Mijn zoon van 7 jaar niet meer welkom op school wegens zijn boze buien!

Niet boos, wel heel druk

Mijn zoon was op de basisschool nooit boos, maar wel erg druk. Maar thuis kon hij ook wel behoorlijk druk zijn, maar niet zoals op school, waaar hij meer last had van zoveel prikkels om hem heen. Maar het beeld dat de school schetste, herkende ik wel, alleen wat erger dan thuis. Gelukkig konden zijn juffen/meester het wel goed aan.

Dus nu ik jouw verhaal zo lees, herken je je zoon er ook in, is hij thuis ook zo druk of is het speciaal een schoolprobleem? En heb je ook een idee waarom het op die ene school wel redelijk goed ging?

wat naar zeg

Weet je, ik herken je onmacht en het verlies van je vertrouwen in school. Je brengt je geweldig kostbare kind naar school, om dat het moet. En je gaat ervan uit, dat ze zorgvuldig en zuinig met hem om zullen gaan. Als je dan een beschadigd kind terug krijgt met de boodschap: wij weten het ook niet meer. Dan weet je niet meer wat je moet denken en vinden. Zo naar. Maar probeer dat gevoel los te zien van de beslissingen die je nu moet nemen. Anders vertroebelt je blik.

Wat goed dat jullie maandag weer naar de psychologe gaan. Ik zou zeker vragen om verder onderzoek. Vooral omdat de wachtlijsten lang kunnen zijn. Het is zo belangrijk dat je gaat snappen wat er aan de hand is met je zoon, wat hij nodig heeft. Ik vind dat de psychologe haar 'diagnose' erg vaag is. Volgens mij heb je daar niet zoveel aan. Ik zou in jouw geval willen dat er echt goed naar je kind gekeken wordt, door mensen die hier vaker mee te maken hebben.

Ik denk dat deze school het niet meer gaat worden voor je zoon. Het is uit de hand gelopen, ze zien het niet meer met hem zitten. Het heeft weinig zin meer om je af te vragen of dat komt door hun falen, of doordat je zoon zo'n specifieke problematiek heeft. Gedane zaken....
Ik weet dat het moeilijk is om dat los te laten, maar het is zoo verschrikkelijk zonde van je energie, om die daarin te steken. Mijn man zei toen tegen mij: 'Je hoeft niet gelijk te krijgen. Je gelijk heb je al. Maar dat verandert de situatie niet. We moeten al onze energie steken in het verbeteren in de situatie van zoon. Gelijk doet er dan niet toe.

Ik denk dat het slim is om je zoon naar speciaal onderwijs te laten gaan. Ook daar zal het niet allemaal van een leien dakje gaan, maar met deze school gaat het zeker niet lukken en ik zou, als ik jou was, een andere reguliere school niet aandurven op dit moment. Misschien als het allemaal rustiger is en het over een paar jaar beter gaat, is er weer een andere situatie. Ik denk trouwens dat het heel moeilijk wordt om een andere reguliere school te vinden. Vooral met het Passend Onderwijs dat per 1 augustus ingaat, heb je als ouder niets meer te zeggen over de onderwijs plek van je kind. De huidige school zal met precies de juiste woorden aan geven, dat het niet aan hen ligt. En met zo'n verhaal, durft een andere school het waarschijnlijk toch niet aan. Ik denk dat er geen andere oplossing is.

Ik denk dat je zoon er recht op heeft om op een normale manier afscheid te nemen van zijn klas. Ik weet niet of hij veel vriendjes heeft en zo, maar het lijkt mij zeer wenselijk om dit afscheid op een goede manier te doen. Met een afscheidsboekje, met een traktatie en dergelijke. Ik zou daar bij school om vragen en als ze dat niet willen, zou ik dat zeer belachelijk vinden. Als ze bang zijn dat je zoon boos wordt, dan kun je aanbieden om erbij te blijven, zodat je je zoon zelf kunt begeleiden.

Ik weet niet of er nog activiteiten gepland zijn deze weken op school? Bij ons is er nog een juffen verjaardag en een sportdag. Daar zou ik mijn kind naar toe laten gaan en dan zou ik hem zelf begeleiden.

Ik weet niet of het wijsheid is om je andere twee kinderen ook van deze school te halen. Dat zou de vierde schoolwissel voor hen betekenen. Dat is wel veel, vind je niet? Jij hebt deze school nu van de slechtste kant gezien, maar misschien krijgen jouw meiden daar helemaal geen last van. Als je het na een half jaar nog niet lukt om onbevooroordeeld naar deze school te kijken, kan je altijd nog een wissel overwegen.

Nou ja, heel veel sterkte met alles.

Volgens mij is het belangrijkste, dat jij er bent voor je zoon. Dat je zijn goede kanten blijft zien en benoemt. Dat je hem helpt om het leven het hoofd te bieden. Dat je hem laat voelen dat hij geliefd en gewenst wordt. Positief blijven, Kalm blijven, Georganiseerd blijven en Volhouden. Die vier dingen helpen hier altijd heel erg.

boze buien

Het is heel vreemd maar er zijn echt mensen die boosheid van een kind niet kunnen begrijpen en er op een nare manier mee omgaan. Op het speciaal onderwijs begrijpen ze er vaak wat meer van. Alleen al omdat je anders de hele dag oorlog kunt krijgen als je er niet op een normale manier mee omgaat. Op een manier die laat merken dat je snapt wat er in een kind kan omgaan en een manier waarop je een kind kunt leren hoe je daar mee omgaat. Niet door zelf boos terug te doen, dan escaleert het wel.
Die voortdurende confrontaties zijn slecht voor een kind en kunnen zijn boze gedrag gaan versterken. Terwijl als je kalme mensen hebt die vriendelijk en zakelijk blijven en een kind uit de situatie weten te halen dat je kind daarvan kan leren hoe het zichzelf uit de situatie kan halen.
Die mensen heb je soms in het reguliere onderwijs, maar wat vaker in het speciaal onderwijs.

Boos en teleurgesteld op deze school

Dank je wel karmijn voor je meeleven en tips!
Weet je ook wat is ik ben zo boos en teleurgesteld op deze school dat het voor mij moeilijk is om normaal te kunnen doen en er naartoe te gaan.
Laat staan op school zijn en in zijn klas.
Ja wil zeker verdere onderzoek laten doen.
Mag ik vragen waar jij tegenaan hebt gelopen?
Alvast bedankt voor je reactie
Lina

Lina

Ik begrijp je verdriet en zorgen. En ook je boosheid. En wat hier al eerder gezegd: starten op een nieuwe school (cluster) is echt de beste optie.
Maar probeer niet in die boosheid te blijven hangen. Probeer ook nuchter en realistisch er tegenaan te kijken, dat is heel moeilijk, want (deels) onbewust verwijt jij het school dat het niet goed gaat met kind én dat zij dat niet kunnen oplossen. Dat is een frustratie, want dat wil je niet, maar (weer onbewust) heeft iedereen de behoefte dan een ander de schuld te geven. En dat is wellicht niet redelijk. Op zich geeft dat niet, maar jij blijft daar last van houden. Probeer te erkennen dat je zoon een dusdanig karakter heeft, dat het wellicht ook echt niet kan op een reguliere school. Niet uit onwil, of zelfs niet uit onkunde van de school, maar dat het echt niet kan. Niet voor de andere leerlingen. Als de juf de helft van de tijd met je zoon bezig is, kan ze niet haar haar programma afwerken, kan ze niet voldoende aandacht aan de anderen kinderen besteden. En als ze je zoon negeert, om verder te kunnen met de les, dan zijn de andere kinderen gefixeerd op je zoon. Dat kan een keer zo gaan, maar niet dagelijks. Een clusterschool is daar in gespecialiseerd, heeft meer middelen (extra assistenten in de klas, kleinere klassen, speciale opleiding enz.). Die middelen hebben ze, omdat ze daar speciaal voor zijn en dus daar ook geld voor krijgen. Geloof me, je kind zal daar veel beter begeleid worden en zal het daar veel fijner hebben.
Bibi

van de andere kant

ik kan het me wel voorstellen van school; weet je hoe irritant het is voor andere kinderen die in de klas zitten met 'zo'n kind' met 'woede-aanvallen'...? vreselijk. lijkt wel een modeverschijnsel maar ik ben daar helemaal klaar mee!
Mijn zoon zit in zo'n klas met wel 3 kinderen die af en toe van die buien hebben.. wij zijn daar helemaal niet blij mee, dit verstoort heel vaak de les.

Goede ervaring met speciaal onderwijs

Wat een nare en onzekere periode voor je.
Ook wij zaten vanaf groep 1 regelmatig met allerlei 'deskundigen' om tafel voor onze zoon die vaak boos werd. Het ging van kwaad tot erger: gooien met stoelen en scharen, boeken scheuren, weglopen... Om wanhopig van te worden.
Uiteindelijk is hij halverwege groep 6 op ons initiatief twee maanden thuis geweest en uiteindelijk naar een school voor speciaal onderwijs gegaan.
Daar is hij op de eerste dag weggelopen, en daarna is er echt nooit nooit meer een probleem geweest. Het ging (gaat)zo goed met hem dat ik in het begin bang was dat ze hem weer terug zouden sturen naar de basisschool.

Ik zeg niet dat speciaal onderwijs de beste oplossing is voor jouw kind. Ik wil alleen zeggen dat het voor ons kind een zegen is. Hij wordt gewaardeerd om wat hij kan, de juffen helpen hem (niet alleen met leren, maar ook sociaal-emotioneel), we hebben een ander, gelukkiger kind en daardoor een fijner gezin.

Veel sterkte!

ikke

Tja, ik vind niet dat het de verantwoordelijkheid van de ouders van 'zorgenkinderen' is, als de school zo slecht met deze kinderen omgaat, dat ze probleemgedrag vertonen in de klas.

Toen mijn zoon zich slecht gedroeg, was ik er niet bij. Als ik erbij was, gedroeg hij zich wel goed. Want ik benaderde hem namelijk zoals het goed voor hem was. Dat hij dan tegen zijn zin, gedwongen naar een gebouw moet, waar een paar volwassenen rondlopen, die eigenwijs zijn en hem niet willen geven, wat hij met zijn stoornis en handicaps nodig heeft, dan voel ik mij daar niet verantwoordelijk voor. Ik had hem graag thuis gehouden, maar dat mocht niet.

Als jouw kind last heeft van het gedrag van klasgenoten, dan kun je de school op haar verantwoordelijkheid wijzen. Zij zijn degenen die het verkeerd doen. Vooral als er bovengemiddeld veel kinderen met gedragsproblemen in een zitten. Daaruit kun je de conclusie trekken dat je met incompetente leerkrachten te maken hebt. Geef de kinderen daar niet de schuld van. Geloof mij, die zijn de dupe.

Oh ja, boze buien zijn niet een mode verschijnsel. Boze buien zijn een symptoom van een overprikkeld, gefrustreerd kind. De volwassenen om hem heen, hebben verwachtingen waar hij niet aan kan voldoen. Waarschijnlijk heb jij te maken met een school/leerkracht, die erg hoge verwachtingen heeft van kinderen. Vandaar dat er bovengemiddeld veel 'boze' buien zijn in de klas. Denk dan niet alleen aan verwachtingen qua leerresultaten, maar vooral ook aan verwachtingen mbt zelfstandigheid, samenwerken, werkhouding, zelfregulering en emotioneel/moreel gedrag. Dat zijn vaak struikelblokken voor kinderen met een stoornis. Soms zijn ze cognitief bijvoorbeeld veel ouder, dan emotioneel/sociaal. Onze zoon kon in groep 4 al aan je uitleggen wat een priemgetal is, of pi. Maar hij heeft pas dit jaar, in de derde van het VO, geleerd om zelf zijn tas in te pakken. Dat kon hij echt nog niet.

De verwachtingen zijn hoog. Vandaar dat kinderen boze buien hebben in de klas. Dat komt niet door die kinderen, dat komt doordat er zoveel onduidelijke situaties en hoge verwachtingen zijn ten opzichte van kinderen met een stoornis.

Vroeger bij mij in de klas, was het verschrikkelijk saai, maar daar liepen geen kinderen door de klas, er waren geen vage projecten, er werd veel en veel minder getoetst, we hoefden nauwelijks samen te werken, er waren geen opdrachten met dubbele bodem (het is een aardrijkskunde opdracht, maar je wordt beoordeeld op het samenwerken) het was stil, het was voorspelbaar, het was duidelijk wat er van je verwacht werd.

Het was trouwens ook geen walhalla, de leerkracht sloeg kinderen met lineaals, we zaten uren met onze armen over elkaar, ik verveelde me te pletter en er kwamen kinderen van school, die niet konden lezen, terwijl niemand daar iets aan deed. En er waren ook kinderen met boze buien. Want toen waren er ook irreele verwachtingen die aan kinderen met een stoornis gesteld werden. (stil zitten, dingen oppikken die klassikaal geleerd werden, jezelf niet verdedigen als je ergens van beschuldigd werd, geen geluid maken, netjes werken, iedere keer hetzelfde doen)

Ilna

Onze zoon bleek adhd te hebben met een dysthyme stoornis. (dat betekent dat hij depressief was).

De eerste vier jaar ging het wel, maar in groep vijf kwam hij bij een leerkracht, die absoluut niet met kinderen met een stoornis om kan gaan. (en zelf vindt dat ze dat wel kan). Binnen een paar maanden was onze zoon emotioneel helemaal afgebroken. Hij wilde een einde aan zijn leven maken.

Wij hebben hem toen moeten beschermen tegen de wil van de school in. We hielden hem thuis en wilden hem in de parallel klas. Dat werd ons niet in dank afgenomen. Het was allemaal onze schuld en onze zoon hoorde niet op een 'gewone' school thuis.

Ik begrijp het wel: het is voor scholen veel makkelijker om de oorzaak van problemen bij ouders en kinderen te leggen. Dan hoeven ze hun eigen gedrag niet onder de loep te nemen en hun incompetente medewerkers niet aan te spreken. Wij hadden zo'n slappe directie (die je wel vaker ziet op scholen) die vooral vriendjes wilde blijven met het eigen personeel. Ze spraken op info avonden altijd zeer hemels over 'het team'. Alsof dat allemaal geweldige mensen waren. Met zo'n basishouding zet je alle mogelijkheid voor feedback en verbetering dicht. Want iemand die al ideaal is, die hoeft natuurlijk niet kritisch naar het eigen handelen te kijken, die kan zich niet verbeteren want beter dan ideaal kan natuurlijk niet. Tenenkrommend!

Omdat onze zoon zo depressief was, durfden wij een schoolwissel (naar speciaal onderwijs) niet aan. Gelukkig kon hij uiteindelijk (na een donderpreek van zijn psycholoog op school) wel in de parallel klas terecht. En toen volgde een lange, moeizame periode van herstel.

voordeel

Het voordeel van speciaal onderwijs zijn de kleinere klassen en dat de leerkrachten weten hoe ze met bepaald lastig gedrag moeten omgaan. In het gewone onderwijs kan je het treffen, of niet. Mijn kind heeft een vriendje met adhd, die let totaal niet op en wordt snel boos. Huidige juf nu kan daar goed mee omgaan, maar dan moet er geen invaller komen, dan gaat het meteen mis. Het lijkt me geen onwil van de leerkrachten, jouw zoon is vast ook niet het enige 'probleemkind'. Nouja, het doet er ook niet toe, zij willen hun vingers er niet meer aan branden dus moet je verder zoeken. En je dochters hebben ws geen problemen.
Het wil ook niet zeggen dat als je kind naar speciaal onderwijs gaat het nooit meer dan 'gewoon' onderwijs kan instromen. Het is voor je zoon sowieso wel prettig dat hij weer plezier krijgt in school en dat hij niet de hele tijd op zijn kop krijgt. Dat lijkt me de beste insteek, hoe dit voormekaar te krijgen.

Onwil van leerkrachten

nee, dat is het ook niet, onwil. Het is altijd onvermogen.
Vrij naar Ross Greene: 'if a teacher could do well, he would do well.'

Die leerkrachten hebben ook hun beperkingen. Iedereen heeft beperkingen.

Maar wat ik als leek, nog steeds niet begrijp, is dat leerkrachten niet een bepaalde gezonde basishouding aangeleerd krijgen. Of zichzelf aanleren. Het is toch in alle literatuur wel duidelijk: Kalm blijven, positief blijven, georganiseerd blijven, Volhouden.

Er zijn nog zo veel leerkrachten en schooldirecties die denken dat die regels voor hen niet gelden. Die er vast van overtuigd zijn, dat het oke is om te schreeuwen in de klas, kinderen af te kammen, paniekvoetbal te spelen, programma's onaangekondigd om te gooien, chaotisch klassenmanagement te hebben, kinderen op te geven omdat het na een paar pogingen niet lukt, pesten te negeren, niet bereikbaar te zijn voor ouders, ouders en kinderen als tegenspelers te zien ipv partners. Die dus precies het tegenover gestelde doen, van wat goed is voor álle kinderen.

'Gewone' kinderen, kunnen meestal wel zonder schade groot worden, bij zo'n onkundig, incompetent persoon. Maar juist de kinderen met een stoornis, de kwetsbare kinderen, de kinderen met een ingewikkelde thuissituatie, de ondeugende kinderen, de boze kinderen, de brutale kinderen, de kinderen die altijd in de problemen komen. Juist die kinderen worden door deze onkunde, dit onprofessionele gedrag, beschadigd. Soms onherstelbaar.

En dat kan ik niet begrijpen. Werkelijk niet. Ik begrijp niet, dat leerkrachten en scholen daar mee kunnen leven. Dat zal ook wel onkunde zijn. (en onbenul)

Karmijn

Die scholing zou er wel moeten zijn want ook voor kinderen zonder labels is het goed Dat vriendje van mijn kind heeft het erg getroffen met zijn juf.
Ik was laatst op sportdag en ik vond een aantal dingen echt raar hoe dat jongetje werd benaderd door andere juffen. Ik zag ze ook veel zuchten en steunen (onee heb je hem weer-blikken). Ik heb tegen ze gezegd dat ik geen problemen met hem heb bij mij thuis, dat het een erg leuk kind is.

Nu heb ik zelf ook een probleemkind thuis en weet denk ik beter hem te benaderen maar ik vond het bv wel gek dat ze na 'negatief gedrag' 5 min. wachtten om 'straf' te geven. Dat werkt natuurlijk niet, in mijn ogen. Je moet meteen ingrijpen maar niet als dat jochie al 4,5 minuten zoet bezig is. En ze kunnen ook veel meer laten gaan.

Hier is een probleemkind van school gestuurd

Deze zat bij mijn dochter in de klas. En ik heb deze jongen van dichtbij meegemaakt. Nou ik kon zien dat hij niet fijn in de klas zat.
De hele klas draaide om hem op een gegeven moment. Daar leed mijn dochter eigenlijk best wel onder. En zij was dan nog niet eens bang van hem.
Deze jongen werd steeds erg gewelddadig, en sloeg behalve de kinderen ook de juffen!
En toch wilden zijn ouders hem perse niet op het speciale onderwijs hebben. Wan hij is normaal intelligent.
Sinds een paar maanden komt deze jongen dus bijna niet meer op school. Twee keer een ochtend om instructie te krijgen.
En ik heb thuis dus een veel relaxter kind. Ze zoeken nog naar een andere school.

De schuld hiervan ligt naar mijn idee grotendeels bij school. Toen deze jongen op school kwam wisten ze wat ze kregen. Hij was al van een school afgestuurd. Zijn dossier zal er niet om gelogen hebben.

Maar de leerkrachten op onze school zijn hier helemaal niet op ingesteld en voor opgeleid; ze kunnen het niet. En ook de omstandigheden zijn niet ideaal. De klassen zijn hier 30+ groot. Er lopen altijd wel een paar raddraaiers tussen en die vonden het prachtig om die jongen te pesten; want die reageerde steeds zo leuk.

En deze school vraag (net als veel andere scholen) inzet van ouders om te helpen bij activiteiten. Nou dan krijg je dus als vrijwilliger niks te horen over hoe je zo'n kind moet aanpakken. Al vraag je er naar; ze zeggen niks, want dat mag niet of zo.
En dan pak je als vrijwilliger zo'n kind totaal verkeerd aan, maar dat hoor je achteraf. "Goh je mag Pietje nooit in de ogen kijken, dan wordt hij agressief." Dat heb ik dus helaas van dichtbij meegemaakt; hij mepte zomaar een moeder keihard. Ik help nu dus ook nooit meer.

Door dit voorval is het vertrouwen in school minimaal geworden. Mijn kind is echt zo'n gemiddeld kind waar dus op deze school niks extra voor wordt gedaan. Ze maken mooie sier met een plusklas voor de slimmeriken. Maken mooie sier in de gids met dat er voor ieder kind een plekje is.
Mijn dochter zei vorig jaar nog: "Ik wou dat ik echt dom was, dan kreeg ik tenminste extra tijd van de juf."
Ik ben heel blij hoor met een normaal kind, maar door haar ogen kan ik die uitspraak zo goed begrijpen.
Ik heb dit aangekaart, maar ze hebben gewoon geen tijd voor normale gevallen, aldus juf van vorig jaar. Die zei het letterlijk zo!
Gelukkig had de juf van dit jaar wel meer oog voor mijn kind en is, zeker na het vertrek van die jongen echt opgebloeid.

We hebben zeker erg getwijfeld om ons kind naar een andere school te doen, maar de toekomst is wel dat alle kinderen op een normale school terecht moeten kunnen.
Daar was ik het voor dit voorval mee eens. Maar dat kan dus helemaal niet! Eerst moeten de klassen kleiner en de leerkrachten hiervoor op worden geleid; anders krijg je de grootste problemen!
En dan is zo'n verkapte bezuiniging alleen maar duur.

toekomst

Passend onderwijs krijgt helemaal niet het effect dat alle zorgenkinderen in een reguliere klas moeten blijven. Het tegenovergestelde effect zal eerder realiteit zijn. Ouders hebben met passend onderwijs namelijk niets meer te zeggen over de school binnen het samenwerkingsverband, waar hun zorgenkind geplaatst gaat worden. Speciaal onderwijs blijft bestaan. Omdat het speciaal onderwijs nu uit het budget van het samenwerkingsverband gefinancieerd zal gaan worden, zal de kwaliteit waarschijnlijk af gaan nemen.
Ik verwacht dat we over een paar jaar binnen elk samenwerkingsverband een soort 'afvalputje'-school gaan krijgen, waar de kwetsbare kinderen met elkaar gedumpt gaan worden. Als ouder heb je daar dan niets meer over te zeggen, want dat mag niet meer van onze regering.
De wet passend onderwijs is gebouwd op de vooronderstelling dat scholen kundig, professioneel en goedwillend zijn. Wat een lachertje!

De wet passend onderwijs

Dat de overheid denkt dat scholen kundig, professioneel en goedwillend zijn is inderdaad een lachertje. Er is gewoon teveel bezuinigd op onderwijs.
Hier wordt overigens wel uitgelegd dat "de wet passend onderwijs ervoor zorgt dat deze kinderen gewoon bij uw kind in de kas komen!"

Maar kwalitatief is het onderwijs achteruit gehold naar mijn idee.
Op universiteiten hebben de studenten niet eens meer genoeg schrijfvaardigheid om een leesbare scriptie te schrijven.
En hier krijgen mijn kinderen rapporten vol taalfouten. Ook veel taalfouten in de mail naar ouders toe van school. Een mail van de directie met een dikke dt fout. Zoiets als "ik vindt" stond erin.

En ik zie/ hoor op school ook regelmatig dingen die pedagogisch niet verantwoord zijn. Een juf hier op school schreeuwt regelmatig naar de kinderen en gooit met spullen. Ik vind dat ook best rot voor haar; ze kan het gewoon niet aan. Ze had dit jaar ook 35 kinderen dit jaar in haar klas. Het is gewoon niet te doen met probleem kinderen erbij.

schuld van de school

Ik ben het er helemaal mee eens dat het de schuld van de school is. Mijn dochter zit een klas met 36 kinderen een combi klas 5/6. In de klas zitten een paar kinderen met leerproblemen maar ook een paar met gedragsproblemen. Vorig jaar was het zo erg dat als een kind een driftbui gehad had, de hele klas niet meer mocht gymmen. Want dat kon dat kind dan niet aan. En nu nog steeds gillen sommige kinderen de hele klas bij elkaar. Rennen ze de school uit. Krijgen ze driftbuien. De niet probleemkinderen doen volgens mij even hard mee en het is daardoor zo onrustig.

Wij zijn op zoek gegaan naar een andere school. Om andere redenen overigens maar wij hadden wel in ons achterhoofd dat wij toch wel heel graag onze dochter uit deze klas willen hebben. Ze heeft een dag meegedraaid op een andere school en ze kwam toen naar buiten met het bericht dat ze graag naar deze school wou. In deze klas werd namelijk niet geschreeuwd. Werden kinderen niet geslagen of geschopt. En er werd niet continu getreiterd.

Ik kreeg van de leerkracht van de nieuwe school ook te horen dat mijn dochter heel schrikkerig is. Ze keek continu om zich heen in de klas en er hoefde maar niets te gebeuren of gezegd te worden en ze zat alweer omgedraaid. Het zal haar echt nog moeite gaan kosten om weer normaal geconcentreerd te kunnen werken.

loes3

dank je wel loes3 heb net mijn verhaal neergezet In de rubriek zorgenkinderen.

marijke

hebben ze uiteindelijk een diagnose kunnen vaststellen bij je kind?
of weet je nu wel hoe dat komt dat hij ook zo boos werd dat hij ook met spullen ging gooien?
hebben ze hem/haar nog onderzocht? hoe doe je het nu thuis als ik vragen mag?
en in wat voor soort klas hebben ze jouw kindje gezet?
heb al een intake gesprek gehad op een speciale school en ze willen mijn zoon in een klas zetten met kinderen die autisme hebben zodat mijn kind meer regelmaat krijgt en zo uiteindelijk een beetje tot rust komt het heet thalis groep.

ooh ja en hoelang zit hij al op een speciale school?

hoop gauw van je te horen
alvast bedankt voor je antwoorden groeten lina

karmijn

ik vind ook echt dat deze school gewoon niet weten hoe ze met de situatie moeten omgaan en dat ze als een kindje hebben die eigenlijk anders is dan de rest, niet echt begeleidt kan worden op deze school. en dat het lijkt of ze gewoon het probleem weg gedaan hebben en kan er jammer genoeg niks meer aandoen, dan toch te denken ik heb gewoon de verkeerde school voor mijn kinderen gekozen 8 maanden geleden.
wat is eigenlijk een parallel klas?]
ja deze school wilt mijn zoon toch niet meer en het liefst haal ik mijn meiden daar ook weg. mijn dochtertje gaat na de zomervakantie naar groep3 dezelfde klas waar mijn zoon ook zat met een van de juffen van mijn zoon dus heb daar gewoon mijn twijfels over!
dat wordt dus voor mij ook twee verschillende basisscholen in verschillende wijken. hoe ik dat ga doen weet ik echt niet!

waarom

Soms zijn kinderen boos, omdat ze onrecht hebben behandeld, zoek oorzaak van boosheid.
Het is makkelijk gelijk ouders te bellen misschien moeten juffen een opleiding volgen over hoe iedere kind uniek is, en oorzaak zoeken in plaats van op geven, vreselijk!

Beste Lina,
Hoe is het nu? Wij zitten in een zelfde situatie en zijn benieuwd of de keuze speciaal onderwijs goed is geweest en is het gedrag beter geworden door deze oplossing?