ouderspreekuur

Ruimte

Hier hebben de docenten niet de tijd om elke ouder te zien. Dus als de afspraken op zijn dan kan je als ouder niet meer terecht. Daarom wil ik ook geen tijd gebruiken die een andere ouder misschien echt nodig heeft. Dat vind ik niet eerlijk tegenover die andere ouders en de docent zelf. Andersom zou ik dat ook niet fijn vinden. Bij mijn pleegzoon vind ik de gesprekken echt belangrijk dus ik zou het niet fijn vinden als de tijd gebruikt zou worden door ouders met kinderen die hele goede cijfers halen op dat vak.

Het hangt natuurlijk ook van het beleid van de school af. Als de school juist graag wil dat de ouders komen dan is het een ander verhaal. De communicatie is hier heel duidelijk: ga alleen als je concrete vragen/zorgen hebt.

Ja maar

Als je zorgen hebt over een kind ga je toch niet wachten tot een 10minutengesprek? Zeker nu er zoiets als email en magister bestaat, kan je toch veel eerder je zorgen uiten? En dat is andersom ook zo. Verder heb ik ook niet het idee dat de docenten op het vo de leerlingen heel goed kennen. Het zijn er best veel en ze zien ze maar een paar uur per week.
Heel anders dan op de basisschool waar de leerkrachten de leerling hele dagen zien.

Als een rapport een verrassing is is er ergens iets niet goed gegaan

Leraren kennen

Ik hoef de leraren van mijn kinderen helemaal niet te kennen. School is van hen en niet van mij. Ze hoeven mijn collega's toch ook niet te kennen?

Alleen de mentor vind ik nuttig om een keertje te spreken, maar verder gaan we alleen als er een concrete vraag of een probleem ligt. De gesprekjes zijn dan ook altijd kort maar krachtig. Het laatste gesprekje bij de wiskundeleraar ging precies hetzelfde als bij Tsjor, alleen was kind zelf mee. Dus kon de leraar mooi zelf even zeggen dat zoonlief niet zo rete-eigenwijs moet zijn, maar gewoon de stapjes moet volgen en die op moet schrijven. Wat ik natuurlijk al lang wist, maar ja, zoonlief luistert natuurlijk niet naar mij

Dora

Is er een docent geweest waar je kind ZES jaar les van heeft gehad? Nou ja en als dat zo is en het vak gaat goed heb je er nog niet veel te zoeken, toch?

Dora

"Je wil toch niet dat je iemand die je kind 6 jaar les heeft gegeven pas op de diploma-uitreiking ontmoet?"

Ja hoor, dat wil ik best. Die zes jaar gaan hier overigens niet meer lukken, twee jaar achter elkaar dezelfde docent is tot nu toe het record. Maar ook met zes jaar probleemloos onderwijs zou ik het prima vinden om de docent niet te ontmoeten.

Ik ga nooit naar de gesprekken op school die niet per se hoeven. (Dat komt vooral doordat mijn dochter een paar extra vormen van begeleiding heeft op school en die mensen spreek ik wel geregeld, dat is ook wel zinvol. Dat zijn dus geen vakdocenten, daarvan ken ik er niet eentje.)

Ouders

Ik hoef niet alle ouders van al mijn leerlingen te spreken. Ik geef les aan de kinderen, niet aan hun ouders en als er dingen zijn die ik met de kinderen kan oplossen dan probeer ik dat en alleen bij speciale gevallen heb ik behoefte aan een gesprek met ouders. Zo had ik enkele jaren geleden een slechtziend meisje in de klas en toen heb ik met haar en haar vader doorgenomen hoe ze aan de minimale leeseisen voor literatuur kon voldoen die nog werkbaar waren voor haar. En soms spreek ik ouders van kinderen met dyslexie. Maar meestal bespreek ik alles met de kinderen zelf. Volgend jaar krijgen we een zeer slechthorend kind op school. De mentor regelt de gesprekken met ouders en ik merk wel of ik contact wil met de ouders. Ik weet nog niet eens of ik het kind in de klas krijg.

Dora, ik kan niet geloven dat jij alle docenten van je kinderen spreekt. Vraag me af wanneer.

Niet nodig

Ik ken ook zeker niet alle docenten van mijn kinderen. Ik zie de noodzaak er ook niet van in. Zolang alles goed gaat is er geen aanleiding toe. Mijn kinderen gaan naar school. Ik niet. In principe heb ik er niks te zoeken, behalve als er echt wat aan de hand is. En inderdaad simpele vragen stellen mijn kinderen gewoon zelf. Alleen als er iets is dan bemoei ik me ermee. Maar het liefst zo weinig mogelijk.

Toch

Het heeft iets vreemds om pas contact met leraren op te nemen als het slecht gaat. Als de drempel moet zijn dat het slecht gaat, wanneer is dat dan? De drempel is dan zo hoog. In de tussentijd dreigt het slecht(er) te gaan en ben je aan het uitstellen. Bovendien, als het mis gaat, heb je zoveel te bespreken met diverse leraren. Je kan beter voorkomen door hier en daar te ondervangen als iets niet lekker loopt. Als je wacht 'tot het slecht gaat', ben je eigenlijk te laat.
Zonder een 10 minuten gesprek kan je trouwens ook de docent even de hand schudden en je voorstellen, zonder gesprekje.

"Ze zit in het eerste jaar dus leren leren is een dingetje. Waarom geeft een school dat niet aan? Dat is ons niet duidelijk."

Misschien verwachten ze dat zoiets vanzelf gaat bij kinderen op het Gym of anders dat kinderen het leren en thuis zoeken ze het maar uit. Als dat bij je kind niet vanzelf gaat, is dat zeker een reden om contact te zoeken. Je kan niet verwachten dat kinderen op die leeftijd zoveel inzicht hebben dat zij daar zelf het antwoord wel ophebben. Jammer dat scholen ouders niet wat meer betrekken want sommige kinderen kunnen hulp van thuis goed gebruiken. Anderen hebben het broodnodig.
Een goede vraag voor een 10 minuten gesprek!

Luisterboeken

Het aanbod luisterboeken is nu goed, toen nog niet. Bovendien vind ik het belangrijk dat kinderen lezen zolang het kan om hun woordbeeld te verbeteren. En dat kind kon wel zien, maar niet scherp. En dan is lezen heel vermoeiend. Dus heb ik een leeslijst samengesteld met allemaal heel dunne boeken waaruit ze kon kiezen.

precies

Los van dat er blijkbaar toen niet veel luisterboeken waren (? overigens kan voorlezen ook als iemand dat zou willen): betreffend kind heeft fysiek moeite met lezen maar je kiest in zo'n situatie liever voor dunne boekjes voor het woordbeeld?

Triva

Jazeker, letters lezen is belangrijk en ik ben ervan overtuigd dat je beter leert lezen door met je ogen te lezen. Ze had een gezichtsvermogen van zo’n 30% en daarmee kon ze lettergrootte 14 prima lezen. Ze kon (en hopelijk kan ze dat nog trouwens) ook wel gewone leerboeken en leesboeken lezen, maar het kostte haar meer moeite. Slechtziend wil niet zeggen blind hoor. Dat kind fietste zelf naar school en we wonen in een middelgrote stad. Dus ze kon ook boeken lezen. Bovendien, ze wilde dat zelf ook.

Wat gaat goed

Ik wilde ook horen wat er goed gaat, niet alleen de problemen. Die vraag: 'wat gaat er goed' is net zo belangrijk. Bijvoorbeeld: ik denk dat kind een effectief systeem heeft gevonden voor zichzelf om woordjes te leren. Blijkt dat ook in de les, is dat bekend, weet de docent hoeveel tijd het haar dan kost? Alleen mooie cijfers zijn goed voor het diploma, maar ik wil zelf als ouder dan een beetje inzicht in leervaardigheden, sociaal gedrag en presentatie (hoe komt het kind over).
Ander voorbeeld: zoon haalt redelijke cijfers voor de talen, voldoende om over te gaan. Maar daar zit een verhaal achter: zoon was getest op een lichte, goed omschreven vorm van dyslectie. Advies: rondjes tekenen om de hersenhelften beter te laten samenwerken. zoon had ook een slecht handschrift, gebaseerd op een aangeleerde, lelijke schrijfwijze , waar ik me al op de basisschool had geërgerd. Ik zag zoon geen rondjes tekenen op zijn 14e. Mijn advies: mijn klassieke handschrift, waar veel gelijkwaardige lussen in zitten. Hij heeft dat zichzelf heel consciëntieus aangeleerd. Gevolg: taal leren ging beter, maar ook andere vakken verbeterden, omdat d aantekeningen overzichtelijk in zijn schrift kwamen. Ja, dan zijn de cijfers goed, maar dan is het wel van belang te weten wat er goed gaat.

Tsjor

Nee

Natuurlijk heb ik niet alle leraren van alle kinderen ontmoet. Lees in mijn eerste post maar wat voor mij redenen zijn om een afspraak te maken. Als leraren / de schoolleiding dat niet goed genoeg vinden, moeten ze er regels voor maken en dan houd ik me er netjes aan. Zo lang dat niet gebeurt, beslis ik het zelf.

Waarom niet...

Toch even een reactie voor de mensen die zeggen "Waarom geen gesprekjes voeren met docenten, ook als het goed gaat"? Ik ben docent en geef les aan 240 leerlingen. Van 30 daarvan ben ik mentor. Als ik op twee ouderavonden van half 4 tot half 10 non-stop in gesprek ben (half uurtje pauze voor het eten)heb ik nog steeds maar ruimte voor 20 gesprekken per avond. Ik heb echt wel veertig leerlingen waar iets mee aan de hand is. Na zo'n avond kun je me opdweilen. Vergeet ook niet dat al die gesprekken moeten worden voorbereid, dat van elk gesprek een verslag moet worden gemaakt in het Leerlingvolgsysteem en dat van veel van die gesprekken ook nog acties komen. Gemiddelde tijdsinvestering per gesprek: 20 tot 25 minuten, soms meer.
Als er echt reden is om te komen: graag. Ouders van mentorleerlingen: graag. Maar ouders van leerlingen die prima staan voor mijn vak, maar waar de ouders even kennis komen maken en horen: liever niet. Al zijn die gesprekken voor mij leuk, want geen slechtnieuwsgesprek!

Geen 20 maar 35 gesprekken per avond

Maar goed dat ik geen wiskunde geef...

35 gesprekken......

.....op een avond is natuurlijk belachelijk en dan wil je ook geen gezellige gesprekjes die in de ogen van school nergens over gaan. En dat allemaal registreren is natuurlijk ook onzin. Waarom investeert de school niet in informeel oudercontact met alle vakdocenten op ouderavonden en signalering vóórdat er problemen ontstaan (Agnus Dei)?
Echt, het kan allemaal veel pro-actiever, efficiënter en prettiger voor iedereen.

maar

toch is het niet alleen maar gezellig. Iets wat nu redelijk gaat kan straks minder gaan. En school heeft er nogal een handje van om opeens een bom in je in-box te gooien. Of erger: in die van je kind.

Als je school wat voorspelbaarder en rustiger communiceert, en er ruimere mogelijkheden zijn om contact met docenten te hebben indien nodig, heb je misschien ook minder de behoefte om zoveel mogelijk in zo'n avond te proppen. Want wat is dat voor een persoon, die mijn kind straks gaat beoordelen? Er zit ook een soort controledwang achter, die in ons geval beslist niet overbodig was.

wel interesse

maar we gaan toch maar niet. We hebben geprobeerd om een gesprek met de mentor te krijgen. Op de eerste ouderavond van het jaar kon dat niet worden ingepland. Voor de tweede avond hadden we niet de overtuiging dat dat nu wel zou lukken. Er zijn wel wat docenten die we verder zouden willen spreken, omdat onze brugklasser de vakken die zij geven echt heel leuk vindt, maar daarbij veronderstel ik dat die docenten wel wat beters te doen hebben. Wat scheelt, is dat er wel en avond is geweest waar alle vakdocenten zich hebben voorgesteld.

Cijfers en zorgen

@Agnus Dei: voor mij is een prima cijfer: een 7 of hoger in leerjaar 1 en 2, een ronde 6 of hoger in volgende leerjaren. Daarbij kijk ik ook nog waar eventueel dingen mis gaan. Onvoldoende leesvaardigheid is erger dan een keer een leertoets verpest.

Het is ook niet zo dat ouders niet mogen komen. Een ouder die zich om wat voor reden dan ook zorgen maakt, of die concrete vragen heeft die niet per mail kunnen worden afgehandeld mag altijd een afspraak maken. Maar "we komen even kennismaken want onze dochter vindt u zo aardig", hoe lief ook en hoe leuk ook om te horen: ik heb er gewoon geen tijd voor. Met mentorklassen van 32 ben ik al blij als ik de ouders van al mijn mentorleerlingen kan spreken.

Overigens is er aan het begin van het jaar een algemene informatieavond met de mentor die bij uitstek geschikt is om informeel kennis te maken. Wie dan niet komt en vervolgens een week later een mail stuurt om apart een afspraak te maken ter kennismaking, maakt geen vrienden

Ten slotte: als er echt zorgen zijn om een kind kun je bij mij op school altijd tussentijds een afspraak maken. Als ik me zelf zorgen maak neem ik daartoe het initiatief, maar soms zijn er dingen die de ouders weten en die ik niet kan zien.

Vooral voor ouders van brugklassers is het in het begin erg wennen dat ze de juf niet meer elke dag even kunnen aanspreken. Maar dat went snel genoeg en hoort ook bij het langzaam loslaten.