gesprek gehad met het schoolbestuur. Wij hadden de stille hoop écht gehoord te worden. Wij hadden een klacht ingediend tegen de juf en tegen de directrice.
Op alle situaties die wij als aandachtspunten hadden, bleven hun roepen dat het onze aannames waren. Ze konden zich niet voorstellen dat een leerkracht zo over kinderen sprak , maar gingen nergens inhoudelijk op in. ( waarom zouden wij onze tijd verdoen om daar te gaan zitten liegen? We konden onze tijd en energie wel beter gebruiken) Wij stelden de vraag aan het bestuur, als een leerkracht een leerling met handen en voeten de school uitwerkt, is dit acceptabel? Het antwoord was nee. Wat voor sancties zouden daar aan vast hangen? Dat is iets tussen de werkgever en werknemer wat het antwoord. Omdat wij geen vertrouwen meer hadden in de hele organisatie, hebben wij dit gesprek ook opgenomen, zodat er nooit gezegd kan worden dat er bepaalde uitspraken niet gedaan zijn. Zo ook dat het met handen en voeten uit school werken. Hierop zegt de directrice ja dit was maar 1 situatie (alsof het niet erg genoeg is?)
Wij hadden geen goede hoop, want het bestuur zou zelf een onderzoek wegens kindermishandeling instellen tegen de juf. Een aantal weken hebben wij gewacht op een antwoord. Toen kregen we een brief waarin ze een besluit hadden genomen. Ze hebben gesprekken gehad met de directrice en desbetreffende leerkracht (tegen wie de klacht liep). Ze hebben het personeelsdossier en met name het “pedagogisch handelen” bekeken. En de observaties die zijn gemaakt door teamleiders. (al geven alle kinderen aan, dat zodra er iemand binnen komt zij als blad van een boom keert)
En hun bevindingen waren, dat het pedagogisch handelen niet onvoldoende was. Contact met ons kind verliep moeizaam en ze zou handelingsverlegenheid hebben gehad. En wij zouden uitspraken verkeerd geïnterpreteerd hebben. Wel hebben ze als gevolg van de verstoorde relatie tussen leerling en leerkracht besloten om de leerkracht over te plaatsen naar een nieuwe school (het nieuwe schooljaar als onze zoon dus al van school is) Waarom plaatsen ze haar over als ze niets verkeerd gedaan heeft?
Wij vinden dit écht een grote domper en voelen ons ook zeker niet serieus genomen. Dit is één grote doofpot en de leerkracht kan gewoon fijn verder gaan met haar gedrag op een nieuwe school. Niemand praat ergens meer over en ons kind is beschadigd!!! Die moet uit een put zien te klimmen en proberen hier sterker uit te komen.
Waarom grijpt niets of niemand in? Worden dit soort situaties normaal gevonden?
Deze contacten hebben wij gehad om te kijken wat we verder konden doen tegen de Deze contacten hebben wij gehad om te kijken wat we verder konden doen tegen de leerkracht om haar in haar handelen te stoppen.
Politie: Wij hebben contact gehad met de politie om aangifte te doen. Dit kon niet, want psychische schade is moeilijk te bepalen en van de 200 zaken redden het er misschien 3. Lichamelijk had hij geen blauwe plekken of schade, dus kan je gewoon niets… zelfs niet als er meerdere getuigen van zijn geweest.
Onderwijsinspectie: je kan je dossier doorsturen en die van ons hebben ze ook ontvangen. Of er een onderzoek ingesteld wordt, wordt niet verteld.
Leerplichtambtenaar: Verhaal doorgegeven. Er zou een dossier aangemaakt worden maar verder is er nooit iemand een kijkje komen nemen ofzo.
Wat moet je nu als ouder? Als kinderen onder elkaar pesten staat iedereen op zijn achterste poten, want dat is natuurlijk onacceptabel. Maar is dit dan wel acceptabel? Hoe kan een kind opboksen tegen een volwassene?
Wij hopen samen met onze zoon, want die roept met regelmaat, dat het gene dat hem allemaal overkomen is, nooit bij een ander kind zal mogen gebeuren! Maar aangezien zij gewoon verder mag met werken, niemand het over het afgelopen jaar heeft, is het nu alleen maar wachten op weer een nieuw slachtoffer! En wat moet je doen als ouders, als je nergens terecht kan met je verhaal en mensen elkaar het hand boven het hoofd houden?
Voor andere ouders: Hou signalen van je kinderen in de gaten. Ook wij hebben wel eens getwijfeld aan de verhalen van onze zoon, totdat andere kinderen en ouders ons ook attendeerde op ituaties. Soms zijn de hele kleine signalen genoeg om door te vragen. En in ons geval gingen wij er ook vanuit dat de volwassene de waarheid sprak, wat dus niet het geval bleek te zijn.
Zoo herkenbaar
Ach, wat een herkenbaar verhaal. Ook bij onze zoon is iets vergelijkbaars bedoeld. Hij werd depressief en suicidaal van zijn 'juf'. Het grote verschil is, dat wij niet meer de kracht hadden om een officiële klachtenprocedure te starten. De psychotherapeut van zoon zei, dat dit enorm veel emoties en energie kost en niets oplevert.
Ik weet van vijf kinderen, waarvan de ouders zeggen dat hun kind bij deze juf gedeprimeerd is geworden, nachtmerries kreeg, faalangstig werd en met grote tegenzin naar school ging. Maar we werkt nog steeds op de school.
De emotionele toestand van kinderen is niet van belang in de afweging van beleidsmakers in het onderwijs. Het emotioneel welbevinden en de psychische veiligheid, kun je niet meten. En het staat ook niet in de beoordelingsnormen van de onderwijsinspectie. Het gaat erom dat een leerkracht een klas produceert met gemiddelde en bovengemiddelde toetsresultaten. En dat met zo min mogelijk inspanning van de leidinggevenden. Een leerkracht die dat doet, is per definitie een goede leerkracht. Kinderen zitten weerloos in de klas, zij zijn machteloos.
Het is een enorm 'gedoe' om niet-functionerende werknemers aan te pakken. Daar heeft de schoolleiding gewoon geen zin in. Het is veel makkelijker om je voor de domme te houden en te denken dat die ouders wel te emotioneel betrokken zullen zijn. Om te denken dat 'de ouders van tegenwoordig' geen realistisch beeld hebben van het gedrag van hun 'prinsjes en prinsesjes'. Om te denken dat de ouders van tegenwoordig 'eens gewoon zouden moeten beginnen met opvoeden'. Dat is veel en veel makkelijker dan dat je onder ogen moet zien, dat een personeelslid kinderen psychisch aan het mishandelen is....
Inmiddels zie ik dat onder ogen en heb ik geaccepteerd dat het moeilijk vechten is, tegen de bierkaai.
Maar het zal nooit meer gebeuren, dat ik mijn zoon niet meer geloof. Het zal nooit meer gebeuren, dat ik de kant van de school kies, als mijn zoon een conflict heeft. Voortaan sta ik aan de kant van de zwakke, de machteloze. En dat is mijn kind. Ik laat hem nooit meer alleen staan.
Jemig
Bessie, wat een verhaal, ik ben helemaal onder de indruk.
Ik kan uit ervaring vertellen dat slecht functionerende leerkrachten vaak geen strobreed in de weg wordt gelegd. En dat het het zelfvertrouwen en eigenwaarde van je kind behoorlijk kan ondermijnen. Inderdaad, een volwassene wordt sneller geloofd. Maar waarom eigenlijk.
Wij zijn tussentijds van basisschool veranderd, omdat de leerkrachten er een potje van maakten. Helaas heeft mijn dochter maar heel kort van haar nieuwe ervaring kunnen genieten, een paar maanden na aankomst. In haar laatste jaar, groep 8, zwaaide een depressieve leerkracht de scepter die door de directeur veel te lang in zijn functie is gehouden. Maar toen was het kwaad al geschied.
Jouw verhaal is wel erg schrijnend, en je zult beslist allerlei strijdvaardige opties hebben overwogen en zo te lezen uitgevoerd hebben. Mens! Wat zul je moe zijn van dit kwalijke geneuzel!
Ik hoop van harte dat je zoon in rustiger vaarwater komt. En dat jullie de frustraties over het hele gebeuren een plek kunnen geven en positief kunnen blijven.
Zit je zoon er nu trouwens nog of begint hij dit jaar aan het VO?
Groet, Moppeke
Wethouder?
Ik weet een enigzins vergelijkbaar verhaal van een slecht/niet/functionerende leraar waar de ouders ook geen enkel gehoor vonden bij directie en bestuur en onderwijsinspectie. En die ouders hebben na alles geprobeerd te hebben, de wethouder (van onderwijs) ter plaatse benaderd. Wethouders zijn vrij makkelijk benaderbaar. Je kan ze mailen, bellen, je verhaal vertellen. En ook al laten ze ogenschijnlijk niets doorschemeren en lijkt het alsof ze aan de kant van de leraar staan...ze nemen het wel op en wie weet doen ze er wat mee.
In het geval dat ik ken, is de betreffende leerkracht op non-actief gezet na contact met de wethouder. En na een tijdje geruisloos verdwenen met onbekende bestemming....Is toch wat die ouders wilden. Die wilden gewoon niet dat het nóg een ander kind zou gebeuren. Maar de wethouder deed net of het niets met dat verhaal te maken had. Liet niets doorschemeren...De ouders denken dat het er wél mee te maken had. Het verdwijnen van die leerkracht was nogal onverwachts...terwijl die al ingepland stond met klas en al voor het jaar erop.
groeten albana
Triest
Bessie, wat in- en intriest.
Jaren geleden zou ik bij het lezen van een dergelijk bericht gedacht hebben: ja, ja, het zal allemaal wel. Zo'n verhaal kan echt niet, het zullen wel heel rare ouders zijn die problemen maken.
Maar inmiddels weet ik beter. Ook hier op de basisschool heb ik 'vreemde' dingen zien gebeuren. Eén bepaalde leerkracht heeft er bijvoorbeeld al heel wat ouders toegezet om hun kinderen naar een andere school over te plaatsen. Tot onze schrik zou onze zoon deze leerkracht komend schooljaar in groep 8 krijgen. En ons kind is nu precies zo'n kind (met gebruiksaanwijzing) waar de leerkracht blijkbaar niet mee om kan gaan. We hebben het gelukkig voor elkaar gekregen dat zoon wordt overgeplaatst naar een andere klas. Niet leuk voor hem, maar we hebben we heel wat voor over om te voorkomen dat we over een jaar net zo'n bericht moeten schrijven als jij...
Ik heb geen tips voor je, helaas niet. Wethouders hebben volgens mij in principe niets met de inhoud van het onderwijs te maken (gemeenten gaan alleen over de schoolgebouwen, ministerie over kwaliteit), dus ik weet niet of je daar iets van mag verwachten.
Veel sterkte!!
Pool voor slecht functionerende leerkrachten
Volgens mij heb ik ooit eens iets op tv gezien dat er schoolbesturen zijn met een pool voor slecht functionerende leerkrachten. Om de zoveel jaar werden ze naar een andere school gestuurd, zo werd de "last" voor de leerlingen wat "verdeeld".
Na wat googlen vond ik ook nog dit:
http://www.nu.nl/politiek/2375376/vvd-wil-aanpak-van-aanhoudend-slechte-leraar.html
http://www.performancematters.nl/blog/104817/100979/leerkrachten-rondpompen
In elk geval komt het meer voor dan je denkt en is heel erg naar voor de leerlingen die het betreft. Zelf hebben we iets soortgelijks meegemaakt met jongste, terwijl oudste geen problemen met die juf had.
Ervaring
Als je met je kind op de basisschool komt heb je een kennisachterstand in dit soort processen. Daardoor kan de school je overbluffen. En juist daarom is het denk ik wel belangrijk om je kind serieus te nemen en hoe dan ook het gesprek met school aan te gaan.
Soms proberen scholen, of andere werkgevers, wel iets aan het gedrag te doen. Je gaat er vanuit dat mensen ook iets kunnen leren. Ik ben dan ook benieuwd wat zoiets oplevert. Maar daar kan jou kind niet op wachten.
Gelukkig hebben mijn kinderen alleen onwetende handelingsverlegen leerkrachten meegemaakt, dat was al erg genoeg.
Voor ik kinderen had had een nichtje zo'n leerkracht. Volgens haar vader moest ze er maar mee leren omgaan daar werd ze sterk van. Toen heb ik me al voorgenomen dat ik dat niet zou toestaan. Kinderen die door de machtspositie van een leerkracht emotioneel en psychisch ontoelaatbaar onder druk komen te staan. En je inderdaad realiseren dat wat ze met jou kind doen ook met andere kinderen gebeurt, dus leg je je contacten met andere ouders.
Dat valt overigens ook niet altijd mee. Maar in de tegenwerking die de basisschool had bij het aanvragen van begeleiding voor mijn zoon bleek dat andere ouders met zorgenkinderen tegen precies hetzelfde probleem aanliepen. Dan heb je het nog niet opgelost maar je kunt zelf sneller betere beslissingen nemen en je niet het bos in laten sturen.
En nu klinkt het net alsof ik tegen de school ben. Maar er is een hoop goodwill op school en veel leerkrachten die met een goede attitude zich gemotiveerd en goed inzetten voor leerlingen, maar er is ook een spanningsveld van eigenbelang van de school en het belang van jou kind waar je kind de dupe van kan worden.
Addertje
Ook hier zit een addertje onder het gras. Het is bekend van scholen dat ze tot een zorgmelding kunnen overgaan als ze van mening zijn dat jij onterecht op school komt met klachten over een leerkracht en niet accepteert dat het niet beter gaat. Of je kind, al is het in goed overleg, overplaatst naar een andere klas of andere school. Dat je kind het niet redt bij een leerkracht en jij neemt daar maatregelen op kan je ingewreven worden dat jij de ouder bent die niet meewerkt en lastig is in de omgang.
Dus dan heeft je kind al een probleem en is psychisch in de kreukels door een leerkracht en kun je ook nog de kinderbescherming over je heen krijgen. En dan is je positie niet sterk dat kan ik je zeggen. Emotionele en psychische schade is namelijk niet te bewijzen dus zo'n heel verhaal heeft een hoog subjectief gehalte.
Kreukels
En natuurlijk zijn de kreukels die je kind dan heeft te wijten aan jou gezinssituatie en pedagogische rol.
Precies annej
Die kant ging het bij ons ook op. Het lag aan ons, wij werkten niet mee, wij waren onwillig, wij accepteerden niet dat onze zoon 'slecht' was, wij waren kritisch, wij waren onmachtig. Ongelooflijk. Ik ben toen heel bang geweest en heb mijn vertrouwen in andere mensen voor een belangrijk deel kwijtgeraakt. Ik ben nog steeds terughoudender en argwanender dan toen. En het is alweer zes jaar geleden. Volgens mij heb ik er nu meer last van dan zoon. Hij is het allemaal al weer aardig kwijt. Het is vooral schokkend dat ook de andere mensen in je omgeving, je eigenlijk niet willen geloven. De reactie was meestal zoals Ijsvogeltje in haar eerste alinea beschrijft. Wij waren emotioneel betrokken en hoefden daarom niet meer serieus te worden genomen.
Wij zijn toen gered, omdat wij een dijk van een vrijgevestigde kinderpsycholoog achter ons hadden staan. Die heeft ons echt er doorheen gesleept. Ik blijf die man voor altijd dankbaar.
Je steun
Ik had gelukkig een vader met ervaring in het onderwijs die me tipte en steunde. En op een gegeven moment meeging met alle gesprekken. Van de psychologe die op school kwam kregen we een zorgmelding. Jammer dat je inderdaad zelf zo'n deuk oploopt in het vertrouwen in andere mensen. Nu na al die jaren begin ik er een heel klein beetje begrip voor te krijgen en kan ik die positie beter zien, maar je kunt je ontzettend in de steek gelaten voelen. En dan ook nog denken dat je de enige bent. En dat is niet zo.
Andere ouders
Het moeilijke is, dat de andere ouders, die vergelijkbare ervaringen hebben gehad bij deze juf, ook allemaal, net als ik, dachten dat hun kind de eerste was, de enige. Het mens werkt al dertig jaar in het onderwijs. Ze heeft waarschijnlijk ieder jaar wel een of twee kinderen beschadigd. Dat is dus een hele klas bij elkaar, maar wel verspreid over al die jaren.
Ik was overtuigd van de goede bedoelingen van de school en de directie. Ik kon me dus niet voorstellen, dat een directrice, die toch echt van kinderen lijkt te houden, zo'n misbaksel haar gang zou laten gaan. Ik dacht dus: ach, onze zoon is een speciaal geval, maar de directie moet het wel weten. Dan grijpen zij wel in.
Wat blijkt, onze zoon was helemaal niet zo speciaal, maar de directie kiest er willens en wetens voor, om kinderen te laten beschadigen door deze juf, omdat de strijd met haar aangaan, haar aanspreken op haar wangedrag, lastiger is, dan net doen of het allemaal wel meevalt en de zwarte piet bij de ouders leggen.
De makkelijke weg he. Die directrice zei ook een keer tegen mijn man: 'Wat verwacht je dan van mij, dat ik mijn personeel ga vertellen hoe ze hun werk moeten doen?' Nou ja, dat was eigenlijk precies wat wij van een leidinggevende dachten te kunnen verwachten. Maar dat werkt waarschijnlijk niet zo op een school. Ik weet nu wel wie er het belangrijkste zijn in het onderwijs. Dat zijn de leerkrachten. Daar gaat het om. Niet om de kinderen. Die zijn bijverschijnselen. Bah.
Oh gat, ik moet niet op dit soort draadjes reageren. Ik word er veel en veel te boos van!
Naief
Ik was ook wel een naieve ouder. Je verwacht dat scholen wel vaker met bijltjes gehakt hebben en oplossingsmogelijkheden hebben om je kind daarbij te helpen. Maar je vergeet dat de school ook zo haar eigen organisatiebelangen heeft en partij is in dit soort situaties. Je kunt leren om de 'onmacht' van de school en leerkrachten te zien. Heb ik geleerd van Karmijn.
Annej
Hier ook (imcompetente directie)
Mijn kind heeft dit meegemaakt met een nieuwe juf op school. Ze was niet piepjong (een zij-instromer), maar wel heel onervaren en had denk ik ook haar persoonlijkheid niet mee (onzeker, te veel controle willen, zwak in communicatie). Werkelijk ALLE kinderen uit de klas gingen niet meer met plezier naars school. Mijn zoon probeer =de haar feedback te geven maar deed dat niet handig (haha, hij was nog maar 10). Hij verbeterde haar ook vrijwel dagelijks op feitelijkheden (vooral bij rekenen).
Na twee gesprekken met juf wilde ik met de directeur praten. mijn insteek was: het gaat niet goed in die klas. juf is heel onzeker (wordt steeds onzekerder) en incompetent (kan niet rekenen op het niveau van groep 7). Ze heeft volgens mij begeleiding nodig. Directeur wilde niet met mij praten Juf ook al ij haar was geweest met klachten over mijn zoon. Directeur had tegen juf gezegd 'ga maar met de ouders praten' en de directeur wilde daarom nu alleen met juf en mij samen praten. Ik heb gezegd dat ik dat geen goed idee vond omdat juf zo onzeker was. (in gesprekken met mij alleen kreeg ze al een gezicht met rode vlekken en kwam ze al niet uit haar woorden).
Hoe het afliep: in het volgende tienminutengesprek met juf waar ik toch maar weer eea aankaartte, weer rode vlekken en haperende stem. Twee dagen later heeft juf haar ontslag ingediend (ik was niet de enige ouder die in die serie tienminutengesprekken feedback had gegeven.)
Mijn zoon is nu van school af, maar ik kan me nog steeds opwinden over de houding van de directuer in deze situatie.
Jawel wethouder
Wethouders kunnen wel wat....ze kunnen het bestuur aanspreken op hun functioneren en het bestuur weer de directie en de directie weer de juf.
En wethouders zijn best gevoelig voor klachten...want voor je het weet zijn het weer verkiezingen. En dan kunnen ze het gerucht dat ze jouw zo goed geholpen hebben héél goed gebruiken.
En in principe zijn zij eindverantwoordelijk voor het functioneren van het onderwijs in hun gemeente.
groeten albana
Mwah
Ik weet het niet hoor. De wethouders in onze gemeente vind ik nu niet bepaald daadkrachtige mensen, waar ik naar toe zou gaan met een probleem.
Ik waardeer wel dat ze het willen doen hoor, die politiek. Maar ik heb er verders niet zo veel vertrouwen in, in die mensen. Eigenlijk stralen zij hetzelfde uit als de schooldirectie. 'Ik wil zo min mogelijk moeite doen.'
Daarbij komt nog, dat de school onder een bestuur viel, wat onder drie gemeente raden valt. Ik geloof ook niet, dat de gemeenteraad zich verantwoordelijk voelt voor het onderwijs in het dorp.
Maar goed, ik ben niet zo politiek bewust. Misschien heb ik het wel helemaal mis.
Vraagje aan albana
Zijn wethouders niet alleen vernantwoordelijk voor het openbare onderwijs (want gemeente = schoolbestuur).
Wethouders
Wethouders gaan volgens mij alleen over het openbaar onderwijs, zit je kind op een bijzondere school, bijv. katholiek onderwijs, dan heb je volgens mij vette pech. Daar gaat alleen het bestuur over tenzij je kunt bewijzen dat het onderwijs onder de maat is en hoe doe je dat? In een van de reacties staat de 'slechte juffen-pool', het is toch raar dat een niet functionerende leerkracht gewoon kan blijven? In het bedrijfsleven zou zo'n man/vrouw allang ontslagen worden maar met die dijk van een ontslagbescherming in het onderwijs, kan dat niet. En het zal jouw kind maar zijn die dit overkomt. Dat is je reinste nachtmerrie! Het enige wat je kunt doen is switchen naar een andere school.
Klachtenregeling
heeft jouw school geen (externe) klachtencommissie? Volgens mij is dat verplicht, maar dat weet ik niet zeker. Als je daar een klacht indient, moet deze behandeld worden.
Petra
Nee, de wethouder gaat alleen over huisvesting. De openbare schoolbesturen hebben de overige taken overgenomen en spelen de rol van "werkgever". Er is kortom een managementlaag tussen overheid en scholen gecreeerd. De besturen zijn vertegenwoordigd in de PO-raad en de VO-raad. De PO-raad is dus niet de belangenhartiger van het primair onderwijs, maar van de besturen met geheel eigen belangen. In een draadje hierboven ging het over een uitspraak van de PO-raad dat de klassen groter worden, omdat alleen bezuinigd kon worden op onderwijsgevend personeel. Daar kreeg ik stomende oren van, dus ik heb daar maar even niet gereageerd. Je wil niet weten hoeveel de besturen de afgelopen 15 jaar aan financiele middelen naar zich toe hebben getrokken, daar valt echt een hoop te bezuinigen. Maar weet je, de schoolbesturen worden voor een belangrijk deel gevormd door CDA-ers (de christelijke) en PvdA-ers (de openbare). Daar wil de bevriende wethouder die later ook onderwijsbestuurder kan worden echt de handen niet aan branden. Dit klinkt allemaal cynisch, maar ik heb het echt een aantal keren meegemaakt dat bestuurders elkaar de hand boven het hoofd hielden en de wethouder uiteindelijk een mooie functie in het schoolbestuur kreeg...
Wethouders
Ik heb een tijdje geleden ook contact gehad met een wethouder over een soortgelijke situatie. Mij werd inderdaad verteld dat ze alleen echt iets konden doen als het om een openbare school gaat. Ze kunnen je wel adviseren hoe verder en waar je eventueel wel een klacht kan indienen.
Wat een rotsituatie zeg
Gr. Trichy
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Wethouders
Ik heb een tijdje geleden ook contact gehad met een wethouder over een soortgelijke situatie. Mij werd inderdaad verteld dat ze alleen echt iets konden doen als het om een openbare school gaat. Ze kunnen je wel adviseren hoe verder en waar je eventueel wel een klacht kan indienen.
Wat een rotsituatie zeg
Gr. Trichy
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Bericht van een juf
Wat erg dit soort ervaringen. Ik ben een juf die niets liever wil dat mijn kinderen in mijn klas gelukkig zijn, veel leren en vooral heel veel plezier hebben in school. Je schooltijd moet leuk zijn! Maar ik word er zoooo verdrietig van dat er zulke juffen bestaan 
Het switchen van slechte leerkrachten binnen een pool vind ik vreselijk en ondenkbaar, dat zou niet zo moeten zijn! Het gaat om kinderen!
Er zijn zat prima scholen, ik werk op een ervan. Maar al komt zoiets maar 1x voor, dan is het al teveel. Het is echt heel triest.
Een externe klachtenregeling is inderdaad verplicht en belangrijk!! Gebruik het!
Die zorgmelding werkt dacht ik zo: de school kan een zorgmelding doen. Als er daarna een keer nog een instantie is die een zorgmelding over hetzelfde gezin doet, ziet die, dat ze de tweede zorgmelding zijn en wordt er contact gezocht met de eerste zorgmelder (in dit voorbeeld de school). Bij 1 zorgmelding van school krijg je dus geen bezoek van de kinderbescherming, want die krijgen dat helemaal niet te horen. Ik weet niet precies wat er gebeurt als die twee of meer instanties contact met elkaar hebben gevonden. Afstemming wat ze gaan ondernemen of zo?
Kan zijn dat ik het fout heb maar ik dacht dat de werkwijze zo is.
Sterkte lieve mensen, wat erg voor jullie kinderen dat de basisschooltijd geen leuke schooltijd was
Geerke
Ja, erg is het he? Het is erg verdrietig.
Weet je wat ik ook zo balen vind? Die negatieve ervaring met een paar mensen was zo intens, dat alle positieve ervaringen er niet meer tegen opwegen. Het is alsof die paar mensen een plons melk in een emmer water hebben gegooid. Alles is erdoor vertroebeld. Vertrouwen verloren, kind geknakt. Nu is het water inmiddels alweer bijna schoon, maar je ziet nog steeds dat er vroeger melk in was gekomen.
Wat je schrijft over die klachtenregeling, dat we vooral klachten in moeten dienen. Weet je, dat is niet te doen. Ten minste, voor ons was dat niet te doen. Het is zo'n emotionele rollercoaster en ons kind zat nog steeds op die school. En het ging eindelijk, bij een andere juf, een klein beetje beter. En we hadden eindelijk zijn zorg op papier staan. En eindelijk was de school zo ver dat ze bereid waren om naar zijn psycholoog te luisteren.
Dan nog met een klacht komen? Dan zouden we alles weer verstoren. Dan zou zoon van school moeten. Dan zouden we altijd denken dat zijn leerkrachten hem zouden benadelen, omdat wij geklaagd hadden. En we hadden er echt de energie niet meer voor. Zo'n klachtenregeling is irreel.
Echt waar, geloof maar niet dat alle ouders met serieuze klachten op jouw school, daar gebruik van gaan maken. Ik denk dat er in heel Nederland maar een heel kleine groepje is, die dat zal doen met een klacht. Scholen trekken daar dan misschien de conclusie uit, dat er niets mis gaat. Maar dat is natuurlijk jezelf voor de gek houden.
Je voelt je als ouder van een kind met 'problemen' ontzettend afhankelijk, kwetsbaar en hulpeloos. Je brengt je kind in vol vertrouwen naar dat gebouw en je krijgt een geknakt rietje terug. Daar komt volgens mij ook de agressie van ouders richting onderwijzers en scholen (waar je weleens over leest) vandaan. Ik heb bij onze juf echt een paar keer bewust op mijn tong moeten bijten en weg moeten lopen, want ik kon haar werkelijk wel aanvliegen. En ik ben pacifist! Vroeger sprak ik daar schande van, ouders die leerkrachten bedreigen. Vandaag in de Volkskrant stond er ook een stuk over. Maar als ik dat nu lees, denk ik: ach misschien zijn die ouders net zo wanhopig als ik toen was. Dan denk ik weer terug aan die momenten waarop ik de zelfbeheersing had om weg te lopen. En dan kan ik me heel goed voorstellen dat anderen die zelfbeheersing niet meer hebben.
Verder schrijf je dat er zat prima scholen zijn. Mwah, ik weet dat niet hoor. Het ene kind zal goed gedijen op de ene school, terwijl het andere kind daar wegkwijnt. Dus je kunt eigenlijk niet zeggen of een school 'goed' of 'slecht' of 'prima' is. Daarvoor zijn kinderen te verschillend. De school van mijn zoon, was voor hem een verschrikkelijke plek, maar andere kinderen en hun ouders zijn er wel tevreden. En die leerkracht die zoon zo beschadigde vindt zelf echt dat ze op een 'prima' school werkt. Dat weet ik zeker.
Ik zou het mooi vinden als leerkrachten niet meer denken in 'het gaat goed' of 'het gaat slecht', maar dat ze gaan denken in: Waar liggen de kansen, waar ligt de kracht. En waar zijn de zwakheden, wat zijn de negatieve gevolgen van mijn gedrag.
Ik ben er van overtuigd dat ieder gedrag kwaliteiten, uitdagingen, valkuilen en allergieën heeft. http://nl.wikipedia.org/wiki/Kwadrant_van_Ofman Geen eigenschap is louter negatief of positief. Zelfs agressie kan soms heel erg 'goed' gedrag zijn.
Ja karmijn
Hoi Karmijn, ik snap wel dat je schrijft ook geen greintje energie meer over had om een klacht in te dienen. En dat het alleen maar meer problemen zou geven, erg toch he! Het is mooi als het niet zover hoeft te komen, dat alles gewoon met school samen kan worden opgelost, maar er zijn gewoon teveel van die trieste verhalen, het is gewoon lang niet overal in orde.
"De school van mijn zoon, was voor hem een verschrikkelijke plek, maar andere kinderen en hun ouders zijn er wel tevreden. En die leerkracht die zoon zo beschadigde vindt zelf echt dat ze op een 'prima' school werkt. Dat weet ik zeker." - ja zo zit het, en dat laatste denk ik ook, en vind ik ook heel erg. Als er gewoon niets tegen gebeurt. Dat het door kan gaan
En..
Je kan ook andere kinderen op die school hebben, misschien jongere kinderen, die nog een tijd mee moeten.
Bovendien kan het kind waar het om gaat nergens anders terecht als het een etiketje heeft. Juist de kwetsbaarste kinderen hebben dus niets aan de mogelijkheid een klacht in te dienen.
Moeite met klachten
Mijn man en ik hebben eens overwogen een klacht in te dienen over school. Wij hebben dat uiteindelijk niet gedaan omdat wij geen antwoord konden bedenken wat het voor ons gewenste effect zou zijn: wat kan en wil je ermee en wat schiet je daarmee op.
Ik moet ook zeggen dat, toen ik net begon te werken bij mijn eerste baan, de klachten onder mijn hoede kwamen. En omdat dat toen nog niet bestond in dat (beginnende) bedrijf, ben ik bij conculega's, vrienden en kennissen gaan vragen hoe dat bij hun bedrijf geregeld was. Mijn conclusie was dat het vaak een wassen neus is.
Je kan je klacht vaak niet per mail indienen, of per fax, bijvoorbeeld. Dat is een drempel die er voor zorgt dat mensen geen zin hebben of steeds vergeten hun brief op de post te doen (en een kopie te maken). Daarnaast weet je vaak niet wie je nu precies aanschrijft (vaak is het iemand van de lagere regionen in het bedrijf, zoals ik als starter) wiens naam men liever niet bekend maakt. Als je als bedrijf je klachten serieus neemt, dan horen die onder de directeur te vallen (of iemand die direct rapporteert aan de directeur). En dan is het vaak ook moeilijk om diegene die de klachten doet, aan de lijn te krijgen als je, na weken geen reactie, wil informeren hoe het zit. En het is een prima uitweg voor bedrijven om niets wezenlijks met je klacht te doen. Of om steeds te kiezen voor het niet helemaal begrijpen van je klacht. Of er iets uitpikken waar ze niets mee kunnen en daarmee je hele klacht afdoen. Er wordt vaak diagonaal naar een klacht gekeken, je krijgt een antwoord en daarmee is de klacht vaak afgedaan voor het bedrijf. Of dat antwoord een juiste reactie is voor de klant of wat dan ook, doet lang niet altijd terzake. Klachtenregelingen worden ook wel eens bij bedrijven of instanties gebruikt om niets met je klacht te hoeven doen en tegelijkertijd te kunnen zeggen dat de klacht keurig is afgehandeld. En allemaal in stilte, zonder getuigen. Ook dat is een bijkomend prettig aspect subject van je klacht. Zeker als je bedenkt dat klachten zelden toegewezen worden.
De kans dat je klacht serieus genomen wordt, er actie ondernomen wordt, die actie serieus en doeltreffend is en dat een, voor de klager, gewenst effect heeft, is klein. En daarbij, klagers worden niet gewaardeerd. Zelden op school of in het ziekenhuis, bij je huisarts: instanties waar je afhankelijk van bent en soms ook blijft.
Als je dan ook nog een zorgenkind hebt, of nog meer kinderen op school, vergaat je de lust tot klagen heel snel.
Ik heb daarom wel eens de neiging om tijdens een gesprek te zeggen dat bijvoorbeeld school er ook voor kan kiezen om een klacht te filteren uit een gesprek en dat intern op te lossen (soms gebeurt dat ook wel, gelukkig). En ik heb 1 keer geroepen, toen er tegengewerkt werd, dat onze klacht vandaag nog op schrift kwam maar dat ze 'm zelf op het internet mochten gaan zoeken. Als ik dan toch ga schrijven, mag iedereen het ook weten. Of hoort iedereen het misschien ook wel te weten. Toen werd het een en ander een stuk minder bureaucratisch. Klagen hoort geen bezigheidstherapie te zijn. Ook dat is een reden om goed na te gaan wat je wil bereiken met je verhaal en of dat ook praktisch haalbaar is.
Ava
Sterke, zeer herkenbare omschrijving. Inderdaad, zo wordt met klachten omgegaan in het onderwijs.
Marija
Zo gerkeenbaar zit ik midden in met een kind van 9 jaar wordt psychisch mishandeld, en ik sta machteloos je haart breek als ouder.
Er zijn slapeloze nachten zo veel tranen.
Brief is weg naar klacht commissie maar zo te lezen helpt niet echt.
Herkenbaar
Helaas heb ik dit ook meegemaakt maar dan als kind. In groep 4 ging toen mijn juf op zwangerschapsverlof en kreeg toen een invaljuf die de het schooljaar zou afmaken. Nou op de eerste dag stond ik bij haar al op de gang en was daarna niet meer goedgekomen. Had elke dag straf stond ook mee op de gang dan in dat ik in de klas zat. Elke dag kwam ik dan ook overstuur thuis. Zij had het ook echt op mij gemunt. Pff krijg er nog kriebels van als ik er aan terug denk.
